Seks
alle pijlers
Seks en godsdienst/religie
zaterdag 11 september 2010 om 15:45
Seks en godsdienst/religie zijn twee zaken die niet direct in elkaars verlengde liggen in veel gevallen. Met name de R.K.-kerk is daar steeds krampachtig mee omgegaan. En nog steeds; kijk maar naar het standpunt van Rome over het gebruik van voorbehoedsmiddelen.
Ik kom van huis uit uit een streng R.K. gezin. Elke zondag naar de kerk, bidden voor het eten en een paar keer per jaar biechten... pffff....! Over seks werd bij ons thuis niet gepraat, hooguit wat besmuikt en giechelig. Seksuele voorlichting heb ik niet van mijn ouders gehad. In de laatste klas van de lagere school kwam er een soort van wijkverpleegster in de klas die seksuele voorlichting gaf. Heel stereotiep allemaal: bloemetjes, bijtjes, houden van, elkaar respecteren en bovenal: de lichamelijke aantrekkingskracht tussen man en vrouw als een geschenk van God dat je in dank moest ervaren en waarmee je zorgvuldig om moest gaan.
Toen ik in de puberteit kwam en jongens wel erg aardig begon te vinden ontdekte ik ook dat het wel heel lekker was als je jezelf streelde daar beneden. Totdat mijn moeder me een keer betrapte toen ik daarmee bezig was. Ik moest meteen naar beneden komen en kreeg een donderpreek te horen van moeder EN vader. Het was een en al hel en verdoemenis wat ik te horen kreeg. Er werd zelfs gedreigd met plaatsing in een gesticht...! Ik sidderde en beefde bij die gedachte. Uit angst maar ook uit schuldgevoelens. Toch ging ik er natuurlijk mee door. Stiekum. Dat wel. Maar altijd was er dan de gedachte dat God "het toch wel zag" en dus daarna altijd weer dat angstmakende schuldgevoel.
Ik heb er tot in mijn huwelijk last van gehad. Vond seks wel fijn, maar had toch altijd het idee en het gevoel dat het iets was wat niet mocht. Iets was wat God verboden had.
Dat is nu anders. Ik geloof nog wel, in een hogere macht. Ik ga niet meer naar de kerk en ik heb nu geen enkele remming meer op seksueel gebied (mits het niet de spuigaten uitloopt natuurlijk, want ik heb natuurlijk wel mijn eigen grenzen ).
Hebben godsdienst en religie invloed gehad op jullie seksuele belevingen en ervaringen? Daar ben ik nieuwsgierig naar.
Ik kom van huis uit uit een streng R.K. gezin. Elke zondag naar de kerk, bidden voor het eten en een paar keer per jaar biechten... pffff....! Over seks werd bij ons thuis niet gepraat, hooguit wat besmuikt en giechelig. Seksuele voorlichting heb ik niet van mijn ouders gehad. In de laatste klas van de lagere school kwam er een soort van wijkverpleegster in de klas die seksuele voorlichting gaf. Heel stereotiep allemaal: bloemetjes, bijtjes, houden van, elkaar respecteren en bovenal: de lichamelijke aantrekkingskracht tussen man en vrouw als een geschenk van God dat je in dank moest ervaren en waarmee je zorgvuldig om moest gaan.
Toen ik in de puberteit kwam en jongens wel erg aardig begon te vinden ontdekte ik ook dat het wel heel lekker was als je jezelf streelde daar beneden. Totdat mijn moeder me een keer betrapte toen ik daarmee bezig was. Ik moest meteen naar beneden komen en kreeg een donderpreek te horen van moeder EN vader. Het was een en al hel en verdoemenis wat ik te horen kreeg. Er werd zelfs gedreigd met plaatsing in een gesticht...! Ik sidderde en beefde bij die gedachte. Uit angst maar ook uit schuldgevoelens. Toch ging ik er natuurlijk mee door. Stiekum. Dat wel. Maar altijd was er dan de gedachte dat God "het toch wel zag" en dus daarna altijd weer dat angstmakende schuldgevoel.
Ik heb er tot in mijn huwelijk last van gehad. Vond seks wel fijn, maar had toch altijd het idee en het gevoel dat het iets was wat niet mocht. Iets was wat God verboden had.
Dat is nu anders. Ik geloof nog wel, in een hogere macht. Ik ga niet meer naar de kerk en ik heb nu geen enkele remming meer op seksueel gebied (mits het niet de spuigaten uitloopt natuurlijk, want ik heb natuurlijk wel mijn eigen grenzen ).
Hebben godsdienst en religie invloed gehad op jullie seksuele belevingen en ervaringen? Daar ben ik nieuwsgierig naar.
zaterdag 11 september 2010 om 15:52
Dat god alles zag, was mij ook verteld (maar gelukkig niet zo extreem als bij jou) Toch maakte ik me daar niet druk om, want waarom zou ie bij mij willen gluren terwijl er miljarden mensen ongetwijfeld wel spannender dingen zouden doen. Maar toen mijn opa net gestorven was, was ik wel 'n beetje bang dat hij me zo zou zien, dat dan weer wel Ik was toen net 11. Heeft overigens niet lang geduurd dat ik me daardoor geremder voelde en gelukkig ben ik nooit door mijn ouders betrapt.
zaterdag 11 september 2010 om 16:56
Ik ben zeker ook wel gelovig al ben ik niet kerkelijk en dat geeft wel eens wat overdenkingen.
Toch heb ik zelf een houvast aan het gevoel dat je een ander niet kwetst en kwaad doet en dan mag je als mens best fouten maken,
Ik zal niet snel iemand veroordelen als er zelf nog genoeg dingen zijn die ik beter kan doen.
Het brave meisje en gevoel van "dat doe je niet " heeft me wel lang geremd, ik had en heb misschien nog wel moeite me los gaan en zeker het swingen klopt in mijn beleving niet met een geloof in god waarin vooral door de kerken en geloofovertuigingen huwelijkse trouw wordt gepredikt. Maar aan andere kant grap ik soms maar dat ik het "heb uw naaste lief" nog wat letterlijker neem, en hou ik me er aan vast dat ik niemand kwaad doe met wat we doen.
Misschien is het zondig maar dan nog zou ik dat oordeel slechts aan god overlaten en niet aan stervelingen als ik die vast ook hun eigen zondes hebben.
Ik probeer een goed mens te zijn en hou me voor een groot deel aan de not done's die je terug vind in veel geloven.Je mag niet doden, stelen enz enz maar perfect ben ik niet en volgens mij wordt dat ook niet verwacht maar zijn het meer mensen onder elkaar die elkaar die regels opleggen en elkaar erom veroodelen.
Toch heb ik zelf een houvast aan het gevoel dat je een ander niet kwetst en kwaad doet en dan mag je als mens best fouten maken,
Ik zal niet snel iemand veroordelen als er zelf nog genoeg dingen zijn die ik beter kan doen.
Het brave meisje en gevoel van "dat doe je niet " heeft me wel lang geremd, ik had en heb misschien nog wel moeite me los gaan en zeker het swingen klopt in mijn beleving niet met een geloof in god waarin vooral door de kerken en geloofovertuigingen huwelijkse trouw wordt gepredikt. Maar aan andere kant grap ik soms maar dat ik het "heb uw naaste lief" nog wat letterlijker neem, en hou ik me er aan vast dat ik niemand kwaad doe met wat we doen.
