Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?



Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal (~15.000 berichten!) kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.



Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.



Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste vijf delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III http://forum.viva.nl/foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V



Maart 2016 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen





Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

Ik lees net dat er een explosie van pollen is geweest afgelopen week en dat heb ik goed kunnen merken!

Allergiepillen hielpen wel wát, gelukkig.

Nu toch minder last (heeft hier ff geregend) en meteen meer energie om ff schoon te maken hier en daar

Dus dat ga ik maar ff doen ook.



Laters, meiden, houd je taai!

Aiksje, je kunt jezelf voor je kop slaan, maar als dat zoveel moeite kostte gedurende die 2 jaar en zo weinig spontaan ging, je toen overal moeilijks in zag, dan is dat zo.

Dan wás het ook niet (bepaald) ideaal, je kunt zoiets niet forceren, en ook niet nu dat je daar anders over denkt omdat het misschien over is tussen jullie.



JIJ zag dus overal beren op de weg en dat is vaak niet voor niks, dat moet je jezelf niet aanrekenen, dan paste het niet en heeft hij misschien proberen te forceren dat het wél ging passen.

Dat zou niet nodig moeten zijn, het feit dat het moeite kost, je best ervoor moet doen, zegt op zichzelf denk ik wel genoeg.

Nu ziet hij overal al snel beren op de weg en misschien dus wel terecht, als het zo'n moeite kost is het niet weggelegd, niet spontaan, niet leuk genoeg om daarop terug te kunnen vallen en een sterke relatie op gebouwd te hebben.



Daar hoef je geen schuld voor op je te nemen: het wás zo, je voelde het zo, het klikte niet met die kinderen, het hoort niet zoveel moeite te kosten of dat je beter je best had kunnen of moeten doen.

Net zoals je niet van hem kunt verwachten dat de moeder van zijn kinderen, waar hij mee te maken heeft en blijft hebben, hem onverschillig laat (en of dat aangeeft of hij al over haar heen is of niet).

Jullie brachten allebéi eigen issues die relatie in, dat heeft niks te maken met schuld, dat was de situatie en daar moesten jullie het mee doen (en dat ging niet, bracht onvrede en twijfels).



Als er van jullie beide kanten nog zoveel was waar jullie zelf nog niet uit waren, stond dat sowieso een gezonde relatie in de weg.

Dan kun je nog zoveel om elkaar geven, maar dat overwint die obstakels nog niet.

Dat is jammer, maar zo'n geforceerde relatie (als hij maar dit, als jij maar dat had/zou) wordt hem gewoon niet.



Enne, wat je laatste zin betreft: jullie hébben meer dan genoeg tijd gehad, jij ook, om alles te kunnen bespreken, ook afgelopen tijd nog.

Waar gíng het dan over als jullie elkaar zagen/spraken?

Die herkansing ís er geweest, wat is er nu nog dat je dwars zit en een kans voor wil om uit te leggen, te bespreken?

(en waarom pas nu, na de zoveelste keer aantrekken en ook weer afstoten?)

Aiksje: als dit, als dat: ik geloof daar niet zo in.

Het gaat er denk ik ook niet om of hij wel goed naar jouw behoeften heeft geluisterd, maar dat hij geen zin had of ruimte had om die te willen inwilligen.

Omdat dat dan "voor de ander doen" is en dat ging blijkbaar niet spontaan of van harte.

En andersom ook niet, zonder dat jij moest inleveren van jezelf.



Als die behoeften uiteen liggen, betekent het voldoen aan die behoeften hoe dan ook dat je (daarin) jezelf niet kunt zijn, dus ofwel moet inhouden ofwel iets aanwakkeren voor de ander wat je zelf niet voelt of niet natuurlijk of oprecht zelf ook zo voelt.



Dat is heel wat anders dan een ander nu en dan eens een pleziertje doen omdat je weet dat je de ander daar blij mee maakt, terwijl je daar zelf weinig mee hebt. Dat is incidenteel en dat doe je gewoon voor elkaar met liefde.

