Thuis
alle pijlers
poes van 12 jaar laten inslapen...
woensdag 26 november 2008 om 13:47
Hoi,
Mijn titel zegt eigenlijk al genoeg, meissie onze poes van 12 is heel erg ziek, twee weken geleden begon ze te hinkelen en te strompelen. Dit ging echt van de een op andere dag, zaterdag was alles nog goed, zondag kon ze bijna geen kant meer uit. We zijn toen naar de dierenarts gegaan en die heeft haar toen onderzocht en besloot een foto te maken van haar linkerachterpootje. Op de foto waren 8 bobbeltjes te zien en daarom besloot ze om een kweek en biopsie te laten doen van het weefsel. Vorige week dinsdag kwam de uitslag: zeer kwaadaardige kanker tumoren op haar achterpootje...
Ik zit momenteel midden in mijn verhuizing en zo'n ziek beestje heeft daar natuurlijk ook een beetje de onrust door. De spulletjes verdwijnen in dozen, dingen worden verplaatst...Allemaal niet makkelijk voor haar en ook niet voor mij en mijn verdriet om haar.
Nu gaat het sneller en sneller achteruit, ze spint nog en komt nog bij je kroelen maar het lopen, of eigenlijk hinkelen gaat haar steeds moeilijker af. k heb net de dierenarts gebeld dat we een afspaak voor het spuitje moeten maken: morgen avond komt ze bij ons om haar het prikje te geven.
Ik ben er helemaal kapot van, ben vandaag en de rest van de week thuis ivm mijn verhuizing die hebben we a.s. zaterdag...Het is zo klote allemaal moest mijn verhaal en mijn verdriet even van me afschrijven.
Mijn titel zegt eigenlijk al genoeg, meissie onze poes van 12 is heel erg ziek, twee weken geleden begon ze te hinkelen en te strompelen. Dit ging echt van de een op andere dag, zaterdag was alles nog goed, zondag kon ze bijna geen kant meer uit. We zijn toen naar de dierenarts gegaan en die heeft haar toen onderzocht en besloot een foto te maken van haar linkerachterpootje. Op de foto waren 8 bobbeltjes te zien en daarom besloot ze om een kweek en biopsie te laten doen van het weefsel. Vorige week dinsdag kwam de uitslag: zeer kwaadaardige kanker tumoren op haar achterpootje...
Ik zit momenteel midden in mijn verhuizing en zo'n ziek beestje heeft daar natuurlijk ook een beetje de onrust door. De spulletjes verdwijnen in dozen, dingen worden verplaatst...Allemaal niet makkelijk voor haar en ook niet voor mij en mijn verdriet om haar.
Nu gaat het sneller en sneller achteruit, ze spint nog en komt nog bij je kroelen maar het lopen, of eigenlijk hinkelen gaat haar steeds moeilijker af. k heb net de dierenarts gebeld dat we een afspaak voor het spuitje moeten maken: morgen avond komt ze bij ons om haar het prikje te geven.
Ik ben er helemaal kapot van, ben vandaag en de rest van de week thuis ivm mijn verhuizing die hebben we a.s. zaterdag...Het is zo klote allemaal moest mijn verhaal en mijn verdriet even van me afschrijven.
woensdag 26 november 2008 om 16:29
Hoi Shahla,
Wat een naar verhaal, wat een verdriet...
Wat je zegt als je weet dat de lijdensweg nog lang en zwaar wordt dan kun je beter de knoop doorhakken en het het lieve beestje besparen. Hoe moeilijk het ook is.
Het voelt ook zo klote...
Mijn vriend komt zo thuis van werk die wil even kijken hoe ze er nu onder is...Ja het is je kop in het zand steken als je denkt ze heeft nu wat gegeten nu drinkt ze wat...Die kanker gaat nooit meer weg, uitzaaingen zitter er al in haar pootje wel 8 plekken...
Het is nog steeds moeilijk om te beslissen wat we met haar gaan doen, bij ons nieuwe huis zit een mooie grote tuin, maar dat is nooit haar tuin geweest, ze is een echte binnenkat, een urntje denk ik dat het wordt dan staat ''ze'' lekker droog binnen bij ons, ga weer janken nu ik dit weer schrijf en alles overdenk....
