Minnaar deel 42

Het heeft met woordkeuze te maken denk ik. Je mag altijd waken voor het fenomeen "mening neerzetten als feit".

Sailship, het is me nog steeds niet geheel duidelijk waar je ooit naar zocht. Je schrijft dat de liefde je met deze lief2 toch wat overkomen is, het was geen keuze en ook geen primaire zoektocht. Was het toch spanning, seks buiten de deur waar je naar op zoek was? En dat is uitgemond in liefde en nu is (lijkt) de seks van iets minder belang? Ik vind het mooi dat jullie liefs2 welkom zijn in jullie leven en het geen schaduw aan de zijlijn blijft. Dat zou voor mij ook een vereiste zijn, die integratie in het parallelle leven.

Als het je puur te doen is om het vermenigvuldigen van liefde dan zou ik inderdaad eerder samen op zoek gaan naar een (zo noem ik het even) verkeringsstel. Een stel dat net zo gek is op elkaar als wijzelf en daar een superleuke tijd mee hebben. Ik spreek even voor mijzelf als ik zeg dat een lief buiten de deur me zou versplinteren, ik zie daar de vermenigvuldiging niet in. Natuurlijk is liefde oneindig en hou je net zoveel van kind 1 als van kind 2 maar dat vind ik iets compleet anders. Met mijn kinderen heb ik geen seks en juist seks zorgt voor allerlei ingewikkelde hormoondingen en hechtingsdingen. Het zou er in mijn geval voor zorgen dat ik de focus verleg en ik weet dus ook dat, wanneer ik behoefte zou krijgen aan een lief2, ik ook behoefte heb júist om die focus te verleggen. Met andere woorden, dan ben ik dus gewoon een beetje uitgekeken op mijn primaire partner. (net als toentertijd op mijn ex).

Ook dit weekend hebben vent en ik het hier even over gehad, het is een regelmatig terugkerend onderwerp. Vooral omdat we allebei een behoorlijke sloerieperiode achter de rug hebben weten we wat we missen als we voor monogamie gaan. We vinden het beiden heel plezierig om aan den lijve te ondervinden dat de concentratie op elkaar voor ons zeer goed werkt. Die spannende uitstapjes versterken onze basis en samen kunnen we een prima team vormen om het even met anderen aan te gaan en daarna weer in elkaars armen te vliegen. Wij lusten elkaar (nog) ontzettend. Maar goed, hij is ook de allerallerlekkerste natuurlijk

Sugar¹ schreef: ↑

08-05-2021 11:10

Het was té snel na de koffiedate, hij moet wennen aan het idee, ik moet niet denken dat ik elke 3 weken ‘mag’ (fyi, er zaten precies 3 weken tussen zijn eigen laatste en een-na-laatste date), de ‘nieuwe’ dramde vast enz enz.
Zó geen zin in dit gezeur opnieuw. Misschien werkt een open relatie niet voor ons.

Zoals ik het lees is jullie relatie eenzijdig open. Jij geeft hem de ruimte, hij is constant bezig met hekken en palen neerzetten waarbinnen jij "mag" manoeuvreren. Ik denk dat het echt tijd is voor een goed gesprek en dan bij voorkeur op een moment dat er geen emoties spelen over dit gebeuren. Wat wil hij nou eigenlijk en waarom is hij zo hard bezig om jou in te perken? Hoe ziet hij het voor zich, hoe zie jij het voor je en hoe komen jullie tot overeenstemming?

IK ben het beslist met je eens, op deze manier werkt het niet. En als hij zo doorgaat haakt je koffiedate af en dan mag je weer vanaf het begin beginnen.
Kunnen jullie hier wel goed over praten of gaat dat ook moeizaam?

Hexopbezemsteel schreef: ↑

09-05-2021 23:17

Voor mij is de optie inderdaad niet meer open, dat klopt. Maar dat lijkt mij iets voor tussen mijn lief en mij.

Ik heb oprecht geen mening over wat anderen wel of niet zouden moeten doen. Ik spreek alleen voor mezelf, niet voor een ander.

Blijkbaar raak ik iets heel gevoeligs.

