Thuis
alle pijlers
Binnenkort afscheid nemen van mijn oude rode kater
zaterdag 28 februari 2009 om 15:23
Hij is oud,mijn rode kater.Hoe oud precies weten we niet,maar gezien zijn gedrag moet hiij zo rond de 15 a 17 jaar zijn.
Hij wordt wakker,eet,gaat even de tuin in voor een rondje en komt na een uurtje weer binnen,waar hij heerlijk op zijn plekje de rest vd dag ligt te slapen.
Toen wij hem 12 jaar geleden ophaalden uit het asiel ( hij had ons uitgekozen) had hij al een behoorlijke medische geschiedenis van longontstekingen achter de rug.Zijn kiezen waren flink beschadigd door alle antibiotica (vandaar dat leeftijd inschatten erg moeilijk was) en zijn ademhaling is altijd wat versneld gebleven.
Jarenlang bracht hij gezelligheid in huis.Komt gezellig bij me liggen als ik op de bank zit of op tafel als ik achter de pc zit.
Langzaamaan zagen we verandering komen in zijn gedrag.Hij liep continue achter ons aan,mauwde veel ,leek af en toe de weg een beetje kwijt.
Afgelopen maandag begon hij te kwijlen ,kroop het liefst in een hoekje en voelde zich duidelijk niet lekker.Gek genoeg bleef hij wel goed eten.
Dinsdag meteen naar de dierenarts.Bij het onderzoek bleek hij zweertjes op zijn tong te hebben en zijn rechteroog had geen pupilreflex.Hij had geen koorts.Zijn kiezen zijn al getrokken en geen tandsteenproblemen.
Waarschijnlijk werkt zijn schildklier ook niet goed,ooit woog hij 5.6 kilo,nu nog maar de helft.
Daar kan hij nu niet voor behandeld worden.
Hij wordt nu behandeld voor een evt middenoorontsteking,maar de dierenarts keek heel bedenkelijk.Het kon ook een tumor zijn die deze verschijnselen geven.
We moesten bedenken of we dat wel wilden laten onderzoeken.
Nu zijn we over de helft van de kuur en het verbetert niet.Hij kwijlt nog steeds ,is onhandig ,loopt tegen dingen op tafel aan ipv eroverheen.
Kortom,ik ben bang dat we de beslissing moeten nemen hem een rustig einde te gunnen.
Hij wordt wakker,eet,gaat even de tuin in voor een rondje en komt na een uurtje weer binnen,waar hij heerlijk op zijn plekje de rest vd dag ligt te slapen.
Toen wij hem 12 jaar geleden ophaalden uit het asiel ( hij had ons uitgekozen) had hij al een behoorlijke medische geschiedenis van longontstekingen achter de rug.Zijn kiezen waren flink beschadigd door alle antibiotica (vandaar dat leeftijd inschatten erg moeilijk was) en zijn ademhaling is altijd wat versneld gebleven.
Jarenlang bracht hij gezelligheid in huis.Komt gezellig bij me liggen als ik op de bank zit of op tafel als ik achter de pc zit.
Langzaamaan zagen we verandering komen in zijn gedrag.Hij liep continue achter ons aan,mauwde veel ,leek af en toe de weg een beetje kwijt.
Afgelopen maandag begon hij te kwijlen ,kroop het liefst in een hoekje en voelde zich duidelijk niet lekker.Gek genoeg bleef hij wel goed eten.
Dinsdag meteen naar de dierenarts.Bij het onderzoek bleek hij zweertjes op zijn tong te hebben en zijn rechteroog had geen pupilreflex.Hij had geen koorts.Zijn kiezen zijn al getrokken en geen tandsteenproblemen.
Waarschijnlijk werkt zijn schildklier ook niet goed,ooit woog hij 5.6 kilo,nu nog maar de helft.
Daar kan hij nu niet voor behandeld worden.
Hij wordt nu behandeld voor een evt middenoorontsteking,maar de dierenarts keek heel bedenkelijk.Het kon ook een tumor zijn die deze verschijnselen geven.
