Seks
alle pijlers
Minnaar deel 39
dinsdag 22 oktober 2019 om 13:38
Al 38 delen lang schrijven we over het wel en wee om en rond onze minnaars.
Vliegt jouw hart vrij rond, vangbaar met een netje voor elke jager met stoute ogen of ben je een stoere krijgster met pantser en harnas? Moeten de mannen hún hart beschermen omdat jij voor de lust gaat en niet voor de liefde?
Met andere woorden...
Kun jij een minnaar hebben zonder verliefd te worden? Blijf jij met het grootste gemak in de verlust fase hangen of verleg jij constant je grenzen? Dit topic is voornamelijk bedoeld voor gelijkgestemden, al staan we natuurlijk ook een beetje open voor andere meningen.
Het is fijn als je een avatar uploadt, zo blijven we kleurrijk en is het makkelijker om de verhalen bij de naam te plaatsen.
Probeer zo weinig mogelijk te QUOTEN, door het precaire onderwerp wensen sommige schrijf(st)ers hun postings later aan te passen. Bedankt!
Linkje naar vorige topic. En zoals gewenst alle andere topics in de eerste post.
seks/minnaar-deel-38/list_messages/443929/120#
Vliegt jouw hart vrij rond, vangbaar met een netje voor elke jager met stoute ogen of ben je een stoere krijgster met pantser en harnas? Moeten de mannen hún hart beschermen omdat jij voor de lust gaat en niet voor de liefde?
Met andere woorden...
Kun jij een minnaar hebben zonder verliefd te worden? Blijf jij met het grootste gemak in de verlust fase hangen of verleg jij constant je grenzen? Dit topic is voornamelijk bedoeld voor gelijkgestemden, al staan we natuurlijk ook een beetje open voor andere meningen.
Het is fijn als je een avatar uploadt, zo blijven we kleurrijk en is het makkelijker om de verhalen bij de naam te plaatsen.
Probeer zo weinig mogelijk te QUOTEN, door het precaire onderwerp wensen sommige schrijf(st)ers hun postings later aan te passen. Bedankt!
Linkje naar vorige topic. En zoals gewenst alle andere topics in de eerste post.
seks/minnaar-deel-38/list_messages/443929/120#
hoesjeboesje wijzigde dit bericht op 22-10-2019 13:47
86.53% gewijzigd
zaterdag 6 juni 2020 om 19:36
@Lois: wat fijn dat je eindelijk weer thuis bent uit het ziekenhuis! Zo te lezen is het nog wel even pittig om verder behandeld te moeten worden en is het ook best even zoeken om je draai weer te vinden thuis. In een ziekenhuis wordt je wat geleefd, je moet mee in dat ritme en er zijn voortdurend mensen om je heen. Ik kan me voorstellen dat dat ook echt wennen is om weer alleen thuis te zijn.
Daarnaast heb je fysiek ook best veel ingeleverd, 30kg is ontzettend veel. Krijg je ook fysiotherapie oid om je spiermassa weer wat te laten opbouwen? Want dan ga je je meestal ook weer letterlijk en figuurlijk wat sterker voelen.
Kom op meis, eet genoeg, je hebt het zo nodig!
@Elize ik stuur jou een pb
@ Wiekjes; wat fijn dat je je lover kunt blijven zien en wat een mooi voornemen om beter te gaan communiceren thuis!
Verder even ego. Ik heb het ontzettend zwaar momenteel. Ik was vorige week bij mijn coach en die legde in een zin de vinger op de zere plek en het liefdesverdriet is nu zo heftig. Hij gaf me toch de suggestie mee om contact te zoeken met ex-lover om e.e.a samen af te sluiten. Zo had ik dat ook met ex afgesproken dat ik contact zou zoeken wanneer ik zover was. En heb hem geappt. Kreeg eerst een keiharde afwijzing (auw!!) Daarna gevraagd of hij, omdat hij me niet f2f wil zien, dan wel wil bellen. Dus nu afgesproken dat we volgende week bellen met elkaar.