.
Dit is dus PRECIES waar het om gaat. Dat je het niet kan laten, in welke post dan ook, nog zo’n opmerking te maken die de mening of ervaring van de ander ondermijnt. En je hebt niet eens door dat je het doet, en bedoelt het dus niet eens bewust naar, dat is me wel duidelijk.

“Blijkbaar raak ik iets gevoeligs” is een enorme dooddoener waar je het gesprek mee doodslaat. Je geeft hiermee aan dat wat de ander ook zegt je het niet serieus zal nemen. En zo lees ik herhaaldelijk opmerkingen van jou in deze stijl, met allemaal hetzelfde onderliggend effect. Ik verwacht niet eens dat je zal begrijpen wat ik daarmee bedoel en heb de zin niet het allemaal uit te leggen....want je reactie zal natuurlijk zijn dat je de ander wel serieus neemt...geen ooordeel, geen kritiek enz. enz.

Ik weet echt dat je het niet vervelend bedoelt hex en daarom lees ik meestal over die opmerkingen heen, maar naar mijn idee heb je echt een blinde vlek. Je posts vind ik niet meer enkel je eigen ervaring delen of vanuit je eigen referentiekader schrijven, het lijkt meer op een vastgelopen grammofoonplaat, alleen maar hetzelfde liedje steeds opnieuw. Niet vragen naar de ander, niet openstaan voor het idee dat een ander andere ervaringen kan hebben dan jij, alleen maar jouw ervaring op de situatie van de ander projecteren. Zo stellig werd je in één van de laatste posts (“een minnaar gaat je leven beheersen, dat is gewoon zo”) dat het er bijna (bijna!) op gaat lijken dat je het een ander niet gunt ergens oké mee te zijn of iets te laten lukken wat in jouw situatie niet pastte. En niet vanwege een falen van jou/jullie, maar gewoon door andere omstandigheden op allerlei gebieden.

2hard2handle zei het denk ik simpel en duidelijk, prima om vanuit je eigen referentiekader te redeneren en reageren, maar je lijkt niet meer open te staan voor ervaringen van een ander en dat situaties écht anders kunnen zijn. Ja, dat wekt irritatie op. En ja, ik reageerde geïrriteerd, dat was ik ook.

Misschien is jouw referentiekader ontzettend doordrenkt met wantrouwen, want het viel me op dat ook in je reactie op mij je focuste op de oneerlijkheid. Dat niet alleen eikels oneerlijk kunnen zijn, maar ook de gemiddelde, fatsoenlijke mens. Ja, natuurlijk! Maar, voor de tweede keer, kan je je voorstellen dat er óók mensen zijn die wél open, eerlijk en oprecht kunnen zijn? Ook mbt anderen in hun relatie? Kan je je voorstellen dat er mensen zijn die wél grenzen kunnen hanteren? Dat dat bestaat? Dat er mensen zijn die liefde, relaties en vertrouwen misschien wel op een heel andere manier ervaren dan jij. En dat die ervaringen ook waarde hebben, echt en valide zijn? Kan je dat überhaupt overwegen?

In andere onderwerpen: Ik kan me aansluiten bij wat Marana schrijft, ondanks dat wij onze relaties anders indelen (volgens mij). Ik ben niet bang dat mijn partner bij mij weggaat, en (in mijn geval) ik ben niet bang dat lief2 en ik tot een einde komen. Wat niet betekent dat ik geen verdriet zal hebben, maar...voor mij voelt het dat wanneer je uit liefde kiest je ook accepteert wanneer het niet meer goed voelt voor de ander. Mijn relatie is niet zo heel anders dan een monogame, alleen liggen de grenzen en afspraken wat betreft anderen breder. Maar het omgaan daarmee is net als in andere relaties. En, zoals Marana schrijft, ik weet uit ervaring dat ik alleen kan. Dat ik moeilijke relationele situaties te boven kan komen, of het nu samen is of apart. Dat betekent dat het bij elkaar zijn en onze afspraken heel erg voelen als iets belangrijks waar we ons aan willen houden, iets waar wij zelf voor kiezen en achter staan. Ik heb mijn man niet nodig om te leven, maar het leven samen vind ik wel heel erg fijn en daarom kies ik daar bewust voor en is het niet zo moeilijk om onze afspraken te respecteren, ik koester wat we hebben en wil dat houden.