Wat een naar verhaal, wat een verdriet...
Wat je zegt als je weet dat de lijdensweg nog lang en zwaar wordt dan kun je beter de knoop doorhakken en het het lieve beestje besparen. Hoe moeilijk het ook is.
Het voelt ook zo klote...
Mijn vriend komt zo thuis van werk die wil even kijken hoe ze er nu onder is...Ja het is je kop in het zand steken als je denkt ze heeft nu wat gegeten nu drinkt ze wat...Die kanker gaat nooit meer weg, uitzaaingen zitter er al in haar pootje wel 8 plekken...
Het is nog steeds moeilijk om te beslissen wat we met haar gaan doen, bij ons nieuwe huis zit een mooie grote tuin, maar dat is nooit haar tuin geweest, ze is een echte binnenkat, een urntje denk ik dat het wordt dan staat ''ze'' lekker droog binnen bij ons, ga weer janken nu ik dit weer schrijf en alles overdenk....
woensdag 26 november 2008 om 16:36
Heel veel sterkte. Ik heb zelf ook katten waar ik enorm gek mee ben. Weet hoe het voelt.
Vorig jaar is 1 van mijn katjes dood gereden. Was pas 9 maanden oud (kwam ook pas een maandje af en toe buiten en alleen als ik of manlief thuis was en bleef altijd in de buurt).
Ik ben er echt helemaal stuk van geweest en heb nu nog vaak dat ik heel verdrietig word als ik aan hem denk. het was zo'n lieverd. Echt een knuffelpoes.
Nu heeft 1 van mijn katjes HCM. De vooruitzichten daarvan zijn ook niet echt positief. Maar als er iets is wat hem kan helpen, dan krijgt hij dat! Ik zal er alles aan doen wat ik kan.
Manlief troostte mij altijd door te zeggen dat mijn Hummel wel veel te jong dood gegaan was, maar dat hij tenminste de tijd dat hij er was, een supergoed leven heeft gehad.En dat is ook zo. Ik denk dat je dit over jou poes ook kunt zeggen.
En inderdaad, als hij echt pijn heeft is het zielig om hem te laten lijden.
Nogmaals sterkte!
Vorig jaar is 1 van mijn katjes dood gereden. Was pas 9 maanden oud (kwam ook pas een maandje af en toe buiten en alleen als ik of manlief thuis was en bleef altijd in de buurt).
Ik ben er echt helemaal stuk van geweest en heb nu nog vaak dat ik heel verdrietig word als ik aan hem denk. het was zo'n lieverd. Echt een knuffelpoes.
Nu heeft 1 van mijn katjes HCM. De vooruitzichten daarvan zijn ook niet echt positief. Maar als er iets is wat hem kan helpen, dan krijgt hij dat! Ik zal er alles aan doen wat ik kan.
Manlief troostte mij altijd door te zeggen dat mijn Hummel wel veel te jong dood gegaan was, maar dat hij tenminste de tijd dat hij er was, een supergoed leven heeft gehad.En dat is ook zo. Ik denk dat je dit over jou poes ook kunt zeggen.
En inderdaad, als hij echt pijn heeft is het zielig om hem te laten lijden.
Nogmaals sterkte!
woensdag 26 november 2008 om 16:40
Ik heb al heel veel mooie foto's van meissie, die van mijn avatar komt op canvas, die krijgt een mooi plekje in ons nieuwe huisje.
Evan en Prima69, bedankt voor jullie lieve woorden en steun!
Echt het doet me echt zo goed dat ik weet dat er mensen zijn die je ondanks dat ze je niet kennen steun en sterkte wensen!
Evan en Prima69, bedankt voor jullie lieve woorden en steun!
Echt het doet me echt zo goed dat ik weet dat er mensen zijn die je ondanks dat ze je niet kennen steun en sterkte wensen!
woensdag 26 november 2008 om 16:58
Hoi meissie,
Wat verdrietig zeg! Maar bedenk wel; 12 jaar is al een behoorlijke leeftijd voor een pers. Mijn moeder heeft zelf jaren perzen gefokt en geen van hen zijn zo oud geworden.
