Seks
alle pijlers
Minnaar
donderdag 29 mei 2008 om 23:07
@Vivanr.1 - Tja, je weet toch nooit hoe die dingen verder zullen lopen. Als jij nu zelf achter de situatie staat zoals hij nu is of bewust de keuze hebt gemaakt om het toe te staan, is het goed. Jouw liefde voor haar is zo te lezen heel groot en dat je dan iemand iets kunt gunnen wat je zelf niet zou willen vind ik ook wel heel knap. Is eigenlijk een mooie eigenschap... Zolang jouw beweegredenen niet zijn om "alles" toe te staan om haar te kunnen "houden" en jij jezelf niet voorbij loopt is het toch prima?!
vrijdag 30 mei 2008 om 02:40
quote:stewardess schreef op 29 mei 2008 @ 17:58:
@ Geheim, hoe is de relatie met je nr1 nu? Gaat het al beter of eigenlijk alleen maar slechter? Als je het moeilijk vindt om dat hier te schrijven begrijp ik dat ook hoor. X
Tja, we gaan eigenlijk op het moment gewoon maar door, als je begrijpt wat ik bedoel. We praten er nu niet zoveel over, het meeste is wel gezegd. We kunnen het deze week wel erg goed met elkaar vinden, de 2 weken ervoor had hij het idee dat ik bewust aanstuurde op een breuk. (die 2 weken waren ironisch genoeg de tijd dat ik mijn sv niet zag) Volgens mij deed ik dat niet, maar ik moet bekennen dat ik niet erg met mijn gedachten bij hem was. Ik weet wel waarom we het deze week goed kunnen vinden, dat is omdat ik heel bewust lief voor hem ben, de dingen doe waarvan ik weet dat hij het op prijs stelt. Ik geloof niet dat het echt uit mijn hart komt, maar ik hoop een beetje dat het op een gegeven moment weer vanzelf gaat.
Ik heb nog geen beslising genomen, ik kan de rest van mijn leven met nr.1 doorbrengen en dan "best tevreden" zijn. Ik vind het zo moeilijk om er achter te komen of dit iets tijdelijks is, of dat het gewoon over is. Ongeveer 3 jaar geleden zijn mijn man en ik een maand uit elkaar geweest, (zijn initiatief) we hebben daarna besloten het toch nog een keer te proberen. Soms heb ik het gevoel dat we dat nog steeds aan het doen zijn; het proberen...
Ook moeilijk vind ik het om echt eerlijk te zijn tegen mezelf over de redenen om niet weg te gaan.
Blijf ik bij hem omdat ik nog steeds van hem hou? ook al is het een beetje suf allemaal, of blijf ik omdat ik bang ben om alleen te zijn? In een vreemd land, terwijl ik eigenlijk de financieen niet heb om hier op eigen benen te staan.
Ik ben een jaartje ernstig ziek geweest, dat ligt me nog vers in het geheugen. Wat als ik weer ziek word? Wil ik daar doorheen zonder hem? Ik weet wel dat als zoiets gebeurt ik juist mijn man aan mijn zijde wil hebben.
De honden: begrijp me niet verkeerd, ik vind dat je al niet bij elkaar moet blijven voor de kinderen, laat staan voor je honden, maar het is wel iets waar we lang geleden samen voor hebben gekozen. Huurhuizen waar je honden in mogen zijn bijna niet te vinden. Dit huis kan mijn man in zijn eentje niet betalen, dus hij moet ook verkassen, ik kan de honden iig niet hebben, wat moeten we daarmee?
Dit zijn allemaal van die dingen die helemaal geen goede redenen zijn om zo'n beslissing op te baseren, maar het speelt wel door mijn hoofd.
Laat ik het meteen maar nog erger maken: ik bespreek dit soort twijfels ook met sv (want ja, hij is wel echt ook een vriend).
Sv wil een kamer in zijn huis verhuren, aangezien niemand het hier financieel erg makkelijk heeft, en hij ook niet. Die kamer is voor mij als ik hem nodig heb. Geen tijdslimiet, ik mag bij hem wonen zolang als ik wil. Dat is op zich prettig, want het geeft me de mogelijkheid om daadwerkelijk weg te gaan, mocht ik daartoe besluiten, maar het idee om met hem in een huis te wonen, ik weet het niet..