We moesten bedenken of we dat wel wilden laten onderzoeken.
Nu zijn we over de helft van de kuur en het verbetert niet.Hij kwijlt nog steeds ,is onhandig ,loopt tegen dingen op tafel aan ipv eroverheen.
Kortom,ik ben bang dat we de beslissing moeten nemen hem een rustig einde te gunnen.
zaterdag 28 februari 2009 om 15:30
Wat moet het moeilijk zijn om je rode kater zo te zien. Ik leef met je mee.
Ik ben natuurlijk geen dierenarts, maar ik ben er zelf altijd voor om mijn katten uit hun lijden te verlossen wanneer IK vindt dat ze geen dierwaardig bestaan meer hebben. Niemand anders dan de baasjes van het diertje kunnen dat beslissen.
De vraag is dan ook of jij het nog een dierwaardig bestaan vindt voor je lieve kater wanneer de kuur echt niet aan slaat.
Zo moeilijk zulke keuzes. Heb je al genoeg foto's van hem? Anders misschien een idee om dat nu nog te doen, gewoon voor de zekerheid. Sterkte!
Ik ben natuurlijk geen dierenarts, maar ik ben er zelf altijd voor om mijn katten uit hun lijden te verlossen wanneer IK vindt dat ze geen dierwaardig bestaan meer hebben. Niemand anders dan de baasjes van het diertje kunnen dat beslissen.
De vraag is dan ook of jij het nog een dierwaardig bestaan vindt voor je lieve kater wanneer de kuur echt niet aan slaat.
Zo moeilijk zulke keuzes. Heb je al genoeg foto's van hem? Anders misschien een idee om dat nu nog te doen, gewoon voor de zekerheid. Sterkte!
Ze bestaan, het is moeilijk te verstaan. Je wilt het niet horen, toch ben je samen met een geest geboren. In je zit een geest die leeft, die je soms moeilijkheden geeft. Eigenlijk is een geest heel fijn, anders zou je toch nooit geboren zijn?
zaterdag 28 februari 2009 om 15:41
Janejane, onze rode kater (ook ergens tussen 15 en 17) hebben we vorig jaar augustus laten inslapen. Ook hij was enorm mager geworden, kwijlde en begon (door het kwijlen) te stinken. Hij had inderdaad een tumor op zijn tong...
Vanwege zijn hoge leeftijd hebben we hem vrij snel laten inslapen zodat hij geen pijn meer had. Verdrietig, maar wel voor hém het beste. Het was overigens een geweldig fotomodel, onze rode kater
Veel sterkte met het afscheid nemen van je maatje
Vanwege zijn hoge leeftijd hebben we hem vrij snel laten inslapen zodat hij geen pijn meer had. Verdrietig, maar wel voor hém het beste. Het was overigens een geweldig fotomodel, onze rode kater
Veel sterkte met het afscheid nemen van je maatje
zaterdag 28 februari 2009 om 15:46
Wat ontzettend rot om je eigen huisdier zo te zien! Als jullie denken dat hij lijdt, en er is geen behandeling meer mogelijk of je zou hem door de behandeling alleen maar meer laten lijden, dan kan ik het me goed voorstellen dat je nu denkt over het evt. laten inslapen van hem, hoe ontzettend verdrietig dat ook is!
Wij hebben enkele jaren geleden ons huisdier moeten laten inslapen, echt verschrikkelijk om afscheid van je huisdier te moeten nemen, maar ben wel heel blij met de manier waarop we het hebben gedaan. Dierenarts is bij ons thuisgekomen, zodat ons huisdier niet meer de stress hoefde te voelen van het alwéér naar de dierenarts gaan, en bij mijn zus op schoot heeft hij de injectie gekregen waarvan hij in een hele diepe slaap viel.
Ook al hebben wij allemaal veel verdriet gehad omdat we hem moesten missen, het gaf een goed gevoel dat hij zo lekker rustig, op een voor hem vertrouwde manier kon inslapen, en dat hij geen pijn meer had en niet meer benauwd was. Uiteindelijk op een lekkere warme deken in een mandje gelegd en op een voor hem favoriete plek in de tuin begraven (moet er niet aan denken dat we hem hadden meegegeven aan de dierenarts!).
