Thuis
alle pijlers
Binnenkort afscheid nemen van mijn oude rode kater
zaterdag 28 februari 2009 om 15:23
Hij is oud,mijn rode kater.Hoe oud precies weten we niet,maar gezien zijn gedrag moet hiij zo rond de 15 a 17 jaar zijn.
Hij wordt wakker,eet,gaat even de tuin in voor een rondje en komt na een uurtje weer binnen,waar hij heerlijk op zijn plekje de rest vd dag ligt te slapen.
Toen wij hem 12 jaar geleden ophaalden uit het asiel ( hij had ons uitgekozen) had hij al een behoorlijke medische geschiedenis van longontstekingen achter de rug.Zijn kiezen waren flink beschadigd door alle antibiotica (vandaar dat leeftijd inschatten erg moeilijk was) en zijn ademhaling is altijd wat versneld gebleven.
Jarenlang bracht hij gezelligheid in huis.Komt gezellig bij me liggen als ik op de bank zit of op tafel als ik achter de pc zit.
Langzaamaan zagen we verandering komen in zijn gedrag.Hij liep continue achter ons aan,mauwde veel ,leek af en toe de weg een beetje kwijt.
Afgelopen maandag begon hij te kwijlen ,kroop het liefst in een hoekje en voelde zich duidelijk niet lekker.Gek genoeg bleef hij wel goed eten.
Dinsdag meteen naar de dierenarts.Bij het onderzoek bleek hij zweertjes op zijn tong te hebben en zijn rechteroog had geen pupilreflex.Hij had geen koorts.Zijn kiezen zijn al getrokken en geen tandsteenproblemen.
Waarschijnlijk werkt zijn schildklier ook niet goed,ooit woog hij 5.6 kilo,nu nog maar de helft.
Daar kan hij nu niet voor behandeld worden.
Hij wordt nu behandeld voor een evt middenoorontsteking,maar de dierenarts keek heel bedenkelijk.Het kon ook een tumor zijn die deze verschijnselen geven.
We moesten bedenken of we dat wel wilden laten onderzoeken.
Nu zijn we over de helft van de kuur en het verbetert niet.Hij kwijlt nog steeds ,is onhandig ,loopt tegen dingen op tafel aan ipv eroverheen.
Kortom,ik ben bang dat we de beslissing moeten nemen hem een rustig einde te gunnen.
Hij wordt wakker,eet,gaat even de tuin in voor een rondje en komt na een uurtje weer binnen,waar hij heerlijk op zijn plekje de rest vd dag ligt te slapen.
Toen wij hem 12 jaar geleden ophaalden uit het asiel ( hij had ons uitgekozen) had hij al een behoorlijke medische geschiedenis van longontstekingen achter de rug.Zijn kiezen waren flink beschadigd door alle antibiotica (vandaar dat leeftijd inschatten erg moeilijk was) en zijn ademhaling is altijd wat versneld gebleven.
Jarenlang bracht hij gezelligheid in huis.Komt gezellig bij me liggen als ik op de bank zit of op tafel als ik achter de pc zit.
Langzaamaan zagen we verandering komen in zijn gedrag.Hij liep continue achter ons aan,mauwde veel ,leek af en toe de weg een beetje kwijt.
Afgelopen maandag begon hij te kwijlen ,kroop het liefst in een hoekje en voelde zich duidelijk niet lekker.Gek genoeg bleef hij wel goed eten.
Dinsdag meteen naar de dierenarts.Bij het onderzoek bleek hij zweertjes op zijn tong te hebben en zijn rechteroog had geen pupilreflex.Hij had geen koorts.Zijn kiezen zijn al getrokken en geen tandsteenproblemen.
Waarschijnlijk werkt zijn schildklier ook niet goed,ooit woog hij 5.6 kilo,nu nog maar de helft.
Daar kan hij nu niet voor behandeld worden.
Hij wordt nu behandeld voor een evt middenoorontsteking,maar de dierenarts keek heel bedenkelijk.Het kon ook een tumor zijn die deze verschijnselen geven.
