Thuis
alle pijlers
Wat moet ik met mijn kat?
donderdag 25 juni 2009 om 00:21
Voel me bijna schuldig dat ik dit zo op een forum schrijf, ze ligt hier nu lief op de bank en dan snap ik niet dat ik me zo druk maak eigenlijk. Mijn kat is 16 jaar, mankeert niets maar is altijd erg schuw geweest, laat zich moeilijk aaien, rent weg als ik in de buurt kom, ze werkt behoorlijk op mijn zenuwen. Al vanaf haar geboorte spuugt ze veel, altijd nadat ze gegeten heeft, bijna elke dag. Dit spugen komt waarschijnljk doordat ze zenuwachtig is en haar eten naar binnen schrokt. Ook krabt ze aan de banken en de gordijnen, overal haaltjes van haar nagels. Elke dag als ik thuiskom kan ik eerst opruimen wat ze overgegeven heeft, er is geen plek in huis die ik niet schoon heb moeten maken daardoor. Ik ga binnenkort verhuizen en zie er erg op dat ze straks ook in mijn nieuwe huis alles kapot krabt en onder spuugt. Daarnaast, dat schreef ik al, is het een ontzettend zenuwachtig beest, ze blaast naar me als ik in haar buurt ben en ze niet weg kan rennen. Ik weet niet wat ik moet doen, heb de instelling dat je afmaakt waar je aan begonnen bent, als ik haar naar het asiel breng, weet ik zeker dat niemand haar nog in huis zal willen nemen. Haar in laten slapen vind ik egoistisch, ze is immers niet ziek. Feit is wel dat ik er zelf steeds nerveuzer van wordt en niet weet hoe lang ik dit nog volhoud. Voor hetzelfde geld wordt ze 20 of ouder, dan ben ik nog minimaal vier jaar spuug (lees: etensresten) aan het opruimen, banken aan het schoonmaken en hartverzakkingen aan het krijgen van een kat die ineens langs me schiet. Wat zouden jullie doen? Ben bang dat ik een enorm schuldgevoel zou krijgen als ik haar in laat slapen, maar soms heb ik die neiging wel.
donderdag 25 juni 2009 om 09:50
tja, een spugende kat. Ik heb er ook eentje, helemaal nagekeken door de DA en kerngezond op wat blaasgruisproblemen die prima onder controle gehouden kunnen worden met speciaal voer. Duur, maar dat heb ik graag over voor mijn 16 jarige vriendje. Het spugen komt volgens de DA doordat hij te snel eet soms, daardoor komt er lucht mee, wat hij natuurlijk weer kwijt wil. Er gaan weken voorbij dat ie er geen last van heeft en dan is er weer een periode waarin het wat vaker voorkomt en nee, lekker is het niet. Maar geen haar op mijn hoofd die het ook maar als een optie ziet om hem dan maar weg te doen. Niet omdat het iets is waar ik aan begonnen ben en dan maar af maak, maar omdat ik zielsveel van het beestje hou. Ik vraag me af of dat ook voor TO geldt, zo klinkt het iig niet voor mij
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
donderdag 25 juni 2009 om 09:59
Ik heb 7 jaar geleden een toen al oude kat in huis genomen. En dat is af en toe best zwaar geweest. Ontelbare keren naar de dierenarts, want ze mankeert altijd wel wat. Kapitalen uitgegeven aan medicijnen.
De kattenbak gebruikt ze wel maar vooral de zone daar omheen ook. Met als gevolg elke dag boenen. Ook een beetje nerveus en schrikachtig, maar met veel aandacht en liefde komt ze toch af en toe op schoot liggen. Ze stinkt, overal liggen haren of spuug, ik blijf achter haar aanlopen. De bank is allang opengereten maar een grand foulard doet wonderen. Ze schreeuwt ook heel hard als zij vindt dat het tijd is om te eten (en dat is vaaaak). Ze ziet er niet meer uit, vel over been en een vacht die recht omhoog staat. Ze is doof en half blind. Maar wat is ze tevreden: eten als een bootwerker, lekker slapen, wassen en kroelen.
