Minnaar deel 38

nevergiveup-_- schreef: ↑

12-06-2019 23:42

En hoe ga jij om met die onzekerheid/jaloezie Oranje?

Het hielp om de verbinding te blijven zoeken en niet te blijven hangen in ‘ik vind dit niet leuk en dit wil ik niet’. Dat lost niets op, zo kom je niet tot elkaar. We hebben het ook veel over het proces gehad, wat gebeurde er nou precies tijdens onze gesprekken. Wat was nou helpend en wat niet? Zo kregen we inzicht in elkaar en konden we kijken wat wel en niet zou kunnen werken. En nu moet de komende tijd blijken of wat we denken dat werkt, ook echt werkt.

Oh ja, voordat ik zo ver was dat ik die verbinding zocht, was ik wel een paar dagen verder...

Wellicht klink ik nu heel helder en heb ik het duidelijk in beeld, maar dat is het afgelopen half jaar wel anders geweest.
Je moet blijkbaar tot een dieptepunt gaan, waarop je pas beseft dat dit niet het leven is waar je gelukkig van wordt.

..

Wat een complimenten dames, dank! Het klinkt nu achteraf makkelijker dan het was. Ik heb destijds een aantal gesprekken gehad met een therapeut, en daar heb ik heel veel aan gehad. Om mezelf beter te leren kennen en om voor mezelf te durven kiezen. In mijn voorstelverhaaltje had ik het over 2 minnaars. Ik was een andere persoon bij beiden, en dat komt ook heel erg door hoe zij waren en wat zij van mij vroegen. Het is een wisselwerking, en uiteindelijk werkte het zandverhaal bij mij ook. Mijn vriend liet mij vrij en die andere minnaar probeerde mij krampachtig vast te houden.

Ah zo Visje, het is even wachten op het contact dus. Je hebt veel over jezelf geleerd lees ik. Dat is dan wel weer een bijkomend mooi iets.

Marana, ik weet dat enkele dames hier, waaronder ikzelf, ook wel een soort critical friend voor je waren die alle beren op de weg zagen. Maar je zag het zelf ook heel goed, je wist wat de bekende valkuilen zouden zijn en daar ben je supergoed mee omgegaan.

Hey Spinsels, wat fijn je weer even te lezen. Mooi dat het al zolang goed gaat!

Oranjexxx schreef: ↑

12-06-2019 23:57

Het hielp om de verbinding te blijven zoeken en niet te blijven hangen in ‘ik vind dit niet leuk en dit wil ik niet’. Dat lost niets op, zo kom je niet tot elkaar. We hebben het ook veel over het proces gehad, wat gebeurde er nou precies tijdens onze gesprekken. Wat was nou helpend en wat niet? Zo kregen we inzicht in elkaar en konden we kijken wat wel en niet zou kunnen werken. En nu moet de komende tijd blijken of wat we denken dat werkt, ook echt werkt.

Oh ja, voordat ik zo ver was dat ik die verbinding zocht, was ik wel een paar dagen verder...

Wat knap dat je zo kunt bespreken, Oranje. Het is vaak lastig om niet te verzanden in verwijten en wensen, maar juist die moeilijke momenten te gebruiken om dichter bij elkaar te komen. Op die momenten leer je elkaar namelijk pas echt goed kennen, denk ik.

En natuurlijk kost dat tijd. Je moet namelijk eerst even een beetje los van de emotie kunnen komen.

gealach schreef: ↑

12-06-2019 16:41

Ik heb geen antwoord op de vraag.. nu niet.. Maar stel hè, het antwoord is ja en ik zou in dat geval nog 10 jaar bij hem blijven, is het dan toch raar om een andere beslissing te maken nu I. er wel is? I. is nu eenmaal wel in mijn leven.. even hypothetisch gezien hè.. help me maar even.
Ik ga zeker de tijd nemen.. om uit te zoeken wat ik wil, de mogelijkheden etc..

Gea, ik kom weer beetje achter, ik heb gisteren heeeeeel veel gewerkt om vandaag even van de wereld te kunnen verdwijnen, ik kijk er zo naar uit om hem straks terug te zien...