We moesten bedenken of we dat wel wilden laten onderzoeken.
Nu zijn we over de helft van de kuur en het verbetert niet.Hij kwijlt nog steeds ,is onhandig ,loopt tegen dingen op tafel aan ipv eroverheen.
Kortom,ik ben bang dat we de beslissing moeten nemen hem een rustig einde te gunnen.
zondag 1 maart 2009 om 00:36
Poeh ja, dat zijn wel echt al van die bewuste leeftijden. Ik was zelf al 23 toen de eerste poes doodging, dus daar heb ik geen ervaringstip voor. Zoon hier was net 2 geweest, dus daar was het "poesje weg" en dat is voor hem afdoende.
Zijn er geen goede boekjes (voorleesboekjes) over voor je jongste twee? Aan je twee oudsten kun je het al wel redelijk uitleggen denk ik, of niet?
Zijn er geen goede boekjes (voorleesboekjes) over voor je jongste twee? Aan je twee oudsten kun je het al wel redelijk uitleggen denk ik, of niet?
zondag 1 maart 2009 om 00:47
Muizelientje was bijna 7 toen de poes overleed. Ik had haar wel verteld dat het met poes niet goed ging. En dat we poes zouden laten inslapen. Muizelientje vond het wel moeilijk te begrijpen. Maar ik vroeg haar een tekening te maken, en we hebben een speelgoedmuis gekocht. De arts nam ook alle tijd voor ons en legde uit wat hij ging doen.
Vorig jaar moest konijn inslapen. Ook daar was ze bij. Eignelijk moest hij al eerder, maar met morfine hebben we knijn nog even doorgetrokken tot ze terug was van kamp. Ze droeg konijn zelf naar de dierenarts. Ze wilde nog even een dagje denken of knien naar het crematorium moest, of in de achtertuin. Muizelien kennende was dat laatste een minder goed idee, want dan hadden we hier een archelogisch pretpark gekregen met elke dag om 1 uur 'opgravingen'.
Volgende dag dus konijn opgehaald en naar het crematorium. Daar is ook uitgelegd wat er ging gebeuren.
Ze is nog wel verdrietig, maar je kunt de dierenbegraafplaats bezoeken. Met kerst hebben we er een kerststukje neergezet. Voor konijn, poes, maar ook de poes van oma. Met pasen zetten we er weer wat neer.
Ik heb geleerd dat je het kind erbij moet betrekken (vanaf een zekere leeftijd, overigens) en dat ze bijv. een tekening maken, speeltje kopen, en dat je zo goed mogelijk vertelt, naar begripsvermogen, wat er gaat gebeuren.
Toen konijn eigenlijk moest inslapen, heb ik het nog gerekt totdat Muisje terug was van kamp. Wel overigens gevraagd van: heeft konijn geen pijn. Nee, niet met morfine. Ik wilde trachten te voorkomen dat Muisje een leeg hok aantrof. Kijk, had knijn vier pootjes in de lucht gestoken tijdens kamp, had ik natuurlijk weinig keuze gehad. Maar ik had keuze, en het was niet pijnlijk voor het konijn.
Vorig jaar moest konijn inslapen. Ook daar was ze bij. Eignelijk moest hij al eerder, maar met morfine hebben we knijn nog even doorgetrokken tot ze terug was van kamp. Ze droeg konijn zelf naar de dierenarts. Ze wilde nog even een dagje denken of knien naar het crematorium moest, of in de achtertuin. Muizelien kennende was dat laatste een minder goed idee, want dan hadden we hier een archelogisch pretpark gekregen met elke dag om 1 uur 'opgravingen'.
Volgende dag dus konijn opgehaald en naar het crematorium. Daar is ook uitgelegd wat er ging gebeuren.
Ze is nog wel verdrietig, maar je kunt de dierenbegraafplaats bezoeken. Met kerst hebben we er een kerststukje neergezet. Voor konijn, poes, maar ook de poes van oma. Met pasen zetten we er weer wat neer.
