Psyche
alle pijlers
Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI
maandag 21 maart 2016 om 21:37
Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?
Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal (~15.000 berichten!) kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.
Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.
Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste vijf delen van het topic te lezen:
Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf
Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2
Deel III http://forum.viva.nl/foru ... -3/list_messages/215279/0
Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV
Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V
Maart 2016 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:
Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood
De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov
Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner
Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz
Je kunt je leven helen – Louise L. Hay
Het monsterverbod – Carolien Roodvoets
Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini
De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle
Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott
Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott
De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra
Superbrein – Deepak Chopra
Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.
Houd me vast - Dr Sue Johnson
Liefdesbang- Hannah Cuppen
Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.
Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal (~15.000 berichten!) kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.
Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.
Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste vijf delen van het topic te lezen:
Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf
Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2
Deel III http://forum.viva.nl/foru ... -3/list_messages/215279/0
Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV
Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V
Maart 2016 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:
Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood
De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov
Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner
Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz
Je kunt je leven helen – Louise L. Hay
Het monsterverbod – Carolien Roodvoets
Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini
De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle
Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott
Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott
De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra
Superbrein – Deepak Chopra
Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.
Houd me vast - Dr Sue Johnson
Liefdesbang- Hannah Cuppen
Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
maandag 9 mei 2016 om 17:42
Ik denk nu ook erg negatief over de relatie, als ik nou niet zo afhankelijk geweest was ( aan t einde ) dan was het miss wel goedgekomen. Het is mijn schuld.
Maar dat is het niet....We hadden beide een evengroot aandeel hierin. Nu pas zie ik in dat het voor beide een levensles in stroomversnelling is geweest. En we moeten los van elkaar aan de verslaving gaan werken. Als je pas helemaal los van elkaar bent en gegroeid als persoon dan pas kan je t contact herstellen. Mocht een van de twee dat willen. Je bent dan niet meer zo behoeftend en weer heel als persoon. Dus het maakt dan ook niet meer uit wat er gaat gebeuren. Ik voel nu geen behoefte meer om hem te contacten. Ik ga nu met mezelf aan de slag. Maar dat betekend niet dat ik hem als maatje mis.
Maar dat is het niet....We hadden beide een evengroot aandeel hierin. Nu pas zie ik in dat het voor beide een levensles in stroomversnelling is geweest. En we moeten los van elkaar aan de verslaving gaan werken. Als je pas helemaal los van elkaar bent en gegroeid als persoon dan pas kan je t contact herstellen. Mocht een van de twee dat willen. Je bent dan niet meer zo behoeftend en weer heel als persoon. Dus het maakt dan ook niet meer uit wat er gaat gebeuren. Ik voel nu geen behoefte meer om hem te contacten. Ik ga nu met mezelf aan de slag. Maar dat betekend niet dat ik hem als maatje mis.
dinsdag 10 mei 2016 om 08:49
Zen, tuurlijk mag je hem missen als maatje, hij was ook een tijd je maatje toch! Mooi echt over heel worden als persoon en het verwerken / inzien van de grote levensles die jullie relatie jullie heeft gebracht.
Wens je vandaag een goede dag, gun jezelf tijd om te helen en heel goed dat je hem nu niet wilt contacten. Denk maar eens even goed aan jezelf !!
Zela,
Weet je nog vorige week toen je dag ook dippie begon en je er niet mee bezig ging en het toen een hele fijne dag werd? Wens je dat vandaag ook toe! Heb je nog plannen?
Aiksje, wat klink je verdrietig, klote zeg. Vond t een goede tip van Zandvogel om te bedenken wat er wel goed is in je leven. En ik denk dat het vrij normaal is dat je even aansluiting mist, bedenk dat dat iets tijdelijks kan zijn (hopelijk ís..) en dat er ect weer betere tijden komen voor je, ook al zie je het nu nog niet. Ploeter maar door, aan die donkere tunnel komt echt een einde waar het zonlicht weer naar binnen kan.
Hoe gaat het vandaag met je? Heb je goed geslapen?
Suzy, heerlijk toch dat je even niet mobiel was bij hutje, verplicht rust en vrijheid, haha. Is ook wel eens goed voor jou!!!
Hoe heeft hondje het gedaan, had je de nieuwe bench bij?
En heb je nog leuke mensen gesproken etc daar? Het weer was iig geweldig!!!!
Zandvogel, heftig, wat er zondag gebeurde, hopelijk heb je vandaag wat meer rust in je hoofd en kun je genieten van je dag.
Hier gisteren even een kleine inzinking, ik had ineens een visioen van mijn overleden oma, hoe ik bij haar altijd de tuin in liep, met haar aan tafel ging zitten, koffie drinken en praten over het leven. Ik mis haar nog altijd als er belangrijke dingen gebeuren, en nu ik weer verliefd ben had ik niks liever gewild dan haar erover vertellen, vragen wat zij ervan vond, wat ik moest doen met mijn onzekerheid (die soms toch nog een klein beetje opspeelt omdat ik hem gewoon té leuk vind...) samen genieten van de lente die zij ook zo geweldig vond, en nog zoveel dingen meer...