Ik ben me ineens zo ontzettend bewust van mijn bindingsangst/verlatingsangst dat ik heel anders kijk naar wat er allemaal tussen ons is voorgevallen. Hoe vaak hij uitgereikt heeft naar mij en ik hem afwees. En ik heb daar zo’n verdriet van, moet daar zo ontzetten van huilen. Want ik gaf hem de schuld van wat er allemaal mis was maar ik was net zo debet aan onze dynamiek. En dat zie ik nu pas in de volle omvang. Schaam me dood en ga mijn excuses maken.
Ik heb vannacht alles op papier gezet wat ik hem wil zeggen en dat vanmorgen aan een vriendin voorgelezen die ik gister in vertrouwen heb genomen. Ik spreek haar iedere dag en ze heeft al die tijd van niets geweten. Ik vond het heel spannend om te delen want ik weet hoe ze over vreemdgaan denkt. Maar ze weet ook hoe leeg mijn huidige relatie is met mijn man en waarom ik die nog niet heb verbroken. Ze is zo lief en steunend. En ook streng, ze durft mij echt aan te spreken op zaken en dat is fijn.
Ik merk nu pas hoe zwaar het was om zo lang (3 jaar) met een geheim rond te lopen. Om zoveel van iemand te houden die ook waanzinnig veel van mij hield en die echt een leven samen met mij op wilde bouwen. En ik die daar niet volledig voor te kunnen (willen?) gaan vanwege mijn kinderen. Met de kennis van nu had ik een aantal zaken echt anders aangepakt. Maar onze breuk was voor mij nodig om echt afstand te nemen en tot deze inzichten te komen. Hij is in de tussentijd thuis vertrokken. Iets waar hij die drie jaar steeds over heeft getwijfeld en van mij vroeg om samen verder te gaan. Maar ik wilde niet de katalysator zijn, niet degene die van hem zou vragen om te vertrekken. Want een dergelijke keuze moet volgens mij echt uit jezelf komen en niet afhankelijk zijn van een ander.
Het rouwproces is nu echt hevig en ook ok, ik kom er wel doorheen en ben blij met de inzichten. Want het geeft me nu ook de kans om aan de angsten te werken om in de toekomst, als ik thuis kan vertrekken, een fijne en duurzame relatie aan te kunnen gaan. Het liefst met mijn ex-lover maar ik denk dat dat niet meer gaat lukken. Er is denk ik teveel schade aangericht bij beide
Daarnaast heb je fysiek ook best veel ingeleverd, 30kg is ontzettend veel. Krijg je ook fysiotherapie oid om je spiermassa weer wat te laten opbouwen? Want dan ga je je meestal ook weer letterlijk en figuurlijk wat sterker voelen.
Kom op meis, eet genoeg, je hebt het zo nodig!
@Elize ik stuur jou een pb
@ Wiekjes; wat fijn dat je je lover kunt blijven zien en wat een mooi voornemen om beter te gaan communiceren thuis!
Verder even ego. Ik heb het ontzettend zwaar momenteel. Ik was vorige week bij mijn coach en die legde in een zin de vinger op de zere plek en het liefdesverdriet is nu zo heftig. Hij gaf me toch de suggestie mee om contact te zoeken met ex-lover om e.e.a samen af te sluiten. Zo had ik dat ook met ex afgesproken dat ik contact zou zoeken wanneer ik zover was. En heb hem geappt. Kreeg eerst een keiharde afwijzing (auw!!) Daarna gevraagd of hij, omdat hij me niet f2f wil zien, dan wel wil bellen. Dus nu afgesproken dat we volgende week bellen met elkaar.
Ik ben me ineens zo ontzettend bewust van mijn bindingsangst/verlatingsangst dat ik heel anders kijk naar wat er allemaal tussen ons is voorgevallen. Hoe vaak hij uitgereikt heeft naar mij en ik hem afwees. En ik heb daar zo’n verdriet van, moet daar zo ontzetten van huilen. Want ik gaf hem de schuld van wat er allemaal mis was maar ik was net zo debet aan onze dynamiek. En dat zie ik nu pas in de volle omvang. Schaam me dood en ga mijn excuses maken.