We staan er anders in he, maar ik denk dan dat die 10 jaar toch heel fijn bij je man en kinderen kunnen gespendeerd worden? Samen verjaardagen en feestjes vieren, op vakantie, samen beslissingen nemen en beren op de weg van de kinderen oplossen, ik vermoed dat je kinderen ongeveer de leeftijd van die van mij hebben, over een jaar of 10 verlaten die stilletjes aan het nest en verandert er super veel. Je kan je ondertussen ook rustig (financieel en anders) voorbereiden.
Je lijkt nog goed te kunnen praten met je man, jullie maken samen plannen en hebben ideeën over hoe alles te regelen, ik vind dat heel knap dat dat lukt in zo'n spannende woelige tijden, dat is toch ook iets waard?

Ikzelf zou dat ontzettend jammer vinden om dat overboord te gooien voor iemand die je 9 maand geleden zelfs niet kende, waarvan je niet weet of en hoe jullie samen functioneren buiten die bubbel, met alle moeilijkheden die bij 2 scheidingen komen.
Ik ken de verbinding die je voelt he, ik heb die ook, ik weet hoe groot die verliefdheid is en hoe hard dat verlangen is om bij elkaar te zijn, maar je kan alles er rond niet wegdenken. Misschien ben ik conservatiever of risico-averser dan jij, kan allemaal. Maar voor mezelf zou het eerst heeeeel duidelijk moeten zijn dat ik echt nu weg wil van man en dus ook kinderen, onafhankelijk van wie er al dan niet op mij zit te wachten.
I die is er in die tijd ondertussen ook, die gaat nergens heen. En die heeft het soms leuk in zijn eigen gezin, maar dat heb jij toch ook? En ondertussen leren jullie elkaar beter kennen, in verschillende situaties, zodat je beter kan inschatten waar je aan toe bent.

Dat is wat ik bedoelde, maar ik weet dat ik de waarheid niet in pacht heb he, het is gewoon hoe ik er nu in sta. Met dat verschil dat ik voor nu gewoon weet dat ik thuis wil blijven en helemaal geen planning heb voor de toekomst.

Visje83x schreef: ↑

12-06-2019 19:37

Gea dat steekt ook best wel ja. Ik mag er niet zijn. En hij heeft wel die uitjes en leuke dingen met zijn vrouw. En vervolgens zit ik dan ‘alleen’ thuis.
Dat voelt echt niet tof.

Dat is zeker niet tof.. ook het gedeelte van 'er niet mogen zijn' herken ik. In het begin was dat prima, maar als gevoelens sterker worden dan eigenlijk de bedoeling was, is dat na verloop van tijd lastig. Dan ga je jezelf beschermen door terug te trekken of er mee te stoppen, volstrekt normaal.

Ondersteboven19 schreef: ↑

12-06-2019 19:45

Vlak voor zijn scheiding is S nog met zijn gezin op vakantie gegaan. Ik vrat me die hele week op van ellende. Want zij wist niet dat ik er al die tijd gewoon was. In stilte. Ik kon en mocht er niet zijn. En nog niet, maar nu vooral zodat ze me niet meer lastig valt.

Juist door een vakantie ontdekte ik hoe sterk mijn gevoelens waren.. Ai.. dat was nooit de bedoeling, dat ik in gevoel van iemand afhankelijk zou worden, ook nog iemand die met een andere vrouw op vakantie is! Dat was echt het moment dat ik dacht; ik stop ermee.. heb van alles geprobeerd, afstand nemen etc. maar door te praten zijn we daar ook samen uitgekomen. Nu in deze fase zou ik dat echt niet meer kunnen. Hij is vrij om te doen wat hij wil, maar dan zou ik er hoe lastig ook, mee stoppen, gewoon omdat het gevoel en de richting dan niet meer matcht, en ik ook veel om mezelf geef.

MiepMiepMiep schreef: ↑

12-06-2019 19:52

Anders aangepakt is misschien niet de juiste manier van omschrijven. Maar eerlijk is eerlijk, we hebben wel een een valse start gehad. Wij vragen ons regelmatig af of dit niet een ding kan worden als we inderdaad samen oud gaan worden. Gaan wij elkaar als we straks een dipje hebben kunnen vertrouwen?

