Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?



Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal (~15.000 berichten!) kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.



Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.



Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste vijf delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III http://forum.viva.nl/foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V



Maart 2016 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen





Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

quote:Zen28 schreef op 12 mei 2016 @ 12:51:

Hi dames,



Ohh wat een inzicht heb ik gekregen waar ik dolblij mee ben maar ook doodeng vind.

Ik voel gewoon al mijn hele leven pijn in mijn lichaam bij momenten van er niet bijhoren en verlating. mijn gedachten nemen t dan ook over waardoor het nog erger word ( down, huilen, bevestiging zoeken ).

Ik heb gewoon een hele diepe grote wond, mijn pijnlichaam en duiveltje.

En waar ik dolblij mee ben is dat ik het eindelijk herken en dat ik het ook niet meer wil hebben.

Ik kan situaties uit de weg gaan waar ik het duiveltje mee voed!

Dus bv door te trekken aan mijn ex, voedde ik t duiveltje en daarom zat ik er zo zwaar in.

Ik ben gelovig en nu ga ik ook weer wat vaker naar een moderne kerk, ook bid/ mediteer ik weer. Dit helpt mij. Het is een zware weg want vooral t negatieve gevoel zit gewoon in mijn lichaam. Maar nu weet ik dat t ook weer weg kan gaan.

Ik denk dus dat mijn ex ook een heel groot pijnlichaam heeft waardoor hij bij me wegloopt. Ik geloof nog steeds niet dat onze liefde niet echt was, alleen werkte het niet door dezelfde pijnen.

Door het besef is het voor mij nog steeds dubbel. Het is nu gewoon uit, maar waarom ziet hij dan niet zijn probleem in? Kijk niet dat ik hem nu terug wil, dat kan ik niet. Ik wil met mezelf aan de slag. Maar stel dat we beide het probleem inzien dan kan het wel werken.

Hoe kan ik bovenstaande gedachten loslaten?



Zen: idd fijn dat je je hiervan nu bewust bent!

Waar zit dat in je lichaam, kun je dat duiden?

Daar kun je dan "heen" met je bewuste aandacht en ademhaling, je hand erop leggen, juist op die plek warmte en gedachten heen sturen, hoe voelt het aan als je je op het lichamelijke voelen ervan probeert te focussen?

Is het beknellend, of opgeblazen, diffuus, constant of wisselend, voelt het zwaar, hoe zwaar dan, enz?

Als je het visueel maakt, hoe ziet het er dan uit? Ronde bal, vierkant, rechte lijn, elastiek, touw, heeft het een kleur, hoe groot is die plek dan ongeveer, enz.

Je kunt er ook "heen ademen", bijv zit het hoog (maag) dan breng je je adem daarheen, zit het in onderbuik dan dieper dus daarheen enz.

Je kunt ook in gedachten in je lijf afdalen door die plek in je lichaam van binnen te proberen te "voelen" (dus niet de huid daarboven, maar van binnen daaronder).



Is het bijv in de vorm van een elastisch beknellende band oid dan zou je in gedachten dat kunnen doorknippen.

Klinkt gek, maar juist het fysieke ervan aandacht geven kan enorm opluchten!



Ben zelf ook eea fysiek aan het uitzoeken voor mezelf (ik geloof wel dat bepaalde fysieke klachten of ongemakken soms in verband staan met mentale processen).

Ik lees ook logische dingen die ik zelf eigenlijk ook wel wist en bevestigen dat je ook je lichaam soms beter kent dan je denkt.

Ik ga even andere dingen visualiseren in het zonnetje, lekker ontspannen ff een uurtje in de tuin

quote:Amy_123 schreef op 11 mei 2016 @ 13:26:

Heerlijk Storm

En weet je, dat kan ook nog na je 40'ste en ik weet van horen zeggen ook na je 50'ste. Zeker vrouwen bloeien alleen maar meer op op dit gebied



Alleen van horen zeggen, zeker, jaja



Bij hutje kwam ik een andere man met hond tegen, die ik nog niet kende en (uiterlijk alvast) aantrekkelijk leek.

Geen idee of die single is en misschien alleen maar dat weekend er was of vaker zal zien.

En verder is er soms eentje die ik vorig jaar al gespot had, voor mij aantrekkelijke man, om div redenen, waar ik "vibes" bij voel, me verbeeld dat ie mij ook heus wel ziet, maar die heeft al een vrouw dus dat is geen optie.

Kijken en niet aankomen



Niet dat ik onbereikbaar/ niet beschikbaar aantrekkelijk vind oid, op onbereikbare mannen val, omdát dat veilig zou zijn oid, het is gewoon de (voor mij) aantrekkelijkste man die daar rondloopt vooralsnog, als het om op het eerste gezicht gaat, je weet immers op het eerste gezicht niet of iemand "vrij" is of niet.

