Seks
alle pijlers
meerdere sexpartners
maandag 27 oktober 2008 om 14:05
Aangezien ik toch wel de behoefte heb om hier wat verder op in te gaan open ik er maar een topic over.
In de maatschappij is monogamie gangbaar voor de meeste mensen. Dat betekent eigenlijk al dat als je er meer dan 1 partner op na wilt houden je een probleem hebt. Tenminste als je vaste partner het hier niet mee eens is . Waar komt dat toch vandaan? Dat gevoel van meer dan 1 is niet goed bij de meeste mensen??
Of ben ik gewoon raar dat ik eigenlijk naast mijn partner nog graag meer wil? Kijk 1 minnaar (in mijn geval beste benaming denk ik) heb ik al, maar eigenlijk kom ik nog wel vaker mensen tegen waarvan ik denk....tja daar zou ik ook wel eens wat anders mee willen doen. Echt zo irritant, want dat gaat niet. Tenminste ik krijg dat voor mezelf dan niet goed gepraat zeg maar. Eigenlijk zou ik mijn gevoel eens wat willen uitschakelen want die lijkt de laatste tijd wel errug op hol te slaan. Wat ik er mee moet? Geen idee.
Wat ik me nu afvraag herkennen mensen zich hier in dit (warrige) verhaal?
En wat doen jullie ermee? Volg je je verstand dat misschien zegt kan niet of doe je t gewoon ?
Btw reacties als dat dit schandalig is ed liever niet dat weten we al, daar open ik dit topic dus niet voor.
In de maatschappij is monogamie gangbaar voor de meeste mensen. Dat betekent eigenlijk al dat als je er meer dan 1 partner op na wilt houden je een probleem hebt. Tenminste als je vaste partner het hier niet mee eens is . Waar komt dat toch vandaan? Dat gevoel van meer dan 1 is niet goed bij de meeste mensen??
Of ben ik gewoon raar dat ik eigenlijk naast mijn partner nog graag meer wil? Kijk 1 minnaar (in mijn geval beste benaming denk ik) heb ik al, maar eigenlijk kom ik nog wel vaker mensen tegen waarvan ik denk....tja daar zou ik ook wel eens wat anders mee willen doen. Echt zo irritant, want dat gaat niet. Tenminste ik krijg dat voor mezelf dan niet goed gepraat zeg maar. Eigenlijk zou ik mijn gevoel eens wat willen uitschakelen want die lijkt de laatste tijd wel errug op hol te slaan. Wat ik er mee moet? Geen idee.
Wat ik me nu afvraag herkennen mensen zich hier in dit (warrige) verhaal?
En wat doen jullie ermee? Volg je je verstand dat misschien zegt kan niet of doe je t gewoon ?
Btw reacties als dat dit schandalig is ed liever niet dat weten we al, daar open ik dit topic dus niet voor.
dinsdag 28 oktober 2008 om 16:01
quote:weetnie schreef op 27 oktober 2008 @ 14:22:
(...)@Sarinadanae ik heb het gevoel dat het de heersende norm is en met die norm ben ik ook opgevoed maar eigenlijk druist die norm dus tegen mijn gevoel in.
Mijn partner weet dus niet dat ik een minnaar heb , als ik had geweten dat ik die ooit zou krijgen had ik t al voor de minnaar ooit bespreekbaar willen maken of we met anderen sex zouden mogen hebben maar ja nu is dat te laat vind ik.Te laat waarvoor? Ik geloof dit dus niet. Je bent een volwassen mens en als volwassen mens weet je min of meer waar je toe in staat bent. Dat wist je toen je trouwde, dat weet je nu en dat weet je ook in de toekomst. Mocht je desondanks toch een zodanige 'change of character' ondergaan dat je na je huwelijk dingen anders gaat inzien, dan moet je daar ook de eventuele consequenties van aanvaarden en niet schuilen achter die 'stomme, ouderwetse, vage maatschappelijke normen'. Je bent er zelf bij geweest, stap voor stap.
