Minnaar deel 37

pausini schreef: ↑

17-05-2019 19:54

Maar is dat niet juist een dealbreker Lisanne, dat jullie 'gestolen tijd' zich niet werkelijkheid plaatsvindt?
Jouw man ziet het wat dat aangaat goed, jij ook, alleen je minnaar leidt twee levens, toch..?

Tot nu toe heb ik daar weinig problemen mee, wat ik wel pijnlijk vond is dat we een keer op stap zijn gegaan: Ik met mijn vriendinnen en hij met vrienden, dit was bewust naar dezelfde plek, waarbij mijn vriendin het wel wist, maar zijn vrienden het niet. Zij sliepen ook in een hotel en hij had een kamer voor hem alleen genomen zodat ik me bij hem zou kunnen voegen. Die avond en nacht werd een zeer ongemakkelijke en ook best pijnlijke ervaring.. omdat je dan met je neus op de feiten wordt gedrukt dat je er eigenlijk 'niet mag zijn'. We zijn samen er tussen uit gesneakt, en volgende ochtend ben ik via een achterdeur vertrokken.. Dat was heel pijnlijk! Hij heeft al aangegeven dit niet meer te willen meemaken en dit anders te willen doen. Ook in augustus staat er een evenement gepland waarbij hij met vrienden en ik met vriendin aanwezig zijn, hij heeft gezegd tegen iedereen te zeggen dat ik daar ook ben.. maar ik begrijp ook dat hij dan vragen krijgt en dat dit voor hem niet prettig voelt. Het is echt een spagaat soms, want ik vind het verschrikkelijk om hem zo onrustig te zien. Soms denk ik dat we het beter uit de werkelijkheid moeten houden, en plekken waar bekenden zijn moeten mijden, maar toch wil hij dat graag. Liefst wil ik van de daken schreeuwen dat we bij elkaar horen, en dat is best lastig. We zijn daarin ook grenzen aan het verleggen. In het begin was ik heel voorzichtig in dat we samen niet gezien worden etc. nu ben ik dat nog steeds maar interesseert het me steeds minder als ik wel door een bekende gezien zou worden, ook zie ik dat bij hem veranderen. Dat zegt ook iets over de groei die we samen hebben doorstaan.
Wat oliviaa ook zegt, het is soms lastig, je deelt zoveel met elkaar, het is een van de belangrijkste mensen in je leven, maar juist op de meest belangrijkste momenten, zoals op mijn verjaardag, kun je elkaar niet zien en mag je niet werkelijk bestaan.. het hoort erbij. Ook al weet mijn man het, dan nog wil ik het niet aan de grote klok hangen omdat het maatschappelijk gezien niet mag.

Oliviaaaa,
Ja het is zoeken naar wat is haalbaar en wenselijk. Afgelopen dagen waren best zwaar omdat ik soms merk dat het gevoel dieper zit dan wat de situatie toelaat. Soms gaan mijn gedachten dan met mij op de loop en zou ik het liefst.. 'vul maar wat in' maar ja, dat is niet realistisch en pijnlijk. Bovendien een onderwerp wat ik het liefst vermijd, maar door dat vermijden ontstaan dan weer lastige en pijnlijke situaties, en zoek ik houvast. Het is iets waar ik de laatste tijd veel mee worstel. Het zou goed zijn om mijn kop uit t zand te halen en inderdaad eens na te gaan denken wat ik nu echt wil en wat haalbaar en wenselijk is, maar het probleem is dat ik dat niet durf te erkennen en ook niet aan hem durf te vragen, uit angst om te vallen.
Toen ik hier ooit aan begon wist ik verstandelijk gezien precies wat ik wilde en hoe ik het ging inkleden (met een minnaar) maar toen ik hem heb leren kennen, heb ik gaande weg door alle gevoelens steeds meer stellingen en grenzen overboord gegooid, je kunt niet alles van te voren weten en als er gevoelens zijn, worden grenzen verlegd.. Ik ben daar vooraf te naïef in geweest. Ik weet ook echt niet waar dit gaat eindigen.. beter zou het inderdaad zijn om van elkaar precies te weten hoe en wat en dan de boel te af te lijnen, dat zou inderdaad bakken met rust geven, nu heb ik geen houvast omdat ik zelf ook niet durf te praten.. Hij durft ook niet veel te zeggen omdat hij dan het gevoel heeft dat ik denk dat hij maar wat roept. Ik probeer daar nu bewust aan te werken hoop dat het komende tijd beter gaat.