En is geen optie dus.

Dus ik kijk gewoon om me heen, ga a.s. weekend misschien ook eens ergens heen waar ik nog niemand ken, even de vijver wat vergroten zeg maar.



Zonnig en warm weer wakkert eea wel aan, bij mij althans!



Btw: Aiksje vroeg het volgens mij: de rugpijn heeft niet echt in/doorgezet omdat ik oefeningen had gedaan in het gras en gezwommen heb ná het tuinieren en (denk ik) omdat ik die dag ook veel gewandeld had.

Is meer stijfheid, dus door in beweging te blijven heb ik het blijkbaar beter kunnen voorkomen!

Ik sluit me aan bij Storm, Aiksje.

Het klinkt allemaal zo vermoeiend en dat kan de bedoeling niet zijn.

Ik denk dat jullie best gek op elkaar zijn, maar eigenlijk vanaf het begin gewoon geen goede match zijn.

Het lijkt wel alsof jullie constant proberen vanuit een slechte start dat alsnog werkend te krijgen, terwijl je zou denken dat juist die eerste verliefde tijd nog met een roze wolk omgeven is en daarna in de dagelijkse realiteit eea stabiliseert.

Als die eerste tijd al zoveel problemen opleverde, wordt het er meestal niet beter op.



Misschien wilden jullie allebei oprecht nog een kans geven, met allerlei voorwaarden omgeven, en moet je idd erkennen dat jullie niet passen, teveel mitsen en maren aan hangen, het alleen zou kunnen "werken" als de ander van alles verandert.

Dan wordt elk dingetje een soort machtsstrijdje wie er gelijk heeft.

Zo te zien kunnen jullie allebei niet jezelf blijven in deze relatie en onder deze omstandigheden.



Als je zo je best moet doen om bij elkaar in de smaak te gaan en blijven vallen, moeite moet doen om bijv die kinderen leuk te vinden terwijl je dat eigenlijk niet voelt, overal water in de wijn moet doen voor je gevoel, of hij, dan past het blijkbaar niet.

En als je dan ook nog eens niet samen kunt communiceren, (en dat via de app moet ook nog, wat allerlei misverstanden in de hand werkt) is het helemaal onbegonnen werk.



Als hij boos reageert dat je hem niet vertrouwt, (terwijl het daar niet eens over ging) vind ik ook niet bepaald een goed teken.

Het duidt er iig minstens op dat jullie in die 2 jaar tijd niet het volle vertrouwen(sbasis) in elkaar of in een soepele relatie samen hebben gekregen en dat is lastig nog te keren.



Ken een stel dat elkaar iedere dag alleen maar afkraakt, incl scheldwoorden als mafkees, doe toch niet zo stom, enz, en dat heen en weer, tis me een raadsel wat die lui bij elkaar houdt?!

Ik zou dat geen dág willen, dan vraag ik weleens wat er nog wél leuk is aan die relatie of aan elkaar en kunnen ze geen antwoord op geven, lopen altijd te klagen over elkaar en gaan er dag in dag uit mee door? Omdat je nu eenmaal bij elkaar bent? Gewoonte?

Dat komt toch imo neer op elke dag zelf weer kiezen om vrijwillig voort te zetten, en voor ontevredenheid en onvrede, maar ze blijven elkaar corrigeren en willen veranderen, dus in feite de boodschap geven: "jij bent niet goed (genoeg) voor mij".

(en niet eens meer de hoop dat de ander daadwerkelijk nog verandert, dus in feite accepteer je dat dan toch echt zelf en stelt elk protest in woorden niks meer voor, als er toch nooit consequenties aan hangen).



Er komt een moment dat je moet constateren dat het zo gaat blijven zoals het gaat en dat kun je dan accepteren of je conclusies trekken of je zo'n relatie "goed genoeg" vindt of dat je genoegen aan het nemen bent, Aiksje.

Met minder dan je jezelf gunt of had voorgesteld van een fijne, gezonde liefde en het soort omgang, diepgang en zorgzaamheid enz wat jij verwacht.

Storm: ik heb besloten wat gerichter me te bewegen in bepaalde omgevingen terwijl ik mijn ogen open houd voor het spontane wat op je pad komt.

Zonder echt een focus op op zoek te zijn, meer vanuit in mogelijkheden denken en zonder haast.

Intussen oog houden voor al het andere waar ik echt plezier en voldoening uit haal en mezelf in kan ontplooien of uitdagen.



Grappig dan wel weer dat ik gisteravond bij de pomp (ja, ik verzin het niet, altijd bij de pomp of supermarkt) mijn oude Vlam (ook wel Tarzan vd kassa genoemd, haha) weer tegenkwam.

