Psyche
alle pijlers
Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI
maandag 21 maart 2016 om 21:37
Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?
Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal (~15.000 berichten!) kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.
Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.
Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste vijf delen van het topic te lezen:
Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf
Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2
Deel III http://forum.viva.nl/foru ... -3/list_messages/215279/0
Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV
Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V
Maart 2016 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:
Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood
De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov
Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner
Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz
Je kunt je leven helen – Louise L. Hay
Het monsterverbod – Carolien Roodvoets
Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini
De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle
Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott
Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott
De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra
Superbrein – Deepak Chopra
Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.
Houd me vast - Dr Sue Johnson
Liefdesbang- Hannah Cuppen
Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.
Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal (~15.000 berichten!) kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.
Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.
Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste vijf delen van het topic te lezen:
Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf
Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2
Deel III http://forum.viva.nl/foru ... -3/list_messages/215279/0
Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV
Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V
Maart 2016 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:
Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood
De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov
Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner
Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz
Je kunt je leven helen – Louise L. Hay
Het monsterverbod – Carolien Roodvoets
Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini
De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle
Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott
Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott
De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra
Superbrein – Deepak Chopra
Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.
Houd me vast - Dr Sue Johnson
Liefdesbang- Hannah Cuppen
Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
woensdag 11 mei 2016 om 13:38
Haha storm! Puber die je bent 
!!! Geniet er toch gewoon van! Heerlijk om te lezen dat je er zo blij van word en het nu lekker ongedwongen en leuk gaat!
@amy: ik vind dat eerlijk gezegd niet veel. Ik doel niet op hele gesprekken he. Maar het was bij ons ook zoals jij het beschrijft...hij stuurde eerder ieder uur wat. Hing aan de telefoon wanneer ik idd ook net de deur uit was en wilde iedere minuut weten wat ik deed. Daar wil ik absoluut niet naar terug want dat benauwde mij ook. Maar ik denk smorgens smiddags een berichtje en in de avond een telefoontje is toch niet teveel. Althans...dat vind ik. Daar zou ik me prettig bij voelen.
Waar ik vanaf moet is dat ik er bevestiging uit ga zoeken. Dat is waar ik wel erg naar op zoek ben en niet terug vind en dan weer onzeker ga worden. Eerder werd ik overladen met hartjes en kusjes en hoeveel hij van me houd. Dat is echt heeel minimaal nu. En ik merk dat ik daar gewoon teveel waarde aan hecht.
!!! Geniet er toch gewoon van! Heerlijk om te lezen dat je er zo blij van word en het nu lekker ongedwongen en leuk gaat!@amy: ik vind dat eerlijk gezegd niet veel. Ik doel niet op hele gesprekken he. Maar het was bij ons ook zoals jij het beschrijft...hij stuurde eerder ieder uur wat. Hing aan de telefoon wanneer ik idd ook net de deur uit was en wilde iedere minuut weten wat ik deed. Daar wil ik absoluut niet naar terug want dat benauwde mij ook. Maar ik denk smorgens smiddags een berichtje en in de avond een telefoontje is toch niet teveel. Althans...dat vind ik. Daar zou ik me prettig bij voelen.
Waar ik vanaf moet is dat ik er bevestiging uit ga zoeken. Dat is waar ik wel erg naar op zoek ben en niet terug vind en dan weer onzeker ga worden. Eerder werd ik overladen met hartjes en kusjes en hoeveel hij van me houd. Dat is echt heeel minimaal nu. En ik merk dat ik daar gewoon teveel waarde aan hecht.
woensdag 11 mei 2016 om 13:46
Zela: Als je de 'ware' tegenkomt dan is de wil waarschijnlijk zo groot dat je over die angst heen stapt, met kleine stapjes maar zeker voorwaarts. Dat heb je al bewezen met die collega! Al kon dat door omstandigheden niets worden, je hebt je meermaals kwetsbaar opgesteld en je gevoelens getoond. En daar begrip voor gekregen, je kan het dus wel!
Ook met andere mensen kun je daar bewust aan werken, ook met kleine stapjes. Elk stapje is een overwinning. Dat is precies waar ik nu ook mee bezig ben, en het helpt enorm dat ik tevreden met mezelf ben. Ik hoef niets te bewijzen, wil gewoon mezelf zijn, en bevalt het mensen niet...dan horen deze mensen blijkbaar niet in je leven.
Zandvogel: Wat fijn dat je die foto's hebt kunnen bekijken zonder al teveel pijn en verdriet. Dat je dat hoofdstuk hebt kunnen afsluiten en je je nu zo goed en energiek voelt!
Een nieuw level, mooi gezegd. En vanuit die rust en vrijheid ligt de toekomst voor je open
Ook met andere mensen kun je daar bewust aan werken, ook met kleine stapjes. Elk stapje is een overwinning. Dat is precies waar ik nu ook mee bezig ben, en het helpt enorm dat ik tevreden met mezelf ben. Ik hoef niets te bewijzen, wil gewoon mezelf zijn, en bevalt het mensen niet...dan horen deze mensen blijkbaar niet in je leven.
Zandvogel: Wat fijn dat je die foto's hebt kunnen bekijken zonder al teveel pijn en verdriet. Dat je dat hoofdstuk hebt kunnen afsluiten en je je nu zo goed en energiek voelt!
Een nieuw level, mooi gezegd. En vanuit die rust en vrijheid ligt de toekomst voor je open
woensdag 11 mei 2016 om 17:55
Aiksje
Ik vind 3 x per dag contact helemaal niet zo veel
De behoefte aan contact, in welke vorm dan ook, sms of app bellen of live, is voor iedereen anders.
Als je voornamelijk contact wilt of nodig hebt vanuit een behoefte aan bevestiging, dan kun je daar beter wel wat aan doen.
Maar als je samen leeft bijvoorbeeld, is er wel een tiental keer per dag contact.
Bedacht ik me ineens, en als je niet samenleeft/woont is dat wel anders, toch?
Dus ik vind een belletje en een sms'je per dag niet veel gevraagd eigenlijk.
Ik vind 3 x per dag contact helemaal niet zo veel
De behoefte aan contact, in welke vorm dan ook, sms of app bellen of live, is voor iedereen anders.
Als je voornamelijk contact wilt of nodig hebt vanuit een behoefte aan bevestiging, dan kun je daar beter wel wat aan doen.
Maar als je samen leeft bijvoorbeeld, is er wel een tiental keer per dag contact.
Bedacht ik me ineens, en als je niet samenleeft/woont is dat wel anders, toch?
Dus ik vind een belletje en een sms'je per dag niet veel gevraagd eigenlijk.
"When it rains, look for rainbows. When it's dark, look for stars.."
woensdag 11 mei 2016 om 17:59
Het raakt mij Aiksje omdat dit een groot probleem was door m'n hele ex relatie heen
Ik vond elke dag contact wel echt fijn, hij vond elkaar soms 3/4 dagen niet zien of spreken (echt 0,0) wel prima.
Dat schiet niet op, die behoeftes liggen nogal ver uit elkaar, dat was zo lastig altijd..
Ik vond elke dag contact wel echt fijn, hij vond elkaar soms 3/4 dagen niet zien of spreken (echt 0,0) wel prima.
Dat schiet niet op, die behoeftes liggen nogal ver uit elkaar, dat was zo lastig altijd..
"When it rains, look for rainbows. When it's dark, look for stars.."
woensdag 11 mei 2016 om 19:00
quote:Amy_123 schreef op 10 mei 2016 @ 23:54:
Ik schreef het al eerder, maar wil het nog eens herhalen: Liefde zou niet moeizaam moeten zijn!
Dat er eens een meningsverschil is, dat je bezigheden niet met elkaar deelt en dat ieder dat voor zich doet...dat is prima.
Maar je (een groot deel van de tijd) onzeker en/of verdrietig voelen brengt weinig positiefs met zich mee.
En dat is geen oordeel naar jullie hoor, ik heb zelf ook in die situatie gezeten en weet hoe moeilijk het is als je zo graag wilt dat het werkt tussen jullie. Onzeker, verdrietig, gefrustreerd, mezelf wegcijferen... Ik vind het leven een stuk ongecompliceerder nu dat uit mijn leven is!
Afspraken maak je samen en moet je samen achter staan, als dat eenzijdig bepaald wordt gaat dat nooit werken, dan blijf er altijd 1 met een stukje onvrede zitten. En dat blijft aan je 'vreten'.
En niet dat ik niet in een ware liefde geloof, maar mijn uitgangspunt is nu wel dat dat dus niet moeizaam moet zijn. Misschien ook makkelijk gezegd omdat ik niet in die situatie zit hoor, maar door ervaringen uit het verleden weet ik ook dat ik nooit meer in zulke situaties terecht wilt komen.
Het is een stuk makkelijker om het geluk in jezelf te vinden als je emotioneel niet (meer) in die achtbaan van gevoelens zit. Of je nu in een relatie zit of niet.
Nicci: Ondanks dat je in deze emotionele achtbaan zit geloof ik dat je met elke stap sterker wordt als ik jou zo lees. Omarm dat gevoel! Ofwel leidt die sterkte er toe dat jullie het samen gaan redden of dat het misschien het einde betekend. Maar dan is het een weloverwogen (maar verdrietige) keuze, dat is ook iets waar je naar toe moet groeien. Of het het 1 wordt of het ander...net als Storm gun ik je rust in je leven en je hoofd, want jij bent zo'n lieverd. En dat je zoveel om hem geeft, hij zou geen twijfel moeten hebben om er 100% voor te kiezen dat jullie liefde het belangrijkste is. De rest kan afspraken over gemaakt worden, met wederzijds respect.
Knuffel voor iedereen die het nodig heeft
Lieve Amy, wat een mooie post, vooral dat laatste stuk, ik vind het zo mooi dat ik het misschien wel kopieer en naar vriend/ex stuur.
Ben blij voor jou dat je ook weer mobiel bent, en dat het zo goed met je gaat.
Ik schreef het al eerder, maar wil het nog eens herhalen: Liefde zou niet moeizaam moeten zijn!
Dat er eens een meningsverschil is, dat je bezigheden niet met elkaar deelt en dat ieder dat voor zich doet...dat is prima.
Maar je (een groot deel van de tijd) onzeker en/of verdrietig voelen brengt weinig positiefs met zich mee.
En dat is geen oordeel naar jullie hoor, ik heb zelf ook in die situatie gezeten en weet hoe moeilijk het is als je zo graag wilt dat het werkt tussen jullie. Onzeker, verdrietig, gefrustreerd, mezelf wegcijferen... Ik vind het leven een stuk ongecompliceerder nu dat uit mijn leven is!
Afspraken maak je samen en moet je samen achter staan, als dat eenzijdig bepaald wordt gaat dat nooit werken, dan blijf er altijd 1 met een stukje onvrede zitten. En dat blijft aan je 'vreten'.
En niet dat ik niet in een ware liefde geloof, maar mijn uitgangspunt is nu wel dat dat dus niet moeizaam moet zijn. Misschien ook makkelijk gezegd omdat ik niet in die situatie zit hoor, maar door ervaringen uit het verleden weet ik ook dat ik nooit meer in zulke situaties terecht wilt komen.
Het is een stuk makkelijker om het geluk in jezelf te vinden als je emotioneel niet (meer) in die achtbaan van gevoelens zit. Of je nu in een relatie zit of niet.
Nicci: Ondanks dat je in deze emotionele achtbaan zit geloof ik dat je met elke stap sterker wordt als ik jou zo lees. Omarm dat gevoel! Ofwel leidt die sterkte er toe dat jullie het samen gaan redden of dat het misschien het einde betekend. Maar dan is het een weloverwogen (maar verdrietige) keuze, dat is ook iets waar je naar toe moet groeien. Of het het 1 wordt of het ander...net als Storm gun ik je rust in je leven en je hoofd, want jij bent zo'n lieverd. En dat je zoveel om hem geeft, hij zou geen twijfel moeten hebben om er 100% voor te kiezen dat jullie liefde het belangrijkste is. De rest kan afspraken over gemaakt worden, met wederzijds respect.
Knuffel voor iedereen die het nodig heeft
Lieve Amy, wat een mooie post, vooral dat laatste stuk, ik vind het zo mooi dat ik het misschien wel kopieer en naar vriend/ex stuur.
Ben blij voor jou dat je ook weer mobiel bent, en dat het zo goed met je gaat.
Wie zon brengt in het leven van anderen, kan de stralen niet weghouden van zichzelf.
woensdag 11 mei 2016 om 19:46
Maar dat er verschil in behoefte anders is maakt het 1 niet slechter dan het ander.
Dat er dagen zijn met 3 x maal contact ok, maar als dat iets is wat elke dag verwacht wordt kan het voor iemand ook als een verplichting gaan voelen. Dan is het spontane, echte gemeende toch helemaal weg? Als hij maandagavond nog allerlei lieve dingen tegen je gezegd hebt, live of via de telefoon, en hij stuurt dinsdag in zijn pauze geen berichtje wil dat toch niet zeggen dat die liefde ineens weg is
In dat half uurtje pauze eet je je lunch en praat je met collega's. Na de beginfase hoef je dan toch niet elke dag een berichtje te sturen in je pauze dat je aan je partner denkt.
Dat die partner jou een fijn, vanzelfsprekend onderdeel van zijn/haar leven vindt weet je toch als het goed zit. Af en toe eens een spontaan 'ik denk aan je' of wat dan ook vanaf het werk is dan hardstikke leuk, maar niet elke dag (wat mij betreft) omdat het zo 'hoort' of omdat iemand de hele tijd bevestiging nodig heeft.
Aiksje: Het probleem is natuurlijk ook dat hij het even rustig aan wil doen, en jij nu liefst vol gas wil gaan en graag wilt horen dat alles goed gaat komen in de loop der tijd. Die bevestiging graag zou hebben, en dat begrijp ik ook wel natuurlijk. Die zekerheid dat het goed zit mist een beetje.
Veel blijven praten en aangeven hoe jij je voelt, luisteren hoe hij zich voelt en daar een middenweg in zoeken. Mits jullie ook beiden je goed voelen bij die middenweg natuurlijk. Het is niet alleen dat jij hem ruimte moet geven omdat hij dat nodig heeft en jij past je maar aan, er moet wederzijds aandacht en begrip voor behoeftes en gevoelens zijn. Ook voor de jouwe!