Maar ik begrijp heel goed dat je het moeilijk vind.
MIjn oude reu (bijna 13 jaar geworden) is afgelopen maandag na een kort ' ziekbed' ook ingeslapen.
Hij woonde bij mn schoonouders al 5 jaar. heb hem ooit ' kado' gedaan.
Hij was nog bij ons afgelopen zaterdag en ik zag dat het slecht met hem ging... heel slecht.
Maar volgens mijn schoonouders zou hij er wel weer bovenop moeten komen omdat hij medicijnen had gehad van de dierenarts maar het zou ongeveer een week kunnen kosten om aan te slaan.
Maar maandagmiddag ging het zo slecht dat mijn schoonvader heeft besloten hem te helpen bij het overlijden( wat hij al aan het doen was volgens de dierenarts)
Je geeft het zelf al aan... wat is humaan?
In mijn optiek is dat je dier helpen om het uit zijn/haar lijden te verlossen, hoe zeer het voor jezelf ook doet.
Natuurlijk wil je haar nog niet missen en natuurlijk doet het zeer. Dat is heel logisch.
Maar moet je echt de hele trukendoos nog openhalen voor zo' n oud dier?
Als er kans is op genezing is het zeker het proberen waard en amputeren ook nog wel.
Maar je geeft zelf aan dat die beide opties gewoonweg niet haalbaar zijn.
Dan zit je alleen dus nog met je eigen gevoel...en die is naar mijn mening ondergeschikt aan het lijden van een dier.
Ik heb er ook verdriet van dat ' mijn' hond er niet meer is, ondanks dat hij al 5 jaar niet meer hier woonde en mijn schoonvader was gek met hem en wilde hem ook zo lang mogelijk bij zich houden,maar dat ging gewoon niet.
Mijn schoonvader was dus erg gek met de hond en heeft er onwijs veel verdriet van dat hij er niet meer is,maar hij heeft wel de juiste keuze gemaakt om hem te laten inslapen. Hij heeft, net als jou kat. Een prima leven gehad en waarom zou je een dier nog op het allerlaatste moment zijn waardigheid afnemen door hem/haar te laten lijden? (mocht dat het geval zijn).
Onwijs veel sterkte! Ik weet hoe moeilijk dit is en hoeveel pijn het doet!
Wat verdrietig zeg! Maar bedenk wel; 12 jaar is al een behoorlijke leeftijd voor een pers. Mijn moeder heeft zelf jaren perzen gefokt en geen van hen zijn zo oud geworden.
Maar ik begrijp heel goed dat je het moeilijk vind.
MIjn oude reu (bijna 13 jaar geworden) is afgelopen maandag na een kort ' ziekbed' ook ingeslapen.
Hij woonde bij mn schoonouders al 5 jaar. heb hem ooit ' kado' gedaan.
Hij was nog bij ons afgelopen zaterdag en ik zag dat het slecht met hem ging... heel slecht.
Maar volgens mijn schoonouders zou hij er wel weer bovenop moeten komen omdat hij medicijnen had gehad van de dierenarts maar het zou ongeveer een week kunnen kosten om aan te slaan.
Maar maandagmiddag ging het zo slecht dat mijn schoonvader heeft besloten hem te helpen bij het overlijden( wat hij al aan het doen was volgens de dierenarts)
Je geeft het zelf al aan... wat is humaan?
In mijn optiek is dat je dier helpen om het uit zijn/haar lijden te verlossen, hoe zeer het voor jezelf ook doet.
Natuurlijk wil je haar nog niet missen en natuurlijk doet het zeer. Dat is heel logisch.
Maar moet je echt de hele trukendoos nog openhalen voor zo' n oud dier?
Als er kans is op genezing is het zeker het proberen waard en amputeren ook nog wel.
Maar je geeft zelf aan dat die beide opties gewoonweg niet haalbaar zijn.
Dan zit je alleen dus nog met je eigen gevoel...en die is naar mijn mening ondergeschikt aan het lijden van een dier.
Ik heb er ook verdriet van dat ' mijn' hond er niet meer is, ondanks dat hij al 5 jaar niet meer hier woonde en mijn schoonvader was gek met hem en wilde hem ook zo lang mogelijk bij zich houden,maar dat ging gewoon niet.