Ik stond binnen weer eens te kletsen met personeel en zag een lekker ding aankomen.

Toen hij binnenkwam zei ik: "oh, ben jij het. Ik dacht: daar komt een lekkere man aan".

Affijn, oppervlakkig gesprekje met de kassiere erbij, over de warmte en dat hij in zijn tuin zowel zon en schaduw had en dus geen last van had oid.

En had ik natuurlijk moeten inkoppen (of ik dan niet in zíjn tuin kon komen zonnen of zoiets ) maar natuurlijk niet gedaan.

Ik had immers al laten blijken dat ik hem nog altijd een lekkere man vind, dat was wel weer genoeg hint naar mijn idee.

Daarna nog zoiets, over té mooie avond om binnen te zitten en voorlopig de laatste, dus wellicht terrasje ging pikken en waarbij ik op zijn antwoord had kunnen zeggen dat ik liever in zijn tuin zou liggen zitten (want dat is ook zo), maar ja, ik ga mezelf niet in de aanbieding gooien, zonder signalen van wederzijdse interesse.

En een luchtig praatje zie ik daar nog niet voor aan.

Als hij iets zou willen weet ie me wel te vinden.

Het is ook alweer zo lang geleden en bovendien weet ik niet of hij niet inmiddels iemand heeft.



Blijft wel "toevallig" haha, dat ik in zo'n mood verkeer en verder ook áltijd als ik op het punt sta om daar weer eens aktie op te ondernemen, óf net iets begin met een andere minnaar, hij voor mijn neus staat.

Misschien wel als een symbool wat voor mij bevestigt dat dat (en dus niet híj, maar datgene) het "juiste" is om te doen of zo, goed voor me zou zijn.

(bah, nu een liedje op de radio van "toen" met hem, haha, "Take it slow, we're just ordinary people, we don't know which way to go".

En ook weer toevallig dat zus dag daarvoor opduikt die toen oa roet in het eten gooide (plus mijn "haast" ook, mijn ongeduld, mán wat lustte ik die man, een (seksuele) aantrekking die ik nog niet kende, en nog bleek te kloppen ook, als minnaars iig, zij het dat we op andere vlakken in totaal andere fases zaten).

Maar sjee, wat was ik stralend, wat er ook gebeurde, ondanks alle drama eromheen, en dat bleef ik nog lange tijd na afloop ook (en veel mensen legden dat uit als verliefd, al was ik dat per definitie niet!!)



Hoe dan ook herinner ik hem óók aan een pijnlijke periode (drama met zus) en een paar leuke praatjes wegen daar wellicht niet tegenop, ook al stonden we toen op 1 lijn (steunden elkaar).

Al met al was het te ingewikkeld, teveel drama, en nooit echt de kans gehad om bepaalde misverstanden (gestook en geroddel door zus) uit te praten.

Ook was ik destijds erg met mijn ontdekkingstocht bezig en (te?) hoge verwachtingen van eea, daar ben ik nu zelf wel anders in geworden en ook qua contact tussendoor denk ik er nu heel anders over, je leert ook eea.

Dan vind ik het jammer als het beeld wat iemand heeft is blijven stilstaan bij het laatste wat je van elkaar weet (of denkt te weten), dat dat een soort feit wordt (want onweersproken bleef).



Een goed gesprek zou misschien achteraf nog eea uit de weg kunnen nemen, zeker met wat we nu weten, en allebei jaren verder, losgelaten, dus ja, zoveel tijd later snap ik ook wel dat ie daar niet meer aan begint.

Zelf grijp ik ook niet terug op eerdere minnaars, waar het niet mee werkte op den duur, en zou hij de uitzondering daarop zijn (was niet "af" en frustrerend en verwarrend).

Ik was toen zelf onzeker door die maffe driehoeksrelatie, leeftijdsverschil, verschil in wensen qua partner en relatie, verliefdheid & nog een gezin willen iha, wat wat hem betrof allemaal niét paste. Ik keek vooral naar wat wél kon en paste, hij (nog) niet (later sprak ik hem nog eens en had hij afscheid genomen van sommige levensdoelen en stond ie er soortgelijk in, qua niet langer op zoek naar een "echte" relatie, ook iha een SV prima vond).

Daarbij stond ik toen midden in een scheiding en was het allemaal niet zo handig, ingewikkeld, qua mijn kinderen nog niet de vrijheid van nu, weinig te bieden buiten een tweewekelijks "kindvrij" weekend en hij zichzelf (terecht!!) nog de volle mep gunde met iemand.



Hoe dan ook, als iemand er (in het nu) geen ruimte voor heeft of niet (meer) in gelooft, zij het (groten)deels gebaseerd op ervaringen en op conclusies van destijds, (die niet langer zo zijn of ook niet zo waren) dan houdt het op, he.