Voor mensen die geen huisdieren hebben/gewend zijn klinkt dit ales vaak wat overdreven, maar je gaat je zó ontzettend hechten aan je huisdier!
Vind het dan ook een hele dappere beslissing van je om hierover na te denken, en wens je heel veel sterkte!
Wij hebben enkele jaren geleden ons huisdier moeten laten inslapen, echt verschrikkelijk om afscheid van je huisdier te moeten nemen, maar ben wel heel blij met de manier waarop we het hebben gedaan. Dierenarts is bij ons thuisgekomen, zodat ons huisdier niet meer de stress hoefde te voelen van het alwéér naar de dierenarts gaan, en bij mijn zus op schoot heeft hij de injectie gekregen waarvan hij in een hele diepe slaap viel.
Ook al hebben wij allemaal veel verdriet gehad omdat we hem moesten missen, het gaf een goed gevoel dat hij zo lekker rustig, op een voor hem vertrouwde manier kon inslapen, en dat hij geen pijn meer had en niet meer benauwd was. Uiteindelijk op een lekkere warme deken in een mandje gelegd en op een voor hem favoriete plek in de tuin begraven (moet er niet aan denken dat we hem hadden meegegeven aan de dierenarts!).
Voor mensen die geen huisdieren hebben/gewend zijn klinkt dit ales vaak wat overdreven, maar je gaat je zó ontzettend hechten aan je huisdier!
Vind het dan ook een hele dappere beslissing van je om hierover na te denken, en wens je heel veel sterkte!
zaterdag 28 februari 2009 om 16:02
SS, wat schattig, met die eend op zijn neus.
JJ38 wat ontzettend verdrietig. Beesten hebben 1 nadeel: ze gaan altijd weer dood. Ook ik had zo'n heerlijke kat, een aantal jaren geleden. Kon je echt alles mee doen. Kreeg een tumor. Kon ze niet aan geopereerd worden, kon alleen maar vertraagd worden. Op een gegeven moment wil je het beest ook niet meer laten lijden. De mijne kon amper drie stapjes zetten, dan viel ze om van vermoeidheid. Plassen, poepen, ze haalde de kattenbak vaak niet meer.
Heb je kinderen? Ik betrok Muizelientje er wel bij, liet haar tekening maken voor in de Poezenhemel, speeltje enzo, en ze was erbij. Brullen natuurlijk, maar beter dan een lege mand (of geen mand) aantreffen.
Sterkte
JJ38 wat ontzettend verdrietig. Beesten hebben 1 nadeel: ze gaan altijd weer dood. Ook ik had zo'n heerlijke kat, een aantal jaren geleden. Kon je echt alles mee doen. Kreeg een tumor. Kon ze niet aan geopereerd worden, kon alleen maar vertraagd worden. Op een gegeven moment wil je het beest ook niet meer laten lijden. De mijne kon amper drie stapjes zetten, dan viel ze om van vermoeidheid. Plassen, poepen, ze haalde de kattenbak vaak niet meer.
Heb je kinderen? Ik betrok Muizelientje er wel bij, liet haar tekening maken voor in de Poezenhemel, speeltje enzo, en ze was erbij. Brullen natuurlijk, maar beter dan een lege mand (of geen mand) aantreffen.
Sterkte
zaterdag 28 februari 2009 om 16:07
@ Sarah het zou zo een foto van de mijne kunnen zijn.
Ik heb een gelukkig wel veel foto's van toen hij nog goed was.
Ik denk dat de dierenarts ons een weekje respijt heeft willen geven met de kuur,zodat we langzaam aan het idee kunnen wennen.Mijn kinderen waren er deze week niet,allemaal logeren bij familie aan de andere kant van het land
Hij gaf aan dat hij niet veel hoop had ,als de kuur niet zou aanslaan.
Een schildklierprobleem an sich is wel te behandelen,maar niet in combinatie met zijn overige symptomen.
En dan denk ik dat genoeg,ook genoeg is,hoe verdrietig dat ook is.