Dat er dagen zijn met 3 x maal contact ok, maar als dat iets is wat elke dag verwacht wordt kan het voor iemand ook als een verplichting gaan voelen. Dan is het spontane, echte gemeende toch helemaal weg? Als hij maandagavond nog allerlei lieve dingen tegen je gezegd hebt, live of via de telefoon, en hij stuurt dinsdag in zijn pauze geen berichtje wil dat toch niet zeggen dat die liefde ineens weg is
In dat half uurtje pauze eet je je lunch en praat je met collega's. Na de beginfase hoef je dan toch niet elke dag een berichtje te sturen in je pauze dat je aan je partner denkt.
Dat die partner jou een fijn, vanzelfsprekend onderdeel van zijn/haar leven vindt weet je toch als het goed zit. Af en toe eens een spontaan 'ik denk aan je' of wat dan ook vanaf het werk is dan hardstikke leuk, maar niet elke dag (wat mij betreft) omdat het zo 'hoort' of omdat iemand de hele tijd bevestiging nodig heeft.
Aiksje: Het probleem is natuurlijk ook dat hij het even rustig aan wil doen, en jij nu liefst vol gas wil gaan en graag wilt horen dat alles goed gaat komen in de loop der tijd. Die bevestiging graag zou hebben, en dat begrijp ik ook wel natuurlijk. Die zekerheid dat het goed zit mist een beetje.
Veel blijven praten en aangeven hoe jij je voelt, luisteren hoe hij zich voelt en daar een middenweg in zoeken. Mits jullie ook beiden je goed voelen bij die middenweg natuurlijk. Het is niet alleen dat jij hem ruimte moet geven omdat hij dat nodig heeft en jij past je maar aan, er moet wederzijds aandacht en begrip voor behoeftes en gevoelens zijn. Ook voor de jouwe!
woensdag 11 mei 2016 om 22:15
quote:Zandvogel schreef op 11 mei 2016 @ 17:59:
Het raakt mij Aiksje omdat dit een groot probleem was door m'n hele ex relatie heen
Ik vond elke dag contact wel echt fijn, hij vond elkaar soms 3/4 dagen niet zien of spreken (echt 0,0) wel prima.
Dat schiet niet op, die behoeftes liggen nogal ver uit elkaar, dat was zo lastig altijd..Thanks lieve zandvogel! Ik vind het dus ook echt niet veel...zeker als je ziet hoe het eerst was. Ik vind 3x per dag gewoon prima en ook dit kan varieren afhankelijk van de drukte van die dag natuurlijk. Dat zou ik dus absoluut niet trekken als ik 3 of 4 dageb geen contact zou hebben! Dat is niet relaxt...zou me onrustig maken.
Het raakt mij Aiksje omdat dit een groot probleem was door m'n hele ex relatie heen
Ik vond elke dag contact wel echt fijn, hij vond elkaar soms 3/4 dagen niet zien of spreken (echt 0,0) wel prima.
Dat schiet niet op, die behoeftes liggen nogal ver uit elkaar, dat was zo lastig altijd..Thanks lieve zandvogel! Ik vind het dus ook echt niet veel...zeker als je ziet hoe het eerst was. Ik vind 3x per dag gewoon prima en ook dit kan varieren afhankelijk van de drukte van die dag natuurlijk. Dat zou ik dus absoluut niet trekken als ik 3 of 4 dageb geen contact zou hebben! Dat is niet relaxt...zou me onrustig maken.
woensdag 11 mei 2016 om 22:21
quote:Amy_123 schreef op 11 mei 2016 @ 19:46:
Maar dat er verschil in behoefte anders is maakt het 1 niet slechter dan het ander.
Dat er dagen zijn met 3 x maal contact ok, maar als dat iets is wat elke dag verwacht wordt kan het voor iemand ook als een verplichting gaan voelen. Dan is het spontane, echte gemeende toch helemaal weg? Als hij maandagavond nog allerlei lieve dingen tegen je gezegd hebt, live of via de telefoon, en hij stuurt dinsdag in zijn pauze geen berichtje wil dat toch niet zeggen dat die liefde ineens weg is
In dat half uurtje pauze eet je je lunch en praat je met collega's. Na de beginfase hoef je dan toch niet elke dag een berichtje te sturen in je pauze dat je aan je partner denkt.
Dat die partner jou een fijn, vanzelfsprekend onderdeel van zijn/haar leven vindt weet je toch als het goed zit. Af en toe eens een spontaan 'ik denk aan je' of wat dan ook vanaf het werk is dan hardstikke leuk, maar niet elke dag (wat mij betreft) omdat het zo 'hoort' of omdat iemand de hele tijd bevestiging nodig heeft.
Aiksje: Het probleem is natuurlijk ook dat hij het even rustig aan wil doen, en jij nu liefst vol gas wil gaan en graag wilt horen dat alles goed gaat komen in de loop der tijd. Die bevestiging graag zou hebben, en dat begrijp ik ook wel natuurlijk. Die zekerheid dat het goed zit mist een beetje.
Veel blijven praten en aangeven hoe jij je voelt, luisteren hoe hij zich voelt en daar een middenweg in zoeken. Mits jullie ook beiden je goed voelen bij die middenweg natuurlijk. Het is niet alleen dat jij hem ruimte moet geven omdat hij dat nodig heeft en jij past je maar aan, er moet wederzijds aandacht en begrip voor behoeftes en gevoelens zijn. Ook voor de jouwe!
Thanks amy! Het is ook heus niet dat ik boos word ofzo als hij maar 2x per dag wat laat horen of 5x haha (grapje). Het is gewoon dat ik dat prettig zou vinden om gewoon die momentjes wat te horen. Dat zijn dus mijn behoeftes en gevoelens die ik er bij heb. Ik gun hem ook zijn rust en ruimte en vind 3x op een dag echt niet teveel.
Het frustreert gewoon wel als hij minder doet en zeker als hij niet even antwoord op een berichtje.
Om even een voorbeeld te noemen...er kan tegenwoordig amper een goedemorgen vanaf. Dit vind ik persoonlijk prettig. Maar morgen bijvoorbeeld heeft hij de kinderen niet...en dan word er nadrukkelijk gevraagd of ik hem wakker kan bellen!!!! Mag ik dan niet "verwachten" dat ik ook normaal antwoord krijg als ik wat vraag of dat er af en toe eens iets extras komt?
En dit is een wekelijks terugkerend iets...dat was het ook in de relatie..
Maar dat er verschil in behoefte anders is maakt het 1 niet slechter dan het ander.
Dat er dagen zijn met 3 x maal contact ok, maar als dat iets is wat elke dag verwacht wordt kan het voor iemand ook als een verplichting gaan voelen. Dan is het spontane, echte gemeende toch helemaal weg? Als hij maandagavond nog allerlei lieve dingen tegen je gezegd hebt, live of via de telefoon, en hij stuurt dinsdag in zijn pauze geen berichtje wil dat toch niet zeggen dat die liefde ineens weg is
In dat half uurtje pauze eet je je lunch en praat je met collega's. Na de beginfase hoef je dan toch niet elke dag een berichtje te sturen in je pauze dat je aan je partner denkt.
Dat die partner jou een fijn, vanzelfsprekend onderdeel van zijn/haar leven vindt weet je toch als het goed zit. Af en toe eens een spontaan 'ik denk aan je' of wat dan ook vanaf het werk is dan hardstikke leuk, maar niet elke dag (wat mij betreft) omdat het zo 'hoort' of omdat iemand de hele tijd bevestiging nodig heeft.
Aiksje: Het probleem is natuurlijk ook dat hij het even rustig aan wil doen, en jij nu liefst vol gas wil gaan en graag wilt horen dat alles goed gaat komen in de loop der tijd. Die bevestiging graag zou hebben, en dat begrijp ik ook wel natuurlijk. Die zekerheid dat het goed zit mist een beetje.
Veel blijven praten en aangeven hoe jij je voelt, luisteren hoe hij zich voelt en daar een middenweg in zoeken. Mits jullie ook beiden je goed voelen bij die middenweg natuurlijk. Het is niet alleen dat jij hem ruimte moet geven omdat hij dat nodig heeft en jij past je maar aan, er moet wederzijds aandacht en begrip voor behoeftes en gevoelens zijn. Ook voor de jouwe!
Thanks amy! Het is ook heus niet dat ik boos word ofzo als hij maar 2x per dag wat laat horen of 5x haha (grapje). Het is gewoon dat ik dat prettig zou vinden om gewoon die momentjes wat te horen. Dat zijn dus mijn behoeftes en gevoelens die ik er bij heb. Ik gun hem ook zijn rust en ruimte en vind 3x op een dag echt niet teveel.
Het frustreert gewoon wel als hij minder doet en zeker als hij niet even antwoord op een berichtje.
Om even een voorbeeld te noemen...er kan tegenwoordig amper een goedemorgen vanaf. Dit vind ik persoonlijk prettig. Maar morgen bijvoorbeeld heeft hij de kinderen niet...en dan word er nadrukkelijk gevraagd of ik hem wakker kan bellen!!!! Mag ik dan niet "verwachten" dat ik ook normaal antwoord krijg als ik wat vraag of dat er af en toe eens iets extras komt?
En dit is een wekelijks terugkerend iets...dat was het ook in de relatie..
woensdag 11 mei 2016 om 23:28
En dan nog even dit.....wellicht hebben we er wat aan dames haha..
http://www.giftavenue.nl/ ... zondheid-zelfs-als-leven/
http://www.giftavenue.nl/ ... zondheid-zelfs-als-leven/
donderdag 12 mei 2016 om 06:45
quote:Amy_123 schreef op 11 mei 2016 @ 13:46:
Zela: Als je de 'ware' tegenkomt dan is de wil waarschijnlijk zo groot dat je over die angst heen stapt, met kleine stapjes maar zeker voorwaarts. Dat heb je al bewezen met die collega! Al kon dat door omstandigheden niets worden, je hebt je meermaals kwetsbaar opgesteld en je gevoelens getoond. En daar begrip voor gekregen, je kan het dus wel!
Ook met andere mensen kun je daar bewust aan werken, ook met kleine stapjes. Elk stapje is een overwinning. Dat is precies waar ik nu ook mee bezig ben, en het helpt enorm dat ik tevreden met mezelf ben. Ik hoef niets te bewijzen, wil gewoon mezelf zijn, en bevalt het mensen niet...dan horen deze mensen blijkbaar niet in je leven.
wauw wat een mooi stukje schrijf je hier.
Ik moest er even overna denken, maar ik realiseer me hierdoor wel het een en ander.
Namelijk dat die angst/het feit dat ik me kwetsbaar opstellen soms gewoon eng vind dat mag er gewoon zijn.
Dat maakt de angst sowieso minder groot dan wanneer ik er tegen ga vechten.
En wat je zegt, als ik me kwetsbaar opstel en iemand reageert er niet goed op zegt dat niks over mij. Dan hoort die persoon gewoon niet in mijn leven.
En dat een ander daar misschien makkelijker in is dat is maakt niks uit.
Ik ben nou eenmaal ik..
De meeste personen bij wie ik me kwetsbaar opstel reageren daar trouwens erg fijn op.
Zoals jullie weten werk ik met allochtonen/ vluchtelingen.
Dit zijn mensen die behoorlijk heftige en traumatische dingen meegemaakt hebben.
Ze staan over het algemeen daardoor best wel anders in het leven dan de gemiddelde Nederlander.
Ze maken zich niet zo snel druk om flauwekul dingen, (of als ik uit de bocht vlieg ), dramatiseren dingen niet zo en zijn een stuk relaxder en vooral heel erg dankbaar.
Ikzelf heb zoals jullie weten ook best wel het een en ander meegemaakt en ik heb gewoon heel snel een klik met deze mensen want ik voel me best wel op mn gemak bij mensen met deze instelling.
Al komt er zo nu en dan bij mij wel wat Hollands drama doorheen .
M.a.w. ik mag me gewoon kwetsbaar opstellen en als dat een x niet lukt of misgaat is dat helemaal niet erg. He wat een fijn idee!
Ik ga vanmiddag lekker een paar dagen weg, familie weekend in de Ardennen!
Heb er zin in, lekker bij praten met iedereen
Zela: Als je de 'ware' tegenkomt dan is de wil waarschijnlijk zo groot dat je over die angst heen stapt, met kleine stapjes maar zeker voorwaarts. Dat heb je al bewezen met die collega! Al kon dat door omstandigheden niets worden, je hebt je meermaals kwetsbaar opgesteld en je gevoelens getoond. En daar begrip voor gekregen, je kan het dus wel!
Ook met andere mensen kun je daar bewust aan werken, ook met kleine stapjes. Elk stapje is een overwinning. Dat is precies waar ik nu ook mee bezig ben, en het helpt enorm dat ik tevreden met mezelf ben. Ik hoef niets te bewijzen, wil gewoon mezelf zijn, en bevalt het mensen niet...dan horen deze mensen blijkbaar niet in je leven.
wauw wat een mooi stukje schrijf je hier.
Ik moest er even overna denken, maar ik realiseer me hierdoor wel het een en ander.
Namelijk dat die angst/het feit dat ik me kwetsbaar opstellen soms gewoon eng vind dat mag er gewoon zijn.
Dat maakt de angst sowieso minder groot dan wanneer ik er tegen ga vechten.
En wat je zegt, als ik me kwetsbaar opstel en iemand reageert er niet goed op zegt dat niks over mij. Dan hoort die persoon gewoon niet in mijn leven.
En dat een ander daar misschien makkelijker in is dat is maakt niks uit.
Ik ben nou eenmaal ik..
De meeste personen bij wie ik me kwetsbaar opstel reageren daar trouwens erg fijn op.
Zoals jullie weten werk ik met allochtonen/ vluchtelingen.
Dit zijn mensen die behoorlijk heftige en traumatische dingen meegemaakt hebben.
Ze staan over het algemeen daardoor best wel anders in het leven dan de gemiddelde Nederlander.
Ze maken zich niet zo snel druk om flauwekul dingen, (of als ik uit de bocht vlieg ), dramatiseren dingen niet zo en zijn een stuk relaxder en vooral heel erg dankbaar.
Ikzelf heb zoals jullie weten ook best wel het een en ander meegemaakt en ik heb gewoon heel snel een klik met deze mensen want ik voel me best wel op mn gemak bij mensen met deze instelling.
Al komt er zo nu en dan bij mij wel wat Hollands drama doorheen .
M.a.w. ik mag me gewoon kwetsbaar opstellen en als dat een x niet lukt of misgaat is dat helemaal niet erg. He wat een fijn idee!