Mijn schoonvader was dus erg gek met de hond en heeft er onwijs veel verdriet van dat hij er niet meer is,maar hij heeft wel de juiste keuze gemaakt om hem te laten inslapen. Hij heeft, net als jou kat. Een prima leven gehad en waarom zou je een dier nog op het allerlaatste moment zijn waardigheid afnemen door hem/haar te laten lijden? (mocht dat het geval zijn).
Onwijs veel sterkte! Ik weet hoe moeilijk dit is en hoeveel pijn het doet!
woensdag 26 november 2008 om 17:43
Hoi Toetiexx!
Wat een verhaal zeg!
Klopt 12 jaar is een behoorlijke leeftijd voor een persje, en ze heeft een paar hele mooie jaren gehad bij ons. Toen mijn vriend en ik gingen samen wonen namen wij haar via via over, mijn schoonzus hoorde van een klantje in haar kapsalon dat ze mensen zocht voor de kat van haar broer nou zo zijn wij toen aan meissie gekomen. Wij hebben haar nu iets langer dan 5 jaartjes en voor mijn gevoel is datnog veels te kort maar ja of je ze nou 1 jaar of 12 of 5 jaar bij je hebt het voelt aan als: te kort.
Mijn vriend kwam vanmiddag thuis en wil er nog niet aan hij zegt ze is toch nog helder ze eet toch wat en ze drinkt nog wat...Ja dat is wel zo maar ze kan bijna niet staan en en lopen is ook heel erg moeilijk het is meer strompelen...
Tja zo moeilijk...Mijn dierenarts zei ook je kan altijd afbellen of uitstellen maar hou rekening met wat doe je je beestje wel en niet aan. Ik weet het het blijft moelijk en ik wil ook helemaal niet....
Mijn vriend is er nog niet over uit en tja het moet door ons beide worden beslist...
WAAROM NOU TOCH.....
Wat een verhaal zeg!
Klopt 12 jaar is een behoorlijke leeftijd voor een persje, en ze heeft een paar hele mooie jaren gehad bij ons. Toen mijn vriend en ik gingen samen wonen namen wij haar via via over, mijn schoonzus hoorde van een klantje in haar kapsalon dat ze mensen zocht voor de kat van haar broer nou zo zijn wij toen aan meissie gekomen. Wij hebben haar nu iets langer dan 5 jaartjes en voor mijn gevoel is datnog veels te kort maar ja of je ze nou 1 jaar of 12 of 5 jaar bij je hebt het voelt aan als: te kort.
Mijn vriend kwam vanmiddag thuis en wil er nog niet aan hij zegt ze is toch nog helder ze eet toch wat en ze drinkt nog wat...Ja dat is wel zo maar ze kan bijna niet staan en en lopen is ook heel erg moeilijk het is meer strompelen...
Tja zo moeilijk...Mijn dierenarts zei ook je kan altijd afbellen of uitstellen maar hou rekening met wat doe je je beestje wel en niet aan. Ik weet het het blijft moelijk en ik wil ook helemaal niet....
Mijn vriend is er nog niet over uit en tja het moet door ons beide worden beslist...
WAAROM NOU TOCH.....
woensdag 26 november 2008 om 17:56
Pffff, wat leef ik met je mee. Geloof het of niet, maar er rolt een traan over m'n wang. Je verhaal brengt weer herinneringen boven over onze kater die ik op 5-jarige leeftijd heb moeten laten inslapen. Hij had kattenaids en aandoeningen aan z'n nieren en blaas. Ook een pers was hij. Prachtige beestjes zijn he! En zooooooo ontzettend lief.
Ik kan je niets anders dan heel veel sterkte wensen morgen. Het doet ontzettend veel pijn, ik weet het, maar handel uit liefde voor je kat, hoe raar en tegenstrijdig dat ook klinkt.
Wij hebben onze kater trouwens zelf naar het crematorium gebracht waar hij is 'opgebaard'. Was net als bij een mensencrematorium, met muziek en hij lag op een kussentje onder een dekentje. Neem rustig de tijd om afscheid te nemen. (jeetje, nu zit ik te huilen. he bah).