Nouja dat resulteerde dus in een soort paniek aanval in bed waardoor m'n vriend even heel bezorgd werd en ik stomme dingen ging zeggen, zoals dat ik maar mezelf van m'n roze wolk af moest gooien voordat hij het misschien ooit deed etc. Het deed hem zichtbaar heel veel en hebben lang gepraat, het voelde daarna wel weer goed maar ik vind het heel moeilijk om m'n mindere momenten bij hem te laten zien / steun te vragen. Ben gewend die momenten zelf op te lossen en iig alleen te zijn als zoiets gebeurt. Dat was nu dus niet zo. Ik moet er echt nog aan wennen dat ik er niet meer alleen voor sta en dat ik hem om een knuffel mag vragen als het nodig is. Dat mag ik wel nog op een betere manier gaan leren. Het maakt me zo kwetsbaar, liefde, als het niet hebt kun je het niet verliezen, als je het wel hebt wil je dat het blijft, wil je weten of je beiden op dezelfde pagina zit. En ik wist dus ook even helemaal niet op welke pagina hij zat. Nu nog niet precies, maar wel dat het 'er is geen toekomst voor ons' inmiddels is weggevaagd, want hij ziet wel degelijk een mogelijke toekomst met me. Nu mag ik dus gaan leren om daar gewoon over te praten, met hem over te fantaseren, zonder dat ik telkens bang moet zijn om hem daarmee van ke af te jagen. En dat is een grote omschakeling, even wennen, ergens een geruststelling en beangstigend tegelijk.
Wat als dit 'hem' echt is? Mag ik dan zomaar samen met iemand gelukkig worden.
Wens je vandaag een goede dag, gun jezelf tijd om te helen en heel goed dat je hem nu niet wilt contacten. Denk maar eens even goed aan jezelf !!
Zela,
Weet je nog vorige week toen je dag ook dippie begon en je er niet mee bezig ging en het toen een hele fijne dag werd? Wens je dat vandaag ook toe! Heb je nog plannen?
Aiksje, wat klink je verdrietig, klote zeg. Vond t een goede tip van Zandvogel om te bedenken wat er wel goed is in je leven. En ik denk dat het vrij normaal is dat je even aansluiting mist, bedenk dat dat iets tijdelijks kan zijn (hopelijk ís..) en dat er ect weer betere tijden komen voor je, ook al zie je het nu nog niet. Ploeter maar door, aan die donkere tunnel komt echt een einde waar het zonlicht weer naar binnen kan.
Hoe gaat het vandaag met je? Heb je goed geslapen?
Suzy, heerlijk toch dat je even niet mobiel was bij hutje, verplicht rust en vrijheid, haha. Is ook wel eens goed voor jou!!!
Hoe heeft hondje het gedaan, had je de nieuwe bench bij?
En heb je nog leuke mensen gesproken etc daar? Het weer was iig geweldig!!!!
Zandvogel, heftig, wat er zondag gebeurde, hopelijk heb je vandaag wat meer rust in je hoofd en kun je genieten van je dag.
Hier gisteren even een kleine inzinking, ik had ineens een visioen van mijn overleden oma, hoe ik bij haar altijd de tuin in liep, met haar aan tafel ging zitten, koffie drinken en praten over het leven. Ik mis haar nog altijd als er belangrijke dingen gebeuren, en nu ik weer verliefd ben had ik niks liever gewild dan haar erover vertellen, vragen wat zij ervan vond, wat ik moest doen met mijn onzekerheid (die soms toch nog een klein beetje opspeelt omdat ik hem gewoon té leuk vind...) samen genieten van de lente die zij ook zo geweldig vond, en nog zoveel dingen meer...
Nouja dat resulteerde dus in een soort paniek aanval in bed waardoor m'n vriend even heel bezorgd werd en ik stomme dingen ging zeggen, zoals dat ik maar mezelf van m'n roze wolk af moest gooien voordat hij het misschien ooit deed etc. Het deed hem zichtbaar heel veel en hebben lang gepraat, het voelde daarna wel weer goed maar ik vind het heel moeilijk om m'n mindere momenten bij hem te laten zien / steun te vragen. Ben gewend die momenten zelf op te lossen en iig alleen te zijn als zoiets gebeurt. Dat was nu dus niet zo. Ik moet er echt nog aan wennen dat ik er niet meer alleen voor sta en dat ik hem om een knuffel mag vragen als het nodig is. Dat mag ik wel nog op een betere manier gaan leren. Het maakt me zo kwetsbaar, liefde, als het niet hebt kun je het niet verliezen, als je het wel hebt wil je dat het blijft, wil je weten of je beiden op dezelfde pagina zit. En ik wist dus ook even helemaal niet op welke pagina hij zat. Nu nog niet precies, maar wel dat het 'er is geen toekomst voor ons' inmiddels is weggevaagd, want hij ziet wel degelijk een mogelijke toekomst met me. Nu mag ik dus gaan leren om daar gewoon over te praten, met hem over te fantaseren, zonder dat ik telkens bang moet zijn om hem daarmee van ke af te jagen. En dat is een grote omschakeling, even wennen, ergens een geruststelling en beangstigend tegelijk.
Wat als dit 'hem' echt is? Mag ik dan zomaar samen met iemand gelukkig worden.
dinsdag 10 mei 2016 om 09:28
Storm: Dat is een goede wat je zegt, je hebt gelijk!
Ik moet vanmorgen werken, vanmiddag even naar mijn moeder
en daarna weet ik nog niet.
Aikske: ja zeker, het waren hele stomme dingen . Ik ben/was vooral een
beetje aan het stressen wat betreft mijn huizenzoektocht, ook omdat sommige mensen
een beetje zitten te pushen en dat is vervelend.
Echter ik ben ermee bezig en het komt waarschijnlijk allemaal wel goed en stressen erover is
best wel zinloos.
Bedankt voor jullie lieve reacties!
Ik moet vanmorgen werken, vanmiddag even naar mijn moeder
en daarna weet ik nog niet.
Aikske: ja zeker, het waren hele stomme dingen . Ik ben/was vooral een
beetje aan het stressen wat betreft mijn huizenzoektocht, ook omdat sommige mensen
een beetje zitten te pushen en dat is vervelend.