Vrijdag ben ik even met 2 benen op de grond gezet omdat ik weer de schaduwkanten heb ervaren. Zijn vrouw vond dat hij het te vaak weg is en probeert (misschien logisch) het in te perken. Ik vind dat heel moeilijk om mee om te gaan, het feit dat hij daar dan (logisch) met de wens van zijn vrouw mee gaat, raakt dan zo dat ik het liefst gevoelsmatig er uit wil stappen, uiteindelijk kom ik wel weer bij zinnen, en weet ik dat het helemaal niet is wat ik wil. Terugtrekken gaat helemaal niet meer, we deden dit juist voor het gevoel en ik zou niet weten hoe.. elkaar minder zien? Dat doet des te meer pijn en dan houden we elkaar ook voor de gek. Soms gaan mijn gedachten zelfs zo ver dat ik denk dat hij beter af is met iemand anders die wel de balans kan behouden.
Ik vind het gewoon heel zwaar; afwisselend de ' pijn en fijn', het stiekeme, de onzekerheid, het bedrog, er niet mogen zijn wanneer het niet uitkomt, continue afhankelijk zijn van wat er bij hem thuis en in zijn omgeving speelt etc.. Rationeel en realistisch gezien hoort het erbij en weet je dit wanneer je er aan begint, maar mijn hart trekt het soms niet, hoe dieper ik er in zit, hoe lastiger dit wordt.

Hij zegt dan dat het bij mij thuis toch hetzelfde is, maar dat is het niet, hij staat inmiddels op de eerste plek en mijn hele leven ligt overhoop, terwijl bij hem alles rustig is en zij van niets weet (beter ook). Ook hij geeft aan thuis alles te zijn verloren en toneel te spelen. Toch vrees ik soms wel dat de situatie is scheef geworden omdat ik het gevoel heb dat ik misschien meer wil dan dat hij wil.. ik wil mijn gevoel graag beschermen, maar er is geen weg meer terug.

Natuurlijk is er een weg terug. Maar dat wil je niet, omdat je denkt dat dat nog meer pijn zal doen.

Afgaande op wat jij schrijft zou ik ook denken dat jij meer met hem wilt dan hij met jou. Bij hem zal niet alles rustig zijn ook al denk jij dat, maar hij is wel duidelijk over jouw positie: achter zijn vrouw. Als er gedoe is, kiest hij voor thuis, voor afstand van jou, voor minder onrust door jou niet meer te zien.

Ik denk dat je vroeg of laat de weg terug wel zult moeten nemen...

Sterkte, het valt niet mee allemaal

Marana, dank je wel. Helemaal waar! Er is altijd een weg terug, maar je hebt gelijk, ik denk dat deze nog veel pijnlijker is dan de situatie waar ik nu in zit, bovendien wil ik dat ook niet, tenzij het te veel pijn gaat doen, dan heb ik geen keuze meer.

Wat hij precies wil weet ik echt niet. Dit komt omdat het lastig bespreekbaar te maken is: Ik durf hier ook niet over te praten uit angst te vallen en hij durft niks te zeggen uit angst dat ik hem niet geloof.. dat is dus best ingewikkeld, ik zoek al weken houvast en het ontbreken daaraan, begint mij langzaam op te breken, dus ik zal wel moeten gaan praten. Hopelijk komt er de komende tijd meer duidelijkheid. Woorden zijn maar woorden, daar heeft hij wel een punt want ik ben van nature niet zo 'goedgelovig' als het gaat om praatjes en dat weet hij. Toch is er nergens anders waar ik vanuit kan gaan, dus zal op zijn woorden moeten leren bouwen en dat wil ik ook graag.
Het wordt of een doodlopende weg waarvan ik op den duur gebroken afscheid neem, of het wordt een hindernisbaan met flinke horden en gaten met hopelijk een afgelijnd gevolg waarin we ons beide kunnen vinden (wat dat dan ook mag zijn).. of een explosie van ellende wanneer zijn vrouw het ontdekt en ik dan pas ga zien wat ik werkelijk aan hem heb en dan vallen we alsnog in een van bovenste scenario's .. allemaal geen prettige vooruitzichten, helaas bestaat er geen mooi alternatief meer.