Misschien is het zondig maar dan nog zou ik dat oordeel slechts aan god overlaten en niet aan stervelingen als ik die vast ook hun eigen zondes hebben.
Ik probeer een goed mens te zijn en hou me voor een groot deel aan de not done's die je terug vind in veel geloven.Je mag niet doden, stelen enz enz maar perfect ben ik niet en volgens mij wordt dat ook niet verwacht maar zijn het meer mensen onder elkaar die elkaar die regels opleggen en elkaar erom veroodelen.
Wie de mens in zichzelf begrijpt begrijpt alle mensen.
zaterdag 11 september 2010 om 18:11
Ja en ik ben compleet van het geloof afgestapt. Ik hoef niets te geloven, heb er geen behoefte aan.
Nu ben ik vrij, misschien!!! wel vrijer dan gemiddeld. In ieder geval als ik naar mensen om me heen kijk. Zo ga ik vanavond naar een of ander fetish feest. Niet omdat dat me nu zo aantrekt, maar omdsat ik het meegemaakt/gezien wil hebben voor ik een oordeel vel. Dat heb ik zeker aan m'n strengen opvoeding te danken.
Laten we wel zijn, als god (als je daarin geloofd) alles zou zien, zou hij ook wel eens vaker in mogen grijpen. Of mensen moeten zegenen met een betere "eigen wil".
Nu ben ik vrij, misschien!!! wel vrijer dan gemiddeld. In ieder geval als ik naar mensen om me heen kijk. Zo ga ik vanavond naar een of ander fetish feest. Niet omdat dat me nu zo aantrekt, maar omdsat ik het meegemaakt/gezien wil hebben voor ik een oordeel vel. Dat heb ik zeker aan m'n strengen opvoeding te danken.
Laten we wel zijn, als god (als je daarin geloofd) alles zou zien, zou hij ook wel eens vaker in mogen grijpen. Of mensen moeten zegenen met een betere "eigen wil".
zaterdag 11 september 2010 om 18:30
Ik ben RK opgevoed en herken me totaal niet in je verhaal. Wij spraken thuis open over sex en ik heb wel sexuele voorlichting gehad. Sex hoort bij het leven en geniet ervan. Doe het niet met 'jan-en-alleman' en besef dat je bijzonder bent.
Het standpunt van de RK-kerk in vele zaken zoals voorbehoedsmiddelen passen gewoon niet in onze maatschappij, maar de meeste Katholieken nemen Rome niet al te serieus. Gewoon relax.
Het standpunt van de RK-kerk in vele zaken zoals voorbehoedsmiddelen passen gewoon niet in onze maatschappij, maar de meeste Katholieken nemen Rome niet al te serieus. Gewoon relax.
zaterdag 11 september 2010 om 18:31
quote:Confiture schreef op 11 september 2010 @ 18:11:
Ja en ik ben compleet van het geloof afgestapt. Ik hoef niets te geloven, heb er geen behoefte aan.
Nu ben ik vrij, misschien!!! wel vrijer dan gemiddeld. In ieder geval als ik naar mensen om me heen kijk. Zo ga ik vanavond naar een of ander fetish feest. Niet omdat dat me nu zo aantrekt, maar omdsat ik het meegemaakt/gezien wil hebben voor ik een oordeel vel. Dat heb ik zeker aan m'n strengen opvoeding te danken.
Laten we wel zijn, als god (als je daarin geloofd) alles zou zien, zou hij ook wel eens vaker in mogen grijpen. Of mensen moeten zegenen met een betere "eigen wil".Dan zou je niet leven, omdat alles is voorbestemd...
Ja en ik ben compleet van het geloof afgestapt. Ik hoef niets te geloven, heb er geen behoefte aan.
Nu ben ik vrij, misschien!!! wel vrijer dan gemiddeld. In ieder geval als ik naar mensen om me heen kijk. Zo ga ik vanavond naar een of ander fetish feest. Niet omdat dat me nu zo aantrekt, maar omdsat ik het meegemaakt/gezien wil hebben voor ik een oordeel vel. Dat heb ik zeker aan m'n strengen opvoeding te danken.
Laten we wel zijn, als god (als je daarin geloofd) alles zou zien, zou hij ook wel eens vaker in mogen grijpen. Of mensen moeten zegenen met een betere "eigen wil".Dan zou je niet leven, omdat alles is voorbestemd...
zaterdag 11 september 2010 om 18:51
zaterdag 11 september 2010 om 18:59
@ Beatybest
Ik geloof daar niet in. Maar goed, dat is een eindeloze discussie.
@Luckyjane
Ik weet niet of dat veel uit maakt, ik ben zwaar hervormd opgevoed. Op zaterdag half een thuis, ivm zondag e.d. Nooit bij vriendjes of zelfs vriendinnen mogen slapen ed. Goed, ik ben er geen slecht mens van geworden. Denk alleen dat het zeker nog steeds een actueel thema is.
Ik geloof daar niet in. Maar goed, dat is een eindeloze discussie.
@Luckyjane
Ik weet niet of dat veel uit maakt, ik ben zwaar hervormd opgevoed. Op zaterdag half een thuis, ivm zondag e.d. Nooit bij vriendjes of zelfs vriendinnen mogen slapen ed. Goed, ik ben er geen slecht mens van geworden. Denk alleen dat het zeker nog steeds een actueel thema is.
zaterdag 11 september 2010 om 22:01
Toevallig hadden we het hierover vandeweek....
Ik ben niet "zwaar" gelovig opgevoed (Ned Herv) maar de sexuele voorlichting van mijn ouders kan ik me niet heugen
ik weet wel dat ik ben opgevoed met dat sex heel speciaal is en dat dat pas hoort/kan als je getrouwd bent (lees de ware gevonden hebt). Hmm, de persoon voor mijn man had ik dus "al" sex mee, toen die relatie over ging heb ik me daar best schuldig om gevoeld, dat het dus niet voor de ware bewaard was gebleven! Mijn man is de 2e persoon, maar ik was al zwanger voordat ik trouwde, ik weet dat ik mijn moeder daarmee behoorlijk teleur heb gesteld, trouwens ook over het feit dat ik ging samen wonen ipv trouwen. Volgens haar heb ik alles omgedraaid....
Nu moet ik zeggen dat ik ook een heel meegaand meisje was die bang was om moeders teleur te stellen, ondanks dat heb ik dat toch meerdere keren gedaan.
Ik zei dus van de week tegen mijn man, dat ik eigenlijk best spijt heb dat ik zo "braaf" ben geweest, ik had best meer ervaring op willen doen. Al is de vergelijking tussen mijn man en mijn ex al een wereld van verschil .
Maar ik begin qua sex nu pas los te komen met mijn man, ik heb toch nog lang gedacht "dit hoort niet" of "zou dit wel normaal zijn?" Gekke is dat ik voor mijn gevoel nu alles uit wil voeren wat ik in mijn jeugd heb gemist (en de rest). Deze verandering is pas sinds een half jaar ofzo, dus jullie begrijpen dat manlief af en toe behoorlijk schrikt (hihihi en dan praten we er nu alleen nog maar over )
Ik ben niet "zwaar" gelovig opgevoed (Ned Herv) maar de sexuele voorlichting van mijn ouders kan ik me niet heugen
ik weet wel dat ik ben opgevoed met dat sex heel speciaal is en dat dat pas hoort/kan als je getrouwd bent (lees de ware gevonden hebt). Hmm, de persoon voor mijn man had ik dus "al" sex mee, toen die relatie over ging heb ik me daar best schuldig om gevoeld, dat het dus niet voor de ware bewaard was gebleven! Mijn man is de 2e persoon, maar ik was al zwanger voordat ik trouwde, ik weet dat ik mijn moeder daarmee behoorlijk teleur heb gesteld, trouwens ook over het feit dat ik ging samen wonen ipv trouwen. Volgens haar heb ik alles omgedraaid....