Echter ik ben ermee bezig en het komt waarschijnlijk allemaal wel goed en stressen erover is
best wel zinloos.
Bedankt voor jullie lieve reacties!
dinsdag 10 mei 2016 om 10:14
@ Storm, dat is zo herkenbaar wat je schrijft, liefde maakt kwetsbaar en nu je aan dit geweldige gevoel gewend raakt, wil je dat ook niet meer kwijt. Zo voelde ik mij ook ongeveer een jaar lang denk ik.
Maar fijn dat je er met je vriend over kan praten. Je kwetsbaar durven opstellen, en als hij zo ongeveer hetzelfde voelt dan heb je niks te vrezen. Genieten van wat er is en wat het zal kunnen worden.
Zandvogel ik begrijp jouw reactie heel goed in het pb gisteren. Ik weet dat ik me op glad ijs bevindt, maar weet ook dat we veel van elkaar houden. Ik ga dit echt rustig aan doen, ik denk zelf ook dat de kans heel groot is dat we weer op hetzelfde gaan stranden. Maar vind nog steeds dat het zou kunnen slagen als vriend dat los kan laten, dat hij mij in mijn waarde laat hierover. En soms denk ik zelf de stekker er maar uit te trekken want waarom zou het nu wel lukken? Heb daar zeker mijn twijfels over, maar wil toch het even aankijken. Er is best veel gaande in mezelf, maar het is mijn leven en mijn keuze.
Ik kan alleen maar hopen dat jullie er hier voor me blijven.
Maar fijn dat je er met je vriend over kan praten. Je kwetsbaar durven opstellen, en als hij zo ongeveer hetzelfde voelt dan heb je niks te vrezen. Genieten van wat er is en wat het zal kunnen worden.
Zandvogel ik begrijp jouw reactie heel goed in het pb gisteren. Ik weet dat ik me op glad ijs bevindt, maar weet ook dat we veel van elkaar houden. Ik ga dit echt rustig aan doen, ik denk zelf ook dat de kans heel groot is dat we weer op hetzelfde gaan stranden. Maar vind nog steeds dat het zou kunnen slagen als vriend dat los kan laten, dat hij mij in mijn waarde laat hierover. En soms denk ik zelf de stekker er maar uit te trekken want waarom zou het nu wel lukken? Heb daar zeker mijn twijfels over, maar wil toch het even aankijken. Er is best veel gaande in mezelf, maar het is mijn leven en mijn keuze.
Ik kan alleen maar hopen dat jullie er hier voor me blijven.
Wie zon brengt in het leven van anderen, kan de stralen niet weghouden van zichzelf.
dinsdag 10 mei 2016 om 10:16
dinsdag 10 mei 2016 om 10:58
Nicci het is jouw leven en jouw keuzes. Wat ik gister al schreef blijf ik bij: ik hun jou rust in je kop en leven, of dat nu met of zonder hem is.
Ik hoop dat jij vanuit een overvloed aan eigenwaarde en -liefde, de voor jou juiste keuzes maakt. Daar hebben wij niet over te oordelen en voor mezelf sprekend hoop ik dat je ongeacht je keuzes hier eerlijk en vrij durft te blijven meepraten.
Zela, laat je niet opjagen meid. Hoe lastig dat soms ook is, ik weet t. En zoals je zelf al zegt, stressen erover is zinloos; het komt zoals het komt en jou kennende komt het heus wel goed!
Net even fijn met een vriendin gepraat en voel me weer wat luchtiger; ik mag nu gewoon gelukkig zijn en wat komt dat komt stressen erover is zinloos. Net weer een lief appje van lief gekregen, dat helpt stiekem ook wel hoor
Ik hoop dat jij vanuit een overvloed aan eigenwaarde en -liefde, de voor jou juiste keuzes maakt. Daar hebben wij niet over te oordelen en voor mezelf sprekend hoop ik dat je ongeacht je keuzes hier eerlijk en vrij durft te blijven meepraten.
Zela, laat je niet opjagen meid. Hoe lastig dat soms ook is, ik weet t. En zoals je zelf al zegt, stressen erover is zinloos; het komt zoals het komt en jou kennende komt het heus wel goed!
Net even fijn met een vriendin gepraat en voel me weer wat luchtiger; ik mag nu gewoon gelukkig zijn en wat komt dat komt stressen erover is zinloos. Net weer een lief appje van lief gekregen, dat helpt stiekem ook wel hoor
dinsdag 10 mei 2016 om 11:31
Hoi allemaal,
Ik werd vanmorgen weer wakker met een rotgevoel en angsten. Het zit zo ik ben 34 en heb een kinderwens, de tijd begint te dringen zeg maar. Het lijkt me op dit moment vreselijk om onbewust kinderloos te zijn. Ik baal ervan dat de tijdsdruk zo samenloopt in mijn leven met het hebben van relaties.
Ik wil eigenlijk gewoon eerst aan mezelf werken, maar door de druk maakt t bij bij mij ook weer angsten los. Van help dadelijk is het t laat.
Verstandelijk weet ik dat ik die kinderwens maar even los moet laten. En alleen te kijken naar wie ik ben zonder man en kind. Het verlangen mag er zijn en t gemis mag er zijn. Angst is niet nodig.
Herkennen jullie jezelf hierin? En hoe gaan jullie hiermee om?
Liefs!
Ik werd vanmorgen weer wakker met een rotgevoel en angsten. Het zit zo ik ben 34 en heb een kinderwens, de tijd begint te dringen zeg maar. Het lijkt me op dit moment vreselijk om onbewust kinderloos te zijn. Ik baal ervan dat de tijdsdruk zo samenloopt in mijn leven met het hebben van relaties.