Duidelijkheid is nu de hoogste prioriteit, dat eerst.

Lisanne804 schreef: ↑

19-05-2019 13:09

Zijn vrouw vond dat hij het te vaak weg is en probeert (misschien logisch) het in te perken.

Vorige week was hij ook al bijna betrapt, maar hij heeft zich eruit weten te praten.

Kwestie van tijd nu, tenzij ze liever wegkijkt.

@ Lisanne, het hoort aan als glad ijs inderdaad. Ik probeer me ene voorstelling te maken van die overnachting met beide vriendengroepen waarbij jullie elkaar treffen. Ik begrijp dus dat jullie partners daar niet bij zijn maar hoezo gaat hij mensen vertellen dat jij daar ook bent, weten zijn vrienden wel van jullie?

Lisanne, ook al weet je met je verstand waar je aan begon en had je voor jezelf duidelijk wat je grenzen waren, je ontkomt er haast niet aan dat er toch gevoelens bij komen kijken die je verdriet kunnen doen. Bij mij werkt dat in ieder geval wel zo.
Bij jou komt het me zo ingewikkeld over. Misschien was het gemakkelijker geweest als jouw no. 2 minder affectie getoond had of vanaf het begin aan heel duidelijk geweest was dat hij nooit zijn vrouw zal verlaten.
Bij mij komt hij over als dat hij van zowel jou als zijn vrouw houdt, maar als het erop aan komt, vraag ik me af voor wie hij zal kiezen.
Misschien is dit het moment om knopen door te hakken, welke knoop weet ik niet. Vraag jezelf af wat je eigenlijk het liefst zou willen. Zou je het liefst met no. 2 verder willen? Ik zou hem dan voor de keuze stellen, en als hij dan niet voor jou kiest, dan is dat even heel pijnlijk, maar misschien is het voor jou nu fijner om duidelijkheid te hebben.
Misschien sla ik de plank helemaal mis, maar dit is de indruk die ik gekregen heb van jouw verhaal.

Lisanne, wat zou je met jouw minnaar dan willen bespreken? Jullie weten toch dat jullie beide niet bij gezin weg willen? Wat wil je graag dan van hem horen? Dat hij met jou verder wil, ooit in de toekomst? Welke bevestiging zoek je van hem? Want hij heeft al best veel hobbels inmiddels genomen als ik het zo lees.
Ik merk dat ik tot op zekere hoogte het prima kan plaatsen dat mijn minnaar ook nog gezin heeft, dat heb ik ook. Maar soms toch ook die onrust, stuk bevestiging die ik dan van hem nodig heb. Die geeft hij mij ook wel indirect door heel attent voor mij te zijn maar bv de woorden: wat ben ik gek op je, dat zal hij nooit uitspreken. Dat vind ik best lastig omdat ik het wel zo voel bij hem. Zijn huwelijk is gewoon ook nog goed, hebben wel hun dingetjes maar dat is overal wel. Ik denk ook dat als ik hem voor een keuze zou stellen dat hij nooit voor mij zou kiezen. Dus daarom geniet ik ook van het nu omdat ik weet dat dit soort relaties altijd eindig zijn. Want hoelang kun je zoiets in stand houden? Hoelang kun je in een soort van parallele wereld blijven leven? Hoe lang genoegen nemen met nr2 plek terwijl gevoel al helemaal niet meer zo voelt?

Abundance, ik geloof niet dat dit een vrouw is die liever wegkijkt, ze is volgens hem heel naïef. Ik denk ook dat hij heel goed kan liegen en draaien. Ik ben er wel bang voor dat er een tijd komt dat hij heel voorzichtig moet gaan zijn.

