Minnaar deel 42

Millie-x schreef: ↑

27-02-2021 08:37

Waarom zijn wij vrouwen toch altijd geneigd om te denken dat acties van de ander veroorzaakt worden door onszelf? Ik betrap me er zelf ook op. Hex, dat jouw ex partner niet heeft kunnen/willen duiden waarom hij niet met jou verder wilde, is vooral zijn zwakte geweest.

Het is echt heel raar als je meer dan 20 jaar samen bent, en er deugt ineens niets meer van jou. Terwijl er niets voorgevallen is, er geen grote conflicten zijn geweest, en je partner altijd bij hoog en bij laag heeft beweerd dat er niets aan de hand was en dat het huwelijk prima was.

Dat ik er niets van begreep lag aan mij, ik had geen zelfreflecterend vermogen volgens hem. Hij beweerde zelfs dat hij samen met twee relatietherapeuten (alsof ze beiden aan zijn kant stonden) had geprobeerd om mij uit te leggen wat er mis was met mij, maar dat ik het niet wilde begrijpen.


Überhaupt zwak om een derde zo ver toe te laten, zonder daar eerlijk over te durven zijn. Bah.

Dat hij haar toeliet kan ik nog wel begrijpen eigenlijk. Open relaties gaan altijd wel een keer de verkeerde kant op.

Overigens denk ik wel dat er in de meeste relaties waarbij 1 van 2 begint met vreemdgaan, er al iets scheef zit zonder dat erover gesproken wordt binnen de relatie. En vaker door onkunde, dan door onwil. Kan me niet voorstellen dat de liefde er wel is en tegelijkertijd ook ruimte voor iets anders. Tenzij puur vanuit seksueel oogpunt. Maar ja, ook mannen kunnen gevoelens gevoelens krijgen.

Sorry Hex, my 2 cents. Maar begrijp wel wat je bedoelt. Lastig om respect te houden voor iemand die je heeft besodemieterd. En lief dat je dat de ex van A.1980 wil besparen.

Je hebt wel gelijk, maar je mist mijn punt. Natuurlijk kan iemand verliefd worden op een ander. Het punt is, dat die verliefdheid de onvrede met de eigen relatie triggert en uitvergroot.

Als je verlaten wordt, is het heel naar als je niet begrijpt waarom jouw eigenschappen, die je altijd al had, na lange tijd ineens een onoverkomelijk probleem zijn. Je wil toch kunnen begrijpen wat er gebeurt. Ik voelde me echt opgelucht toen ik ontdekte dat er al die tijd een ander was geweest en dat hij had gehoopt met haar verder te kunnen gaan. Verlaten worden is kut, echt niet begrijpen wat er gebeurt is nog veel erger.

Zat ik daar in relatie therapie. Een zwaar en naar traject. Hij bleek er, achteraf, alleen naartoe gegaan te zijn voor de buitenwereld, om te laten zien dat hij een goede echtgenoot was en dat hij echt zijn best deed. Hij is nooit van plan geweest om er serieus mee bezig te zijn.

En ook nog zo dom om dat later tegen mijn moeder te vertellen. In een soort van "open en eerlijk gesprek".

Maar dit gaat niet om mijn verhaal. En ik begrijp ook echt wel dat er omstandigheden zijn waarin je misschien beter niets kan vertellen.

Maar ik wil haar wel deze gedachtegang meegeven. En laten zien wat de gevolgen zijn voor de verlaten partner als je zo glashard liegt. Ik hoop dat ze dat respect kan opbrengen voor haar ex, hoe moeilijk het ook is, en dat ze er in ieder geval een eerlijke afweging in maakt die niet alleen haar belang (zo min mogelijk gedoe, geen donkere wolken van verdriet in de buurt van die leuke nieuwe roze wolk) dient.

Zowizo schreef: ↑

27-02-2021 08:18

Wow wat leuk al die meelezers die zich melden en ook de nieuwe verhalen!

