Minnaar, deel 31

quote:Rooss4.0 schreef op 19 december 2015 @ 20:56:

[...]



Je hebt hem via een site toch? Ga je nu echt dezelfde "dichtbij" fout maken, Brietje?



En sorry, ik geloof niet dat je helemaal over je exminnaar heen bent. Het steekt je, dat geflirt met anderen. Geeft niks maar je mag er gewoon eerlijk over zijn.





Ik wilde eigenlijk ook een verderweg minnaar. We hebben in het begin iets globaler onze woonplaats aan elkaar verteld dus dacht ook dat hij verder zou wonen. Eerlijk geweest tijdens ontmoeting maar toen was het al te laat. Chemie was al te veel aanwezig, maar hou het wel in m'n achterhoofd hoor. Zo dichtbij als eerst wil ik ook echt niet meer.



En ja het doet me ook wel wat, maar wil me er niet neer druk om maken en een onderdeel van zijn. Maar kwetste me wel ook omdat we gewoon vrienden zijn, maar amper een woord gewisseld maar dat had hij met meerdere van de groep. Op de "verse" meisjes wilt hij wel jagen. Maar ben wel blij dat het klaar is hoe moeilijk ik het ook vond/vind. Het is wel 3 jaar en deel van me geweest en dat vergeet ik echt niet zomaar. Heb ook heeeerlijke momenten met hem gehad.

Moet zeggen dat het hele SL me wel lekker afleid en man1 Oh wat is hij leuk!!

quote:Lookolook schreef op 19 december 2015 @ 14:10:

Sunshine, wat een moeilijke situatie. Ik snap dat je niet meer terug wilt naar een seksloos leven, maar ik snap je man ook goed dat hij het heel moeilijk vindt dat je met hem geen seks wil maar met je lover wel de spetters tegen de muur sekst. Dit is een recept voor catastrofe.



Zou het niet een goed idee zijn om te gaan onderzoeken waarom het je wel lukt bij je minnaar en niet bij je man? Het feit dat je wel geil wordt bij je minnaar, geeft in ieder geval al aan dat er niet iets medisch aan de hand is. Het is dus een kwestie van chemie en mindset, en aan dat laatste kun je in ieder geval werken. En jullie zouden uitvogelen of jullie samen er nog iets leuks van te maken valt. Wat zou er moeten gebeuren om elkaar weer te kunnen vinden in bed? Zoek hulp met z'n tweeën want wat jullie nu aan het doen zijn, maakt meer stuk dan dat het wat oplevert. Net wat Oranje zegt, het meest wijze idee is om die minnaar in de koelkast te parkeren voor nu. Sterkte!



Edit: ik lees je post naar Oranje nu. Volgens mij hebben jullie dus op meerdere vlakken veel werk te verzetten. Zoek een goede relatie therapeut. Die minnaar is echt het laatste wat je nodig hebt nu..



Ik citeer deze post, maar reageer ook gelijk op de anderen. Als ik iets vergeet...sorry. Mijn man zit op de bank te wachten, kan niet te lang bezig zijn.



Dat het voor hem moeilijk is begrijp ik ook best. Al voor ik deze andere man tegen kwam hadden we problemen. Op seksueel gebied al vrijwel vanaf het begin van onze relatie, maar later ook op andere gebieden. Seksuoloog zag ik niet zitten, ik was toen een stuk jonger, schaamde me. En eigenlijk miste ik niks. Echte seksuele aantrekking en chemie hebben we nooit gehad denk ik, we hebben elkaar online leren kennen. Al maanden intensief contact voor we elkaar zagen. Band was al aanwezig, chemie niet echt nodig denk ik. We konden vooral lachen samen, wat we gezien onze ellende hard nodig hadden. Relatietherapie wilde mijn man nooit. We waren elkaar al voor dit gedoe met mijn minnaar begon kwijt, ook door het grote verdriet wat mijn man en ik hebben moeten doorstaan, zowel samen als alleen. We zien dingen anders, verwerken dingen anders. Mijn man heeft zich door het verdriet zoveel mogelijk afgesloten. Hij zegt zelf minder te voelen, minder te begrijpen van de emoties van anderen. Het verdriet waar ik het over heb is niet door mij veroorzaakt, het raakt mij juist nog harder lijkt het. Ivm herkenbaarheid niet echt te benoemen. Hij kan dingen bij mij niet meer echt invoelen, hij is een stuk harder en negatiever geworden. Op sommige vlakken ken ik hem gewoon niet terug.