Depten, zijn vrienden hebben mij dus al eens eerder met hem gezien. Dat ik over een aantal maanden weer bij hem ben, is dan natuurlijk 'meer dan toevallig'. Hij zal ongetwijfeld vragen krijgen, vandaar dat hij vooraf wil aangeven dat ik daar ook ben, zijn vrienden zullen hem niet verraden.

hevig schreef: ↑

19-05-2019 17:10

Misschien is dit het moment om knopen door te hakken, welke knoop weet ik niet. Vraag jezelf af wat je eigenlijk het liefst zou willen. Zou je het liefst met no. 2 verder willen? Ik zou hem dan voor de keuze stellen, en als hij dan niet voor jou kiest, dan is dat even heel pijnlijk, maar misschien is het voor jou nu fijner om duidelijkheid te hebben.
Misschien sla ik de plank helemaal mis, maar dit is de indruk die ik gekregen heb van jouw verhaal.

Het is ons vanaf dag 1 vooral om het gevoel en de affectie gegaan, we hadden beide voor ogen wat we zochten en wilden, maar hebben eigenlijk onverwacht veel meer gevonden, hierdoor zijn we in rap tempo grenzen aan het verleggen gegaan en zijn er sneller dan verwacht dingen in onze beiden levens veranderd, en zegt hij alle gevoelens voor zijn vrouw te zijn verloren.
Wat ik wil ben ik nog aan het uitzoeken en wat hij wil weet ik eigenlijk ook helemaal niet. Ik zie dit moment daarom zeker niet als een moment om knopen door te hakken, verre van zelfs! Ik ben er zelf helemaal niet aan toe om keuzes te maken en ik verwacht dat van hem ook niet. Er is enkel een proces gaande en ik denk dat we beide echt nog geen idee hebben waar dit alles eindigt.
Wel is dit denk ik het moment om af te tasten hoe we er beide in het hier en nu in staan, of we überhaupt een toekomst samen als mogelijkheid zien of sowieso niet, dit ook om wat rust te krijgen en van elkaar te weten waar we staan, ook om mezelf te kunnen beschermen mocht het er op aan komen.
Ik ben verder zeker niet van plan om hem nu of in de toekomst voor een keuze te stellen, als hij al bij zijn vrouw weg zou willen gaan, dan moet hij dat in de eerste plaats voor zichzelf doen, op een door hem gekozen moment met de voor hem juiste redenen, en al helemaal nooit onder druk van wie of wat dan ook, dat is in mijn ogen zo'n verkeerde insteek!

Summersweets, zie mijn post hierboven aan Hevig. Er zijn de laatste tijd nogal wat dingen gezegd en veranderd, ook in onze beide levens.. er worden grenzen verlegd en dingen veranderen langzaam aan, gevoelens voor huidige partners minderen, en er worden wel gevoelens naar elkaar uitgesproken. Het gaat niet om iemand voor een keuze stellen of keuzes maken. Feit is dat we helemaal geen normale minnaars relatie meer hebben,wat niet wil zeggen dat er dan ook maar meteen andere dingen moeten.

Maar lisanne, als je echt niet wil/vraagt dat hij voor jou kiest wat wil je dan nog wel meer?
Hij zegt al alleen van jou te houden, niet meer van zijn vrouw, jullie spreken hrel vaak af en horen elkaar constant. De verdieping is enorm, jullie connectie draait op gevoel en affectie wat er zowieso is. Waarom neem je geen genoegen met wat er is?
Zoek daar je rust in.
In mijn ervaring zorgt het verleggen aan grenzen niet voor verdieping. De absolute verdieping komt toch als je elkaar gewoon echt vertrouwt. Ook al zie je elkaar dan niet op elk moment dt je het wilt. Dat kan in een andere relatie, zeker als je al kinderen hebt, toch ook helemaal niet? Soms kunnen wij elkaar niet zien. Soms is het wat het is, soms is dat verdrietig. Maar nooit twijfel ik aan wat hij voelt voor mij daardoor, of vice versa. Verdieping affectie en gevoel ligt toch nooit in frequentie?
Maar ik mis misschien ergens iets in je redenering.