Ik ga vanmiddag lekker een paar dagen weg, familie weekend in de Ardennen!
Heb er zin in, lekker bij praten met iedereen
donderdag 12 mei 2016 om 08:44
Goedemorgen allemaal!!
Veel plezier in de Ardennen, Zela!
Gister weer veel geschreven, niet alles even aandachtig kunnen lezen, maar een beetje contact met elkaar door de dag heen met de huidige techniek is blijkbaar erg ingeburgerd. Ik vind dat zelf ook prettig hoor, ik was tiener toen die telefoons kwamen dus ik weet ook niet echt beter dan dat je kunt sms'en etc met je love interest. Maar vroeger ging dat natuurlijk niet en vertrouwde men er ook op dat je lief nog aan je dacht etc. Kreeg je misschien soms een brief? En dat was t.
Maar toch is het fijn, als je daarin op 1 lijn zit en dat lijkt nu bij Aiksje niet het geval. Dat is erg jammer. Het is net alsof hij het voor het zeggen wil hebben allemaal, maar zo werkt het natuurlijk niet. Aan jou de vraag Aiks of je dat wilt, zo'n kerel.
Nicci, hoe is het, heb je je (ex?)vriend nog gezien / gesproken? Hij wilde elke dag naar je toe toch?
Suzy, jij lijkt je eindelijk eens aan je voornemen van minder forummen te houden, goed zo! Aan het genieten van het weer?
En hoe is je rug?
Hier gaat het nog steeds heerlijk. Zien elkaar morgen pas weer, is eigenlijk te lang, maar ja hoort erbij soms, hij belde wel direct na zijn avond activiteit, gewoon om me nog even te horen. daarna door op de app en werd ik bedolven onder lieve kusjes en hartjes. Er is echt een grote knop op bij hem en dat haalt gelijk weer een stuk onzekerheid weg bij mij. Hij maakt zelfs kleine toespelingen op de toekomst, jaja kan niet ontkennen dat ik dat wel heel erg leuk vind eigenlijk.
Ik zat nog eens te bedenken hoe het allemaal is gegaan afgelopen anderhalf jaar. Heel duidelijk voor mezelf gekozen; weg bij ex, eigen leven opbouwen, eigen woning, baan etc en vrienden waar ik veel van hou in m'n leven. December een hele flinke dip gehad, tegen t depressieve aan, maar sinds begin dit jaar bewust gaan leven vanuit liefde ipv angst. Dingen doen waar ik zin in heb, mezelf accepteren zoals ik ben, waardoor ik een leuker en actiever persoon ben.
Ineens viel alles samen op / na die reis naar het verre oosten, hervond ik mezelf in verbeterde versie, blij met m'n leven en beter in m'n vel dan ik nog had durven hopen, herschreef ik mijn tekst op tinder en voila: daar klopte Liefde aan de deur.
Dat proces hebben jullie allemaal een beetje meegelezen, dit topic heeft me sowieso heel veel gebracht (oa nieuwe vriendschappen! ) en ben daar heel dankbaar voor.
Maar wat ik eigenlijk bedoel te zeggen is, geluk is een mindset, een keuze, en door bewust telkens opnieuw die keuze te maken, de liefde te laten stromen vanuit jezelf en in de wereld om je heen, dan ben je 'open' en mag liefde ook naar jou toe komen.
Veel plezier in de Ardennen, Zela!
Gister weer veel geschreven, niet alles even aandachtig kunnen lezen, maar een beetje contact met elkaar door de dag heen met de huidige techniek is blijkbaar erg ingeburgerd. Ik vind dat zelf ook prettig hoor, ik was tiener toen die telefoons kwamen dus ik weet ook niet echt beter dan dat je kunt sms'en etc met je love interest. Maar vroeger ging dat natuurlijk niet en vertrouwde men er ook op dat je lief nog aan je dacht etc. Kreeg je misschien soms een brief? En dat was t.
Maar toch is het fijn, als je daarin op 1 lijn zit en dat lijkt nu bij Aiksje niet het geval. Dat is erg jammer. Het is net alsof hij het voor het zeggen wil hebben allemaal, maar zo werkt het natuurlijk niet. Aan jou de vraag Aiks of je dat wilt, zo'n kerel.
Nicci, hoe is het, heb je je (ex?)vriend nog gezien / gesproken? Hij wilde elke dag naar je toe toch?
Suzy, jij lijkt je eindelijk eens aan je voornemen van minder forummen te houden, goed zo! Aan het genieten van het weer?
En hoe is je rug?
Hier gaat het nog steeds heerlijk. Zien elkaar morgen pas weer, is eigenlijk te lang, maar ja hoort erbij soms, hij belde wel direct na zijn avond activiteit, gewoon om me nog even te horen. daarna door op de app en werd ik bedolven onder lieve kusjes en hartjes. Er is echt een grote knop op bij hem en dat haalt gelijk weer een stuk onzekerheid weg bij mij. Hij maakt zelfs kleine toespelingen op de toekomst, jaja kan niet ontkennen dat ik dat wel heel erg leuk vind eigenlijk.
Ik zat nog eens te bedenken hoe het allemaal is gegaan afgelopen anderhalf jaar. Heel duidelijk voor mezelf gekozen; weg bij ex, eigen leven opbouwen, eigen woning, baan etc en vrienden waar ik veel van hou in m'n leven. December een hele flinke dip gehad, tegen t depressieve aan, maar sinds begin dit jaar bewust gaan leven vanuit liefde ipv angst. Dingen doen waar ik zin in heb, mezelf accepteren zoals ik ben, waardoor ik een leuker en actiever persoon ben.
Ineens viel alles samen op / na die reis naar het verre oosten, hervond ik mezelf in verbeterde versie, blij met m'n leven en beter in m'n vel dan ik nog had durven hopen, herschreef ik mijn tekst op tinder en voila: daar klopte Liefde aan de deur.
Dat proces hebben jullie allemaal een beetje meegelezen, dit topic heeft me sowieso heel veel gebracht (oa nieuwe vriendschappen! ) en ben daar heel dankbaar voor.
Maar wat ik eigenlijk bedoel te zeggen is, geluk is een mindset, een keuze, en door bewust telkens opnieuw die keuze te maken, de liefde te laten stromen vanuit jezelf en in de wereld om je heen, dan ben je 'open' en mag liefde ook naar jou toe komen.
donderdag 12 mei 2016 om 09:42
Wauw Storm, wat zeg je mooie dingen!
Voor mij erg motiverend.
En het klopt dus maar weer, houd vooral van jezelf.
Ik snap en accepteer door dat besef zo goed waarom het niks geworden is tussen
collega en ik.
Ik realiseer me namelijk heel erg goed dat door omstandigheden hij er niet aan toe was
maar als ik naar mezelf kijk ik zelf ook niet.
Ik was nog veel te onzeker en liet mn stemming nog veel te veel afhangen van anderen.
Dan wordt het vooral een relatie die enkel goed is voor het ego.
Ik ben in gaan zien (door boeken maar ook door jullie) dat dat voor mij gewoon op lange
termijn niet gaat werken.
He ik ben blij en heb zin in het weekend.
Daar zag ik eerder vooral tegenop, nu niet meer.
Heb een vermoeden dat ik maandag niet naar huis wil .
Voor mij erg motiverend.
En het klopt dus maar weer, houd vooral van jezelf.
Ik snap en accepteer door dat besef zo goed waarom het niks geworden is tussen
collega en ik.
Ik realiseer me namelijk heel erg goed dat door omstandigheden hij er niet aan toe was
maar als ik naar mezelf kijk ik zelf ook niet.
Ik was nog veel te onzeker en liet mn stemming nog veel te veel afhangen van anderen.
Dan wordt het vooral een relatie die enkel goed is voor het ego.
Ik ben in gaan zien (door boeken maar ook door jullie) dat dat voor mij gewoon op lange
termijn niet gaat werken.
He ik ben blij en heb zin in het weekend.
Daar zag ik eerder vooral tegenop, nu niet meer.
Heb een vermoeden dat ik maandag niet naar huis wil .
donderdag 12 mei 2016 om 10:19
@ Storm, fijn dat het zo goed gaat. Mooi stuk heb je geschreven, over hoe je gegroeid bent en nu als toetje deze liefde in je leven. Heerlijk om het allemaal te lezen, ben zo blij met mijn schrijfvriendinnetjes hier.
About me/ us, vriend stuurt lieve appjes, gisteren kreeg ik een heel bijzondere, kan ik aan zien dat ik hem echt wel aan het nadenken heb gezet. Hij heeft in ons gesprek ook aangegeven dat het natuurlijk niet goed was wat hij over mijn geloofsbeleving heeft gezegd. Dat ziet hij ook wel in. Zoals Amy aangaf ben ik gegroeid in mijn loslatingsproces. Ik zit zelf ook in dubio, maar ik heb nu eea bij hem neergelegd. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat het naast elkaar kan bestaan. Dat het geen ideale situatie is weet ik ook, maar heb meer vastigheid van hem nodig. En ik denk dat hij die niet kan geven.
Ben blij dat ik er zo goed mee om kan gaan. Dat we misschien zelfs contact kunnen houden zelfs als het niet goedkomt. Maar dat moet ik gewoon afwachten.
About me/ us, vriend stuurt lieve appjes, gisteren kreeg ik een heel bijzondere, kan ik aan zien dat ik hem echt wel aan het nadenken heb gezet. Hij heeft in ons gesprek ook aangegeven dat het natuurlijk niet goed was wat hij over mijn geloofsbeleving heeft gezegd. Dat ziet hij ook wel in. Zoals Amy aangaf ben ik gegroeid in mijn loslatingsproces. Ik zit zelf ook in dubio, maar ik heb nu eea bij hem neergelegd. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat het naast elkaar kan bestaan. Dat het geen ideale situatie is weet ik ook, maar heb meer vastigheid van hem nodig. En ik denk dat hij die niet kan geven.
Ben blij dat ik er zo goed mee om kan gaan. Dat we misschien zelfs contact kunnen houden zelfs als het niet goedkomt. Maar dat moet ik gewoon afwachten.
Wie zon brengt in het leven van anderen, kan de stralen niet weghouden van zichzelf.
donderdag 12 mei 2016 om 10:23
@ Zela, fijn weekend. Zo herkenbaar wat je over je werk en die mensen schrijft. Heb dat ook, en heb er hele lieve vrienden zelfs aan overgehouden.
Gisteren taalles gegeven, heb nu een groepje van 6 mensen, en ik merk dat het me zoveel voldoening geeft. Vroeger wou ik altijd al juf worden. Grappig.
Gisteren taalles gegeven, heb nu een groepje van 6 mensen, en ik merk dat het me zoveel voldoening geeft. Vroeger wou ik altijd al juf worden. Grappig.
Wie zon brengt in het leven van anderen, kan de stralen niet weghouden van zichzelf.
donderdag 12 mei 2016 om 11:59
Storm: ik zie wel een duidelijke toename bij een aantal mensen hier aan mooie inzichten en bijdragen aan elkaar, als ik me nergens mee bemoei
Nadeel is dat ik eea steeds moet bijlezen, merk ik ook eens hoe dat is voor jullie, haha!
Heerlijk om te lezen hoe je het getroffen hebt, jullie ook qua chemie & intimiteit enorm met elkaar vonken!
En over jouw persoonlijke ontwikkeling in deze richting.
Hoeveel mensen zijn zo'n match misgelopen omdat ze te vroeg om "duidelijkheid" vroegen, vraag ik me dan ff af.
En was een week (of 2) later de vlam pas echt in de pan geslagen, als ze niet vervroegd de stekker eruit hadden getrokken (vanwege onzekerheid en onduidelijkheid en dat niet trekken?!).
Ben zo blij dat jullie hebben doorgezet: zo zie je, dat jouw lover alsnog heel snel dat verliefde gevoel kreeg, gewoon niet veel later en dat dat alle verschil maakt (of je erin gaat geloven): ik denk nog steeds dat sommigen té snel de moed en het geduld verliezen (juist áls ze iemand heel speciaal vinden of al onzeker over zichzelf zijn).
En wat een kanjer heb je, met wie je daar samen over kon praten, over gevoelens, ook de wisselend zekere/onzekere gevoelens (die bij verliefdheid horen zolang je nog niet zeker weet dat dat beantwoord wordt door diegene), en die dat gelukkig kon relativeren.
En jij ook, echt compliment, dame!!
Dat jij uiteindelijk groen licht kon geven van "schijt, dan kijken we gewoon wat eruit komt/ groeit" en door het geven van die ruimte juíst dit vrijelijk kon groeien bij hem ook (en in no time!).
Doet me ook denken aan destijds Morfientje: zodra ze die ruimte echt ging geven en meer op zichzelf concentreerde is hun relatie alleen maar hechter geworden, zijzelf zelfverzekerder en van zijn kant (uit zichzelf, spontaan) juist closer en meer gecommit!
Ik zie ook duidelijk jouw positieve wijsheid hier (nog) veel meer naar boven komen dan gewoonlijk, prachtige opgaande lijn in jouw ontwikkeling en leven dus ga vooral zo door, blijf zo speels samen als nu, lekker veel fysieke geilheid speelsheid ook, haha, geeft je vleugels, he!
Nadeel is dat ik eea steeds moet bijlezen, merk ik ook eens hoe dat is voor jullie, haha!
Heerlijk om te lezen hoe je het getroffen hebt, jullie ook qua chemie & intimiteit enorm met elkaar vonken!
En over jouw persoonlijke ontwikkeling in deze richting.
Hoeveel mensen zijn zo'n match misgelopen omdat ze te vroeg om "duidelijkheid" vroegen, vraag ik me dan ff af.
En was een week (of 2) later de vlam pas echt in de pan geslagen, als ze niet vervroegd de stekker eruit hadden getrokken (vanwege onzekerheid en onduidelijkheid en dat niet trekken?!).
Ben zo blij dat jullie hebben doorgezet: zo zie je, dat jouw lover alsnog heel snel dat verliefde gevoel kreeg, gewoon niet veel later en dat dat alle verschil maakt (of je erin gaat geloven): ik denk nog steeds dat sommigen té snel de moed en het geduld verliezen (juist áls ze iemand heel speciaal vinden of al onzeker over zichzelf zijn).