Soms denk ik wel dat we iha te moeilijk doen en dat het voor je neus kan liggen zonder dat je dat ziet of doorhebt..

Ik ga alleen niet (meer) trekken aan iemand die niet net zo graag wil als ik: wederzijdsheid geldt in ál mijn relaties die ik nu heb, alleen dan is die gelijkwaardigheid er, die ik noodzakelijk vind voor een gezond soort omgang en "relatie": essentiele uitgangspunten moeten iig overeenkomen, en in minder belangrijke details kun je water in de wijn doen, heen en weer in aanpassen.



Hoe dan ook luidde het een periode in van heel veel inzichten, achter elkaar door, waarin mijn intuitie op haarscherp stond, en een enorme verbinding met die "natuurlijke staat van zijn", aangesloten op die innerlijke bron in jezelf.

En toch niet weten wat dat te betekenen had, wat ik daar nou precies van te leren had, behalve constante signalen dat ik op mijn pad zat oid.

Klinkt vaag en kan er ook niet te diep op in gaan, heb die sterke intuitie (en connectie met mezelf) daarna nog maar 1x meegemaakt.

Dat is zo bijzonder en toch weet ik niet wat ik daarmee moet voor mezelf, wat het betekent, hooguit een (soort bevestiging) van een richting om in te slaan, denk ik.

Richtingaanwijzers of zo.



Blijft bizar dat sommige dingen die opbreken (ook bijv met ex) later wel overeenkomen, zij het too late.

Of misschien is het zo dat je daar (allebei) van geleerd hebt, eenzelfde les, linksom of rechtsom.

En dat dat de (enige) bedoeling ervan ook was.



Haha, elke keer die zeldzame gesprekjes met (altijd) een kassiere erbij, moet er wel om lachen

quote:aiksje schreef op 13 mei 2016 @ 12:09:

Ik ben het echt ook eens met jullie.

Het houd ook gewoon een keer op. Dat heen en weer geslinger van gevoelens enzo schiet niet op.



Ik kan er met mijn verstand niet bij dat hij zo reageerde terwijl het niet eens over vertrouwen ging. Dat hij het nu weer laat exploderen om in mijn ogen niks. Als dit houden van is...



En dan nog via de app...ik begrijp dat gewoon niet.



Aiksje, ik wil niks insinueren, maar als zijn explosieve reactie echt raar is voor hoe je hem kent, en niet in verhouding staat met wat er van jouw kant kwam, (en hij kleine dingen uitvergroot en aangrijpt voor "ruzie") is mijn ervaring dat er toch weleens iets heel anders kan spelen aan zijn kant.

Als hij naar jouw idee zo zoekt naar rechtvaardigingen waarom het niet werkt tussen jullie, en onnodige ruzies in gang zet, er niet in wil wat jij bedoelt, verkeerd uitlegt en niet voor rede vatbaar, niet lijkt te wíllen begrijpen én bovendien "de vertrouwenskaart" erin gooit, (boos dat je hem niet vertrouwt, waar komt dat vandaan vraag ik me dan af?) dan is hij zélf misschien niet helemaal eerlijk naar jou.

Dat hoeft niet over een ander te gaan, maar dan is ie ergens niet eerlijk over, want imo komt zijn argwaan (dat jij dat bedoelde) niet zomaar uit de lucht vallen..



Als je je vinger er niet op kunt leggen, kunnen er weleens dingen aan zijn kant zijn, iets in hem waar hij onzeker over is of die iig niet over jou of jullie samen gaan.

Dat kan natuurlijk idd voortkomen uit jouw eerdere wantrouwen, of dat hij ook misschien de ervaring van een jaloezie met zijn ex had?

Het vragen om meer ruimte en zijn twijfels er steeds ingooien in combi met dit onnodig ruzie "zoeken" en onbegrip zou ik iig ook geen beste signalen vinden als ik jou was.



Het is goed dat je nu voor jezelf de grens trekt: "tot hier en niet verder met mij".

Angst en twijfel zijn altijd slechte raadgevers, en als je die angst ff uit kan schakelen, en je goed bij jezelf te rade gaat, kan dat plaatsmaken voor intuitie, dus luister nu goed naar jezelf als raadgever!

Amy: ik blijf mezelf gewoon als 40+ beschouwen, dat ben ik toch ook?, haha

Ik voel niet veel verschil, hooguit juist wat geduldiger, minder koortsachtig (of "behoeftig"), je weet op "onze" leeftijd wel zo'n beetje wat je wilt (en ook wat niet zo nodig hoéft) dat is denk ik in je voordeel.

Je kent jezelf beter en omdat je niet bang bent om alleen te zijn of te blijven, is dat een veel relaxter uitgangspunt (vind ik) dan uit eoa angst om "over te blijven" of buiten de boot te vallen.