Ik heb geleerd dat je het kind erbij moet betrekken (vanaf een zekere leeftijd, overigens) en dat ze bijv. een tekening maken, speeltje kopen, en dat je zo goed mogelijk vertelt, naar begripsvermogen, wat er gaat gebeuren.
Toen konijn eigenlijk moest inslapen, heb ik het nog gerekt totdat Muisje terug was van kamp. Wel overigens gevraagd van: heeft konijn geen pijn. Nee, niet met morfine. Ik wilde trachten te voorkomen dat Muisje een leeg hok aantrof. Kijk, had knijn vier pootjes in de lucht gestoken tijdens kamp, had ik natuurlijk weinig keuze gehad. Maar ik had keuze, en het was niet pijnlijk voor het konijn.
zondag 1 maart 2009 om 11:09
@ Muis
Een paar jaar geleden heb ik het wel aan de hand gehad met de cavia van mijn oudste dochter.Zij was toen 11.
Het beestje zat ' s morgens in een hoekje en kwam er niet uit.hij had ook niet gegeten of gepoept
Toen ik bij het middagspreekuur kwam,bleek hij een longontsteking te hebben .Zodra een cavia niet meer eet,stopt zijn spijsvertering helemaal.
hij was echt heel benauwd en hij zou echt lijden als ik hem nog mee naar huis nam.
Ik heb hem toen meteen laten inslapen en ben 's avonds met haar naar de praktijk gegaan om afscheid te laten nemen.
Ik heb vannacht bedacht dat ik met de kinderen een mooie doos ga maken,waarin we hem gaan begraven.Met een lekker zacht dekentje en zijn favoriete speeltje.
Een paar jaar geleden heb ik het wel aan de hand gehad met de cavia van mijn oudste dochter.Zij was toen 11.
Het beestje zat ' s morgens in een hoekje en kwam er niet uit.hij had ook niet gegeten of gepoept
Toen ik bij het middagspreekuur kwam,bleek hij een longontsteking te hebben .Zodra een cavia niet meer eet,stopt zijn spijsvertering helemaal.
hij was echt heel benauwd en hij zou echt lijden als ik hem nog mee naar huis nam.
Ik heb hem toen meteen laten inslapen en ben 's avonds met haar naar de praktijk gegaan om afscheid te laten nemen.
Ik heb vannacht bedacht dat ik met de kinderen een mooie doos ga maken,waarin we hem gaan begraven.Met een lekker zacht dekentje en zijn favoriete speeltje.
zondag 1 maart 2009 om 16:47
Vanmiddag heb ik de kleintjes verteld dat hij ziek is, dat de medicijnen niet helpen.
Ze vroegen of hij doodging.Toen ik dat zo was reageerden ze met een logica om jaloers op te zijn.
"Hij is al oud en als je oud bent,kun je doodgaan."
Ik laat het even bezinken bij ze en straks zullen de vragen wel komen hoe dat doodgaan zal gaan.
Ze vroegen of hij doodging.Toen ik dat zo was reageerden ze met een logica om jaloers op te zijn.
"Hij is al oud en als je oud bent,kun je doodgaan."
Ik laat het even bezinken bij ze en straks zullen de vragen wel komen hoe dat doodgaan zal gaan.
zondag 1 maart 2009 om 19:30
Dank je Rubis.Mijn dochter van 7 kwam net beneden met een knuffeltje,die mag erbij in de doos.
Ze vroeg of we hem in de tuin kunnen begraven en dat gaan we doen.( is eigen grond).
Ook al is hij nu nog bij ons,het is toch fijn dit soort voorbereidingen samen te doen.
Morgen bel ik de dierenarts om een afspraak te maken.( ik hoop dat het thuis kan)
Ik denk dat het moeilijker wordt naarmate we langer wachten.
Doen we namelijk niks aan zijn schildklier,wat nu ook niet kan omdat zijn andere klachten niet over zijn,zal hij binnen 1 a 2 maanden overlijden in zijn conditie.