@Depten vind het ook leuk dat je nog meeleest. Ben je er nog uit kunnen komen met je man vwb een "open relatie"? Mag ook in een PB hoor.

Nou, onze open relatie blijft een ingewikkeld verhaal. Nadat ik had aangekondigd om te willen scheiden heb ik de vrijbrief gekregen om te daten met een andere man. Hij heeft zelf geen interesse om te daten met een andere vrouw.
Alleen zijn de voorwaarden ingewikkeld en bijna onmogelijk om een geschikte date te vinden. Hij moet op verre afstand zijn en het mag maar eenmalig zijn en ik mag geen tussentijds contact onderhouden via app of dergelijke.. tja, probeer dan maar iemand te vinden.
Ik maak mijn eigen regels omdat ik blij gemaakt ben met een dood vogeltje. Daarover in gesprek gaan en ruimte vragen, heeft nog geen effect gehad. Hij wil het er gewoon ook liever niet over hebben en het drukt direct de sfeer in huis.
Hoe zijn jullie tot een open relatie gekomen, waren jullie wel direct beiden daarvoor in?

@Depten, ik weet alweer wie jij bent. Wat rot dat jullie nog steeds niet echt samen kunnen praten hierover.

Ben je verder eigenlijk nog wel gelukkig met jouw man?

depten schreef: ↑

27-02-2021 09:02

Nou, onze open relatie blijft een ingewikkeld verhaal. Nadat ik had aangekondigd om te willen scheiden heb ik de vrijbrief gekregen om te daten met een andere man. Hij heeft zelf geen interesse om te daten met een andere vrouw.
Alleen zijn de voorwaarden ingewikkeld en bijna onmogelijk om een geschikte date te vinden. Hij moet op verre afstand zijn en het mag maar eenmalig zijn en ik mag geen tussentijds contact onderhouden via app of dergelijke.. tja, probeer dan maar iemand te vinden.
Ik maak mijn eigen regels omdat ik blij gemaakt ben met een dood vogeltje. Daarover in gesprek gaan en ruimte vragen, heeft nog geen effect gehad. Hij wil het er gewoon ook liever niet over hebben en het drukt direct de sfeer in huis.
Hoe zijn jullie tot een open relatie gekomen, waren jullie wel direct beiden daarvoor in?

Als ik dit soort verhalen lees dan denk ik altijd, dit is toch geen open relatie. Jij wil graag met een andere man daten, hij wil geen andere vrouw. Hij wil er verder ook niets van weten, omdat hij geen open relatie wil, maar hij beseft ook wel dat hij het jou niet kan verbieden. Ik noem dit meer stilzwijgend instemmen met het onvermijdelijke. Je relatie is al voorbij, jullie hebben elkaar alleen nog niet helemaal losgelaten.

Bij een open relatie stel ik me voor dat beiden het willen en dat je er ook gewoon normaal over gepraat kan worden. Dat je misschien niet alle details deelt moet ieder stel voor zich weten. Maar het gevoel van beiden kanten zou wel hetzelfde moeten zijn. Dat je er samen voor gaat en het als aanvulling ziet op de relatie die jullie al hebben.

@Depten nou ja bij ons is het voortgekomen uit vreemdgaan van ons beiden wat dus uitkwam. Eigenlijk liep dat een beetje synchroon met elkaar,aan ik het zo zeggen er zat niet veel tijd tussen.

Nou ja toen zijn we gaan praten over het waarom van het vreemdgaan. Uiteindelijk bleek het ook veel om aandacht te gaan. Ik had te weinig aandacht voor hem en hij niet voor mij, dan ben je denk ik ook meer vatbaar voor toenaderingen van andere mannen/vrouwen. Tenminste zo was het bij ons. Maar buiten de aandacht merkten we allebei dat we het spel wat er naartoe leidde, het flirten enzo wel heel erg fijn vonden. Die spanning opzoeken en kijken tot hoe ver je durft te gaan.

