Thuis
alle pijlers
Gegijzeld door m'n eigen hond
zondag 5 november 2023 om 17:03
Sinds corona werk ik volledig vanuit huis. Het bevalt mijn werkgever goed, dus het is bij ons de norm geworden. Ik werk in een solofunctie, dus heb online ook nauwelijks contact met collega’s, maar ik mis het koffiepraatje behoorlijk. We zijn een jaar geleden verhuisd, vanuit het centrum van de stad naar een dorp. In een jaar tijd heb ik, behalve mijn buren, niemand leren kennen. Het dorp heeft de naam erg van ons-kent-ons te zijn, maar zelf ben ik ook niet de meest sociale (introvert) en er zijn hier maar een paar mogelijkheden (voetbal, handbal, klaverjassen) die je net moeten liggen – mij niet dus – om je bij aan te sluiten.
In deze situatie hebben we gedacht dat een hond een win-win situatie zou zijn. Win, omdat ik altijd al graag een hond wilde, maar de plek waar we woonden (bovenhuis, druk centrum) geen plek was voor een hond en ik werkte voor corona hele dagen buitenshuis. En win omdat het een mooie manier is om tijdens het uitlaten nieuwe buurtgenoten te leren kennen. In deze omgeving heb ik alle mogelijkheden om de hond uit te laten, ik had ook wel zin om met de hond op hondencursussen te gaan en ik had een maatje tijdens mijn werkdagen in mijn eentje achter de pc. Ik heb het ook met mijn baas besproken en die was positief, gaf aan dat hij wel wilde invoeren dat we af en toe naar kantoor moesten, maar dan kon de hond gewoon mee.
De beslissing wel/geen hond was een beslissing waar we heel lang over nagedacht hebben. Maar toen de kogel eenmaal door de kerk was, heb ik in die zin toch te snel beslist wélke hond het dan ging worden, denk ik achteraf gezien. Want wow, wat hebben we ons leven nu ongelofelijk gecompliceerd gemaakt, met deze beslissing... het is echt onze (vooral mijn) eigen schuld geweest.
Ik wilde graag een zachtaardige hond en liefst eentje die al wat ouder is… een herplaatser dus. Toen we met hem kennismaakten, leek het een fijne hond en zo is hij ons ook aangeprezen. En het is ook een lieve hond… Zo alleen met mij thuis, zonder prikkels gaat het prima. Maar we kwamen er na een paar weken wel achter dat hij nogal wat issues heeft. Dat zachtaardige staat voor prikkelgevoelig. En misschien hebben we zelf fouten gemaakt, waardoor het bij ons erger is geworden. We hebben wel meteen een gedragsdeskundige ingeschakeld om het niet te laten escaleren, en die stelde als diagnose dat hij als pup niet is gesocialiseerd en verlatingsangst heeft.
Dus… hoe ziet dat eruit. De hond valt uit naar voorbijgangers, fietsers, spelende kinderen, hardlopers, hij springt er blaffend en happend op af. Het is allemaal angst, maar komt erg agressief over. Zodra hij een kat ziet is hij niet meer te houden. Ik moet steeds met een zak voer naar buiten en oefenen met een lange lijn en dat gaat bij vlagen aardig, maar kom je per ongeluk toch iets tegen waarvan hij op tilt slaat, dan kun je daarna wel naar huis – geen land meer mee te bezeilen. Nee, een ontspannen wandeling is het nooit, het gaat iets beter na input van de gedragsdeskundige, maar er zijn momenten waarop het helemaal mis gaat. Laat staan dat ik ergens rustig met iemand een sociaal praatje durf te maken. Ik heb juist heel veel boze blikken moeten incasseren en moeten aanhoren dat ik mijn hond onder controle moet houden! Ik ga nu op de raarste tijden en op de raarste plekken met hem uit, om hem maar zo min mogelijk prikkels te laten ervaren.
Een winkelstraat, een terrasje, losloopgebieden en de hondencursus kunnen we voorlopig sowieso vergeten. Hij kan dat niet aan volgens de gedragsdeskundige. Ik moet geduld hebben, maar ik zie zo weinig structurele progressie dat ik me afvraag of dat ooit nog een mogelijkheid wordt. Nee, ik kan wel zeggen dat we tamelijk geïsoleerd leven inmiddels. Tot overmaat van ramp heeft mijn werkgever gevraagd of ik nou 'ns met hond op kantoor kom… maar daar moet ik met de hond met de bus naartoe – als ik er al zonder kleerscheuren aankom (letterlijk, want bij stress hangt hij meteen in mijn mouw), ben ik bang dat hij een collega gaat aanblaffen of erger.
