Minnaar deel 42

loisnvt schreef: ↑

11-05-2021 11:39

Je quote mij, dus ik nam aan dat het dus gericht was op mij en nogmaals, deze discussie is hier al vaker gevoerd en laat ik dit keer aan me voorbij gaan.

Ik gaf mijn aanvulling op een deel van jouw quoot.
Dan leg je het verder niet uit. Wel apart om iets te droppen maar geen uitleg te geven. Als je geen herhaling van bepaalde thema’s wil waarom schrijf je dan al zolang mee?

Elmervrouw schreef: ↑

11-05-2021 11:17

En dat dus.

Hoe gaat het met jou, Elmervrouw?

Roodkapjeendewolf schreef: ↑

11-05-2021 11:35

Het is mijn stelling in het algemeen. Op welke manier draag jij hierin jouw verantwoordelijkheid dan? Oprecht nieuwsgierig

Wat zou een bevredigend antwoord kunnen zijn vraag ik me af.
Op welke manier kun je verantwoordelijkheid nemen dusdanig dat het de goedkeuring van de goegemeente weg kan dragen.

Het enige dat mij in die tijd wel eens bezighield was dat ik háár tegen het lijf zou lopen als hij bv een hartaanval zou krijgen ofzo terwijl hij mij in bed lag. Of dat ze voor de deur zou staan omdat de boel ontploft was.
Ik had met mezelf afgesproken dat ze alles tegen me zou mogen zeggen, dat ik compleet open zou staan voor haar kwaadheid en verwijten. En thats it.
Verder zou ik niet weten hoe die verantwoordelijkheid eruit zou kunnen zien.

Tja, het leed is geleden, het is uitgekomen en spijt is wat een koe schijt. Uiteindelijk heb je toch vooral verantwoording af te leggen aan jezelf, het is best goed om af en toe bij jezelf te bedenken of je jezelf nog recht in de spiegel aan kunt kijken al zal het antwoord daarop ook regelmatig "weet ik niet" zijn. Want het blijven hypothetische gebeurtenissen tot het werkelijkheid wordt.

Voor de goegemeente ben je sowieso afgeserveerd.

Hoi paradijsvogel! Leuk dat je meeschrijft! En ook hier geen oordeel... been there done that en als ik ervoor zou komen te staan zou ik het misschien wel weer doen. Al zoek ik het niet direct op. Ik heb hier eerder al iets over gezegd dus dat zeg ik wijselijk niet nog eens.

Verder wel iets waar ik het eens over ben met Elmervrouw ( hoi Elmervrouw leuk je weer te lezen hoe gaat het met je?). Ook ik ken het liefdesverdriet na een 1,5 jaar durende minnaarrelatie. En man man man wat was het zwaar en eenzaam. Als ik dat dan vantevoren had geweten had ik minder contact onderhouden. Ook wij hadden dagelijks app contact. Hij wist alles wat mij bezighield en ik wist alles van hem. Het was echt als een verslaving en ik wachtte toch wel iedere dag op een appje van zijn kant. En dan was ik weer blij... hoorde ik een aantal uur niks werd ik onzeker en allerlei andere emoties die ik liever niet had gevoeld. Mijn punt is, waak er voor jezelf over dat je niet teveel verslaafd raakt aan zijn aandacht en probeer toch open te staan voor eventuele andere mannen. Wie weet wat er op je pad komt!

En in de tussentijd, Geniet met een hoofdletter G want er is al van allerlei shit gaande in de wereld.

Rooss, Tuurlijk gun ik geen enkele vrouw een man die op deze manier vreemdgaat. Ik ben altijd van mening geweest dat wanneer je relatie niet gaat of loopt zoals jij dat graag ziet, dat je dan de ballen moet hebben om daar over te communiceren en wanneer nodig samen naar oplossingen/aanpassingen te zoeken. En als dat een stap te ver is, of je komt er samen niet uit, vind ik je de relatie niet eens waard. Ik denk dat er voor heel veel dingen heus een oplossing te vinden is wanneer je open en eerlijk naar elkaar bent.
Het is lekker makkelijk om je pleziertjes buiten de deur te zoeken...