Nu moet ik zeggen dat ik ook een heel meegaand meisje was die bang was om moeders teleur te stellen, ondanks dat heb ik dat toch meerdere keren gedaan.
Ik zei dus van de week tegen mijn man, dat ik eigenlijk best spijt heb dat ik zo "braaf" ben geweest, ik had best meer ervaring op willen doen. Al is de vergelijking tussen mijn man en mijn ex al een wereld van verschil .
Maar ik begin qua sex nu pas los te komen met mijn man, ik heb toch nog lang gedacht "dit hoort niet" of "zou dit wel normaal zijn?" Gekke is dat ik voor mijn gevoel nu alles uit wil voeren wat ik in mijn jeugd heb gemist (en de rest). Deze verandering is pas sinds een half jaar ofzo, dus jullie begrijpen dat manlief af en toe behoorlijk schrikt (hihihi en dan praten we er nu alleen nog maar over )
zaterdag 11 september 2010 om 23:36
Dit is heel herkenbaar voor mij, Gupsy. Ik had wel vriendjes en daar zoende ik mee en een hele enkele keer ging dat verder, maar nooit verder dan wat friemelen (over de kleding heen ) Seks hebben met een jongen, daar dacht ik toen niet eens aan, want inderdaad, het is wat je zegt: dat moet je bewaren voor het huwelijk.
Net als jij heb ik de schade wel ingehaald hoor. Maar zelfs tijdens ons huwelijk heeft het nog wel een jaar of drie geduurd, voordat ik mezelf helemaal kon laten gaan.... Maar toen was het hek ook van de dam. Nadat ik die remmingen niet meer had wilde ik seksueel alles uitproberen. Dat ging niet van de ene dag op de andere, want je maakt natuurlijk een proces door. En mijn man vond dat prima en genoot ervan. Hij was NH en ik RK, maar hij had vanuit zijn opvoeding minder conventies meegekregen. Maar doordat ik die uitprobeerperiode heb meegemaakt weet ik nu wel wat ik wel fijn vind en wat niet. Weet ik meer dan daarvoor wat ik seksueel wil en wat me opwind. Wel jammer dat ik dat pas toen heb ontdekt. Nu, daarop terugkijkend, denk ik/weet ik dat ik dat anders een aantal jaren daarvoor ook had kunnen doen en ervaren.
Toch kijk ik niet om in wrok of zo. Ik vind het wel jammer dat het zo gelopen is. Volgens mij is geloof een uiting van liefde voor de medemens. Maar het instituut kerk heeft daar zijn eigen regels voor gesteld, helaas!
Net als jij heb ik de schade wel ingehaald hoor. Maar zelfs tijdens ons huwelijk heeft het nog wel een jaar of drie geduurd, voordat ik mezelf helemaal kon laten gaan.... Maar toen was het hek ook van de dam. Nadat ik die remmingen niet meer had wilde ik seksueel alles uitproberen. Dat ging niet van de ene dag op de andere, want je maakt natuurlijk een proces door. En mijn man vond dat prima en genoot ervan. Hij was NH en ik RK, maar hij had vanuit zijn opvoeding minder conventies meegekregen. Maar doordat ik die uitprobeerperiode heb meegemaakt weet ik nu wel wat ik wel fijn vind en wat niet. Weet ik meer dan daarvoor wat ik seksueel wil en wat me opwind. Wel jammer dat ik dat pas toen heb ontdekt. Nu, daarop terugkijkend, denk ik/weet ik dat ik dat anders een aantal jaren daarvoor ook had kunnen doen en ervaren.
Toch kijk ik niet om in wrok of zo. Ik vind het wel jammer dat het zo gelopen is. Volgens mij is geloof een uiting van liefde voor de medemens. Maar het instituut kerk heeft daar zijn eigen regels voor gesteld, helaas!
zondag 12 september 2010 om 21:38
@ luckyjane: geeft niks hoor, ik begreep dat je mij bedoelde!
Ow nee, ik heb ook geen wrok hoor, alleen het "jammer gevoel" dat ik toch wat gemist heb! Enne de schade ben ik nog aan het inhalen, veel plannen/fantasieën die we nu bespreken, de uitvoering komt missschien nog... Bij mij komt het nu pas tot uiting, ben inmiddels 7 jaar getrouwd We zullen maar denken beter laat dan nooit!
Ow nee, ik heb ook geen wrok hoor, alleen het "jammer gevoel" dat ik toch wat gemist heb! Enne de schade ben ik nog aan het inhalen, veel plannen/fantasieën die we nu bespreken, de uitvoering komt missschien nog... Bij mij komt het nu pas tot uiting, ben inmiddels 7 jaar getrouwd We zullen maar denken beter laat dan nooit!
maandag 13 september 2010 om 10:10
@Luckyjane: Kan me bij Gupsie aansluiten (22.01 uur). Hoewel we later niet meer (RK) naar de kerk gingen, had ik toch het "brave meisjes-syndroom" al lang en breed te pakken. Indirect ook bijv invloed van moeders commentaar op anderen: dit is ordinair, dat is een sloerie.. Kan me niet heugen dat eea expliciet verboden of gezegd werd, meer indirect dus (via voorbeelden van anderen, "afgelikte boterham"-verhaal).
Dat, in combi met (waarschijnlijk) een preutse aanleg, heeft me een half leven achtervolgd.. als studente ben ik langzaam wat gaan experimenteren (vaste vriend gedurende 3 jaar toen) en was de tijd van de "pornopiraten" op tv-kanalen. Ik was geremd, maar ook zeer geinteresseerd in seks en uitproberen. Helaas niet zeer ervaren allebei, dus vond het ook wat teleurstellend, mn hoe weinig interesse van zijn kant voor mijn plezier. Daarna een ingrijpende negatieve ervaring en stopte mijn seksuele ontwikkeling.
Lichamelijk een muur om me heen gebouwd, waar niet snel doorheen te dringen was. Ik werd wel verliefd, zoals het "hoorde", (opgevoed tot "relatiemateriaal"), maar voelde geen lust en was ook niet knuffelig enzo. Kon me niet laten gaan, jarenlang seks uit liefde, getrouwd, gezin gesticht.
Toch heb ik me nooit neergelegd bij zo weinig seksueels voelen, niet alleen vond ik dat ik ex tekort deed (die het beste van mij verdiende), ook/juist voor mijzelf wist ik dat er meer in mij zat dan ik kon geven/nemen.
Na paar jaar (met veel vertrouwen) kwam dat langzaam terug, maar dan zit je al in bepaalde patronen (waar ik eea afhield) en (her)ontdekte ik waar mijn "triggers" lagen. Daar schaamde ik me voor (uiterst sletterig gedrag ) tegenover hem. Deels weleens iets geprobeerd in die richting (soft-sm), maar reageerde hij niet op. Dus dan zit je ondertussen "gevangen" in de seks die je zelf altijd prima vond (meer voor hem dan voor mij en dat lag aan mijzelf, ik wees eea af)..