Vandaag heb ik mijn vader gevraagd of ik hem bij hem op de camping mag begraven in de "kattenhoek" als het zover is.
Ik ga wel met de dierenarts bellen of hij ook thuis kan komen.
Deze kat raakt zo gestresst als hij in de mand moet,dat hij urine en ontlasting laat lopen.Dat wil ik hem niet aandoen als het niet hoeft.
Ik heb een gelukkig wel veel foto's van toen hij nog goed was.
Ik denk dat de dierenarts ons een weekje respijt heeft willen geven met de kuur,zodat we langzaam aan het idee kunnen wennen.Mijn kinderen waren er deze week niet,allemaal logeren bij familie aan de andere kant van het land
Hij gaf aan dat hij niet veel hoop had ,als de kuur niet zou aanslaan.
Een schildklierprobleem an sich is wel te behandelen,maar niet in combinatie met zijn overige symptomen.
En dan denk ik dat genoeg,ook genoeg is,hoe verdrietig dat ook is.
Vandaag heb ik mijn vader gevraagd of ik hem bij hem op de camping mag begraven in de "kattenhoek" als het zover is.
Ik ga wel met de dierenarts bellen of hij ook thuis kan komen.
Deze kat raakt zo gestresst als hij in de mand moet,dat hij urine en ontlasting laat lopen.Dat wil ik hem niet aandoen als het niet hoeft.
zaterdag 28 februari 2009 om 16:11
Mijn eerste kat was ook een dikke rode kater. Dat was echt een ontzettend lieve kat. Hij kreeg acute leukemie en is binnen een paar dagen gestorven. Gelukkig was de beslissing niet moeilijk om hem te laten inslapen, het was zo duidelijk dat het een aflopende zaak was. De dierenarts heeft het proces allene wat versneld. Het is altijd moeilijk om een dier te laten inslapen maar als baasje is dat wel het laatste wat je nog voor je kat kunt doen. Na deze kater wilde ik geen rode kat meer maar liever een totaal andere ( zodat het geen vervanger werd). Dat werd een cyperse poes. Die is inmiddels ook dood. Ik heb nu 4 katten waaronder toch weer een rode kater. Tja, hij leefde op straat en had ene thuis nodig en wat doe je dan....
Ze hebben echt iets, die rode dikkerds.
Ze hebben echt iets, die rode dikkerds.
zaterdag 28 februari 2009 om 16:17
Muis we hebben idd kinderen.
Vooral mijn oudste zoon vindt het moeilijk.
Ik heb hem verteld dat hij ziek is en dat de medicijnen nog niet veel doen.
Dikke tranen,want hij "gebruikte "deze kat altijd als kussentje toen hij heel klein was.
En daar waar ik anderen moest waarschuwen de kat met rust te laten,accepteerde hij alles van mijn zoon.
Vooral mijn oudste zoon vindt het moeilijk.
Ik heb hem verteld dat hij ziek is en dat de medicijnen nog niet veel doen.
Dikke tranen,want hij "gebruikte "deze kat altijd als kussentje toen hij heel klein was.
En daar waar ik anderen moest waarschuwen de kat met rust te laten,accepteerde hij alles van mijn zoon.
zaterdag 28 februari 2009 om 16:24
Annetd wij wilden eigenlijk geen rode,omdat die naar mijn gevoel zo verharen.
Wij gingen naar het Asiel en vroegen om de meest zielige die ze hadden.Met het idee die een goed huisje te gunnen ipv een spuitje wegens niet plaatsbaar.
De kat die ze hadden was aan 1 oog blind en dat raadden ze af met een kruipende baby.
Terwijl we daar rondliepen kwam deze rode dikkerd naar ons toe en draaide rondjes rond onze benen.Mijn man ging op zijn hurken zitten om hem aan te halen en hij klom zo omhoog om in zijn nek te gaan liggen.
De dame van het asiel zei dat hij dat nog nooit had gedaan.
Zo zijn wij door hem uitgekozen en hebben we hem meegenomen.