Niet als het om belangrijkere dingen gaat die terugkerend of duurzaam/ standaard/ doorlopend/ terugkerend verwacht worden (zoals uiteenlopende behoefte aan (app- en bel) contact of hoeveel tijd samen doorbrengen, seksuele behoeften, kinderwens, band met zijn kinderen opbouwen, omgang met exen, wel of niet samenwonen, financiele samenvoeging van belangen, wonen, werken en andere dingen waar je het niet over eens kunt zijn en die dealbreakers kunnen zijn.



Dat blijven terugkerende issues, die je niet zomaar oplost doordat 1 vd 2 (of beurtelings) de ander te pleasen, wil het werken.

Dan gaat het aanpassen uit liefde voor de ander ten koste van jezelf, als het belangrijk is.



Je wensen communiceren en ook horen van elkaar wil niet zeggen dat die ook vervuld gaan worden.

Het is waar 2 "willen" elkaar ontmoeten en botsen met elkaar.

Waar het niet "graag" is, maar moeite kost, je best moeten doen voor de ander, of de ander ontevreden of ongelukkig over blijft, een essentieel gebrek in de relatie ervaart.



Die kansen zijn imo er geweest om daar oplossingen in te vinden en als dat niet lukt, is dat niet omdat de ander dat niet belangrijk genoeg vond om te doen, maar omdat het niet gebeurd is, of nep zou zijn, iets wat je niet voelt of vindt, niet ontstaan is (bijv liefde voor zijn kinderen is niet gegroeid, doet er niet toe waarom, dat zijn dingen die min of meer spontaan ontstaan, een klik is, graag moet zijn en niet een opgave hoort te zijn.

En andersom ook dingen die niet spontaan waren van zijn kant, waar je om moet "zeuren" en ook gesprekken waarin je die wensen op een andere manier kenbaar maakt niet hadden geholpen als het niet graag gedaan is of de ander geen behoefte of zelfs moeite mee heeft of een hekel aan heeft, tegenstaat.



Daar kom je niet uit, want heeft niemand gelijk in (of allebei gelijk in).

Laat hem nu iig in zijn sop gaarkoken met rust, Aiksje!

Niet aan toegeven.

Stel maar eens even je eigen grenzen hieraan, alleen al aan de manier van communiceren..

via de app is iig geen manier van doen.

Zand: kinderen worden vaak gevormd om een soort verbeterde kloon van de ouders te moeten worden: ouders projecteren nogal wat op hun kinderen!



Het geeft dan strijd als dat niet lukt en het kind anders blijkt: met eigen capaciteiten, karakter, interesses, sterke en minder sterke kanten, andere ideeen en andere overtuigingen oa ook van de tijdgeest waarin je opgroeit en de eisen die aan je gesteld worden door een verander(en)de maatschappij (dan waarin de ouders zijn opgegroeid).



Het is eigenlijk vrij normaal dat kinderen niet alles overnemen van hun ouders, juist daarom zit er ontwikkeling in veranderende opvattingen, normen en waarden en levenswijzen.

En sommige dingen neem je wel over, aangeleerd als normaalwaarde of door overeenkomende karaktertrekken en eigenschappen?

Ken ook nog wel ouders van pubers die min of meer hun eigen kinderen weer soortgelijke opvoeding geven als zijzelf hebben gehad thuis (of ze die eigen opvoeding destijds okay vonden maar zelfs als ze die niet fijn hebben ervaren, maar voortzetten omdat dat normaal en vertrouwd voelt).



Probleem is als je dus niet dat ideaalbeeld wordt wat je ouders voor ogen hebben, omdat ouders (te) vaak denken dat kinderen kneedbaar zijn en het zichzelf aanrekenen als kinderen niet gehoorzamen/ beantwoorden aan dat beeld.