En nu, nu gaan we over een paar maanden naar een nieuw huis. Compleet met een nieuw bankstel en nieuwe gordijnen. En ik hoop toch zo dat ze dat nog gaat meemaken! Al is het alleen maar om haar straks een mooi plekje in de nieuwe tuin te kunnen geven als ze dood gaat.
Dus TO, om je vraag te beantwoorden wat je met je kat aanmoet: zo goed mogelijk voor 'm blijven zorgen. Punt.
De kattenbak gebruikt ze wel maar vooral de zone daar omheen ook. Met als gevolg elke dag boenen. Ook een beetje nerveus en schrikachtig, maar met veel aandacht en liefde komt ze toch af en toe op schoot liggen. Ze stinkt, overal liggen haren of spuug, ik blijf achter haar aanlopen. De bank is allang opengereten maar een grand foulard doet wonderen. Ze schreeuwt ook heel hard als zij vindt dat het tijd is om te eten (en dat is vaaaak). Ze ziet er niet meer uit, vel over been en een vacht die recht omhoog staat. Ze is doof en half blind. Maar wat is ze tevreden: eten als een bootwerker, lekker slapen, wassen en kroelen.
En nu, nu gaan we over een paar maanden naar een nieuw huis. Compleet met een nieuw bankstel en nieuwe gordijnen. En ik hoop toch zo dat ze dat nog gaat meemaken! Al is het alleen maar om haar straks een mooi plekje in de nieuwe tuin te kunnen geven als ze dood gaat.
Dus TO, om je vraag te beantwoorden wat je met je kat aanmoet: zo goed mogelijk voor 'm blijven zorgen. Punt.
.
donderdag 25 juni 2009 om 10:08
donderdag 25 juni 2009 om 10:09
Misschien heeft ze de kat nog helemaal geen 16 jaar, maar heeft ze hem uit het asiel ofzo.
Meds, jij zei iets van dat alle katten dingen kapot krabben? Nou, lijkt me niet. De mijne heeft dat nooit gedaan en die van mijn vriend ook niet. Kwestie van opvoeden denk ik. Ik zou er ook gek van worden als al mijn spulletjes kapot gemaakt werden.
Ik heb verder niet alle reacties gelezen.
Oke, ik zou het ook maar een raar verhaal vinden als ze hem al 16 jaar heeft en er nu pas mee komt. Maar ja, geef iemand eerst even het voordeel van de twijfel.
Meds, jij zei iets van dat alle katten dingen kapot krabben? Nou, lijkt me niet. De mijne heeft dat nooit gedaan en die van mijn vriend ook niet. Kwestie van opvoeden denk ik. Ik zou er ook gek van worden als al mijn spulletjes kapot gemaakt werden.
Ik heb verder niet alle reacties gelezen.
Oke, ik zou het ook maar een raar verhaal vinden als ze hem al 16 jaar heeft en er nu pas mee komt. Maar ja, geef iemand eerst even het voordeel van de twijfel.