Heel gek maar het begon met het uitspreken van bepaalde fantasieën in bed, dat hij daar opgewonden van werd en ik andersom ook. En zo hebben we dus besloten een keer te daten met een ander. Ik moet zeggen dat mijn man dat in het begin veel beter oppakte. Die is ook veel zekerder van zichzelf en werd niet jaloers wanneer ik bijvoorbeeld afsprak. Andersom was dat nog weleens het geval. Maat ook daar hebben we met veel praten dus aan kunnen werken. En nog kan hij of ik aangeven wanneer we liever niet willen dat er afgesproken wordt om welke reden dan ook.

Van de ene kant begrijp ik je man wel, dat hij die eisen heeft. Maar het zijn eigenlijk ook wel onmogelijke eisen want laten we eerlijk zijn, 1 keer seks met iemand en verder geen contact is ook niet helemaal waar het om draait bij velen. De seks wordt vaak alleen maar beter wanneer je elkaar wat beter leert kennen. Maar jouw man is natuurlijk bang dat er dan teveel gevoelens ontstaan. En dat idee moet je dan bij hem wegnemen. Al kan het ook een stukje zijn eigen onzekerheid zijn zoals het bij mij was? Open communicatie daarover is erg belangrijk. En ik vind het fijn dat ik weet met wie mijn man is en andersom. Wij hoeven geen details te weten maar wel een gewone foto zien. Heel gek misschien maar dan heb ik er een gezicht bij wat toch meer rust geeft.

Ik hoop voor je dat jullie eruit komen samen, want voor mij is seks wel een wezenlijk deel van wie ik ben en zonder seks zou ik wel ongelukkig worden.

Lois, je slaat de spijker op zijn kop. De therapeut begreep het ook niet zo. Hij legde uit dat er eigenlijk altijd een aanleiding is. Ofwel grote, telkens herhalende ruzies, ofwel een andere ingrijpende gebeurtenis. (Overlijden van een kind, verlies van werk, psychische problemen, faillissement, kinderen uit huis (niet heel ingrijpend, wel bepalend), ziekte, pensioenering of weet ik veel wat.) Of iemand verandert heel erg (spiritueel pad, verslonst volledig). Of een ander in het spel, maar hij had vooraf gezegd niet aan therapie te beginnen als er een ander in het spel was. Dus die was er zogenaamd niet.

Verder dan "gewoon", "ik weet het ook niet" en "zomaar" kwam mijn ex niet. Dat ik het niet begreep lag aan mij.

Maar goed, niet iedereen gedraagt zich zo natuurlijk. En ja, het is heel moeilijk om je expartner eerlijk te vertellen wat er echt aan de hand is, en jazeker, ik begrijp ook heel goed dat er ook gegronde en plausibele redenen zijn om dat niet te doen.

Ik ben daar wel anders over gaan denken nadat ik hem zelf voor mijn kiezen heb gehad. Ik vind dat je dat iemand niet onnodig aan kan doen. Zeker de andere ouder van je kinderen niet.

Ik moet wel zeggen dat er bij mij zaken door elkaar lopen, merk. Ik ontdek namelijk steeds meer dat ik mijn ex gewoon een enorm naar mens vind. Niet eens zozeer om wat hij mij aandeed, maar in het algemeen. Erg egocentrisch en nogal vol van zichzelf. Hij is, en dat is echt waar, veranderd in een soort goeroe. Daarmee zit hij echt vol in mijn allergie. Egocentrisch was hij altijd al, onaangenaam ook bij tijd en wijle, maar hij had vroeger niet zo'n vreselijk ego. En het ergste is dat ik vrees dat ik daar zelf aan bijgedragen heb. Toch een beetje eigen schuld dus.

Enfin, ik wijd weer teveel uit. Maar al schrijvende denk ik na en kom ik weer een stukje verder.

Wat hij mij aandeed herinner ik me goed en vind ik wel naar maar eigenlijk maakt het niet meer uit. Ik weet dus niet of het liegen over een ander het contact verder per definitie heel erg schaadt op lange termijn. Misschien is het wel meer het gedrag van mijn ex in het algemeen waardoor ik een hekel aan hem heb, en niet zozeer wat hij mij aangedaan heeft toen we uit elkaar gingen.