Dat wist ik niet te doorbreken. Gewoon omdat het er niet in zat, en dat werkt dan ook niet, als de ander dat maar "stom" vindt (dat is toch een deel van mijzelf wat afgewezen voelde). Dus dan houd je je behoefte ook laag, weinig zin in seks. En dat heeft ons opgebroken uiteindelijk.
Daarna wel gemerkt hoe bevrijdend het is om jezelf toestemming te geven om (als volwassen vrouw) sexy en sletterig te mogen zijn, dat er niks mis mee is, juist zeer gewaardeerd wordt
Tegelijkertijd heb ik allerlei overtuigingen overboord gezet, die de mijne niet waren (maar van ouders/andere tijd/omgeving/maatschappij).
En merk je dat er veel meer mensen zijn zoals ik (herkenning), die ook niet houden van "lieve seks", maar wat directere/hardere variant.. Ik schaam me nu nergens meer voor. Maar heeft me wel een half leven dwars gezeten. Ja, dat vind ik heel jammer, zeker wel spijt van, dat ik dat niet eerder ontdekt heb. De verwachting van seks zoals jij het voor ogen hebt, doet wonderen voor je opwinding.
Nu heb ik soms zo'n inhaalgevoel, dat ik kan doorslaan en liefst hele weken hieraan toegeef. Maar nog is mijn libido in frequentie niet hoog, ik hoef niet 2x pw seks. Draait nu om de kwaliteit ervan, niet hoe vaak (en voor mij saaie seks) hebben.
Nog steeds kan ik maanden in een "nuchtere mood" verkeren, dan staat het libido standaard op "uit" of zo. En dan weer weken/maanden op "aan", maar alleen in wisselwerking met een (potentiele) minnaar. Het moet bij mij dus "opgewekt" worden, door elkaar op te geilen. En zelf te fantaseren.
Ik fantaseer ook uitsluitend over dingen die ik echt wil en die echt kunnen uitkomen. En dat fantaseren/die mood stopt even gemakkelijk als ik denk dat het niet gaat gebeuren. In de "nuchtere mood" ben ik nog steeds afstandelijk. Ik heb dus "opwarmtijd" nodig. Dat heb ik geaccepteerd voor mezelf, maar handig vind ik het nog steeds niet.
In hoeverre die bdsm-gedachten al vroeg in mij opkwamen (nette meisje blijven, geen verantwoordelijkheid hebben, vastbinden enzo: van "kijk, ik kan er niks aan doen, een ander doet dit") doordat ik die RK kerk-opvoeding (normen en waarden) heb meegekregen, weet ik tot de dag van vandaag niet. Ik was extreem braaf, grote voorbeeld thuis, behulpzaam en pleaser.
Van de weersomstuit ben ik eindelijk gaan luisteren (op allerlei vlakken) naar wat ik zelf vind en nodig heb. Dat betekent dat ik van "meeloper en gehoorzaam kind" nu behoorlijk veranderd ben en totaal mijn eigen zin/weg volg. Trek me niks meer aan van "hoe het hoort" en heb dat ook in het dagelijks leven. Maar jammer dat dat zo laat pas is, dat ik me daarvan bevrijd heb, wat anderen van mij verwachtten.
Dat, in combi met (waarschijnlijk) een preutse aanleg, heeft me een half leven achtervolgd.. als studente ben ik langzaam wat gaan experimenteren (vaste vriend gedurende 3 jaar toen) en was de tijd van de "pornopiraten" op tv-kanalen. Ik was geremd, maar ook zeer geinteresseerd in seks en uitproberen. Helaas niet zeer ervaren allebei, dus vond het ook wat teleurstellend, mn hoe weinig interesse van zijn kant voor mijn plezier. Daarna een ingrijpende negatieve ervaring en stopte mijn seksuele ontwikkeling.
Lichamelijk een muur om me heen gebouwd, waar niet snel doorheen te dringen was. Ik werd wel verliefd, zoals het "hoorde", (opgevoed tot "relatiemateriaal"), maar voelde geen lust en was ook niet knuffelig enzo. Kon me niet laten gaan, jarenlang seks uit liefde, getrouwd, gezin gesticht.
Toch heb ik me nooit neergelegd bij zo weinig seksueels voelen, niet alleen vond ik dat ik ex tekort deed (die het beste van mij verdiende), ook/juist voor mijzelf wist ik dat er meer in mij zat dan ik kon geven/nemen.
Na paar jaar (met veel vertrouwen) kwam dat langzaam terug, maar dan zit je al in bepaalde patronen (waar ik eea afhield) en (her)ontdekte ik waar mijn "triggers" lagen. Daar schaamde ik me voor (uiterst sletterig gedrag ) tegenover hem. Deels weleens iets geprobeerd in die richting (soft-sm), maar reageerde hij niet op. Dus dan zit je ondertussen "gevangen" in de seks die je zelf altijd prima vond (meer voor hem dan voor mij en dat lag aan mijzelf, ik wees eea af)..
Dat wist ik niet te doorbreken. Gewoon omdat het er niet in zat, en dat werkt dan ook niet, als de ander dat maar "stom" vindt (dat is toch een deel van mijzelf wat afgewezen voelde). Dus dan houd je je behoefte ook laag, weinig zin in seks. En dat heeft ons opgebroken uiteindelijk.
Daarna wel gemerkt hoe bevrijdend het is om jezelf toestemming te geven om (als volwassen vrouw) sexy en sletterig te mogen zijn, dat er niks mis mee is, juist zeer gewaardeerd wordt
Tegelijkertijd heb ik allerlei overtuigingen overboord gezet, die de mijne niet waren (maar van ouders/andere tijd/omgeving/maatschappij).
En merk je dat er veel meer mensen zijn zoals ik (herkenning), die ook niet houden van "lieve seks", maar wat directere/hardere variant.. Ik schaam me nu nergens meer voor. Maar heeft me wel een half leven dwars gezeten. Ja, dat vind ik heel jammer, zeker wel spijt van, dat ik dat niet eerder ontdekt heb. De verwachting van seks zoals jij het voor ogen hebt, doet wonderen voor je opwinding.
Nu heb ik soms zo'n inhaalgevoel, dat ik kan doorslaan en liefst hele weken hieraan toegeef. Maar nog is mijn libido in frequentie niet hoog, ik hoef niet 2x pw seks. Draait nu om de kwaliteit ervan, niet hoe vaak (en voor mij saaie seks) hebben.
Nog steeds kan ik maanden in een "nuchtere mood" verkeren, dan staat het libido standaard op "uit" of zo. En dan weer weken/maanden op "aan", maar alleen in wisselwerking met een (potentiele) minnaar. Het moet bij mij dus "opgewekt" worden, door elkaar op te geilen. En zelf te fantaseren.
Ik fantaseer ook uitsluitend over dingen die ik echt wil en die echt kunnen uitkomen. En dat fantaseren/die mood stopt even gemakkelijk als ik denk dat het niet gaat gebeuren. In de "nuchtere mood" ben ik nog steeds afstandelijk. Ik heb dus "opwarmtijd" nodig. Dat heb ik geaccepteerd voor mezelf, maar handig vind ik het nog steeds niet.
In hoeverre die bdsm-gedachten al vroeg in mij opkwamen (nette meisje blijven, geen verantwoordelijkheid hebben, vastbinden enzo: van "kijk, ik kan er niks aan doen, een ander doet dit") doordat ik die RK kerk-opvoeding (normen en waarden) heb meegekregen, weet ik tot de dag van vandaag niet. Ik was extreem braaf, grote voorbeeld thuis, behulpzaam en pleaser.