donderdag 25 juni 2009 om 10:12
Prulletjequote:tinkelbellies schreef op 25 juni 2009 @ 00:21:
Voel me bijna schuldig dat ik dit zo op een forum schrijf, ze ligt hier nu lief op de bank en dan snap ik niet dat ik me zo druk maak eigenlijk. Mijn kat is 16 jaar, mankeert niets maar is altijd erg schuw geweest, laat zich moeilijk aaien, rent weg als ik in de buurt kom, ze werkt behoorlijk op mijn zenuwen. Al vanaf haar geboorte spuugt ze veel, altijd nadat ze gegeten heeft, bijna elke dag. Dit spugen komt waarschijnljk doordat ze zenuwachtig is en haar eten naar binnen schrokt. Ook krabt ze aan de banken en de gordijnen, overal haaltjes van haar nagels. Elke dag als ik thuiskom kan ik eerst opruimen wat ze overgegeven heeft, er is geen plek in huis die ik niet schoon heb moeten maken daardoor. Ik ga binnenkort verhuizen en zie er erg op dat ze straks ook in mijn nieuwe huis alles kapot krabt en onder spuugt. Daarnaast, dat schreef ik al, is het een ontzettend zenuwachtig beest, ze blaast naar me als ik in haar buurt ben en ze niet weg kan rennen. Ik weet niet wat ik moet doen, heb de instelling dat je afmaakt waar je aan begonnen bent, als ik haar naar het asiel breng, weet ik zeker dat niemand haar nog in huis zal willen nemen. Haar in laten slapen vind ik egoistisch, ze is immers niet ziek. Feit is wel dat ik er zelf steeds nerveuzer van wordt en niet weet hoe lang ik dit nog volhoud. Voor hetzelfde geld wordt ze 20 of ouder, dan ben ik nog minimaal vier jaar spuug (lees: etensresten) aan het opruimen, banken aan het schoonmaken en hartverzakkingen aan het krijgen van een kat die ineens langs me schiet. Wat zouden jullie doen? Ben bang dat ik een enorm schuldgevoel zou krijgen als ik haar in laat slapen, maar soms heb ik die neiging wel.
Voel me bijna schuldig dat ik dit zo op een forum schrijf, ze ligt hier nu lief op de bank en dan snap ik niet dat ik me zo druk maak eigenlijk. Mijn kat is 16 jaar, mankeert niets maar is altijd erg schuw geweest, laat zich moeilijk aaien, rent weg als ik in de buurt kom, ze werkt behoorlijk op mijn zenuwen. Al vanaf haar geboorte spuugt ze veel, altijd nadat ze gegeten heeft, bijna elke dag. Dit spugen komt waarschijnljk doordat ze zenuwachtig is en haar eten naar binnen schrokt. Ook krabt ze aan de banken en de gordijnen, overal haaltjes van haar nagels. Elke dag als ik thuiskom kan ik eerst opruimen wat ze overgegeven heeft, er is geen plek in huis die ik niet schoon heb moeten maken daardoor. Ik ga binnenkort verhuizen en zie er erg op dat ze straks ook in mijn nieuwe huis alles kapot krabt en onder spuugt. Daarnaast, dat schreef ik al, is het een ontzettend zenuwachtig beest, ze blaast naar me als ik in haar buurt ben en ze niet weg kan rennen. Ik weet niet wat ik moet doen, heb de instelling dat je afmaakt waar je aan begonnen bent, als ik haar naar het asiel breng, weet ik zeker dat niemand haar nog in huis zal willen nemen. Haar in laten slapen vind ik egoistisch, ze is immers niet ziek. Feit is wel dat ik er zelf steeds nerveuzer van wordt en niet weet hoe lang ik dit nog volhoud. Voor hetzelfde geld wordt ze 20 of ouder, dan ben ik nog minimaal vier jaar spuug (lees: etensresten) aan het opruimen, banken aan het schoonmaken en hartverzakkingen aan het krijgen van een kat die ineens langs me schiet. Wat zouden jullie doen? Ben bang dat ik een enorm schuldgevoel zou krijgen als ik haar in laat slapen, maar soms heb ik die neiging wel.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
donderdag 25 juni 2009 om 10:20
Wat ben jij een egoist zeg,pfff
Word onpasselijk van jou verhaal.
je had al een aantal jaren eerder een oplossing kunnen gaan vinden voor je probleem.
Een beest is net zo onschuldig als een kind,en begin je er aan dan moet je het ook gewoon GOED doen.
Ik kan niet snappen dat het in je opkomt om een beestje wat je al zo lang hebt in te laten slapen,en enkel en alleen omdat het jou even niet meer uitkomt!!!
Het is dat ik een hondje heb,anders zou ik jou kat graag willen hebben en dat beestje een mooi leven willen geven!
Word onpasselijk van jou verhaal.
je had al een aantal jaren eerder een oplossing kunnen gaan vinden voor je probleem.
