Veel stribbelingen in het leven.

Hallo allemaal,

Mijn naam is Marjolijn en ik ben een dove moeder met ook 3 dove kinderen en een dove man.
Eigenlijk heb ik heel lang de kat uit de boom gekeken, maar gezien de laatste ontwikkelingen en de komende tijd op mijn pad heb ik besloten om toch de mouwen op te stropen.

Eigenlijk zijn er heel- heel erg veel- dingen waar ik moeite mee heb, maar dat kan ik niet alles in één keer uitstorten. [Of wel?]
Het grootste waar ik nu tegenaan loop is de warmte, connectie en liefde in m'n relatie met m'n man.

Maandag 28 augustus ben ik aan m'n hoofd geopereerd, om een Cochleair Implantaat [een magneet in het hoofd] te laten verwijderen, dit was ook omdat ik er last van had, maar ook doordat ik veel klachten had aan m'n lijf en hoofd. Een MRI scan staat gepland voor 15 september waar ik er naar uitkijk. Maar dat is dus een ander ding.

Het is gewoon dat ik de laatste tijd gewoon merk dat ik een grootse behoefte heb aan liefde. Liefde in zijn puurste vorm, zoals een spontane knuffel vanuit zijn kant, een lieve aai over m'n schouders of arm of dat hij glimlachend naar mij omkijkt en zegt, ik hou van jou. Of gezellig samen naast elkaar op de bank een spontane film kijken wat wij allebei leuk vinden. [Hij kijkt nooit films; hij vindt het puurste tijdsverspilling. Én als wij wél film gaan kijken is het of naar ZIJN keuze, of hij valt in slaap/loopt weg.] Ik heb er een hekel aan om niet als een vrouw te worden behandeld. In plaats daarvan word ik als een vriend of zus behandeld. Als ik hem hierover aanspreek, wordt hij enorm kribbig en zegt hij dat ik dit soort liefde niet van hem kan verwachten en of forceren.

Ik wéét dat hij van mij houdt, maar ik weet dat dit voor hem héél erg anders is. Hij heeft mij meerdere malen duidelijk gemaakt dat hij 'pas' liefde kan 'tonen' als ik er sjiek gekleed uitzie, mooi slank ben en het mooiste uit mijn lichaam haal. En dat terwijl ik een thuisblijfmoeder ben met een uitkering, stevige burn out die het laatste jaar door gigantische stress ruim +15 kilo is aangekomen. Waar ik er totaal niet blij mee ben... Plus daarnaast ook een consequente moeder moeten zijn voor de drie dove kinderen met zeer uiteenlopende karakters.

[Mijn oudste zoon is bijna 10 jaar, is hoogbegaafd en heeft autisme - wordt erop toegekeken door GGMD -, de tweede zoon is bijna 8 en is zeer sensitief - HSP'er- en komt m'n ontzettend pittige en nogal eigenwijze dochter van 6 jaar.] Alle drie de kinderen behoeven een andere opvoedingsstijl.

Mijn man zelf is niet bepaald 'gemakkelijk'. Bij hem wordt gezien dat hij duidelijk ook een HSP'er is, maar hoogstwaarschijnlijk ook een narcist. Echter is dit natuurlijk niet bewezen op papier, want hij wil hoe dan ook niet meewerken aan een onderzoek.

Zo zijn er hiernaast nog verschrikkelijk veel kleine dingetjes waar ik wel hele pagina's mee kan vullen..., [vriendschap, mijn welzijn, mijn gezondheid, vragen over mijn karakter, mijn verleden, mijn sociaal netwerk etc etc etc] maar ik weet niet of ik hier op de juiste plaats ben. Nu gaat het voor mij vooral om, hoe een mens [zoals ik] zonder die bron van liefde zou kunnen leven?

Het is dat ik het geluk heb om ein-de-lijk na een lang traject bij de POH, een gespecialiseerde doven pschyiater spreek, al moet ik hier of 20 minuten of 40 minuten voor rijden [heenweg] om hem te kunnen spreken. Anders zat ik hier nu niet meer.

Heel graag lees ik jullie meningen/adviezen en of vooral ervaringen in zulke situaties.

Met vriendelijke groet.