@Hexopbezemsteel mooi inzicht je laatste zin. Want dat zou natuurlijk ook heel goed mogelijk kunnen zijn. Wat naar eigenlijk dat hij zo'n vervelende man blijkt te zijn, niet perse voor jou maar toch zeker voor jullie kinderen.

En ja, iemand die zich als een soort van goeroe presenteert trek ik ook echt niet. Geen idee waarom maar daar gaan mijn nekharen van overeind staan. Wij hebben ook zo een vriend gehad. Dat contact is dus inmiddels helemaal verbroken want er waren van onze kant alleen nog maar irritaties.

O maar ik weet wel wat mij het meeste stoort: het is allemaal nep en gericht op bevestiging van zijn broze ego. Hij doet ineens allemaal dingen waaraan hij zijn hele leven lang een enorme hekel had. Waaronder met name dingen die de rest van het gezin graag deed, en waarvan hij niets moest weten. Uiteraard wordt dat allemaal uitgebreid uitgemeten op social media. Hij houdt ineens van barbecuen. Tijdens ons huwelijk ging hij altijd demonstratief binnen zitten. Hij weet ook niet eens hoe je het ding aansteekt, tot grote hilariteit van de kinderen. Die doen daar namelijk uitgebreid verslag van. Dat is maar één voorbeeld, maar ik heb er wel meer.

Vrijwilligerswerk en bloeddonor zijn wordt uitgebreid gedeeld op social media, alsof hij ineens een ambassadeur is van de bloedbank en van allerlei organisaties. Maandenlang stond zijn Facebook in het teken van zielige mensen die hij zo hielp. Erg duurzaam was het niet want hij is er vrij snel weer mee gestopt, maar hij heeft nog wel het logo van de organisatie als achtergrond.

De kinderen vinden het afschuwelijk, zeker als hij zegt dat hij een veranderd man is. Met name de jongste gelooft er niets van. Die ziet precies wat papa doet en kan ook haarfijn uitleggen wat er zo ongeloofwaardig is. Het kind is nog geen 18.

En dat vind ik nog het ergste. De oudste heeft er nog veel meer moeite mee, dat er thuis nooit iets kon, niets zomaar mocht en dat nu ineens de bomen tot in de hemel groeien. De jongste is iets scherper, die ziet heel goed dat daar niets van waar is.

Dat hij de kinderen zo kwetst, en de oudste afschildert als lui en lamlendig maakt me wel waanzinnig boos. En natuurlijk op social media doen alsof hij zo'n fijne relatie heeft met de kinderen.

Enfin, genoeg geschreven, dit topic gaat over minnaars en minnaressen, niet over exen die veranderen in goeroes. Maar het is wel fijn dat er een beetje ruimte was voor mijn denkproces. Dank jullie wel!

Odetteviool schreef: ↑

26-02-2021 20:15

De reden dat ik niet schrijf is omdat mijn verhaal 1 uit 1000 is. Klassiek verhaal, beetje zoals een standaard rom-com.. heel voorspelbaar (behalve dat die altijd goed eindigen, haha). Dus ik wil het iedereen besparen om steeds dezelfde reacties en adviezen te moeten geven.

.
Ik schrijf ook pas sindskort mee, maar volgens mij zeg ik niet iets geks als ik zeg dat je hartstikke welkom bent om mee te schrijven! Om je ei kwijt te kunnen of je hart en je hoofd te luchten. Je mag het ook gewoon voor jezelf doen, volgens mij doet iedereen dat hier

Er is zo veel geschreven, kan niet op alles reageren nu. Maar even snel...

@argeloos wat een heftige tijd, en wat een ontwikkeling voor jezelf! Ik hoop dat je steeds meer verbinding met je man kan vinden zoals je wenst!