Oliviaaaa,
Verdieping en verbondenheid hebben inderdaad niks te maken met frequentie, dit staat voor mij ook los van elkaar.
Wel is het zo dat door het wederzijdse gevoel het verlangen om meer met elkaar te delen steeds groter wordt, zo verlang ik er bijvoorbeeld regelmatig naar samen met hem wakker te kunnen worden, zou ik het liefst soms hele dagen met hem doorbrengen en tal van andere dingen met hem ondernemen en doen, die we nu niet kunnen en doen. Dat verlangen meer te willen ervaren komt voort uit mijn sterker geworden gevoelens voor hem. Ik denk dat het mens eigen en universeel is om met iemand op wie je dol bent veel tijd door te willen brengen .
Dit staat los van de verbinding die er sowieso al is. Begrijp je?

Lisanne, je wensen zijn wel begrijpelijk, voor iemand waarmee je graag de nummer 1 wilt zijn. Maar als je getrouwd bent met een ander, en degene met wie je dit wilt doen is ook getrouwd en houdt alles geheim voor zijn partner, dan zijn dit totaal onrealistische wensen. Zelfs als je nr2 ook een open relatie zou hebben zijn deze wensen niet realistisch. Een keertje samen wakker worden, ok, maar wekelijks, dan vraag je echt veel van je huwelijk en je gezin.

Het is jammer dat Rooss er even niet is, zij zou je kunnen vertellen over de periode dat zij een open relatie had en vrijwel wekelijks een nacht bij haar minnaar verbleef. En wat dat deed met haar huwelijk en haar gezin.

Begrijp ik het goed dat je echt van plan bent om je nr2 te vragen of jullie vaker een nacht samen of hele dagen samen kunnen doorbrengen? Of zijn dit wensen in jezelf, dromen waarvan je weet dat ze geen werkelijkheid zullen worden zolang hij het stiekem doet?

Marana, het gaat er niet om of dit wel of niet realistisch is, het gaat er om dat ik deze verlangens heb wat voortkomt uit het gevoel. Nr2 en ik zien elkaar al zo vaak als dat dat we beide kunnen, elk uur dat het kan proberen we bij elkaar te zijn, ik heb niet het idee in de praktijk meer of minder van hem te willen vragen, want dat is niet aan de orde, het gaat om intentie en dat is er volop.
Oliviaa vraagt waar ik genoegen mee neem, ik neem zeker genoegen met wat er is, omdat we elkaar al geven wat we kunnen, maar intussen is er het verlangen naar meer, en dat zegt iets over het gevoel, het gaat om waar het hart en gevoel ligt.

Summersweets vroeg wat je bespreekbaar wil maken, nav deze zinnen van jou denk ik:

Lisanne804 schreef: ↑

19-05-2019 13:51

Wat hij precies wil weet ik echt niet. Dit komt omdat het lastig bespreekbaar te maken is: Ik durf hier ook niet over te praten uit angst te vallen en hij durft niks te zeggen uit angst dat ik hem niet geloof.. dat is dus best ingewikkeld, ik zoek al weken houvast en het ontbreken daaraan, begint mij langzaam op te breken, dus ik zal wel moeten gaan praten. Hopelijk komt er de komende tijd meer duidelijkheid. [...]

Duidelijkheid is nu de hoogste prioriteit, dat eerst.

Vandaar dat ik vroeg of dit hetgeen is wat je wilt bespreken, maar dat is het dus niet, gelukkig. Wat wil je dan bespreken, waar wil je duidelijkheid over?

Ik denk dat een extra relatie altijd onrust brengt, als gevoel sterker wordt dan het zou moeten zijn. Dat is bij mij ook geval. Heb ook al tweemaal willen wegrennen maar gelukkig zijn we daaruit gekomen. Laatste keer opende wel meer mijn ogen. Hij zoekt bij mij juist rust, geen onrust. Ook al heeft hij het thuis goed, natuurlijk ontbreekt daar ook iets. Daarom zoekt hij mij ook op. Maar mijn onrust op hem verder projecteren zou hem alleen wegjagen. Ik probeer het daarom ook meer onder controle te houden. Niet meer vragen om bevestiging, maar gewoon genieten van het nu. Ik denk namelijk dat als de onrust groter wordt dan de rust dat het dan sowieso klaar is.
En denk ook wel meer vrouweigen. Ik vul graag ook alles in, zeker voor hem. Dat voedt ook mijn onrust weer. Mijn gevoel is qua liefde overigens bij mijn minnaar, niet bij mijn man. Natuurlijk geef ik om hem maar niet zoals ik ervaar bij minnaar. Verlangen om bij elkaar te zijn is bij ons ook groot, spreken elkaar elke dag, zien elkaar ook vaak. Maar ik weet ook dat het daar bij zal blijven. Dat het niet meer gaat worden. Al zou ik dat misschien wel willen, dat gevoel moet ik aan de kant zetten hoe lastig ook. Anders gaat de onrust overheersen.