Een beest is net zo onschuldig als een kind,en begin je er aan dan moet je het ook gewoon GOED doen.
Ik kan niet snappen dat het in je opkomt om een beestje wat je al zo lang hebt in te laten slapen,en enkel en alleen omdat het jou even niet meer uitkomt!!!
Het is dat ik een hondje heb,anders zou ik jou kat graag willen hebben en dat beestje een mooi leven willen geven!
"The time is always right to do what's right." -Martin Luther King
donderdag 25 juni 2009 om 10:45
Ik heb 2 katten van 15 jaar oud. De ene rent en vliegt nog alsof ie 3 jaar oud is, de ander is stram en loopt moeilijk. Naast mijn bed staat een kratje omdat hij niet meer op en van het bed kan komen (ze liggen 's nachts graag op het voeteneind) en hij een tijdje mank liep nadat ie verkeerd terecht gekomen was toen hij het toch probeerde. Geen gezicht die krat maar hij heeft precies door hoe het werkt en hij zit helemaal trots te kijken als ie zelf het bed opgeklommen is . Hij is aan het dementeren en laat enorme klaaglijke kermen horen als ie me niet kan vinden (en als ik er dan aan kom wordt het een lieflijk "miewtje"). Hij spuugt regelmatig (inderdaad op het tapijt ipv op het zeil) en heeft een speciaal dieet.
Maar hij is opgewekt, eet goed en speelt nog graag. Dus ik hoop dat het nog een hele tijd goed blijft gaan.
Toen ik ze 15 jaar geleden in huis nam kon ik ook niet volledig beseffen dat ouder worden soms ongemakken met zich meebrengt (in dit voorbeeld dus even de ongemakken voor mij dan) maar ik heb wel bedacht dat ik een verplichting aan ging. Voor alle jaren dat beide beestjes zouden leven.
Op vakantie vond ik een gewonde kitten langs de weg: een gebroken heup en zijn voetje was er zo goed als af (het was als het ware van het bot geschoven waardoor dit zichtbaar was). Moeders was verdwenen en er was nergens eten of water in de buurt. Meegenomen met de bedoeling hem op te laten halen door een zwerfdierenopvang aldaar. Hij was levendig, at en dronk en spinde als een gek als ie op m'n schoot lag en sleepte z'n pootje gewoon achter zich aan als ie mij achterna wilde als ik wegging. Maar hij stonk ook (de wond) en heeft me een dag en een nacht aandacht en verdriet "gekost" en een nieuw shirtje wat ik had gebruikt om in zijn doos te leggen (omdat hij daar wel opgerold op ging slapen en niet op het oude shirt wat ik in die hotelgarage vond). Maar dat kon me niks schelen, het belangrijkste vond ik dat het beestje geholpen werd, hij had er niet om gevraagd om als zwerfkatje in Griekenland geboren te worden en gewond naast de weg te liggen lijden.
Conclusie van dit lange "ik-verhaal"? Je bent een dierenliefhebber of niet. En als je dat bent is het "for better and for worse". Als jij al 16 jaar die kat hebt ben je hem "verplicht" het de resterende jaren ook nog uit te houden met 'm. Inderdaad, je kunt van tevoren niet weten hoe aanhankelijk of schuw je kat wordt, hoeveel extra werk eventuele kwalen of bepaald gedrag je oplevert, etc. Maar dat moet je incalculeren als je aan een dier begint, dat is nou net het hele issue bij veel mensen. Ik wil een dier zeer zeker niet vergelijken met een kind maar mensen èn dieren ontwikkelen zich soms anders dan je vooraf hoopt. Voor beiden geldt dat je zorg, aandacht en liefde onvoorwaardelijk is, anders moet je er niet aan beginnen!
Maar hij is opgewekt, eet goed en speelt nog graag. Dus ik hoop dat het nog een hele tijd goed blijft gaan.