Dat wegteren willen en kunnen we hem niet aandoen.
Ze vroeg of we hem in de tuin kunnen begraven en dat gaan we doen.( is eigen grond).
Ook al is hij nu nog bij ons,het is toch fijn dit soort voorbereidingen samen te doen.
Morgen bel ik de dierenarts om een afspraak te maken.( ik hoop dat het thuis kan)
Ik denk dat het moeilijker wordt naarmate we langer wachten.
Doen we namelijk niks aan zijn schildklier,wat nu ook niet kan omdat zijn andere klachten niet over zijn,zal hij binnen 1 a 2 maanden overlijden in zijn conditie.
Dat wegteren willen en kunnen we hem niet aandoen.
zondag 1 maart 2009 om 22:49
JJ inderdaad kanjers. En wat goed dat je s'avonds nog terug bent gegaan met kind voor afscheid van de cavia. Daar had ik nog niet eens aan gedacht toen het konijn zo ziek was. Ik hoop dat de dierenarts bij jullie thuiskomt. Ook een nieuw gezichtspunt, al hoop ik het voor mijn huidige twee katten nog even niet nodig te hebben.
Veel sterkte morgen.
Veel sterkte morgen.
maandag 2 maart 2009 om 08:39
quote:janejane38 schreef op 28 februari 2009 @ 20:04:
Dank jullie wel voor jullie steunende woorden.
Het is voor mij de eerste keer deze overwegingen te moeten maken.
Ik wist dat het moeilijk zou zijn.Ik heb niet alleen met mijn eigen gevoelens te maken,maar ook die van man en kinderen.
En vooral dat laatste is moeilijk.
Liefst zou ik ze het verdriet besparen,aan de andere kant weet ik dat dat niet kan en dat doodgaan een onderdeel van het leven is waar ze hoe dan ook een keer mee geconfronteerrd worden.
ik betrek ze er wel bij,maar zij zullen niet bij de handeling aanwezig zijn.Tenzij ze aangeven dat heel graag te willen,maar dat verwacht ik eerlijk gezegd niet.misschien kun je met je kinderen overleggen of ze erbij willen zijn? ik ben achteraf heel blij dat ik erbij was, omdat ik heb gezien dat onze hond echt heel rustig in slaap viel. hij lag gewoon echt lekker (voor mijn gevoel). misschien als je ze erbij weg houdt dat ze juist veel vragen hebben over hoe het gegaan is etc etc.
Dank jullie wel voor jullie steunende woorden.
Het is voor mij de eerste keer deze overwegingen te moeten maken.
Ik wist dat het moeilijk zou zijn.Ik heb niet alleen met mijn eigen gevoelens te maken,maar ook die van man en kinderen.
En vooral dat laatste is moeilijk.
Liefst zou ik ze het verdriet besparen,aan de andere kant weet ik dat dat niet kan en dat doodgaan een onderdeel van het leven is waar ze hoe dan ook een keer mee geconfronteerrd worden.
ik betrek ze er wel bij,maar zij zullen niet bij de handeling aanwezig zijn.Tenzij ze aangeven dat heel graag te willen,maar dat verwacht ik eerlijk gezegd niet.misschien kun je met je kinderen overleggen of ze erbij willen zijn? ik ben achteraf heel blij dat ik erbij was, omdat ik heb gezien dat onze hond echt heel rustig in slaap viel. hij lag gewoon echt lekker (voor mijn gevoel). misschien als je ze erbij weg houdt dat ze juist veel vragen hebben over hoe het gegaan is etc etc.
maandag 2 maart 2009 om 15:49
Vanmiddag heb ik gebeld.De dierenarts denkt,net als ik ,dat het kwijlen en de afwezigheid van pupilreflex in 1 oog een neurologisch probleem is,waar niks meer aan te doen is.
Het kon wel thuis,maar dan morgenvroeg.Dan ben ik alleen thuis en dat lijkt me geen goed idee.