Ja, dat is natuurlijk wel een dingetje.. zeker als iemand er een verleden mee heeft. Ik denk dat als de band sterk genoeg is dat je gewoon op elkaar moet kunnen vertrouwen. Mijn belangrijkste vraag hierin is: Zit het in hem dat hij bepaalde keuzes heeft gemaakt of in de stand van zijn vorige relatie? Wat ben je bereid voor elkaar op te geven en welke vrijheid wil je elkaar geven. Lukt het vertrouwen niet, en kom je er met praten niet uit, dan is het bij voorbaat al gedoemd om te mislukken.
Dank je wel voor je uitgebreide tekst over de onzekerheid van het moment, ik vind het fijn om te lezen, het geeft steun.

Marana schreef: ↑

12-06-2019 20:08

Maar Gea, dat is toch wat I al die tijd dat jij hem kent precies doet? Thuis gaat door alsof hij geen minnares heeft, dus ook alle dingen waar jij niet aan moet denken...

Je stapt in een minnaarsrelatie, met een man die nog een vrouw heeft, een gezin. Een man die het stiekem doet en dus thuis doorgaat zoals hij altijd deed, ook voor jij in zijn leven was. Natuurlijk gaat hij met haar op vakantie, leuke uitstapjes doen, als gezin gezellig samen zijn, in hetzelfde bed liggen als zijn vrouw...
Wat verwacht je dan van zo'n man?

Tuurlijk als je er aan begint weet je dat, en eigenlijk is het dan gewoon leuk en spannend en denk je er niet zo over na, ik was daarin achteraf gezien gruwelijk naïef. In het begin had ik hier totaal geen moeite mee en dacht ook niet dat dit zou veranderen, echter toen de band sterker werd en de gevoelens groter, begon ik meer aan hem te hechten en ineens waren bepaalde dingen die hij met vrouw deed niet meer zo leuk.. Met de tijd werd dat steeds lastiger. Er is zelfs een voorval geweest dat mij ontzettend veel verdriet en pijn heeft gedaan. Voor mijn verstand klopte dat niet, want het is zijn goedrecht, maar gevoelsmatig werkt het gewoon anders. Je kunt dan 2 dingen doen, accepteren of wegrennen.. We hebben veel gepraat en het is goed gekomen.. Ik wist toen ook deze rol is echt niet voor mij weggelegd en dat ik dat niet heel lang vol zou gaan houden. Gelukkig lijken de kaarten nu anders te liggen, maar anders was het, hoe pijnlijk ook, afgelopen zaak geweest, en zou ik mezelf in bescherming hebben moeten nemen. Ik zou het na I. ook nóóit weer doen; een relatie met een getrouwde man.. voor mij is dat een absolute no go geworden! Nu ik weet wat het inhoud ga ik dit never nooit nog doen!!

Sally04 schreef: ↑

12-06-2019 20:59

Wat interessant om de verhalen te lezen van mensen die er (misschien) voor kiezen om uit hun relatie te stappen en (eventueel) verder willen met minnaar. Hoeveel tijd is eroverheen gegaan voordat die beslissing genomen is? Hebben jullie je partner alles eerlijk opgebiecht?

WIj kennen elkaar nog geen 8 maanden, er is een maand of 6 overheen gegaan toen ik langzaam begon te beseffen dat ik niet meer kon verdragen 'er enkel voor erbij' te zijn.. Het begon op een ochtend na een hotel overnachting waarbij ik via de achterdeur van het hotel ben vertrokken, en het pijn deed er niet te mogen zijn. Dat voelde anders dan daarvoor.. Daardoor ging ik nadenken, in het begin heb ik mijn gevoelens weg gestopt en ik kon er ook niet met hem over praten. Later besefte ik dat er nog maar 2 opties waren, of samen verder gaan, maar ik wist toen niet dat hij er ook zo in stond, of er mee kappen (wat ik het meest aannemelijk vond). Mijn partner weet al vanaf vrijwel het begin van onze relatie, maar voelt wel aan dat ik die kant op wil, zijn partner weet (nog) van niets.
Ik ben benieuwd hoe jij straks verder gaat als de kinderen het huis uit zijn.. of dat iets aan je situatie doet veranderen.