Het idee is natuurlijk belachelijk, we willen allebei geen relatie met elkaar, maar als je in één huis woont, samen eet, slaapt, uitgaat. Hoe is dat dan geen relatie? Alleen omdat je allebei zegt dat dat het niet is? Happy singles, jaja...
Anyway, nog steeds twijfels alom, ik weet gewoon niet wat ik doen moet, weet niet wat ik wil.
Nou ja, wat ik eigenlijk zou willen is een sabatical nemen van mijn huwelijk en daarna bekijken wat ik wil, helaas is mijn man niet het type dat zich zo aan het lijntje laat houden.
Een heel verhaal weer, en ook (vrees ik) niet altijd samenhangend, maar dat zijn mijn gedachten ook niet op het moment.
@ Geheim, hoe is de relatie met je nr1 nu? Gaat het al beter of eigenlijk alleen maar slechter? Als je het moeilijk vindt om dat hier te schrijven begrijp ik dat ook hoor. X
Tja, we gaan eigenlijk op het moment gewoon maar door, als je begrijpt wat ik bedoel. We praten er nu niet zoveel over, het meeste is wel gezegd. We kunnen het deze week wel erg goed met elkaar vinden, de 2 weken ervoor had hij het idee dat ik bewust aanstuurde op een breuk. (die 2 weken waren ironisch genoeg de tijd dat ik mijn sv niet zag) Volgens mij deed ik dat niet, maar ik moet bekennen dat ik niet erg met mijn gedachten bij hem was. Ik weet wel waarom we het deze week goed kunnen vinden, dat is omdat ik heel bewust lief voor hem ben, de dingen doe waarvan ik weet dat hij het op prijs stelt. Ik geloof niet dat het echt uit mijn hart komt, maar ik hoop een beetje dat het op een gegeven moment weer vanzelf gaat.
Ik heb nog geen beslising genomen, ik kan de rest van mijn leven met nr.1 doorbrengen en dan "best tevreden" zijn. Ik vind het zo moeilijk om er achter te komen of dit iets tijdelijks is, of dat het gewoon over is. Ongeveer 3 jaar geleden zijn mijn man en ik een maand uit elkaar geweest, (zijn initiatief) we hebben daarna besloten het toch nog een keer te proberen. Soms heb ik het gevoel dat we dat nog steeds aan het doen zijn; het proberen...
Ook moeilijk vind ik het om echt eerlijk te zijn tegen mezelf over de redenen om niet weg te gaan.
Blijf ik bij hem omdat ik nog steeds van hem hou? ook al is het een beetje suf allemaal, of blijf ik omdat ik bang ben om alleen te zijn? In een vreemd land, terwijl ik eigenlijk de financieen niet heb om hier op eigen benen te staan.
Ik ben een jaartje ernstig ziek geweest, dat ligt me nog vers in het geheugen. Wat als ik weer ziek word? Wil ik daar doorheen zonder hem? Ik weet wel dat als zoiets gebeurt ik juist mijn man aan mijn zijde wil hebben.
De honden: begrijp me niet verkeerd, ik vind dat je al niet bij elkaar moet blijven voor de kinderen, laat staan voor je honden, maar het is wel iets waar we lang geleden samen voor hebben gekozen. Huurhuizen waar je honden in mogen zijn bijna niet te vinden. Dit huis kan mijn man in zijn eentje niet betalen, dus hij moet ook verkassen, ik kan de honden iig niet hebben, wat moeten we daarmee?
Dit zijn allemaal van die dingen die helemaal geen goede redenen zijn om zo'n beslissing op te baseren, maar het speelt wel door mijn hoofd.
Laat ik het meteen maar nog erger maken: ik bespreek dit soort twijfels ook met sv (want ja, hij is wel echt ook een vriend).
Sv wil een kamer in zijn huis verhuren, aangezien niemand het hier financieel erg makkelijk heeft, en hij ook niet. Die kamer is voor mij als ik hem nodig heb. Geen tijdslimiet, ik mag bij hem wonen zolang als ik wil. Dat is op zich prettig, want het geeft me de mogelijkheid om daadwerkelijk weg te gaan, mocht ik daartoe besluiten, maar het idee om met hem in een huis te wonen, ik weet het niet..