En wat een kanjer heb je, met wie je daar samen over kon praten, over gevoelens, ook de wisselend zekere/onzekere gevoelens (die bij verliefdheid horen zolang je nog niet zeker weet dat dat beantwoord wordt door diegene), en die dat gelukkig kon relativeren.
En jij ook, echt compliment, dame!!
Dat jij uiteindelijk groen licht kon geven van "schijt, dan kijken we gewoon wat eruit komt/ groeit" en door het geven van die ruimte juíst dit vrijelijk kon groeien bij hem ook (en in no time!).
Doet me ook denken aan destijds Morfientje: zodra ze die ruimte echt ging geven en meer op zichzelf concentreerde is hun relatie alleen maar hechter geworden, zijzelf zelfverzekerder en van zijn kant (uit zichzelf, spontaan) juist closer en meer gecommit!
Ik zie ook duidelijk jouw positieve wijsheid hier (nog) veel meer naar boven komen dan gewoonlijk, prachtige opgaande lijn in jouw ontwikkeling en leven dus ga vooral zo door, blijf zo speels samen als nu, lekker veel fysieke geilheid speelsheid ook, haha, geeft je vleugels, he!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
donderdag 12 mei 2016 om 12:51
Hi dames,
Ohh wat een inzicht heb ik gekregen waar ik dolblij mee ben maar ook doodeng vind.
Ik voel gewoon al mijn hele leven pijn in mijn lichaam bij momenten van er niet bijhoren en verlating. mijn gedachten nemen t dan ook over waardoor het nog erger word ( down, huilen, bevestiging zoeken ).
Ik heb gewoon een hele diepe grote wond, mijn pijnlichaam en duiveltje.
En waar ik dolblij mee ben is dat ik het eindelijk herken en dat ik het ook niet meer wil hebben.
Ik kan situaties uit de weg gaan waar ik het duiveltje mee voed!
Dus bv door te trekken aan mijn ex, voedde ik t duiveltje en daarom zat ik er zo zwaar in.
Ik ben gelovig en nu ga ik ook weer wat vaker naar een moderne kerk, ook bid/ mediteer ik weer. Dit helpt mij. Het is een zware weg want vooral t negatieve gevoel zit gewoon in mijn lichaam. Maar nu weet ik dat t ook weer weg kan gaan.
Ik denk dus dat mijn ex ook een heel groot pijnlichaam heeft waardoor hij bij me wegloopt. Ik geloof nog steeds niet dat onze liefde niet echt was, alleen werkte het niet door dezelfde pijnen.
Door het besef is het voor mij nog steeds dubbel. Het is nu gewoon uit, maar waarom ziet hij dan niet zijn probleem in? Kijk niet dat ik hem nu terug wil, dat kan ik niet. Ik wil met mezelf aan de slag. Maar stel dat we beide het probleem inzien dan kan het wel werken.
Hoe kan ik bovenstaande gedachten loslaten?
Ohh wat een inzicht heb ik gekregen waar ik dolblij mee ben maar ook doodeng vind.
Ik voel gewoon al mijn hele leven pijn in mijn lichaam bij momenten van er niet bijhoren en verlating. mijn gedachten nemen t dan ook over waardoor het nog erger word ( down, huilen, bevestiging zoeken ).
Ik heb gewoon een hele diepe grote wond, mijn pijnlichaam en duiveltje.
En waar ik dolblij mee ben is dat ik het eindelijk herken en dat ik het ook niet meer wil hebben.
Ik kan situaties uit de weg gaan waar ik het duiveltje mee voed!
Dus bv door te trekken aan mijn ex, voedde ik t duiveltje en daarom zat ik er zo zwaar in.
Ik ben gelovig en nu ga ik ook weer wat vaker naar een moderne kerk, ook bid/ mediteer ik weer. Dit helpt mij. Het is een zware weg want vooral t negatieve gevoel zit gewoon in mijn lichaam. Maar nu weet ik dat t ook weer weg kan gaan.
Ik denk dus dat mijn ex ook een heel groot pijnlichaam heeft waardoor hij bij me wegloopt. Ik geloof nog steeds niet dat onze liefde niet echt was, alleen werkte het niet door dezelfde pijnen.
Door het besef is het voor mij nog steeds dubbel. Het is nu gewoon uit, maar waarom ziet hij dan niet zijn probleem in? Kijk niet dat ik hem nu terug wil, dat kan ik niet. Ik wil met mezelf aan de slag. Maar stel dat we beide het probleem inzien dan kan het wel werken.
Hoe kan ik bovenstaande gedachten loslaten?
donderdag 12 mei 2016 om 12:57
Aiksje: het lastige met (verschillen in) normaalwaarde (qua contact en op welke manier) is dat niemand van jullie 2-en gelijk heeft of zal krijgen. Hoeveel bijval jij en hij ook zouden krijgen van andere mensen die er net zo over denken, dat lost het verschil tussen jullie behoeften niet op.
Ik vraag me altijd af: wát is dan de inhoud van dat soort berichtjes in de pauze (ik ken het zelf niet zo)?
Gaat het om ff melden "ik denk aan je" of andere dingen, ff vertellen wat je aan het doen bent of weten wat hij aan het doen is, hoe hij/hij zich voelt vandaag (op het werk), of het een lekker dagje is of zo?
En 's avonds? Ff welterusten wensen en dat je aan hem denkt en hij aan jou? Of hoe jouw/zijn dag was ff globaal willen delen?
Ik snap de behoefte om te willen delen met je liefste heel goed, maar niet als het meer om het aantal keer per dag gaat (en dat dat verandert na die hele verse verliefde fase en zeker na het nodige "gedoe" tussen jullie is ook vrij logisch: spontaan zin in contact met elkaar ís gewoon leuker als je dat uit jezelf voélt.
Niet als het een soort meetlint is geworden waaraan je afleest of hij wel aan je denkt, (en wel leuk over je denkt) omdat het verwacht wordt, of -erger- een negatieve reden wordt, namelijk dat het argwaan wekt als je het niét doet (argwaan over of hij nog aan je denkt, of hij nog wel positief over je denkt of dat dat negatiever is geworden. En dat je dat laatste denkt wordt dan weer in de hand gewerkt als hij idd zijn twijfels heeft uitgesproken over de relatie of over jou.
Dan wordt het eerder een vicieuze cirkel die zichzelf in stand houdt in die wisselwerking en dat is toch echt iets anders dan spontane lieve berichtjes aan elkaar van de begintijd, en dan kun je je dáár zorgen over maken of dat ook zegt dat zijn gevoelens verminderd zijn en heb jij meer behoefte aan die bevestiging enz enz.
Spontane berichten en de inhoud van die berichten zeggen mij iig meer dan hoe vaak en op welke (vaste) tijdstippen.
Ik ben zelf niet zo'n apperT (maar wel (veel) meer behoefte aan contact (kan ook mailen zijn) als ik iemand net ken en het vanuit elkaar beter leren kennen is, dus niet in de zin van "slaap lekker, ik denk aan je, schatje" (en dan hopen dat hij zoiets terugstuurt dat ie ook aan jou denkt of verlangt oid).
Dus bij mij is het dan eerder om te leren kennen, en ff dagelijkse/ wekelijkse dingen, gedachten, gebeurtenissen te delen, en te weten of hij een fijne interessante dag had oid.
Als het steeds is om bij elkaar te bevestigen dat je (nog, leuk) aan elkaar denkt, kan dat ook prima en fijn zijn natuurlijk, gewoon ff die verbinding. Ook niks mis mee, als dat in ongeveer dezelfde mate heen en weer gaat, en als dat ook spontaan is, relaxt, voor allebei prettig voelt.
Jij hebt dat obsessieve van hem destijds niet fijn, maar beklemmend gevonden, toen dat niet overeenkwam met jouw behoefte aan ruimte. Nu lijkt het andersom, in de zin van dus een negatieve reden, en vraagt hij om (bewegings)ruimte.
Die grens wat fijn en niet meer fijn voelt (beklemmend wordt) ligt voor iedereen anders, oa afhankelijk van verse verliefdheid en persoonlijke behoefte aan bewegingsvrijheid (kunnen focussen op wat je op dat moment aan het doen bent, bijv op je werk, op collega's, andere interesses en bezigheden (of dat nu koken is of aan het sporten en dan storend kan zijn), een spannend boek/film onderbreekt, met vrienden op een terrasje zit, de kinderen aan het douchen bent, of uitgeteld net ff lekker op de bank aan jezelf toe komt.
Als het wél overeenkomt, is dat natuurlijk superfijn, dochter en haar vriend doen veel samen en houden daarbuiten veel contact samen en niet vanuit "checken" of de ander aan je denkt, juist vanuit close en zeker van elkaar zijn, veel overleggen (wie koopt wat voor het eten of andere plannen), en die wonen samen, dus zien elkaar elke avond sowieso.
Gisteren was ze hier in de tuin aan het studeren en dan gaat om de haverklap haar mobiele berichtentoontje af, en als ze afzonderlijk van elkaar op vakantie zijn wordt er veel heen en weer bericht en gefacetimed om ff de ander te laten (mee)delen in wat ze meemaken enzo.
Zou mijn ding niet zijn, haha, ik kan gemis en verlangen ook juist lekker vinden en dat kan soms al fijn zijn om iig dan dát ff te berichten (als je dat ook werkelijk voelt, he), in de leuke zin van het woord dan (ik heb zo'n zin om je te zien/voelen oid, kan haast niet wachten) en niet in de zin van commentaar (ik mis jou en kom tekort aan aandacht/tijd van jou>> jij moet mijn verlangen en gemis opheffen, ik ben niet tevreden of gelukkig hiermee).
Dus de insteek van het contact is imo eerder de oorzaak: wanhopig nodig (uit eigen onzekerheid of snel verlies van vertrouwen als je niet in contact staat), of als het al niet lekker loopt, de twijfel er al in zit, met goede redenen dus onzeker is geworden (zoals bij jullie) en dus behoefte om bevestiging dat het nog goed gaat en de ander nog positief in de relatie staat, er nog vertrouwen in heeft, het nog leuk vindt met jou/ contact met jou, enz.
Kijk, als iemand al afstand nam, omdat ie ruimte nodig had om na te denken, en dus twijfelde aan (het voortzetten van) de relatie, dan verandert het karakter van die smsjes/appjes ook, he.
Dan zou hij vaker "moeten" berichten omdat jij je anders tekortgedaan voelt en dat is dan niet meer omdat hij daar zelf zin in voelt.
Komt dus oa denk ik vanuit jullie afgelopen "gedoe", dat als berichten binnenkomen die niet meer automatisch betekenen dat dat ook positieve, leuke, verlangende berichtjes zijn, he.
(bij verliefde/ liefdevolle berichten ontstaat ook een positieve Pavlov als het ware, waardoor je hart bij wijze van spreken opspringt als je alleen al het toontje van je mobiel hoort dat er bericht is).
Ik heb met een familielid bijv een negatieve Pavlov met smsen en destijds zelfs op een gegeven moment een andere "ringtone" genomen omdat ik stress kreeg alleen al bij het horen dat er een bericht binnenkwam.
Want dat betekende altijd "gedoe" (en getrek aan mij, moest iets van mij, gecontroleer en gemanipuleer, heel veel negatief nieuws (niet eens over mij, maar iha) ) en maar heel zelden iets leuks (van diegene).
En ik heb juist ook leuk-spannende ervaringen met berichtjes, met minnaars bijv, en dan ontstaat een positieve Pavlov, omdat je iets spannends, leuks, kunt verwachten.
Dus wat voor soort berichten het zijn maakt voor mij wel uit of ik zin heb om te reageren: kans op "gedoe" is imo altijd minder uitnodigend dan wanneer je iets fijns kunt verwachten.
Zelfs na een vervelende periode met dezelfde persoon duurt het ff voordat die "negatieve verwachting" weer omdraait in "leuks", bijv na een periode met veel ruzie. Zelfs als daarna weer heel veel lieve berichten heen en weer zijn gegaan duurt dat vaak ff, voordat het appen/smsen geen Pavlovjes meer opwekt!
Dus hoe iemand een sms "ontvangt" is niet alleen aan de ontvanger en zijn persoonlijke voorkeuren, en of hij dat als controlerend/ vrijheidsbeperkend ervaart (in het algemeen of van jou), maar wordt ook bepaald door de inhoud van die berichten (of eoa druk van hoe vaak en hoe snel je verwacht dat dat beantwoord wordt).
Als mijn dochter, op wie ik gek ben en die me nooit teveel is, midden in de nacht belt, en ik echt heel moe ben, denk ik ook: "nee, he, ik ben te moe", (dan neem ik toch op, alleen een select groepje mensen neem ik dan nog op, omdat er iets aan de hand kan zijn) en dat heeft niks met haar te maken of dat ik niet om haar zou geven.
En neem ik niet op, dan weet ze echt wel dat dat niet expres is, maar dat ik niet in de gelegenheid ben, of al slaap of mobiel niet hoor oid.
(en andersom is zij heel heel slecht bereikbaar, voor iedereen, ook van wie ze veel houdt, en staat ze dus wel vaak en snel in contact met haar vriend, mits ze daar gelegenheid toe heeft (niet tijdens het werk bijv).
En ook als we geen contact hebben (en haar vader haar ook niet te pakken krijgt) is er geen enkele twijfel over of het houden van wel goed zit, dat weet en merk je uit (verder) álles.
Wat ik er maar mee wil zeggen is dat het zo weinig zegt en zo afhankelijk kan zijn van hoe je eigen gesteldheid (als ontvanger maar ook als zender) is op dat moment (moe, bezig, geconcentreerd op iets anders of iemand anders, daardoor ff helemaal niet behoeftig of overmatig behoeftig enz), maar ook hoe de verstandhouding ís (vrij zeker van elkaar of niet, het positieve overheerst of twijfel of negatieve geloof) enz.
En ook de fase waarin je relatie dus verkeert, hoe de algemene omgang is, algemene wensen en voorkeuren enz.
Op zich vind ik niet aan te raden om bijv gevoelens van onzekerheid die dat bij jou oproept te gaan bespreken, want ik ben van mening dat de ander er niet is om onzekerheid op te heffen of behoeftes aan geruststelling te moeten invullen bij de ander, als daar geen spontane eigen zin/behoefte toe gevoeld wordt.
Beiden moeten dat fijn vinden, en niet "voor de ander" doen, dat is en blijft een probleem als dat uiteen ligt.