Ik wil eigenlijk gewoon eerst aan mezelf werken, maar door de druk maakt t bij bij mij ook weer angsten los. Van help dadelijk is het t laat.
Verstandelijk weet ik dat ik die kinderwens maar even los moet laten. En alleen te kijken naar wie ik ben zonder man en kind. Het verlangen mag er zijn en t gemis mag er zijn. Angst is niet nodig.
Herkennen jullie jezelf hierin? En hoe gaan jullie hiermee om?
Liefs!
dinsdag 10 mei 2016 om 11:52
Waarom kan het leven toch zo vreselijk ingewikkeld zijn? Dit komt denk ik omdat ik dingen vast wil houden, loslaten moeilijk is. Dat brengt angst met zich mee.
Stel ik blijf kinderloos......dan is t toch mijn keuze hoe ik ermee omga? Zwelgen in verdriet of gelukkig zijn met wat ik wel heb in mijn leven. Het laatste is dus loslaten van het idee dat je alles maar kunt krijgen in dit leven. En dat is prettiger leven voor mij. Het komt zoals het komt.
Het is ook zo dat je nu als vrouw zijnde ook naar de spermabank kan gaan en dat maakt t voor mij ook ingewikkelder op. Er zijn vele mogelijkheden om een kind op de wereld te zetten. Maar is dit dan wel de juiste weg voor mij? Ik denk dat ik in de verkeerde tijd leef, waarin alles kan en er teveel mogelijk is.
Stel ik blijf kinderloos......dan is t toch mijn keuze hoe ik ermee omga? Zwelgen in verdriet of gelukkig zijn met wat ik wel heb in mijn leven. Het laatste is dus loslaten van het idee dat je alles maar kunt krijgen in dit leven. En dat is prettiger leven voor mij. Het komt zoals het komt.
Het is ook zo dat je nu als vrouw zijnde ook naar de spermabank kan gaan en dat maakt t voor mij ook ingewikkelder op. Er zijn vele mogelijkheden om een kind op de wereld te zetten. Maar is dit dan wel de juiste weg voor mij? Ik denk dat ik in de verkeerde tijd leef, waarin alles kan en er teveel mogelijk is.
dinsdag 10 mei 2016 om 12:23
@storm: thanks voor je lieve bericht. Ik ben ook echt verdrietig geweest. Vandaag gaat wel. Beetje op en af. Ik onderdruk mn gevoel heel erg. Sta op "ik moet er zijn voor mn patienten modus" maar van binnen huilt mn hart en hoofd.
Wat betreft jou situatie. Fijn dat je met je vriend kan praten. Blijf dit ook gewoon doen, zo kom je alleen maar nader tot elkaar en gaan die angsten ook naar de achtergrond verdwijnen. Hij is echt heel lief voor je en steunt je ook in je moeilijke tijden. Probeer er gewoon van te genieten! Je verdiend het!
@nicci...het is echt alsof ik jou stukje geschreven kon hebben. Ik herken zoveel van wat je schrijft. Tegen beter weten in het toch nog eens proberen omdat de liefde er wel is.
Het niet kunnen loslaten omdat je zelf ergens wel nog mogelijkheden ziet tot een oplossing en een fijne toekomst samen. Ondanks je beter weet. Ik herken dit echt zo goed. Je bent hierin niet alleen. Knuffel
@zen: wat je schrijft in je laatste bericht....waarom kijk je niet naar de opties voor alleenstaande moeder te worden? Bekijk eens of dat financieel mogelijk is. Of je dat uiteindelijk fysiek aan zult kunnen. Ik snap het echt gezien je leeftijd en kinderwens dat je het graag in gezinsvorm zou willen hebben. Maar dat kan je niet afdwingen. Ookal zou je het via een andere weg doen dan zijn er uiteindelijk nog mannen die dat gezinnetje met je willen stichten ondanks dat het niet hun eigen kind is.
Het is wel iets waar je dan echt goed over na moet denken.
Echter denk ik dat het belangrijk is dat je eerst eens aan jezelf werkt. De issues waar je mee loopt op te lossen. Wanneer je beter in je vel zit ga je dit ook uitstralen en dat valt de mannen ook op.
Buiten dat...knuffel en sterkte. Blijf lekker van je af schrijven.
Wat betreft jou situatie. Fijn dat je met je vriend kan praten. Blijf dit ook gewoon doen, zo kom je alleen maar nader tot elkaar en gaan die angsten ook naar de achtergrond verdwijnen. Hij is echt heel lief voor je en steunt je ook in je moeilijke tijden. Probeer er gewoon van te genieten! Je verdiend het!
@nicci...het is echt alsof ik jou stukje geschreven kon hebben. Ik herken zoveel van wat je schrijft. Tegen beter weten in het toch nog eens proberen omdat de liefde er wel is.
Het niet kunnen loslaten omdat je zelf ergens wel nog mogelijkheden ziet tot een oplossing en een fijne toekomst samen. Ondanks je beter weet. Ik herken dit echt zo goed. Je bent hierin niet alleen. Knuffel
@zen: wat je schrijft in je laatste bericht....waarom kijk je niet naar de opties voor alleenstaande moeder te worden? Bekijk eens of dat financieel mogelijk is. Of je dat uiteindelijk fysiek aan zult kunnen. Ik snap het echt gezien je leeftijd en kinderwens dat je het graag in gezinsvorm zou willen hebben. Maar dat kan je niet afdwingen. Ookal zou je het via een andere weg doen dan zijn er uiteindelijk nog mannen die dat gezinnetje met je willen stichten ondanks dat het niet hun eigen kind is.
Het is wel iets waar je dan echt goed over na moet denken.