@anne, wat mij betreft ook vooral jubelen. Volgens mij is dat wat de meesten het liefst lezen hoor. Lekker meegenieten van de spanning van anderen en wegzwijmelen in eigen gedachten.

Goed weekend allemaal!

Hij initieerde zelf de therapie. Zei dat hij er alles aan ging doen om te zorgen dat dit goed komt. Maar handelde anders.

Geen idee eigenlijk, of hij het ook zo ziet en wat dat met hem doet. Hij ziet er slecht uit. Mager. Beschuldigt mij van opstoken van de kinderen. Daar heeft hij mij niet voor nodig. Denk dat hij van alles publiceert op social media zodat hij in ieder geval bevestiging krijgt van zijn groupies.

Mijn ex en ik zijn er ooit langzaam in gegroeid. Veel praten en samen ontdekken waar de gezamenlijke grenzen liggen.

Depten, ik begrijp heel goed dat je niet alles vertelt, maar het is hoe dan ook een recept voor ellende. Tenzij beide ervoor kiezen en in staat zijn om hun hoofd in het zand te steken.

Lees nog steeds mee. Mooie posts de laatste tijd.
Even weinig tijd maar zin om binnenkort weer helemaal bij te lezen. En wat leuk al die meelezers (zwaait terug). Zometeen PAK. Andere insteek, wat knusser. Geniet van vele gesprekken.

@Hex, je zin die je schreef, dat verlaten of afwijzen kut is maar dat je niet begrijpt wat er gebeurt nog erger is, is zo waar. Dat vind ik het meest schadelijke. Het doet je twijfelen aan jezelf. Ik lees je en ben vooral blij dat je grotendeels van hem af bent. Een onaangenaam beeld krijg ik van hem. Jij bent gegroeid.

Ik lees ook nu en dan mee.
Gewoon uit nieuwsgierigheid, misschien ook wel omdat het zo ver van me af staat.

Hexopbezemsteel schreef: ↑

27-02-2021 08:59

Je hebt wel gelijk, maar je mist mijn punt. Natuurlijk kan iemand verliefd worden op een ander. Het punt is, dat die verliefdheid de onvrede met de eigen relatie triggert en uitvergroot.

Sorry, maar ik ben het niet met je eens. Als je relatie goed zit, is er geen ruimte voor een verliefdheid op een ander. Misschien idealistisch, maar dat geloof ik echt.

Als je verlaten wordt, is het heel naar als je niet begrijpt waarom jouw eigenschappen, die je altijd al had, na lange tijd ineens een onoverkomelijk probleem zijn. Je wil toch kunnen begrijpen wat er gebeurt. Ik voelde me echt opgelucht toen ik ontdekte dat er al die tijd een ander was geweest en dat hij had gehoopt met haar verder te kunnen gaan. Verlaten worden is kut, echt niet begrijpen wat er gebeurt is nog veel erger.

Uit wat je nog hebt geschreven blijkt dat zijn hufterige gedrag een behoorlijke impact heeft gehad. Hopelijk ben je inmiddels wel blij dat je van hem af bent en komt er een beter persoon op je pad.

Maar ik wil haar wel deze gedachtegang meegeven. En laten zien wat de gevolgen zijn voor de verlaten partner als je zo glashard liegt.

Heel nobel van je. Ik heb eerder ook geprobeerd om mijn minnaar te motiveren om thuis zijn onvrede bespreekbaar te maken. Om het gesprek aan te gaan over de staat van hun huwelijk. Niet omdat ik hoopte dat het stuk zou lopen. Wel omdat ik het hun allebei gunde dat ze eerlijk en open tegen elkaar konden zijn. Maar goed, die keuze kunnen we helaas niet voor anderen maken.

Hexopbezemsteel schreef: ↑

26-02-2021 08:06

Ik vond niet dat je in jouw brief (in je topic) je woede op haar richtte. Ik denk alleen dat je van haar nooit je antwoorden gaat krijgen. Zij weet bovendien niet wat jouw man jou verteld heeft, dus ze zal ook wel opletten dat ze je niet wijzer maakt dan je bent.