Het werkelijke onderliggende probleem is dat de twijfel in jullie relatie is gegooid (ongeacht wie daarmee begon, jij hebt ook getwijfeld binnen die 2 jaar aan hem/relatie met hem enz).
En twijfel brengt angst in de relatie, en dus behoefte aan geruststelling, dat is logisch.
Toch is een negatieve reden (niet in geloven en onzekerheid bij jou aanwakkeren als die geruststelling er niét is/ komt) weinig stimulerend, omdat hetzelfde berichtje dan meer als plicht/behoeftevervulling gaat voelen tov de ander dan dat het de spontane zin zou vergroten.
Of als het die parendans wordt van aantrekken en afstoten, want dat is ook geen fijn mechanisme om van daaruit wel/niet te mogen of moeten reageren..
Ik vraag me altijd af: wát is dan de inhoud van dat soort berichtjes in de pauze (ik ken het zelf niet zo)?
Gaat het om ff melden "ik denk aan je" of andere dingen, ff vertellen wat je aan het doen bent of weten wat hij aan het doen is, hoe hij/hij zich voelt vandaag (op het werk), of het een lekker dagje is of zo?
En 's avonds? Ff welterusten wensen en dat je aan hem denkt en hij aan jou? Of hoe jouw/zijn dag was ff globaal willen delen?
Ik snap de behoefte om te willen delen met je liefste heel goed, maar niet als het meer om het aantal keer per dag gaat (en dat dat verandert na die hele verse verliefde fase en zeker na het nodige "gedoe" tussen jullie is ook vrij logisch: spontaan zin in contact met elkaar ís gewoon leuker als je dat uit jezelf voélt.
Niet als het een soort meetlint is geworden waaraan je afleest of hij wel aan je denkt, (en wel leuk over je denkt) omdat het verwacht wordt, of -erger- een negatieve reden wordt, namelijk dat het argwaan wekt als je het niét doet (argwaan over of hij nog aan je denkt, of hij nog wel positief over je denkt of dat dat negatiever is geworden. En dat je dat laatste denkt wordt dan weer in de hand gewerkt als hij idd zijn twijfels heeft uitgesproken over de relatie of over jou.
Dan wordt het eerder een vicieuze cirkel die zichzelf in stand houdt in die wisselwerking en dat is toch echt iets anders dan spontane lieve berichtjes aan elkaar van de begintijd, en dan kun je je dáár zorgen over maken of dat ook zegt dat zijn gevoelens verminderd zijn en heb jij meer behoefte aan die bevestiging enz enz.
Spontane berichten en de inhoud van die berichten zeggen mij iig meer dan hoe vaak en op welke (vaste) tijdstippen.
Ik ben zelf niet zo'n apperT (maar wel (veel) meer behoefte aan contact (kan ook mailen zijn) als ik iemand net ken en het vanuit elkaar beter leren kennen is, dus niet in de zin van "slaap lekker, ik denk aan je, schatje" (en dan hopen dat hij zoiets terugstuurt dat ie ook aan jou denkt of verlangt oid).
Dus bij mij is het dan eerder om te leren kennen, en ff dagelijkse/ wekelijkse dingen, gedachten, gebeurtenissen te delen, en te weten of hij een fijne interessante dag had oid.
Als het steeds is om bij elkaar te bevestigen dat je (nog, leuk) aan elkaar denkt, kan dat ook prima en fijn zijn natuurlijk, gewoon ff die verbinding. Ook niks mis mee, als dat in ongeveer dezelfde mate heen en weer gaat, en als dat ook spontaan is, relaxt, voor allebei prettig voelt.
Jij hebt dat obsessieve van hem destijds niet fijn, maar beklemmend gevonden, toen dat niet overeenkwam met jouw behoefte aan ruimte. Nu lijkt het andersom, in de zin van dus een negatieve reden, en vraagt hij om (bewegings)ruimte.
Die grens wat fijn en niet meer fijn voelt (beklemmend wordt) ligt voor iedereen anders, oa afhankelijk van verse verliefdheid en persoonlijke behoefte aan bewegingsvrijheid (kunnen focussen op wat je op dat moment aan het doen bent, bijv op je werk, op collega's, andere interesses en bezigheden (of dat nu koken is of aan het sporten en dan storend kan zijn), een spannend boek/film onderbreekt, met vrienden op een terrasje zit, de kinderen aan het douchen bent, of uitgeteld net ff lekker op de bank aan jezelf toe komt.
Als het wél overeenkomt, is dat natuurlijk superfijn, dochter en haar vriend doen veel samen en houden daarbuiten veel contact samen en niet vanuit "checken" of de ander aan je denkt, juist vanuit close en zeker van elkaar zijn, veel overleggen (wie koopt wat voor het eten of andere plannen), en die wonen samen, dus zien elkaar elke avond sowieso.
Gisteren was ze hier in de tuin aan het studeren en dan gaat om de haverklap haar mobiele berichtentoontje af, en als ze afzonderlijk van elkaar op vakantie zijn wordt er veel heen en weer bericht en gefacetimed om ff de ander te laten (mee)delen in wat ze meemaken enzo.
Zou mijn ding niet zijn, haha, ik kan gemis en verlangen ook juist lekker vinden en dat kan soms al fijn zijn om iig dan dát ff te berichten (als je dat ook werkelijk voelt, he), in de leuke zin van het woord dan (ik heb zo'n zin om je te zien/voelen oid, kan haast niet wachten) en niet in de zin van commentaar (ik mis jou en kom tekort aan aandacht/tijd van jou>> jij moet mijn verlangen en gemis opheffen, ik ben niet tevreden of gelukkig hiermee).
Dus de insteek van het contact is imo eerder de oorzaak: wanhopig nodig (uit eigen onzekerheid of snel verlies van vertrouwen als je niet in contact staat), of als het al niet lekker loopt, de twijfel er al in zit, met goede redenen dus onzeker is geworden (zoals bij jullie) en dus behoefte om bevestiging dat het nog goed gaat en de ander nog positief in de relatie staat, er nog vertrouwen in heeft, het nog leuk vindt met jou/ contact met jou, enz.
Kijk, als iemand al afstand nam, omdat ie ruimte nodig had om na te denken, en dus twijfelde aan (het voortzetten van) de relatie, dan verandert het karakter van die smsjes/appjes ook, he.
Dan zou hij vaker "moeten" berichten omdat jij je anders tekortgedaan voelt en dat is dan niet meer omdat hij daar zelf zin in voelt.
Komt dus oa denk ik vanuit jullie afgelopen "gedoe", dat als berichten binnenkomen die niet meer automatisch betekenen dat dat ook positieve, leuke, verlangende berichtjes zijn, he.
(bij verliefde/ liefdevolle berichten ontstaat ook een positieve Pavlov als het ware, waardoor je hart bij wijze van spreken opspringt als je alleen al het toontje van je mobiel hoort dat er bericht is).
Ik heb met een familielid bijv een negatieve Pavlov met smsen en destijds zelfs op een gegeven moment een andere "ringtone" genomen omdat ik stress kreeg alleen al bij het horen dat er een bericht binnenkwam.
Want dat betekende altijd "gedoe" (en getrek aan mij, moest iets van mij, gecontroleer en gemanipuleer, heel veel negatief nieuws (niet eens over mij, maar iha) ) en maar heel zelden iets leuks (van diegene).
En ik heb juist ook leuk-spannende ervaringen met berichtjes, met minnaars bijv, en dan ontstaat een positieve Pavlov, omdat je iets spannends, leuks, kunt verwachten.
Dus wat voor soort berichten het zijn maakt voor mij wel uit of ik zin heb om te reageren: kans op "gedoe" is imo altijd minder uitnodigend dan wanneer je iets fijns kunt verwachten.
Zelfs na een vervelende periode met dezelfde persoon duurt het ff voordat die "negatieve verwachting" weer omdraait in "leuks", bijv na een periode met veel ruzie. Zelfs als daarna weer heel veel lieve berichten heen en weer zijn gegaan duurt dat vaak ff, voordat het appen/smsen geen Pavlovjes meer opwekt!
Dus hoe iemand een sms "ontvangt" is niet alleen aan de ontvanger en zijn persoonlijke voorkeuren, en of hij dat als controlerend/ vrijheidsbeperkend ervaart (in het algemeen of van jou), maar wordt ook bepaald door de inhoud van die berichten (of eoa druk van hoe vaak en hoe snel je verwacht dat dat beantwoord wordt).
Als mijn dochter, op wie ik gek ben en die me nooit teveel is, midden in de nacht belt, en ik echt heel moe ben, denk ik ook: "nee, he, ik ben te moe", (dan neem ik toch op, alleen een select groepje mensen neem ik dan nog op, omdat er iets aan de hand kan zijn) en dat heeft niks met haar te maken of dat ik niet om haar zou geven.
En neem ik niet op, dan weet ze echt wel dat dat niet expres is, maar dat ik niet in de gelegenheid ben, of al slaap of mobiel niet hoor oid.
(en andersom is zij heel heel slecht bereikbaar, voor iedereen, ook van wie ze veel houdt, en staat ze dus wel vaak en snel in contact met haar vriend, mits ze daar gelegenheid toe heeft (niet tijdens het werk bijv).
En ook als we geen contact hebben (en haar vader haar ook niet te pakken krijgt) is er geen enkele twijfel over of het houden van wel goed zit, dat weet en merk je uit (verder) álles.
Wat ik er maar mee wil zeggen is dat het zo weinig zegt en zo afhankelijk kan zijn van hoe je eigen gesteldheid (als ontvanger maar ook als zender) is op dat moment (moe, bezig, geconcentreerd op iets anders of iemand anders, daardoor ff helemaal niet behoeftig of overmatig behoeftig enz), maar ook hoe de verstandhouding ís (vrij zeker van elkaar of niet, het positieve overheerst of twijfel of negatieve geloof) enz.
En ook de fase waarin je relatie dus verkeert, hoe de algemene omgang is, algemene wensen en voorkeuren enz.
Op zich vind ik niet aan te raden om bijv gevoelens van onzekerheid die dat bij jou oproept te gaan bespreken, want ik ben van mening dat de ander er niet is om onzekerheid op te heffen of behoeftes aan geruststelling te moeten invullen bij de ander, als daar geen spontane eigen zin/behoefte toe gevoeld wordt.
Beiden moeten dat fijn vinden, en niet "voor de ander" doen, dat is en blijft een probleem als dat uiteen ligt.
Het werkelijke onderliggende probleem is dat de twijfel in jullie relatie is gegooid (ongeacht wie daarmee begon, jij hebt ook getwijfeld binnen die 2 jaar aan hem/relatie met hem enz).
En twijfel brengt angst in de relatie, en dus behoefte aan geruststelling, dat is logisch.
Toch is een negatieve reden (niet in geloven en onzekerheid bij jou aanwakkeren als die geruststelling er niét is/ komt) weinig stimulerend, omdat hetzelfde berichtje dan meer als plicht/behoeftevervulling gaat voelen tov de ander dan dat het de spontane zin zou vergroten.
Of als het die parendans wordt van aantrekken en afstoten, want dat is ook geen fijn mechanisme om van daaruit wel/niet te mogen of moeten reageren..
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
donderdag 12 mei 2016 om 13:02
donderdag 12 mei 2016 om 13:27
quote:Suzy65 schreef op 12 mei 2016 @ 11:59:
Storm: ik zie wel een duidelijke toename bij een aantal mensen hier aan mooie inzichten en bijdragen aan elkaar, als ik me nergens mee bemoei
Nadeel is dat ik eea steeds moet bijlezen, merk ik ook eens hoe dat is voor jullie, haha!
Heerlijk om te lezen hoe je het getroffen hebt, jullie ook qua chemie & intimiteit enorm met elkaar vonken!
En over jouw persoonlijke ontwikkeling in deze richting.
Hoeveel mensen zijn zo'n match misgelopen omdat ze te vroeg om "duidelijkheid" vroegen, vraag ik me dan ff af.
En was een week (of 2) later de vlam pas echt in de pan geslagen, als ze niet vervroegd de stekker eruit hadden getrokken (vanwege onzekerheid en onduidelijkheid en dat niet trekken?!).
Ben zo blij dat jullie hebben doorgezet: zo zie je, dat jouw lover alsnog heel snel dat verliefde gevoel kreeg, gewoon niet veel later en dat dat alle verschil maakt (of je erin gaat geloven): ik denk nog steeds dat sommigen té snel de moed en het geduld verliezen (juist áls ze iemand heel speciaal vinden of al onzeker over zichzelf zijn).
En wat een kanjer heb je, met wie je daar samen over kon praten, over gevoelens, ook de wisselend zekere/onzekere gevoelens (die bij verliefdheid horen zolang je nog niet zeker weet dat dat beantwoord wordt door diegene), en die dat gelukkig kon relativeren.
En jij ook, echt compliment, dame!!
Dat jij uiteindelijk groen licht kon geven van "schijt, dan kijken we gewoon wat eruit komt/ groeit" en door het geven van die ruimte juíst dit vrijelijk kon groeien bij hem ook (en in no time!).
Doet me ook denken aan destijds Morfientje: zodra ze die ruimte echt ging geven en meer op zichzelf concentreerde is hun relatie alleen maar hechter geworden, zijzelf zelfverzekerder en van zijn kant (uit zichzelf, spontaan) juist closer en meer gecommit!
Ik zie ook duidelijk jouw positieve wijsheid hier (nog) veel meer naar boven komen dan gewoonlijk, prachtige opgaande lijn in jouw ontwikkeling en leven dus ga vooral zo door, blijf zo speels samen als nu, lekker veel fysieke geilheid speelsheid ook, haha, geeft je vleugels, he!
Geeft zeker vleugels!!! Het is idd een kanjer en ik moet er niet aan dénken dat ik toen in het begin die deur dicht zou hebben gegooid...
Dit weekend ga ik met m mee naar z'n opa dan zal het wss ook niet heel lang duren eer we elkaars ouders gaan zien...
Heb al een paar van z'n beste vrienden ontmoet. Al die dingen geven toch wel aan dat hij serieus is met me. En idd het normaal met elkaar kunnen praten, de verbinding voelen (emotioneel en fysiek) wát een verademing is dat en wat een bevestiging dat ik toch echt niet gek was toen ik dat bij ex niet voelde maar daar m'n ogen voor sloot, in het begin. Ik wolde toen gewoon veel te graag een relatie. Nu wil ik vooral heel erg graag met deze man zijn
Storm: ik zie wel een duidelijke toename bij een aantal mensen hier aan mooie inzichten en bijdragen aan elkaar, als ik me nergens mee bemoei
Nadeel is dat ik eea steeds moet bijlezen, merk ik ook eens hoe dat is voor jullie, haha!