*Zweefalert*
In mijn ervaring vraagt wat mijn man en ik doen soms anders leren kijken naar liefde dan wat we als vanzelfsprekend hebben geleerd. Dat maakt het misschien voor anderen soms onbegrijpelijk. Soms moeten we daar zelf ook bewust bij stilstaan, maar het komt er voor mij persoonlijk steeds op neer dat jaloezie en onzekerheid vaak voortkomen uit een angst om te verliezen, een angst om zelf niet genoeg te zijn of dat er niet genoeg is. En als je weet dat er geen eindige hoeveelheid liefde is en dat de liefde voor de één (of welk gevoel dan ook) niet betekent dat het bij iemand anders eraf gaat én dat je zelf genoeg bent (met of zonder partner) dan komt er rust en ontspanning én ruimte voor meer liefde. Als ik contact tussen mijn man en een ander zie als iets moois ipv iets bedreigends, dan voel ik ook warmte/liefde voor die ander. Ik besef hoe zweverig dit klinkt en bedoel ook niet dat dit beter is, alleen dat het zo voelt voor mij, o.a. door te hebben ervaren dat mijn man heel echte, heftige gevoelens voor een ander kon hebben, maar dat hij nog steeds oprecht 100% van mij hield en bij mij wilde zijn. Dat we elkaar konden verliezen en elkaar weer oprecht terug konden vinden. En niet in de vorm van ‘oké, het is wel goed genoeg samen en we hebben ooit voor elkaar gekozen dus dan zetten we dat maar voort’ maar dat je elkaar echt weer waardeert, spanning voelt bij elkaar, trots bent op elkaar en heel graag je leven samen wil delen. Juist die ervaring geeft veel vertrouwen. In elkaar, maar ook ik de overtuiging dat gevoelens (voor anderen) niet bedreigend hoeven te zijn en dat er ruimte kan zijn voor meer dan alleen 1 op 1. Maar dat maakt het nog geen doel, man en ik alleen met elkaar is ook helemaal prima.

Oh, rooss, ik crosspost jou (voor de duidelijkheid, heb jou dus nog niet gelezen)

- even gelezen -
Wat er met lief2 is ontstaan is mij inderdaad overkomen. Had ik in een puur monogame relatie gezeten dan was dat gevoel mij ook overkomen, alleen had ik het dan afgekapt. Nu was er ruimte om erover te praten en ontwikkelt het zoals het zich doet. Ik zocht dus niet bewust ergens naar, maar ik vond wel wat. En ik heb natuurlijk ideeën over dat gevoel, want het ging zeker niet om seks en spanning. Die ideeën zijn ook de reden dat ik in het begin erg op de rem heb gestaan, en dan komen de herkenbare thema's van het minnaartopic. Invulling/aanvulling, vluchten, een leegte proberen te vullen. Ik wilde me echt niet halsoverkop ergens in storten, of beter gezegd, me laten meeslepen, om één van deze redenen. Althans, ik wilde dat niet onbewust doen. Ik wilde niet vluchten, ik wilde me niet verliezen in een ander om maar iets niet te hoeven zien, voelen of aan te gaan in mijn eigen leven. Ik heb er daarom veel over nagedacht en (voor mezelf) over geschreven. Ik ben daar wel erg thuis in door mijn werk, dus ik kan er een hoop theorieën op loslaten en daarop reflecteren, maar dat is ook gelijk een valkuil, alles willen psychologiseren, overal een betekenis of motief achter zoeken. Mijn valkuil is dat ik daarmee kapotdenk wat er gewoon is en dat is eigenlijk zonde, want daarmee kan je nieuwe, fijne ervaringen ook op afstand houden. Waken voor vluchtgedrag, maar tegelijk mogen exploreren was dus een balans vinden en soms nog steeds op momenten, al zij het veel meer op de achtergrond. Ik vind het in ieder geval iets om alert op te blijven, zowel zelf als samen met mijn man.

