Thuis
alle pijlers
Geluidsoverlast dat mijn humeur beinvloedt..
dinsdag 1 december 2009 om 21:41
Achtergrond info:
Ik woon in een flatje in een nette buurt. De buren zijn vriendelijk en iedereen helpt elkaar wanneer het nodig is.
Echter zijn deze woningen wel erg gehorig. Wanneer de buren een feestje geven, gooien ze altijd netjes een briefje in de brievenbus. Eigenlijk zijn er dus nooit problemen.
Situatie:
Mijn buren hebben sinds (gokje) 2 jaar een kind. Hier heb ik ook nooit last van gehad. Helaas word ik sinds een half jaar een paar keer per week (bijna dagelijks) wakker van een huilend kind.
Dit kind krijst verschrikkelijk. Nu vind ik mezelf helemaal niet zo moeilijk en weet ik dat kinderen huilen. (Heb zelf het geluk dat ik er 1 heb die zelden huilde als baby/peuter zijnde en nu daar een beetje te oud voor is) Maar dit loopt de spuigaten uit.
De ene keer is het om 5 uur 's ochtends, de andere keer om half 6. Nu zou het voor mij geen probleem zijn, als dit van korte duur is. Helaas ligt dit kind langere tijd te huilen. Soms een half uur, soms een uur, soms zelfs langer. En het huilt niet zachtjes!
Onlangs kwam ik de buurvrouw tegen. Ik spreek haar niet zo vaak, maar soms even heel kort een oppervlakkig praatje. Ik vroeg haar hoe het met haar zoontje gaat en vertelde dat ik hem wel eens hoor.
Zij vertelde lachend dat hij inderdaad 's ochtends aardig aanwezig is. Waarop ik reageerde dat ik in het weekend, als mijn zoon niet thuis is, in mijn zoons bed slaap zodat ik iets langer door kan slapen. (Ik hoopte dat er een alarmbelletje af zou gaan bij haar)
Maar zij vertelde lachend dat zij met oordoppen in slaapt. Nou daar werd ik dus een beetje door overdonderd. Ik slaap niet met oordoppen in omdat ik het zelf gewoon echt gevaarlijk vind met een kind in huis. Maar wie ben ik om te oordelen? Echter vind ik het wel heel vervelend dat ik doordat zij bewust met oordoppen in slaapt, steeds wakker word van het gekrijs. En het gekrijs niet ophoudt omdat de ouders er niet op reageren.
Elke keer weer probeer ik het los te laten. Helaas merk ik deze week dat ik prikkelbaar ben. Ik word op een vervelende manier wakker en ook nog eens veel te vroeg. (Mijn wekker gaat om kwart over 7)
Lekker in mijn bed blijven liggen gaat ook niet meer, omdat het gehuil door merg en been gaat. Het klinkt ook alsof hij naast mijn bed ligt te huilen.
Nadat ik vanavond, geheel onterecht, chagrijnig reageerde naar mijn zoon, is de maat vol. Maar ik weet gewoon echt niet wat ik er mee moet.
Het had toch een stuk makkelijker geweest als de muziek gewoon te hard stond ofzo.
Heeft iemand een idee? Een tip? Of moet ik dit gewoon toch proberen los te laten?
Ik woon in een flatje in een nette buurt. De buren zijn vriendelijk en iedereen helpt elkaar wanneer het nodig is.
Echter zijn deze woningen wel erg gehorig. Wanneer de buren een feestje geven, gooien ze altijd netjes een briefje in de brievenbus. Eigenlijk zijn er dus nooit problemen.
Situatie:
Mijn buren hebben sinds (gokje) 2 jaar een kind. Hier heb ik ook nooit last van gehad. Helaas word ik sinds een half jaar een paar keer per week (bijna dagelijks) wakker van een huilend kind.
Dit kind krijst verschrikkelijk. Nu vind ik mezelf helemaal niet zo moeilijk en weet ik dat kinderen huilen. (Heb zelf het geluk dat ik er 1 heb die zelden huilde als baby/peuter zijnde en nu daar een beetje te oud voor is) Maar dit loopt de spuigaten uit.