Voorheen was mijn enige contact overdag de pakketbezorger aan de deur, nu hang ik een briefje op: zet maar neer. Want als hij aanbelt zit ik hier met een gestresste hond. Bezoek kan hier eigenlijk ook niet komen, ik moet alles uit de kast trekken om de hond rustig te houden. Op een gegeven moment wordt hij iets rustiger maar bezoek heeft het dan allang gehad en daarheen kunnen we natuurlijk ook niet. Ik kan nergens naartoe. Alleen niet, omdat de hond niet alleen thuis kan blijven. Maar ook mét hond kunnen we bijna nergens heen, je bent sowieso al beperkt met een hond, maar zelfs al zijn honden toegestaan, dan zijn er dus ook andere honden. We hebben het geprobeerd, maar de hond raakt zwaar overprikkeld en dat is voor niemand leuk. Sinds ik die hond heb, heb ik dus alle contacten afgehouden… en ben nergens meer geweest… ik ben gewoon een gijzelaar van mijn eigen hond!
Het kan gewoon niet dat hij weer naar een ander adres moet, dat is nog altijd geen optie, hoewel ik langzaam kapot aan het gaan ben, in dat kleine wereldje waar ik nu al een half jaar in zit. Geloof mij, ik had altijd wel een duidelijke mening over mensen die hun hond ‘weg doen’. Maar ik weet nu dat er veel leed achter kan zitten. Ik ben de wanhoop nabij, maar hoop tegen beter weten in toch nog op tips, een hart onder de riem. Wordt dit ooit nog beter?
Ik ben bereid een heel intensieve cursus te volgen, als dat moet. Misschien heeft iemand ergens ervaring in? Ik denk namelijk dat het meer aan mij ligt dan aan de hond. Ik ben geen leider, ik kan hem niet geruststellen kennelijk. Ik zie ook wel eens die voor/na filmpjes met onhandelbare honden en dan denk ik: hóe dan?! Het is dus wel mogelijk, kennelijk... maar wat kan ik doen?
Losse bezoekjes van een gedragsdeskundige worden ‘m niet vrees ik… Wanneer die erbij is gaat het best goed en zie ik het weer helemaal zitten… tot ik zelf aan de slag moet en dan is ze er natuurlijk niet bij.
In deze situatie hebben we gedacht dat een hond een win-win situatie zou zijn. Win, omdat ik altijd al graag een hond wilde, maar de plek waar we woonden (bovenhuis, druk centrum) geen plek was voor een hond en ik werkte voor corona hele dagen buitenshuis. En win omdat het een mooie manier is om tijdens het uitlaten nieuwe buurtgenoten te leren kennen. In deze omgeving heb ik alle mogelijkheden om de hond uit te laten, ik had ook wel zin om met de hond op hondencursussen te gaan en ik had een maatje tijdens mijn werkdagen in mijn eentje achter de pc. Ik heb het ook met mijn baas besproken en die was positief, gaf aan dat hij wel wilde invoeren dat we af en toe naar kantoor moesten, maar dan kon de hond gewoon mee.
De beslissing wel/geen hond was een beslissing waar we heel lang over nagedacht hebben. Maar toen de kogel eenmaal door de kerk was, heb ik in die zin toch te snel beslist wélke hond het dan ging worden, denk ik achteraf gezien. Want wow, wat hebben we ons leven nu ongelofelijk gecompliceerd gemaakt, met deze beslissing... het is echt onze (vooral mijn) eigen schuld geweest.
Ik wilde graag een zachtaardige hond en liefst eentje die al wat ouder is… een herplaatser dus. Toen we met hem kennismaakten, leek het een fijne hond en zo is hij ons ook aangeprezen. En het is ook een lieve hond… Zo alleen met mij thuis, zonder prikkels gaat het prima. Maar we kwamen er na een paar weken wel achter dat hij nogal wat issues heeft. Dat zachtaardige staat voor prikkelgevoelig. En misschien hebben we zelf fouten gemaakt, waardoor het bij ons erger is geworden. We hebben wel meteen een gedragsdeskundige ingeschakeld om het niet te laten escaleren, en die stelde als diagnose dat hij als pup niet is gesocialiseerd en verlatingsangst heeft.