Toen ik ze 15 jaar geleden in huis nam kon ik ook niet volledig beseffen dat ouder worden soms ongemakken met zich meebrengt (in dit voorbeeld dus even de ongemakken voor mij dan) maar ik heb wel bedacht dat ik een verplichting aan ging. Voor alle jaren dat beide beestjes zouden leven.
Op vakantie vond ik een gewonde kitten langs de weg: een gebroken heup en zijn voetje was er zo goed als af (het was als het ware van het bot geschoven waardoor dit zichtbaar was). Moeders was verdwenen en er was nergens eten of water in de buurt. Meegenomen met de bedoeling hem op te laten halen door een zwerfdierenopvang aldaar. Hij was levendig, at en dronk en spinde als een gek als ie op m'n schoot lag en sleepte z'n pootje gewoon achter zich aan als ie mij achterna wilde als ik wegging. Maar hij stonk ook (de wond) en heeft me een dag en een nacht aandacht en verdriet "gekost" en een nieuw shirtje wat ik had gebruikt om in zijn doos te leggen (omdat hij daar wel opgerold op ging slapen en niet op het oude shirt wat ik in die hotelgarage vond). Maar dat kon me niks schelen, het belangrijkste vond ik dat het beestje geholpen werd, hij had er niet om gevraagd om als zwerfkatje in Griekenland geboren te worden en gewond naast de weg te liggen lijden.
Conclusie van dit lange "ik-verhaal"? Je bent een dierenliefhebber of niet. En als je dat bent is het "for better and for worse". Als jij al 16 jaar die kat hebt ben je hem "verplicht" het de resterende jaren ook nog uit te houden met 'm. Inderdaad, je kunt van tevoren niet weten hoe aanhankelijk of schuw je kat wordt, hoeveel extra werk eventuele kwalen of bepaald gedrag je oplevert, etc. Maar dat moet je incalculeren als je aan een dier begint, dat is nou net het hele issue bij veel mensen. Ik wil een dier zeer zeker niet vergelijken met een kind maar mensen èn dieren ontwikkelen zich soms anders dan je vooraf hoopt. Voor beiden geldt dat je zorg, aandacht en liefde onvoorwaardelijk is, anders moet je er niet aan beginnen!
donderdag 25 juni 2009 om 10:49
quote:balalaika schreef op 25 juni 2009 @ 10:08:
[...]
Belachelijke ractie.. duidelijk geen dierenvriend!Ik vind die reactie ook niet ok, maar ik vraag me wel wat af: als je een dierenvriend bent, dan moet je gespuug, gepies en gepoep van je huisdier voor lief nemen? Dacht het niet. Ja, eerst mee naar de dierenarts. Misschien drie keer mee naar de dierenarts. Maar als het allemaal niet werkt, zou het bij mij ook echt einde verhaal zijn en dat hoeft dan echt geen zestien jaar te duren.
[...]
Belachelijke ractie.. duidelijk geen dierenvriend!Ik vind die reactie ook niet ok, maar ik vraag me wel wat af: als je een dierenvriend bent, dan moet je gespuug, gepies en gepoep van je huisdier voor lief nemen? Dacht het niet. Ja, eerst mee naar de dierenarts. Misschien drie keer mee naar de dierenarts. Maar als het allemaal niet werkt, zou het bij mij ook echt einde verhaal zijn en dat hoeft dan echt geen zestien jaar te duren.
donderdag 25 juni 2009 om 10:54
donderdag 25 juni 2009 om 11:04
quote:fleurtje schreef op 25 juni 2009 @ 10:49:
[...]
Maar als het allemaal niet werkt, zou het bij mij ook echt einde verhaal zijn en dat hoeft dan echt geen zestien jaar te duren.
Dat is ook waar ik moeite mee heb. Als je niet kunt leven met de nadelen van je kat met ongemakken en er is (na dierenartsbezoek) geen oplossing voor en je wilt hem kwijt, dan wacht je daar toch geen 16 jaar mee? Op deze leeftijd wordt ie inderdaad nergens meer geplaatst terwijl dat op jongere leeftijd misschien nog wel had gekund.