Het idee is natuurlijk belachelijk, we willen allebei geen relatie met elkaar, maar als je in één huis woont, samen eet, slaapt, uitgaat. Hoe is dat dan geen relatie? Alleen omdat je allebei zegt dat dat het niet is? Happy singles, jaja...
Anyway, nog steeds twijfels alom, ik weet gewoon niet wat ik doen moet, weet niet wat ik wil.
Nou ja, wat ik eigenlijk zou willen is een sabatical nemen van mijn huwelijk en daarna bekijken wat ik wil, helaas is mijn man niet het type dat zich zo aan het lijntje laat houden.
Een heel verhaal weer, en ook (vrees ik) niet altijd samenhangend, maar dat zijn mijn gedachten ook niet op het moment.
vrijdag 30 mei 2008 om 07:07
@ Geheim, ik vind juist dat je het heel erg duidelijk hebt geschreven. Vaak helpt schrijven ook om dingen voor jezelf op een rijtje te krijgen. (bij mij tenminste). Een advies kan ik je ook nog niet geven want dit zijn gevoelens waar je zelf moet proberen uit te komen. Je zit iig niet in een makkelijke situatie omdat je zo ver woont. Naar Nederland terugkeren is voor jou geen optie? Dikke knuffel X.
vrijdag 30 mei 2008 om 08:03
Sterkte Geheim. Inderdaad zijn dit geen makkelijke dingen om over na te moeten denken. Neem er de tijd voor, schrijf het op, ga een weekje of 2 er tussenuit naar een vriendin; even uit de situatie waar je toch niet echt voor jezelf kunt nadenken zonder beinvloed te worden door nr.1 of nr.2. Maar neem de tijd voor jezelf.
Filosofisch gezien was de eerste mens ter wereld die online was... een koorddanser.
vrijdag 30 mei 2008 om 09:25
@Geheim, geen makkelijke situatie zeg. Ik sluit me aan bij wat eerder is geschreven en hoop dat je voor je zelf tot een goed besluit komt. Ik zou, als ik jou was, dit niet teveel bespreken met je sv. Het is heel lief aangeboden dat je bij hem kan komen wonen, maar dat is natuurlijk geen oplossing. En, ik weet het ik ken hem niet, het is natuurlijk ook een 'tool' om weer in contact te blijven met je, praten over jouw slechte relatie en daarna troosten. Leuk, maar wel als je zelf alles op een rijtje hebt.
@Koka: wat een lompe lul.
En dan is hij nog een collega ook. Heb je veel met hem te maken of werk je bij een groot bedrijf zodat je hem niet dagelijks tegen hoeft te komen?
En voor wat betreft die vriend: lang leve hyves.
@Koka: wat een lompe lul.
En dan is hij nog een collega ook. Heb je veel met hem te maken of werk je bij een groot bedrijf zodat je hem niet dagelijks tegen hoeft te komen?
En voor wat betreft die vriend: lang leve hyves.
vrijdag 30 mei 2008 om 11:26
@ Geheim: sterkte...!!! Er is toch meer aan de hand bij jou dan enkel een SV voor het leuke. Ik krijg het idee dat SV er bij jou juist voor zorgt dat je in je relatie blijft (het saaie wordt een beetje doorbroken, het is zo wel redelijk vol te houden). Of ben ik er nu helemaal naast??
@ Vivan: wat vind ik dit moeilijk en vreemd... Jouw vrouw heeft een SV maar jij mag niet eens naar een andere vrouw kijken? Ik vind dat nogal hypocriet eigenlijk... Mijn man geeft aan er geen behoefte aan te hebben (aan een nr2) en dat is prima. Wij gaan ook niet bewust op zoek naar een SV (het is mij 'overkomen'), maar als er ooit iemand in man zijn leven komt waar hij het warm van krijgt, dan hoop ik van harte dat hij er ook van kan genieten, dat hij passie en lust kan beleven (en daarnaast van mij kan blijven houden). Het leven is zo kort (en vaak zo saai), ik hou van hem en gun hem dat eigenlijk ook echt wel (al zou ik het niet gemakkelijk vinden). Ik zou het niet tegenover mezelf kunnen verantwoorden dat hij dan niet zou 'mogen'...