Zij doet er ook helemaal niet toe. Hij bedroog jou. En je weet nooit of hij helemaal eerlijk is, en dat snap ik ook wel. Hij wil het niet nog erger maken, wil je niet nog meer kwetsen dan hij al gedaan heeft en hij wil je niet kwijt. En dus stelde zij eigenlijk niets voor. Hij zal zeggen wat hij moet zeggen om de schade zoveel mogelijk te beperken. Daarom heeft het, volgens mij, ook geen enkele zin om alles te willen weten.

Deze quote komt van een reactie op pag. 54, maar wil er toch nog even op terug reageren.

Vanmorgen hebben man en ik nog een gesprek gehad. Waarbij onder andere ook deze vragen nogmaals door mij gesteld zijn. Op de man af gevraagd, of hij echt helemaal eerlijk is geweest, of hij echt niet sommige dingen mij anders (mooier, gunstiger voor zichzelf) voorgehouden heeft om het niet erger te maken en om me niet nog meer te kwetsen dan hij al gedaan heeft, om de schade te beperken.
Zijn antwoord was dat hij niets mooier heeft willen doen lijken dan het was, dat hij me alles eerlijk verteld heeft. In het begin, de eerste gesprekken na het uitkomen, heeft hij haar zelfs nog een tijdje in bescherming genomen, al was dat meer om zijn eigen schaamte over zijn eigen gedrag enigzins te verbergen. Het enige waarover hij niets verteld heeft, zijn de details over de seks met haar. Hebben we van begin af aan afgesproken dat die nooit ter sprake zullen komen, zodat ik daarover geen beelden in mijn hoofd hoef te hebben.

Het was een heel goed en fijn gesprek vanmorgen. Ik heb mezelf ook hardop uitgesproken over dat ik er nu echt een streep onder wil zetten. Stelde daarbij ook de vragen: kan ik het nu dan echt? Heb ik alles gevraagd wat ik wilde vragen, hebben we alles besproken wat moest? Kan ik nu loslaten, dit gebeurde in het verleden laten en zelfs vergeving toelaten?

Ik gun het mezelf, ik gun het ons. De weg die we nu bewandelen voelt goed en zelfs vertrouwd. Er is de afgelopen twee jaar weer openheid, genegenheid, intimiteit, verbinding en vertrouwen ontstaan, teruggekomen en gegroeid. Ik voel me nu oké met wat, waarom en hoe de dingen gebeurd zijn en hebben kunnen gebeuren. We zien beiden ons aandeel onder ogen, zijn ons er bewust van en hebben het oude patroon losgelaten. We gaan op een andere, vernieuwde manier verder.