Meid, ik wens je nogmaals veel sterkte. Ik zal aan jullie denken morgen. Geef je meissie nog een aai van me.....
Liefs,
Chantal
Ik kan je niets anders dan heel veel sterkte wensen morgen. Het doet ontzettend veel pijn, ik weet het, maar handel uit liefde voor je kat, hoe raar en tegenstrijdig dat ook klinkt.
Wij hebben onze kater trouwens zelf naar het crematorium gebracht waar hij is 'opgebaard'. Was net als bij een mensencrematorium, met muziek en hij lag op een kussentje onder een dekentje. Neem rustig de tijd om afscheid te nemen. (jeetje, nu zit ik te huilen. he bah).
Meid, ik wens je nogmaals veel sterkte. Ik zal aan jullie denken morgen. Geef je meissie nog een aai van me.....
Liefs,
Chantal
woensdag 26 november 2008 om 18:04
Hoi Chantalleke77,
Jee meid, ook zo'n verdrietig verhaal, ja alles komt dan weer boven he.
Ja ik heb vandaag al even wat sites zitten bekijken ik zag er 1 in rotterdam ommoord daar gaan we straks ook wonen we wonen nu in capelle aan den ijssel. Ook zag ik er 1 in numansdorp dat zag er allemaal heel netjes uit. Echt waardig.
Ik denk aan individuele crematie dat geeft mij het beste gevoel en wil haar in een urntje mee hebben naar huis. Heb jij dit ook gedaan?
Ik zal haar nog vele aaien geven en echt Chantal je woorden doen me goed, het is zo fijn als mensen laten weten hoe zij er over denken en met je mee leven...
Morgen om deze tijd..........
Wil er helemaal niet aan denken maar het gebeurt toch, ik heb heel de dag niets kunnen eten zo'n verdriet heb ik, mijn vriend is even thuis geweest en moest toch weer even klussen het loopt allemaal door hoe hard het leven ook is....hij zei ik moet wel even sorry ik ben niet laat thuis....
Jee meid, ook zo'n verdrietig verhaal, ja alles komt dan weer boven he.
Ja ik heb vandaag al even wat sites zitten bekijken ik zag er 1 in rotterdam ommoord daar gaan we straks ook wonen we wonen nu in capelle aan den ijssel. Ook zag ik er 1 in numansdorp dat zag er allemaal heel netjes uit. Echt waardig.
Ik denk aan individuele crematie dat geeft mij het beste gevoel en wil haar in een urntje mee hebben naar huis. Heb jij dit ook gedaan?
Ik zal haar nog vele aaien geven en echt Chantal je woorden doen me goed, het is zo fijn als mensen laten weten hoe zij er over denken en met je mee leven...
Morgen om deze tijd..........
Wil er helemaal niet aan denken maar het gebeurt toch, ik heb heel de dag niets kunnen eten zo'n verdriet heb ik, mijn vriend is even thuis geweest en moest toch weer even klussen het loopt allemaal door hoe hard het leven ook is....hij zei ik moet wel even sorry ik ben niet laat thuis....
woensdag 26 november 2008 om 20:06
Meissie, het maakt inderdaad niet uit of je haar nu 12 jaar of 5 jaar hebt gehad hoor! Het is jou kat en je houd van haar!
En hoe je het wend of keert.. je had altijd nog veel langer met je dier willen doorbrengen, hoe oud het ook is.
Ben het eens met Chantal... neem vooral je tijd om afscheid te nemen. En doe dat op de manier die JIJ prettig vind.
Je zei ook al eerder dat je de dierenarts bij je thuis wilde laten komen.. Ik denk dat dat heel fijn is. Ook voor jezelf maar ook voor je meissie omdat zij zo kan sterven in een voor haar vertrouwde omgeving.
7 jaar geleden heb ik mijn allerliefste maatje (mijn hond) in moeten laten slapen en dat is ook in huiselijke kring gebeurd. Zij is op mijn schoot overleden en mijn god wat brak ik.. De dierenarts heeft me na 20 minuten echt los moeten wrikken van haar. want ik wilde haar nog lang niet laten gaan. ben hier ook een week ziek van geweest.
