Seks
alle pijlers
libido verdwenen na ziekte
zaterdag 26 september 2009 om 22:26
Hallo,
ik ben in januari 2008 drie weken opgenomen in het ziekenhuis met een korte en heftige vorm van de ziekte van Lyme. Na deze opname het ik een jaar lang moeten revailderen om weer goed te kunnen lopen.
Toen ik ziek werd hadden mijn vriend en ik 4 maanden verkering en door deze periode heen was en is hij nog steeds mijn rots in de branding. In het begin was mijn lichaam nog niet de oude dus waren we erg voorzichtig in bed. Nu kan ik alles weer maar de zin in sex is eigenlijk nooit meer echt teruggekomen, tenminste niet zoals in het begin. We hebben wel af en toe sex en dat geniet ik er wel redelijk van maar ten eerste kom ik niet klaar (ook niet als hij me vingert of beft) en ten tweede doe ik het meer voor hem..
Er zijn periodes dat we langer geen sex hebben en dan weer 2,3 dagen achter elkaar. Ik hou vaak de boot af met smoesjes en merk dat hij dat frustrerend vindt (logisch) maar ik heb echt geen zin! Voor mijn gevoel hoeft sex niet echt meer maar ik ben erg gek op hem, we wonen nu 1 jr samen en ik zie echt m'n toekomst met hem dus wil dit oplossen. En ik wil gewoon weer zin krijgen in sex zoals hij dat heeft want hij raakt vaak zichtbaar opgewonden van me.
Ik las op een ander topic dat de pil ook je libido weg kan nemen maar die pil slik ik al jaren.. Het is net of m'n lichaam een soort reset heeft gehad na die kl#teziekte, kan iemand me helpen?
alvast bedankt
ik ben in januari 2008 drie weken opgenomen in het ziekenhuis met een korte en heftige vorm van de ziekte van Lyme. Na deze opname het ik een jaar lang moeten revailderen om weer goed te kunnen lopen.
Toen ik ziek werd hadden mijn vriend en ik 4 maanden verkering en door deze periode heen was en is hij nog steeds mijn rots in de branding. In het begin was mijn lichaam nog niet de oude dus waren we erg voorzichtig in bed. Nu kan ik alles weer maar de zin in sex is eigenlijk nooit meer echt teruggekomen, tenminste niet zoals in het begin. We hebben wel af en toe sex en dat geniet ik er wel redelijk van maar ten eerste kom ik niet klaar (ook niet als hij me vingert of beft) en ten tweede doe ik het meer voor hem..
Er zijn periodes dat we langer geen sex hebben en dan weer 2,3 dagen achter elkaar. Ik hou vaak de boot af met smoesjes en merk dat hij dat frustrerend vindt (logisch) maar ik heb echt geen zin! Voor mijn gevoel hoeft sex niet echt meer maar ik ben erg gek op hem, we wonen nu 1 jr samen en ik zie echt m'n toekomst met hem dus wil dit oplossen. En ik wil gewoon weer zin krijgen in sex zoals hij dat heeft want hij raakt vaak zichtbaar opgewonden van me.
Ik las op een ander topic dat de pil ook je libido weg kan nemen maar die pil slik ik al jaren.. Het is net of m'n lichaam een soort reset heeft gehad na die kl#teziekte, kan iemand me helpen?
alvast bedankt
zaterdag 26 september 2009 om 23:05
allereerst bedankt voor de snelle reacties!
ik heb in het ziekenhuis 14 dagen aan een infuus met antibiotica gelegen, daarna geen medicijnen meer gebruikt..
Heb er nog niet over gepraat met een arts, maar zit hier wel over te denken.. Dacht probeer het eerst zo, misschien vind ik iemand die hier iets in herkent..
En wat de zin betreft, Zimrah - ben niet echt bewust van of ik ook zin in andere mannen zou hebben als je dat bedoelt want daar ben ik niet echt mee bezig.. Dit is wel m'n eerste lange relatie ooit (ik 25, hij 28 jr) dus zou niet weten hoe het 'zou moeten zijn'
ik heb in het ziekenhuis 14 dagen aan een infuus met antibiotica gelegen, daarna geen medicijnen meer gebruikt..