En bij volwassenen dat we ook verwachten dat de ander aan bepaalde levenswijzen en overtuigingen beantwoordt als die ons "eigen"

zijn: onze normaalwaarde.



En dat wat we zelf normaal vinden is vaak eerder vertrouwd, overgenomen uit opvoeding of omgevingsinvloeden, media en ontwikkelingen in de maatschappij waaruit je eoa mix samenstelt van hoe je zelf over eea denkt.

(kan ook deels juist afzetten tegen leefwijzen en opvattingen van je ouders zijn, of eigenschappen in hen die je ongewenst vindt (of iig voor jezelf afwijst: zó wil je beslist niet worden!).



En als kind kun je niet veel meer dan afzetten/protesteren of erin mee gaan (aanpassen) (ook als je het ergens niet mee eens bent): de ouder beslist uiteindelijk voor en over jou.

Als kind heb je er alle belang bij dat ouders goedkeurend over je denken, dus als je redelijk gehoorzaamt aan wat de ouders verwachten.

En misschien hangt de mate van aanpassen of tegenin gaan af van de ruimte die je als kind krijgt om tegen de regels en verwachtingen in te gaan, een eigen mening te mogen hebben en je eigenheid te ontwikkelen, zonder dat de ouders zich daarom afgewezen voelen.

Als je heel stellige ouders had, hun wil wet was en weinig ruimte voor jouw eigen wil (en eigenheid), dan ligt voor de hand dat je je op den duur neerlegde bij hun wil.

(zij het dat misschien onderhuids nog steeds onder protest is: je vormt ook je mening obv wat je niet wilt/niet wilt zijn).



Als je dan ouder en steeds minder afhankelijk wordt, steeds gelijkwaardiger dus, komt dat protest alsnog naar boven (in de pubertijd of daarna als je eenmaal zelfstandig bent bijv).



Het zou allemaal minder een probleem zijn als die gelijkwaardigheid ook erkend wordt en je niet elkaar probeert te overtuigen dat de ander meer zou moeten zijn zoals je zelf bent, denkt, vindt en gedraagt.

Als je over en weer zou kunnen denken: "wat jij vindt en hoe jij leeft moet jij lekker zelf weten voor je eigen leven, dat mag, op jouw manier, als ik dan maar de mijne mag hebben, en ook mag leven zoals ik dat lekker zelf mag weten", dan zouden er al zoveel minder problemen zijn tussen ouders en (zelfs volwassen) kinderen.



Ook al weet jij heel goed wat jij wilt, het mechanisme van aanpassen en pleasen (om goedkeuring/ waardering/ liefde) heb je daar meestal idd vandaan en is jarenlang "getraind".

NIet zo gek dat je dat dus herhaalt in relaties, ook al denk je er van binnen misschien heel anders over.



In feite is dat je bekende "strategie" in de wisselwerking met anderen, niet alleen met partners, denk ik.

Ook misschien in hoe je omgaat met collega's en klanten, of kunt opkomen voor je eigen belangen, als is dat soms makkelijker omdat je daar geen liefde en waardering van nodig hebt, minder te verliezen hebt dus als dat niet botert.



Dat de ander liefst hetzelfde met jou omgaat als jij met die ander, is denk ik een even zo logisch verschijnsel bij pleasers iig.

Omdat je je anders laat overrulen door andere mensen die stellig of dominant hun mening verkondigen.

Andersom vinden niet alle overheersende en stellige mensen het fijn om met soortgelijke mensen om te gaan als zijzelf, die tegenspreken, en die zoeken vaak (onbewust) ja-knikkers die zich aan hun aanpassen.

(uitzonderingen daargelaten en meestal hebben ze juist intussen wél respect voor iemand die is zoals zijzelf zijn, die tegenspreekt, mits het iemand is die ze hoog inschatten (evenwaardig danwel hoger dan zichzelf).