Echter denk ik dat het belangrijk is dat je eerst eens aan jezelf werkt. De issues waar je mee loopt op te lossen. Wanneer je beter in je vel zit ga je dit ook uitstralen en dat valt de mannen ook op.
Buiten dat...knuffel en sterkte. Blijf lekker van je af schrijven.
dinsdag 10 mei 2016 om 14:23
Lieverds, ik ben weer thuis en zo'n beetje bijgelezen, maar heb even niet zoveel toe te voegen aan de begripvolle reacties die anderen al gegeven hebben.
Iha van op een afstandje valt me wel op dat in de liefde het dus vaak draait om 3 elementen: (Liefde voor en aan) jezelf, (Liefde van/voor je) geliefde/ partner, en De Relatie.
En dat het een trend lijkt (niet alleen op forum maar ook irl) te zijn geworden dat het (levens)doel steeds meer "De Relatie" lijkt te zijn.
En niet langer de Liefde op zichzelf.
Alle onzekerheid, ellende en verdriet hangt zo ongeveer samen met De Relatie (en waar dat heen gaat: wel of niet relatie, relatie krijgen of kwijtraken).
Het lijkt hier en daar de liefde die gevoeld wordt of die er ís te overwoekeren, alsof dat er niet toe doet, als de relatie onzeker is/wordt.
Als je de woorden die gebruikt worden vanaf een afstandje beziet gaat het over het kwijt (kunnen) raken van de Relatie.
Terwijl het (imo werkelijke) verdriet ligt in het kwijtraken van de liefde.
Er is een soort krampachtige houvast nodig blijkbaar aan een relatie, en soms maar weinig vertrouwen in Liefde, wat toch de drijvende kracht is achter elke relatie: of een relatie ontwikkelt, groeit, in stand blijft, duurzaam zal zijn (of niet).
En met kinder/gezinswens neemt dat heel grote vormen aan (tijd niet willen verdoen met iets wat misschien onzeker blijft of kans heeft om te mislukken), bindings- en verlatingsangsten, angst om nooit meer een "geschikte" partner (lees: potentiele vader) te vinden, angst om buiten de boot te vallen (tov anderen in diezelfde levensfase), angst om single te zijn, eenzaamheid, en dat het zo blijft en dat je daar zelf voorlopig vorm aan moet geven, misschien wel voor altíjd enz.
En de onzekerheid in eigen vermogens, laat staan of je daar zín in hebt, als dat geen vrijwillige keuze is.
Het vastklampen aan het relatiedenken speelt zowel in beginnende liefdes die niet al snel "duidelijkheid en zekerheid" geven als lopende relaties die de nodige strubbelingen opleveren (en dus niet zeker van zijn, of van een toekomst samen).
Er lijkt een soort idee te zijn van "tijdverspilling" aan liefde, die misschien evt niks "oplevert" (resultaat: toekomst heeft).
Covey zegt: "leef met het einde (van je leven) voor ogen, maar leef alsof je alle tijd hebt".
Dat haastige spoed (en behoeftigheid) zelden goed is, zie je echt overal om je heen!
Zonde van de "moeite" doen om te investeren in leren kennen (als het toch alsnog niks zou worden)?
Liefde is denk ik niet eoa resultaat of product waar je je best voor kunt doen, of moeite voor zou moeten doen, wat efficient kan, als je daar tijd en aandacht in steekt.
Niet iets wat "lukt" of "mislukt" is.
Het is een ontdekkingsreis samen en waar het heen gaat weet niémand vooraf, ook niet of je die samen blíjft doen, naarmate je elkaar beter leert kennen, dat moet de tijd leren.
En dat geduld is er vaak niet meer, lijkt het wel.
Liefde moet groéien, een relatie ook, mét de nodige obstakels, en dan blijkt juist pas óf het idd bestendig is daartegen, en of het verder groeit mettertijd, of dat het om zeep geholpen wordt.
De enige investering ís (imo) nou juist elkaar leren kennen onder allerlei omstandigheden, en die willen sommige mensen liever niet doen, maar vooraf wel de garantie van de ander dat die dat wél kan geven?!
Bij die ander groeit dat ook in wisselwerking met wat ie van jou nog gaat meemaken en zien, want liefde is niet iets wat je geeft en neemt, maar een samenwerking, het is van allebei afhankelijk wat daar wel en niet groeit en hoeveel vertrouwen beiden in de liefde voor elkaar krijgen, hebben en houden.
Het ontstaat imo door samen door allerlei fases en gebeurtenissen heen nog steeds bij elkaar te (willen) zijn, dat kan 1 van de 2 niet voor de ander bepalen of garanderen, dat is iets wat je doét, wat gebéurt (of niet), wat een feit achteraf is, moet blijken.
En dát is de werkelijke investering imo, die steeds minder mensen bereid zijn te doen: steeds blijven kiezen om samen verder te gaan, elkaar, en niet in de ander bevestigen dat het nog steeds goed zit en in de toekomst ook goed blijft.
Het is juist de tijdsdruk die uiteen drijft, de angst dat het tijdverspilling zou zijn als het niks wordt/blijft, de grote behoeftigheid aan "zekerheid" die zoveel stuk maakt, en gerustgesteld moet worden door de ander.
Niet door liefde uit te drukken, maar door bevestiging in woorden, "ik ga er (nog steeds) voor, ik zie een toekomst met jou".
Nou is die toekomst sowieso voor iederéén onzeker, en of en waarop je afknapt op zeker moment, of alsmaar sterker wordt.
Maar nu moet een ander die zekerheid geven, want anders hoeft de liefde ook niet (meer)?