Heerlijk om te lezen hoe je het getroffen hebt, jullie ook qua chemie & intimiteit enorm met elkaar vonken!
En over jouw persoonlijke ontwikkeling in deze richting.
Hoeveel mensen zijn zo'n match misgelopen omdat ze te vroeg om "duidelijkheid" vroegen, vraag ik me dan ff af.
En was een week (of 2) later de vlam pas echt in de pan geslagen, als ze niet vervroegd de stekker eruit hadden getrokken (vanwege onzekerheid en onduidelijkheid en dat niet trekken?!).
Ben zo blij dat jullie hebben doorgezet: zo zie je, dat jouw lover alsnog heel snel dat verliefde gevoel kreeg, gewoon niet veel later en dat dat alle verschil maakt (of je erin gaat geloven): ik denk nog steeds dat sommigen té snel de moed en het geduld verliezen (juist áls ze iemand heel speciaal vinden of al onzeker over zichzelf zijn).
En wat een kanjer heb je, met wie je daar samen over kon praten, over gevoelens, ook de wisselend zekere/onzekere gevoelens (die bij verliefdheid horen zolang je nog niet zeker weet dat dat beantwoord wordt door diegene), en die dat gelukkig kon relativeren.
En jij ook, echt compliment, dame!!
Dat jij uiteindelijk groen licht kon geven van "schijt, dan kijken we gewoon wat eruit komt/ groeit" en door het geven van die ruimte juíst dit vrijelijk kon groeien bij hem ook (en in no time!).
Doet me ook denken aan destijds Morfientje: zodra ze die ruimte echt ging geven en meer op zichzelf concentreerde is hun relatie alleen maar hechter geworden, zijzelf zelfverzekerder en van zijn kant (uit zichzelf, spontaan) juist closer en meer gecommit!
Ik zie ook duidelijk jouw positieve wijsheid hier (nog) veel meer naar boven komen dan gewoonlijk, prachtige opgaande lijn in jouw ontwikkeling en leven dus ga vooral zo door, blijf zo speels samen als nu, lekker veel fysieke geilheid speelsheid ook, haha, geeft je vleugels, he!
Geeft zeker vleugels!!! Het is idd een kanjer en ik moet er niet aan dénken dat ik toen in het begin die deur dicht zou hebben gegooid...
Dit weekend ga ik met m mee naar z'n opa dan zal het wss ook niet heel lang duren eer we elkaars ouders gaan zien...
Heb al een paar van z'n beste vrienden ontmoet. Al die dingen geven toch wel aan dat hij serieus is met me. En idd het normaal met elkaar kunnen praten, de verbinding voelen (emotioneel en fysiek) wát een verademing is dat en wat een bevestiging dat ik toch echt niet gek was toen ik dat bij ex niet voelde maar daar m'n ogen voor sloot, in het begin. Ik wolde toen gewoon veel te graag een relatie. Nu wil ik vooral heel erg graag met deze man zijn
donderdag 12 mei 2016 om 14:39
En over mij: gisteren was het wel het familiedagje hoor: al vroeg met moeder naar ziekenhuisafspraak (voor aanhoudende klachten), 's middags met dochter in de tuin en gingen we snel een hapje eten (want vroege dienst, dus ze wilde vroeg thuis zijn om voldoende te slapen).
Tja en toen kwamen we op weg naar het restaurant op een terras zittend familielid + kind tegen (die ik al ik geloof een jaar of 3 niet "mag" zien).
Innerlijk 1 groot stress/pijnpunt aan beide kanten, natuurlijk, ook al lukte het om de kalmte en vriendelijkheid te bewaren (in het openbaar, dat scheelt).
Kind liep mee naar waar wij gingen eten, en weliswaar onwennig (ook voor mij) ff globaal vragen naar zijn leventje, sport, school, vriendjes enzo.
Toen het eten kwam wilde kind teruggaan naar moeder, maar die kwam aanlopen en aan tafeltje ernaast zitten, bestelde ook eten, en oppervlakkig gekletst alsof die jaren er niet tussenstonden.
Dat dat maar oppervlakkig relaxt is, vriendelijk en beleefd, kan alleen zolang we die zware onderwerpen laten rusten (en dat zijn er nogal wat inmiddels, er was en is een explosieve bal aan emoties aan haar kant, zodat vanalles al snel aanleiding is voor een kort lontje voor dat explosieve vat, wat je daarachter kent (en niks in veranderd of verwerkt/verminderd is, weet ik via anderen).
Ik ga dat contact dus niet opnieuw aanhalen hierdoor.
Zij zoekt dus wel toenadering, wijzigt eerdere plannen terplekke, waaronder etens- en bedtijd kind.
Confronterend iig weer, met 1 van mijn grotere pijnpunten in mijn leven (en familiepatronen), waar je op het oog weinig last van hebt zolang je er niet mee geconfronteerd wordt, en van binnen ook "werk" aan verzet hebt, om eea te accepteren, of liever te aanvaarden, en te verwerken.
Toch zit daar (natuurlijk) nog eea: het houden van je familieleden, (ondanks gedrag en ellende, negatieve gebeurtenissen, stress enz).
Zeker als dat voorheen close is geweest (te close zelfs, zoals ook wel bij borderline bijv: alles of niks, een rigide zwart óf wit is: (veel te) dichtbij (onprettig dichtbij willen) of anders opzouten, heel ver weg, heet niet voor niks zo, he).
Het raakt de essentie (waar iedereen mee worstelt??) van onvoorwaardelijke en voorwaardelijke liefde.
Dwz dat de liefde misschien wel onvoorwaardelijk is en blijvend, maar omgang, contact en gedrag wél voorwaardelijk zijn?!
Natúúrlijk houd ik van deze 2 personen, nog steeds, dat is niet over, ook al is het voornamelijk de pijnlijke kant die aan liefde kleeft.
En hoe heb ik ooit (onhaalbaar) geprobeerd er ook onvoorwaardelijk te willen zijn, "ervoor te gaan" en zorgzaam te zijn en te blijven omdat juist déze 2 mensen dat zo goed konden gebruiken omdat ze al binnenin zo'n gebrek aan onvoorwaardelijke liefde met zich meedragen.
(Heel) vroeger zou ik daar zelf weinig grenzen aan gesteld hebben, ook ten koste van mezelf, vrijwillig al niet, in de rol van helper en "redder" (het willen vervullen van die levensgrote behoefte aan onvoorwaardelijke steun en daar liefde aan hangen (of niet, bij gebrek aan onvoorwaardelijke en vrij eenzijdige steun en hulp).
In geval van deze 2 ben ik ook niet geheel vrijwillig over grenzen gegaan, toen ik mijn grenzen wel degelijk kende en bewaakte, maar onmogelijk bleek om die te consequent te behouden, zonder (contact/ omgang) met deze 2 helemáál te verliezen.
Dus bewust mijn grenzen verlegd, om het "goede doel": een emotioneel (en nog financieel) afhankelijk kind, dat -terecht!- onvoorwaardelijke liefde nodig heeft in relatie tot anderen, om gezond gehechte personen in het leven te hebben.
Dat ik in die wisselwerking en bij uitstek déze 2 personen destijds tegen de grenzen van het haalbare en eigenliefde/ zelfbehoud/ mentale en fysieke gezondheid (en dat van mijn eigen gezin) aanliep, was vroeg of laat te verwachten en onvermijdelijk.
Een van mijn grootste spiegels in mijn leven, dat dat niet "maakbaar" of onder controle te krijgen en te houden is, dat je van buitenaf niet kunt helen wat er mist in iemand van binnen, dat je grenzeloos kunt liefhebben zonder ook grenzeloos in de omgang/contact te moeten zijn daarvoor, en zelfs zonder énig contact kunt blijven liefhebben.
De "ziel" blijft liefhebben die onder het oppervlakkige (wat gedrag ís, want dat zijn niet meer dan (overlevings- en copings)strategieen, ego-stijlen, behoeftigheid, zelfbescherming, (beschadigd) eigenwaarde, tekorten enz) ligt.
Onder die vriendelijke relaxte schijn schuilt altijd dat onvoorspelbare, explosieve, waardoor iemand onberekenbaar is en je nooit echt ontspant, ook al haalde het me (en haar) minder uit mijn evenwicht dan destijds.
En dat ben ik ook voor haar: een (zoveelste, maar belangrijke) trigger van haar pijnpunten, al ben ik niet de enige, en liggen die zo onder de oppervlakte dat "iedereen" en vanalles al aanleiding daartoe is, als je zo'n explosieve opblaasbal meedraagt.
Tegen zoveel "onredelijk explosief geweld" wat daar van binnen huist (aan oud zeer, wrok, wraak, "(ver)blinde" haat, emotionele verwaarlozing en tekorten) áls dat eenmaal explodeert, kan en wil ik niet op.
Nooit had ik gedacht zo'n rigoureuze keuze te moeten maken tussen eigenliefde en liefde voor een ander, dat het nodig zou zijn om die persoon maar helemaal uit je leven te weren en andersom, dat zou mij toch niet gebeuren!!
(anders dan met partners die "vervangbaar" zijn, hoe lastig ook, maar bij destructieve "liefdes"relaties waar de enige optie is: 0 contact, is dat met familie vaak onhaalbaar én "onvervangbaar": je hebt maar 1 stel ouders, en de ene broer of zus kan de andere niet vervangen oid, net als het ene kind de andere niet kan vervangen).
En zo kun je de (al dan niet werkelijk) onderliggende (oa) ontbrekende ouderliefde niet vervangen in een andere rol, als zus zijnde, of partner, als dat niet de "beschadigde rol" is.
De ene partner kan ook niet wat de vorige ex beschadigd heeft compenseren of repareren, ook al is dat wel dezelfde rol (als daar de werkelijke eerdere schade is berokkend aan vertrouwen of zorgzaamheid, veiligheid enz).
Daar ligt ook meteen de onmacht in (voor iedereen) en een hoop onbegrip en misverstanden: ik kan het gemis van 2 van mijn broers en zussen niet compenseren bij mijn moeder, ook niet bij mijn andere zus of zij bij mij, enz.
Je kunt erover blíjven verbazen en verwonderen in onbegrip, veroordeling, de behoefte (aan helen van gekwetste hechting/relaties) niet door een ander laten verdwijnen, het blijft een wond, hooguit mettertijd (en bewuste aandacht voor mentale en fysieke genezing van die onmacht en stress en verdriet die dat opleverde) een litteken aan overhouden en verder met leven, min of meer op de oude voet of de schade iig beperkend/ met wat hulpmiddelen/verzorging en de pijn ontlastend weer oefenen en weer min of meer verder lopen.
Ik denk dat het oa onmacht geeft dat wij mensen begrippen als "altijd" en "nooit" niet kunnen bevatten.
Dus lastig aanvaarden is van "komt nooit meer goed" en daar dan ook echt vrede mee hebben.
Andere familieleden verkeren in diverse fases van aanvaarding en nog wel/niet tegen vechten of afwijzen, onderdrukken en/of vermijden, nog probereren, allemaal in eigen aftasting van eigen grenzen en bestand zijn/worden tegen de invloeden van dichtbij of verder weg die het op jezelf heeft, als het met familieleden om wie je geeft niet goed gaat of destructief blijft, manipulatief, enz.
Uit manipulatie kun je alleen maar stappen als je daar niet aan mee doet: eigen rol/ aandeel erin dus.
Als dat "alles of niks" is, betekent kiezen voor jezelf dus "niks" met de ander.
In partnerliefde kán het vertrouwen weer groeien in dat dat met een volgende partner mogelijk wél gezond en fijn kan zijn, en als je idd een volgende (wél/beter passende) partner of iig een gezonder soort relatie krijgt, stijgt het vertrouwen natuurlijk door de goede ervaring(en) tegenover die vorige te kunnen afstrepen en zo evt "negatief algemeen geloof in "de" liefde en liefdesrelaties (die wél duurzaam goed verlopen en aflopen) langzaamaan opheffen (door die goede ervaring dus mee te maken).
Het "no risk/ bonus-malus-systeem" zorgt zowel als het om 1 specifieke persoon gaat als iha (liefde en relaties en het leven) in het algemeen, voor hoe hard verlies van vertrouwen (en veiligheid) kan kelderen of de opbouw van vertrouwen kan stijgen.
Afhankelijk van op welke tree je al staat en hoe ernstig de schade kelder je een beetje of heel veel (en andersom bij het opbouwen: veel of weinig voor nodig aan "bewijzen" (herhaalde goede ervaringen) om weer vertrouwen te krijgen en je veilig te voelen).
Met dit verschil dus dat je bij een partner kunt denken: wegwezen, voor jou 10 anderen, next! en op naar de volgende die "het vertrouwen wél waard is" .
En zelfs al lijkt (voor velen) een partner vervangbaar (zoveel andere mannen/ vrouwen op de wereld, waarom blijven hangen bij uitgerekend déze, als het wellicht "te vinden" is bij een andere/volgende partner), dan nog kan dat heel moeilijk te aanvaarden zijn, als je close verbonden voelt met precies déze!
Hoe minder speciaal en zeldzame verbinding het voelt, hoe makkelijker loslaten natuurlijk en andersom!
Heel veel mensen huldigen het maakbare en vervangbare tegenwoordig als het om een partner gaat: "dan kies je toch gewoon een andere die beter past?" of "waarom moet je nou uitgerekend met die beste vriend van hem als er een wereld vol leuke mannen is out there, de vijver aan vissen en mogelijkheden oneindig lijkt?" alsof dat een bewuste keuze is en kies maar een ander exemplaar uit.
Daarmee ook het geloof in De Ware (die ene bijzondere die boven iedereen uitsteekt, die énige die er zoveel meer toe doet) de deur uit hebben gedaan, of misschien wel geloven in meerdere potentiele "De Ware-kandidaten", afhankelijk van tijd en plaats, die je kunt tegenkomen.
(waarbij dat geloof ook nog afhangt van dat de verliefdheid van ooit die tot een relatie uitgroeide wel als De Ware wordt gezien om met hand en tand te moeten beschermen en bewaken en te behouden en een nieuwe verliefdheid (even heftig of zelfs heftiger misschien dan die oorspronkelijke met de partner met wie je bént/leven deelt) wordt afgedaan als "kom je wel weer overheen als je daar maar geen aandacht aan besteedt en niet verder voedt, dus iig een (bewuste) keuze is, wat je daarmee doét: extra voeden of negeren).