Aan de andere kant ben ik ook een beetje van 'wat niet weet, wat niet deert'. Als hij en zijn vrouw verder een goede relatie hebben (voor zover dat mogelijk is als je hier niet open over kan zijn en nu vul ik dat zo maar even in, wellicht spelen er hele andere dingen waar ik geen weet van heb), heeft zij van het vreemdgaan natuurlijk weinig last. Het blijft een niet goed te praten iets denk ik, maar ik blijf egoïstisch aan mezelf denken in dit geval. Niet aan wat hij zijn vrouw/kinderen hier mogelijk mee aandoet.

Hou ik mezelf voor de gek als ik het idee heb dat ik dit contact ook fijn vind omdat het me laat zien hoe bepaalde dingen óók kunnen, anders dan ik gewend ben, mezelf beter leer kennen, een persoonlijke groei ervaar?
Is dat ook wat jij bedoelt StardustZiggy? Of heb jij het meer over hoe je erachter komt dat je wel dingen van anderen kan verlangen/verwachten/hopen terwijl je eigen houding/mindset/gevoel daar niet de ruimte voor geeft om dat te ontvangen?

Haha Loisnvt, ik moest ook aan de berichten over onvoorwaardelijkheid denken toen ik het zo schreef. Misschien komt het zwaarder over dan dat ik het bedoel. Het is natuurlijk allemaal niet zo onvoorwaardelijk... Ik denk dat ik meer bedoel dat hij mij de ruimte geeft van mezelf te leren, fouten te maken, onzeker te zijn, maar ook juist uit mijn schulp te kruipen richting hem als ik me daar goed bij voel.. En daar voor de verandering mij juist in te laten zien dat we allemaal gewoon maar mensen zijn. In vorige relaties konden deze dingen zorgen voor ruzies/spanningen/onzekerheden, eigenlijk alles waar je niet veel aan had omdat er een soort open blik miste. Gewoon geen veroordeling richting elkaar, maar van dingen kunnen leren.

Tot begin maart hebben we een half jaar af en toe appcontact gehad... en sinds dus de eerste ontmoeting zien we elkaar regelmatig, 3 mnd dus. Nu even minder vanwege ramadan in zijn geval. Waar hij net zo goed lekker ontrouw aan is.

Elmervrouw, ik hoop dat je geen gelijk krijgt haha. Dat bedoel ik niet stom, gewoon meer dat ik mezelf probeer te behoeden voor evt hartzeer in de toekomst. Tuurlijk geniet ik van onze momenten en van wat hij mij laat voelen, maar ik hoop dat als het eindigt ik vooral gewoon terug kan kijken op een fijne maar dus ook vooral 'leerzame' tijd.

Ik wil niet alle aandacht naar me toe trekken, maar vind het fijn jullie eerlijke reacties te lezen en daar over na te denken.

Zowizo schreef: ↑

11-05-2021 12:29

En ook hier geen oordeel... been there done that en als ik ervoor zou komen te staan zou ik het misschien wel weer doen. Al zoek ik het niet direct op. Ik heb hier eerder al iets over gezegd dus dat zeg ik wijselijk niet nog eens.

Haha, dat wat je hebt gezegd, onderstreep ik nog maar eens even. In mijn geval weet ik het zeker .

