Seks
alle pijlers
Minnaar, deel 31
donderdag 10 december 2015 om 00:33
Al 30 delen lang schrijven we over het wel en wee om en rond onze minnaars.
Heb jij een fladderend hart of zit ze vast verankerd in je eigen borstkas? Eet, slaap en toiletteer jij met je telefoon of leg je hem ook rustig een paar dagen in de la?
Met andere woorden...
Kun jij een minnaar hebben zonder verliefd te worden? Blijf jij met het grootste gemak in de verlust fase hangen of verleg jij constant je grenzen?
Dit topic is voornamelijk bedoeld voor gelijkgestemden al staan we natuurlijk open voor nieuwe input en meningen mits respectvol geschreven, het is de toon die de muziek maakt.
Het is fijn als je een avatar oploadt, zo blijven we kleurrijk en is het makkelijker om de verhalen bij de naam te plaatsen. Bedankt.
Heb jij een fladderend hart of zit ze vast verankerd in je eigen borstkas? Eet, slaap en toiletteer jij met je telefoon of leg je hem ook rustig een paar dagen in de la?
Met andere woorden...
Kun jij een minnaar hebben zonder verliefd te worden? Blijf jij met het grootste gemak in de verlust fase hangen of verleg jij constant je grenzen?
Dit topic is voornamelijk bedoeld voor gelijkgestemden al staan we natuurlijk open voor nieuwe input en meningen mits respectvol geschreven, het is de toon die de muziek maakt.
Het is fijn als je een avatar oploadt, zo blijven we kleurrijk en is het makkelijker om de verhalen bij de naam te plaatsen. Bedankt.
.
zondag 20 december 2015 om 21:22
Ik zie de lachminnaar standaard om de week en we hebben dagelijks contact. daarnaast bellen we elke week minimaal 1 x. Liefdesminnaar zie ik bijna elke week, al is dat nu steeds moeilijker te realiseren. En eigenlijk is dat maar beter ook, want het werd er allemaal knap ingewikkeld van. Hij zei laatst dat hij het moeilijk vind om me heel kort te zien (we zagen elkaar wel eens een kwartiertje op het station als we allebei de trein naar huis pakten, of andere momentjes van een half uur) omdat hij dan meer wilde en thuis zat te balen. Nu verschuiven we de frequentie dus iets en zijn de dates langer, zoals een etentje of een middag ergens heen. Met hem heb ik ook wel dagelijks contact via kik, mail en bellen (2 x per week). Het is maar goed dat ik freelancer ben en geen baas heb
zondag 20 december 2015 om 22:02
Orange, dat evenwicht moet nog gezocht worden. Ik heb een heleboel van mijn eigen spelregels gebroken, zijn hokje is te klein voor hem geworden. Dus ik ben aan het puzzelen. Eerst elkaar zien en dan zien we wel weer verder. Die gruwelijke baard gaat niet wijken, dus misschien is het ook wel de laatste keer
maandag 21 december 2015 om 01:24
Bedankt voor de vele reacties. Net uit mijn werk, daarom niet eerder kunnen reageren. Ik ga proberen alles in 1x te beantwoorden. Als ik iets of iemand vergeet..sorry. Mijn man en ik willen samen ook nog even in gesprek, en morgen is het weer vroeg dag.