Ik blijf het merkwaardig vinden, hoe groot die rol is (geworden), zonder bereidheid om ook te kijken wat er groeit en hoe snel dat groeit, oa omdat je daar zelf invloed op hebt, net als een nieuwe baan oa niet zeker is als je die eenmaal vindt, maar steeds zekerder wordt naarmate je je werk goed doet, erin groeit, en in die organisatie, bij collega's en leidinggevenden (be)valt, en uitbouwt tot iemand die niet zomaar vervangen kan worden door willekeurige ander.
Het ís niet zeker of jij die baan gegarandeerd ook houdt als je er een zootje van maakt, ziek wordt en niet je werk kunt doen, of niet langer naar behoren enz. Dat vindt iedereen normaal, dat ook met een vast contract je er nog niet levenslang bent.
En ook niet als het aan jouw kant allemaal goed verloopt, en er zaken zijn aan de kant van het bedrijf eea verandert, minder omzet of zelfs failliet kan gaan.
Maar voor wat mensen toch iha als het allerbelangrijkste zien in het leven, de Ware Liefde, wordt die investering gezien als moeite moeten doen, tijdverspilling als dat niet snel zekerheid oplevert, en net zo makkelijk het geloof erin opgegeven als het die eigen onzekerheid (want dat is het vaak) niet opgeheven of gerustgesteld wordt.
Ik zie hier alsmaar angst: angst dat de relatie niets wordt, dat je die (alsnog) kwijtraakt, of jezelf kwijtraakt, of angst om tijd in de "verkeerde" te hebben "geinvesteerd", of angst dat iets wat eenmaal opbrak opnieuw zal opbreken.
Alles wat ingegeven of geleid wordt door (eigen) angst, is imo gedoemd te mislukken.
Angst voor "hem/haar" kwijtraken is geen compliment, en niet aantrekkelijk, imo geen fijne impuls voor de ander om je geliefd te voelen. Het is het uiten van gebrek aan vertrouwen, aan niet geloven in de eigen betekenis voor de ander, waardoor hij/zij je niet zomaar zal verlaten.
Het enige wat daar de kans het grootst op maakt, is imo dát je zorgt dat er heel wat op te geven is voor die ander, zorgen dát je van meerwaarde bent en blijft, en niet om wie je bent zoals zij/hij je leert kennen aan het begin, maar kennismaakt met jouw dagelijkse zelf, met je keuzes en gewoontes, sterke en zwakke kanten/ momenten.
En als je daar in de basis zelf al geen vertrouwen in hebt, dan heb je meer reden om angstig te zijn idd.
En andersom ook: zelf vind je hem/haar ook niet onvoorwaardelijk okay, oa als hij laat twijfelen aan de relatie bijvoorbeeld, wordt hij er ook steeds minder leuk op, en dan liever alleen of de kans op iemand vinden die dat gevoel wél kan geven?
Dus zelf kun je ook (nog) op iemand afknappen, gedoe krijgen, een vicieuze cirkel in de omgang hebben en dan ben je het/hem ook zat en overwint jouw liefde voor hem de relatie óók niet.
Voor veel mensen lijkt Liefde zoiets te zijn van het willen ontvangen van onvoorwaardelijkheid, terwijl ze zelf ook "maar" voorwaardelijk liefhebben.
Liefde ís niet onvoorwaardelijk, en hoe (on)voorwaardelijk dat is iets wat moet blijken.
Of misschien is de liefde wel onvoorwaardelijk, maar de relátie voorwaardelijk.
Dan suddert die liefde ook nog door als de relatie allang over is, en nergens heen kan.
Misschien is dat wel waar iedereen zo bang voor lijkt te zijn: dat je liefde voelt voor een partner waar je geen relatie (meer) mee hebt.
Liefde zonder relatie, het niet (langer) bij elkaar kwijtkunnen van je liefdevolle gevoelens, en ook niet langer ontvangen, terwijl die behoefte er nog (volop) is, maar de relatie onmogelijk is (geworden).
En wat doen stellen, als ze elkaar hebben, aan die liefde uiten?
Harrewarren over de relatie, wat de ander tekortschiet in (verschil in) behoeften, enz.
Hoeveel liefde uiten stellen nog naar elkaar als ze wél bij elkaar zijn (en hoe?)?
(nee, jij niet Storm, jij bent nog in verliefde fase, haha).
Hoeveel accent komt te liggen in wat nog ontbreekt?
Hoe snel overschaduwen de verwachtingen en teleurstellingen, hoe snel is het zo vertrouwd dat het om heel andere dingen gaat, waar die liefde dan uit moet blijken (dan bij elkaar zijn omdat je uit liefde bij elkaar wilt zijn)?
Hoe snel gaat het over irritaties, wat je tekort vindt komen van de ander, niet ziet dat er gestofzuigd moet worden, waarom hij zoveel tijd aan zijn hobby besteedt, zij geen energie/ zin in intimiteit heeft, enz?
Het onderhouden van de Liefde vergt blijvende investering daarin, van 2 kanten natuurlijk wel dan he.
Niet in het perfectionaliseren van de relatie, maar hoeveel oog er werkelijk in liefde voor de ander is/blijft en dat ook geuit wordt, door te laten zien hoe gek je op elkaar bent, (ipv onzekerheid, twijfels, irritaties, bevestiging vragen als je die niet kunt halen uit "merken" van die liefde, maar aan andere dingen afmeet).
Wat je aandacht geeft, groeit.
Daar geloof ik heilig in!
Angst maakt een hoop (bij voorbaat) stuk.
Vertrouwen moet zich opbouwen, ontwikkelen, juist door er steeds (vaker) samen uit te zijn gekomen, dat dat zich bewijst, en door (denk ik althans) de liefde te bewaren voor elkaar, ook bij uiteenlopende standpunten.