Al voor ik deze andere man tegen kwam was uitgesproken dat we eigenlijk vooral zakenpartners waren, ouders samen. Ook wel vrienden, maar niet echt geliefden.

Toen ik deze andere man tegen kwam leek het ons gek genoeg dichter bij elkaar te brengen. We konden er in het begin goed over praten, we hadden zowaar weer interessante gespreksstof (buiten onze dochter dan). Ik voelde me fijn, aantrekkelijk, vrouwelijk...levend. Mijn seksdrive kreeg een gigantische opleving, we hebben een tijd vrijwel geen dag over geslagen. Eindelijk geen pijn, meer mogelijkheden, ik kon eindelijk wat losser worden. Ook veel ruzies gehad helaas...het was een heftige tijd, ook op andere gebieden weer het nodige voor onze kiezen gekregen. Maar ik vond het zo fijn me op seksueel gebied wat te ontplooien en me levend te voelen dat ik er alles aan gedaan heb om het maar in stand te mogen houden. Achteraf...misschien niet zo slim.



Het klinkt misschien negatief, maar ik geloof niet echt in herstellen van passie dmv relatietherapie. Juist omdat we nooit echt chemie en passie gehad hebben. We zijn na een aantal jaar een tijd uit elkaar geweest (ook om andere redenen), ook nadat we weer samen waren waren de problemen op dit vlak nog steeds aanwezig. Terwijl ik tijdens onze break een nieuwe vriend had, geen seksuele problemen met hem. Maar het leek niet zo belangrijk...ik weet nu wel beter. We kunnen redelijk praten, ook over onze problemen op dit vlak. We hebben wel dingen geprobeerd...avondje plannen (waar ik tegen op ging zien en uitvluchten ging verzinnen), sfeertje maken, veel zoenen en knuffelen gedurende de dag, uitdagend appen, massage, lief voorspel, hard voorspel...niets lijkt te werken. Voorspel op zich gaat vaak al moeizaam, omdat ik verkramp. Als mijn man lief en zacht doet irriteert het me, hard doen heeft even geholpen, maar als hij me nu harder aanpakt / vast pakt voel ik echt weerstand en wil ik weg. Die weerstand, en soms afkeer, was er ook al voor dit met mijn minnaar begon. Het zal misschien wat versterkt zijn, maar dan waarschijnlijk meer door de nare ruzies dan het contact met mijn minnaar op zich.

Mijn minnaar is best hardhandig, en weet wat hij wil. Ik kan daar op de 1 of andere manier alleen maar in mee gaan, al respecteert hij mijn grenzen prima als dat nodig is. Geen weerstand, geen gevoel dat ik weg wil, niets van dat alles.



Alles is zo tegenstrijdig. Ik hou van mijn man, maar ik heb het gevoel dat er dingen in onze relatie spelen die niet op te lossen zijn. Ondanks dat we vreselijk veel van elkaar houden, half met elkaar vergroeid zijn lijkt het. Dan is de keuze simpel (gezegd iig): accepteren...of niet? We doen elkaar pijn, we zijn beiden een muurtje rond ons hart aan het zetten. Ik vecht hiertegen, mijn man lijkt er blij mee te zijn. Dan kan hij makkelijker afstand nemen zegt hij...Is dit geluk? Is dit genoeg?