(...)@Sarinadanae ik heb het gevoel dat het de heersende norm is en met die norm ben ik ook opgevoed maar eigenlijk druist die norm dus tegen mijn gevoel in.
Mijn partner weet dus niet dat ik een minnaar heb , als ik had geweten dat ik die ooit zou krijgen had ik t al voor de minnaar ooit bespreekbaar willen maken of we met anderen sex zouden mogen hebben maar ja nu is dat te laat vind ik.Te laat waarvoor? Ik geloof dit dus niet. Je bent een volwassen mens en als volwassen mens weet je min of meer waar je toe in staat bent. Dat wist je toen je trouwde, dat weet je nu en dat weet je ook in de toekomst. Mocht je desondanks toch een zodanige 'change of character' ondergaan dat je na je huwelijk dingen anders gaat inzien, dan moet je daar ook de eventuele consequenties van aanvaarden en niet schuilen achter die 'stomme, ouderwetse, vage maatschappelijke normen'. Je bent er zelf bij geweest, stap voor stap.
dinsdag 28 oktober 2008 om 16:18
quote:JohnnyCake schreef op 28 oktober 2008 @ 16:01:
[...]
Je bent er zelf bij geweest, stap voor stap.
Ja, en je bent verantwoordelijk voor je eigen daden en handelen. Maar wat nou als je er in de loop der jaren achterkomt dat je seksuele beleving gewoon ontzettend veranderd is, dat je hele andere dingen wil als op het moment dat je in de relatie stapte.
Dat lijkt me ontzettend moeilijk. Voor beide partijen.
[...]
Je bent er zelf bij geweest, stap voor stap.
Ja, en je bent verantwoordelijk voor je eigen daden en handelen. Maar wat nou als je er in de loop der jaren achterkomt dat je seksuele beleving gewoon ontzettend veranderd is, dat je hele andere dingen wil als op het moment dat je in de relatie stapte.
Dat lijkt me ontzettend moeilijk. Voor beide partijen.
dinsdag 28 oktober 2008 om 16:35
Absoluut, IvyRosa.
Ik was altijd al een brok testosteron maar het is toch pas vele jaren later dat ik er achterkwam dat de seksbeleving binnen mijn huwelijk echt niet beantwoordde aan mijn verwachtingen.
Bekijk het als een reis die je samen aanvat, maar waarbij de ene steeds verdere paden wil bewandelen en de andere niet mee wilt.
Die situatie is inderdaad moeilijk, vreselijk zelfs, voor beiden...
Ik was altijd al een brok testosteron maar het is toch pas vele jaren later dat ik er achterkwam dat de seksbeleving binnen mijn huwelijk echt niet beantwoordde aan mijn verwachtingen.
Bekijk het als een reis die je samen aanvat, maar waarbij de ene steeds verdere paden wil bewandelen en de andere niet mee wilt.
Die situatie is inderdaad moeilijk, vreselijk zelfs, voor beiden...
dinsdag 28 oktober 2008 om 16:57
quote:IvyRosa schreef op 28 oktober 2008 @ 16:18:
[...]
Ja, en je bent verantwoordelijk voor je eigen daden en handelen. Maar wat nou als je er in de loop der jaren achterkomt dat je seksuele beleving gewoon ontzettend veranderd is, dat je hele andere dingen wil als op het moment dat je in de relatie stapte.
Dat lijkt me ontzettend moeilijk. Voor beide partijen.
Dat kan gebeuren, al ben ik sceptisch. Kijkend naar mezelf, dan weet ik dat ik sinds mijn veertiende hetzelfde vieze ventje ben gebleven. Maar ik ben wel zo nuchter om te realiseren dat er voor mijn 'natte dromen' geen plek is in mijn relatie. Ik ben volwassen genoeg (*hopelijk) om te weten dat als ik mijn vriendin eeuwige trouw beloof, dat dit daadwerkelijk eeuwige trouw betekent, dat ik al mijn kleine verliefdheden en fantasieen opzij zal zetten voor mijn vrouw omdat zij 'all things considered' mijn nummer 1 is. Zo'n gedachtengang mag je toch wel verwachten van een volwassen mens?