Ik ben niet doodongelukkig. Juist dat maakt het zo lastig. Problemen sluimeren, gaan onderhuids verder. Als de aandacht even van de problemen af gaat gaat het wel. Waar ik me nu zo druk om maak is dat ik weet dat dit niet de 1e keer is...ik heb afgelopen jaren vaker serieuze twijfels gehad. Soms besproken met mijn man, soms ook niet. En steeds is er wel een reden aan te wijzen dat het niet lekker gaat. Steeds is er een externe factor die de schuld krijgt. Of ik geef mezelf de schuld. Bedenk me dat ik voor mezelf moet zorgen, niet op mijn man moet rekenen. Meer mijn eigen plan moet trekken, voor mijn eigen geluk moet zorgen. Maar we zouden samen 1 moeten zijn...wij tegen de wereld. En zo is het vaak niet. Mijn man is bv keihard in conflicten die we met onze familie (van beide kanten) hebben. Ik zie meestal het goede in mensen, hun beweegredenen, en kan begrip hebben voor reacties en emoties. Hij doorgaans niet, contact voor een tijd verbreken vind hij dus ook geen probleem, ook al gaat het om ouders/broers/zussen. Ik ben het vaak wel eens met zijn standpunt, maar niet met zijn houding. Gevolg: hij vindt dat ik de kant van de ander kies en voelt zich in de steek gelaten. En dan hebben wij dus ruzie. Ik kies geen kant, ik heb begrip. In mijn ogen iets heel anders. Dat ik het goede in mensen zie, empatisch ben, begrip heb, is mooi denk ik. Maar ook lastig: mensen komen bij mij met vrijwel alles weg. Ik blijf niet boos, er zijn niet snel echte consequenties. Betekent niet dat er geen schade is in de band die ik met mensen kan hebben.
En precies dat is waar ik bang voor ben in onze relatie. Mijn man kan verbaal nogal agressief zijn bij ruzies. Of in de (bij gebrek aan een beter woord) slachtofferrol gaan zitten. Mijn zwaktes en onzekerheden tegen me gebruiken. Dat hij niets heeft, niets is, zonder ons. Dat hij dan maar voorgoed verdwijnt. Of juist dat hij zich liever verhangt dan zo te moeten leven...dat ik zijn leven verpest heb. Dat hij zijn leven niet meer aan mij wil verspillen...au. Ik ben niet heilig, maar ik probeer mijn tong af te bijten. Ik probeerde in het begin van dit gedoe uit te leggen wat mij zo aantrekt in mijn minnaar. Mannelijk type, zelfverzekerd, etc. Een typische mannelijke man. Oprecht per ongeluk verkeerd geformuleerd...en daarmee geïnsinueerd dat mijn man geen echte vent is. Nooit zo bedoeld, vaak mijn excuses voor gemaakt. Maar schade is al snel gedaan. Ik gooi een muur op, maar hij raakt me toch wel. En ik hem ook. Ik word niet verdrietig, ik word kwaad. En neem afstand. Later zakt mijn boosheid, mijn man maakt zijn excuses, en het is wel weer goed. Maar het tast de band wel aan. Dat is waar ik bang voor ben, dat ik me daarom niet open kan stellen, hij daarom niet meer dichtbij kan komen. Niet alleen seksueel, maar in totaal.
Wat betreft opeisen op seksueel gebied: dat heb ik ook gedacht. Gevraagd of mijn man door m'n haar wilde woelen, er aan wilde trekken. Me tegen de muur wilde drukken, etc. Hielp enigszins...maar voor korte duur. Nu werkt het niet meer, het werkt met regelmaat averechts. Mijn man wil graag tegemoetkoming van mij op seksueel gebied, als compensatie voor zijn toestemming. Buiten dat door me heen gaat dat ik MOET ontstaan er ook problemen als ik iets toch niet wil. Gevolg is ook dat ik zelf langer blijf proberen om zin te maken, en dan soms eigenlijk pas op geef als ik er helemaal klaar mee ben en geen aanraking meer kan dulden. Ik merk dat het nog het beste gaat als ik het voortouw neem, want zodra hij iets wil doen schiet ik op slot. Terwijl ik een beetje dominantie altijd fijn gevonden heb, en fijn vind bij mijn minnaar. Mijn man staat dit mijn minnaar overigens niet zomaar toe. En dat het bij ons thuis is is ook uit nood (combinatie van zijn werk met onze dochter maakt dat ik nooit van huis kan zonder haar mee te nemen. Bovendien wil hij niet dat er kosten gemaakt worden door ons.) Toen bij mij het hek van de dam was heb ik gezegd dat ik niet wist of ik nog terug wilde naar de oude situatie. Dat ik daar ongelukkig in was. En dat ik geen oplossing zag met hem. Conclusie daarvan: ik heb dit nodig, anders kan ik niet bij je blijven. Heel hard, en nooit bedoeld als chantagemiddel. Maar mijn man wil me niet kwijt, en wil dat ik gelukkig ben. Daarom zeg ik, ik ben echt niet heilig. Ik probeer mijn eigen aandeel ook echt niet af te schermen ofzo, ik voel me daar ook rot over.