Wij gingen naar het Asiel en vroegen om de meest zielige die ze hadden.Met het idee die een goed huisje te gunnen ipv een spuitje wegens niet plaatsbaar.
De kat die ze hadden was aan 1 oog blind en dat raadden ze af met een kruipende baby.
Terwijl we daar rondliepen kwam deze rode dikkerd naar ons toe en draaide rondjes rond onze benen.Mijn man ging op zijn hurken zitten om hem aan te halen en hij klom zo omhoog om in zijn nek te gaan liggen.
De dame van het asiel zei dat hij dat nog nooit had gedaan.
Zo zijn wij door hem uitgekozen en hebben we hem meegenomen.
zaterdag 28 februari 2009 om 16:37
Wat schattig Jane Dat soort katten zijn idd trouwe maatjes vanaf dat moment.
Gek he, dat je kat alles van je zoon kan hebben? Zo hadden wij dat ook min of meer toen we kinderen kregen. Van oudste moest onze kat niets hebben, maar toen de jongste kwam was het gelijk dikke mik. Samen in het hangmatje in de box elke dag, en zodra het hem lukte om naar boven te sneaken, lag hij prinsheerlijk aan het voeteneind van Sarahmeisje
Gek he, dat je kat alles van je zoon kan hebben? Zo hadden wij dat ook min of meer toen we kinderen kregen. Van oudste moest onze kat niets hebben, maar toen de jongste kwam was het gelijk dikke mik. Samen in het hangmatje in de box elke dag, en zodra het hem lukte om naar boven te sneaken, lag hij prinsheerlijk aan het voeteneind van Sarahmeisje
zaterdag 28 februari 2009 om 16:39
Janejane
Wat een mooi verhaal (het uitkiezen) en wat een droevig verhaal (z'n ziekte)
Ik heb ook een oud beesie, zij heeft 99% zeker weten een tumor. Is nu aan de Prednison en op speciaal dieet. Ik heb er voor gekozen om een second opinie bij een andere dierenarts te vragen, ik weet niet of jullie zoiets nog willen doen?
Verder een dikke , ik leef zo met je mee....
Wat een mooi verhaal (het uitkiezen) en wat een droevig verhaal (z'n ziekte)
Ik heb ook een oud beesie, zij heeft 99% zeker weten een tumor. Is nu aan de Prednison en op speciaal dieet. Ik heb er voor gekozen om een second opinie bij een andere dierenarts te vragen, ik weet niet of jullie zoiets nog willen doen?
Verder een dikke , ik leef zo met je mee....
zaterdag 28 februari 2009 om 16:49
MM ik ben bang dat er wat mis is in zijn koppie.
Ik kom uit de zorg en bij mensen is het geen goed teken als er geen pupilreflex is.
En dan vraag ik me af voor wie ik het zou doen.
Ik vind het afschuwelijk en heb er maagpijn van.
Maar ik wil hem niet bij me houden omdat ik geen afscheid van hem kan nemen.
Ik kom uit de zorg en bij mensen is het geen goed teken als er geen pupilreflex is.
En dan vraag ik me af voor wie ik het zou doen.
Ik vind het afschuwelijk en heb er maagpijn van.
Maar ik wil hem niet bij me houden omdat ik geen afscheid van hem kan nemen.
zaterdag 28 februari 2009 om 17:03
Met zo'n beslissing wel of niet nemen moet je vooral kijken naar hoe je kat zich gedraagt, hoe hij reageert, eet, etc. Vaak kun je daaraan al een heleboel aflezen. En ik vind (voor mezelf dus, ik begrijp wel dat anderen wellicht andere keuzes maken) dat je je dier in zo'n geval vóór jezelf moet laten gaan. (Wat Janejane dus ook al zegt)
Onze dierenarts zei voor het inslapen; een rustig heengaan is het grootste cadeau wat je je huisdier kan geven op zo'n moment. En dat is ook wel zo vind ik. Je bespaart hem verder getouwtrek door wellicht nog operaties ofzo (mits je kat op hoge leeftijd is, bij een jonger dier maak je sneller een andere keuze denk ik). Nouja, die uitspraak van onze dierenarts staat me nog steeds wel bij, want ik had er toen nog niet op die manier over nagedacht.