Nogmaals, daarmee wil ik niet zeggen dat je niet met meerdere mensen mag sexen tijdens je huwelijk. Als dat iets is waar beide partners mee kunnen leven, prima! Het gaat er bij mij gewoon moeilijk in dat mensen stiekum hun partner bedonderen en dit rechtvaardigen door te zeggen dat ze zo 'veranderd' zijn. Alsof ze tijdens de verkeringsfase noooooooooit naar een ander hebben gekeken, alsof ze plots een nieuw sexueel orgaan hebben ontdekt daar beneden, alsof ze het absoluut niet konden voorstellen dat ze verliefd zouden kunnen worden op een ander. En alsof ze hun partner niets verschuldigd zijn.
*Nu ben ik ook mens en ook ik zal fouten maken, dus in die zin oordeel ik niet over TO (ga lekker vreemd, doe en laat wat je wilt, het is jouw leven). Maar behoede mij voor het openen van een topic waarin ik rechtvaardig dat ik een belofte niet na wil komen die ik met mijn volle verstand heb gemaakt.
[...]
Ja, en je bent verantwoordelijk voor je eigen daden en handelen. Maar wat nou als je er in de loop der jaren achterkomt dat je seksuele beleving gewoon ontzettend veranderd is, dat je hele andere dingen wil als op het moment dat je in de relatie stapte.
Dat lijkt me ontzettend moeilijk. Voor beide partijen.
Dat kan gebeuren, al ben ik sceptisch. Kijkend naar mezelf, dan weet ik dat ik sinds mijn veertiende hetzelfde vieze ventje ben gebleven. Maar ik ben wel zo nuchter om te realiseren dat er voor mijn 'natte dromen' geen plek is in mijn relatie. Ik ben volwassen genoeg (*hopelijk) om te weten dat als ik mijn vriendin eeuwige trouw beloof, dat dit daadwerkelijk eeuwige trouw betekent, dat ik al mijn kleine verliefdheden en fantasieen opzij zal zetten voor mijn vrouw omdat zij 'all things considered' mijn nummer 1 is. Zo'n gedachtengang mag je toch wel verwachten van een volwassen mens?
Nogmaals, daarmee wil ik niet zeggen dat je niet met meerdere mensen mag sexen tijdens je huwelijk. Als dat iets is waar beide partners mee kunnen leven, prima! Het gaat er bij mij gewoon moeilijk in dat mensen stiekum hun partner bedonderen en dit rechtvaardigen door te zeggen dat ze zo 'veranderd' zijn. Alsof ze tijdens de verkeringsfase noooooooooit naar een ander hebben gekeken, alsof ze plots een nieuw sexueel orgaan hebben ontdekt daar beneden, alsof ze het absoluut niet konden voorstellen dat ze verliefd zouden kunnen worden op een ander. En alsof ze hun partner niets verschuldigd zijn.
*Nu ben ik ook mens en ook ik zal fouten maken, dus in die zin oordeel ik niet over TO (ga lekker vreemd, doe en laat wat je wilt, het is jouw leven). Maar behoede mij voor het openen van een topic waarin ik rechtvaardig dat ik een belofte niet na wil komen die ik met mijn volle verstand heb gemaakt.
dinsdag 28 oktober 2008 om 17:03
quote:JohnnyCake schreef op 28 oktober 2008 @ 16:57:
[...]
Dat kan gebeuren, al ben ik sceptisch. Kijkend naar mezelf, dan weet ik dat ik sinds mijn veertiende hetzelfde vieze ventje ben gebleven.