Waarom het nu allemaal zo hard aan komt is dat ik de boel voor mezelf op een rij zet. Terug kijk, en zie dat dit niet de 1e keer is. Dat ik mezelf steeds de schuld geef, vind dat ik er maar harder aan moet werken. Aan mezelf, aan onze relatie. En dan kabbelt het weer een poosje. Maar ik herken patronen van eerder, ik herken gevoelens van eerder. Mijn man herkent het ook bij me. En denkt dat ik mijn besluit eigenlijk al genomen heb. Hij denkt er nu over na hoe hij kan veranderen, om mij weer gelukkig te krijgen. Terwijl hij goed is zoals hij is. Ik wil niet dat hij zich wegcijfert. Ik realiseer me dat we niet meer dezelfde personen zijn als ruim 12 jaar geleden. We hebben vanaf het begin samen allerlei ellende het hoofd moeten bieden, woonden vrijwel direct in hetzelfde huis.
Sommige dingen vormen je...tekenen je. Als je elkaar dan steeds niet kunt vinden (en soms zelfs het leed vergroot) gaat er iets kapot.
De meeste van jullie adviseren therapie...maar: mensen veranderen en gedane schade herstellen gaat maar tot op zekere hoogte. Niet alles is met praten goed te krijgen. Wanneer ben je op het punt dat het niet meer te repareren valt? Op seksueel gebied word het waarschijnlijk niks meer, ook niet met therapie. Mijn man kan er niet mee om gaan dat ik iets doe buiten onze relatie. Terwijl ik zo'n behoefte heb aan fijne seks, lust, me open kunnen stellen. Vond het heel bijzonder dit mee te maken met mijn minnaar. En ik vrees dat dit gewoon niet gaat lukken met mijn man.
Even een erg specifieke reactie, maar dit begreep ik niet zo: Feetje, wat bedoel je precies met controle hebben?
Ik ben niet doodongelukkig. Juist dat maakt het zo lastig. Problemen sluimeren, gaan onderhuids verder. Als de aandacht even van de problemen af gaat gaat het wel. Waar ik me nu zo druk om maak is dat ik weet dat dit niet de 1e keer is...ik heb afgelopen jaren vaker serieuze twijfels gehad. Soms besproken met mijn man, soms ook niet. En steeds is er wel een reden aan te wijzen dat het niet lekker gaat. Steeds is er een externe factor die de schuld krijgt. Of ik geef mezelf de schuld. Bedenk me dat ik voor mezelf moet zorgen, niet op mijn man moet rekenen. Meer mijn eigen plan moet trekken, voor mijn eigen geluk moet zorgen. Maar we zouden samen 1 moeten zijn...wij tegen de wereld. En zo is het vaak niet. Mijn man is bv keihard in conflicten die we met onze familie (van beide kanten) hebben. Ik zie meestal het goede in mensen, hun beweegredenen, en kan begrip hebben voor reacties en emoties. Hij doorgaans niet, contact voor een tijd verbreken vind hij dus ook geen probleem, ook al gaat het om ouders/broers/zussen. Ik ben het vaak wel eens met zijn standpunt, maar niet met zijn houding. Gevolg: hij vindt dat ik de kant van de ander kies en voelt zich in de steek gelaten. En dan hebben wij dus ruzie. Ik kies geen kant, ik heb begrip. In mijn ogen iets heel anders. Dat ik het goede in mensen zie, empatisch ben, begrip heb, is mooi denk ik. Maar ook lastig: mensen komen bij mij met vrijwel alles weg. Ik blijf niet boos, er zijn niet snel echte consequenties. Betekent niet dat er geen schade is in de band die ik met mensen kan hebben.