Nicci: je kunt het ook samen over eens worden dat jullie het oneens zijn.
Punt.
Een gegeven.
Nou gaat het niet over dat de 1 graag gaat golfen in het weekend (minstens 4 uur per keer, 18 holes per sé wil lopen in het weekend) en van jou wil dat je meegaat.
Dan is het makkelijker roepen dat ie dat maar lekker met een golfmaatje gaat doen, als je dat zelf écht niet wilt.
Maar nu kan dat nog steeds: ga jij lekker met je familie naar de kerk en de zondag doorbrengen, dan niét met mij!
En ophouden met zeuren daarover: het gaat niet gebeuren.
De stellen die "onoverkomelijke" verschillen delen, en toch samen verder gaan, accepteren die van elkaar en/of doen die los van elkaar.
Zelfs kan dat in relaties waarin seks/intimiteit niet overeenkomt, zelfs daar zijn stellen in die dan zeggen: "dat stuk doe je maar met een ander, dat kan ik accepteren, gun ik jou, of jij mij, en doet het nog niks af aan de liefde die er is tussen ons".
Dan is er wel een heel groot vertrouwen in de Liefde, dat je van elkaar verschillen werkelijk kunt accepteren, en er ook mogen zijn, zonder dat dat aan de liefde laat twijfelen.
Als mensen zelfs zonder dat soort indicaties al twijfelen aan de liefde is dat normaal als je verliefd bent en nog niet weet of die gevoelens beantwoord worden (of in min of meer gelijke mate), maar niet als je inmiddels wel weet en merkt dat die liefde er andersom ook is.
Angst om kwijt te raken ligt dan grotendeels in jezelf,, zonder dat daar reden toe is om daaraan te twijfelen.
Of de liefde sterk genoeg is om een relatie op op te bouwen, en langdurig te béhouden, moet blijken.
Je hebt er iig invloed op of de ander daar (ook) het volle vertrouwen in heeft of krijgt.
Door alsmaar twijfels uit te spreken daarover, help je iig niet mee aan dat vertrouwen bij de ander in die Liefde en in de relatie zoals ie is (en of die goed genoeg is).
In hoeverre gooi je zelf het "negatieve geloof" die relatie in, kan iedereen zich afvragen (die nu bezig is met een relatie of eindigen van een relatie)?!
In hoeverre draag je zélf bij aan een stralend geloof en vertrouwen in elkaar?!
En is er een logische twijfel of onzekerheid of is het een onzekerheid/angst (of ouwe pijn van ervaringen) in jezelf?
Iha van op een afstandje valt me wel op dat in de liefde het dus vaak draait om 3 elementen: (Liefde voor en aan) jezelf, (Liefde van/voor je) geliefde/ partner, en De Relatie.
En dat het een trend lijkt (niet alleen op forum maar ook irl) te zijn geworden dat het (levens)doel steeds meer "De Relatie" lijkt te zijn.
En niet langer de Liefde op zichzelf.
Alle onzekerheid, ellende en verdriet hangt zo ongeveer samen met De Relatie (en waar dat heen gaat: wel of niet relatie, relatie krijgen of kwijtraken).
Het lijkt hier en daar de liefde die gevoeld wordt of die er ís te overwoekeren, alsof dat er niet toe doet, als de relatie onzeker is/wordt.
Als je de woorden die gebruikt worden vanaf een afstandje beziet gaat het over het kwijt (kunnen) raken van de Relatie.
Terwijl het (imo werkelijke) verdriet ligt in het kwijtraken van de liefde.
Er is een soort krampachtige houvast nodig blijkbaar aan een relatie, en soms maar weinig vertrouwen in Liefde, wat toch de drijvende kracht is achter elke relatie: of een relatie ontwikkelt, groeit, in stand blijft, duurzaam zal zijn (of niet).
En met kinder/gezinswens neemt dat heel grote vormen aan (tijd niet willen verdoen met iets wat misschien onzeker blijft of kans heeft om te mislukken), bindings- en verlatingsangsten, angst om nooit meer een "geschikte" partner (lees: potentiele vader) te vinden, angst om buiten de boot te vallen (tov anderen in diezelfde levensfase), angst om single te zijn, eenzaamheid, en dat het zo blijft en dat je daar zelf voorlopig vorm aan moet geven, misschien wel voor altíjd enz.
En de onzekerheid in eigen vermogens, laat staan of je daar zín in hebt, als dat geen vrijwillige keuze is.
Het vastklampen aan het relatiedenken speelt zowel in beginnende liefdes die niet al snel "duidelijkheid en zekerheid" geven als lopende relaties die de nodige strubbelingen opleveren (en dus niet zeker van zijn, of van een toekomst samen).
Er lijkt een soort idee te zijn van "tijdverspilling" aan liefde, die misschien evt niks "oplevert" (resultaat: toekomst heeft).
Covey zegt: "leef met het einde (van je leven) voor ogen, maar leef alsof je alle tijd hebt".
Dat haastige spoed (en behoeftigheid) zelden goed is, zie je echt overal om je heen!
Zonde van de "moeite" doen om te investeren in leren kennen (als het toch alsnog niks zou worden)?
Liefde is denk ik niet eoa resultaat of product waar je je best voor kunt doen, of moeite voor zou moeten doen, wat efficient kan, als je daar tijd en aandacht in steekt.
Niet iets wat "lukt" of "mislukt" is.
Het is een ontdekkingsreis samen en waar het heen gaat weet niémand vooraf, ook niet of je die samen blíjft doen, naarmate je elkaar beter leert kennen, dat moet de tijd leren.