Mijn seksuele voorkeuren en beleving zijn dus wel enorm veranderd. Althans, ze waren waarschijnlijk altijd wel aanwezig, maar zijn er pas rond mijn 29ste uitgekomen.
En toch was ik al vanaf mijn 14de seksueel actief. Dus ja, ik geloof absoluut dat je hierin volledig kan veranderen.
quote:JohnnyCake schreef op 28 oktober 2008 @ 16:57:
[...]
. Zo'n gedachtengang mag je toch wel verwachten van een volwassen mens?
Ja.
Tenzij beide partners in overleg anders besluiten.
[...]
Dat kan gebeuren, al ben ik sceptisch. Kijkend naar mezelf, dan weet ik dat ik sinds mijn veertiende hetzelfde vieze ventje ben gebleven.
Mijn seksuele voorkeuren en beleving zijn dus wel enorm veranderd. Althans, ze waren waarschijnlijk altijd wel aanwezig, maar zijn er pas rond mijn 29ste uitgekomen.
En toch was ik al vanaf mijn 14de seksueel actief. Dus ja, ik geloof absoluut dat je hierin volledig kan veranderen.
quote:JohnnyCake schreef op 28 oktober 2008 @ 16:57:
[...]
. Zo'n gedachtengang mag je toch wel verwachten van een volwassen mens?
Ja.
Tenzij beide partners in overleg anders besluiten.
dinsdag 28 oktober 2008 om 18:12
Ik krijg juist de laatste tijd het gevoel dat het de norm is om het leven zo ingewikkeld mogelijk te maken met meerdere sexpartners en vooral niet tevreden te zijn met wat je hebt. Een constante zoektocht naar meer bevrediging. En het meest gebruikte excuus voor dit gedrag is toch wel: "de mens zou niet geschapen zijn voor monogamie".
Nee, eigenlijk kan ik mij dus niet zoveel voorstellen bij dit probleem.
Voor mij en mijn partner is trouw een groot goed binnen onze relatie en ook een fundament. Dat wisten we op het moment dat wij daar aan begonnen. Ik zou het mijn man niet aan kunnen doen om hem te belazeren en dat is mijn drijfveer om sexuele fantasieën een fantasie te laten. Veel leuker en veel minder pijnlijk en gecompliceerd. In mijn ogen ook veel gezonder.
Vraag me af waarom mensen niet gewoon blij kunnen zijn met datgeen wat ze hebben.
Nee, eigenlijk kan ik mij dus niet zoveel voorstellen bij dit probleem.
Voor mij en mijn partner is trouw een groot goed binnen onze relatie en ook een fundament. Dat wisten we op het moment dat wij daar aan begonnen. Ik zou het mijn man niet aan kunnen doen om hem te belazeren en dat is mijn drijfveer om sexuele fantasieën een fantasie te laten. Veel leuker en veel minder pijnlijk en gecompliceerd. In mijn ogen ook veel gezonder.
Vraag me af waarom mensen niet gewoon blij kunnen zijn met datgeen wat ze hebben.
dinsdag 28 oktober 2008 om 18:34
JohnnyCake, wat is volwassenheid? En op welke leeftijd bereik je die? Veranderen je opvattingen en behoeften vanaf dan nooit meer, al word je 100?
Wat doe je bv. met het gegeven dat mannen hun seksuele top bereiken rond hun 20e, en vrouwen pas rond hun 35e?
Maar ik ben het met je eens dat je in een goede relatie je partner niet hoort te bedriegen. Daar moet het mogelijk zijn om die dingen bespreekbaar te maken. Om samen tot de conclusie te komen dat buitenechtelijke seks onder bepaalde voorwaarden (die onderling overeen te komen zijn) best kan, en dat zulks helemaal geen risico voor de echtelijke relatie hoeft in te houden.
Als je maar van elkaar houdt, dat lijkt me het allerbelangrijkste.
Wat doe je bv. met het gegeven dat mannen hun seksuele top bereiken rond hun 20e, en vrouwen pas rond hun 35e?