En precies dat is waar ik bang voor ben in onze relatie. Mijn man kan verbaal nogal agressief zijn bij ruzies. Of in de (bij gebrek aan een beter woord) slachtofferrol gaan zitten. Mijn zwaktes en onzekerheden tegen me gebruiken. Dat hij niets heeft, niets is, zonder ons. Dat hij dan maar voorgoed verdwijnt. Of juist dat hij zich liever verhangt dan zo te moeten leven...dat ik zijn leven verpest heb. Dat hij zijn leven niet meer aan mij wil verspillen...au. Ik ben niet heilig, maar ik probeer mijn tong af te bijten. Ik probeerde in het begin van dit gedoe uit te leggen wat mij zo aantrekt in mijn minnaar. Mannelijk type, zelfverzekerd, etc. Een typische mannelijke man. Oprecht per ongeluk verkeerd geformuleerd...en daarmee geïnsinueerd dat mijn man geen echte vent is. Nooit zo bedoeld, vaak mijn excuses voor gemaakt. Maar schade is al snel gedaan. Ik gooi een muur op, maar hij raakt me toch wel. En ik hem ook. Ik word niet verdrietig, ik word kwaad. En neem afstand. Later zakt mijn boosheid, mijn man maakt zijn excuses, en het is wel weer goed. Maar het tast de band wel aan. Dat is waar ik bang voor ben, dat ik me daarom niet open kan stellen, hij daarom niet meer dichtbij kan komen. Niet alleen seksueel, maar in totaal.
Wat betreft opeisen op seksueel gebied: dat heb ik ook gedacht. Gevraagd of mijn man door m'n haar wilde woelen, er aan wilde trekken. Me tegen de muur wilde drukken, etc. Hielp enigszins...maar voor korte duur. Nu werkt het niet meer, het werkt met regelmaat averechts. Mijn man wil graag tegemoetkoming van mij op seksueel gebied, als compensatie voor zijn toestemming. Buiten dat door me heen gaat dat ik MOET ontstaan er ook problemen als ik iets toch niet wil. Gevolg is ook dat ik zelf langer blijf proberen om zin te maken, en dan soms eigenlijk pas op geef als ik er helemaal klaar mee ben en geen aanraking meer kan dulden. Ik merk dat het nog het beste gaat als ik het voortouw neem, want zodra hij iets wil doen schiet ik op slot. Terwijl ik een beetje dominantie altijd fijn gevonden heb, en fijn vind bij mijn minnaar. Mijn man staat dit mijn minnaar overigens niet zomaar toe. En dat het bij ons thuis is is ook uit nood (combinatie van zijn werk met onze dochter maakt dat ik nooit van huis kan zonder haar mee te nemen. Bovendien wil hij niet dat er kosten gemaakt worden door ons.) Toen bij mij het hek van de dam was heb ik gezegd dat ik niet wist of ik nog terug wilde naar de oude situatie. Dat ik daar ongelukkig in was. En dat ik geen oplossing zag met hem. Conclusie daarvan: ik heb dit nodig, anders kan ik niet bij je blijven. Heel hard, en nooit bedoeld als chantagemiddel. Maar mijn man wil me niet kwijt, en wil dat ik gelukkig ben. Daarom zeg ik, ik ben echt niet heilig. Ik probeer mijn eigen aandeel ook echt niet af te schermen ofzo, ik voel me daar ook rot over.
Waarom het nu allemaal zo hard aan komt is dat ik de boel voor mezelf op een rij zet. Terug kijk, en zie dat dit niet de 1e keer is. Dat ik mezelf steeds de schuld geef, vind dat ik er maar harder aan moet werken. Aan mezelf, aan onze relatie. En dan kabbelt het weer een poosje. Maar ik herken patronen van eerder, ik herken gevoelens van eerder. Mijn man herkent het ook bij me. En denkt dat ik mijn besluit eigenlijk al genomen heb. Hij denkt er nu over na hoe hij kan veranderen, om mij weer gelukkig te krijgen. Terwijl hij goed is zoals hij is. Ik wil niet dat hij zich wegcijfert. Ik realiseer me dat we niet meer dezelfde personen zijn als ruim 12 jaar geleden. We hebben vanaf het begin samen allerlei ellende het hoofd moeten bieden, woonden vrijwel direct in hetzelfde huis.