Ik heb vannacht alles op papier gezet wat ik hem wil zeggen en dat vanmorgen aan een vriendin voorgelezen die ik gister in vertrouwen heb genomen. Ik spreek haar iedere dag en ze heeft al die tijd van niets geweten. Ik vond het heel spannend om te delen want ik weet hoe ze over vreemdgaan denkt. Maar ze weet ook hoe leeg mijn huidige relatie is met mijn man en waarom ik die nog niet heb verbroken. Ze is zo lief en steunend. En ook streng, ze durft mij echt aan te spreken op zaken en dat is fijn.
Ik merk nu pas hoe zwaar het was om zo lang (3 jaar) met een geheim rond te lopen. Om zoveel van iemand te houden die ook waanzinnig veel van mij hield en die echt een leven samen met mij op wilde bouwen. En ik die daar niet volledig voor te kunnen (willen?) gaan vanwege mijn kinderen. Met de kennis van nu had ik een aantal zaken echt anders aangepakt. Maar onze breuk was voor mij nodig om echt afstand te nemen en tot deze inzichten te komen. Hij is in de tussentijd thuis vertrokken. Iets waar hij die drie jaar steeds over heeft getwijfeld en van mij vroeg om samen verder te gaan. Maar ik wilde niet de katalysator zijn, niet degene die van hem zou vragen om te vertrekken. Want een dergelijke keuze moet volgens mij echt uit jezelf komen en niet afhankelijk zijn van een ander.
Het rouwproces is nu echt hevig en ook ok, ik kom er wel doorheen en ben blij met de inzichten. Want het geeft me nu ook de kans om aan de angsten te werken om in de toekomst, als ik thuis kan vertrekken, een fijne en duurzame relatie aan te kunnen gaan. Het liefst met mijn ex-lover maar ik denk dat dat niet meer gaat lukken. Er is denk ik teveel schade aangericht bij beide
anoniem_389766 wijzigde dit bericht op 06-06-2020 20:31
1.84% gewijzigd
zaterdag 6 juni 2020 om 20:29
zaterdag 6 juni 2020 om 21:30
50/50
Ik realiseer me iig dat hij een (te) groot deel van mijn leven was. Past wel bij het (hechtings)plaatje. Mis hem te veel tov de plek die hij had.
Tegelijkertijd voel ik dat hij mij ook mist, maar dat hij zich wrs vooral zorgen maakt over mij. Heb me de laatste tijd niet van mijn sterkste kant laten zien.
Ik realiseer me iig dat hij een (te) groot deel van mijn leven was. Past wel bij het (hechtings)plaatje. Mis hem te veel tov de plek die hij had.
Tegelijkertijd voel ik dat hij mij ook mist, maar dat hij zich wrs vooral zorgen maakt over mij. Heb me de laatste tijd niet van mijn sterkste kant laten zien.
zondag 7 juni 2020 om 10:45
Tantetuttebel, welkom.
Je zult veel adviezen krijgen, waarvan ‘bezint eer ge bemint’ waarschijnlijk de beste is, maar uiteindelijk kan er maar een iemand bepalen wat het beste is en dat ben jij zelf.
Hoe sterk is de liefde voor je man? Je gezin? Wat mis je in je huidige relatie en is dat te fiksen zonder er de brui aan te geven? In welke patronen zijn jullie beland en kan je die doorbreken samen? Wil je dat nog wel?
Ik ben een van de schrijfsters hier die de knoop doorhakte en nu samen is met ‘de minnaar’. Wat ik je kan meegeven is wat het met mij heeft gedaan. Wellicht heb je er iets aan...