Maar ik ben het met je eens dat je in een goede relatie je partner niet hoort te bedriegen. Daar moet het mogelijk zijn om die dingen bespreekbaar te maken. Om samen tot de conclusie te komen dat buitenechtelijke seks onder bepaalde voorwaarden (die onderling overeen te komen zijn) best kan, en dat zulks helemaal geen risico voor de echtelijke relatie hoeft in te houden.
Als je maar van elkaar houdt, dat lijkt me het allerbelangrijkste.
dinsdag 28 oktober 2008 om 18:58
quote:JohnnyCake schreef op 28 oktober 2008 @ 17:31:
Puur uit nieuwsgierigheid IvyRosa, zou jouw veranderde sexuele behoefte er toe kunnen leiden dat je je eventuele huwelijk verbreekt als je man er niets mee kan? M.a.w. is het zo belangrijk?Weet ik niet. Ik zou nu heel snel uit zo'n relatie stappen, dus het niet tot een huwelijk laten komen
Puur uit nieuwsgierigheid IvyRosa, zou jouw veranderde sexuele behoefte er toe kunnen leiden dat je je eventuele huwelijk verbreekt als je man er niets mee kan? M.a.w. is het zo belangrijk?Weet ik niet. Ik zou nu heel snel uit zo'n relatie stappen, dus het niet tot een huwelijk laten komen
dinsdag 28 oktober 2008 om 19:01
quote:Zeno2 schreef op 28 oktober 2008 @ 18:34:
JohnnyCake, wat is volwassenheid? En op welke leeftijd bereik je die? Veranderen je opvattingen en behoeften vanaf dan nooit meer, al word je 100?
Wat doe je bv. met het gegeven dat mannen hun seksuele top bereiken rond hun 20e, en vrouwen pas rond hun 35e?
Een pleidooi houden om elkaar geen trouw te beloven voor je 35ste of zo?! Ik snap heel goed wat je zegt. Alleen ben ik van mening dat dat nooit een rechtvaardiging kan zijn om je partner te bedriegen.
JohnnyCake, wat is volwassenheid? En op welke leeftijd bereik je die? Veranderen je opvattingen en behoeften vanaf dan nooit meer, al word je 100?
Wat doe je bv. met het gegeven dat mannen hun seksuele top bereiken rond hun 20e, en vrouwen pas rond hun 35e?
Een pleidooi houden om elkaar geen trouw te beloven voor je 35ste of zo?! Ik snap heel goed wat je zegt. Alleen ben ik van mening dat dat nooit een rechtvaardiging kan zijn om je partner te bedriegen.
dinsdag 28 oktober 2008 om 19:07
quote:JohnnyCake schreef op 28 oktober 2008 @ 19:01:
[...]
Een pleidooi houden om elkaar geen trouw te beloven voor je 35ste of zo?! Ik snap heel goed wat je zegt. Alleen ben ik van mening dat dat nooit een rechtvaardiging kan zijn om je partner te bedriegen.Zeno zegt toch ook nergens dat dat een rechtvaardiging is?
[...]
Een pleidooi houden om elkaar geen trouw te beloven voor je 35ste of zo?! Ik snap heel goed wat je zegt. Alleen ben ik van mening dat dat nooit een rechtvaardiging kan zijn om je partner te bedriegen.Zeno zegt toch ook nergens dat dat een rechtvaardiging is?
dinsdag 28 oktober 2008 om 19:39
Ik zie het als een bord aardappels...stel je hebt 10 jaar een relatie...je eet 10 jaar aardappels...tuurlijk je kan ze baken, koken, pureren....maar het blijven aardappels. Na 10 jaar kun je toch wel eens trek krijgen in rijst of pasta...en als de ander dat ook heeft...tja waarom dan niet samen gaan uit eten..?
dinsdag 28 oktober 2008 om 21:21
quote:JohnnyCake schreef op 28 oktober 2008 @ 19:01:
[...]