Sommige dingen vormen je...tekenen je. Als je elkaar dan steeds niet kunt vinden (en soms zelfs het leed vergroot) gaat er iets kapot.
De meeste van jullie adviseren therapie...maar: mensen veranderen en gedane schade herstellen gaat maar tot op zekere hoogte. Niet alles is met praten goed te krijgen. Wanneer ben je op het punt dat het niet meer te repareren valt? Op seksueel gebied word het waarschijnlijk niks meer, ook niet met therapie. Mijn man kan er niet mee om gaan dat ik iets doe buiten onze relatie. Terwijl ik zo'n behoefte heb aan fijne seks, lust, me open kunnen stellen. Vond het heel bijzonder dit mee te maken met mijn minnaar. En ik vrees dat dit gewoon niet gaat lukken met mijn man.
Even een erg specifieke reactie, maar dit begreep ik niet zo: Feetje, wat bedoel je precies met controle hebben?
maandag 21 december 2015 om 09:16
Nee ze geeft niet direct complimentjes, we lopen wel altijd even in de pauze en dan vraagt ze me wel altijd.
We praten dan over de dingen van de dag e.d.
Dus gewoon maar zo laten denk ik, het is leuk dat we met elkaar kunnen praten, de rest laten we maar zitten.
Bedankt ik heb nu wel het gevoel dat het niet door jullie wordt goedgekeurd
We praten dan over de dingen van de dag e.d.
Dus gewoon maar zo laten denk ik, het is leuk dat we met elkaar kunnen praten, de rest laten we maar zitten.
Bedankt ik heb nu wel het gevoel dat het niet door jullie wordt goedgekeurd
maandag 21 december 2015 om 09:30
Zmanvriesen, ik denk inderdaad dat je het moet zien als iemand met wie je leuk kunt praten.
Vreemdgaan wordt hier niet toegejuicht, nee. Ook al lijkt het wel zo, als je sommige verhalen leest. Er zitten hier veel mensen met een open relatie, met een gedoogconstructie (je mag wel met een ander als ik er maar niks van merk), singles. En ook vreemdgangers. Ik vind het in heel veel gevallen een oplossing die op zijn zachtst gezegd niet chique is, wat er thuis ook speelt. Er is geen kant-en-klare oplossing voor seksloze relaties, maar vreemdgaan, dus zonder medeweten van je partner, vind ik best een heftige stap.
En dan, wat ik al eerder zei, een collega is gewoon geen slimme keuze. Stel dat het wat wordt tussen jullie. Leuk, geil, handig, want je ziet elkaar heel vaak. Maar je andere collega's zullen altijd iets merken, ook al denk je dat je het goed verborgen houdt. Die spanning is gewoon voelbaar. Hoe lang duurt het dan voordat er praatjes komen? Voordat er iemand iets tegen jouw vrouw of haar man zegt? En aan elke minnaarsrelatie komt een eind. Heel erg onhandig, als je elkaar dan nog elke dag ziet, als je samen moet werken.
Dus goed dat je het niet doet.
Vreemdgaan wordt hier niet toegejuicht, nee. Ook al lijkt het wel zo, als je sommige verhalen leest. Er zitten hier veel mensen met een open relatie, met een gedoogconstructie (je mag wel met een ander als ik er maar niks van merk), singles. En ook vreemdgangers. Ik vind het in heel veel gevallen een oplossing die op zijn zachtst gezegd niet chique is, wat er thuis ook speelt. Er is geen kant-en-klare oplossing voor seksloze relaties, maar vreemdgaan, dus zonder medeweten van je partner, vind ik best een heftige stap.
En dan, wat ik al eerder zei, een collega is gewoon geen slimme keuze. Stel dat het wat wordt tussen jullie. Leuk, geil, handig, want je ziet elkaar heel vaak. Maar je andere collega's zullen altijd iets merken, ook al denk je dat je het goed verborgen houdt. Die spanning is gewoon voelbaar. Hoe lang duurt het dan voordat er praatjes komen? Voordat er iemand iets tegen jouw vrouw of haar man zegt? En aan elke minnaarsrelatie komt een eind. Heel erg onhandig, als je elkaar dan nog elke dag ziet, als je samen moet werken.