Ik schreef het al eerder, maar ik denk dat omstandigheden ook bijdragen aan waarom dit nu in deze situatie ook zo makkelijk voor ons werkt. Ik kan het niet helemaal inschatten, want te weinig vergelijkingsmateriaal, maar ik weet niet of dit met een andere man dan lief2 zo makkelijk had gekund. Ik weet niet eens of ik dat had gewild, misschien wordt het dan toch ingewikkeld, geen idee want ik geloof inmiddels dat elke situatie weer anders kan zijn. Er zijn nu in ieder geval bepaalde omstandigheden die maken dat er veel liefde kan zijn, maar dat er ook bepaalde grenzen zijn die heel helder aanvoelen.

Het gaat niet om het vermenigvuldigen van liefde, dat is meer een soort bijeffect. Dat heb ik in de post hierboven beschreven, hoe dat voor mij werkt. Voor mij staat dit los van seks (dat voelt zo), ondanks dat seks wel wat doet natuurlijk. Seks laat mij niet koud, zeker niet, het zorgt ook voor verbinding, en toch kan seks en liefde ook erg naast elkaar bestaan bij mij.

Een overeenkomst in onze situaties is misschien wel dát je andere/meerdere ervaringen hebt. Juist omdat je 'gesloerd' ( ) hebt kies je heel bewust voor wat je nu met vent hebt en voelt dat als het beste voor jou/jullie?

sailship schreef: ↑

10-05-2021 09:30

Een overeenkomst in onze situaties is misschien wel dát je andere/meerdere ervaringen hebt. Juist omdat je 'gesloerd' ( ) hebt kies je heel bewust voor wat je nu met vent hebt en voelt dat als het beste voor jou/jullie?

Dat klopt.
Na 9(!!) jaar losvast contacten, blikjes op de plank, liefdesrelaties maar toch nét niet, rondgeneuk en toch met kerst weer alleen aan de dis was ik het spuugzat. Ik vond het lastig om aan mezelf toe te geven dat ik aan de volgende stap toe was omdat dat natuurlijk niet meteen invulling kreeg maar als ik een heel eerlijk gesprek met mijn binnenste aanging kon ik er niet omheen. Ook een gesprek met een vriendin die me "betichtte" van een soort bindingsangst zette me aan het denken. Kon ik het nog wel? Durfde ik het nog wel? Was ik echt bang om me aan één man te binden en zo ja, waarom dan?
Gelukkig kon ik die diagnose vrij snel over mijn schouder gooien, ik wilde me nietniet binden maar als ik het wél wilde, met wie dan? Eigenlijk liep het tijdstechnisch heel mooi, op het moment dat ik aan mezelf durfde toe te geven dat ik meer verbinding wilde, meer commitment maakte vent de keuze. Oké, daar zaten best een paar maanden tussen maar wat is dat op een mensenleven.

Als ik nu denk aan een open relatie, aan grofweg buiten de deur neuken dan komt die hele shizzle van die 9 jaar ook weer boven. Ik heb eenvoudigweg geen zin meer in de appjes, de afspraakjes, het afscheid nemen en weer opnieuw moeten zoeken, het interpreteren, het hele gedoe voor een neukje hier of daar om het nog maar niet te hebben over alles wat het met mijn relatie doet, de eindeloze gesprekken, de vragen en antwoorden... Kortom, als ik aan een open relatie denk roepen mijn alarmbellen: "GEDOE"!

En toch kan ik me voorstellen dat er uit onverwachte hoek liefde op je pad komt, zoals bij jou. Een liefde waar je niet omheen kan en waarvan je hele wezen roept dat je daar iets mee zou moeten kunnen als je je uit je monogame keurslijf rukt. En ik denk ook zeker te weten dat zoiets bespreekbaar is in mijn relatie, hoe lastig ook best wel.
Het zal ook liefde moeten zijn want om de boel overhoop te gooien mag er wel iets waars en moois tegenover staan. Maar ik ambieer het niet, beslist niet. Het zal hoe dan ook stof opwaaien en ik ben júist blij dat ons stof een beetje neergedaald is.