Iemand zei dat ook op deze leeftijd de wereld nog voor je open ligt, en het is ook zo!

Er is nog steeds geen haast, als je leeft alsof je alle tijd hebt en je niet laat opfokken door de tijd of ergens tijd aan te verbinden.

In mogelijkheden blijven geloven is wel heel belangrijk, op élke leeftijd, dat het welkom is, maar geen múst en geen overspannen verwachtingen met een hoop ongeduldigheid van dien.



Qua familie: (ik haal dat later weg, gaat toch om anderen en is niet netjes): er is mij teveel gebeurd, ik begin daar niet meer aan, het is idd fijn om oppervlakkig openbaar contact te kunnen hebben en dat het daarbij blijft.

Het explosieve blijft, het is nog even onberekenbaar (weet ik van wie wél contact heeft), in al die jaren zijn omstandigheden én (haar) gevoelens en gemanipuleer niet veranderd, het wordt nooit milder of genuanceerder en ik ben daar wel klaar mee.

Mijn moeder wordt al tig jaar verguisd en genegeerd, ook broos, oud en ziek, zus krijgt die moeder die ze voor ogen had nooit te zien, omdat ze die de kans niet heeft gegeven en nog altijd niet geeft, met dodelijke ziekte en tot aan haar dood nog niet.

Zo geeft ze zichzelf ook niet de gelegenheid om dat "verwrongen" beeld (van vroeger) bij te stellen.

En daardoor kan ze zichzelf blijven rechtvaardigen dat ze vanalles kwalijk kan blíjven nemen, terwijl mijn moeder door de jaren heen ook verder ontwikkeld is, helemaal niet lijkt op de persoon die zus zich voorstelt.

Maar als zus zou geloven en erkennen dat mensen idd kunnen ontwikkelen, ook in emotioneel en empathisch opzicht, gooit ze haar eigen "ik ben nu eenmaal zo" in, want zou dat betekenen dat zij zelf ook iets zou kunnen veranderen en ontwikkelen.

En dat is de bedoeling niet, he?!

Dan vervalt de grond voor wrok, wraak en haat en kwalijk nemen (en daarmee tevens haar eigen rechtvaardiging waarom ze zelf zo geworden is zoals ze is).



In no time komt het gesprek weer op haar onmacht waar het alleenstaand moederschap alle "schuld" van krijgt en hoe mijn buurvrouw dat toch doet, alleen met 3 kinderen, opgeruimd huis, werk in goede banen, welopgevoede kinderen, alles op de rit (en zij dat maar niet voor elkaar krijgt).



Ik weet wel zeker dat zij in "redelijke periodes" (in de rust van geen ruzie en geen omgang) ook wel weet dat eea uit liefde was en haar/hun het beste gunde en nog steeds gun.

Haar manier van binding willen met mensen is dmv die onder controle willen (moeten) hebben en houden, om zeker te kunnen zijn dat ze niet weggaan (en niet vertrouwt op dat mensen vrijwillig graag met haar omgaan, en vanuit om elkaar geven dat genoeg zekerheid geeft. En dat wordt ook keer op keer bevestigt als je daar heilig van overtuigd bent, doordat ze zoveel heeft meegemaakt dat mensen idd haar "verlaten" als ze die controle kwijtraakt over hun, in feite zelf heeft weggejaagd daarmee, en dus een selffulfilling factor is geworden).



Ik stel geen diagnoses, ik zie trekken, ik heb me erin verdiept hoe die gedachtengangen gaan (en ook in mensen die dat wél zelf inzien en toch niet anders kunnen, die wéten dat hun jalouzie en kromme eigen onzekere gedachten niet wáár zijn, en daar toch niet zelf weg mee weten, voor in therapie zijn en nog steeds moeilijk vinden, achteraf vaak wel inzien dat ze onredelijk waren en spijt hebben, maar die buien hun overheers(t)en en alleen al voor zichzelf het leven en de relaties daarin zo ingewikkeld maken. En toch zo in elkaar zitten, allereerst daar dus zélf al zoveel hinder van ondervinden, in feite ook zelf slachtoffer van onvermogens zijn en ook weten dat ze anderen daarmee tekort doen of (onterecht) pijn doen).



Ik wil die invloed niet van haat en wrok, allerlei gif over (ver)oordelen van anderen, altijd maar de focus op wat er aan anderen mankeert of fout doen of haar tekort mee doen, dat eeuwige wantrouwen en argwaan jegens iedereen, constant moeten bewijzen dat je wél te vertrouwen bent, anderen zien als "kan ik die gebruiken of heb ik er niks aan", permanente steun nodig in de vorm van "meehuilen" en mee eens zijn/ gelijk geven, medeverontwaardigd moeten zijn (ben je niet vóór haar dan ben je automatisch tégen haar), geen enkele nuance of mildheid jegens anderen mogen aanbrengen.