Van een kind of "minderwaardig" iemand nemen ze waarschijnlijk niks aan omdat ze die niet als gelijkwaardig kunnen zien of naar kunnen opkijken.

(en vaak blijf je ongelijkwaardig, want jonger en dús minder wijs, ook als je 50 bent en die ouder 75 is).



In relaties wil je die gelijkwaardigheid natuurlijk sowieso, maar als je je oude mechanisme herhaalt zul je gevoelig blijven voor het laten overheersen door zijn mening of dat je zijn wensen/ verwachtingen wil invullen, omdat je bang bent om lastig te zijn (terwijl je gokt op meer liefde en waardering als je zijn goedkeuring hebt) en maak je hem in feite belangrijker dan jezelf, omdat je dat gewend bent.

Daarmee maak je het eigenlijk zelf minder gelijkwaardig, krop je -net als voorheen- evt protesten (en onvredes) op tot ze irritaties worden en net zo lang tot ze (na jaren?) zo krachtig worden dat ze alsnog overheersen.



En misschien omdat je bang bent dat het niet zal passen als jij je niet aanpast, bij verschillen (in leefwijze, opinies, enz).

En dan de liefde kwijtraakt, als hij zich niet zal aanpassen.

De clou is misschien wel dat niemand zich zou moeten hoéven aanpassen (in belangrijke issues), ook al kun je in een relatie misschien niet verwachten dat je 100% je eigen zin kunt doen en gangetje kunt gaan.

ALs mensen iha de verwachting zouden kunnen loslaten dat de ander (liefst) zo is als jezelf, en je terugkrijgt wat je erin stopt, en je niet persoonlijk gekwetst of afgewezen zou worden of voelen bij oneens zijn, maar ieder het zijne over mag denken, zouden we al een stuk verder zijn.



Dat is wat lastig als je samenwoont of een relatie hebt, en het botst op die (bovenstaande) essentiele issues.

Soms leer je zelf soepeler te worden en bijv te onderzoeken of het wel echt jóuw behoeften en normen zijn, of jouw normaalwaarden (geworden) zijn, waar je anders over kunt gaan denken onder invloed van de ander, dan kun je van elkaar leren.

Of het blijft een machtsstrijdje (al dan niet onderhuids gevoerd, mokken, balen, tolereren, bakzeil halen).



Soms zijn het misschien eigenschappen die je aanvankelijk juist bewondert in de ander (en eigenlijk in je moeder ook), omdat je daar zelf te weinig van hebt (te weinig stellig en onbeinvloedbaar, te weinig opstaan voor jezelf en wat je wilt kenbaar durven maken, laat staan dominant op proberen te leggen aan de ander, of duidelijk te maken wat je van die ander verwacht).

Dan verafschuw je dat tegelijkertijd in die ander, dat die dat wel moeiteloos doet (tot jij "ho" zegt) en jou zoveel moeite kost/ dat niet zou durven, zelfs niet in gezonde mate.



Verschillen in personen binnen een relatie zijn geen probleem als je dat beiden prima vindt en zolang je dat prima vindt: de een uithuizig en ondernemend, de ander huismus, ochtend- of avondmens, ambitieus of minder ambitieus, in de stad of platteland willen wonen, enz zonder dat het ene "beter" wordt gevonden dan het andere.

Als je elkaar erin wilt veranderen, wordt het een strijdje wie gelijk heeft (en overtuigd zijn van eigen gelijk van eigen normaalwaarden).

En daarbij de angst dat waarin jij het niet eens bent met hem, zijn liefde en hoe hij over jou denkt zal verminderen of kunt verliezen als jij doorzet wat jij wilt of belangrijk vindt.

Covey noemt dat "winnaars-verliezers- denken" (je zin krijgen, gelijk willen halen, de ander veranderen/overhalen/ "bewerken"/ pushen zodat die het eens wordt met jou).