Ik heb een diazepam opgehaald en die geef ik van te voren,zodat hij rustig in zijn mandje kan.
Om 17.30 heb ik een afspraak.Mijn zoon van 12 wil er bij nader inzien toch graag bij zijn ( eerst wilde hij dat perse niet ) .Dat leek de dierenarts ook beter,voor de verwerking later..
We gaan het samen doen,mijn zoon en ik.
De jongste 2 zijn nu een doos aan het versieren,waar we hem nadien inleggen.Er komen prachtige tekeningen op en we leggen er een kussentje in zodat hij zacht ligt.
Net hebben we hem nog eens lekker verwend met extra blikvoer in zijn favoriete smaakje.Dat zijn de moeilijke momenten.Ik wil hem eigenlijk niet missen,maar moet sterk zijn.Een keuze maken die niet voor mij,maar wel voor hem het beste is.
Het kon wel thuis,maar dan morgenvroeg.Dan ben ik alleen thuis en dat lijkt me geen goed idee.
Ik heb een diazepam opgehaald en die geef ik van te voren,zodat hij rustig in zijn mandje kan.
Om 17.30 heb ik een afspraak.Mijn zoon van 12 wil er bij nader inzien toch graag bij zijn ( eerst wilde hij dat perse niet ) .Dat leek de dierenarts ook beter,voor de verwerking later..
We gaan het samen doen,mijn zoon en ik.
De jongste 2 zijn nu een doos aan het versieren,waar we hem nadien inleggen.Er komen prachtige tekeningen op en we leggen er een kussentje in zodat hij zacht ligt.
Net hebben we hem nog eens lekker verwend met extra blikvoer in zijn favoriete smaakje.Dat zijn de moeilijke momenten.Ik wil hem eigenlijk niet missen,maar moet sterk zijn.Een keuze maken die niet voor mij,maar wel voor hem het beste is.
maandag 2 maart 2009 om 22:31
Vanavond om 17.40 u is onze ( niet meer ) dikke rooie ingeslapen.Mijn oudste 2 kinderen waren erbij.
De dierenarts heeft hem nog even nagekeken,hij had het nu ook benauwd.
Het was goed niet langer te wachten.
Stap voor stap werd uitgelegd wat er ging gebeuren.Mijn zoon knuffelde hem toen hij in slaap werd gebracht.Hij sliep al na een paar minuten.ipv de 10 die ervoor staan.
De dierenarts liet ons een minuut of 10 alleen en heeft daarna zijn pootje geschoren.Hij vroeg mijn zoon of hij de haartjes wilde hebben en deed ze voor hem in een potje.
Daarna kreeg hij de prik die zijn hart zou stoppen.Nog voor die er helemaal inzat ,stopte de ademhaling.
Daarna hebben we hem mee naar huis genomen.Daar hebben we hem in de versierde doos gelegd,een heel emotioneel moment.Mijn zoon had een brief geschreven met hoe hij hem als knuffel gebruikte en hoeveel hij van hem hield.
Tranen met tuiten,wij allemaal.
We hebben hem nog uitgebreid geaaid en geknuffeld
We hebben hem begraven op een mooie plek in de tuin.
Mijn zoon heeft hem zelf in het grafje gezet en om beurten hebben we een schep aarde erop gedaan,net zo lang tot het graf dicht was.
Mijn man heeft een cirkel van stenen neergelegd.Daarin hebben we een roosje geplant.Een lantaarn met een kaars verlicht het graf.
Het was heel mooi het zo te doen,alle kinderen hebben goed afscheid kunnen nemen.
De dierenarts heeft hem nog even nagekeken,hij had het nu ook benauwd.
Het was goed niet langer te wachten.
Stap voor stap werd uitgelegd wat er ging gebeuren.Mijn zoon knuffelde hem toen hij in slaap werd gebracht.Hij sliep al na een paar minuten.ipv de 10 die ervoor staan.