Bereid je voor op tranen, veel tranen en slapeloze nachten. Ook nadat je de knoop hebt doorgehakt. Er overvalt me nog regelmatig een gevoel van schuld en verdriet richting mijn kinderen. De man waar je nu mee samen bent, gaat veranderen. Jij gaat ook veranderen, voor zover dat nu al niet gaande is. De kleine verschillen tussen jou en je man worden - door het wegvallen van een bedekkende laag liefde - uitvergroot. Ik dacht dat wij wel zonder strijd een scheiding konden regelen, maar dat had ik mis. Het komt wel weer op zijn pootjes terecht allemaal, maar er kunnen harde woorden vallen en kwetsende dingen gezegd worden.
Mensen om je heen hebben snel een oordeel en nee, als “verlater” valt het in de eerste plaats niet in jouw voordeel. Het duurde bij mij echt even voordat men doorhad dat elk verhaal twee kanten kent en ze open stonden voor mijn kant.
Eenmaal de knoop doorgehakt en aan het bouwen geslagen met de nieuwe liefde, ben je er nog niet. Want er bestaan twee werelden naast elkaar, de verliefde met je lover en de verdrietige wereld van een scheiding. En het hele proces van een scheiding doorlopen jullie allebei op je eigen tempo, wat betekent dat je soms elkaar heel goed begrijpt en soms elkaar totaal niet kan vinden. Het kost veel communicatie, geduld en water bij de wijn om daar samen goed doorheen te komen. Ook de basis van (mentale) ontrouw kan zijn sporen nalaten, waardoor er momenten zijn waarop je even moet relativeren en niet achter elk uitblijvend appje meteen een heel drama moet vermoeden.
Zeker als er mensen straks op de hoogte zijn van de start van jullie relatie (en dat er al iets ontstond voordat jullie gescheiden waren) moet je er rekening mee houden dat je bij sommige mensen met 10-0 achter staat. Je verliest misschien vrienden, maar krijgt er ook nieuwe vrienden voor terug.
Ik kan nu nog niet concluderen dat ik ZO gelukkig ben dat ik het 1000% waard vond, maar ik ben ook nog niet door het hele praktische en emotionele proces van een scheiding heen en realiseer me dat dit ook nog wel even kan duren. Als moeder heb ik regelmatig het gevoel gefaald te hebben en daar heb ik verdriet van. Ik denk dat de rust pas komt als ik zie dat ze hun draai hebben gevonden en het goed met ze gaat.
De Marmot (voormalig minnaar) is een onwijs goede, leuke en fijne match en we slagen er goed in om elkaar door deze tijden heen te loodsen, maar makkelijk is het zeker niet. En ik heb nul garanties op een goede afloop voor de rest van mijn leven met deze man. Met welke man dan ook. Desondanks heb ik er vertrouwen in dat ik hoe dan ook gelukkiger ga worden, soms ben ik dat al. Niet dankzij de liefde, wel dankzij een uitstekende therapeut.
Daarmee zeg ik absoluut niet dat je het NIET moet doen, of dat jou eenzelfde achtbaan te wachten staat, maar je moet je goed bedenken of het je waard is. Het is allesbehalve vuurwerk, rozenblaadjes, een-en-al-geluk en ze leefden nog lang en gelukkig. Idealiseer en romantiseer een nieuwe relatie niet, er hangt ook een prijskaartje aan.
Ik ben me er van bewust dat dit mijn eigen ervaring is en dat niet voor iedereen hoeft te gelden. Voor nu wens ik je succes met je beslissing en hoop natuurlijk dat andere minnaressen je ook van goed advies kunnen voorzien.
Je zult veel adviezen krijgen, waarvan ‘bezint eer ge bemint’ waarschijnlijk de beste is, maar uiteindelijk kan er maar een iemand bepalen wat het beste is en dat ben jij zelf.
Hoe sterk is de liefde voor je man? Je gezin? Wat mis je in je huidige relatie en is dat te fiksen zonder er de brui aan te geven? In welke patronen zijn jullie beland en kan je die doorbreken samen? Wil je dat nog wel?
Ik ben een van de schrijfsters hier die de knoop doorhakte en nu samen is met ‘de minnaar’. Wat ik je kan meegeven is wat het met mij heeft gedaan. Wellicht heb je er iets aan...