Iedere situatie is natuurlijk anders en jullie situatie moet vooral voor jullie allebei goed voelen. Ik kan het niet helpen, maar krijg toch het gevoel dat jij er niet zo gelukkig bij bent, dat de situatie tussen jullie niet gelijkwaardig is... Gun je haar die 'uitjes' echt of ben je vooral heel erg bang om haar te verliezen???
@ Vivan: wat vind ik dit moeilijk en vreemd... Jouw vrouw heeft een SV maar jij mag niet eens naar een andere vrouw kijken? Ik vind dat nogal hypocriet eigenlijk... Mijn man geeft aan er geen behoefte aan te hebben (aan een nr2) en dat is prima. Wij gaan ook niet bewust op zoek naar een SV (het is mij 'overkomen'), maar als er ooit iemand in man zijn leven komt waar hij het warm van krijgt, dan hoop ik van harte dat hij er ook van kan genieten, dat hij passie en lust kan beleven (en daarnaast van mij kan blijven houden). Het leven is zo kort (en vaak zo saai), ik hou van hem en gun hem dat eigenlijk ook echt wel (al zou ik het niet gemakkelijk vinden). Ik zou het niet tegenover mezelf kunnen verantwoorden dat hij dan niet zou 'mogen'...
Iedere situatie is natuurlijk anders en jullie situatie moet vooral voor jullie allebei goed voelen. Ik kan het niet helpen, maar krijg toch het gevoel dat jij er niet zo gelukkig bij bent, dat de situatie tussen jullie niet gelijkwaardig is... Gun je haar die 'uitjes' echt of ben je vooral heel erg bang om haar te verliezen???
vrijdag 30 mei 2008 om 11:50
@vivan:
Jullie situatie is niet gelijkwaardig door de opstelling van je vrouw. Ik meen zelf op te merken dat jij de situatie tolereert omdat je bang bent haar anders te verliezen.
Je voelt je zelfs niet vrij om aan te geven dat je het hele weekend weg niet zag zitten.
Ze gaat dus steeds over je grenzen heen, maar feitelijk is dat haar niet kwalijk te nemen, jij stelt die grens niet duidelijk genoeg!.
Zorg voor jezelf en stel die grens!
Op den duur breekt dit je op en dan zul je van je vrouw ook nog het verwijt kunnen krijgen dat jij de situatie zelf mede hebt veroorzaakt door niet duidelijk te zijn.
Komt bij dat zij jou uiteraard dezelfde vrijheid dient te geven als die zij NEEMT.
Anders is het ook niet gelijkwaardig..
Sterkte.
Jullie situatie is niet gelijkwaardig door de opstelling van je vrouw. Ik meen zelf op te merken dat jij de situatie tolereert omdat je bang bent haar anders te verliezen.
Je voelt je zelfs niet vrij om aan te geven dat je het hele weekend weg niet zag zitten.
Ze gaat dus steeds over je grenzen heen, maar feitelijk is dat haar niet kwalijk te nemen, jij stelt die grens niet duidelijk genoeg!.
Zorg voor jezelf en stel die grens!
Op den duur breekt dit je op en dan zul je van je vrouw ook nog het verwijt kunnen krijgen dat jij de situatie zelf mede hebt veroorzaakt door niet duidelijk te zijn.
Komt bij dat zij jou uiteraard dezelfde vrijheid dient te geven als die zij NEEMT.
Anders is het ook niet gelijkwaardig..
Sterkte.
vrijdag 30 mei 2008 om 12:37
Met het risico dat mijn man ook uitgemaakt word voor egoist zet ik het toch neer (al is het maar om vivanr 1 een hart onder zijn riem te steken)
Mijn man heeft ook een nr 2 (zoals de meeste van jullie nu wel weten) en moe(s)t er ook niet aan denken dat ik ook een nr 2 zou willen.
In het begin wilde ik dat ook helemaal niet maar na een tijdje ging het toch kriebelen.
Toen er voor mij een nr 2 in zicht kwam heb ik dat niet vertelt aan mijn man (mede op aandringen van die nr 2)
Maar wel werd het mij duidelijk dat ik de optie op een open nr 2 open wilde houden.
Het heeft hier in huis het nodige onweer gegeven maar mijn man is nu wel zover dat hij het wil proberen te accepteren.