Dus… hoe ziet dat eruit. De hond valt uit naar voorbijgangers, fietsers, spelende kinderen, hardlopers, hij springt er blaffend en happend op af. Het is allemaal angst, maar komt erg agressief over. Zodra hij een kat ziet is hij niet meer te houden. Ik moet steeds met een zak voer naar buiten en oefenen met een lange lijn en dat gaat bij vlagen aardig, maar kom je per ongeluk toch iets tegen waarvan hij op tilt slaat, dan kun je daarna wel naar huis – geen land meer mee te bezeilen. Nee, een ontspannen wandeling is het nooit, het gaat iets beter na input van de gedragsdeskundige, maar er zijn momenten waarop het helemaal mis gaat. Laat staan dat ik ergens rustig met iemand een sociaal praatje durf te maken. Ik heb juist heel veel boze blikken moeten incasseren en moeten aanhoren dat ik mijn hond onder controle moet houden! Ik ga nu op de raarste tijden en op de raarste plekken met hem uit, om hem maar zo min mogelijk prikkels te laten ervaren.
Een winkelstraat, een terrasje, losloopgebieden en de hondencursus kunnen we voorlopig sowieso vergeten. Hij kan dat niet aan volgens de gedragsdeskundige. Ik moet geduld hebben, maar ik zie zo weinig structurele progressie dat ik me afvraag of dat ooit nog een mogelijkheid wordt. Nee, ik kan wel zeggen dat we tamelijk geïsoleerd leven inmiddels. Tot overmaat van ramp heeft mijn werkgever gevraagd of ik nou 'ns met hond op kantoor kom… maar daar moet ik met de hond met de bus naartoe – als ik er al zonder kleerscheuren aankom (letterlijk, want bij stress hangt hij meteen in mijn mouw), ben ik bang dat hij een collega gaat aanblaffen of erger.
Voorheen was mijn enige contact overdag de pakketbezorger aan de deur, nu hang ik een briefje op: zet maar neer. Want als hij aanbelt zit ik hier met een gestresste hond. Bezoek kan hier eigenlijk ook niet komen, ik moet alles uit de kast trekken om de hond rustig te houden. Op een gegeven moment wordt hij iets rustiger maar bezoek heeft het dan allang gehad en daarheen kunnen we natuurlijk ook niet. Ik kan nergens naartoe. Alleen niet, omdat de hond niet alleen thuis kan blijven. Maar ook mét hond kunnen we bijna nergens heen, je bent sowieso al beperkt met een hond, maar zelfs al zijn honden toegestaan, dan zijn er dus ook andere honden. We hebben het geprobeerd, maar de hond raakt zwaar overprikkeld en dat is voor niemand leuk. Sinds ik die hond heb, heb ik dus alle contacten afgehouden… en ben nergens meer geweest… ik ben gewoon een gijzelaar van mijn eigen hond!
Het kan gewoon niet dat hij weer naar een ander adres moet, dat is nog altijd geen optie, hoewel ik langzaam kapot aan het gaan ben, in dat kleine wereldje waar ik nu al een half jaar in zit. Geloof mij, ik had altijd wel een duidelijke mening over mensen die hun hond ‘weg doen’. Maar ik weet nu dat er veel leed achter kan zitten. Ik ben de wanhoop nabij, maar hoop tegen beter weten in toch nog op tips, een hart onder de riem. Wordt dit ooit nog beter?
Ik ben bereid een heel intensieve cursus te volgen, als dat moet. Misschien heeft iemand ergens ervaring in? Ik denk namelijk dat het meer aan mij ligt dan aan de hond. Ik ben geen leider, ik kan hem niet geruststellen kennelijk. Ik zie ook wel eens die voor/na filmpjes met onhandelbare honden en dan denk ik: hóe dan?! Het is dus wel mogelijk, kennelijk... maar wat kan ik doen?
Losse bezoekjes van een gedragsdeskundige worden ‘m niet vrees ik… Wanneer die erbij is gaat het best goed en zie ik het weer helemaal zitten… tot ik zelf aan de slag moet en dan is ze er natuurlijk niet bij.
woensdag 8 november 2023 om 20:55
woensdag 8 november 2023 om 22:39
En ja, ik heb inmiddels wat filmpjes gekeken van Southend Dogs en de gedragsdeskundige hangt dezelfde theorie aan… gelukkig. Ik moet zeggen dat dat rigide stukje voor deze hond goed werkt.
Ja, dat er een grote coronahonden overschot is, heb ik ook wel over nagedacht. Deze hond is zelfs van ná corona. Ik weet zeker dat iemand voor hem valt, zoals ik voor hem gevallen ben. Maar ik geef voorlopig nog niet op!
Ik heb dit stukje even uit je laatste reactie gekopieerd TO. Je klinkt echt als een hele fijne en lieve hondeneigenaar. En ik kan me heel goed voorstellen dat je soms, als je het even helemaal niet meer zit zitten, een soort wanhoopspost plaatst. Gelukkig lees ik alweer wat meer vertrouwen bij je, Fijn!