Een pleidooi houden om elkaar geen trouw te beloven voor je 35ste of zo?! Ik snap heel goed wat je zegt. Alleen ben ik van mening dat dat nooit een rechtvaardiging kan zijn om je partner te bedriegen.
Ik vrees dat je mijn voorbeeld helemaal niet snapt.
Een vrouw die bv. op haar 22e trouwt kan er vurig van overtuigd zijn dat ze nooit behoefte aan seks met iemand anders dan haar partner zal hebben. Maar haar (mentale) seksuele ontwikkeling is dan amper begonnen... die zal pas pieken rond haar 35e, en dan zou het best kunnen dat haar man (wiens eigen toppunt dan lang achter de rug ligt en die bovendien vaak nog wat ouder is ook) in zijn eentje niet meer in haar seksuele behoeften kan voorzien.
Moeten er bij zo'n situatie steeds verliezers zijn of kun je daar als stel juist sterker uit komen? Zoals ik al zei vergt dit een stevige relatie waarin beiden elkaar volledig vertrouwen en open zijn tegenover elkaar.
[...]
Een pleidooi houden om elkaar geen trouw te beloven voor je 35ste of zo?! Ik snap heel goed wat je zegt. Alleen ben ik van mening dat dat nooit een rechtvaardiging kan zijn om je partner te bedriegen.
Ik vrees dat je mijn voorbeeld helemaal niet snapt.
Een vrouw die bv. op haar 22e trouwt kan er vurig van overtuigd zijn dat ze nooit behoefte aan seks met iemand anders dan haar partner zal hebben. Maar haar (mentale) seksuele ontwikkeling is dan amper begonnen... die zal pas pieken rond haar 35e, en dan zou het best kunnen dat haar man (wiens eigen toppunt dan lang achter de rug ligt en die bovendien vaak nog wat ouder is ook) in zijn eentje niet meer in haar seksuele behoeften kan voorzien.
Moeten er bij zo'n situatie steeds verliezers zijn of kun je daar als stel juist sterker uit komen? Zoals ik al zei vergt dit een stevige relatie waarin beiden elkaar volledig vertrouwen en open zijn tegenover elkaar.
dinsdag 28 oktober 2008 om 21:56
Jullie zouden eigenlijk de discussie moeten lezen die een paar dagen geleden hier liep "een mens is niet gemaakt voor een monogamie " (of zo iets) een mooie inhoudelijke discussie die op het zelfde neer kwam
ik zie veel in het voorbeeld van de aardappelen, ja klink gek maar inderdaad kan je veel experimenteren maar je partner blijft je partner, je kent die door en door en zeker na een paar jaar kan dat maken dat het minder spannend wordt, dat is 1 van de redenen dat mensen wel eens verder willen kijken of vreemd gaan.
Ik lag ook de laatste bijdrage van zeno, inderdaad je blijft niet de persoon die je was toen je 22 was. Ook ik keek er toen anders tegen aan dan nu.
En wat betreft het tevreden zijn met je partner en het goed genoeg vinden, ook die woorden herken ik, ik leefde zo 23 jaar en zal je zeggen dat ik nog steeds heel tevreden ben met mijn relatie en partner, Maar het is ook niets mis mee als je na 23 jaar samen beslist dat monogamie niet meer hoeft, als je werkelijk geen reden meer ziet waarom je het zo zou blijven doen.
En laat ik daarmee nou NOG tevredener zijn geworden met mijn partner, dat die ruimte in onze relatie kan, dat hij me zo vertrouwd, dat we elkaar alleen maar meer zijn gaan waarderen enz.