Heb er nog niet over gepraat met een arts, maar zit hier wel over te denken.. Dacht probeer het eerst zo, misschien vind ik iemand die hier iets in herkent..
En wat de zin betreft, Zimrah - ben niet echt bewust van of ik ook zin in andere mannen zou hebben als je dat bedoelt want daar ben ik niet echt mee bezig.. Dit is wel m'n eerste lange relatie ooit (ik 25, hij 28 jr) dus zou niet weten hoe het 'zou moeten zijn'
zaterdag 26 september 2009 om 23:33
zondag 27 september 2009 om 12:32
Hai,
Buiten medicatie of de pil, vergeet ook niet het mentale deel! Je hebt veel meegemaakt. Een jaar revalideren is nog al wat. Ik heb zelf een chronische ziekte, die is nu redelijk onder controle maar in het begin ben ik er heel ziek van geweest en heb meerdere operaties ondergaan. Uiteindelijk kwam ik weer in wat rustiger vaarwater en toen merkte ik dat iedereen om mij heen zoiets had van "oke tis achter de rug, we gaan weer verder met het leven van alledag" terwijl bij mij toen pas de verwerking van alles begon. Ik kon nog helemaal niet verder !
Al die tijd was ik voornamelijk bezig geweest met overleven, de dag door zien te komen. Later met het fysiek herstellen. En toen, toen moest ik het mentaal nog gaan verwerken. Het besef dat je gezondheid een groot goed is en hoe kwetsbaar een mens is, dat je ineens van een gezonde jonge vrouw veranderd in iemand die zich letterlijk door de dag moet zien te slepen, die bijna niets meer kan, amper voor zichzelf kan zorgen laat staan voor haar kinderen. Dat besef en die vewerking/acceptatie van wat mij was overkomen nam zoveel van mij in beslag dat er weinig ruimte voor andere dingen was, oa de seks, ik had geen zin, moest er niet aan denken, ik wilde gewoon rust aan mijn lijf en rust in mijn hoofd.
Uiteindelijk is het allemaal weer goed gekomen, mijn lief heeft veel geduld met me gehad en we hebben er altijd wel over kunnen praten hoe moeilijk of frusterend het soms ook was..
Probeer in gesprek te blijven met je partner, blijf duidelijk maken dat je hem niet als persoon afwijst. Als hij jou de ruimte geeft en geen seks verwacht als jullie lekker aan het knufffelen of zoenen zijn, zal er bij jou ook minder druk op komen te staan.
En, schroom niet om eventueel wat gesprekken met een therapeut te doen al dan niet samen met je partner. Dat kan soms ook verhelderend en verlossend werken (ongegeneerd al je boosheid en frustraties eruit gooien waarom zoiets nou juist jou moet overkomen! die therapeut zie je daarna toch niet meer en heeft emotioneel geen band met jou i.t.t. vrienden en familie).
Sterkte !
Buiten medicatie of de pil, vergeet ook niet het mentale deel! Je hebt veel meegemaakt. Een jaar revalideren is nog al wat. Ik heb zelf een chronische ziekte, die is nu redelijk onder controle maar in het begin ben ik er heel ziek van geweest en heb meerdere operaties ondergaan. Uiteindelijk kwam ik weer in wat rustiger vaarwater en toen merkte ik dat iedereen om mij heen zoiets had van "oke tis achter de rug, we gaan weer verder met het leven van alledag" terwijl bij mij toen pas de verwerking van alles begon. Ik kon nog helemaal niet verder !
Al die tijd was ik voornamelijk bezig geweest met overleven, de dag door zien te komen. Later met het fysiek herstellen. En toen, toen moest ik het mentaal nog gaan verwerken. Het besef dat je gezondheid een groot goed is en hoe kwetsbaar een mens is, dat je ineens van een gezonde jonge vrouw veranderd in iemand die zich letterlijk door de dag moet zien te slepen, die bijna niets meer kan, amper voor zichzelf kan zorgen laat staan voor haar kinderen. Dat besef en die vewerking/acceptatie van wat mij was overkomen nam zoveel van mij in beslag dat er weinig ruimte voor andere dingen was, oa de seks, ik had geen zin, moest er niet aan denken, ik wilde gewoon rust aan mijn lijf en rust in mijn hoofd.