Al is het allemaal nog zo duidelijk waar voor een ieder haar/zijn grens ligt en dit ook steeds wordt uitgesproken naar elkaar, dan is het de kunst om vooral eerlijk naar jezelf te blijven! En ik denk dat daar het knelpunt/pijnpunt/onzekerheid/whatever ligt.

Je kunt jezelf nog zo lang inprenten dat je bij je gezin wil blijven, zo lang als je het zelf wil geloven, maar uiteindelijk is het de kunst om aan jezelf toe te (durven) geven dat juist dát hetgeen is wat een desillusie blijkt te zijn. (Denk ik)

Wat lois zegt.
Mijn minnaar en ik houden heel veel van elkaar. We spreken dat echt ook zo uit.
Maar zowel hij als ik willen bij ons gezin blijven. En ja samen wakker worden is fijn. En ja vanalles ondernemen zou zalig zijn.
Maar allebei weten we dat dat nu niet gaat of toch niet zo vaak als we zouden willen. Omdat we onze gezinnen niet gaan opbreken.
En jouw situatie Lisanne is de mijne niet, maar ik slaag er meestal echt in te genieten van wat we hebben en tegelijk dankbaar te zijn dat het ook mijn leven met 1 en de kinderen niet op zijn kop zet.
Wat mij betreft gaan we nog even zo door.
Ik wens je veel moed en gemoedsrust toe. Dikke knuffel

Marana, ik wilde duidelijkheid over toekomst, niet in de zin van iets dat moet maar ik wilde gezien de groei en woorden van de laatste tijd, wel even duidelijk voor ogen hebben op welk punt we staan, omdat het rust geeft te weten waar grenzen liggen zodat ik me daar indien nodig ook in kan beschermen.

Algemeen: Ik denk dat het er inderdaad om gaat te beseffen wat je wilt en voelt, en daarnaast te weten en op de hoogte te zijn wat de ander wil, en daar een weg in te vinden zonder jezelf en je eigen gevoelens te verloochenen. Daarom is het op de eerste plaats goed voor ogen te hebben waar de grens ligt, dat geeft rust.. Dat heeft niets te maken met niet blij en dankbaar zijn met de situatie, maar zoals lois aangeeft, ook met eerlijk te zijn naar jezelf.
De keuze is meestal accepteren wat er is of wegrennen, maar als acceptatie betekent dat je jezelf te veel in moet schikken en je eigen gevoelens weg moet stoppen, is het maar de vraag in hoeverre je dat kunt en wilt om het maar in stand te houden. Als ik voor mezelf spreek kan ik dat niet, dan bescherm ik mezelf liever.

Zo zie je maar weer dat jouw situatie helemaal niet zo heel veel afwijkt van die van anderen Lisanne.
Of het nou om seks draait of niet; je wil meer van een gebonden man dan hij jou kan/wil bieden en daardoor word je onzeker.

Er is in de tussentijd alweer ontzettend veel geschreven en ik zag dat je mijn tekst laatst aanhaalde over dat het beter zou zijn wanneer zijn vrouw het ontdekt. Ik denk dat nog steeds, want jij wil meer van hem, en zo lang hij zich laat inperken en zijn vrouw niks verteld geloof ik er niks van dat daar wat aan gaat veranderen.
Gebeurd dit niet of wil hij het zelf niet vertellen, dan kan je beter gaan accepteren hoe het nu gaat en niet meer verwachten. Dit zorgt alleen maar voor meer onrust.

Hier onlangs oude minnaar weer gezien. Ook een vervolgafspraak gemaakt. Zijn vrouw weet ook van niks, en daar probeer ik toch ook nog eens over te praten en daarna dan ga ik dat ook accepteren/of een ander zoeken.