Gevoelsmatig vind ik het ook zo ' kil' om je geliefde huisdier om een kille dierenartstafel te moeten laten inslapen. Maar dat is mijn mening. Mijn schoonouders hebben dit dus wel gedaan bij de hond die afgelopen maandag is overleden en op een of andere manier krijg ik daar een naar gevoel bij,maar goed.. dat is hun keuze geweest.
Bedenk ook; je mag verdrietig zijn! En neem daar ook de tijd voor!
De een gaat na een dag alweer werken en een ander blijft een week thuis. Niemand kan oordelen over jou verdriet
Nogmaals, heel veel sterkte met alles.
En hoe je het wend of keert.. je had altijd nog veel langer met je dier willen doorbrengen, hoe oud het ook is.
Ben het eens met Chantal... neem vooral je tijd om afscheid te nemen. En doe dat op de manier die JIJ prettig vind.
Je zei ook al eerder dat je de dierenarts bij je thuis wilde laten komen.. Ik denk dat dat heel fijn is. Ook voor jezelf maar ook voor je meissie omdat zij zo kan sterven in een voor haar vertrouwde omgeving.
7 jaar geleden heb ik mijn allerliefste maatje (mijn hond) in moeten laten slapen en dat is ook in huiselijke kring gebeurd. Zij is op mijn schoot overleden en mijn god wat brak ik.. De dierenarts heeft me na 20 minuten echt los moeten wrikken van haar. want ik wilde haar nog lang niet laten gaan. ben hier ook een week ziek van geweest.
Gevoelsmatig vind ik het ook zo ' kil' om je geliefde huisdier om een kille dierenartstafel te moeten laten inslapen. Maar dat is mijn mening. Mijn schoonouders hebben dit dus wel gedaan bij de hond die afgelopen maandag is overleden en op een of andere manier krijg ik daar een naar gevoel bij,maar goed.. dat is hun keuze geweest.
Bedenk ook; je mag verdrietig zijn! En neem daar ook de tijd voor!
De een gaat na een dag alweer werken en een ander blijft een week thuis. Niemand kan oordelen over jou verdriet
Nogmaals, heel veel sterkte met alles.
woensdag 26 november 2008 om 21:20
woensdag 26 november 2008 om 22:31
quote:meissie1982 schreef op 26 november 2008 @ 16:29:
Hoi Shahla,
Wat een naar verhaal, wat een verdriet...
Wat je zegt als je weet dat de lijdensweg nog lang en zwaar wordt dan kun je beter de knoop doorhakken en het het lieve beestje besparen. Hoe moeilijk het ook is.
Het voelt ook zo klote...
Mijn vriend komt zo thuis van werk die wil even kijken hoe ze er nu onder is...Ja het is je kop in het zand steken als je denkt ze heeft nu wat gegeten nu drinkt ze wat...Die kanker gaat nooit meer weg, uitzaaingen zitter er al in haar pootje wel 8 plekken...
Het is nog steeds moeilijk om te beslissen wat we met haar gaan doen, bij ons nieuwe huis zit een mooie grote tuin, maar dat is nooit haar tuin geweest, ze is een echte binnenkat, een urntje denk ik dat het wordt dan staat ''ze'' lekker droog binnen bij ons, ga weer janken nu ik dit weer schrijf en alles overdenk....
Mèn, ik zou ook zo weer vol kunnen schieten hoor.
Ja, het is moeilijk om te beslissen. Vooral als je het eigenlijk helemaal niet wilt beslissen en hoopt dat het allemaal een boze droom is. Wie weet is een urn inderdaad beter.
Hoi Shahla,
Wat een naar verhaal, wat een verdriet...
Wat je zegt als je weet dat de lijdensweg nog lang en zwaar wordt dan kun je beter de knoop doorhakken en het het lieve beestje besparen. Hoe moeilijk het ook is.
Het voelt ook zo klote...
Mijn vriend komt zo thuis van werk die wil even kijken hoe ze er nu onder is...Ja het is je kop in het zand steken als je denkt ze heeft nu wat gegeten nu drinkt ze wat...Die kanker gaat nooit meer weg, uitzaaingen zitter er al in haar pootje wel 8 plekken...