Visje83x schreef: ↑

12-06-2019 22:51

Maar goed het lijkt erop dat hij (voorlopig) niet voor mij gaat kiezen. Ik heb mijn grens onlangs heel duidelijk aangegeven en hij weet hoe ik erin sta. Ik ben niet gelukkig in deze situatie en zo ga ik niet verder met hem. Dat weet hij. Hij spartelt nu alle kanten op en is met vrouw maar weet niet of hij daar nog gelukkig mee kan worden. Maar daar ga ik dus niet meer op wachten. ( dat heb ik nu denk toch al 3/4 jaar gedaan ).
En misschien als we ermee stoppen is er wellicht het moment dat het alsnog stopt met vrouw (dan is die keuze er los van mij gekomen ) dat zou dan de allerbeste optie zijn. Ik wil geen druk op zijn relatie zetten en hem voor het blok zetten.
Het enige wat ik kan zeggen is dat ik niet door wil, omdat ik niet gelukkig ben ( vaak verdrietig vanwege gemis etc. ).
En hoe hij verder gaat is aan hem.
Hij zal mij niet verwijten als ik mn leven oppak en verder ga zonder hem. Hij gunt mij wel mijn geluk.

3/4 jaar ook best wel lang, blijkbaar weet hij gewoon niet wat hij wil. Dat is prima, en ik vind net als jij ook dat je elkaar daar geheel vrij in moet laten, ik zou als ik jou was niet eens iemand willen die niet geheel voor jou kan of wil gaan. Wel is het dan tijd inderdaad om voor jezelf op te maken wat jij wilt en door te gaan. Maar eerlijk gezegd zou ik niet zo veel hoop hebben. De keuze moet vind ik ook echt vanuit de ander komen, anders heeft het geen zin.


NGU: Ik vind dat je het heel dapper aanpakt met Grey, wel lees ik dat je nog steeds veel hoop hebt. Ik hoop dat je goed op jezelf past en je grenzen blijft bewaken.


Verder: Ik heb veel aan jullie teksten over het zand en het loslaten van de ander.. (vooral van Orange en Julus) ook over de controle etc. Ik denk inderdaad dat dit iets heel belangrijks is om mee te nemen...
Ik merk ook dat ik vaak benieuwd ben naar hoe het gaat bij hem thuis, wat er in hem omgaat etc. Ik vraag daar ook naar.. maar hij laat meestal niet zo veel los. Hij vraagt dat andersom ook maar daar heb ik geen moeite mee, daar praten we wel veel over. Ik heb besloten geen vragen meer te stellen, als hij iets wil vertellen komt hij daar zelf wel mee.. Ook de afloop wil ik los gaan laten. We hebben het nu fijn samen, mocht ik het niet voor hem zijn, of andersom dan vertrouw ik er op dat het zo moest zijn (jaja ik geloof daar wel in net als Julus).. en dat het een leerweg was voor een nieuwe relatie die mogelijk nog beter is. Ik heb wel angsten, maar het heeft geen zin om mezelf te gaan vastklampen, dat is iets dat ik heel goed voor ogen wil en moet houden.

Gea. Die hoop heb ik ook niet meer. ( hoe graag ik het ook had gewild ).
Mijn relatie was al eerder voorbij, eigenlijk al voordat ik met minnaar begon. Ik heb hem toen gezegd zeker geen overhaaste beslissingen te nemen en alles proberen opdat hij geen spijt krijgt. Dat is hij nu aan het doen.
Ik denk als ze uit elkaar gaan, dan gaat daar nog een tijd overheen. Het proces van losweken is daar ook wat later begonnen.
Misschien is het voor hem ook beter om los van mij zijn relatie onder de loep te nemen en kijken of hij verder wilt.

gealach schreef: ↑

13-06-2019 11:14

NGU: Ik vind dat je het heel dapper aanpakt met Grey, wel lees ik dat je nog steeds veel hoop hebt. Ik hoop dat je goed op jezelf past en je grenzen blijft bewaken.

Het is geen hoop meer dat hij en ik samen komen, er is hoop in de zin van dat de sfeer positief en prettig blijft zoals hij vanaf dag 1 was. Alleen het verschil met toen en nu is dat er geen seksuele intimiteit meer zal zijn, geen zicht / verwachting op een toekomst samen.

Collega’s zien en merken dat er wat tussen ons is, als we “samen” ergens binnen lopen is gelijk de ruimte stil en beginnen ze stiekem te gniffelen. Alleen Grey en ik weten nu beter.
Niet de juiste timing en ik ga niet wachten op de juiste timing. Het is goed zo.

Is het jammer? Ja zeker, alleen ik ben nu belangrijker voor mijzelf en hij heeft ook belangrijkere dingen te doen op het moment.