Als ik iedere dag zou appen, zou ik inmiddels zwaar verslaafd zijn. Dat lijkt me tricky. Als ik geen bericht ontvang, heb ik tegenwoordig een paar gedachten binnen een tijdsbestek van enkele seconden ‘jammer, nee, wel goed, rustig zo, beter’ en dat laatste blijft hangen waarna ik weer terugkeer naar het alledaagse. Dit is ook iets waarin ik mezelf moet begrenzen. Ik zou er anders geheel in kunnen opgaan. Dat is niet voorbehouden aan minnaren maar elke situatie waarin ik een band aan ga met een man die ik interessant vind. Uiteindelijk gaat het mij ook niet om de hoeveelheid aandacht, kwaliteit is wat ik wil. En gewoon lekker in die rust ervan genieten, beetje alles laten inwerken. Dan voelt het ook meer als aanvulling dan invulling.
Het scheelt daarnaast enorm dat het geen collega is of iets dergelijks. Ik heb gewoon een eigen leven en af en toe proeven we wat van elkaars leven.

loisnvt schreef: ↑

11-05-2021 12:35

En vwb jouw laatste zin, een vriendin gaf mij ooit de tip: heb steeds seks met hem alsof het de laatste keer is! Was een goeie tip

Oh my, dan blijft er niets over van...ja wie eigenlijk?

loisnvt schreef: ↑

11-05-2021 12:35

ik moest inderdaad weer meteen aan jou denken.

En vwb jouw laatste zin, een vriendin gaf mij ooit de tip: heb steeds seks met hem alsof het de laatste keer is! Was een goeie tip

Een heel wijs advies! Ik kan me de laatste keer met ex minnaar ook nog goed herinneren... en dat was vuurwerk.... heerlijk! Achteraf denk ik omdat hij wel wist dat het de laatste keer was alleen ik nog niet...

En ja, die opmerking heb ik van geleerd...

StardustZiggy schreef: ↑

11-05-2021 12:56

Uiteindelijk gaat het mij ook niet om de hoeveelheid aandacht, kwaliteit is wat ik wil. En gewoon lekker in die rust ervan genieten, beetje alles laten inwerken. Dan voelt het ook meer als aanvulling dan invulling.

Dat is misschien ook iets waar je jezelf, (bedoel ik niet direct jou mee, maar ieder ander die daar moeite mee heeft. Net als ik haha) de tijd en ruimte moet gunnen om te leren vertrouwen op dat het in die rust ook gewoon oke is. Daar zelf vorm aan te geven en te leren vertrouwen op dat het dan wederzijds goed zit.

Als ik naar mijn eigen gevoel kijk kon ik meteen in de stress schieten als minnaar een paar uur over een reactie liet gaan. Nu kunnen daar gerust 1 a 2 dagen overheen gaan. Op dit moment is dat weer iets meer, complete radiostilte. Er is een heel klein stemmetje in mijn hoofd dat afvraagt of er iets mis is, maar voornamelijk voelt het gewoon goed. Weinig reden tot twijfel en vertrouwen in dat we elkaar wel weer vinden binnenkort. Hoe lang dat ook mag duren.

Elmervrouw... ik kan me nog een paar posts van je herinneren, uit deel 38 ofzo.
Ik ben blij te lezen dat je een man hebt gevonden die er 100% voor je is. Hoe gaat het verder met je?

Paradijsvogel schreef: ↑

11-05-2021 12:41

Hou ik mezelf voor de gek als ik het idee heb dat ik dit contact ook fijn vind omdat het me laat zien hoe bepaalde dingen óók kunnen, anders dan ik gewend ben, mezelf beter leer kennen, een persoonlijke groei ervaar?
Is dat ook wat jij bedoelt StardustZiggy? Of heb jij het meer over hoe je erachter komt dat je wel dingen van anderen kan verlangen/verwachten/hopen terwijl je eigen houding/mindset/gevoel daar niet de ruimte voor geeft om dat te ontvangen?

Goeie, het eerste ervaar ik ook zo in contact met minnaar, namelijk het anders doen dan wat ik gewend ben en daarin groeien. Maar ook het laatste, ik denk dat ik in mijn vorige relaties -grotendeels onbewust- verlangde naar iets terwijl ik daar dus inderdaad zelf niet de ruimte voor gaf. Voor mezelf geldt, dat wat ik van mezelf laat zien, krijg ik nu meer terug en dan beperk ik me niet alleen tot minnaar maar ook in vriendschappen, familie, mijn exen en zelfs op dit forum. Nu krijg ik namelijk wel die diepgang waar ik zo naar verlangde in gesprekken, omdat ik mezelf meer laat zien.