De ene keer is het om 5 uur 's ochtends, de andere keer om half 6. Nu zou het voor mij geen probleem zijn, als dit van korte duur is. Helaas ligt dit kind langere tijd te huilen. Soms een half uur, soms een uur, soms zelfs langer. En het huilt niet zachtjes!
Onlangs kwam ik de buurvrouw tegen. Ik spreek haar niet zo vaak, maar soms even heel kort een oppervlakkig praatje. Ik vroeg haar hoe het met haar zoontje gaat en vertelde dat ik hem wel eens hoor.
Zij vertelde lachend dat hij inderdaad 's ochtends aardig aanwezig is. Waarop ik reageerde dat ik in het weekend, als mijn zoon niet thuis is, in mijn zoons bed slaap zodat ik iets langer door kan slapen. (Ik hoopte dat er een alarmbelletje af zou gaan bij haar)
Maar zij vertelde lachend dat zij met oordoppen in slaapt. Nou daar werd ik dus een beetje door overdonderd. Ik slaap niet met oordoppen in omdat ik het zelf gewoon echt gevaarlijk vind met een kind in huis. Maar wie ben ik om te oordelen? Echter vind ik het wel heel vervelend dat ik doordat zij bewust met oordoppen in slaapt, steeds wakker word van het gekrijs. En het gekrijs niet ophoudt omdat de ouders er niet op reageren.
Elke keer weer probeer ik het los te laten. Helaas merk ik deze week dat ik prikkelbaar ben. Ik word op een vervelende manier wakker en ook nog eens veel te vroeg. (Mijn wekker gaat om kwart over 7)
Lekker in mijn bed blijven liggen gaat ook niet meer, omdat het gehuil door merg en been gaat. Het klinkt ook alsof hij naast mijn bed ligt te huilen.
Nadat ik vanavond, geheel onterecht, chagrijnig reageerde naar mijn zoon, is de maat vol. Maar ik weet gewoon echt niet wat ik er mee moet.
Het had toch een stuk makkelijker geweest als de muziek gewoon te hard stond ofzo.
Heeft iemand een idee? Een tip? Of moet ik dit gewoon toch proberen los te laten?
dinsdag 1 december 2009 om 22:40
Oordoppen sluiten niet je hele gehoor af hoor. Ik gebruikte ze ook vaak en je hoort nog wel iets, alleen gedempter.
Doorgaans weten ouders het heel goed als er écht iets aan de hand is. Dan huilen kinderen anders dan wanneer ze iets willen wat ze niet krijgen.
Ik kan bij Fien verschillende soorten huilen herkennen, dwars door welke oordoppen dan ook heen.
Doorgaans weten ouders het heel goed als er écht iets aan de hand is. Dan huilen kinderen anders dan wanneer ze iets willen wat ze niet krijgen.
Ik kan bij Fien verschillende soorten huilen herkennen, dwars door welke oordoppen dan ook heen.
dinsdag 1 december 2009 om 22:42
quote:eleonora schreef op 01 december 2009 @ 22:40:
Oordoppen sluiten niet je hele gehoor af hoor. Ik gebruikte ze ook vaak en je hoort nog wel iets, alleen gedempter.
Doorgaans weten ouders het heel goed als er écht iets aan de hand is. Dan huilen kinderen anders dan wanneer ze iets willen wat ze niet krijgen.
Ik kan bij Fien verschillende soorten huilen herkennen, dwars door welke oordoppen dan ook heen.
Ten eerste leuke naam Fien!
Ten tweede, oke dat zou inderdaad wel heel goed kunnen wat je zegt. Ik heb zelf (nog) geen kinderen maar wel met kinderen gewerkt. Dat is natuurlijk toch anders dan de moeder kind band.
Oordoppen sluiten niet je hele gehoor af hoor. Ik gebruikte ze ook vaak en je hoort nog wel iets, alleen gedempter.
Doorgaans weten ouders het heel goed als er écht iets aan de hand is. Dan huilen kinderen anders dan wanneer ze iets willen wat ze niet krijgen.