De dierenarts liet ons een minuut of 10 alleen en heeft daarna zijn pootje geschoren.Hij vroeg mijn zoon of hij de haartjes wilde hebben en deed ze voor hem in een potje.
Daarna kreeg hij de prik die zijn hart zou stoppen.Nog voor die er helemaal inzat ,stopte de ademhaling.
Daarna hebben we hem mee naar huis genomen.Daar hebben we hem in de versierde doos gelegd,een heel emotioneel moment.Mijn zoon had een brief geschreven met hoe hij hem als knuffel gebruikte en hoeveel hij van hem hield.
Tranen met tuiten,wij allemaal.
We hebben hem nog uitgebreid geaaid en geknuffeld
We hebben hem begraven op een mooie plek in de tuin.
Mijn zoon heeft hem zelf in het grafje gezet en om beurten hebben we een schep aarde erop gedaan,net zo lang tot het graf dicht was.
Mijn man heeft een cirkel van stenen neergelegd.Daarin hebben we een roosje geplant.Een lantaarn met een kaars verlicht het graf.
Het was heel mooi het zo te doen,alle kinderen hebben goed afscheid kunnen nemen.
maandag 2 maart 2009 om 23:00
Je hebt het goed gedaan zo, Janejane, met je kinderen erbij. En ondanks al het verdriet, geeft het je toch een goed gevoel als je tot het allerlaatste moment bij je diertje kan zijn. Ik wens jou, je man en je kinderen veel sterkte. Ik hoop dat jullie het snel een plek kunnen geven en dat jullie straks (nu is het nog te vroeg) kunnen genieten van al de goede herinneringen.
maandag 2 maart 2009 om 23:32
Das snel gegaan Janejane, Knuffel voor jou en je kinderen. Het klinkt als een mooi liefdevol afscheid.
Ze bestaan, het is moeilijk te verstaan. Je wilt het niet horen, toch ben je samen met een geest geboren. In je zit een geest die leeft, die je soms moeilijkheden geeft. Eigenlijk is een geest heel fijn, anders zou je toch nooit geboren zijn?
dinsdag 3 maart 2009 om 22:24
hele dikke knuffel!!! Je kat laten inslapen is zo ontzettend naar en moeilijk. Bedenk dat je het wel voor hem hebt gedaan...je hebt hem heel veel lijden bespaard!!
Hebbej jullie nog andere katten(dieren) of was hij de enige? Toen mijn kat (grijze pers) was doodgereden, had ik nog een andere kat thuis....dus het huis was niet opeens helemaal leeg...had ontzettend veel steun aan die andere kat....Heb nu ook een rode kater...zijn toch heel speciaal. Heb je een mooi hoekje met kaarsje en mooie foto van hem ingericht? een leif gedenkplekje binnen?
xxx
Hebbej jullie nog andere katten(dieren) of was hij de enige? Toen mijn kat (grijze pers) was doodgereden, had ik nog een andere kat thuis....dus het huis was niet opeens helemaal leeg...had ontzettend veel steun aan die andere kat....Heb nu ook een rode kater...zijn toch heel speciaal. Heb je een mooi hoekje met kaarsje en mooie foto van hem ingericht? een leif gedenkplekje binnen?
xxx
dinsdag 3 maart 2009 om 22:45
@ gelukkig meisje.
We hebben nog 2 andere katten,maar het is heel stil zonder Red.( ik noem zijn naam gewoon maar,het verhaal zou toch zo te herkennen zijn).
Omdat hij zo hongerig was,stond hij meteen op als je naar de keuken liep.De anderen liepen dan vanzelf mee,want wie weet komt er wat in de bakjes.
Nu staat er niemand op,Ik kan "rustig" brood smeren,zonder hun geklets en gebedel.
Hij was zeker speciaal,gisteravond zat ik hier te typen en zijn plekje naast mijn bureau was zo leeg.Nu ik het typ branden de tranen weer in mijn ogen.