Voor onszelf zou scheiden misschien beter zijn...dat is ook al een tijd geleden uitgesproken. Maar voor onze dochter daarentegen...het idee dat ze hem roept en hij er dan niet is breekt mijn hart. Maar het breekt me ook als ik aan haar merk dat ze onze problemen aan voelt. Als ik de blik in haar ogen zie als het mijn man of mij niet lukt om ons in te houden in haar bijzijn. Niet dat het continue ruzie is hoor, echt niet. Ook niet als ze er niet bij is. We knuffelen of zoenen soms best een beetje, ook waar ze bij is. Gaat meestal wel, zo lang mijn man niet te dicht bij komt. Maar onze problemen sluimeren. Mijn man en ik zijn allebei moe, kapot. Tijdens normale gesprekken over onze dochter gaat het best, dan denk ik ook wel dat we het kunnen redden. Tijdens normale gesprekken praat je ook vanuit je ratio denk ik, niet vanuit gevoel. Maar buiten onze dochter is er weinig emotionele diepgang, weinig echte binding.



Misschien een wat negatieve (en veel te lange) post...maar ik voel me zo machteloos en besluiteloos op dit moment. Een scheiding betekent veel verdriet, huis verkopen, waarschijnlijk flinke restschuld. Mooie leefomgeving, alles wat we opgebouwd hebben...weg. Soms voel ik boosheid, soms verdriet, soms voel ik me leeg. Soms redelijk vrolijk en sterk. Ik heb vanochtend een bericht klaar gezet om te sturen naar mijn minnaar (hij is nu thuis denk ik, dus moet ff wachten), dat we er maar een punt achter moeten zetten. Maar ook dat doet me verdriet, nu meer dan toen ik het vanochtend schreef. Omdat ik met mijn minnaar wel chemie heb, hij iets in me los maakt wat ik eigenlijk geen gedag wil zeggen, omdat ik me vrolijk voel in zijn bijzijn, omdat ik wat om hem ben gaan geven. En ik ergens de angst heb dat het stoppen met hem mijn huwelijk toch niet zal redden. Als ik vreemd zou gaan merkt mijn man dat gegarandeerd, en dan gaat er nog veel meer kapot dan wanneer we "gewoon" gaan scheiden. Vertekent mijn minnaar mijn beeld over mijn relatie? Misschien wel...maar ik weet dat het al veel langer niet echt goed zat. Of relatietherapie hier nog tegen opgewassen is...?



Ik hoop dat ik alles morgen wat zonniger in kan zien...nu maar naar bed.

Beterdanooit het is hier een behoorlijk heftige week op het moment. Heeft niks met minnaars of relatie thuis te maken.

Ik heb nog steeds contact met minnaar, we hebben eerder deze week goed kunnen praten en contact gaat verder goed. Ik ga eerst kijken hoe dat gaat en wil kijken of het vertrouwen terug kan komen. Hij weet dit en snapt dat. Ik het weekend hebben we geen contact, dat is gewoon niet verstandig.

Met nieuwe minnaar gaat het erg goed, hij is niet gebonden en dat is best relaxed eigenlijk.



Ik heb wel geprobeerd alles te lezen maar mijn hoofd zit te vol om alles goed te lezen en te reageren. Komt wel weer

quote:Theemok1 schreef op 19 december 2015 @ 21:00:

[...]



Dan gaat ze met haar linkeroog trekken en krijgt ze een ietwat vreemd hobbeltje in haar loop. Maar je moet wel heel goed opletten hoor, het is nauwelijks te zien.Ik zeg wel tegen haar dat ze er mooi uit ziet en dat ze een aantrekkingskracht en dat ze mooi figuur heeft. We rijden soms samen naar werk we zijn collega's. Ze geeft bijvoorbeeld niet aan dat ze niet meer samen wil rijden. Dus ik weet eigenlijk niet precies wat ze denkt. Een keer in de auto zei ik dat ze een mooie vrouw is en haar antwoord was dank je wel dat is altijd fijn om te horen.

quote:Rooss4.0 schreef op 20 december 2015 @ 01:06:



Sunshine, je relatie klinkt als een verstandshuwelijk maar dan met over en weer frustratie omdat jullie niet aan elkaars verwachtingen voldoen.