Hetzelfde gevoel wat ooit leidde tot een liefdesrelatie is dan heilig en mooi, en voor een ander daarbuiten als "slecht", onwenselijk, onbetrouwbaar, enz.
Ook daarin lijkt de relatie en de keuze (ooit) om samen verder te willen belangrijker dan wat je voelt voor iemand?!
Of misschien wel omdat in een vroeg stadium en niks mee te doen of niet verder te voeden/ realiseren/ uitproberen het "vanzelf" zal overgaan, dus verliefdheid (danwel dénken dat je dat bent, terwijl het nog "maar" aantrekking is, fysiek danwel seksueel het idee geeft van "het gras is groener" omdát je alleen met roze bril op de pluspunten accentueert en de spanning die aan nieuw/ontdekken hangt, en de bestaande partner je allang de plus- én (reeler) minpunten kent (en van de relatie).
Het vervangbare heeft eigenlijk aan de ene kant wel en aan de andere kant niet postgevat, als het om (huidige) relatie/partner gaat.
Met familie is dat "vervangbare" sowieso niet aan de orde en (denk ik) daarom des te moeilijker, tenzij de balans zó overheerst doorgeslagen is naar negatief/onveilig dat er geen twijfel meer mogelijk is (en dan nog lastig waar je het proberen "opgeeft", waar het té onveilig wordt, alle vertrouwen omdraait naar wantrouwen, een "point of no return" optreedt).
Heeft ook te maken met toegeven en aanvaarden dat het "gefaald" heeft, of jij gefaald hebt.
Veel mensen denken in relaties ook in termen van "lukken" en "mislukken", succes en falen en dat geeft dat lastige gevoel van dat het "laf" is om poigingen op te geven, vluchten ipv ervoor vechten, en vluchten als minder te boek staat dan "ervoor gaan/ knokken".
Een gevecht wat je eigenlijk met jezelf voert, tot waar en niet verder, waar je eigen grenzen liggen in knokken (dan heb je er nog vertrouwen in) en stoppen (erkennen dat het niet werkte, "niet gelukt" is, gefaald heeft) en dus het gevecht om jezelf daarom niet te veroordelen en opgeven als "zwak" oid (en vechten als "sterk/stoer") zien.
Soms is opgeven en stoppen met vechten (als het tegen de bierkaai is bijv, uitzichtloos, onverbeterlijk, onveranderbaar, onhaalbaar) juist het sterkste wat je kunt doen!
Daarna dat innerlijke gevecht, wat denk ik nog lastiger is, want daar gaat het om eigenliefde, eigenwaarde en zelfbeeld waar je mee te maken krijgt, je eigen verhaal wat klopt of niet meer klopt, enz.
Je eigen wending aan dat eigen verhaal over je eigen leven eraan geven, waar je jezelf mee in de spiegel kunt bezien.
Afhankelijk van of je eigenliefde, zelfbehoud, zelfcompassie danwel zelfmedelijden en/of zelfveroordeling op loslaat (of gerechtvaardigd vindt voor jezelf).
En wat uiteindelijk overwint in dat proces ("innerlijke gevecht om de voorrang, het gelijk van tegenstrijdige gevoelens, gedachten, strategieen, je negatieve geloof over jezelf (en anderen, de wereld enz) en wat zich in je kern bevindt) en overhoudt als dat op proef wordt gesteld/ uitgedaagd/ geconfronteerd.
Tja en toen kwamen we op weg naar het restaurant op een terras zittend familielid + kind tegen (die ik al ik geloof een jaar of 3 niet "mag" zien).
Innerlijk 1 groot stress/pijnpunt aan beide kanten, natuurlijk, ook al lukte het om de kalmte en vriendelijkheid te bewaren (in het openbaar, dat scheelt).
Kind liep mee naar waar wij gingen eten, en weliswaar onwennig (ook voor mij) ff globaal vragen naar zijn leventje, sport, school, vriendjes enzo.
Toen het eten kwam wilde kind teruggaan naar moeder, maar die kwam aanlopen en aan tafeltje ernaast zitten, bestelde ook eten, en oppervlakkig gekletst alsof die jaren er niet tussenstonden.
Dat dat maar oppervlakkig relaxt is, vriendelijk en beleefd, kan alleen zolang we die zware onderwerpen laten rusten (en dat zijn er nogal wat inmiddels, er was en is een explosieve bal aan emoties aan haar kant, zodat vanalles al snel aanleiding is voor een kort lontje voor dat explosieve vat, wat je daarachter kent (en niks in veranderd of verwerkt/verminderd is, weet ik via anderen).
Ik ga dat contact dus niet opnieuw aanhalen hierdoor.
Zij zoekt dus wel toenadering, wijzigt eerdere plannen terplekke, waaronder etens- en bedtijd kind.
Confronterend iig weer, met 1 van mijn grotere pijnpunten in mijn leven (en familiepatronen), waar je op het oog weinig last van hebt zolang je er niet mee geconfronteerd wordt, en van binnen ook "werk" aan verzet hebt, om eea te accepteren, of liever te aanvaarden, en te verwerken.
Toch zit daar (natuurlijk) nog eea: het houden van je familieleden, (ondanks gedrag en ellende, negatieve gebeurtenissen, stress enz).
Zeker als dat voorheen close is geweest (te close zelfs, zoals ook wel bij borderline bijv: alles of niks, een rigide zwart óf wit is: (veel te) dichtbij (onprettig dichtbij willen) of anders opzouten, heel ver weg, heet niet voor niks zo, he).
Het raakt de essentie (waar iedereen mee worstelt??) van onvoorwaardelijke en voorwaardelijke liefde.
Dwz dat de liefde misschien wel onvoorwaardelijk is en blijvend, maar omgang, contact en gedrag wél voorwaardelijk zijn?!
Natúúrlijk houd ik van deze 2 personen, nog steeds, dat is niet over, ook al is het voornamelijk de pijnlijke kant die aan liefde kleeft.
En hoe heb ik ooit (onhaalbaar) geprobeerd er ook onvoorwaardelijk te willen zijn, "ervoor te gaan" en zorgzaam te zijn en te blijven omdat juist déze 2 mensen dat zo goed konden gebruiken omdat ze al binnenin zo'n gebrek aan onvoorwaardelijke liefde met zich meedragen.
(Heel) vroeger zou ik daar zelf weinig grenzen aan gesteld hebben, ook ten koste van mezelf, vrijwillig al niet, in de rol van helper en "redder" (het willen vervullen van die levensgrote behoefte aan onvoorwaardelijke steun en daar liefde aan hangen (of niet, bij gebrek aan onvoorwaardelijke en vrij eenzijdige steun en hulp).
In geval van deze 2 ben ik ook niet geheel vrijwillig over grenzen gegaan, toen ik mijn grenzen wel degelijk kende en bewaakte, maar onmogelijk bleek om die te consequent te behouden, zonder (contact/ omgang) met deze 2 helemáál te verliezen.
Dus bewust mijn grenzen verlegd, om het "goede doel": een emotioneel (en nog financieel) afhankelijk kind, dat -terecht!- onvoorwaardelijke liefde nodig heeft in relatie tot anderen, om gezond gehechte personen in het leven te hebben.
Dat ik in die wisselwerking en bij uitstek déze 2 personen destijds tegen de grenzen van het haalbare en eigenliefde/ zelfbehoud/ mentale en fysieke gezondheid (en dat van mijn eigen gezin) aanliep, was vroeg of laat te verwachten en onvermijdelijk.
Een van mijn grootste spiegels in mijn leven, dat dat niet "maakbaar" of onder controle te krijgen en te houden is, dat je van buitenaf niet kunt helen wat er mist in iemand van binnen, dat je grenzeloos kunt liefhebben zonder ook grenzeloos in de omgang/contact te moeten zijn daarvoor, en zelfs zonder énig contact kunt blijven liefhebben.
De "ziel" blijft liefhebben die onder het oppervlakkige (wat gedrag ís, want dat zijn niet meer dan (overlevings- en copings)strategieen, ego-stijlen, behoeftigheid, zelfbescherming, (beschadigd) eigenwaarde, tekorten enz) ligt.
Onder die vriendelijke relaxte schijn schuilt altijd dat onvoorspelbare, explosieve, waardoor iemand onberekenbaar is en je nooit echt ontspant, ook al haalde het me (en haar) minder uit mijn evenwicht dan destijds.
En dat ben ik ook voor haar: een (zoveelste, maar belangrijke) trigger van haar pijnpunten, al ben ik niet de enige, en liggen die zo onder de oppervlakte dat "iedereen" en vanalles al aanleiding daartoe is, als je zo'n explosieve opblaasbal meedraagt.
Tegen zoveel "onredelijk explosief geweld" wat daar van binnen huist (aan oud zeer, wrok, wraak, "(ver)blinde" haat, emotionele verwaarlozing en tekorten) áls dat eenmaal explodeert, kan en wil ik niet op.
Nooit had ik gedacht zo'n rigoureuze keuze te moeten maken tussen eigenliefde en liefde voor een ander, dat het nodig zou zijn om die persoon maar helemaal uit je leven te weren en andersom, dat zou mij toch niet gebeuren!!
(anders dan met partners die "vervangbaar" zijn, hoe lastig ook, maar bij destructieve "liefdes"relaties waar de enige optie is: 0 contact, is dat met familie vaak onhaalbaar én "onvervangbaar": je hebt maar 1 stel ouders, en de ene broer of zus kan de andere niet vervangen oid, net als het ene kind de andere niet kan vervangen).
En zo kun je de (al dan niet werkelijk) onderliggende (oa) ontbrekende ouderliefde niet vervangen in een andere rol, als zus zijnde, of partner, als dat niet de "beschadigde rol" is.
De ene partner kan ook niet wat de vorige ex beschadigd heeft compenseren of repareren, ook al is dat wel dezelfde rol (als daar de werkelijke eerdere schade is berokkend aan vertrouwen of zorgzaamheid, veiligheid enz).
Daar ligt ook meteen de onmacht in (voor iedereen) en een hoop onbegrip en misverstanden: ik kan het gemis van 2 van mijn broers en zussen niet compenseren bij mijn moeder, ook niet bij mijn andere zus of zij bij mij, enz.
Je kunt erover blíjven verbazen en verwonderen in onbegrip, veroordeling, de behoefte (aan helen van gekwetste hechting/relaties) niet door een ander laten verdwijnen, het blijft een wond, hooguit mettertijd (en bewuste aandacht voor mentale en fysieke genezing van die onmacht en stress en verdriet die dat opleverde) een litteken aan overhouden en verder met leven, min of meer op de oude voet of de schade iig beperkend/ met wat hulpmiddelen/verzorging en de pijn ontlastend weer oefenen en weer min of meer verder lopen.
Ik denk dat het oa onmacht geeft dat wij mensen begrippen als "altijd" en "nooit" niet kunnen bevatten.
Dus lastig aanvaarden is van "komt nooit meer goed" en daar dan ook echt vrede mee hebben.
Andere familieleden verkeren in diverse fases van aanvaarding en nog wel/niet tegen vechten of afwijzen, onderdrukken en/of vermijden, nog probereren, allemaal in eigen aftasting van eigen grenzen en bestand zijn/worden tegen de invloeden van dichtbij of verder weg die het op jezelf heeft, als het met familieleden om wie je geeft niet goed gaat of destructief blijft, manipulatief, enz.
Uit manipulatie kun je alleen maar stappen als je daar niet aan mee doet: eigen rol/ aandeel erin dus.
Als dat "alles of niks" is, betekent kiezen voor jezelf dus "niks" met de ander.
In partnerliefde kán het vertrouwen weer groeien in dat dat met een volgende partner mogelijk wél gezond en fijn kan zijn, en als je idd een volgende (wél/beter passende) partner of iig een gezonder soort relatie krijgt, stijgt het vertrouwen natuurlijk door de goede ervaring(en) tegenover die vorige te kunnen afstrepen en zo evt "negatief algemeen geloof in "de" liefde en liefdesrelaties (die wél duurzaam goed verlopen en aflopen) langzaamaan opheffen (door die goede ervaring dus mee te maken).
Het "no risk/ bonus-malus-systeem" zorgt zowel als het om 1 specifieke persoon gaat als iha (liefde en relaties en het leven) in het algemeen, voor hoe hard verlies van vertrouwen (en veiligheid) kan kelderen of de opbouw van vertrouwen kan stijgen.
Afhankelijk van op welke tree je al staat en hoe ernstig de schade kelder je een beetje of heel veel (en andersom bij het opbouwen: veel of weinig voor nodig aan "bewijzen" (herhaalde goede ervaringen) om weer vertrouwen te krijgen en je veilig te voelen).
Met dit verschil dus dat je bij een partner kunt denken: wegwezen, voor jou 10 anderen, next! en op naar de volgende die "het vertrouwen wél waard is" .
En zelfs al lijkt (voor velen) een partner vervangbaar (zoveel andere mannen/ vrouwen op de wereld, waarom blijven hangen bij uitgerekend déze, als het wellicht "te vinden" is bij een andere/volgende partner), dan nog kan dat heel moeilijk te aanvaarden zijn, als je close verbonden voelt met precies déze!
Hoe minder speciaal en zeldzame verbinding het voelt, hoe makkelijker loslaten natuurlijk en andersom!
Heel veel mensen huldigen het maakbare en vervangbare tegenwoordig als het om een partner gaat: "dan kies je toch gewoon een andere die beter past?" of "waarom moet je nou uitgerekend met die beste vriend van hem als er een wereld vol leuke mannen is out there, de vijver aan vissen en mogelijkheden oneindig lijkt?" alsof dat een bewuste keuze is en kies maar een ander exemplaar uit.
Daarmee ook het geloof in De Ware (die ene bijzondere die boven iedereen uitsteekt, die énige die er zoveel meer toe doet) de deur uit hebben gedaan, of misschien wel geloven in meerdere potentiele "De Ware-kandidaten", afhankelijk van tijd en plaats, die je kunt tegenkomen.