Dus goed dat je het niet doet.
maandag 21 december 2015 om 11:02
Ik ben ook blij en niet blij met jullie reacties.
Soms is het verstandig om te weten mat andere mensen ervan vinden, soms heb je even hulp nodig.
Wat ik allemaal heb gelezen is mijn keuze nu wel duidelijk. Niet doen
Ja ik heb een seksloze bestaan en daar baal ik wel best van, mijn partner heeft nooit zin, verder is onze relatie goed.
Ik heb me erbij neergelegd bij de situatie. Maar ja mijn drang speelt nog steeds en dan wil je wel graag.
Het is ook een keer goed dat ik mijn ei kwijt kan en dat lucht ook een beetje op
Leven is niet altijd perfect
Soms is het verstandig om te weten mat andere mensen ervan vinden, soms heb je even hulp nodig.
Wat ik allemaal heb gelezen is mijn keuze nu wel duidelijk. Niet doen
Ja ik heb een seksloze bestaan en daar baal ik wel best van, mijn partner heeft nooit zin, verder is onze relatie goed.
Ik heb me erbij neergelegd bij de situatie. Maar ja mijn drang speelt nog steeds en dan wil je wel graag.
Het is ook een keer goed dat ik mijn ei kwijt kan en dat lucht ook een beetje op
Leven is niet altijd perfect
maandag 21 december 2015 om 11:35
maandag 21 december 2015 om 11:49
Brietje, ik heb een beetje moeite met jouw uitspraken over je verstand gebruiken. Ik heb je al eerder gezegd, toen je binnen kwam zeilen met je minnaarsores, dat het misschien eens tijd is om naar je eigen relatie te gaan kijken in plaats van verder te sloeren. Daar reageer je verder niet op. Sterker nog, minnaar 1 heb je gedumpt, waar je zoveel voor voelde, en hop, je hebt twee nieuwe minnaars.
Misschien handig om je eigen woorden eens op jezelf toe te passen.
Misschien handig om je eigen woorden eens op jezelf toe te passen.
maandag 21 december 2015 om 12:05
(sorry voor het inbreken..)
Sunshine, wellicht geef ik hier een heel slecht idee - in dat geval mag het absoluut genegeerd worden.
Maar ik dacht ineens aan dit:
trio met je SV en man. (je man staat daar voor open toch na de eerste keer?)
Maar in dit geval draag jij een blinddoek, zodat je niet doorhebt wie wat met jou doet. Wellicht ontstaat de ervaring dat de aanrakingen van beide prettig zijn?
Wellicht kan er tussen de mannen een afspraak komen dat jouw man een bepaald gedeelte op zich neemt, waar jij geen weet van hebt, maar waarbij je achteraf te horen krijgt dat hij het was?
Zodat jouw lichaam weer de waardering terug kan vinden voor zijn aanraking en dat de geest dan volgt?
Echt, mijn oprechte excuses als dit als de grootste onzin wordt ervaren. Ik ben ook maar een leek
Sunshine, wellicht geef ik hier een heel slecht idee - in dat geval mag het absoluut genegeerd worden.
Maar ik dacht ineens aan dit:
trio met je SV en man. (je man staat daar voor open toch na de eerste keer?)
Maar in dit geval draag jij een blinddoek, zodat je niet doorhebt wie wat met jou doet. Wellicht ontstaat de ervaring dat de aanrakingen van beide prettig zijn?
Wellicht kan er tussen de mannen een afspraak komen dat jouw man een bepaald gedeelte op zich neemt, waar jij geen weet van hebt, maar waarbij je achteraf te horen krijgt dat hij het was?
Zodat jouw lichaam weer de waardering terug kan vinden voor zijn aanraking en dat de geest dan volgt?