(Edit: Lisanne, ik laat mijn bericht staan maar had jouw bovenstaande bericht nog niet gelezen toen ik dit gepost heb)

@summersweets,

gaat dat je minnaar dan makkelijker af? Heeft hij geen last van die onrust?
jullie hebben geen van beiden een open huwelijk denk ik he?

Ik heb gevraagd hoe hij de toekomst ziet en hij gaf aan een toekomst samen te zien, hij zei dat hij zich de laatste tijd regelmatig afvraagt hoe het zou zijn als wij bij elkaar zouden zijn, dit wist ik helemaal niet.
Het zijn (terecht) voorzichtige woorden maar het deed me veel! Het was helemaal nooit de bedoeling dat we dit zouden gaan denken of voelen, maar er is door de tijd heen zoveel veranderd. Het voelt met deze woorden alsof er nu een onzekere factor is verdwenen waardoor ik mezelf minder hoef te beschermen en meer kan laten zien en kan geven.
Het is voor mij nog heel fragiel, het is nog te vroeg om hierin ver vooruit te praten of te denken. We weten dat onze prioriteit bij elkaar ligt, en dat is voor nu voldoende. De tijd zal het wel uitwijzen hoe het zich ontwikkelt, als het zo doorgaat als de afgelopen maanden dan kan er van alles gebeuren. Het is gek dat dingen in zo'n rap tempo kunnen veranderen, ik blijf het belangrijk vinden te weten van elkaar hoe we er in staan. Het voelt voor nu in elk geval fijn.

Wiekjes,
Voor de duidelijkheid, ik zou absoluut niet willen dat zijn vrouw het ontdekt, daar sta ik nog steeds achter, ik dacht alleen dat als het zou gebeuren, het duidelijkheid zou geven, dat was een gedachte op dat moment ontstaan door de gebeurtenis, niet iets wat ik wens of wil.
Ik ben ook niet onzeker omdat ik meer zou willen dan hij, ik was onzeker omdat ik niet wist hoe we er beide instaan.
Waarom is het voor jou zo belangrijk dat zijn vrouw het weet, ik bedoel de vrouw van jouw minnaar?

Oliviaaa, wij zien elkaar idd in het geheim. Hij heeft daar minder last van. Kan goed schakelen tussen mij en thuis. Zijn huwelijk is gewoon ook goed, op intieme deel na. Hij zocht ook vooral dat maar ook bij hem gevoel bij gekomen. Had hij niet verwacht en vind het ook fijn maar thuis heeft hij het ook fijn. Dat wel verschil met mij, mijn huwelijk niet optimaal. Ik zoek soms daarom ook wel wat extra bevestiging bij hem. In de zin dat ik er ook toe doe, ook al ben je nummer 2. Dat het niet iets voor er gewoon leuk bij is maar dat wij er ook toe doen. En hij snapt dat gelukkig ook. We hebben het gewoon ook erg fijn bij elkaar, iedere dag even contact.

Lisanne804 schreef: ↑

20-05-2019 15:38

Waarom is het voor jou zo belangrijk dat zijn vrouw het weet, ik bedoel de vrouw van jouw minnaar?

Omdat we anders zo stiekem moeten doen, daar hou ik niet zo van. Maar dat is ook wel wat hypocriet van me; hier thuis don't ask don't tell.

Nu trouwens weer op tv, vreemdgaan met Filemon. Wel een leuke docu.

Summersweats en Oliviaaa, herkennen jullie dat dan niet dat je jezelf wilt beschermen niet te veel gevoelens te willen ontwikkelen uit angst dat de verhoudingen daardoor scheef zou kunnen komen te liggen?
Ik heb hier weken mee rondgelopen, en heb ontdekt dat het helemaal niet tegen te houden is, ja je kunt jezelf van alles wijs maken en gevoelens proberen weg te stoppen onder het mom van dat je tevreden bent met wat er wel is, maar als t gevoel dieper zit dan de relatie toe lijkt te laten wordt t heel lastig omdat het dan met tijden ook flink pijn kan gaan doen vooral wanneer met je neus op de feiten wordt gedrukt. Je kunt je dan wel aanpassen en wat er wel is accepteren, 'het glas halfvol zien' , maar evengoed kan t dan soms gaan knagen..
Ik weet uit ervaring hoe pijnlijk dit is.