Mensen die gedrag niet kunnen onderscheiden van de hele persoon, dus ook niet eoa gedrag (van haar) afwijzen los kunnen zien van "haar afwijzen", die overal een loyaliteits-issue van maken, het is zwaar vermoeiend en zeker als je zelf oordeelvrij wil kunnen denken en totaal niet bezig bent om mensen te be- of veroordelen.



Ik wil daar helemaal niet mee bezig zijn, ook niet via anderen die dat wél graag doen.

En zeker niet als het over andere geliefden (van mij) gaat, alleen maar het negatieve ziet, ik wíl niet door die bril kijken, en in die zin wíl ik me niet meer inleven in zo'n blik op de wereld.

Ik heb het jaren geprobeerd om te begrijpen, die duisternis, kommer en kwel, zoals zij het leven en de mensen erin ervaart, dezelfde mensen die ik ook ken, en zwartmaakt, teleurgesteld in is, beschuldigt van haar pijnen en uberhaubt altijd denkt in schuld, beschuldigen, aanvallen, onbegrip, eigenlijk precies zoals de waard is.



En (zeer, zeer) intelligent genoeg om in goede periodes echt wel te weten dat het niet waar is wat ze (in andere periodes) denkt of redeneert, en daar tóch aan koppelt of iemand van haar houdt of niet.

Want dan moet je alles doen wat in je macht ligt om haar het leven makkelijker te maken, te verlichten, verzachten, ontlasten (wat zo ongeveer inhoudt dat jij in dienst zou horen te staan van dat doel).



En laat dat nou precies 1 van de dingen zijn die Geurtz het "negatieve geloof" noemt en vroeger had eigengemaakt (ik mag niet tot last zijn, sterker nog: ik moet de ander/ anderen óntlasten) en dat dat dus mijn zwakke plek was oa, dus in die zin perfecte match als je een helper/redder goed kunt "gebruiken", dan snap je wel dat zij er alle belang bij had om (te manipuleren op) die knoppen te drukken, om mij in die rol te houden.

Daarvoor moet zij de hulpeloze blijven, die het (leven) niet af kan zonder hulp van "helpers" en waar mensen die dat niet in zich hebben niet gevoelig voor zijn.



Dat ik dus na scheiding een ontwikkeling inzette om de rol van helper/redder/ ontlaster van me af te schudden, dát kwam haar niet uit!

Zij had van iedereen die ik ken het allergrootste belang om mij in die rol te willen, (naast mijn kinderen natuurlijk, die écht afhankelijk waren toen ze jong waren) en zij ging daar ook het allerverst in: mijn grootste uitdaging.



Dat ik nooit meer terugkeer naar die rol moge duidelijk zijn, sinds die keuze (om bewust naar eigen vrijwilligheid wel/niet te helpen zoals mij uitkwam en wanneer/ in hoeverre/ in welke nog voor mij "gezonde mate") voor mijn neus kwam: zij óf ik, loyaal aan mezelf en mijn gezin zijn óf in bochten wringen waar ik niet achter stond om haar en haar kind maar van "onvoorwaardelijke liefde" te moeten voorzien (zoals zij dat voor zich ziet, met juist tig voorwaarden daaraan stellend).



Ik heb die ideeen van vroeger over "onvoorwaardelijkheid" zeer bijgesteld als het over anderen dan jezelf gaat: je kunt imo best onvoorwaardelijk van anderen houden, dat wil nog niet zeggen dat je koste wat het kost alles ook accepteren moet van anderen, en geen grenzen hoeft te stellen aan gedrag (laat staan schades láten aanrichten) of omgang.

Onvoorwaardelijk betekent voor mij niet langer dat je onvoorwaardelijk in elkaars leven moet zijn daarbij.

Ik houd van wel meer mensen nog steeds waar ik tóch beperkt of zelfs helemaal niet meer mee omga.



Ooit had ik mezelf tot taak gesteld om familie bij elkaar te houden, als een soort ideale moederkloek garant te staan voor verbondenheid, een onmogelijke en onhaalbare taak, waar je eigenlijk al zeker van kunt zijn dat dat nooit lukt, omdat dat helemaal niet binnen je macht ligt, dat je nooit die invloed op anderen hebt, dat dat niet aan mij is, maar aan diegenen zelf.



Dat was best een knauw, maar ook enorme eyeopener en "verlossing", een soort paradigmaverschuiving dat dat mijn taak helemaal niet was en is in het leven, dat je andermans innerlijke gebreken en wat ze tekort zijn gekomen bij anderen met de beste wil van de wereld niet kunt compenseren of helen van buitenaf.