(waarbij dat geloof ook nog afhangt van dat de verliefdheid van ooit die tot een relatie uitgroeide wel als De Ware wordt gezien om met hand en tand te moeten beschermen en bewaken en te behouden en een nieuwe verliefdheid (even heftig of zelfs heftiger misschien dan die oorspronkelijke met de partner met wie je bént/leven deelt) wordt afgedaan als "kom je wel weer overheen als je daar maar geen aandacht aan besteedt en niet verder voedt, dus iig een (bewuste) keuze is, wat je daarmee doét: extra voeden of negeren).
Hetzelfde gevoel wat ooit leidde tot een liefdesrelatie is dan heilig en mooi, en voor een ander daarbuiten als "slecht", onwenselijk, onbetrouwbaar, enz.
Ook daarin lijkt de relatie en de keuze (ooit) om samen verder te willen belangrijker dan wat je voelt voor iemand?!
Of misschien wel omdat in een vroeg stadium en niks mee te doen of niet verder te voeden/ realiseren/ uitproberen het "vanzelf" zal overgaan, dus verliefdheid (danwel dénken dat je dat bent, terwijl het nog "maar" aantrekking is, fysiek danwel seksueel het idee geeft van "het gras is groener" omdát je alleen met roze bril op de pluspunten accentueert en de spanning die aan nieuw/ontdekken hangt, en de bestaande partner je allang de plus- én (reeler) minpunten kent (en van de relatie).
Het vervangbare heeft eigenlijk aan de ene kant wel en aan de andere kant niet postgevat, als het om (huidige) relatie/partner gaat.
Met familie is dat "vervangbare" sowieso niet aan de orde en (denk ik) daarom des te moeilijker, tenzij de balans zó overheerst doorgeslagen is naar negatief/onveilig dat er geen twijfel meer mogelijk is (en dan nog lastig waar je het proberen "opgeeft", waar het té onveilig wordt, alle vertrouwen omdraait naar wantrouwen, een "point of no return" optreedt).
Heeft ook te maken met toegeven en aanvaarden dat het "gefaald" heeft, of jij gefaald hebt.
Veel mensen denken in relaties ook in termen van "lukken" en "mislukken", succes en falen en dat geeft dat lastige gevoel van dat het "laf" is om poigingen op te geven, vluchten ipv ervoor vechten, en vluchten als minder te boek staat dan "ervoor gaan/ knokken".
Een gevecht wat je eigenlijk met jezelf voert, tot waar en niet verder, waar je eigen grenzen liggen in knokken (dan heb je er nog vertrouwen in) en stoppen (erkennen dat het niet werkte, "niet gelukt" is, gefaald heeft) en dus het gevecht om jezelf daarom niet te veroordelen en opgeven als "zwak" oid (en vechten als "sterk/stoer") zien.
Soms is opgeven en stoppen met vechten (als het tegen de bierkaai is bijv, uitzichtloos, onverbeterlijk, onveranderbaar, onhaalbaar) juist het sterkste wat je kunt doen!
Daarna dat innerlijke gevecht, wat denk ik nog lastiger is, want daar gaat het om eigenliefde, eigenwaarde en zelfbeeld waar je mee te maken krijgt, je eigen verhaal wat klopt of niet meer klopt, enz.
Je eigen wending aan dat eigen verhaal over je eigen leven eraan geven, waar je jezelf mee in de spiegel kunt bezien.
Afhankelijk van of je eigenliefde, zelfbehoud, zelfcompassie danwel zelfmedelijden en/of zelfveroordeling op loslaat (of gerechtvaardigd vindt voor jezelf).
En wat uiteindelijk overwint in dat proces ("innerlijke gevecht om de voorrang, het gelijk van tegenstrijdige gevoelens, gedachten, strategieen, je negatieve geloof over jezelf (en anderen, de wereld enz) en wat zich in je kern bevindt) en overhoudt als dat op proef wordt gesteld/ uitgedaagd/ geconfronteerd.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
donderdag 12 mei 2016 om 15:21
Anyway, iets voor mij om over na te denken is wel: enerzijds ben ik zoooo blij dat dat a-relaxte en (immer) frustrerende uit mijn leven is, de afgelopen jaren, dat ik niet constant alert meer hoef te zijn om niks "verkeerds" te zeggen of te doen (in haar ogen dan, he), niet meer constant mijn eigen grenzen in de gaten hoef te houden of te overschrijden/aan te passen om die relatie (en relatie met het kind) te kunnen behouden.
Aan de andere kant is de vraag": ben ik daar nou werkelijk zoveel gelukkiger van geworden per saldo?
Het gaf destijds ook een bepaalde uitdaging aan mezelf, door steeds met jezelf en eigen grenzen geconfronteerd te worden, na te denken over mogelijke oplossingen en middenweg die voor beiden acceptabel zou kunnen zijn (maar nooit gevonden werd).
Constant onder de oppervlakte sluimerende dreiging is natuurlijk voor niemand chill, en toch zet een bepaalde hoeveelheid stress ook aan tot jezelf uitdagen, proberen, vindingrijkheid, creativiteit, zolang het ook een (haalbare?) uitdaging ís.
En nu meer innerlijke rust en (veel) meer tijd en aandacht voor de andere relaties in mijn leven die wederzijds zijn, incl wederzijdse warme affectie, waardering en respect.
Een bepaalde (gezonde) mate van stress kan aanzetten tot ("vechten" voor) verandering, aktie, enz, maar ook tot vluchten (is in zekere zin ook "aktie") een overdosis kan "doodslaan" (bevriezen, onderpresteren) en te weinig ervan daagt jezelf ook maar/te weinig uit.
Een overdosis moet eerst "weggewerkt" worden (uit body & mind), door rust (en innerlijke rust) als gezonde voorwaarde voor verwerking, dus tijdelijk eea bevriezen om prioriteiten te stellen (helen, eerst kracht op peil brengen om terug te vinden om weer ergens voor te kunnen "strijden", in te kunnen zetten).
Zo'n confrontatie(tje) met de oude pijnplek is sowieso ook ergens goed voor: het is ook een test, of je verder bent gekomen in dat proces, zoals Zandvogel expres op Fb volgde hoe het er voor stond met haar gevoelens rondom ex (en zijn nieuwe leven en liefde).
je merkt meteen wat je er zelf (nog) bij voelt en in welke mate het je nog "lastigvalt" of niet, of je er nu anders tegenaankijkt, en over voelt dan toen het nog een verse wond was!
Zolang je niet met dat pijnpunt geconfronteerd wordt kun je jezelf namelijk ook vanalles wijsmaken.
Omdat je jezelf ervan af kunt leiden, naar de achtergrond verdwijnt als je steeds minder vaak erop geattendeerd wordt, misschien alleen nog sluimerend aanwezig is en pas opmerkt als het opeens weer ff opspeelt of opgewekt wordt door eoa situatie (die je daaraan doet denken).
Hoe meer afstand in tijd (en plaats?) van dat pijnpunt, hoe milder, tenminste voor zover dat niet door onderdrukken of afleiden alleen kwam, maar ook echt verminderde mettertijd, met rust, met een ontwikkeling in hoe je erover dacht/ denkt en voelde/voelt.
Ik blijf erbij dat onderdrukken (net als verdoven en verzachten) ervoor zorgt dat het "onverwerkt opgeslagen" wordt (of maar deels) en dan zou zoiets in alle hevigheid weer gevoeld worden als de confrontatie daar is.
(ofwel: hoe snel je herstelt van evt stress en verdriet/ boosheid/ angst/ onmacht of wat het ook is wat je voelt, in een flits of nog steeds langere tijd van van slag bent, of hoe je nu reageert (fysiek en mentaal) tov eerst, zegt ook eea voor jezelf of daar enige voor(ui)tgang in zit.
Tijd heelt niet alle wonden zomaar, imo, soms kan tijd wel ervoor zorgen dat je accepteert en aanvaardt dat iets het beste is zo, voor alle betrokkenen, en voor jezelf.
Dat dat altijd een pijnpunt(je) blijft, een litteken achterlaat, gelijmde scherven, en dat je ook daarmee kunt leven uiteindelijk.
Bizar gegeven trouwens dat dit kind die dus niet langer deel uitmaakt van mijn leven vriendjes is geworden met de buurkinderen (van buurvrouw die "klaagde") en op die manier dan weer dichter in de buurt komen..
Nou ja, we zien het wel, ik ga het iig niet opzoeken en gewoon verder mijn eigen gangetje.
Aan de andere kant is de vraag": ben ik daar nou werkelijk zoveel gelukkiger van geworden per saldo?
Het gaf destijds ook een bepaalde uitdaging aan mezelf, door steeds met jezelf en eigen grenzen geconfronteerd te worden, na te denken over mogelijke oplossingen en middenweg die voor beiden acceptabel zou kunnen zijn (maar nooit gevonden werd).
Constant onder de oppervlakte sluimerende dreiging is natuurlijk voor niemand chill, en toch zet een bepaalde hoeveelheid stress ook aan tot jezelf uitdagen, proberen, vindingrijkheid, creativiteit, zolang het ook een (haalbare?) uitdaging ís.
En nu meer innerlijke rust en (veel) meer tijd en aandacht voor de andere relaties in mijn leven die wederzijds zijn, incl wederzijdse warme affectie, waardering en respect.
Een bepaalde (gezonde) mate van stress kan aanzetten tot ("vechten" voor) verandering, aktie, enz, maar ook tot vluchten (is in zekere zin ook "aktie") een overdosis kan "doodslaan" (bevriezen, onderpresteren) en te weinig ervan daagt jezelf ook maar/te weinig uit.
Een overdosis moet eerst "weggewerkt" worden (uit body & mind), door rust (en innerlijke rust) als gezonde voorwaarde voor verwerking, dus tijdelijk eea bevriezen om prioriteiten te stellen (helen, eerst kracht op peil brengen om terug te vinden om weer ergens voor te kunnen "strijden", in te kunnen zetten).
Zo'n confrontatie(tje) met de oude pijnplek is sowieso ook ergens goed voor: het is ook een test, of je verder bent gekomen in dat proces, zoals Zandvogel expres op Fb volgde hoe het er voor stond met haar gevoelens rondom ex (en zijn nieuwe leven en liefde).
je merkt meteen wat je er zelf (nog) bij voelt en in welke mate het je nog "lastigvalt" of niet, of je er nu anders tegenaankijkt, en over voelt dan toen het nog een verse wond was!
Zolang je niet met dat pijnpunt geconfronteerd wordt kun je jezelf namelijk ook vanalles wijsmaken.
Omdat je jezelf ervan af kunt leiden, naar de achtergrond verdwijnt als je steeds minder vaak erop geattendeerd wordt, misschien alleen nog sluimerend aanwezig is en pas opmerkt als het opeens weer ff opspeelt of opgewekt wordt door eoa situatie (die je daaraan doet denken).
Hoe meer afstand in tijd (en plaats?) van dat pijnpunt, hoe milder, tenminste voor zover dat niet door onderdrukken of afleiden alleen kwam, maar ook echt verminderde mettertijd, met rust, met een ontwikkeling in hoe je erover dacht/ denkt en voelde/voelt.
Ik blijf erbij dat onderdrukken (net als verdoven en verzachten) ervoor zorgt dat het "onverwerkt opgeslagen" wordt (of maar deels) en dan zou zoiets in alle hevigheid weer gevoeld worden als de confrontatie daar is.
(ofwel: hoe snel je herstelt van evt stress en verdriet/ boosheid/ angst/ onmacht of wat het ook is wat je voelt, in een flits of nog steeds langere tijd van van slag bent, of hoe je nu reageert (fysiek en mentaal) tov eerst, zegt ook eea voor jezelf of daar enige voor(ui)tgang in zit.
Tijd heelt niet alle wonden zomaar, imo, soms kan tijd wel ervoor zorgen dat je accepteert en aanvaardt dat iets het beste is zo, voor alle betrokkenen, en voor jezelf.
Dat dat altijd een pijnpunt(je) blijft, een litteken achterlaat, gelijmde scherven, en dat je ook daarmee kunt leven uiteindelijk.
Bizar gegeven trouwens dat dit kind die dus niet langer deel uitmaakt van mijn leven vriendjes is geworden met de buurkinderen (van buurvrouw die "klaagde") en op die manier dan weer dichter in de buurt komen..
Nou ja, we zien het wel, ik ga het iig niet opzoeken en gewoon verder mijn eigen gangetje.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
donderdag 12 mei 2016 om 15:24
quote:Stormkraft schreef op 12 mei 2016 @ 13:27:
[...]
Geeft zeker vleugels!!! Het is idd een kanjer en ik moet er niet aan dénken dat ik toen in het begin die deur dicht zou hebben gegooid...
Dit weekend ga ik met m mee naar z'n opa dan zal het wss ook niet heel lang duren eer we elkaars ouders gaan zien...
Heb al een paar van z'n beste vrienden ontmoet. Al die dingen geven toch wel aan dat hij serieus is met me. En idd het normaal met elkaar kunnen praten, de verbinding voelen (emotioneel en fysiek) wát een verademing is dat en wat een bevestiging dat ik toch echt niet gek was toen ik dat bij ex niet voelde maar daar m'n ogen voor sloot, in het begin. Ik wolde toen gewoon veel te graag een relatie. Nu wil ik vooral heel erg graag met deze man zijn
That's the spirit, Storm!
Verliefdzijn in alle vertrouwen en dat lekker vrij mogen laten, van te genieten en te beleven is gewoon zoooo fijn!
Het spat er echt vanaf, haha, werkt (plaatsvervangend) aanstekelijk, die stemming!
[...]
Geeft zeker vleugels!!! Het is idd een kanjer en ik moet er niet aan dénken dat ik toen in het begin die deur dicht zou hebben gegooid...
Dit weekend ga ik met m mee naar z'n opa dan zal het wss ook niet heel lang duren eer we elkaars ouders gaan zien...
Heb al een paar van z'n beste vrienden ontmoet. Al die dingen geven toch wel aan dat hij serieus is met me. En idd het normaal met elkaar kunnen praten, de verbinding voelen (emotioneel en fysiek) wát een verademing is dat en wat een bevestiging dat ik toch echt niet gek was toen ik dat bij ex niet voelde maar daar m'n ogen voor sloot, in het begin. Ik wolde toen gewoon veel te graag een relatie. Nu wil ik vooral heel erg graag met deze man zijn
That's the spirit, Storm!
Verliefdzijn in alle vertrouwen en dat lekker vrij mogen laten, van te genieten en te beleven is gewoon zoooo fijn!
Het spat er echt vanaf, haha, werkt (plaatsvervangend) aanstekelijk, die stemming!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