Onze dierenarts zei voor het inslapen; een rustig heengaan is het grootste cadeau wat je je huisdier kan geven op zo'n moment. En dat is ook wel zo vind ik. Je bespaart hem verder getouwtrek door wellicht nog operaties ofzo (mits je kat op hoge leeftijd is, bij een jonger dier maak je sneller een andere keuze denk ik). Nouja, die uitspraak van onze dierenarts staat me nog steeds wel bij, want ik had er toen nog niet op die manier over nagedacht.
zaterdag 28 februari 2009 om 17:06
Oja nog vergeten; een dikke knuffel voor MM Ik heb gister jouw verhaal toevallig gelezen. Ik hoop dat Bagwana snel weer flink opknapt!
Rubis; een rode poes is juist nog meer bijzonder De meeste rode katten zijn namelijk mannetjes! De moeder van onze rode kater was ook rood, zij is 2 jaar geleden (zelf) ingeslapen.
Rubis; een rode poes is juist nog meer bijzonder De meeste rode katten zijn namelijk mannetjes! De moeder van onze rode kater was ook rood, zij is 2 jaar geleden (zelf) ingeslapen.
zaterdag 28 februari 2009 om 17:55
Sarah scott dat is precies zoals ik erover denk.Een prachtige uitspraak van je dierenarts.
We zijn hem nu lekker aan het verwennen.Hij mag liggen op plekjes waar dat nooit mocht en geven hem lekkere hapjes.( zo weekhartig ben ik dan )
Soms denk ik dat het wel weer gaat,om dan even later te zien dat hij verwoede pogingen doet om zijn kwijl binnen te houden en in te slikken.
De andere katten merken ook dat hem wat mankeert.Ze laten hem met rust,waar ze anders de strijd aan gingen.
En wat doet de sufferd,hij valt ze zelf aan,om dan even later te merken dat hij het af legt.
We zijn hem nu lekker aan het verwennen.Hij mag liggen op plekjes waar dat nooit mocht en geven hem lekkere hapjes.( zo weekhartig ben ik dan )
Soms denk ik dat het wel weer gaat,om dan even later te zien dat hij verwoede pogingen doet om zijn kwijl binnen te houden en in te slikken.
De andere katten merken ook dat hem wat mankeert.Ze laten hem met rust,waar ze anders de strijd aan gingen.
En wat doet de sufferd,hij valt ze zelf aan,om dan even later te merken dat hij het af legt.
zaterdag 28 februari 2009 om 18:01
MM ik las dat bij Bagwana de tumor in de buik zit?
Ik hoop dat de prednison en het dieet het proces wat kan vertragen.En zolang ze er verder geen last van heeft ( pijn verstopping etc) kan ze best nog een tijdje mee.
De eerste kat van mijn ouders had een tumor in zijn kop hoorde ik vandaag.Zijn gedrag veranderde ook en op een dag kon hij gewoon niet meer opstaan.
Zover ga ik het niet laten komen.
Ik hoop dat de prednison en het dieet het proces wat kan vertragen.En zolang ze er verder geen last van heeft ( pijn verstopping etc) kan ze best nog een tijdje mee.
De eerste kat van mijn ouders had een tumor in zijn kop hoorde ik vandaag.Zijn gedrag veranderde ook en op een dag kon hij gewoon niet meer opstaan.
Zover ga ik het niet laten komen.
zaterdag 28 februari 2009 om 19:01
sterkte met het kiezen van het juiste moment.
liefde is op tijd los durven laten.
hoe moeilijk het ook voor jezelf is,liefde mag toch geen pure egoisme worden?
ik sta binnen pakweg 2jaar ook die momenten.
heb hier nl 3oudere honden lopen: 12 1/2,11,10 1/2 jaar.
als ik daar aan denk wordt ik al verdrietig.
liefde is op tijd los durven laten.
hoe moeilijk het ook voor jezelf is,liefde mag toch geen pure egoisme worden?
ik sta binnen pakweg 2jaar ook die momenten.
heb hier nl 3oudere honden lopen: 12 1/2,11,10 1/2 jaar.
als ik daar aan denk wordt ik al verdrietig.
zaterdag 28 februari 2009 om 19:15
Jane jane dit is een heel zware tijd wanneer je weet dat het einde van je geliefde huisdier inzicht komt. Onze hond hebben we een maand geleden onverwacht moeten laten inslapen (tumor).