Uiteindelijk is het allemaal weer goed gekomen, mijn lief heeft veel geduld met me gehad en we hebben er altijd wel over kunnen praten hoe moeilijk of frusterend het soms ook was..
Probeer in gesprek te blijven met je partner, blijf duidelijk maken dat je hem niet als persoon afwijst. Als hij jou de ruimte geeft en geen seks verwacht als jullie lekker aan het knufffelen of zoenen zijn, zal er bij jou ook minder druk op komen te staan.
En, schroom niet om eventueel wat gesprekken met een therapeut te doen al dan niet samen met je partner. Dat kan soms ook verhelderend en verlossend werken (ongegeneerd al je boosheid en frustraties eruit gooien waarom zoiets nou juist jou moet overkomen! die therapeut zie je daarna toch niet meer en heeft emotioneel geen band met jou i.t.t. vrienden en familie).
Sterkte !
zondag 27 september 2009 om 13:40
quote:Nacrea schreef op 26 september 2009 @ 23:05:
En wat de zin betreft, Zimrah - ben niet echt bewust van of ik ook zin in andere mannen zou hebben als je dat bedoelt want daar ben ik niet echt mee bezig.. Dit is wel m'n eerste lange relatie ooit (ik 25, hij 28 jr) dus zou niet weten hoe het 'zou moeten zijn'Dat was ik niet, dat zei Quertu. Ik had het alleen over medicijngebruik.
En wat de zin betreft, Zimrah - ben niet echt bewust van of ik ook zin in andere mannen zou hebben als je dat bedoelt want daar ben ik niet echt mee bezig.. Dit is wel m'n eerste lange relatie ooit (ik 25, hij 28 jr) dus zou niet weten hoe het 'zou moeten zijn'Dat was ik niet, dat zei Quertu. Ik had het alleen over medicijngebruik.
zondag 27 september 2009 om 17:31
Hoihoi,
bedankt voor de lange reactie macy2, doet me erg goed dat jullie me helpen met allerlei suggesties en geeft me ook wel het gevoel dat ik idd nog niet eens aan heb gedacht dat het ook een mentale nasleep kan zijn..
Tijdens de sex heb ik echter niet het gevoel dat ik het niet wil, maar wel het gevoel dat ik me niet kan laten gaan, teveel nadenk en dus niet geniet. Het feit dat ik mijn vriend zie genieten doet geeft me een goed gevoel.
Ik ben wel echt een prater en m'n vriend is dat niet dus dat zou ook schelen.. Heb weleens een lange brief aan m geschreven met al mn gevoel erin maar hij is gewoon niet zo, wat vaak frustrerend is.
Misschien moet ik er idd een beetje hulp bij krijgen..
Ontzettend bedankt allemaal, heel lief van jullie!!
Ik hou jullie op de hoogte,
groetjes
bedankt voor de lange reactie macy2, doet me erg goed dat jullie me helpen met allerlei suggesties en geeft me ook wel het gevoel dat ik idd nog niet eens aan heb gedacht dat het ook een mentale nasleep kan zijn..
Tijdens de sex heb ik echter niet het gevoel dat ik het niet wil, maar wel het gevoel dat ik me niet kan laten gaan, teveel nadenk en dus niet geniet. Het feit dat ik mijn vriend zie genieten doet geeft me een goed gevoel.
Ik ben wel echt een prater en m'n vriend is dat niet dus dat zou ook schelen.. Heb weleens een lange brief aan m geschreven met al mn gevoel erin maar hij is gewoon niet zo, wat vaak frustrerend is.
Misschien moet ik er idd een beetje hulp bij krijgen..
Ontzettend bedankt allemaal, heel lief van jullie!!
Ik hou jullie op de hoogte,
groetjes