Bereid je voor op tranen, veel tranen en slapeloze nachten. Ook nadat je de knoop hebt doorgehakt. Er overvalt me nog regelmatig een gevoel van schuld en verdriet richting mijn kinderen. De man waar je nu mee samen bent, gaat veranderen. Jij gaat ook veranderen, voor zover dat nu al niet gaande is. De kleine verschillen tussen jou en je man worden - door het wegvallen van een bedekkende laag liefde - uitvergroot. Ik dacht dat wij wel zonder strijd een scheiding konden regelen, maar dat had ik mis. Het komt wel weer op zijn pootjes terecht allemaal, maar er kunnen harde woorden vallen en kwetsende dingen gezegd worden.
Mensen om je heen hebben snel een oordeel en nee, als “verlater” valt het in de eerste plaats niet in jouw voordeel. Het duurde bij mij echt even voordat men doorhad dat elk verhaal twee kanten kent en ze open stonden voor mijn kant.
Eenmaal de knoop doorgehakt en aan het bouwen geslagen met de nieuwe liefde, ben je er nog niet. Want er bestaan twee werelden naast elkaar, de verliefde met je lover en de verdrietige wereld van een scheiding. En het hele proces van een scheiding doorlopen jullie allebei op je eigen tempo, wat betekent dat je soms elkaar heel goed begrijpt en soms elkaar totaal niet kan vinden. Het kost veel communicatie, geduld en water bij de wijn om daar samen goed doorheen te komen. Ook de basis van (mentale) ontrouw kan zijn sporen nalaten, waardoor er momenten zijn waarop je even moet relativeren en niet achter elk uitblijvend appje meteen een heel drama moet vermoeden.
Zeker als er mensen straks op de hoogte zijn van de start van jullie relatie (en dat er al iets ontstond voordat jullie gescheiden waren) moet je er rekening mee houden dat je bij sommige mensen met 10-0 achter staat. Je verliest misschien vrienden, maar krijgt er ook nieuwe vrienden voor terug.
Ik kan nu nog niet concluderen dat ik ZO gelukkig ben dat ik het 1000% waard vond, maar ik ben ook nog niet door het hele praktische en emotionele proces van een scheiding heen en realiseer me dat dit ook nog wel even kan duren. Als moeder heb ik regelmatig het gevoel gefaald te hebben en daar heb ik verdriet van. Ik denk dat de rust pas komt als ik zie dat ze hun draai hebben gevonden en het goed met ze gaat.
De Marmot (voormalig minnaar) is een onwijs goede, leuke en fijne match en we slagen er goed in om elkaar door deze tijden heen te loodsen, maar makkelijk is het zeker niet. En ik heb nul garanties op een goede afloop voor de rest van mijn leven met deze man. Met welke man dan ook. Desondanks heb ik er vertrouwen in dat ik hoe dan ook gelukkiger ga worden, soms ben ik dat al. Niet dankzij de liefde, wel dankzij een uitstekende therapeut.
Daarmee zeg ik absoluut niet dat je het NIET moet doen, of dat jou eenzelfde achtbaan te wachten staat, maar je moet je goed bedenken of het je waard is. Het is allesbehalve vuurwerk, rozenblaadjes, een-en-al-geluk en ze leefden nog lang en gelukkig. Idealiseer en romantiseer een nieuwe relatie niet, er hangt ook een prijskaartje aan.
Ik ben me er van bewust dat dit mijn eigen ervaring is en dat niet voor iedereen hoeft te gelden. Voor nu wens ik je succes met je beslissing en hoop natuurlijk dat andere minnaressen je ook van goed advies kunnen voorzien.
anoniem_387066 wijzigde dit bericht op 07-06-2020 11:02
5.81% gewijzigd
kom d’r maar in Rooss
zondag 7 juni 2020 om 10:57
Welkom Tante Tuttebel
Heftig, een collega, allebei kinderen...
Besef je dat je geen enkele garantie hebt dat jullie samen in een relatie echt matchen. Ben je bereid om te scheiden als je weet dat er ook een kans is dat je over 2 jaar geen enkele relatie hebt?