[quote=Paradijsvogel post_id=32860506 time=1620731180 user_id=404505

Als ik naar mijn eigen gevoel kijk kon ik meteen in de stress schieten als minnaar een paar uur over een reactie liet gaan. Nu kunnen daar gerust 1 a 2 dagen overheen gaan. Op dit moment is dat weer iets meer, complete radiostilte. Er is een heel klein stemmetje in mijn hoofd dat afvraagt of er iets mis is, maar voornamelijk voelt het gewoon goed. Weinig reden tot twijfel en vertrouwen in dat we elkaar wel weer vinden binnenkort. Hoe lang dat ook mag duren.
[/quote]

Daarom ben ik blij dat ik niet app want ik zou hetzelfde hebben. En hoe meer ik mezelf vertrouw, hoe meer ook de ander. Daar rust in vinden, is iets wat ik ook gewoon leer hoor. De stressreactie is herkenbaar als ik denk dat het niet goed zit. Dan ben ik geneigd vanuit een soort snelle emotie te reageren terwijl ik dan beter mijn eerste reactie kan uitstellen. Niet alleen in deze situatie overigens. Ook in mijn werk heb ik moeten leren om mijn eerste reactie uit te stellen en eerst eens rustig in de analyse te gaan dus van tunnelvisie naar helikopterview zeg maar.

Voor degenen die vragen hoe het gaat (hoi, zwaai naar jullie allemaal! Hoe gaat het nu met jou, Boven?): best wel zwaar. Vooral de posts die hier, samengevat, gingen over zelfreflectie, hebben mij extra aan het denken gezet. Mij is duidelijk geworden dat het eindelijk tijd is voor verwerking van mijn onveilige jeugd én de heftigheid van gebeurtenissen daarna (degenen die mij kennen weten wat er speelt). Afleiding en aan/opvulling werkt niet meer. Ironisch genoeg is de opvolger van mijn getrouwde liefde degene die juist door zijn authenticiteit en eerlijkheid veel oproept, juist door zijn echte betrokkenheid en liefde ondanks al mijn bindingsangst en triggers. Ik heb een goede therapieplek gevonden (gespecialiseerd in vroegkinderlijke traumatisering).

Terugkijkend besef ik pas goed hoe verslaafd ik was aan de vorige man. De hele dag door contact, bellen, appen; aan elkaar gewaagd zijn; én een gigantische chemie. Dit laatste is er nu niet. En dat zorgt dus ook voor regelmatige twijfels. Onze match op dat vlak is niet 100%, dit hebben we overigens ook naar elkaar uitgesproken. Jammer, want de rest is wél zo goed. We weten nog niet hoe we dit gaan oplossen, en of het wel op te lossen is. Ik heb voor de 2e keer op SL rondgehangen (dit weet hij ook, we bespreken alles) maar dat is het ook niet voor mij. Zo cliché als ik al die mannen zie schrijven... en ik wil nooit meer een stiekeme 2e plek, dat heb ik wel duidelijk voor mezelf.

Ik hoop dat de behandeling meer rust en duidelijkheid gaat brengen.

Roodkapjeendewolf schreef: ↑

11-05-2021 11:28

Maar draag ook de verantwoordelijkheid van jouw eigen aandeel. Het wijzen naar een ander ontslaat je niet van je eigen deel.