Van de weersomstuit ben ik eindelijk gaan luisteren (op allerlei vlakken) naar wat ik zelf vind en nodig heb. Dat betekent dat ik van "meeloper en gehoorzaam kind" nu behoorlijk veranderd ben en totaal mijn eigen zin/weg volg. Trek me niks meer aan van "hoe het hoort" en heb dat ook in het dagelijks leven. Maar jammer dat dat zo laat pas is, dat ik me daarvan bevrijd heb, wat anderen van mij verwachtten.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
dinsdag 14 september 2010 om 01:10
Lief en dank voor je reactie, Suzy65. Ik herken heel veel in je story. Ik denk dat jij en ik zo ongeveer dezelfde weg bewandeld hebben, maar dan wel langs verschillende paden. Allebei hebben we de conventies op enig moment van ons afgeschudt en zijn we op ontdekkingsreis gegaan in de wondere maar o zo fijne wereld van de seks, zonder rekening te hoeven/willen houden van wat de omgeving/de maatschappij/de familie/de kerk daarvan vindt. Dat is inderdaad een bevrijdende ervaring, ik herken dat heel goed. Jij vond het in ruige seks of rauwe seks, waarbij de lustbeleving voorop staat. Ook al liep je relatie toen stuk, als ik het goed begrijp.
Ik ben nog steeds gelukkig met mijn eerste en enige relatie. Het bevrijdingsmoment voor mij was toen ik me zonder gene durfde te geven aan mijn man, zonder remmingen, zonder barrieres, zonder mezelf tekort te willen doen. Ik wilde mezelf zijn, toegeven aan mijn gevoelens ook al waren dat dan pure lust- en geilheidsgevoelens. Ik wilde ontdekken, ik wilde ervaren, wilde meemaken, wilde weten hoe het was om... en vul de rest zelf maar in. Dat gebeurde niet van de ene op de andere dag natuurlijk. Zo werkt dat niet. Dat is een proces van jaren geweest. Steeds meer willen weten, meer willen ervaren, steeds meer toegeven aan verlangens, je bloot geven en daarover praten.. Toen ik eindelijk toegaf aan mijn man om mij oraal te bevredigen bijvoorbeeld, toen ging er een wereld voor mij open. Ik zweefde bijna, toen dat gebeurde. Dat had ik daarvoor nooit gekend, maar ik was toen al bijna 45.....
In die ontdekkingsperiode heb ik ook veel gelezen en vaak ook gezien. Erotische literatuur, seksblaadjes (het was de tijd van de Chick en de Candy). Die prikkelden mijn fantasie en mijn lustgevoelens en brachten mij op ideeen die ik dan soms met mijn man in de praktijk bracht.
En telkens dacht ik toen, net als jij, ik heb een deel van mijn leven niet geleefd zoals ik dat eigenlijk zou willen, maar dat is achteraf praten.Want nu weet ik eindelijk wat ik voel, wat ik wil en waar ik behoefte aan heb. En orale bevrediging is dan nog maar een deel van het verhaal. Ik heb nieuwe dingen ontdekt die voor mij als een bevrijding hebben gewerkt en die ik nu niet meer zou willen missen.
En daar laat ik het maar even bij, anders wordt het misschien wat expliciet.
Bedankt voor je begripvolle en lieve reactie.
Ik ben nog steeds gelukkig met mijn eerste en enige relatie. Het bevrijdingsmoment voor mij was toen ik me zonder gene durfde te geven aan mijn man, zonder remmingen, zonder barrieres, zonder mezelf tekort te willen doen. Ik wilde mezelf zijn, toegeven aan mijn gevoelens ook al waren dat dan pure lust- en geilheidsgevoelens. Ik wilde ontdekken, ik wilde ervaren, wilde meemaken, wilde weten hoe het was om... en vul de rest zelf maar in. Dat gebeurde niet van de ene op de andere dag natuurlijk. Zo werkt dat niet. Dat is een proces van jaren geweest. Steeds meer willen weten, meer willen ervaren, steeds meer toegeven aan verlangens, je bloot geven en daarover praten.. Toen ik eindelijk toegaf aan mijn man om mij oraal te bevredigen bijvoorbeeld, toen ging er een wereld voor mij open. Ik zweefde bijna, toen dat gebeurde. Dat had ik daarvoor nooit gekend, maar ik was toen al bijna 45.....
In die ontdekkingsperiode heb ik ook veel gelezen en vaak ook gezien. Erotische literatuur, seksblaadjes (het was de tijd van de Chick en de Candy). Die prikkelden mijn fantasie en mijn lustgevoelens en brachten mij op ideeen die ik dan soms met mijn man in de praktijk bracht.
En telkens dacht ik toen, net als jij, ik heb een deel van mijn leven niet geleefd zoals ik dat eigenlijk zou willen, maar dat is achteraf praten.Want nu weet ik eindelijk wat ik voel, wat ik wil en waar ik behoefte aan heb. En orale bevrediging is dan nog maar een deel van het verhaal. Ik heb nieuwe dingen ontdekt die voor mij als een bevrijding hebben gewerkt en die ik nu niet meer zou willen missen.
En daar laat ik het maar even bij, anders wordt het misschien wat expliciet.
Bedankt voor je begripvolle en lieve reactie.
dinsdag 14 september 2010 om 09:46
@Luckyjane: ik heb me er tijdens mijn huwelijk ook niet bij neergelegd, ik las veel over seks en relaties, fantasieen van andere vrouwen (Nancy Friday), las en keek porno, was er op allerlei manieren mee bezig. Trouwens al vroeg probeerde ik in de bibliotheek info te halen over seks, maar dat waren meer droge infoboeken.
Het is echt mooi dat jij dat durfde met je man, en dus samen die ontwikkeling in jou konden introduceren in jullie seksleven.
Mijn grote vraag was waarom ik niet lichamelijk opgewonden raakte, wel als ik fantaseerde, maar seks me zo weinig deed. Fase van jonge kinderen, altijd moe 's avonds, te weinig connectie met elkaar buiten seks om (hij was "altijd weg", ik vond dat ik er thuis alleen voor stond).
Na jaren (net als jij) besefte ik dat ik een ander begin nodig had. Het is niet eens zozeer ruwere seks, maar de manier waarop. Hij werd natuurlijk juist aarzelender en onzekerder om initiatief te nemen, terwijl ik juist iemand nodig heb die lust opwekt in mij, die wat dominanter en "dwingender" is op een andere manier. De wisselwerking was er niet.
Uiteindelijk vonden we een manier die "werkte": ik nam dan bewust een avond de tijd om te fantaseren als iedereen sliep en als ik dan in de stemming was, maakte ik hem wakker. Eenmaal in die stemming kon ik me ook redelijk laten gaan. Dus eigenlijk werd het ook beter en ik kon dan ook genieten en klaarkomen.
Voor hem was het niet vaak genoeg. En niet spontaan. Hij kon niet begrijpen dat ik niet van hem opgewonden raakte (maar van 1 groot voorspel van bepaald soort interactie, wat van mij verwacht wordt, wat ie van plan is met me, de gedachte aan dominante seks/vastbinden/ opgeilen/ speeltjes, bepaalde triggers), maar dat kon ik niet delen.