(nogmaals voor meer achtergrond even het andere topic lezen, is echt de moeite waard)
weetnie, jouw gevoel is inderdaad nog niet zo maatschappelijk geaccepteerd, maar je bent echt de enige niet, en het kost vaak tijd dit gevoel voor jezelf als goed en normaal te accepteren. je loopt op tegen normen en waarde die je van kids af zijn ingegeven en het kost moeite die los te laten "kan dit wel? Is dit niet raar? Wat zal een ander er van zeggen?"
als je het kan zien als OOK een vorm van relatie en als je er beide achter kan staan dan gaat het alleen jullie aan, het is jullie relatie met jullie eigen invulling wat goed is voor jullie twee.
Wij hebben na 23 jaar monogaam te zijn geweest andere afspraken gemaakt zijn een andere relatie vorm aan gegaan, en in begin met het zelfde gevoel. Maar als je dat los kan laten kan het net zo'n mooie diepe respectvolle relatie zijn als dat je die monogaam was aangegaan.
Het is anders, maar daarom niet verkeerd, niet slecht, niet raar wat een ander er ook van zegt, maar zij zijn jou niet zij kennen jouw gevoel daarin niet. Jij mag anders zijn en dat anders invullen zolang je maar partners vind die zich daarin herkennen en zich daar in gelukkig kunnen voelen.
Dan hoeft een ander het niet te begrijpen als jij het maar begrijpt met je partner.
het andere topic heb ik proberen te linken maar helaas lukte me dat niet, ik zal het wel even omhoog halen voor je.
ik zie veel in het voorbeeld van de aardappelen, ja klink gek maar inderdaad kan je veel experimenteren maar je partner blijft je partner, je kent die door en door en zeker na een paar jaar kan dat maken dat het minder spannend wordt, dat is 1 van de redenen dat mensen wel eens verder willen kijken of vreemd gaan.
Ik lag ook de laatste bijdrage van zeno, inderdaad je blijft niet de persoon die je was toen je 22 was. Ook ik keek er toen anders tegen aan dan nu.
En wat betreft het tevreden zijn met je partner en het goed genoeg vinden, ook die woorden herken ik, ik leefde zo 23 jaar en zal je zeggen dat ik nog steeds heel tevreden ben met mijn relatie en partner, Maar het is ook niets mis mee als je na 23 jaar samen beslist dat monogamie niet meer hoeft, als je werkelijk geen reden meer ziet waarom je het zo zou blijven doen.
En laat ik daarmee nou NOG tevredener zijn geworden met mijn partner, dat die ruimte in onze relatie kan, dat hij me zo vertrouwd, dat we elkaar alleen maar meer zijn gaan waarderen enz.
(nogmaals voor meer achtergrond even het andere topic lezen, is echt de moeite waard)
weetnie, jouw gevoel is inderdaad nog niet zo maatschappelijk geaccepteerd, maar je bent echt de enige niet, en het kost vaak tijd dit gevoel voor jezelf als goed en normaal te accepteren. je loopt op tegen normen en waarde die je van kids af zijn ingegeven en het kost moeite die los te laten "kan dit wel? Is dit niet raar? Wat zal een ander er van zeggen?"
als je het kan zien als OOK een vorm van relatie en als je er beide achter kan staan dan gaat het alleen jullie aan, het is jullie relatie met jullie eigen invulling wat goed is voor jullie twee.
Wij hebben na 23 jaar monogaam te zijn geweest andere afspraken gemaakt zijn een andere relatie vorm aan gegaan, en in begin met het zelfde gevoel. Maar als je dat los kan laten kan het net zo'n mooie diepe respectvolle relatie zijn als dat je die monogaam was aangegaan.
Het is anders, maar daarom niet verkeerd, niet slecht, niet raar wat een ander er ook van zegt, maar zij zijn jou niet zij kennen jouw gevoel daarin niet. Jij mag anders zijn en dat anders invullen zolang je maar partners vind die zich daarin herkennen en zich daar in gelukkig kunnen voelen.
Dan hoeft een ander het niet te begrijpen als jij het maar begrijpt met je partner.
het andere topic heb ik proberen te linken maar helaas lukte me dat niet, ik zal het wel even omhoog halen voor je.