Het kan alleen maar "werken" als die verschillen er mogen zijn, erkend worden en ieder min of meer eigen zin mag en kan doen, zonder de ander daarmee in de weg te staan of te benadelen (of zonder dat die zich gekwetst voelt).

ALs je die verschillen dan los van elkaar kunt doen/beleven/ uitoefenen.

Bij essentiele verschillen (in levenswijzen) lukt dat vaak niet, omdat dan 1 van de 2 moet aanpassen (of allebei, een middenweg, compromis) om toch samen dat te kunnen doen/ samen te kunnen leven.



Dwz dat als de een wekelijks wil uitgaan en de ander lekker thuisblijven, dat je dat allebei ook gewoon kunt doen, zonder dat van de ander ook te verwachten, enz.

Respecteren en accepteren dus, dat ieder eea op eigen manier en naar eigen goeddunken "mag" doen (zonder problemen en gedoe).

Over en weer dan wel, he.

Ouders hebben iets te zeggen over hun kinderen, maar partners zijn elkaars ouders niet en de ene visie zou evenwaardig horen te zijn aan elkaar, ook al is het niet eensluidend.

Jezelf bij voorbaat inleveren/aanpassen aan wat hij verwacht of wat jij denkt dat hij verwacht, om de harmonie maar te bewaren, is iets waarmee je zelf eigenlijk de relatie ongelijkwaardig maakt.



En als dat om kleine dingen gaat is dat helemaal niet erg.

Het breekt pas op bij grote dingen, waarin je "jezelf verliest", en ook niet waarachtig van binnen ruimer of anders over bent gaan denken, dus die je wel (op het oog) doet/aanpast, maar van binnen protesteert en moeite mee blijft houden, ook als je die niet uit en niet wilt "zeuren".

Dan lever je je in feite uit aan de waardering (en liefde) en goedkeuring van de ander, door dat belangrijker te maken dan iets wat in essentie bij jou hoort en je moet afwijzen van jezelf, uit angst dat hij jóu afwijst (als je ervoor uit zou komen of voor op te staan).



Je kunt naar elkaar toegroeien of van elkaar leren als je flexibel bent en inziet dat je eigen normaalwaardes ook maar deels aangeleerd zijn en als je openstaat voor ook andere opvattingen, als je daar iets uit kunt halen, bij kunt stellen in de zin van verruimen (niet je laten beperken door beperkender opvattingen).

Het is ook het loslaten van het idee dat je eigen opvattingen en levenswijzen ook de beste zijn en dat iedereen dat liefst zo moest zijn of doen, en zeker je partner (en kinderen).

quote:aiksje schreef op 15 mei 2016 @ 11:37:

Thanks suzy en zandvogel.

Ik heb geen contact opgenomen en ga dit ook niet doen. Ik vind het alleen verdomd moeilijk. Omdat het voor mij echt absoluut geen manier is van omgang met elkaar.



Ik geloof ergens ook wel dat hij zich ook niet helemaal top erbij voelt. Hij heeft namelijk echt wel gevoel voor me dar heeft hij zelf gezegd. Dat hij heel veel van me houd. Maar het is zoals zandvogel zegt...het blijft een man en gaat er simpeler mee om. Minder emotioneel.



Ik snap overigens ook niet waarom ik nog hoop dat hij wat zal doen terwijl hij zo met me omgaat..!



Jullie moeten me gewoon een schop blijven geven...en tegen me zeggen dat ik geen contact mag zoeken.



En waarom is dat dikgedrukte voor jou niet genoeg dan, om zelf daar je conclusies uit te trekken?

Als je dat echt niet wilt, bedoel ik, is dat toch reden genoeg voor jóu om zo'n relatie (voortzetten) niet langer te willen?

Als je dit alleen maar denkt en zégt, en intussen hoopt dat hij het nog voortzet en contact opneemt, weerspreek je jezelf, in hoe je het wilt, want dan heb je het wéér gepikt.

Het ís voor jou blijkbaar geen reden om niet verder te willen met hem.