Ik denk dat dat het verschil is Roos, dat jij het gevoel hebt te moeten zoeken naar een tweede lief als je relatie open is, terwijl (als ik het goed lees) Sailship niet op zoek gaat maar er voor open staat als zich iets voordoet. Binnen een open relatie is het geen moeten om er iemand bij te hebben. En het is niet voor iedereen zo dat het scheef voelt als de ene partner er wel iemand bij heeft en de ander niet.

Tja, als wij op een dag besluiten dat de relatie open gaat moeten zijn dan ga je beiden zoeken naar een lief erbij, dat lijkt mij de meest logische stap.
Het zal best zo zijn dat niet iedereen gelooft in gelijke monniken, gelijke kappen maar voor mij zou dat enorme scheefgroei betekenen.

En ik weet natuurlijk bést dat het niet voor iedereen zo geldt.

Iets op je pad komen en zoeken ligt dichterbij dan je denkt

Roodkapjeendewolf schreef: ↑

10-05-2021 16:16

Iets op je pad komen en zoeken ligt dichterbij dan je denkt

Als je er maar open voor staat...

Rooss4.0 schreef: ↑

10-05-2021 16:24

Als je er maar open voor staat...

Dat is wat ik bedoel

Ik lees al weken, zo niet maanden, stilletjes mee met jullie. Nu vond ik het wel eens tijd worden om mij ook te melden!

Vind het mooi om te lezen hoe jullie, meestal, open staan voor elkaars verhalen en ervaringen, respectvol en vooral 'leerzaam' spiegels voor kunnen houden.
Wat naar mijn idee een fijne toevoeging kan zijn op het 'eenzame' minnaarsbestaan.

In mijn geval dan... Hier zo iemand die het vreemdgaan met alle liefde faciliteert. Ja, ik weet het, ik berg me al. Of naja, ik heb er mijn ideeën over maar persoon in kwestie is te lekker om zomaar te laten lopen. Sinds het moment dat wij in contact kwamen met elkaar is er al een bepaalde chemie, klik. Tijd lang niets mee gedaan, uiteindelijk toch gezwicht en rustig aan kennis gemaakt. Arme man heeft al die tijd geduldig gewacht haha.

Hij getrouwd, kinderen. Ik weet van hun bestaan, maar verder geen details. En dat respecteer ik, zo ook over zijn huwelijk.
Ik ben me bewust van de mogelijke ongelijkwaardig- en (on)eerlijkheid, maar binnen de grenzen zijn we eigenlijk altijd open en eerlijk naar elkaar. En dat is voor mij voldoende, we weten wat we voor elkaar betekenen en zijn, wat we van elkaar verwachten en waar de grenzen liggen. Zijn niet uit op gedoe, gezeur en ruzies, dat doen we maar lekker in onze eigen tijd. Vooral genieten van elkaar en met elkaar.

We schelen ongeveer 10 jaar in leeftijd, maar dat is voor mij niets nieuws Lees eind 20 & +10jaar Ik ben single en steeds meer van mening dat een standaard liefdesrelatie niet voor mij is weggelegd. Meerdere pogingen gedaan, alles strandt omdat ik op een gegeven moment verveeld raak. Wellicht niet de juiste persoon tegengekomen, misschien is wat deze man mij geeft een stapje in de juiste richting in 'zoektocht' naar geschikte partner haha.

Ik lees en praat graag met jullie mee om sommige dingen wat te kunnen overdenken en ons&mezelf beter te kunnen begrijpen. Om mijn ei kwijt te kunnen en om soms even te kunnen jubelen zonder dat ik raar aangekeken word.

Hai Paradijsvogel, leuk dat je meeschrijft.

Je hoeft je voor mij niet te bergen
Ik ben wel heel benieuwd naar je relatieverveling, waar zit m dat in? Ik kan me zo slecht voorstellen dat je je met een fantastisch leuke man verveelt. Kan het misschien zijn dat je het wat lastig vindt om jezelf te binden? Dat je wat verdediging hooghoudt zodat iemand niet echt verstrengeld met jou kan raken?
Eind 20 is ook nog best heel jong, vind ik, om jezelf "weg te zetten" als zijnde relatie ongeschikt.