Gaat dit allemaal werken zo? Geen idee. Gaat het feit dat we elkaar bijna elke dag zien tegenwerken? Vast en zeker, die confrontatie is er constant en maakt verwerking niet makkelijker. Toch is het niet anders en moet ik zelf sterk blijven.

Gea. Brok hier nu... het is of je mijn verhaal vertelt en mijn gevoelens verwoordt...

Gea, oprechte vraag: wat maakt de relatie van minnaar met jou anders dan die vijf jaar met eerdere minnares? Jullie kennen elkaar nog maar 8 maanden, en dan zou nu ineens alles gaan veranderen?

Hoi, ik Louis zit in het 7e jaar met minnaar. Ben zelf alweer 5 jaar single, minnaar is getrouwd. Het was voor mij de afgelopen jaren prima , natuurlijk niet altijd. Heb nu wel het gevoel dat ik tegen het einde van onze verhouding aanzit. Verlang meer naar een relatie zonder bedrog en verborgen zijn. En ik wil geen relatie met minnaar.

Gea, daar ben ik ook heel benieuwd naar... Ik heb namelijk echt geen idee.
Ik laat alles in elk geval op zijn beloop, forceer niks. Ik ben voorlopig ook niet in staat om een beslissing te nemen, zit nog veel te veel in heftige emoties.

Louiloui in je zevende jaar...dat is heel erg lang. Heb je dan in de periode dat je single bent en met minnaar wel andere scharrels gehad.
Ik snap jou heel goed, het stiekeme en bedrog en lastig samen zijn gaat ook gewoon tegenstaan.
Heeft hij het ook zolang verborgen kunnen houden thuis?

Oranje ik heb zeker veel geleerd, maar ben ook hard onderuit gegaan. En emoties die alle kanten opgaan. ( was en mn eerste minnaar en had geen idee hoe dat aan te pakken ).
Als ik toen wist wat ik nu weet , had ik er nooit aan begonnen.
Daar hebben jullie uiteraard allemaal voor gewaarschuwd .

Wat ik zo herkenbaar vind aan ieders verhaal hier (op een uitzondering na) is dat het allemaal leuk en spannend begon voor erbij maar dat zodra de gevoelens erbij kwamen kijken het snel overging naar onzekerheid. Ik heb in die tijd veel mee gelezen hier. Mijn grootste valkuil was ook het meer willen. Door hier mee tr lezen en daarvan mee te krijgen hoe moeilijk dat is heb ik gelukkig vrij snel beseft dat ik een hele slechte minnares was. Ben meer van het alles of niets. Ondanks dat ik met mijn eigen gezin op vakantie was, waren mijn gedachten bij hem. En de gedachte dat hij met zijn gezin daar was kon ik slecht handelen. Ondanks zijn appjes dat hij er hetzelfde over dacht.
Ik ben dan ook achteraf blij dat ik toen de beslissing heb genomen om het te stoppen.

Maar tijdens onze scheidingen woonden wij beiden nog steeds samen met onze aanstaande exen. Ik weet niet hoe H. daar tegen aan kijkt nu, maar ik vond het verschrikkelijk. Rationeel kon ik bedenken dat het helemaal niet leuk en gezellig was en een noodzakelijke oplossing, maar gevoelsmatig kwam er regelmatig een heel groen monstertje langs. Terwijl ik van mezelf helemaal niet jaloers ben. Geen fijne emotie trouwens.

En nu nog steeds vind ik het lastig om er mee om te gaan. Ondanks dat wij samen verder gaan en het samen inmiddels steeds fijner krijgen en meer overtuigd zijn van elkaar.

Hier een stiekeme meelezer, lees sinds het vorige topic mee.
Heb ong. 1,5 jaar een minnaar gehad en herken me erg in het verhaal van nevergiveup.
Heb veel aan jullie woorden hier gehad en blijf graag meelezen!

Oranje , hoesje en theemok zwaai terug naar jullie.
Oranje , nee die dag waren wij er niet. Grappig ik moet ook wel eens aan jouw denken als ik dr ben.