Ik wil hier toch op reageren. Ik denk niet dat minnaars/minnaressen een 'aandeel' hebben in de ellende die je partner aanricht, hoe gek het ook klinkt. Persoonlijk wil ik geen man die er achter mijn rug om naar verlangt om met andere vrouwen te zijn. Als een stiekeme minnaarsrelatie uitkomt, dan is dat natuurlijk afschuwelijk en er barst een enorme bom, maar ik heb de minnares(sen) van mijn ex nooit wat kwalijk genomen. Hoe hard het ook klinkt, als zij hem geweigerd hadden, dan was er altijd wel weer iemand anders geweest. Ik kan niet alle vrouwen van de wereld bevechten op het moment dat mijn man ervoor kiest om zichzelf open te stellen voor anderen En zelfs als alle vrouwen van de wereld hem zouden weigeren, dan nóg zou ik zitten met een partner die zichzelf openstelt voor anderen. Het zou nog net zo fout zitten in de relatie. Het is dat besef dat bij mij uiteindelijk het meeste pijn deed: dat hij niet meer helemaal met mij in een team wilde zitten, dat hij dingen voor mij verborgen hield en dat ik mijn beste vriend was verloren. En of hij dat heimelijke niet naar mij toe gecommuniceerde verlangen naar een ander nou 'bevredigt' met een minnares of niet, dat maakt voor de mate van pijn eigenlijk geen verschil. Maar dat is puur hoe ik het ervaren heb.

Wat ik minnaars en minnaressen wel graag zou meegeven, is dat je nooit helemaal de belangrijkste persoon in zijn/haar leven kan zijn. Ik zou daar persoonlijk geen genoegen mee nemen, zelfs al zou ik geen 'traditionele' relatie nastreven. Als ik iemand toelaat in mijn leven waar ik mee 'partner' (of dat nou een vriendschap is of een liefdesrelatie), dan wil ik er voor iemand kunnen zijn op de momenten waarop het rot gaat, ik wil met ze meelachen als ze iets grappigs meemaken. Als mijn vriend iets meemaakt, ben ik de eerste die hij erover vertelt en hij kan mij dag en nacht bereiken bij wijze van spreken. En andersom. Ook al zien we elkaar niet elke dag, wij zijn een team en dat mag de de hele wereld zien We zijn totaal welkom in elkaars levens en krijgen daardoor de kans om elkaar steeds beter te leren kennen en de band te versterken. Ik geloof absoluut dat de band in een minnaarsrelatie ook echt heel goed en diep kan zijn, maar als minnaar/minnares offer je wel wat op. Ik heb het verdriet gezien bij de minnaressen die bij mij en ex voor de deur stonden, omdat hij maar niet bij zijn stomme vrouw weg wilde gaan voor hun. Ik heb afgelopen kerst een vriendin getroost die erdoorheen zat dat ze weer met kerst alleen zat en haar lover bij zijn vrouw en kinderen bleef. Het is te makkelijk om te zeggen: "Dan zoek je er toch ook wat bij?" of "Stop er dan mee!", want ze zijn al te ver heen in hun gevoel. Het begint als een leuk en spannend avontuur, maar je maakt als vrouw vaak een stofje aan als je intiem bent met een man en je gaat je ontzettend hechten en op een dag wordt je wakker en besef je dat je van hem houdt en hem dolgraag in je leven wil houden. Maar je hebt hem nooit helemaal. En hij jou eigenlijk ook niet. En juist in die leegte kan veel verdriet schuilgaan, heb ik gezien. Dat hoeft echt niet voor iedereen zo te zijn, maar wat ik gezien heb in mijn directe omgeving, maakt dat ik me wel besef dat je heel eerlijk tegen jezelf moet durven zijn en goed weten waar je aan begint als je als single vrouw met een bezette man iets begint. Niet zozeer voor hem, of zijn vrouw, maar vooral voor jezelf en je eigen hart.

En Paradijsvogel, je bent nog zo jong. Weet je zeker dat je deze jaren van jou (en het zijn echt mooie jaren ) op die manier aan hem wil blijven 'geven'?

loisnvt schreef: ↑

11-05-2021 14:39

Ik vraag me nl ook af of de lichamelijke knetterende chemie die ik met minnaar had, jaren later nog hetzelfde zou zijn als wij een relatie hadden gehad, ik denk van niet namelijk. In hoeverre vergelijk je nu niet 2 totaal verschillende dingen met elkaar is eigenlijk mijn vraag?