Het is voor jou hooguit reden dat hij dat verandert en nooit meer zo doet, maar blijkbaar geen reden om geen relatie (meer) met hem te willen.



Eigenlijk zeg je dus: ik pik dit niet, terwijl je tegelijkertijd het wél pikt, als hij maar terugkrabbelt.

Je meent dan eigenlijk niet wat je zegt en je doet ook niet wat je zegt en dan maakt het ook weinig of geen indruk.

Je zet dat zo overboord als hij maar weer lief doet en met jóu verder zou willen gaan.

Zo komt hij ermee weg en zo gaat dat vaker, dan wordt dat ook op den duur met een korrel zout genomen.

Woorden (en ook beloftes) die niet worden gestaafd met bijpassend gedrag (ernaar handelen) hebben maar weinig invloed.



Net zoiets als dat je verwoed aan het afwassen bent terwijl je roept: "ik vertik het, ik doe het niet langer, ik ga jullie afwas niet meer doen, ik ben het zó zat, ruim je eigen troep eens op" enz, (en dat al jaren doet, en blijft doen).

Dat is geen echt protesteren, dat is ff met woorden ventileren en even later is het alweer vergeten en volgende keer precies zo.

Zelfde als roepen: "ik ben er klaar mee" om vervolgens toch weer een kans te geven, en weer, enz enz.

AIksje: quote:

"Het enige waarom ik wil dat hij nog contact zoekt met me is omdat ik dan het gevoel heb dat het hem ook wel degelijk wat doet. Dat hij zelf ook inziet dat dit niet de manier van omgaan is. Ik heb geen hoop meer dat het goed komt. Het heeft allemaal lang genoeg geduurd. Er is teveel gebeurd. Maar een normale afsluiting ben ik wel waard."



Je hoéft natuurlijk niet op hem te wachten daarmee met dit meedelen.

Je kúnt er zelf ook een "normale afsluiting" aan geven: het zelf uitmaken, en deze woorden gebruiken.



Afwachten tot hij contact opneemt, om te zien of het hem ook wel wat doet, ik weet niet of het een met het ander te maken heeft. Ook als het hem veel doet kan hij bijv te trots zijn oid.

ALs het goed is weet je vanuit die tijd samen wel halen dat hij ook van jou houdt.

En zo niet, (dat je dat niet weet), dan zijn jullie er niet in geslaagd om de liefde te laten versterken (vanuit verliefdheid en aantrekking), of het vertrouwen daarin iig niet opgebouwd, dat jullie belangrijk zijn voor elkaar.



Dat zegt dan ook genoeg, denk ik.

Volgens hang jij al langere tijd aan een draadje te bungelen, een touwtje wat hij in handen heeft (denk jij iig).

Dat is niet fijn, je kunt dat zelf stoppen.

En waarom cadeautjes ook teruggeven?

Zijn die ook niks meer waard (persoonlijke waarde) als de relatie afgelopen is?

ALsof die dan ook niet gemeend waren of zo?

Maakt dat het definitiever?

Of met terugwerkende kracht de hele relatie dan het niet waard geweest?

Verspilde tijd?

(serieuze vraag, he, ik heb dat zelf nooit gedaan, cadeau's op de stoep gezet, behalve de trouwring die ik naar hem toe gegooid heb.

Sommige dingen weliswaar jaren niet gedragen of ergens opgeborgen, maar wel gekoesterd omdat die ooit met liefde gegeven waren).

Aiksje: mooi en droevig/emotioneel tegelijk, wat je gestuurd hebt.

Heb je het ook gestuurd met als verwachting dat ie zou reageren?

Hoe lang geleden heb je het gestuurd?



Geen antwoord is ook antwoord, denk ik, afhankelijk van of hij het al gelezen heeft..

Als ie helemaal niet reageert weet je ook genoeg, hoe k*t ook..



Ik hoop dat je een beetje kunt slapen.