Ik kan bij Fien verschillende soorten huilen herkennen, dwars door welke oordoppen dan ook heen.
Ten eerste leuke naam Fien!
Ten tweede, oke dat zou inderdaad wel heel goed kunnen wat je zegt. Ik heb zelf (nog) geen kinderen maar wel met kinderen gewerkt. Dat is natuurlijk toch anders dan de moeder kind band.
woensdag 2 december 2009 om 00:41
Ik vind dat je niet via een omweg je buurvrouw moet laten weten dat je er last van hebt, sommige mensen hebben namelijk een chronisch bord voor hun kop en daar kunnen ze niets aan doen.
Dus letterlijk tegen de buurvrouw zeggen dat jouw zoon ook wel eens gehuild heeft, maar dat wat haar wolkje uitkraamt toch echt net te gek is.
Nou kan het dus wezen dat als jouw zoon een jaar of 13 is en heerlijk op de moderne versie van hakkuh staat te 'dansen' in zijn kamer, dat de buurvrouw op de stoep/portiek staat. En ja dan zal hij ook een stukje zachter moeten stampen.
Je hebt dus 2 keuzes. Nu zo nu en dan in je zoons kamer slapen, onder het mom van live en let live.
Of nu de buurvrouw er op aan spreken (en misschien tips geven wat te doen met een huilbaby) met het risico dat de buurvrouw je over een paar jaar aanspreekt op jouw (zoons) gedrag.
Dus letterlijk tegen de buurvrouw zeggen dat jouw zoon ook wel eens gehuild heeft, maar dat wat haar wolkje uitkraamt toch echt net te gek is.
Nou kan het dus wezen dat als jouw zoon een jaar of 13 is en heerlijk op de moderne versie van hakkuh staat te 'dansen' in zijn kamer, dat de buurvrouw op de stoep/portiek staat. En ja dan zal hij ook een stukje zachter moeten stampen.
Je hebt dus 2 keuzes. Nu zo nu en dan in je zoons kamer slapen, onder het mom van live en let live.
Of nu de buurvrouw er op aan spreken (en misschien tips geven wat te doen met een huilbaby) met het risico dat de buurvrouw je over een paar jaar aanspreekt op jouw (zoons) gedrag.
woensdag 2 december 2009 om 00:55
En wat verwacht je dan van de buurvrouw? Een kind krijg je niet zomaar stil als jij dat wilt. De buurvrouw heeft hier haar manier op gevonden zodat zij er geen last (of minder) meer van heeft. En zoals iemand hier al eerder schreef, zijn de ouders misschien wel bezig om niet bij ieder wissewasje te reageren en moet het kind leren om weer te gaan slapen.
Het inschakelen van de wijkagent is wel het idiootste dat als advies gegeven wordt. Ik zie het al voor me: "Mevrouw, als uw kind nu niet ophoudt met huilen dan....." Ja, wat dan? Ik ga er van uit dat die mensen wel belangrijkere dingen te doen hebben dan te zorgen dat de baby van de buren stil is. Want als ons belastinggeld op deze manier gebruikt zou worden.
Dus oordopjes kopen of je trainen in het niet reageren op dit geluid. Op de manier zoals het nu gaat, wordt het een obsessie voor je en zul je bij het minste of geringste geluid direct wakker worden, net als toen je eigen kind klein was.
Het inschakelen van de wijkagent is wel het idiootste dat als advies gegeven wordt. Ik zie het al voor me: "Mevrouw, als uw kind nu niet ophoudt met huilen dan....." Ja, wat dan? Ik ga er van uit dat die mensen wel belangrijkere dingen te doen hebben dan te zorgen dat de baby van de buren stil is. Want als ons belastinggeld op deze manier gebruikt zou worden.
Dus oordopjes kopen of je trainen in het niet reageren op dit geluid. Op de manier zoals het nu gaat, wordt het een obsessie voor je en zul je bij het minste of geringste geluid direct wakker worden, net als toen je eigen kind klein was.
woensdag 2 december 2009 om 01:00
Een peuter die al een half jaar lang elke dag begint met een uur krijsen is niet normaal. Daar kun je heel goed over praten met de buren.