Dat hij seks heeft gehad met een andere vrouw, boeit me nu eigenlijk meer niet dan heel veel. Dat hij dat heeft gedaan binnen onze relatie, achter mijn rug om, mij in onwetendheid latend en mij de kans ontnomen hebbend om samen met hem aan het oplossen van zijn probleem/gemis te werken, dát doet me wel wat. Dat hij mij langdurig bedrogen heeft, zo veel leugens verteld heeft en compleet aan mijn belangen voorbij is gegaan, dát vind ik heel erg. Dat hij zichzelf voorhield, dat zijn minnares hem kon voorzien in wat hij bij ons was gaan missen. Dat hij zichzelf voorhield, dat de affaire voortaan zijn bron van liefde was, omdat hij bij voorbaat al dacht mijn liefde voorgoed kwijt te zijn als het uit zou komen waar hij toen mee bezig was. Dan maar door met de affaire, als soort van surrogaat-liefde. Feitelijk was het enkel de lust die er voor elkaar was en was er geen sprake van liefde. Hij verwarde zijn verlust op elkaar zijn met liefde, terwijl hij tegelijkertijd ook diep van binnen al wist, dat dit niet oneindig zou gaan voortduren. Dat het een keer moest stoppen. In de loop van de tijd dat de affaire voortduurde, kwam hij steeds vaker tot het besef, dat hetgeen wat hij met zijn minnares had, geen echte liefde genoemd kon worden. Dat het die benaming gewoon niet verdiende. Echte liefde voelde hij voor en bij mij. Dan was het ongedwongen, zonder manipulatie, zonder drama, zonder dreigementen. Zonder verstrikt te raken in situaties waarin hij zichzelf niet meer kon zijn en waarin hij door haar op een emotioneel negatieve manier verantwoordelijk werd gehouden voor haar gevoel van welbevinden en geluk. Ze heeft hem daarmee echt in haar macht willen houden en dat is dan ook iets waarvan ik mezelf afvraag of ze wel wist waar ze mee bezig was en of het mede daardoor allemaal misschien langer heeft geduurd dan nodig was. Mijn man zei dat haar gedragsverandering er heel 'onderhuids' gaandeweg in is geslopen en toen het hem duidelijk werd hoe ze op een gegeven moment acteerde, was het heel moeilijk om van haar los te komen zonder heel veel drama en toestanden van haar kant. Een aantal keren serieus pogingen daartoe ondernomen, maar deze mislukten finaal. (En nu wordt er misschien gedacht van ja, ja, hij kan dat wel zo zeggen, maar hij liep liever zijn l*l achterna en was daardoor te slap om voet bij stuk te houden, maar het tegendeel was het geval. De seks stelde toen helemaal niet veel meer voor en het liep vaak helemaal niet lekker meer, omdat hij genoeg had van al het gedoe). De affaire kwam in een neerwaartse spiraal, waarin mijn man probeerde om haar gedeisd en tevreden te houden en ondertussen probeerde te bedenken hoe hij het thuis ging aanpakken. En toen kwam de dag dat ik een niet verwijderde e-mail ontdekte die de bom liet barsten.

Eerlijke en oprechte antwoorden zal ik van haar nooit krijgen. Daarom laat ik dat nu voorgoed los. Wat ze gedaan heeft, wat ze nog doet, hoe ze in de relatie met haar man en in het leven staat, is enkel haar eigen verantwoordelijkheid en zijn dat haar eigen keuzes. Ik mag daar een mening over hebben, maar ben verder niet de aangewezen of juiste persoon om haar daarin te willen laten veranderen. Dat is ze zelf. Het is helemaal aan haar zelf, hoe ze met haar beweegredenen om gaat, nu en in de toekomst, of ze daarin denkt te moeten/wil veranderen, ja dan nee.
Hoe dan ook, hoop ik dat het verder goed met haar mag gaan. Dat is ten slotte ook wat ik voor mezelf, voor ons en voor ieder van jullie hoop en toewens.

Sorry voor de lange post...

Liefs en een heel goed weekend iedereen!

Tuttibella.

Ik hoor echt heel veel standaard vreemdgangers excuses.

Heeft hij de relatie uit zichzelf verbroken? Of pas nadat hij betrapt was? En hoe ben jij er achter gekomen? Heeft hij het verteld of heb je hem betrapt?

Edit: je hebt hem betrapt. Ik vind het wel fijn om te lezen dat jullie elkaar terug gevonden hebben. Echt. Ik hoop ook echt dat dit eenmalig was en dat hij zo geschrokken is dat hij dit niet meer zal doen.

Maar ik vind echt dat hij blijft draaien en de schuld bij haar blijft leggen. Het stelde niets voor, de seks met haar was ook al niets meer, hij kwam niet van haar af. Sorry, het kan de waarheid zijn, maar bij mij wil het er niet zo in.

Dat hij met jou verder wil, geloof ik dan weer wel. Enfin, het is tussen jou en hem en ik hoop echt dat ik het verkeerd zie.