Is het niet een plan om dat verstandshuwelijk maar gewoon uit te spreken? Is jullie huis groot genoeg, richt dan een kamer voor jezelf in, ga latten terwijl je samenwoont en laat je verwachtingen om en rond je partner los. Wees vader en moeder voor je dochter en laat het emotionele zoveel mogelijk buiten beschouwing. En stop met ruziemaken waar jullie kind bij is, je snapt toch zelf wel dat dit traumatisch is voor jullie kind? Ik zeg niet dat een "relatie zonder relatie" ideaal is maar misschien gezien jullie situatie wel. Zo kun je in de comfort van huis, gezin enz blijven leven zonder te hangen aan iets emotioneels dat er helemaal niet is en misschien ook wel nooit was.



Ik vind je ontzettend tegenstrijdig, je lijkt van hem te houden en hem te haten tegelijkertijd, hij zet je een kanjer van een spiegel voor.



Toch nog wakker...krijg mezelf niet echt naar bed geloof ik.

Een verstandshuwelijk...mijn man benoemde gisteren zoiets. Dat hij wel op zolder zou gaan slapen, dan maar apart. Geen verwachtingen meer. Dan kon hij in ieder geval voor mij en onze dochter zorgen. Waarbij ik eigenlijk alleen maar dacht...zo ben je toch niet gelukkig? We verdienen allebei beter! Als je alle intimiteit schrapt...wat is er dan nog? Wat ziet je kind dan? Hoe ga je om met de buitenwereld? Latten terwijl je samenwoont...lijkt me bijzonder en lastig. We werken beiden onregelmatig, het is al passen en meten. Zou niet willen dat onze dochter me met een andere man ziet. En ik denk niet dat mijn man het zou kunnen verdragen.. Hij vindt het idee dat ik met een ander in ons bed heb gelegen verschrikkelijk...terwijl het zijn idee was dat hier te doen. Een hotel was naar mijn idee prima geweest.



Niet alle intimiteit is slecht en vervelend in mijn ogen. Tegen hem aan liggen wil ik meestal wel, zijn hand vast pakken met auto rijden meestal ook. Maar hij kan vaak niet meer echt dichtbij komen, en op seksueel gebied is het erg lastig.

Mijn opa en oma hadden dat ook, aparte slaapkamers, e.d. Bij elkaar gebleven voor de kinderen. Vond het een vreselijk idee, om zo te moeten leven. Kan er niet over uit dat we daar over na moeten denken. Kan me ergens wel indenken dat het misschien de broodnodige rust zou kunnen geven. En dan...hopelijk...groeit er weer wat. Zo ging het een aantal jaar geleden ook. Ik wilde niet meer toen, maar ik bleef proberen, volhouden, rekken. Tot het punt dat er iets knapte bij me en we heel ellendig uit elkaar gingen. In mijn ogen definitief toen. De boosheid moest blijkbaar zakken, zodat we weer konden voelen wat er nog wel was. We waren dolgelukkig dat we dat toen terug konden vinden. Maar de manier van uit elkaar gaan toen heeft littekens achter gelaten bij mijn man. Zit hier te janken, doet me zo'n pijn dit.



Ruzie maken waar ons kind bij is wil ik ook niet, echt niet! Ik realiseer me absoluut dat ruzie schadelijk is voor een kind. We waken hier ook voor, een enkele keer gaat het wat mis (en dan wijzen we elkaar er op dat dat dus echt niet kan). Maar toch...gebeurt er in mijn ogen te veel. Ook innerlijke onrust, verdriet, etc. is voelbaar voor een kind. En dat parkeren is soms verdomd lastig.