Waar hebben jij en minnaar elkaar leren kennen? Was hij bewust op zoek naar een vriendin buiten de deur?
Is deze minnaar genoeg voor jou of kijk je nog wel eens om je heen naar andere geschikte kandidaten?

Rooss, ja dat is het hem denk ik ook.. Die fantastisch leuke man heb ik denk ik nog niet gevonden? Maar soms denk ik juist dat ik daarin te kritisch ben. Als ik nadenk over mijn tijd met mijn ex.. We hadden op zich een fijne tijd samen, konden samen heel goed genieten van het leven en de kleine dingen. Leuke dingen doen, lol hebben samen enz. Maar er miste een soort diepgang in de gesprekken die we hadden, ik heb er zelf wel een handje van de ander uit te dagen en als daar niet op gereageerd wordt dan haak ik snel af.
Terwijl ik met hem in wat betere tijden écht wel een stabiele, fijne toekomst voor me zag. Daar kon ik dan ook wel van genieten.

Ik denk hier natuurlijk wel vaker over na, omdat ik mezelf niet weg wil zetten als relatie ongeschikt. Ik weet ook heus wel dat ik best leuk gezelschap kan zijn, maar ik weet niet goed waar het 'fout' gaat. Ik kan me voorstellen dat ik door mijn afwachtendheid in het begin van het daten, beetje de kat uit de boom kijken ed, en pas na een tijdje loskom en soms juist een wat dominantere kant heb, moeilijk de goede match vind. Dus in eerste instantie mannen aantrek die goed bij de afwachtendheid passen, en die later verrast worden door mijn andere kant en daar dan weer te soft voor zijn bijvoorbeeld.

Met minnaar merk ik weer iets anders. Lange tijd kijk ik een beetje de kat uit de boom. Door zijn situatie zien we elkaar wel regelmatig maar vaak onaangekondigd. En kort. Soms ietsje langer, net wat op dat moment uitkomt. Hij heeft altijd laten weten dat ik mezelf kan zijn met hem en vanuit hem kwam altijd een soort onvoorwaardelijke interesse oid. En toch ben ik heeeeeeel voorzichtig met mezelf blootgeven richting hem. De hele situatie went nu een beetje en ik kom losser. Het leuke is is dat hij geduldig was in mijn 'kat uit de boom kijk periode', maar ook antwoord heeft op mijn kant die beter weet wat ze wil zeg maar. Dat heb ik nog niet eerder meegemaakt in een man.

We zijn elkaar tegengekomen op Tinder waar hij mij herkende van mijn gezicht op een campagneposter van bedrijf waar ik werk. (globale situatie ivm herkenbaarheid, volgensmij zeg ik nog steeds teveel haha) Daar zijn we in gesprek geraakt en eigenlijk is het vanuit daar gewoon gaan lopen. Vanaf het begin gaf hij al aan dat hij geen relatiemateriaal was, eerst dacht ik dat dat was omdat hij zei eigenschappen te bezitten waar moeilijk van te houden was. Natuurlijk had ik intussen wel mijn vermoedens maar dat hebben we vanuit een gebrek aan interesse daarin van mijn kant nooit echt besproken. Later kwam even ter sprake dat hij wel vreemd ging idd, daarna is zijn situatie pas meer ter sprake gekomen. Maar daar is hij heel voorzichtig in... Wonen dicht bij elkaar.. Ons kent ons zegmaar.
Heb hem dus ook nooit gevraagd naar wat hij precies zocht. Wel is hij altijd meteen duidelijk geweest over zijn intenties met mij, en dat was voor mij ook wel voldoende.
Maar nu je die vraag zo stelt begin ik te denken wat en of er dan andere opties waren? Ik weet ook niet goed of ik per se meer wil weten van hem dan ik nu weet? Wat schiet ik daarmee op? Hij gaat vreemd, dat is niet niks. Binnen ons contact is er veel mogelijk en zijn we altijd respectvol naar elkaar, is dat niet genoeg?

Maar aan de andere kant, ik heb wel eea, persoonlijke dingen, met hem gedeeld omdat hij aangaf daarvoor open te staan. Niet alleen seks, ook gewoon vriendschap, genegenheid ed. En die persoonlijke dingen mis ik vanuit hem, maar weet dus ook niet goed of ik dat wel moet willen.