En misschien blijkt dan wel dat het kind in kwestie een of andere aandoening heeft, waardoor ze dit gedrag vertoont. Dan is er misschien niks aan te doen, maar is het waarschijnlijk beter te verdragen voor TO.
Als er niks aan de hand is met het kind, lijkt mij dat buurvrouw een oplossing moet verzinnen. Als dit een opvoedtruuk is, zodat het kind het afleert om 's ochtends vroeg aandacht te trekken, werkt die blijkbaar niet.
En misschien blijkt dan wel dat het kind in kwestie een of andere aandoening heeft, waardoor ze dit gedrag vertoont. Dan is er misschien niks aan te doen, maar is het waarschijnlijk beter te verdragen voor TO.
Als er niks aan de hand is met het kind, lijkt mij dat buurvrouw een oplossing moet verzinnen. Als dit een opvoedtruuk is, zodat het kind het afleert om 's ochtends vroeg aandacht te trekken, werkt die blijkbaar niet.
woensdag 2 december 2009 om 07:59
Rastafun, mezelf trainen zodat ik er niet meer wakker van word? Ik ben totaal geen lichte slaper, maar een kind dat krijsend aan mijn bed staat, kan ik niet negeren.
Ik zal overigens waarschijnlijk niet aangesproken worden door de buren ivm mijn puberzoon. Mijn zoon en ik houden namelijk heel erg veel rekening met de buren. Er wordt niet gestoeid in huis (Daar hebben we een mooi grasveld voor de de deur voor), niet gejumpt gevoetbald, geknikkerd, etc. En niet omdat ik een draak van een moeder ben, maar omdat ik vind dat mijn zoon (en ik) rekening moet(en) houden met de buren.
Mijn motto is ook leven en laten leven. Alleen is dit voor mij niet meer leefbaar. Ik functioneer er op de dag slechter door en daarom wil ik hier wat mee.
Daarnaast wordt er door veel mensen gesproken over een baby, dat is dit kind zeker niet meer. Een huilende baby vind ik ook heel anders dan een krijsende peuter.
Nou ik heb vanmorgen voor het eerst sinds tijden weer eens vrolijke geluidjes gehoord, dus ik ga lekker mijn zoon naar school brengen en duik de sportschool in.
Fijne dag allemaal!
Ik zal overigens waarschijnlijk niet aangesproken worden door de buren ivm mijn puberzoon. Mijn zoon en ik houden namelijk heel erg veel rekening met de buren. Er wordt niet gestoeid in huis (Daar hebben we een mooi grasveld voor de de deur voor), niet gejumpt gevoetbald, geknikkerd, etc. En niet omdat ik een draak van een moeder ben, maar omdat ik vind dat mijn zoon (en ik) rekening moet(en) houden met de buren.
Mijn motto is ook leven en laten leven. Alleen is dit voor mij niet meer leefbaar. Ik functioneer er op de dag slechter door en daarom wil ik hier wat mee.
Daarnaast wordt er door veel mensen gesproken over een baby, dat is dit kind zeker niet meer. Een huilende baby vind ik ook heel anders dan een krijsende peuter.
Nou ik heb vanmorgen voor het eerst sinds tijden weer eens vrolijke geluidjes gehoord, dus ik ga lekker mijn zoon naar school brengen en duik de sportschool in.
Fijne dag allemaal!
woensdag 2 december 2009 om 08:34
Paraplu, het helpt al heel erg (ook jou zelf) als je gewoon eens praat met de buurvrouw en begrip krijgt voor elkaar standpunt. Je ergert je nu omdat je denkt dat zij het allemaal licht opvat en haar probleem jouw probleem maakt. Misschien rukt die vrouw zich wel de haren uit het hoofd van wanhoop elke morgen maar weet ze niks anders te verzinnen dan oordoppen in doen en hopen dat het over gaat. Dat weet je pas als je iemand kent en er mee praat van mens tot mens.
Probeer het, misschien lucht het al heel erg op.
Probeer het, misschien lucht het al heel erg op.
woensdag 2 december 2009 om 13:46
Oh maar eleonora het is niet zo dat ik me verscrhikkelijk erger en dat ik denk dat ze het licht opvat.