Helaas is het met mijn nr 2 niets geworden maar de mogelijkheid op een andere nr 2 is er nu dus wel.
Of het makkelijk gaat worden is een tweede want ik denk dat mijn man zich wel een beetje voor het blok gezet voelt en dus misschien meer toegaf omdat hij zijn nr 2 niet kwijt wil dan dat hij er ook echt vrede mee heeft.
De toekomst zal het leren
Mijn man heeft ook een nr 2 (zoals de meeste van jullie nu wel weten) en moe(s)t er ook niet aan denken dat ik ook een nr 2 zou willen.
In het begin wilde ik dat ook helemaal niet maar na een tijdje ging het toch kriebelen.
Toen er voor mij een nr 2 in zicht kwam heb ik dat niet vertelt aan mijn man (mede op aandringen van die nr 2)
Maar wel werd het mij duidelijk dat ik de optie op een open nr 2 open wilde houden.
Het heeft hier in huis het nodige onweer gegeven maar mijn man is nu wel zover dat hij het wil proberen te accepteren.
Helaas is het met mijn nr 2 niets geworden maar de mogelijkheid op een andere nr 2 is er nu dus wel.
Of het makkelijk gaat worden is een tweede want ik denk dat mijn man zich wel een beetje voor het blok gezet voelt en dus misschien meer toegaf omdat hij zijn nr 2 niet kwijt wil dan dat hij er ook echt vrede mee heeft.
De toekomst zal het leren
vrijdag 30 mei 2008 om 21:13
@ Vivan: wat vind ik dit moeilijk en vreemd... Jouw vrouw heeft een SV maar jij mag niet eens naar een andere vrouw kijken? Ik vind dat nogal hypocriet eigenlijk... Mijn man geeft aan er geen behoefte aan te hebben (aan een nr2) en dat is prima. Wij gaan ook niet bewust op zoek naar een SV (het is mij 'overkomen'), maar als er ooit iemand in man zijn leven komt waar hij het warm van krijgt, dan hoop ik van harte dat hij er ook van kan genieten, dat hij passie en lust kan beleven (en daarnaast van mij kan blijven houden). Het leven is zo kort (en vaak zo saai), ik hou van hem en gun hem dat eigenlijk ook echt wel (al zou ik het niet gemakkelijk vinden). Ik zou het niet tegenover mezelf kunnen verantwoorden dat hij dan niet zou 'mogen'...
Iedere situatie is natuurlijk anders en jullie situatie moet vooral voor jullie allebei goed voelen. Ik kan het niet helpen, maar krijg toch het gevoel dat jij er niet zo gelukkig bij bent, dat de situatie tussen jullie niet gelijkwaardig is... Gun je haar die 'uitjes' echt of ben je vooral heel erg bang om haar te verliezen???[/quote]
Ja ik gun het haar echt, tis een beetje een "dondersteen" en ja daar ben ik tenslotte ook op gevallen. Heb er idd zelf geen behoefte aan zoals gezegd. Op zich heb ik ook zelfvertrouwen voldoende om te weten dat ik de nr 1 ben en blijf, maar ja je hebt altijd wel eens een "zwak" moment en dan heb je ff de bevestiging nodig dat het echt goed zit. Ik hou idd wanzinnig veel van haar maar het is zeker niet zo dat ik alles goed vind omdat ik bang ben haar te verliezen. Dat ze het vervelend vind als ik alleen maar naar een ander kijk vind ik idd ook raar omdat zij het voor zichzelf wel kan verantwoorden, maar omdat ik geen interesse heb in een nr2 is het voor mij geen probleem en denk ik gewoon "whatever". Vind het dan wel eens grappig om haar te stangen, maar meer ook niet.