Het contact, de manier waarop, de intensiteit, de warmte en onvoorwaardelijkheid (ik weet er even geen ander woord voor maar zo voelt het heel erg) ben ik niet gewend. Dat is nieuw voor me en ik geniet er enorm van. Ik denk wel eens: ik gun elke vrouw zon man als hij... haha. Wat dat betreft denk ik wel eens: ik blijf dit voor altijd doen met hem. Ik hoef niets anders. Maar ik weet zeker dat ik dan de dingen ga missen die je met je partner doet. Bijvoorbeeld het gewoon fijn samenzijn om maar een ding te noemen. Dat gaat met minnaar nooit gebeuren.

Wel wil ik hem zo vaak mogelijk zien en ben ik lichtelijk verslaafd. oeps. Dat is wel een dingetje soms omdat hij natuurlijk wel een relatie heeft, zijn aandacht moet verdelen, een leven met vrouw en kinderen heeft, en wij natuurlijk ook met andere bedoelingen samen zijn.
Ik heb die relatie niet, en vind het soms een uitdaging de balans te vinden in teveel met hem bezig zijn in mijn hoofd bijvoorbeeld. We hebben bijna elke dag verspreid over de dag contact, hij is lief en warm enz enz. Soms moeilijk nuchter te blijven

Ondertussen houd ik mijn ogen open, voor iets serieus. En dat weet hij ook. Hij is daar helemaal prima mee, omdat hij mij dat niet kan geven.

Binnen de afstand van de onbereikbaarheid omstaat veel ruimte voor het gevoel van intensiviteit en “ onvoorwaardelijke” liefde

Paradijsvogel schreef: ↑

10-05-2021 23:04

Ik denk wel eens: ik gun elke vrouw zon man als hij... haha. Wat dat betreft denk ik wel eens: ik blijf dit voor altijd doen met hem. Ik hoef niets anders. Maar ik weet zeker dat ik dan de dingen ga missen die je met je partner doet. Bijvoorbeeld het gewoon fijn samenzijn om maar een ding te noemen. Dat gaat met minnaar nooit gebeuren.

Ondertussen houd ik mijn ogen open, voor iets serieus. En dat weet hij ook. Hij is daar helemaal prima mee, omdat hij mij dat niet kan geven.

Hm, ik gun eigenlijk elke vrouw een man die niét op tinder staat om weetikwat te zoeken terwijl hij vrouw en kinderen heeft. Ik snap wat je bedoelt hoor, hij zal ongetwijfeld enorm aandachtsvol zijn, ongelooflijk zijn best doen om jou zo dichtbij mogelijk houden en natuurlijk is hij fantastisch in bed. Er staan geen dagelijkse beslommeringen met bijbehorende ruis in de weg dus jij krijgt zijn mooiste stukje. Maar laten we wel wezen, hij gaat natuurlijk wel gewoon ordinair vreemd. Zo'n man gun ik in wezen geen enkele vrouw.

Denk je dat het gaat lukken zo lang hij in beeld is? Openstaan voor wat serieus?
Natuurlijk is hij daar prima mee, ik snap wel waarom. Snap jij het zelf ook?

Paradijsvogel schreef: ↑

10-05-2021 23:04

Het contact, de manier waarop, de intensiteit, de warmte en onvoorwaardelijkheid (ik weet er even geen ander woord voor maar zo voelt het heel erg) ben ik niet gewend. Dat is nieuw voor me en ik geniet er enorm van. Ik denk wel eens: ik gun elke vrouw zon man als hij... haha. Wat dat betreft denk ik wel eens: ik blijf dit voor altijd doen met hem. Ik hoef niets anders. Maar ik weet zeker dat ik dan de dingen ga missen die je met je partner doet. Bijvoorbeeld het gewoon fijn samenzijn om maar een ding te noemen. Dat gaat met minnaar nooit gebeuren.