Ik houd van lang in de mood zijn, urenlang geil zijn voordat ik eraan toegeef, van plagen, uitstellen, veel intensiever soort seks, niet zozeer grof, maar juist heel intiem en plagerig. Als het begint met een enkele streling en dan de verwachting dat ik daar zin van krijg in doorsnee seks, dan verstijfde ik juist.. Voor mij is het voorspel juist essentieel en dat ontbrak eigenlijk. De seks is verder min of meer hetzelfde bij "gewone" seks-met-lust, het is meer de "setting" die het verschil maakt (met dezelfde persoon overigens, ik fantaseerde altijd over hem).
Affijn, wij konden dat dus niet delen, ieder stond er anders in, dit was het best haalbare compromis. Ik had misschien vaker zin kunnen maken, maar spontaan kreeg ik dat niet, ik was op mijn manier ook teleursteld in seks met hem. Mijn libido stond op een laag peil en moest ik zelf activeren (idd door lezen en fantaseren).
De drempel als "net meisje" werd bijv ook door het lezen van seksblaadjes als Chick en Candy verminderd, met name door te zien hoe makkelijk die meiden waren (seks met willekeurige buurnan bijv en dat gaf meer het idee dat seks-lust okee was, zeker met je eigen man).
Bizarre was dat ik eigenlijk in seksueel opzicht zeer ruimdenkend en geinteresseerd was en een ideale partner voor mijn man had kunnen zijn, dat vurige en passionele wat hij miste en hij juist dacht dat ik seks niet belangrijk vond. Terwijl ik in opgewonden staat open sta voor ongeveer "alles" (wat een man kan wensen) en met overgave. Dat is ook het wrange, dat soort "aannames" en ik heb weleens wat suggesties gedaan, maar stond hij niet open voor.
Affijn, hij kwam tekort en ik ook. Hij vond een sv (niet op zoek geweest, maar die ruimte ontstond dus, de onvrede was er en de pech dat ie iemand tegen het lijf liep). Hij begon een stiekeme verhouding en uiteindelijk zijn we gescheiden.
Later heb ik het verteld, dat ik meer bdsm-type ben en toen viel voor hem ook eea op zijn plaats. En was idd zijn ding niet (dat voel je vaak wel aan en signalen pakte hij eerder ook niet op). Dus tja, eigenlijk vond ik juist dat er "meer uit te halen was", dat soft-sm is een heel spel eromheen met veel meer tijd en aandacht, niet zsm over naar de eindsprint.
Maar nu ben ik er achter dat het veel meer in de tijd nemen en ook aandacht voor mijn gebruiksaanwijzing is, wat al genoeg is. Suggestie is belangrijk voor mij, dat mijn "hoofd" meedoet en naar seks gaat staan. Daar is niet eens zoveel voor nodig gebleken, ik ben "normaler" dan ik zelf dacht.
Wat ook niet meehielp is dat ik altijd dacht dat ik "de afwijking" was, me schaamde daarvoor, en meeging in de gedachte dat ik niet normaal was, omdat ik niet spontaan opgewonden werd. Dus dan koppel je onbewust aan hem een faalangst, een Pavlov-effect dat er weer seks zou volgen waar ik niks bij voelde. Dat kon ik alleen omkeren door bewust te fantaseren over hem in een andere rol.
Hoe anders is dat als je (later) mannen ontmoet die hetzelfde denken, die je dat niet hoeft uit te leggen, waar je seksueel op 1 lijn zit. Die precies weten hoe dat op te wekken, elkaar gek maken vooraf, dirty talk, juist heel open en alles willen weten hoe je in elkaar zit, enzo. Dan voel je je ook helemaal op je gemak en zonder schaamte, het wordt juist verwacht van je, maar op een andere manier dus.
Het blijft een wrang iets dat dat verschil in beleving op den duur liefde onderuit haalt, als je niet naar beider bevrediging (mentaal met name) naar elkaar toegroeit, maar van elkaar af.
Daarom vind ik het zo mooi om te zien als mensen die ontwikkeling samen doorlopen, uitproberen, varieren, experimenteren. Denk trouwens dat veel vrouwen dat pas op latere leeftijd ontdekken (ik was ook rond de 35/40 toen ik weer meer met seks bezig was). En ik ken er meer, die dan pas losser worden en allerlei eerdere "bezwaren"/remmen kunnen laten vallen (uiterlijke onzekerheden, jonge kinderen, "hoort niet" enz).
Het is jammer als je elkaar uit het oog verliest (zeker als je wel genoeg van elkaar houdt) en ook niet inziet/aan de bel durft te trekken/ erover praten/ samen oplossingen zoekt. Dat kan ik ons beiden aanrekenen, niet alleen hem dus.. En toen die wake-up call kwam was ik door ziekte niet in staat daar echt iets mee te doen. De onmacht die toen ontstond (je ziet je huwelijk onder je vandaan glippen) was verschrikkelijk.
Plus het feit dat hij alles bij mij legde en zijn behoeftes (op allerlei gebied) alleen nog maar telden. Daar valt niet aan te 'werken" als het eenzijdig van mij moest komen en hij er niks aan "hoefde" te doen, want hij was prima (immers wist zich geliefd en gesteund zoals hij was, door zijn sv).
Dat zou betekenen dat ik mijzelf moest "verloochenen" en aanpassen om aan zijn behoeften te voldoen. Ik heb toen gekozen (dichtbij) mijzelf te blijven en -voor zover reeele veranderingen- daar wel aan te werken. Ik heb me mijn hele leven al aangepast aan de verwachtingen van anderen en op dat moment duidelijk gekozen voor wat voor mij goed voelde/was. (en daar heb ik geen spijt van).
Juist het kiezen voor nu eens voortaan (op allerlei gebied) naar mijzelf te luisteren heeft me zoveel verder gebracht in mijn persoonlijke ontwikkeling. En dat had ik niet willen missen. Ik sta nu volledig achter mezelf en weet wie ik ben. Zelfs (er)ken ik nu een "hogere macht", heb ik zelf ondervonden en is nu een 'weten" ipv (opgelegd) geloven. Daar kan ik inmiddels dankbaar voor zijn.
Maar blijft jammer dat we van elkaar af ontwikkeld zijn. Hij overwegend verder ontwikkeld in ambitie, geld, status, allerlei egobelangen (materiele zin). De rationele kant. En ik meer spiritueel en psychologisch, meer de gevoelskant dus.
Die sv is zijn sv gebleven, kan het geen nr 1 noemen, hij gaat er niet voor. Wat in mij "ontbrak" had zij juist wel, ik begrijp dat wel. (waarderen van luxe, materialistisch, gemakkelijk overgeven aan lol en seks). Inmiddels heb ik dus eea ingehaald en ben "verder gekomen". Ik voel me in geen enkel opzicht "minder", sterker nog; ik vind het vrij oppervlakkig allemaal en kan me daar niet meer mee bezig houden.
Het is daar vooral buitenkant en "meedoen' in een bepaald wereldje en daar pas ik werkelijk niet (meer) in. En dat had mij ongelukkig gemaakt, omdat dan mijn hele leven aanpassing was geweest aan zijn (levens)standaarden en wensen. Het is dus goed zo, ik ben dolblij dat ik mezelf kan en mag zijn nu. Mijn eigen weg en "opgaven" in het leven kan volgen is wat me gelukkig en blij mens maakt!
Het is echt mooi dat jij dat durfde met je man, en dus samen die ontwikkeling in jou konden introduceren in jullie seksleven.