Wie de mens in zichzelf begrijpt begrijpt alle mensen.
dinsdag 28 oktober 2008 om 22:28
ik lees nu dat je partner het niet weet, vreemdgaan keur ik af, een afspraak om monogamie te verbreken maak je samen, Nu laat je je partner in een monogame illusie, en wie weet houd hij zich wel in vanwege jullie afspraak, Dat is niet eerlijk, als je zo bent en het zo voelt draag dan ook de consequentie. En ga zeker niet nog verder vreemd met andere zonder je gevoelens eens met je partner te bespreken ipv met ons, want hij is de eerste die van je worsteling zou moeten weten.
Wie de mens in zichzelf begrijpt begrijpt alle mensen.
woensdag 29 oktober 2008 om 08:41
quote:mrsLucky schreef op 28 oktober 2008 @ 15:20:
Ik heb het er ook inderdaad wel eens met mijn eigen man over gehad zelfs. Hij weet idd wel hoe ik ben maar weet niet echt wat ik allemaal uitspook om het maar zo te zeggen.
Misschien zit het gewoon in onze natuur?En nee, dit zeg ik echt niet om mijn eigen gedrag goed te praten want dat doe ik niet.
Gewoon steeds dat onrustige gevoel....
Ik herken het zooooo goed.... helaas....
Tja daar zeg je wel iets dat het in onze natuur zit. Bij ons dan zeker en waarschijnlijk zit t er zelfs bij iedereen van nature in maar door de waarden en normen wordt dat toch wel duidelijk gemaakt dat dat echt niet kan.
En dat onrustige gevoel steeds vind ik ook erg irritant daar worstel ik dan ook mee op het moment. Die onrust krijg ik ook als ik ff niet mijn minnaar kan zien of spreken en dat heeft zijn weerslag op het gezin. Ja ik weet dat dat niet zo zou moeten zijn maar tis wel hoe t nu is.
Ik heb het er ook inderdaad wel eens met mijn eigen man over gehad zelfs. Hij weet idd wel hoe ik ben maar weet niet echt wat ik allemaal uitspook om het maar zo te zeggen.
Misschien zit het gewoon in onze natuur?En nee, dit zeg ik echt niet om mijn eigen gedrag goed te praten want dat doe ik niet.
Gewoon steeds dat onrustige gevoel....
Ik herken het zooooo goed.... helaas....
Tja daar zeg je wel iets dat het in onze natuur zit. Bij ons dan zeker en waarschijnlijk zit t er zelfs bij iedereen van nature in maar door de waarden en normen wordt dat toch wel duidelijk gemaakt dat dat echt niet kan.
En dat onrustige gevoel steeds vind ik ook erg irritant daar worstel ik dan ook mee op het moment. Die onrust krijg ik ook als ik ff niet mijn minnaar kan zien of spreken en dat heeft zijn weerslag op het gezin. Ja ik weet dat dat niet zo zou moeten zijn maar tis wel hoe t nu is.
woensdag 29 oktober 2008 om 09:14
Weet nie, daar zeg je wat: waarden en normen.
Kun je daar misschien wat concreters van maken? Het is makkelijk om alles op vage waarden en normen af te schuiven maar schrijf eens op wat dat in de praktijk betekent. Wat vind jij zelf denkt dat jouw gezin verdient? Verdient het een moeder wiens prioriteiten vaak elders liggen? Of kan dat best, een moeder en een vader die afgeleid worden door liefdes buiten het gezin?
Kun je daar misschien wat concreters van maken? Het is makkelijk om alles op vage waarden en normen af te schuiven maar schrijf eens op wat dat in de praktijk betekent. Wat vind jij zelf denkt dat jouw gezin verdient? Verdient het een moeder wiens prioriteiten vaak elders liggen? Of kan dat best, een moeder en een vader die afgeleid worden door liefdes buiten het gezin?