Echt, mijn oprechte excuses als dit als de grootste onzin wordt ervaren. Ik ben ook maar een leek
maandag 21 december 2015 om 12:25
maandag 21 december 2015 om 12:50
Theemok over verstand gebruiken. Ja zou idd mijn eigen advies moeten volgen. Heb er de vorige keer niet heel bewust op gereageerd hoor. Is me ontschoten. Ik ben zelf al eens in therapie geweest omdat ik mezelf kwijt was. Dat heeft toen geholpen. Ik merk wel dat ik het moeilijk vind dat ik nooit alleen ben geweest. Ben vanaf mijn 16e al in relaties. Maar voel zo sterk het verlangen om me daar meer in te ontwikkelen. Heeft ook met een bepaald zelf vertrouwen te maken. Heb me altijd het onopvallende eendje gevoeld en nu ineens zien mensen me staan en voel ik me gewild. Ben ook een mega laatbloeier wat uitgaan betreft ineens kom ik lis sinds 4 jaar. Er komt een kan naar boven die ik nog niet kende maar heel erg leuk vind. Meer zelfvertrouwen en zelfacceptatie. En tuurlijk is mijn vreemdgaan vreselijk tegenover mijn man en wil onze relatie voor geen goud kwijt. Hij zelf altijd dat hij me fantastisch vind maar heb denk ik toch nog bevestiging nodig, dus toch een onzeker meisje. Mijn vorige minnaar ben ik hopeloos verliefd op geweest. Had de afgelopen half jaar minder moeite om het los te laten, verliefdheid was gelukkig over maar was gewoon verslaafd aan zijn aandacht. Hoop dat het zo iets duidelijker is en natuurlijk hoor ik graag je reactie hierop en evt verdere vragen.
maandag 21 december 2015 om 12:53
De man waarmee ik zaterdag zo heerlijk heb gezoend zie ik vanavond op een kerstborrel. Spannend.....
Normaal hou ik niet zo van onzekere situaties. Maar juist omdat er verder niets vanaf hangt vind ik het nu super leuk en geniet ik er van. Stiekem zal dat wel iets anders worden als we vanavond geen leuk contact hebben. Maar pech dan...
Normaal hou ik niet zo van onzekere situaties. Maar juist omdat er verder niets vanaf hangt vind ik het nu super leuk en geniet ik er van. Stiekem zal dat wel iets anders worden als we vanavond geen leuk contact hebben. Maar pech dan...
maandag 21 december 2015 om 12:54
Nou, vragen niet hoor. Wel een heel erg 'ja ja'.Je praat voor jezelf recht wat krom is.
'Ik wil mijn man niet kwijt, maar...'
'Ik word er zo'n leuk mens van'
'Ik gun het mezelf, ik mag ook best eens aan mezelf denken'.
Geldt dat ook voor je man? Mag hij dat ook allemaal? Zou het bespreekbaar zijn binnen jullie relatie?
Oh, toch wel vragen.
'Ik wil mijn man niet kwijt, maar...'
'Ik word er zo'n leuk mens van'
'Ik gun het mezelf, ik mag ook best eens aan mezelf denken'.
Geldt dat ook voor je man? Mag hij dat ook allemaal? Zou het bespreekbaar zijn binnen jullie relatie?
Oh, toch wel vragen.
maandag 21 december 2015 om 13:00
Mijn man en ik hebben meerdere trio's gehad met een vrouw. Dat was super spannend. Qua sex is veel bespreekbaar we praten veel over wat we nog evt willen samen, maar hij moet er niet aan denken mij met een andere man.
En klopt ik praat m'n eigen daden recht. Mee eens, ik weet heel goed waar ik mee bezig ben. Dat ik ons hele bestaan Samen verpest als het uitkomt. En wil ik dat echt allemaal in de waagschaal leggen voor avontuur. En dat blijft mij eeuwige strijd. Maar kan me niet voorstellen dat ik dit nog jaren volhou. Moet een keer uitgeraasd zijn. En weet ook dat ik dit niet nog jaren wil.
En klopt ik praat m'n eigen daden recht. Mee eens, ik weet heel goed waar ik mee bezig ben. Dat ik ons hele bestaan Samen verpest als het uitkomt. En wil ik dat echt allemaal in de waagschaal leggen voor avontuur. En dat blijft mij eeuwige strijd. Maar kan me niet voorstellen dat ik dit nog jaren volhou. Moet een keer uitgeraasd zijn. En weet ook dat ik dit niet nog jaren wil.