Het is nog steeds moeilijk om te beslissen wat we met haar gaan doen, bij ons nieuwe huis zit een mooie grote tuin, maar dat is nooit haar tuin geweest, ze is een echte binnenkat, een urntje denk ik dat het wordt dan staat ''ze'' lekker droog binnen bij ons, ga weer janken nu ik dit weer schrijf en alles overdenk....
Mèn, ik zou ook zo weer vol kunnen schieten hoor.
Ja, het is moeilijk om te beslissen. Vooral als je het eigenlijk helemaal niet wilt beslissen en hoopt dat het allemaal een boze droom is. Wie weet is een urn inderdaad beter.
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
woensdag 26 november 2008 om 22:34
quote:Toetiexx schreef op 26 november 2008 @ 16:58:
Hoi meissie,
Wat verdrietig zeg! Maar bedenk wel; 12 jaar is al een behoorlijke leeftijd voor een pers. Mijn moeder heeft zelf jaren perzen gefokt en geen van hen zijn zo oud geworden.
Onze pers werd vijftien dus het kan wel.
Maar perzen worden worden volgens mij ook niet gemiddeld zo oud als 'gewone' katten.
Hoi meissie,
Wat verdrietig zeg! Maar bedenk wel; 12 jaar is al een behoorlijke leeftijd voor een pers. Mijn moeder heeft zelf jaren perzen gefokt en geen van hen zijn zo oud geworden.
Onze pers werd vijftien dus het kan wel.
Maar perzen worden worden volgens mij ook niet gemiddeld zo oud als 'gewone' katten.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
donderdag 27 november 2008 om 00:11
Shala, het kan zeker! Maar dat neemt niet weg dat het dan heel oud is.
De gem leeftijd van het ras van mijn hond is 10/11... de moeder van de hond die onlangs is overleden is 15 geworden. Dus ook dat kan.
Maar hoe dan ook...welke leeftijd je kat (of hond in mijn geval) ook bereikt heeft...het is ALTIJD rot!
De gem leeftijd van het ras van mijn hond is 10/11... de moeder van de hond die onlangs is overleden is 15 geworden. Dus ook dat kan.
Maar hoe dan ook...welke leeftijd je kat (of hond in mijn geval) ook bereikt heeft...het is ALTIJD rot!
donderdag 27 november 2008 om 09:00
Ik dacht dat de gemiddelde leeftijd voor een Pers vijftien was en dat het voor andere rassen hoger lag.
Het kan natuurlijk ook zijn dat ik toevallig een Pers had die zo oud wist te worden. Op het laatst was het ook niet veel meer. Nauwelijks nog vlees op de botten maar dan wel weer een dik buikje. Kiezen had ze sowieso al niet meer dus ze kon alleen nog zacht voedsel eten. Ik had dan ook verwacht dat zij eerder zou gaan dan de twaalfjarige kater.
Op dit moment hebben we nog drie katten waarvan de oudste twee ruim vier jaar zijn.
Het kan natuurlijk ook zijn dat ik toevallig een Pers had die zo oud wist te worden. Op het laatst was het ook niet veel meer. Nauwelijks nog vlees op de botten maar dan wel weer een dik buikje. Kiezen had ze sowieso al niet meer dus ze kon alleen nog zacht voedsel eten. Ik had dan ook verwacht dat zij eerder zou gaan dan de twaalfjarige kater.
Op dit moment hebben we nog drie katten waarvan de oudste twee ruim vier jaar zijn.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
donderdag 27 november 2008 om 10:20
Heel veel sterkte Meissie. Ik heb zelf ook al 2 lieverds moeten laten inslapen. Ze waren niet oud, maar doodziek en hun lijfjes waren op. Inslapen is dan het meest liefdevolle wat je voor ze kan doen. Een daad van barmhartigheid, mededogen en intense liefde.
Onze katers zijn gecremeerd. As meenemen wilde ik niet, daar had ik geen behoefte aan.
De herinneringen aan jullie kat neemt niemand je meer af!
Onze katers zijn gecremeerd. As meenemen wilde ik niet, daar had ik geen behoefte aan.
De herinneringen aan jullie kat neemt niemand je meer af!
donderdag 27 november 2008 om 15:52