Summersweats: Aangezien je huwelijk niet optimaal is, heb je ook wel eens andere opties overwogen?

Bij mij is er een enorme last van mijn schouders gevallen, nu ik weet hoe we er beiden instaan, ik ben niet meer zo bang om te vallen en merk dat het ons beide heel goed heeft gedaan, hij zegt zelf niet te hebben geweten dat ik hiermee rondliep, maar ook voor hem is er een berg rust gekomen hierdoor. Fijn!

Wiekes: een man waarvan de partner het weet heeft natuurlijk ook meer vrijheid.. gaat het je vooral daarom, of om het gevoel naar die vrouw toe? Heb je t contact met die ander nu verbroken? Wisten beide mannen wel van elkaars bestaan?

Lisanne, ik begrijp niet goed waarom die mededeling van je nummer 2 je rust geeft, maar ben heel blij dat het zo is.

Ik houd me wat gevoel betreft al lang niet meer in, heel in het begin misschien wel een beetje, maar dat was heel snel over. Hij trouwens echt ook niet.
Onze relatie laat dat ook echt toe.
Ik heb echt op een bepaald moment die knop omgedraaid. Dat gevoel niet te koppelen aan frequentie/het soort afspraakjes. Ik twijfel echt nooit aan wat ik aan hem heb. En nog voor ik twijfel, vraag ik het.
Ik herkende je heel erg in het begin van je verhaal. Over het bij je nummer 1 willen blijven, over je kinderen. Is dat ook veranderd? Of voelt het voor jou aan dat het met nummer 2 aan het evolueren bent naar een punt waarop je geen andere keuze meer hebt dan vol voor hem te gaan of hard weg te lopen?

Hier nog een post van een (on)trouwe meelezer

Ik leest je posts met veel interesse Lisanne. Niet omdat ik me 1 op 1 in het verhaal herken, wel omdat ik de fases van verschillende emoties en rationele gedachtes deels herken. Net als vele anderen hier denk ik.

Dit triggerde me om te reageren:

Lisanne804 schreef: ↑

19-05-2019 18:58

Wel is dit denk ik het moment om af te tasten hoe we er beide in het hier en nu in staan, of we überhaupt een toekomst samen als mogelijkheid zien of sowieso niet, dit ook om wat rust te krijgen en van elkaar te weten waar we staan, ook om mezelf te kunnen beschermen mocht het er op aan komen.
Ik ben verder zeker niet van plan om hem nu of in de toekomst voor een keuze te stellen, als hij al bij zijn vrouw weg zou willen gaan, dan moet hij dat in de eerste plaats voor zichzelf doen, op een door hem gekozen moment met de voor hem juiste redenen, en al helemaal nooit onder druk van wie of wat dan ook, dat is in mijn ogen zo'n verkeerde insteek!

Een heel nobel streven en het juiste ook denk ik: iemand moet zo 'onafhankelijk' mogelijk van de minnaarsrelatie kiezen voor een mogelijk einde van zijn huidige relatie. Dit verwoord je mooi, maar tegelijk vraag ik me af wanneer (en hoe) je dit bij jezelf gaat onderzoeken?
Je laatste posts neigen steeds meer naar een mogelijke toekomst samen, dat is tenminste wat het bij mij oproept. Zelf heb je lange tijd geschreven dat je nr1 en gezin onaantastbaar waren en ondenkbaar om op te geven. Daar ben je nu al een stuk minder stellig in. Alles vanwege die enorm sterke connectie met je nr2.
Dus heb je de intentie om, misschien over een tijdje en als de ontwikkelingen dezelfde kant uit blijven gaan, het contact te onderbreken/op een laag pitje te zetten zodat je kunt uitzoeken of je écht niet meer door kunt je eigen relatie en of nr2 degene is waar je voor zou willen gaan? En dan niet 3 dagen, maar 3 weken. Of liever nog 3 maanden... Even kijken hoe de echte wereld er weer uit ziet zonder je extra relatie?