Morgenmiddag ga ik met de kinderen de foto's uitzoeken.de mooiste vergroten we en hangen we op.Binnen heb ik geen hoekje.We hebben het grafje in de tuin.
Overigens heel bijzonder,de kaars in het windlicht brandt nog steeds! Al meer dan 24 uur achtereen.(het is niet zo'n speciaal graflichtje,maar een gewone kaars)
We hebben nog 2 andere katten,maar het is heel stil zonder Red.( ik noem zijn naam gewoon maar,het verhaal zou toch zo te herkennen zijn).
Omdat hij zo hongerig was,stond hij meteen op als je naar de keuken liep.De anderen liepen dan vanzelf mee,want wie weet komt er wat in de bakjes.
Nu staat er niemand op,Ik kan "rustig" brood smeren,zonder hun geklets en gebedel.
Hij was zeker speciaal,gisteravond zat ik hier te typen en zijn plekje naast mijn bureau was zo leeg.Nu ik het typ branden de tranen weer in mijn ogen.
Morgenmiddag ga ik met de kinderen de foto's uitzoeken.de mooiste vergroten we en hangen we op.Binnen heb ik geen hoekje.We hebben het grafje in de tuin.
Overigens heel bijzonder,de kaars in het windlicht brandt nog steeds! Al meer dan 24 uur achtereen.(het is niet zo'n speciaal graflichtje,maar een gewone kaars)
dinsdag 3 maart 2009 om 22:49
Wat ik trouwens heel bijzonder vond,is dat een van de andere katten ook afscheid van hem nam.Hij liep naar de doos stak zijn kop erin en snuffelde.Toen liep hij naar de andere kant,daar waar zijn kop lag,snuffelde nog eens,gaf een mauwtje en liep weg.
Ik vond dat heel ontroerend om te zien.
De andere kat liep er juist met een boog omheen en durfde niet dichterbij te komen.
Ik vond dat heel ontroerend om te zien.
De andere kat liep er juist met een boog omheen en durfde niet dichterbij te komen.
dinsdag 3 maart 2009 om 23:17
Deze vond ik op het www.
Voor iedereen die een dier heeft moeten laten inslapen.
Breng jij mij op weg tot aan de brug
Ik ben zo bang om daar alleen te staan.
Als wij daar zijn, ga niet direct terug
maar wacht totdat ik overga en zwaai me na
dan voel ik mij veilig en vertrouwd.
Breng jij mij weg tot aan de brug
ik heb geen idee hoe diep het water is.
De overkant lijkt mij zo ver
je kunt de oever hier niet zien
Zover het oog reikt, zie ik mist
Ik twijfel aan het verdergaan.
Je angst voor de dood
is als je angst voor het leven
het nieuwe lijkt te groot
om het oude op te geven.
Breng jij mij weg tot aan de brug
en ga dan niet te vlug terug
Zwaai jij me na, als ik er over ga
een heel klein duwtje in mijn rug
is alles wat ik nog verlang van jou
Ik ga nu gauw,
want het begin is reeds in zicht: ik voel
de warmte van een Licht.
Voor iedereen die een dier heeft moeten laten inslapen.
Breng jij mij op weg tot aan de brug
Ik ben zo bang om daar alleen te staan.
Als wij daar zijn, ga niet direct terug
maar wacht totdat ik overga en zwaai me na
dan voel ik mij veilig en vertrouwd.
Breng jij mij weg tot aan de brug
ik heb geen idee hoe diep het water is.
De overkant lijkt mij zo ver
je kunt de oever hier niet zien
Zover het oog reikt, zie ik mist
Ik twijfel aan het verdergaan.
Je angst voor de dood
is als je angst voor het leven
het nieuwe lijkt te groot
om het oude op te geven.
Breng jij mij weg tot aan de brug
en ga dan niet te vlug terug
Zwaai jij me na, als ik er over ga
een heel klein duwtje in mijn rug
is alles wat ik nog verlang van jou
Ik ga nu gauw,
want het begin is reeds in zicht: ik voel
de warmte van een Licht.