Overigens vraag ik me wel af of het beestje zelfs in een asiel of op een poezenboot niet meer liefde nog krijgt dan bij TO nu, nu ze eigenlijk dolgraag van 'm af wil.
[...]
Maar als het allemaal niet werkt, zou het bij mij ook echt einde verhaal zijn en dat hoeft dan echt geen zestien jaar te duren.
Dat is ook waar ik moeite mee heb. Als je niet kunt leven met de nadelen van je kat met ongemakken en er is (na dierenartsbezoek) geen oplossing voor en je wilt hem kwijt, dan wacht je daar toch geen 16 jaar mee? Op deze leeftijd wordt ie inderdaad nergens meer geplaatst terwijl dat op jongere leeftijd misschien nog wel had gekund.
Overigens vraag ik me wel af of het beestje zelfs in een asiel of op een poezenboot niet meer liefde nog krijgt dan bij TO nu, nu ze eigenlijk dolgraag van 'm af wil.
donderdag 25 juni 2009 om 11:08
quote:tinkelbellies schreef op 25 juni 2009 @ 00:21:
... is altijd erg schuw geweest, laat zich moeilijk aaien, rent weg als ik in de buurt kom, ze werkt behoorlijk op mijn zenuwen. Al vanaf haar geboorte spuugt ze veel, altijd nadat ze gegeten heeft, bijna elke dag. Dit spugen komt waarschijnljk doordat ze zenuwachtig is en haar eten naar binnen schrokt.
...
Feit is wel dat ik er zelf steeds nerveuzer van wordt en niet weet hoe lang ik dit nog volhoud.
Worden jullie niet zenuwachtig van elkaar?! Maw: is die kat niet zo'n schuw en zenuwachtig beestje deels omdat je zelf zo zenuwachtig naar haar doet/bent?
... is altijd erg schuw geweest, laat zich moeilijk aaien, rent weg als ik in de buurt kom, ze werkt behoorlijk op mijn zenuwen. Al vanaf haar geboorte spuugt ze veel, altijd nadat ze gegeten heeft, bijna elke dag. Dit spugen komt waarschijnljk doordat ze zenuwachtig is en haar eten naar binnen schrokt.
...
Feit is wel dat ik er zelf steeds nerveuzer van wordt en niet weet hoe lang ik dit nog volhoud.
Worden jullie niet zenuwachtig van elkaar?! Maw: is die kat niet zo'n schuw en zenuwachtig beestje deels omdat je zelf zo zenuwachtig naar haar doet/bent?
donderdag 25 juni 2009 om 19:45
Jee, wat een negatieve reacties. Even voor de duidelijkheid, niemand hoeft mij er hier van te weerhouden om mijn kat in te laten slapen want dat is het laatste wat ik wil. Ik heb geschreven dat ik die neiging soms heb, niet dat ik het van plan ben. De reden dat ik haar al zestien jaar bij me heb is juist omdat ik wilde voorkomen dat anderen haar in zouden laten slapen als ik haar weg zou doen c.q. naar het asiel zou brengen. Het was mij vanaf het begin duidelijk dat niemand deze kat zou willen hebben, ik heb haar in huis genomen toen ze drie maanden oud was in de veronderstelling dat ik haar wel minder schuw zou kunnen maken maar dat is nooit gelukt. Ik heb haar in huis gehaald en vond dan ook dat ik voor haar moest blijven zorgen tot het eind. Uiteraard ben ik bij de dierenarts geweest, die zien haar liever niet meer terug, ze staat in de kaartenbak bekend als "linke kat". Voor het overgeven hebben ze als enige oorzaak het schrokken doordat ze erg zenuwachtig is, er is geen lichamelijke oorzaak gevonden en ik heb al het voer geprobeerd dat maar verkrijgbaar is. En ja, ze komt buiten, maar dat doet niks af aan haar schuwheid. Als ze op de kattebak zit en ik loop toevallig voorbij, schiet ze eruit. Als ik de trap oploop, schiet ze blazend langs