Uiteindelijk blijf je denk ik toch met veel hartzeer zitten, Paradijsvogel. Als ik lees 'elke dag verspreid over de dag contact', dat voedt alleen maar meer de verslaving. Je noemt het zelf al 'een dingetje'. Ik spreek uit ervaring. Had ook als single een relatie (of hoe je het wilt noemen) met een getrouwde man. Het voelde precies hetzelfde als wat jij hier boven beschrijft. Maar ik heb nog nooit zoveel liefdesverdriet gehad als toen dit eindigde na 1.5 jaar. En zo heerlijk en spannend en lekker als het was met hem, daar kan (ja, hij kwam, de man die wél 100% voor mij ging) niemand aan tippen. Ik vraag me trouwens ook af of ik wel relatiemateriaal ben, terwijl ik wél graag mijn leven met iemand wil delen. Maar téveel meegemaakt, vrees ik.

Rooss4.0 schreef: ↑

11-05-2021 11:08

Denk je dat het gaat lukken zo lang hij in beeld is? Openstaan voor wat serieus?
Natuurlijk is hij daar prima mee, ik snap wel waarom. Snap jij het zelf ook?

En dat dus.

Elmervrouw schreef: ↑

11-05-2021 11:16

Ik vraag me trouwens ook af of ik wel relatiemateriaal ben, terwijl ik wél graag mijn leven met iemand wil delen. Maar téveel meegemaakt, vrees ik.

Als het lukt om de verbinding met jezelf te herstellen zal dit ook weer lukken in de verbinding met anderen.
Wat heb je hiervoor nodig?

loisnvt schreef: ↑

11-05-2021 11:25

Hi Paradijsvogel, leuk dat je uit de meeleesstand bent gekomen

Ook vanuit mij geen oordeel over het faciliteren van vreemdgaan, heb er zelf net zo hard aan meegedaan en voel me daar verre van schuldig over. Laat de verantwoordelijkheid vooral daar waar deze hoort.

Maar draag ook de verantwoordelijkheid van jouw eigen aandeel. Het wijzen naar een ander ontslaat je niet van je eigen deel.

loisnvt schreef: ↑

11-05-2021 11:31

Dat heb je mij al vaker voor mn voeten geworpen en ik ga je exact hetzelfde zeggen, no worries, ik droeg en draag prima mijn eigen verantwoordelijkheid.

Het is mijn stelling in het algemeen. Op welke manier draag jij hierin jouw verantwoordelijkheid dan? Oprecht nieuwsgierig

Welkom Paradijsvogel, er zitten wat herkenbare elementen in je verhaal. Beetje druk nu maar reageer er binnenkort uitgebreider op.

Voor wat betreft dat verslavende even praktisch. Vind je het vervelend of zou je weer meer oog voor de wereld om je heen willen hebben? Gedurende alle dagen contact lijkt mij heel onrustig. Ik merk nu zelf dat ik niet de hele tijd aandacht zou willen. Dan zou ik niet meer fatsoenlijk functioneren, hoe leuk het ook is, hoewel het omschakelen steeds makkelijker gaat dus zie wel hoe zich dat ontwikkelt. Daarom heb ik meer een vast avondmoment maar ook niet meer perse elke dag. Ik geniet van zijn berichten, absoluut maar ook druk met werk en een nieuwe verslaving bedacht; mijn gezondheid (sporten, meditatie etc). Daarnaast ben ik me bewust van zijn situatie waardoor ik mezelf hierin wat bescherm. Dus wat wil je zelf met het verslavende gedeelte?

Je schrijft dat je diepgang miste bij ex. Dat had ik ook maar in hoeverre zorgde jij zelf voor die diepgang? Wat liet je zelf zien? Was het gewoon geen match en/of had je er meer uit kunnen halen? Dat wil niet zeggen dat het een goede of foute keuze was maar meer als spiegel. Weet je, ik had bijvoorbeeld mijn mond vol over verbondenheid en connectie, dat ik dat zo miste maar heel eerlijk miste ik vooral mezelf en kon ik vanuit mijn eigen afgesloten gevoel geen verbinding maken.
Dit hele minnaarschap zie ik dan ook als een heel groot leermoment, los van dat ik minnaar een heel fijn persoon vind.

Maar goed, leuk dat je meeschrijft.