Iedere situatie is natuurlijk anders en jullie situatie moet vooral voor jullie allebei goed voelen. Ik kan het niet helpen, maar krijg toch het gevoel dat jij er niet zo gelukkig bij bent, dat de situatie tussen jullie niet gelijkwaardig is... Gun je haar die 'uitjes' echt of ben je vooral heel erg bang om haar te verliezen???[/quote]
Ja ik gun het haar echt, tis een beetje een "dondersteen" en ja daar ben ik tenslotte ook op gevallen. Heb er idd zelf geen behoefte aan zoals gezegd. Op zich heb ik ook zelfvertrouwen voldoende om te weten dat ik de nr 1 ben en blijf, maar ja je hebt altijd wel eens een "zwak" moment en dan heb je ff de bevestiging nodig dat het echt goed zit. Ik hou idd wanzinnig veel van haar maar het is zeker niet zo dat ik alles goed vind omdat ik bang ben haar te verliezen. Dat ze het vervelend vind als ik alleen maar naar een ander kijk vind ik idd ook raar omdat zij het voor zichzelf wel kan verantwoorden, maar omdat ik geen interesse heb in een nr2 is het voor mij geen probleem en denk ik gewoon "whatever". Vind het dan wel eens grappig om haar te stangen, maar meer ook niet.
zaterdag 31 mei 2008 om 00:56
quote:vivanr1 schreef op 28 mei 2008 @ 11:40:
Ben wel blij dat onze situatie niet helemaal uniek is en er meer stellen zijn die zo'n relatie hebben.
Nee je bent zeker niet alleen en ook voor mij was het geruststellend om te vernemen dat er wel meer gevallen van "half-open" relaties zijn waarbij de vrouw met goedkeuring van haar monogaam blijvende partner een sv heeft. De verhalen van Marlies, Mac123 en nog zoveel andere liegen er niet om, ze geven allemaal aan dat die zgn. "asymmetrische" relaties perfect werkbaar zijn. Naar mijn idee zijn ze ook hechter, al was het maar omdat partners verplicht worden om over een en ander door te denken en hun intiemste gevoelens met elkaar te delen, wat tot sterkere verbondenheid leidt.
Ook bij ons is er trouwens de afspraak dat mijn vrouw als enige buiten de deur gaat, en ik haar gewoon trouw blijf. Dit is een beslissing die wij na veel palaveren samen hebben genomen. De "gelijkwaardigheid" van Houvanjezelf is een heel goed principe, maar omdat mensen nu eenmaal verschillen is het niet steeds zomaar toepasbaar. Als je elkaar maar vertrouwt, dan zit je steeds goed... denk ik toch.
Ben wel blij dat onze situatie niet helemaal uniek is en er meer stellen zijn die zo'n relatie hebben.
Nee je bent zeker niet alleen en ook voor mij was het geruststellend om te vernemen dat er wel meer gevallen van "half-open" relaties zijn waarbij de vrouw met goedkeuring van haar monogaam blijvende partner een sv heeft. De verhalen van Marlies, Mac123 en nog zoveel andere liegen er niet om, ze geven allemaal aan dat die zgn. "asymmetrische" relaties perfect werkbaar zijn. Naar mijn idee zijn ze ook hechter, al was het maar omdat partners verplicht worden om over een en ander door te denken en hun intiemste gevoelens met elkaar te delen, wat tot sterkere verbondenheid leidt.
Ook bij ons is er trouwens de afspraak dat mijn vrouw als enige buiten de deur gaat, en ik haar gewoon trouw blijf. Dit is een beslissing die wij na veel palaveren samen hebben genomen. De "gelijkwaardigheid" van Houvanjezelf is een heel goed principe, maar omdat mensen nu eenmaal verschillen is het niet steeds zomaar toepasbaar. Als je elkaar maar vertrouwt, dan zit je steeds goed... denk ik toch.
zaterdag 31 mei 2008 om 07:46
Mooi verwoord Zeno.
Ik vindt asymmetrische relatie veel beter klinken als een ongelijkwaardige relatie.Dat straalt toch iets negatiefs uit vindt ik.
En dat terwijl juist degene die geen nr 2 heeft de gene is met de touwtjes in handen.Tenminste dat is bij ons wel zo.
Hij kan zijn gang gaan tot ik zeg dat ik het niet meer wil.
Ik vindt asymmetrische relatie veel beter klinken als een ongelijkwaardige relatie.Dat straalt toch iets negatiefs uit vindt ik.
En dat terwijl juist degene die geen nr 2 heeft de gene is met de touwtjes in handen.Tenminste dat is bij ons wel zo.
Hij kan zijn gang gaan tot ik zeg dat ik het niet meer wil.
zaterdag 31 mei 2008 om 09:20