Om eerlijk te zijn Tuttibella, zou het verhaal van je man het voor mij alleen maar erger maken. Hij doet alsof het hem allemaal overkomen is, alsof zij de heks was en hij het probeerde te stoppen maar zij hem manipuleerde. Daarmee veegt hij leuk zijn eigen straatje schoon maar neemt hij weinig verantwoordelijkheid voor zijn eigen daden. En dat hij het tegen jou wilde vertellen en het wilde beëindigen, natuurlijk zegt hij dat. Het was niet de bedoeling dat je er achter kwam zonder zijn medeweten, en nu dat wel is gebeurd probeert hij jou geweten te sussen. Het klinkt alsof hij helemaal niet zoveel verantwoordelijkheid neemt voor zijn daden als hij tegen jou doet overkomen. En ik denk dat jij dat ergens ook wel weet en daarom hem nog niet helemaal vertrouwt na die 2 jaar.

Zelf zou ik het ook juist vervelender vinden dat hij zegt dat het niets voorstelde en hij niets voor haar voelde. Ik zou het makkelijker te verteren vinden als mijn vriend verliefd werd op iemand anders, of iemand echt heel leuk vind en daar mee naar bed gaat. Dan dat diegene hem niet zoveel doet. Als hij de relatie op het spel zou zetten voor iemand die hij kennelijk niet eens echt heel leuk vind, dan zou ik dat een stuk alarmerender vinden.

Dames, hier een meelezer met een vraag ( al wil ik niet de huidige discussie onderbreken maar misschien willen een paar hun inzicht geven bij mijn situatie)
Situatie; 4 jaar terug korte affaire gehad. Vanuit hem onverwachts gestopt, als ineens niks meer laten horen. Waren ook niet echte praters. Nu weer een leuke man tegengekomen. Vooraf heb ik duidelijk aangegeven dat het voor mij alleen om de sex/ spanning/ lol gaat. Hij wilde nog liever snel afspreken dan ik . Goed, datum gepland, sex gehad. En toen schoot hij in de stress. 2 dagen later kwam het hoge woord eruit: hij ligt in scheiding en kan het er nu niet bij hebben.
Helemaal prima. Maar hoe kan het dat tot 2x aan toe het niet lukt om een man vast te houden. Zijn mannen vluchtiger in hun sex/ ontmoetingen? Overdenken ze het niet goed? Hoe kun je een langduriger vaste minnaars relatie opbouwen?
Als ik het bij jullie lees zijn beide partijen het eens over de verwachtingen en toekomst perspectief.
Ik hoop op jullie gezichtspunten

Tuttibel, mijn eerste reactie die in mij opkwam nadat ik je post had gelezen was, goh wat knap toch altijd dat ze allemaal precies hetzelfde zeggen.

Sprookjes mag mijn man in het sprookjesbos bij de efteling gaan vertellen. (dat zei ik letterlijk tegen hem )

Pff wat had ik compassie met haar. Ik moest daar zelfs om huilen, dat hij ( een van zijn collega's) haar zo weg had gezet. Als een blok beton, gewoon bij het grofvuil. Manipulatief noem ik het. Gewoon voor zijn eigen lusten. Zijn eigen vlucht. Misschien psychologie van de koude grond maar wat kunnen ze het toch mooi vertellen.

Ik dacht oei, toen ik je post las, laat je niet teveel wijsmaken.
Blijf bij je eigen waarheid want die is meestal het meest kloppend.

Waarschijnlijk wil je dit Helemaal niet lezen, dit is niet leuk, ik begrijp wel waarom je man dit heeft gedaan, hij wil redden wat er te redden valt. Maar als je straks weer een jaar verder bent, denk je er misschien wel het zelfde over als ik en kun je er met compassie naar kijken

Voor mezelf heb ik het op een rijtje en als onze gesprekken over een minnares gaan mag man haar nóóit meer zwart maken. Hoe gemakkelijk dit ook is, maar je houd jezelf dan voor de gek en dat laat ik nóóit meer gebeuren.

Ik hoop dat je je gedachtes aan haar snel achter je kunt laten! Zn verademing. Richt je op het nu en niet op wat hij ooit in het verleden gezegd heeft