Mooi om hier veel te lezen wat ik herken Fases waar ik inmiddels door heen gerold ben maar ook zeker heb gehad. En soms steken de onzekerheden weer de kop op. Maar ze zijn bespreekbaar. En soms is het mijn keuze om ze gewoon te accepteren. Dan hoef ik niet perse antwoorden .
Soms verbaas ik me over het meer en meer van je minnaar willen. Terwijl ik wel echt heel erg denk. Je hebt elkaar voor erbij . Onze momenten samen zijn pure ontspanning En dat geld ook voor nr 2.
En toch is er bij ons een houden van wat we ook uitspreken .
Zie vaak het woord verbinding voorbij komen maar dat is een vrij in te vullen begrip. Wat wij hebben is ook verbinding maar niet in de zin van o we moeten altijd samen zijn.

Mijn niet vaak inhoudelijk reageren op wat er geschreven wordt is omdat ik wat ik denk slecht in geschreven tekst weet om te zetten.
Dus duik weer lekker in de meelees stand

Visje
Ik heb in al die jaren geen andere scharrels gehad. Geen behoefte aan. Mijn minnaar weet het goed verborgen te houden, al denk ik dat zijn vrouw soms wel haar vermoedens heeft. We zien elkaar regelmatig zo een 2x per maand. Voor ons werk zitten we beiden vaak in het buitenland en kunnen dat combineren met elkaar zien.
Ik schrijf niet veel mee, vaak omdat er al geschreven is wat mijn tekst zou kunnen zijn. En een paar schrijfsters en schrijvers hier kunnen het echt heel goed verwoorden wat ik een stuk minder kan, en vind het fijn om te lezen. Door de jaren heen heb ik veel geleerd van wat er hier besproken is en geschreven.

Takemeanywhere schreef: ↑

13-06-2019 21:54

Hier een stiekeme meelezer, lees sinds het vorige topic mee.
Heb ong. 1,5 jaar een minnaar gehad en herken me erg in het verhaal van nevergiveup.
Heb veel aan jullie woorden hier gehad en blijf graag meelezen!

Hoi hoi! Je zegt gehad, is het nu over of? En is het in jouw geval ook een collega?

Als op beide vragen het antwoord “ja” is, misschien heb je dan nog wat tips voor mij. Qua moeilijke momenten.

Oliviaaa.. Sorry dat ik nog niet gereageerd heb, onze berichten kruisten en daarna was er nog maar weinig tijd om te reageren.
Je hebt ergens helemaal gelijk hoor! Maar je vergeet misschien even één héél belangrijk en essentieel onderdeel wat jou situatie totaal anders maakt dan die van mij: MIjn man is op de hoogte en beslist ook bewust mee als het gaat om de toekomst!
Dat maakt de situatie alles behalve makkelijk en hij weet zelf ook nog niet wat hij wil. Dit veranderd de situatie compleet. Een vaste basis thuis heb ik niet meer. Ik heb daarin niet volledig (net als jij) zelf te kiezen hoe mijn komende tien jaar er uit zien, er is hier vooral onrust. Ik ben afhankelijk van wat man doet, denkt en beslist. Ook dat speelt uiteraard een rol, dat staat los van I.
Ons huwelijk is niet meer hetzelfde dan een jaar geleden, en dat wordt t ook nooit meer. Voor jou is dat anders. Begrijp je?


Miepmiepmiep, heel herkenbaar wat jij schrijft!

Je hoeft niet afhankelijk te zijn..dat is wat er vaak werd gezegd. Neem de touwtjes in handen en wacht niet totdat 2 mannen voor jou beslissen

Julus schreef: ↑

14-06-2019 09:29

Je hoeft niet afhankelijk te zijn..dat is wat er vaak werd gezegd. Neem de touwtjes in handen en wacht niet totdat 2 mannen voor jou beslissen

Ik reageer op de post van oliviaaa die aangeeft dat ik misschien t best nog 10 jaar bij man kan blijven.. zo simpel werkt dat niet. Dat is wat ik probeer uit te leggen.. het thuis doen laten slagen kan ik niet alleen daarin ben ik zeker afhankelijk van de andere partij, mijn man.. en relatie met wie ook verbreken kun je alleen, laten slagen ben je met twee voor nodig... dus zeker ben je dan afhankelijk van elkaar! Dat is anders wanneer je partner van niks weet , zelf wil en jij de keuze alleen kan maken, begrijp je?

Niet dat ik dat ook wil, maar zo simpel ligt dat in deze dus niet.