Ik heb me erg gesteund gevoeld door het weloverwogen advies van mijn dierenarts gelukkig hadden we dezelfde mening en dan heb je niet het gevoel om in je eentje over leven en dood van een dier te beslissen.
Het is en blijft verdrietig een huisdier te moeten missen maar ik was dankbaar dat ik voor hem heb kunnen beslissen dat hij niet hoefde te lijden en dat hij op een zachte manier is ingeslapen.
Meis ik wens je heel veel sterkte.
Ik heb me erg gesteund gevoeld door het weloverwogen advies van mijn dierenarts gelukkig hadden we dezelfde mening en dan heb je niet het gevoel om in je eentje over leven en dood van een dier te beslissen.
Het is en blijft verdrietig een huisdier te moeten missen maar ik was dankbaar dat ik voor hem heb kunnen beslissen dat hij niet hoefde te lijden en dat hij op een zachte manier is ingeslapen.
Meis ik wens je heel veel sterkte.
wees jezelf, er zijn genoeg anderen.
zaterdag 28 februari 2009 om 20:04
Dank jullie wel voor jullie steunende woorden.
Het is voor mij de eerste keer deze overwegingen te moeten maken.
Ik wist dat het moeilijk zou zijn.Ik heb niet alleen met mijn eigen gevoelens te maken,maar ook die van man en kinderen.
En vooral dat laatste is moeilijk.
Liefst zou ik ze het verdriet besparen,aan de andere kant weet ik dat dat niet kan en dat doodgaan een onderdeel van het leven is waar ze hoe dan ook een keer mee geconfronteerrd worden.
ik betrek ze er wel bij,maar zij zullen niet bij de handeling aanwezig zijn.Tenzij ze aangeven dat heel graag te willen,maar dat verwacht ik eerlijk gezegd niet.
Het is voor mij de eerste keer deze overwegingen te moeten maken.
Ik wist dat het moeilijk zou zijn.Ik heb niet alleen met mijn eigen gevoelens te maken,maar ook die van man en kinderen.
En vooral dat laatste is moeilijk.
Liefst zou ik ze het verdriet besparen,aan de andere kant weet ik dat dat niet kan en dat doodgaan een onderdeel van het leven is waar ze hoe dan ook een keer mee geconfronteerrd worden.
ik betrek ze er wel bij,maar zij zullen niet bij de handeling aanwezig zijn.Tenzij ze aangeven dat heel graag te willen,maar dat verwacht ik eerlijk gezegd niet.
zaterdag 28 februari 2009 om 22:24
zaterdag 28 februari 2009 om 23:13
ook kinderen "moeten" leren dat dood gaan en het rouwen hier om, bij het leven hoort.hoe moeilijk het dan ook is 
een poezenleven moet wel leuk zijn en er komt ook een einde aan een (prachtig lang) poezenleven.soms kan het helpen om langzaam aan naar het afscheid toe te groeien...een bepaald afscheidsceremonie houden kan helpen, bij het verwerken van zo,n verlies.DA Henk Lommers heeft een boekje geschreven over het rouwen bij verlies van huisdieren.
mischien heb je daar iets aan?
veel sterkte ook voor de kleintjes.
een poezenleven moet wel leuk zijn en er komt ook een einde aan een (prachtig lang) poezenleven.soms kan het helpen om langzaam aan naar het afscheid toe te groeien...een bepaald afscheidsceremonie houden kan helpen, bij het verwerken van zo,n verlies.DA Henk Lommers heeft een boekje geschreven over het rouwen bij verlies van huisdieren.
mischien heb je daar iets aan?
veel sterkte ook voor de kleintjes.