Erg fijn ook om te lezen dat je tips uitprobeert en doorploegt en vanzelf ontdekt wat bij jou en je hond past. Ik heb er echt alle vertrouwen in. En natuurlijk is het even slikken als het niet het droomplaatje (Bijv: ik hoop ook wat meer contacten op te doen in de omgeving als ik met de hond loop want ik leef behoorlijk geïsoleerd) is zoals je je dat had voorgesteld.
Sterkte en houd vertrouwen! En nogmaals, je klinkt als een tophondeneigenaar!
Ja, dat er een grote coronahonden overschot is, heb ik ook wel over nagedacht. Deze hond is zelfs van ná corona. Ik weet zeker dat iemand voor hem valt, zoals ik voor hem gevallen ben. Maar ik geef voorlopig nog niet op!
Ik heb dit stukje even uit je laatste reactie gekopieerd TO. Je klinkt echt als een hele fijne en lieve hondeneigenaar. En ik kan me heel goed voorstellen dat je soms, als je het even helemaal niet meer zit zitten, een soort wanhoopspost plaatst. Gelukkig lees ik alweer wat meer vertrouwen bij je, Fijn!
Erg fijn ook om te lezen dat je tips uitprobeert en doorploegt en vanzelf ontdekt wat bij jou en je hond past. Ik heb er echt alle vertrouwen in. En natuurlijk is het even slikken als het niet het droomplaatje (Bijv: ik hoop ook wat meer contacten op te doen in de omgeving als ik met de hond loop want ik leef behoorlijk geïsoleerd) is zoals je je dat had voorgesteld.
Sterkte en houd vertrouwen! En nogmaals, je klinkt als een tophondeneigenaar!
donderdag 9 november 2023 om 07:42
Ik vind dat je erg goed doet en veel voor je hond over hebt. Ik zou voor je zelf een datum stellen, en als er dan nog geen verbetering in zit, dan laat je hem herplaatsen.
Het is niet nodig om geen sociaal leven meer te hebben door je hond, geen visite meer krijgt, met stress dagelijks wandelt.
Denk om jezelf en ga niet te lang door.
Het is niet nodig om geen sociaal leven meer te hebben door je hond, geen visite meer krijgt, met stress dagelijks wandelt.
Denk om jezelf en ga niet te lang door.
donderdag 9 november 2023 om 15:28
'Dan laat je hem herplaatsen' lees je dan hier.
Er staan momenteel hónderden honden op verhuisdieren punt nl. Velen van hen met issues, vaak prima te verhelpen maar ja, een hond met issues kun je natuurlijk al helemaal niet kwijt.
Dierenasiels dot com heeft er momenteel 342, in coronatijd waren opeens veel hokken leeg want toen moest en zou iedereen een hond hebben opeens, al was het maar om de avondklok te ontwijken. En dan meer dan eens naar mensen met nul hondenervaring (ja, daar liegen sommige adoptanten ook over)
Marktplaats staat ramvol, ook nog met vele broodfokpups als concurrentie en er worden weer wekelijks honden in bossen, bij winkels en op straat zelfs langs de snelweg gedumpt.
Was het maar zo'n feest dat je zo maar eventjes een nieuw mandje vindt voor een hond. Die kans is echt zeer, zeer klein.
Zelfs asiels kunnen bij lange na niet alles opvangen - en kost terecht ook afstandsgeld - , omdat ze weten dat ze er geen plek en budget voor hebben, en nogmaals, een hond met issues die geen pup is heeft het meer dan lastig qua herplaatsen.
Topicstarter, ik lees dat je enorm je best doet maar misschien zijn er nog wat andere wegen te bewandelen, want ook gedragstherapeuten spreken elkaar nogal eens tegen. Kost tijd, kost geld, kost ook wel eens tranen, maar het mooie is wel dat je van een wat complexere hond uiteindelijk het meeste leert. vooral ook over jezelf, gezien het spiegelen. Echt waar. Heel veel succes, never give up.
Er staan momenteel hónderden honden op verhuisdieren punt nl. Velen van hen met issues, vaak prima te verhelpen maar ja, een hond met issues kun je natuurlijk al helemaal niet kwijt.
Dierenasiels dot com heeft er momenteel 342, in coronatijd waren opeens veel hokken leeg want toen moest en zou iedereen een hond hebben opeens, al was het maar om de avondklok te ontwijken. En dan meer dan eens naar mensen met nul hondenervaring (ja, daar liegen sommige adoptanten ook over)
Marktplaats staat ramvol, ook nog met vele broodfokpups als concurrentie en er worden weer wekelijks honden in bossen, bij winkels en op straat zelfs langs de snelweg gedumpt.