En dan kan die ander dat nog wel willen geloven en ook dat ik daarvoor de meest aangewezen persoon ben (zij heeft mij hoog staan, zo hoog dat ze dat ook verwachtte), en daar moét je dan wel in "falen", dat kan niet anders, en dus zul je zo iemand altijd teleurstellen daarin, want dat KAN helemaal niet!



En dat kun je niet duidelijk maken aan iemand die heilig overtuigd is van dat anderen van buitenaf eea stuk hebben gemaakt in haar, en dus ook van buitenaf te repareren is.

Ik bén in haar ogen die ideale, begripvolle, compassievolle, liefdevolle, enz moeder, die ze altijd gewenst heeft en voor ogen had.

Dat zei ze zelf ook, maar daar kún je niet aan voldoen (aan zulke geidealiseerde en onmogelijke eisen van dat ideaalbeeld).

Los daarvan is ze zelf intussen (zonder dat ze dat ziet) veranderd in degene die ze het meest verantwoordelijk stelt dat ze zo "geworden is", en vol negatieve shit zit, vol teleurstelling en negatieve ervaringen met mensen, instanties, werk, liefde, onveiligheid, beschadigd vertrouwen (geen vertrouwen, dus vol wantrouwen) zit jegens mensen (ook die wél om haar geven en het beste voor hebben met haar en kind).

En op die laatsten (heel klein groepje, een enkeling) ligt dan zóveel druk om te bewijzen dat mensen wél te vertrouwen zijn en het niet alleen goed bedoelen met haar (want goede bedoelingen tellen voor haar niet, als je het toch "fout" doet in haar ogen), dat is niet op te brengen!



Nee hoor, dat is geen doen!

Eigenlijk verstaat zij onder liefde dat anderen meer om haar geven dan eigenliefde, en drijft het ook (met iedereen) tot het tot die grens komt (en eigenliefde altijd het laatste woord krijgt, dus in haar ogen de liefde voor haar nooit groot/goed genoeg is als het erop aankomt, want dat is haar enige definitie van liefde: onvoorwaardelijke liefde, zelfs als dat ten koste gaat van die persoons eigenliefde).



Mensen die het onmogelijke nastreven zullen dat nooit bereiken/ krijgen en altijd teleurgesteld zijn en blijven.

Ik doe daar niet aan mee, dat mensen niet goed genoeg zijn, zeker niet de mensen van wie ik houd of om geef, en nog wel omdat je eenzijdig die onvoorwaardelijke eisen aan hun stelt die je zelf ook niet kunt bieden aan anderen, omdat dat niet bestáát, niet kán, tenzij je jezelf zou verloochenen, opofferen, je ware zelf en kern van liefde afwijst ten gunste van compenseren van het gemis van diegene die zelf niet die eigen kern kent van echte eigenliefde.



Het is niet de taak of verantwoordelijkheid van anderen om dat gebrek in jezelf te moeten goedmaken, zodat diegene kan geloven dat ze goed genoeg is (om van te houden), omdat ze dat zelf niet kan voélen en in duisternis doolt, en blíjft ronddolen op zoek naar iemand die het licht aandoet, zonder dat licht in zichzelf te zoeken (de enige plek waar dat te vinden is).

En ook niet wil geloven dat dat zo is, hardnekkig van anderen vergt en verantwoordelijk voor stelt.

Een bodemloze put, zolang die ogen op de buitenwereld gericht zijn, en dat muntje niet valt, dat dat "positieve en negatieve" en "goed en kwaad" en alles wat ze bestrijdt of niet kan vinden, in zichzelf zit (opgesloten).

Anyway, sinds ik daar zelf wél achter ben, heb ik het druk genoeg met mijn eigen onhebbelijkheden en bij eigen kernen te blijven en vandaaruit proberen te leven.

Goed en kwaad en positief/licht en negatief/donker staan imo niet onomstotelijk vast als mensen iha aannemen (normen en waarden die ze voor zichzelf danwel anderen hanteren, of voor beide).

En de vraag is of dat het belangrijkste is, uberhaubt oordelen in goed en fout/ verkeerd/ slecht.

Of dat je die wel langs de "juiste" meetlat houdt ("eigen" normen en waarden, ongeacht hoe beinvloed die zijn van jongs af aan, door familiepatronen, geschiedenis, aanleg, omgeving en tijd(geest) waarin je opgroeit, algemene opinie (als die al bestaat), iig veranderlijk naar tijd en plaats).



En bestaat er uberhaubt wel zoiets als onafhankelijke, objectieve gemeenschappelijke, universeel soort innerlijke norm (als je maar in die kern komt, die natuurlijke staat, in contact met je "ware zelf" -en daarmee op een soort gemeenschappelijke bron van "weten"?)