Dit vind ik ook wel een interessante De beste seks die ik heb gehad is met mijn huidige vriend, toen onze band vooral fysiek was. Toen we na een dik jaar zo heerlijk aanmodderen verliefd op elkaar werden en op andere gebieden de connectie gingen opbouwen, heeft dat zeker zijn weerslag gehad op onze lustgevoelens en de fantastische seks. Heel soms vinden we het weer terug en genieten we daar met volle teugen van, maar meestal zeggen we gekscherend tegen elkaar: "Waar is dat gevoel toch gebleven joh." Voor mij persoonlijk is het zeker zo dat ik een magische fysieke connectie kan verliezen op het moment dat ik een relatie aanga. Gelukkig vinden we het allebei niet erg, kunnen we er goed over praten en zijn we het er (voor nu ) ook over eens dat in een relatie samen zitten ons veel meer brengt van wat ons gelukkig maakt dan alleen maar 'extase' seks en verder niet echt wat opbouwen samen

loisnvt schreef: ↑

11-05-2021 14:39

Chemie is zoveel meer dan alleen seks, ik denk dat het pas een probleem wordt als er meerdere dingen gemist worden binnen de relatie. Of mis je ook de lichamelijke chemie als het gaat om andere intimiteit, zoals bijv knuffelen?

Ik vraag me nl ook af of de lichamelijke knetterende chemie die ik met minnaar had, jaren later nog hetzelfde zou zijn als wij een relatie hadden gehad, ik denk van niet namelijk. In hoeverre vergelijk je nu niet 2 totaal verschillende dingen met elkaar is eigenlijk mijn vraag?

Nee, knuffelen etc. is volop aanwezig, helemaal goed en fijn. Ik zie ook duidelijk dat hij, mijn ex-lover, om maar een jeukterm te gebruiken, geen relatiemateriaal was (als ik het niet was, had hij wel een andere vrouw gevonden om zijn plezierige weekleventje mee te leven) en mijn huidige partner des te meer. Dat zag ik destijds overigens óók wel, ik zag ook geen leven met hem voor me.

@Bellinis, over het offer en eenzaamheid. Ik begrijp deze valkuil en ook goed om over na te denken. Het zal mezelf benieuwen hoe ik er later insta en deze schrijfsels terug lees. Voor nu wil ik juist na een lange relatie niks vastigs. Dat idee benauwt me vandaar dat ik dit in deze fase prima vind, hoewel ik er niet perse op uit was want om nou te zeggen dat dit de ideale constructie is? Voornamelijk de ruis die ontstaat omdat je elkaar niet kan spreken als er wat is, beschouw ik als een nadeel. Dagen als kerst interesseren me dan geheel niet. Ik ben wel vaker -zelfgekozen- alleen met kerst. Wat ik wel wil, is naast seks een soort wederzijdse interesse en ja, ik kan me voorstellen dat ik leuke dingen wil doen zoals het uitgaansleven verkennen of een cafeetje pakken. Dat doe ik ook met vrienden. Eenzaam heb ik me ook in relaties gevoeld en ik weet hoe eenzaamheid alleen aanvoelt, het is een beetje the story of my life, het op mezelf aangewezen zijn. Ik weet niet anders. Het heeft z’n voor- en nadelen. En ik ben aan het veranderen, daarom investeer ik meer in andere contacten want ik merk dat dat heel fijn is. Het komt zo misschien over alsof ik mijzelf niet meer dan een minnaar gun omdat het voor anderen -en ik denk 9 van de 10 keer terecht- een weinig aantrekkelijk alternatief is, toch voelt dat voor mij niet zo. Daarnaast ben ik graag alleen, uit nood geboren en wederom vanuit mijn jeugd maar bij teveel ‘mens’ om me heen voel ik me snel overprikkelt. Dat heb ik altijd al gehad en dat maakt het wat anders. Desalniettemin zou het kunnen dat ik er op een gegeven moment weer anders insta, juist omdat het hele gevoelsleven zo in ontwikkeling is. Maar goed, misschien krijg ik ook wel last van die hechtingsstofjes, we gaan het zien.