Mijn grote vraag was waarom ik niet lichamelijk opgewonden raakte, wel als ik fantaseerde, maar seks me zo weinig deed. Fase van jonge kinderen, altijd moe 's avonds, te weinig connectie met elkaar buiten seks om (hij was "altijd weg", ik vond dat ik er thuis alleen voor stond).
Na jaren (net als jij) besefte ik dat ik een ander begin nodig had. Het is niet eens zozeer ruwere seks, maar de manier waarop. Hij werd natuurlijk juist aarzelender en onzekerder om initiatief te nemen, terwijl ik juist iemand nodig heb die lust opwekt in mij, die wat dominanter en "dwingender" is op een andere manier. De wisselwerking was er niet.
Uiteindelijk vonden we een manier die "werkte": ik nam dan bewust een avond de tijd om te fantaseren als iedereen sliep en als ik dan in de stemming was, maakte ik hem wakker. Eenmaal in die stemming kon ik me ook redelijk laten gaan. Dus eigenlijk werd het ook beter en ik kon dan ook genieten en klaarkomen.
Voor hem was het niet vaak genoeg. En niet spontaan. Hij kon niet begrijpen dat ik niet van hem opgewonden raakte (maar van 1 groot voorspel van bepaald soort interactie, wat van mij verwacht wordt, wat ie van plan is met me, de gedachte aan dominante seks/vastbinden/ opgeilen/ speeltjes, bepaalde triggers), maar dat kon ik niet delen.
Ik houd van lang in de mood zijn, urenlang geil zijn voordat ik eraan toegeef, van plagen, uitstellen, veel intensiever soort seks, niet zozeer grof, maar juist heel intiem en plagerig. Als het begint met een enkele streling en dan de verwachting dat ik daar zin van krijg in doorsnee seks, dan verstijfde ik juist.. Voor mij is het voorspel juist essentieel en dat ontbrak eigenlijk. De seks is verder min of meer hetzelfde bij "gewone" seks-met-lust, het is meer de "setting" die het verschil maakt (met dezelfde persoon overigens, ik fantaseerde altijd over hem).
Affijn, wij konden dat dus niet delen, ieder stond er anders in, dit was het best haalbare compromis. Ik had misschien vaker zin kunnen maken, maar spontaan kreeg ik dat niet, ik was op mijn manier ook teleursteld in seks met hem. Mijn libido stond op een laag peil en moest ik zelf activeren (idd door lezen en fantaseren).
De drempel als "net meisje" werd bijv ook door het lezen van seksblaadjes als Chick en Candy verminderd, met name door te zien hoe makkelijk die meiden waren (seks met willekeurige buurnan bijv en dat gaf meer het idee dat seks-lust okee was, zeker met je eigen man).
Bizarre was dat ik eigenlijk in seksueel opzicht zeer ruimdenkend en geinteresseerd was en een ideale partner voor mijn man had kunnen zijn, dat vurige en passionele wat hij miste en hij juist dacht dat ik seks niet belangrijk vond. Terwijl ik in opgewonden staat open sta voor ongeveer "alles" (wat een man kan wensen) en met overgave. Dat is ook het wrange, dat soort "aannames" en ik heb weleens wat suggesties gedaan, maar stond hij niet open voor.
Affijn, hij kwam tekort en ik ook. Hij vond een sv (niet op zoek geweest, maar die ruimte ontstond dus, de onvrede was er en de pech dat ie iemand tegen het lijf liep). Hij begon een stiekeme verhouding en uiteindelijk zijn we gescheiden.
Later heb ik het verteld, dat ik meer bdsm-type ben en toen viel voor hem ook eea op zijn plaats. En was idd zijn ding niet (dat voel je vaak wel aan en signalen pakte hij eerder ook niet op). Dus tja, eigenlijk vond ik juist dat er "meer uit te halen was", dat soft-sm is een heel spel eromheen met veel meer tijd en aandacht, niet zsm over naar de eindsprint.
Maar nu ben ik er achter dat het veel meer in de tijd nemen en ook aandacht voor mijn gebruiksaanwijzing is, wat al genoeg is. Suggestie is belangrijk voor mij, dat mijn "hoofd" meedoet en naar seks gaat staan. Daar is niet eens zoveel voor nodig gebleken, ik ben "normaler" dan ik zelf dacht.
Wat ook niet meehielp is dat ik altijd dacht dat ik "de afwijking" was, me schaamde daarvoor, en meeging in de gedachte dat ik niet normaal was, omdat ik niet spontaan opgewonden werd. Dus dan koppel je onbewust aan hem een faalangst, een Pavlov-effect dat er weer seks zou volgen waar ik niks bij voelde. Dat kon ik alleen omkeren door bewust te fantaseren over hem in een andere rol.
Hoe anders is dat als je (later) mannen ontmoet die hetzelfde denken, die je dat niet hoeft uit te leggen, waar je seksueel op 1 lijn zit. Die precies weten hoe dat op te wekken, elkaar gek maken vooraf, dirty talk, juist heel open en alles willen weten hoe je in elkaar zit, enzo. Dan voel je je ook helemaal op je gemak en zonder schaamte, het wordt juist verwacht van je, maar op een andere manier dus.
Het blijft een wrang iets dat dat verschil in beleving op den duur liefde onderuit haalt, als je niet naar beider bevrediging (mentaal met name) naar elkaar toegroeit, maar van elkaar af.
Daarom vind ik het zo mooi om te zien als mensen die ontwikkeling samen doorlopen, uitproberen, varieren, experimenteren. Denk trouwens dat veel vrouwen dat pas op latere leeftijd ontdekken (ik was ook rond de 35/40 toen ik weer meer met seks bezig was). En ik ken er meer, die dan pas losser worden en allerlei eerdere "bezwaren"/remmen kunnen laten vallen (uiterlijke onzekerheden, jonge kinderen, "hoort niet" enz).
Het is jammer als je elkaar uit het oog verliest (zeker als je wel genoeg van elkaar houdt) en ook niet inziet/aan de bel durft te trekken/ erover praten/ samen oplossingen zoekt. Dat kan ik ons beiden aanrekenen, niet alleen hem dus.. En toen die wake-up call kwam was ik door ziekte niet in staat daar echt iets mee te doen. De onmacht die toen ontstond (je ziet je huwelijk onder je vandaan glippen) was verschrikkelijk.
Plus het feit dat hij alles bij mij legde en zijn behoeftes (op allerlei gebied) alleen nog maar telden. Daar valt niet aan te 'werken" als het eenzijdig van mij moest komen en hij er niks aan "hoefde" te doen, want hij was prima (immers wist zich geliefd en gesteund zoals hij was, door zijn sv).
Dat zou betekenen dat ik mijzelf moest "verloochenen" en aanpassen om aan zijn behoeften te voldoen. Ik heb toen gekozen (dichtbij) mijzelf te blijven en -voor zover reeele veranderingen- daar wel aan te werken. Ik heb me mijn hele leven al aangepast aan de verwachtingen van anderen en op dat moment duidelijk gekozen voor wat voor mij goed voelde/was. (en daar heb ik geen spijt van).
Juist het kiezen voor nu eens voortaan (op allerlei gebied) naar mijzelf te luisteren heeft me zoveel verder gebracht in mijn persoonlijke ontwikkeling. En dat had ik niet willen missen. Ik sta nu volledig achter mezelf en weet wie ik ben. Zelfs (er)ken ik nu een "hogere macht", heb ik zelf ondervonden en is nu een 'weten" ipv (opgelegd) geloven. Daar kan ik inmiddels dankbaar voor zijn.