Was het maar zo'n feest dat je zo maar eventjes een nieuw mandje vindt voor een hond. Die kans is echt zeer, zeer klein.
Zelfs asiels kunnen bij lange na niet alles opvangen - en kost terecht ook afstandsgeld - , omdat ze weten dat ze er geen plek en budget voor hebben, en nogmaals, een hond met issues die geen pup is heeft het meer dan lastig qua herplaatsen.
Topicstarter, ik lees dat je enorm je best doet maar misschien zijn er nog wat andere wegen te bewandelen, want ook gedragstherapeuten spreken elkaar nogal eens tegen. Kost tijd, kost geld, kost ook wel eens tranen, maar het mooie is wel dat je van een wat complexere hond uiteindelijk het meeste leert. vooral ook over jezelf, gezien het spiegelen. Echt waar. Heel veel succes, never give up.
donderdag 9 november 2023 om 16:06
@mienbilletjesjeuken: ik vind dat je TO erg een schuldgevoel aanpraat. Lijkt me niet nodig. Je hebt al lang kunnen lezen dat TO niet over 1 nacht ijs gaat, en áls zij besluit de hond weg te doen (en zo te lezen is dat een grote ‘als’) doet ze dat echt niet zomaar en voelt ze zich al schuldig genoeg.
Ja, het is heel triest dat er veel honden in opvang zitten. Nee, dat is niet TO’s verantwoordelijkheid
Ja, het is heel triest dat er veel honden in opvang zitten. Nee, dat is niet TO’s verantwoordelijkheid
zondag 12 november 2023 om 12:41
Een groot deel van je verhaal is herkenbaar want ik heb (ook) een prikkelgevoelige hond. En wat dat in de praktijk betekent is voor mensen die nooit zo'n hond hebben gehad moeilijk voor te stellen. Ik had mij dat zelf ook niet kunnen voorstellen van te voren. Het vergt veel training, management en deels aanpassen. En ik hou zielsveel van mijn hond maar dat is vaak ook niet makkelijk geweest en soms nog niet. Wel hebben we de afgelopen 3 jaar wel enorme stappen gemaakt.
Ook ik heb veel getwijfeld aan mijzelf, maar ik weet nu dat hij bij mij op de perfecte plek is en dat heel veel mensen niet het geduld hadden gehad met hem wat ik heb gehad.
Wel is er één groot verschil tussen jouw hond en de mijne en dat is dat mijn hond geen verlatingsangst heeft (gehad) en ik realiseer mij altijd wat een geluk ik daarmee heb gehad. Daardoor kon ik als het lastig was, letterlijk en figuurlijk, even weg.
Is het daarom een idee om eerst daar aan te werken? De reactiviteit van je hond is niet zomaar weg en bezoek ontvangen kan altijd in meer of mindere mate lastig blijven. Maar de vrijheid om zelf naar mensen toe te kunnen gaan of naar een winkel of naar je werk of zelf even wandelen zonder hond waarbij je niet continu moet opletten is zoveel waard!
Mocht je daar aan willen werken dan kan ik je coaches aanraden die opgeleid zijn door in Seperation Anxiety door Julia Naismith. Daarvan zijn er in Nederland meerdere te vinden (zie op de website van Julia voor een overzicht).
Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte en energie toe en dat de situatie voor jullie beiden op een overzichtelijke termijn zal verbeteren.
Ook ik heb veel getwijfeld aan mijzelf, maar ik weet nu dat hij bij mij op de perfecte plek is en dat heel veel mensen niet het geduld hadden gehad met hem wat ik heb gehad.
Wel is er één groot verschil tussen jouw hond en de mijne en dat is dat mijn hond geen verlatingsangst heeft (gehad) en ik realiseer mij altijd wat een geluk ik daarmee heb gehad. Daardoor kon ik als het lastig was, letterlijk en figuurlijk, even weg.
Is het daarom een idee om eerst daar aan te werken? De reactiviteit van je hond is niet zomaar weg en bezoek ontvangen kan altijd in meer of mindere mate lastig blijven. Maar de vrijheid om zelf naar mensen toe te kunnen gaan of naar een winkel of naar je werk of zelf even wandelen zonder hond waarbij je niet continu moet opletten is zoveel waard!
Mocht je daar aan willen werken dan kan ik je coaches aanraden die opgeleid zijn door in Seperation Anxiety door Julia Naismith. Daarvan zijn er in Nederland meerdere te vinden (zie op de website van Julia voor een overzicht).
Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte en energie toe en dat de situatie voor jullie beiden op een overzichtelijke termijn zal verbeteren.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