Bij mij waren er gelukkig geen kinderen in het spel. Ik heb heel bewust gekozen voor een scheiding, omdat ik niet meer bij mijn man wou zijn. Ik wist niet of de minnaar die ik op dat moment had voor mij zou kiezen en zijn gezin zou verlaten. Ik wist ook niet of, als hij wel zou scheiden, wij echt een toekomst hadden samen. Ik maakte mijn eigen keuze, en ik liet het aan hem om zijn keuze te maken.
Op het moment dat ik mijn scheiding in gang zette werd mijn minnaar betrapt door zijn vrouw. En hij bleef bij haar. Wat achteraf bezien prima is, ik was met hem niet zo gelukkig geworden als ik nu ben.
Maak je eigen keuze, los van wat je lover doet. Want je hebt geen enkele garantie dat jullie over 2 jaar nog samen zijn. Wil je dat risico lopen?
Heftig, een collega, allebei kinderen...
Besef je dat je geen enkele garantie hebt dat jullie samen in een relatie echt matchen. Ben je bereid om te scheiden als je weet dat er ook een kans is dat je over 2 jaar geen enkele relatie hebt?
Bij mij waren er gelukkig geen kinderen in het spel. Ik heb heel bewust gekozen voor een scheiding, omdat ik niet meer bij mijn man wou zijn. Ik wist niet of de minnaar die ik op dat moment had voor mij zou kiezen en zijn gezin zou verlaten. Ik wist ook niet of, als hij wel zou scheiden, wij echt een toekomst hadden samen. Ik maakte mijn eigen keuze, en ik liet het aan hem om zijn keuze te maken.
Op het moment dat ik mijn scheiding in gang zette werd mijn minnaar betrapt door zijn vrouw. En hij bleef bij haar. Wat achteraf bezien prima is, ik was met hem niet zo gelukkig geworden als ik nu ben.
Maak je eigen keuze, los van wat je lover doet. Want je hebt geen enkele garantie dat jullie over 2 jaar nog samen zijn. Wil je dat risico lopen?
zondag 7 juni 2020 om 13:55
Kwestie van niet willen geloven dat dit het ook echt is, maar daar lijkt het wel op. Weet even niet wat meer pijn doet. Het idee dat ik toch niet zo belangrijk was of het idee dat hij gewoon verder gaat met z'n leven en ik met de brokken zit.Ondersteboven19 schreef: ↑06-06-2020 23:13Maar dat vul je dus voor hem in, begrijp ik dat goed?
Probeer je oordeel te vellen op wat hij daadwerkelijk doet, niet op wat hij zegt of wat jij denkt dat hij voelt. Dat gaat je heus helpen!
zondag 7 juni 2020 om 14:51
Je vult weer in he?! Want je weet niet of je wel of niet zo belangrijk was en je weet ook niet of hij gewoon verder gaat alsof het niks was.
Je weeeeeeet het niet en het moet er ook niet toe doen. Je moet verder, op jezelf focussen. Stop met hem gevoelens toedichten die niet van hem zijn. Dit is jouw onzekerheid en gevoel van het niet waard zijn en je projecteert dat nu op hem. Kom op Millie, stop hier toch mee vrouw. Het heeft je tot dusver echt niks gebracht...
zondag 7 juni 2020 om 15:03
Simpel: hij is met zichzelf bezig. En dus niet met jou. En jij zou ook niet zo met hem bezig moeten zijn. Ik herken het heus wel, maar het is bijna obsessief.
Leg je telefoon weg, ga naar buiten. Waai uit, drink een theetje bij een vriendin of ga de badkamer poetsen. En bij elke keer dat je je iets afvraagt of hem emoties en gedachten toedicht, denk je: ‘interessant dat ik dit denk’ en meer niet.
Leg je telefoon weg, ga naar buiten. Waai uit, drink een theetje bij een vriendin of ga de badkamer poetsen. En bij elke keer dat je je iets afvraagt of hem emoties en gedachten toedicht, denk je: ‘interessant dat ik dit denk’ en meer niet.