Maar blijft jammer dat we van elkaar af ontwikkeld zijn. Hij overwegend verder ontwikkeld in ambitie, geld, status, allerlei egobelangen (materiele zin). De rationele kant. En ik meer spiritueel en psychologisch, meer de gevoelskant dus.
Die sv is zijn sv gebleven, kan het geen nr 1 noemen, hij gaat er niet voor. Wat in mij "ontbrak" had zij juist wel, ik begrijp dat wel. (waarderen van luxe, materialistisch, gemakkelijk overgeven aan lol en seks). Inmiddels heb ik dus eea ingehaald en ben "verder gekomen". Ik voel me in geen enkel opzicht "minder", sterker nog; ik vind het vrij oppervlakkig allemaal en kan me daar niet meer mee bezig houden.
Het is daar vooral buitenkant en "meedoen' in een bepaald wereldje en daar pas ik werkelijk niet (meer) in. En dat had mij ongelukkig gemaakt, omdat dan mijn hele leven aanpassing was geweest aan zijn (levens)standaarden en wensen. Het is dus goed zo, ik ben dolblij dat ik mezelf kan en mag zijn nu. Mijn eigen weg en "opgaven" in het leven kan volgen is wat me gelukkig en blij mens maakt!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
dinsdag 14 september 2010 om 17:08
Wat een heftige verhalen.
Ik heb hier in mijn opvoeding (zonder geloof) gelukkig niet mee te maken gehad.
Misschien komt dat ook omdat ik van een andere generatie ben.
Mijn huidige geloof (Islam) speelt eigenlijk geen rol, in hoeverre ik sex beleef.
Er zijn wel wat voorschriften (speciale wassing na gemeenschap bijv) maar dat dood en verderf ken ik niet.
Ik heb mijn man er ook nooit over gehoord. Ik zal het hem straks eens vragen.
Ik heb hier in mijn opvoeding (zonder geloof) gelukkig niet mee te maken gehad.
Misschien komt dat ook omdat ik van een andere generatie ben.
Mijn huidige geloof (Islam) speelt eigenlijk geen rol, in hoeverre ik sex beleef.
Er zijn wel wat voorschriften (speciale wassing na gemeenschap bijv) maar dat dood en verderf ken ik niet.
Ik heb mijn man er ook nooit over gehoord. Ik zal het hem straks eens vragen.
dinsdag 14 september 2010 om 20:24
Herkenning allom hier....
Ook best streng opgevoed... en niet zo zeer thuis, maar meer de preken in de kerk die ik me aantrok. Sexuele voorlichting ik kan het me niet heugen...
Wat ik me wel kan herinneren is dat ik op mijn 11de jaar mezelf ontdekte zeg maar.. net zoals iemand hierboven... Suzy 65 (heb het even opgezocht ) fantasieeen had dat ik vastgebonden was in een kerker en er allemaal dingen met me gebeurde..waarvan ik mezelf dan kon wijsmaken dat ik er niets aan kon doen... (nooit bij stil gestaan dat dat wel eens bij het geloof vandaan kon komen.... maar klinkt best aannemelijk)
Ik bedoel 11 jaar... verders nooit contact of gesprekken over sex... ? Waar komt dat dan vandaan ?? Je doet iets natuurlijks... maar eigenlijk mag het niet.. dus dan pak je het voor jezelf maar in als zijnde dat het je opgelegt word... Zou dat psychisch iets zijn ?
Ikzelf ben nu niet meer praktiserend. Heb verders ook geen spijt van de opvoeding die ik heb gehad.. het heeft me gemaakt tot wie ik nu ben... met de juiste normen en waarden...
Alleen ik durf wel te zeggen dat ik het anders doe met mijn kids. Mn man en ik zijn beide open en eerlijk met alles.. Als mijn kinderen ons wat vragen krijgen ze daar gewoon antwoord op. Geen kiekeboe gedoe.... ze zijn zeven en tien. De jongste was eerder met vragen waar de kindjes vandaan komen dan de oudste... maar we hebben het eerlijk verteld. (bij het hele plastische verhaal haakte ze af onder het motto... gatverdamme... )
Verders zijn wij als stel, openminded... ik ben bi en sta voor alles open. We ontdekken nog steeds dingen aan elkaar, en leren van elkaar... en verleggen onze grenzen nog met grote regelmaat. Heerlijk vind ik dat... heel af en toe komt het geloof wel om de hoek zetten... Maar dan denk ik net als Dodie. Ik leef zoals ik denk dat ik leven moet, ik steel niet.. ik dood niet, ik lieg geeneens... en heb mijn naaste mensen lief... (sommige wel heel erg lief )
Dus tja... geloof het of niet... geloven staat vrij.. kan ook heel mooi zijn. Ik kan me voorstellen dat men er kracht uitput, en alleen al dat gegeven maakt dat ik het mooi vind voor een ander. Ik respecteer ook iedereen, maar verwacht wel dat ze dat andersom ook doen...
Ook best streng opgevoed... en niet zo zeer thuis, maar meer de preken in de kerk die ik me aantrok. Sexuele voorlichting ik kan het me niet heugen...
Wat ik me wel kan herinneren is dat ik op mijn 11de jaar mezelf ontdekte zeg maar.. net zoals iemand hierboven... Suzy 65 (heb het even opgezocht ) fantasieeen had dat ik vastgebonden was in een kerker en er allemaal dingen met me gebeurde..waarvan ik mezelf dan kon wijsmaken dat ik er niets aan kon doen... (nooit bij stil gestaan dat dat wel eens bij het geloof vandaan kon komen.... maar klinkt best aannemelijk)
Ik bedoel 11 jaar... verders nooit contact of gesprekken over sex... ? Waar komt dat dan vandaan ?? Je doet iets natuurlijks... maar eigenlijk mag het niet.. dus dan pak je het voor jezelf maar in als zijnde dat het je opgelegt word... Zou dat psychisch iets zijn ?
Ikzelf ben nu niet meer praktiserend. Heb verders ook geen spijt van de opvoeding die ik heb gehad.. het heeft me gemaakt tot wie ik nu ben... met de juiste normen en waarden...
Alleen ik durf wel te zeggen dat ik het anders doe met mijn kids. Mn man en ik zijn beide open en eerlijk met alles.. Als mijn kinderen ons wat vragen krijgen ze daar gewoon antwoord op. Geen kiekeboe gedoe.... ze zijn zeven en tien. De jongste was eerder met vragen waar de kindjes vandaan komen dan de oudste... maar we hebben het eerlijk verteld. (bij het hele plastische verhaal haakte ze af onder het motto... gatverdamme... )
Verders zijn wij als stel, openminded... ik ben bi en sta voor alles open. We ontdekken nog steeds dingen aan elkaar, en leren van elkaar... en verleggen onze grenzen nog met grote regelmaat. Heerlijk vind ik dat... heel af en toe komt het geloof wel om de hoek zetten... Maar dan denk ik net als Dodie. Ik leef zoals ik denk dat ik leven moet, ik steel niet.. ik dood niet, ik lieg geeneens... en heb mijn naaste mensen lief... (sommige wel heel erg lief )
Dus tja... geloof het of niet... geloven staat vrij.. kan ook heel mooi zijn. Ik kan me voorstellen dat men er kracht uitput, en alleen al dat gegeven maakt dat ik het mooi vind voor een ander. Ik respecteer ook iedereen, maar verwacht wel dat ze dat andersom ook doen...