Ergens sla je trouwens de spijker op de kop. Ik hou van mijn man, zielsveel. Maar er zit flink wat boosheid. Omdat de uitkomst van onze relatie niet is wat ik/we wilde(n). Omdat ik niet de persoon en moeder geworden ben die ik wilde zijn. Omdat we zulke nare ruzies kunnen hebben, waarbij er aan mijn kant steeds meer woede en onbegrip op komt borrelen. En met regelmaat door me heen gaat dat ik dit echt niet meer wil, niet meer kan. Patronen die sterk lijken op de aanloop naar onze eerdere breuk, jaren geleden. Het enige verschil is dat mijn man nu wel wil praten, toen niet. Ben ik heilig? Nee, absoluut niet. Ik laat onbedoeld best wel eens wat kwetsends uit mijn mond vallen. Ik heb vaak een kort lontje. En dat ik zo graag een ander in mijn bed heb doet mijn man pijn. Dat praat ik echt niet goed. Maar toch kan ik niet altijd begrip hebben voor de rotte opmerkingen die hij kan plaatsen. Ik heb dan ook het idee dat het niet per ongeluk uit zijn mond valt, hij heeft de bedoeling me te kwetsen. Uit boosheid, onmacht, verdriet. Dat er emotioneels niets zit geloof ik niet. We houden echt wel van elkaar, dat weet ik zeker. De vraag is alleen of het nog past, of we elkaar nog gelukkig kunnen maken. In de zin van getrouwd, al dan niet met uitstapjes buiten de deur, aanvullende relatie, hoe je het noemen wilt. Gewoon terug naar hoe het was is iig geen optie.



Bedankt voor je post Rooss, zet me aan het denken.

quote:Rooss4.0 schreef op 20 december 2015 @ 01:28:

Vraag gewoon "neuk'n?". Bij mij werkt dat als een malle.



Bedoel je dat van mij. Ik ben een man we zijn beide getrouwd, maar voel me wel seksueel tot haar aangetrokken, heb wel eens gezegd dat ze een sexy vrouw is en dan zeg zei ja maar ik ben niet de jongste meer en dat ze wel eens voor de spiegel staat.

Jij vindt dat dat gewoon moet zeggen vindt het wel heel direct maar klopt wel

Sunshine. Ik vind het knap dat jullie dit zo lang volhouden. Zou er echt doodongelukkig van worden als ik je verhaal lees. Ik snap wel heel goed wat je bedoeld dat je geen gescheiden ouders wilt zijn omdat je weet hoe dat voelt. Dat herken ik wel, maar ik zou het niet kunnen. Verstandshuwelijk kan natuurlijk maar hou je dan elkaar en je dochter niet voor de gek? Een kind voelt zoveel. Zij zal echt door hebben dat er iets is wat niet goed zitten tussen papa en mama. Wat is dan beter: twee ouders die zonder elkaar gelukkig kunnen zonder alle spanning, ruzie en afkeer? Of dan twee ouders die maar bij elkaar blijven en doodongelukkig zijn ondanks dat ze veel van elkaar houden maar iets heel anders uitstralen? Ondanks dat jullie af en toe wel knuffelen in haar bijzijn.



Pearl Sterkte

Ik zou het gewoon proberen, Zmanvriezen. Ik bedoel, nee heb je en ja kun je krijgen. Je loopt hooguit het risico op een paar blauwe ballen. (Insert sarcasme smiley here)



Ff serieus. Allebei getrouwd. Collega's. Wat een topidee.

quote:Theemok1 schreef op 20 december 2015 @ 09:11:

Ik zou het gewoon proberen, Zmanvriezen. Ik bedoel, nee heb je en ja kun je krijgen. Je loopt hooguit het risico op een paar blauwe ballen. (Insert sarcasme smiley here)



Ff serieus. Allebei getrouwd. Collega's. Wat een topidee.Weet niet als het een topidee is maar we kunnen goed met elkaar praten en de dingen die ik tegen haar zeg ga ik ervan uit dat ze wel weet wat ik bedoel. Ik ben 47 en zij is 58 en ja ze wint me soms behoorlijk op. Als ik tegen haar zeg dat ze me wel eens warm maakt dan zegt ze daar niets van en we rijden nog altijd samen. Dus ze vindt het blijkbaar niet zo erg want anders had ze wel al gezegd dat we beter maar niet samen moeten rijden.

Zeg dat je het altijd al eens met een oudere vrouw hebt willen doen. Glijdt ze zo van haar stoel.