En wat als die innerlijke bron vanalles tegenspreekt, die de "maatschappelijk aanvaarde" norm is of die van andere andersdenkenden tegenspreekt (met andere religies en culturen enz)?

Wat als je van jezelf houdt en je bent bijv niét de hetero, gehoorzame onderdrukte of ondergeschikte vrouw, of juist verwacht soort macho, of bepaald persoon/gedrag die je zou moeten/horen te zijn om een "goed" mens te zijn volgens het land/cultuur en/of religie waarin je leeft?



Is liegen áltijd fout, of stelen, of vreemdgaan, en allerlei andere dingen die als "slecht" bekend staan, is die grens tussen goed en slecht altijd even vaststaand, rigide en duidelijk en voor iedereen universeel in dezelfde mate geldend?

En maakt "slecht gedrag" je ook een slecht mens?

En -daaraan gekoppeld- het wel of niet waard om (tóch) van te houden, te vertrouwen, het "goede" van te blijven zien of overheerst, of gewoon niet op de weegschaal te leggen, om het totaalplaatje gaat, of de (mooie) ziel die daaronder doorschijnt, die je ziet/voelt of vermoedt, denkt te zien/voelen in die ander?



Zolang mensen zelf niet eens weten of ze "zichzelf" zijn (in contact met eigen bronnen en kernen) of zichzelf vereenzelvigen met eoa verhaal/ zelfbeeld en dat "jezelf zijn" noemen (in feite maar een aspect of deel van jou is, niet je werkelijke, gehele of "ware" zelf), zijn we denk ik nog ver weg van eoa utopie van gelijkgestemdheid wereldwijd, van acceptatie van verschillen tussen mensen en mannen en vrouwen, laat staan vrede (tussen geliefden alleen al, laat staan met mensen die je niet liefhebt).



Het is al heel wat als je jezelf van binnenuit "voldoende" vindt (en voelt).

Voldoende is imo goed genoeg, als totaalplaatje.

Zelf wankel ik daartussen, afhankelijk van de mate van verbinding met mezelf.

(ik wankel niet door wat anderen ergens van vinden, of van een aspect van mij, mits ik over de hele linie gelukkig met mezelf ben (of iig niet óngelukkig/ ontevreden over ben. Dat wisselt alleen naar eigen staat waarin ik verkeer, of in welke "laag" ik me bevind, bijv iets zelf afwijs of juist verwelkom/ kan omarmen).



Hoeveel gemakkelijker is het om "gewoon" te beantwoorden aan normen van buitenaf om jezelf een goed mens te kunnen wanen beoordelen?

Lastiger is om te beantwoorden aan die van jezelf, maar ook dan is er die onderstroom van liefde en eigenliefde in die kern, die is nooit weg (of ver weg), kun je je altijd weer mee verbinden en opzoeken.

Oei, er komt zo niet veel van minder forummen terecht,

Ff naar buiten nu, laters, iedereen een fijne en zonnige dag, geniet ervan als/nu het kan!

Ik denk dat hij het zelf helemaal niet weet, voor zichzelf niet duidelijk heeft.

Dan kun je hem om duidelijkheid vragen maar komt er idd alleen maar uit "ik weet het niet".

Mensen hebben iha niet zo'n inzicht in eigen gevoelsleven en angsten en waar eea vandaan komt, laat staan wat de oplossing ervoor zou zijn.

Je vraagt denk ik iets van hem wat hij zichzelf niet eens kan beantwoorden, wat hij precies voelt en het waarom van wat hij voelt.

En dat kan hij dan ook niet verwoorden, ook niet in een gesprek, denk ik zo.

Hij gaat zelf van links naar rechts, en snapt niet waarom.



En het geschreven woord laat de lichaamstaal daarbij niet zien, dat blijft lastig, al kan het ook "veiliger" voelen om te appen voor hem, zoals voor wel meer mensen juist die afstand het makkelijker maakt om over diepe, kwetsbare dingen te "praten".



Houd je niet bezig met die kans en wie contact opneemt, wat er nog wel en niet verwacht wordt, meid, ga je op jezelf concentreren en wat JIJ verwacht of vindt en (nog) wel en niet okay vindt, of wilt.

Ook niet bezig zijn met wat hij verwacht nu van jou of hoe reageert hierop, laat hem maar en ga met jezelf in de weer.

Storm: jij in het warme zonnetje, haha?!

(hier is de zon net weg uit de tuin)

Leuk he, dat elkaar gek maken

veel plezier straks samen!

Aiksje, ik denk dat zodra je zelf echt helder hebt voor jezelf dat het klaar, over en uit is voor jou, dat het dan een stuk makkelijker wordt en je misschien een stuk lekkerder in je eentje op de bank zit dan je vooraf tegenop had gezien.



Sterkte iig!