Thuis
alle pijlers
Hond ingeslapen
dinsdag 26 januari 2021 om 12:20
Gisteren hebben we ons hondje toch nog onverwacht in moeten laten slapen. Hij was op en het is de enige juiste beslissing geweest maar wat doet het ontzettend veel pijn. Geen hondje meer wat na het afgaan van de wekker nog even lekker bij me kruipt, geen hondje wat om precies half tien ‘s ochtends aangeeft dat het koffietijd en dus tijd voor een koekje is, geen hondje wat streken uithaalt of de charmeur uithangt. Iedere keer als ik denk dat de tranen op zijn kom ik weer iets van hem tegen en dan ga ik weer. Ik wist dat de dag ooit zou komen en dat dat ooit dichterbij was dan ik wilde maar dat ooit zo snel zou komen had ik niet verwacht.
donderdag 28 januari 2021 om 19:41
Het is goed zo. We hebben een mooi plekje gemaakt met het urntje, een afdruk van z’n pootje en een mooi zilveren doosje met een plukje haar.
Fijn dat je vandaag redelijk hebt doorstaan. Maandag is het bij ons een week geleden, moet dan ook werken, hoop dat dat wat afleiding geeft. Nu nog niet, zat vanochtend vroeg nog hard huilend achter m’n computer
.
Fijn dat je vandaag redelijk hebt doorstaan. Maandag is het bij ons een week geleden, moet dan ook werken, hoop dat dat wat afleiding geeft. Nu nog niet, zat vanochtend vroeg nog hard huilend achter m’n computer
.
vrijdag 29 januari 2021 om 19:32
zaterdag 30 januari 2021 om 17:27
Daar heb je gelijk in, maar...ze hebben allemaal hun eigen persoonlijkheid.LhasaApso2008 schreef: ↑30-01-2021 16:31Zoals ik er nu over denk komt er geen andere hond meer. Ik ben gewoon bang dat ik ga vergelijken en dat zal altijd in het nadeel van het nieuwe hondje uitpakken. Ons hondje was gewoon zo speciaal met z’n apenstreken, z’n vaste gewoontes, dat krijgen we nooit meer.
Vervangen kan nooit, wel een nieuwe liefde vinden.
Maar geef je verdriet nu eerst de ruimte.
Je reactie zegt meer over jou dan over mij....
zaterdag 30 januari 2021 om 23:36
Elke hond is speciaal, geloof me. Specialer dan welk wezen ook. Daarom kan ik niet zonder hond.LhasaApso2008 schreef: ↑30-01-2021 16:31Zoals ik er nu over denk komt er geen andere hond meer. Ik ben gewoon bang dat ik ga vergelijken en dat zal altijd in het nadeel van het nieuwe hondje uitpakken. Ons hondje was gewoon zo speciaal met z’n apenstreken, z’n vaste gewoontes, dat krijgen we nooit meer.
zondag 31 januari 2021 om 02:43
Heel herkenbaar, daar was ik zelf ook bang voor. Wij hebben uiteindelijk zelfs hetzelfde ras gekozen (wel een andere kleur) en wat een wereld van verschil was het alsnog. Juist door te vergelijken denk ik nog vaak aan haar op een positieve manier. Vervangen is iets anders, dat kan gewoon weg niet.LhasaApso2008 schreef: ↑30-01-2021 16:31Zoals ik er nu over denk komt er geen andere hond meer. Ik ben gewoon bang dat ik ga vergelijken en dat zal altijd in het nadeel van het nieuwe hondje uitpakken. Ons hondje was gewoon zo speciaal met z’n apenstreken, z’n vaste gewoontes, dat krijgen we nooit meer.
zondag 31 januari 2021 om 15:46
Ik vind juist soms eigenschappen van een vroegere hond in een van mijn huidige honden, en dat vind ik mooi. Ik hield zoveel van onze Polleke, had er zo'n verdriet van. En later van Bobbes, dat was verschrikkelijk. Maar ik ga waarschijnlijk weer net zoveel houden van Pippa. Zij wordt in augustus 2. Ik hou er wel al veel van, maar het groeit naarmate ze ouder worden.
zondag 31 januari 2021 om 21:00
Knuffel vanuit België!
Nu is het allemaal nog rauw en beleef je zijn laatste dag(en) telkens opnieuw. Maar het gaat slijten. Dat hele erge verdriet, bedoel ik. En dat moet ook. En weet je wat het voordeel is van verdriet dat slijt? Dan ga je verder leven met goede herinneringen aan jouw hondje. Je gaat denken welke zotte kuren hij had, hoe jullie speelden, hoe hij met zijn lieve oogjes naar je keek, als je hem berispte omdat hij ondeugend was geweest. Je gaat 'nagenieten' van dat hij jouw hondje is mogen zijn en jij zijn baasje bent mogen zijn.
En wie weet ... krijg je toch wel ooit terug zin in een nieuw (en ander) hondje.
PS ik weet waarover ik spreek want ik heb al enkele keren huisdieren moeten laten inslapen of dat ze onder een auto kwamen. De eerste dagen voelde ik me zo rot als moes van verdriet. Zo greep het me aan.
Nu is het allemaal nog rauw en beleef je zijn laatste dag(en) telkens opnieuw. Maar het gaat slijten. Dat hele erge verdriet, bedoel ik. En dat moet ook. En weet je wat het voordeel is van verdriet dat slijt? Dan ga je verder leven met goede herinneringen aan jouw hondje. Je gaat denken welke zotte kuren hij had, hoe jullie speelden, hoe hij met zijn lieve oogjes naar je keek, als je hem berispte omdat hij ondeugend was geweest. Je gaat 'nagenieten' van dat hij jouw hondje is mogen zijn en jij zijn baasje bent mogen zijn.
En wie weet ... krijg je toch wel ooit terug zin in een nieuw (en ander) hondje.
PS ik weet waarover ik spreek want ik heb al enkele keren huisdieren moeten laten inslapen of dat ze onder een auto kwamen. De eerste dagen voelde ik me zo rot als moes van verdriet. Zo greep het me aan.