Je weet wat sarcasme is hè?

Zo veel ouder is ze niet vindt ik, soms wil ik haar graag even aanraken maar dat durf ik niet

Als ze van de stoel glijdt wil ik wel op mijn knieën voor zitten, ik hou wel van ....

Dus jij denkt dat ze misschien er soms ook wel aan denkt

Ja weet ik ben misschien dom. Kan er ook niets aan doen.

Ik weet gewoon niet wat het beste is wat ik moet doen daarom vraag ik het ook.

Misschien beter maar om niet meer te vragen

Her beste us natuurlijk om niks te doen en niet andermans huwelijk door de war te schoppen. En je eigen huwelijk trouwens ook niet. En als je dan besluit om toch vreemd te gaan, kies dan iemand die je buiten je sekaafspraken niet tegenkomt. Dus geen collega.

Ik begrijp het. Thuis krijg ik niet veel, meestal moet ik het zelf doen. Is ook niet erg maar ja soms wil je ook wel wat anders

Trouwens ik vraag me wel af met de dingen die ik heb gezegd en we nog steeds samen rijden dat ze het op een of ander manier niet stoort anders had ze dit dacht ik wel al een keer aangegeven

Toch vind ik een minnaar dichtbij ook een fijn hoor, je kan elkaar soms even snel een half uurtje zien zonder 2 uur tr hoeven rijden.

Misschien durft ze dat niet te zeggen. Misschien denkt ze wel dat als ze er niet op reageert, je vanzelf een keer ophoudt. Misschien heeft ze geen andere keuze dan met jou meerijden en tolereert ze het daarom. Je weet het gewoon niet.

Ze zal het misschien heel spannend vinden maar zich er ook geen houding aan te kunnen gevend.

Maar wat theemok zegt kan ook heel goed natuurlijk

quote:Theemok1 schreef op 20 december 2015 @ 10:06:

Haha mok...heb jij weer...

@ sunshine: ik heb op dit topic eigenlijk niks te zoeken, maar lees geregeld mee.



Je verhaal doet me leed. Echt waar. Je zit in een cirkel, al jaren. Idd zoals Rooss zegt een soort haat- liefde relatie.

Zelf heb ik het idee dat het ook te maken heeft met controlle willen hebben. Van jouw kant uit dus.

Ik zou in jouw geval zeker een goede relatietherapeut zoeken en er nóg eens voor gaan.

Maar dan ook werkelijk álles op tafel...

Vaak wordt je dan geconfronteerd met de dingen die je zèlf niet ziet.

Waarmee ik niet wil zeggen dat het aan jou alleen ligt. Mss kun je daar ontdekken hoe jullie beide kunnen accepteren van elkaar hoe jullie met " verwerking" omgaan .om vervolgens elkaar te steunen in die verwerking van de dingen, ipv elkaar áf te breken zoals jullie dat in mijn ogen nú doen...



Als jullie elkaar blijven afbreken...heeft de relatie denk ik geen kans van slagen meer..

Heel veel sterkte

Ja ik weet dat het allemaal grappig is voor jullie is ook niet erg.

We hoeven niet samen te rijden dus dat is het niet, meestal als ik wat heb gezegd reageert ze daarop van volgende keer kan ik wel samen rijden dus dat is verwarrend. Vrijdag hebben we samen gereden en ik heb wat dingen gezegd.

Ze zei later van maandag na de vakantie weer samen rijden. Tevens zeg ik tegen haar ik stuur nog wel een app. in de vakantie en dat vond ze wel leuk. Dus ik weet het allemaal niet meer.

Misschien vindt ze het gewoon spannend weet ik niet.

Zmanvanvriezen, het klinkt mij in de oren als gewoon collega's. Misschien lichte flirts, maar dat hoeft niets te betekenen natuurlijk.

Dus of wees gewoon eerlijk en vertel haar wat je wil, of laat het lekker zijn zoals het is. Al kan ik je het niet aanraden om iets met een collega te gaan beginnen, je ziet elkaar gewoon te veel om elkaar los te kunnen laten.