Ik stoor me vooral aan mezelf. Dat ik er niet doorheen kan slapen en dat ik geirriteerd reageer naar mijn zoon en de rest van mijn omgeving omdat ik slecht slaap.
Over het algemeen heb ik begrip voor mensen met 'lastige' kinderen. Ik werk met kinderen en heb een zwak voor 'lastige' kinderen. Juist daarom vind ik de situatie juist zo moeilijk.
Ik ben vandaag ook gewoon een beetje emotioneel van de vermoeidheid, dus ik ga proberen het eerst even een paar dagen te laten zakken voordat ik het ga bespreken.
Liefs
Ik stoor me vooral aan mezelf. Dat ik er niet doorheen kan slapen en dat ik geirriteerd reageer naar mijn zoon en de rest van mijn omgeving omdat ik slecht slaap.
Over het algemeen heb ik begrip voor mensen met 'lastige' kinderen. Ik werk met kinderen en heb een zwak voor 'lastige' kinderen. Juist daarom vind ik de situatie juist zo moeilijk.
Ik ben vandaag ook gewoon een beetje emotioneel van de vermoeidheid, dus ik ga proberen het eerst even een paar dagen te laten zakken voordat ik het ga bespreken.
Liefs
woensdag 2 december 2009 om 17:34
quote:eleonora schreef op 02 december 2009 @ 08:34:
Paraplu, het helpt al heel erg (ook jou zelf) als je gewoon eens praat met de buurvrouw en begrip krijgt voor elkaar standpunt. Je ergert je nu omdat je denkt dat zij het allemaal licht opvat en haar probleem jouw probleem maakt. Misschien rukt die vrouw zich wel de haren uit het hoofd van wanhoop elke morgen maar weet ze niks anders te verzinnen dan oordoppen in doen en hopen dat het over gaat. Dat weet je pas als je iemand kent en er mee praat van mens tot mens.
Probeer het, misschien lucht het al heel erg op.
Was zelf al bezig een dergelijke reactie te formuleren...Ik heb zelf een "hoofdbonkertje" gehad...Mijn zoon sloeg totdat hij een jaar of 5 was, met zijn hoofd tegen het hoofdbord van zijn bed, om in te kunnen slapen. Hij creëerde een bepaalde cadans, waar hij rustig van werd en insliep. Het klonk echter als een beginnende verbouwing en niets hielp. Matras midden in de kamer gelegd en zoonlief ging gewoon op de grond liggen...En een Zweedse band ging ons toch iets te ver
Toch maar om begrip van de buren gevraagd ...een oplossing was er niet en gelukkig duurde het geen uren. Maar je voelt je als ouder knap wanhopig.
Paraplu, het helpt al heel erg (ook jou zelf) als je gewoon eens praat met de buurvrouw en begrip krijgt voor elkaar standpunt. Je ergert je nu omdat je denkt dat zij het allemaal licht opvat en haar probleem jouw probleem maakt. Misschien rukt die vrouw zich wel de haren uit het hoofd van wanhoop elke morgen maar weet ze niks anders te verzinnen dan oordoppen in doen en hopen dat het over gaat. Dat weet je pas als je iemand kent en er mee praat van mens tot mens.
Probeer het, misschien lucht het al heel erg op.
Was zelf al bezig een dergelijke reactie te formuleren...Ik heb zelf een "hoofdbonkertje" gehad...Mijn zoon sloeg totdat hij een jaar of 5 was, met zijn hoofd tegen het hoofdbord van zijn bed, om in te kunnen slapen. Hij creëerde een bepaalde cadans, waar hij rustig van werd en insliep. Het klonk echter als een beginnende verbouwing en niets hielp. Matras midden in de kamer gelegd en zoonlief ging gewoon op de grond liggen...En een Zweedse band ging ons toch iets te ver
Toch maar om begrip van de buren gevraagd ...een oplossing was er niet en gelukkig duurde het geen uren. Maar je voelt je als ouder knap wanhopig.
Dansen is leuker dan lopen