me (en helaas, dat went niet, ik blijf er erg van schrikken steeds). Mijn grootste probleem is het overgeven elke dag. Dat in combinatie met de schuwheid en het krabben aan alle meubels (ja, ik heb een krabpaal die ze ook gebruikt), maken mij de laatste tijd moedeloos. Vorig jaar is mijn vriend onverwachts overleden, hij was de enige die haar af en toe kon aaien, maar dan nog heel af en toe. Sinds zijn overlijden is alles wat ik hier beschrijf of erger geworden of ik heb er meer last van, ik vermoed allebei. Het valt me gewoon steeds zwaarder om om te gaan met haar vele spugen, het krabben en haar schuwe karakter, helemaal nu ik er alleen voor sta. Alle tips die hier zijn gegeven heb ik al geprobeerd. Ik ben juist iemand die heel erg zorgt voor anderen, ook voor mijn kat, anders had ik jaren geleden al besloten dat ik haar beter weg kon doen. Dit is dus geen gevalletje van "niet zo leuk bij mijn bankstel passen", ik trek het de laatste tijd gewoon niet meer met mijn kat en als ik thuis kom en weer op moet ruimen wat ze uitgespuugd heeft aan voedsel, dan zakt de moed me soms in de schoenen. En voordat ik hier het advies krijg om in therapie te gaan, dat ben ik al, juist daar krijg ik steeds te horen dat ik die kat weg moet doen omdat ik er aan onderdoor dreig te gaan. Maar haar wegdoen is het laatste wat ik wil, omdat ik weet wat dan haar lot zal zijn. Wou gewoon even mijn ei kwijt in de hoop dat er mensen zijn die dit herkennen en er ook af en toe flink de balen van hebben.
donderdag 25 juni 2009 om 19:54
donderdag 25 juni 2009 om 20:34
Ja, ze spuugt al 16 jaar, bijna elke dag wel een keer, alles wat ze gegeten heeft komt er dan uit en dan gaat ze daarna opnieuw eten. Ze heeft geen ondergewicht, is bewegelijk genoeg, niet ziek, alleen hypernerveus. Een andere DA kon ook niks vinden. Meerdere keren per dag kleine porties is geen optie aangezien ik de hele dag werk. Tis heel vervelend, voor mij en voor haar. Ik ruim al jarenlang alles op wat ze uitspuugt, maar op het moment kan ik er even heel slecht tegen.
donderdag 25 juni 2009 om 20:48
quote:elninjoo schreef op 25 juni 2009 @ 09:46:
[...]
Het gaat hier niet over 'n dier dat wel eens de boel bevuilt, maar zo te lezen is het dagelijkse kost. Dat scheelt nogal. Een dier kan altijd 'n keer ziek zijn en dus in huis kotsen, maar dan gaat 't ook weer over.
Verder heb ik idd geen dier in huis, maar 'n buiten konijn.Je hebt één konijn toch? Volgens mij is het in een eerder topic al genoemd, maar konijnen zijn sociale dieren dus ik raad je aan er nog een te nemen. Of deze weg te doen en te zorgen voor een plek waar het beest wel met andere konijnen contact heeft.
[...]
Het gaat hier niet over 'n dier dat wel eens de boel bevuilt, maar zo te lezen is het dagelijkse kost. Dat scheelt nogal. Een dier kan altijd 'n keer ziek zijn en dus in huis kotsen, maar dan gaat 't ook weer over.
Verder heb ik idd geen dier in huis, maar 'n buiten konijn.Je hebt één konijn toch? Volgens mij is het in een eerder topic al genoemd, maar konijnen zijn sociale dieren dus ik raad je aan er nog een te nemen. Of deze weg te doen en te zorgen voor een plek waar het beest wel met andere konijnen contact heeft.
Elke gelijkenis met bestaande personen en gebeurtenissen berust geheel en al op toeval.
donderdag 25 juni 2009 om 21:20