En dat geduld is er vaak niet meer, lijkt het wel.
Liefde moet groéien, een relatie ook, mét de nodige obstakels, en dan blijkt juist pas óf het idd bestendig is daartegen, en of het verder groeit mettertijd, of dat het om zeep geholpen wordt.
De enige investering ís (imo) nou juist elkaar leren kennen onder allerlei omstandigheden, en die willen sommige mensen liever niet doen, maar vooraf wel de garantie van de ander dat die dat wél kan geven?!
Bij die ander groeit dat ook in wisselwerking met wat ie van jou nog gaat meemaken en zien, want liefde is niet iets wat je geeft en neemt, maar een samenwerking, het is van allebei afhankelijk wat daar wel en niet groeit en hoeveel vertrouwen beiden in de liefde voor elkaar krijgen, hebben en houden.
Het ontstaat imo door samen door allerlei fases en gebeurtenissen heen nog steeds bij elkaar te (willen) zijn, dat kan 1 van de 2 niet voor de ander bepalen of garanderen, dat is iets wat je doét, wat gebéurt (of niet), wat een feit achteraf is, moet blijken.
En dát is de werkelijke investering imo, die steeds minder mensen bereid zijn te doen: steeds blijven kiezen om samen verder te gaan, elkaar, en niet in de ander bevestigen dat het nog steeds goed zit en in de toekomst ook goed blijft.
Het is juist de tijdsdruk die uiteen drijft, de angst dat het tijdverspilling zou zijn als het niks wordt/blijft, de grote behoeftigheid aan "zekerheid" die zoveel stuk maakt, en gerustgesteld moet worden door de ander.
Niet door liefde uit te drukken, maar door bevestiging in woorden, "ik ga er (nog steeds) voor, ik zie een toekomst met jou".
Nou is die toekomst sowieso voor iederéén onzeker, en of en waarop je afknapt op zeker moment, of alsmaar sterker wordt.
Maar nu moet een ander die zekerheid geven, want anders hoeft de liefde ook niet (meer)?
Ik blijf het merkwaardig vinden, hoe groot die rol is (geworden), zonder bereidheid om ook te kijken wat er groeit en hoe snel dat groeit, oa omdat je daar zelf invloed op hebt, net als een nieuwe baan oa niet zeker is als je die eenmaal vindt, maar steeds zekerder wordt naarmate je je werk goed doet, erin groeit, en in die organisatie, bij collega's en leidinggevenden (be)valt, en uitbouwt tot iemand die niet zomaar vervangen kan worden door willekeurige ander.
Het ís niet zeker of jij die baan gegarandeerd ook houdt als je er een zootje van maakt, ziek wordt en niet je werk kunt doen, of niet langer naar behoren enz. Dat vindt iedereen normaal, dat ook met een vast contract je er nog niet levenslang bent.
En ook niet als het aan jouw kant allemaal goed verloopt, en er zaken zijn aan de kant van het bedrijf eea verandert, minder omzet of zelfs failliet kan gaan.
Maar voor wat mensen toch iha als het allerbelangrijkste zien in het leven, de Ware Liefde, wordt die investering gezien als moeite moeten doen, tijdverspilling als dat niet snel zekerheid oplevert, en net zo makkelijk het geloof erin opgegeven als het die eigen onzekerheid (want dat is het vaak) niet opgeheven of gerustgesteld wordt.
Ik zie hier alsmaar angst: angst dat de relatie niets wordt, dat je die (alsnog) kwijtraakt, of jezelf kwijtraakt, of angst om tijd in de "verkeerde" te hebben "geinvesteerd", of angst dat iets wat eenmaal opbrak opnieuw zal opbreken.
Alles wat ingegeven of geleid wordt door (eigen) angst, is imo gedoemd te mislukken.
Angst voor "hem/haar" kwijtraken is geen compliment, en niet aantrekkelijk, imo geen fijne impuls voor de ander om je geliefd te voelen. Het is het uiten van gebrek aan vertrouwen, aan niet geloven in de eigen betekenis voor de ander, waardoor hij/zij je niet zomaar zal verlaten.
Het enige wat daar de kans het grootst op maakt, is imo dát je zorgt dat er heel wat op te geven is voor die ander, zorgen dát je van meerwaarde bent en blijft, en niet om wie je bent zoals zij/hij je leert kennen aan het begin, maar kennismaakt met jouw dagelijkse zelf, met je keuzes en gewoontes, sterke en zwakke kanten/ momenten.
En als je daar in de basis zelf al geen vertrouwen in hebt, dan heb je meer reden om angstig te zijn idd.
En andersom ook: zelf vind je hem/haar ook niet onvoorwaardelijk okay, oa als hij laat twijfelen aan de relatie bijvoorbeeld, wordt hij er ook steeds minder leuk op, en dan liever alleen of de kans op iemand vinden die dat gevoel wél kan geven?
Dus zelf kun je ook (nog) op iemand afknappen, gedoe krijgen, een vicieuze cirkel in de omgang hebben en dan ben je het/hem ook zat en overwint jouw liefde voor hem de relatie óók niet.
Voor veel mensen lijkt Liefde zoiets te zijn van het willen ontvangen van onvoorwaardelijkheid, terwijl ze zelf ook "maar" voorwaardelijk liefhebben.
Liefde ís niet onvoorwaardelijk, en hoe (on)voorwaardelijk dat is iets wat moet blijken.
Of misschien is de liefde wel onvoorwaardelijk, maar de relátie voorwaardelijk.
Dan suddert die liefde ook nog door als de relatie allang over is, en nergens heen kan.
Misschien is dat wel waar iedereen zo bang voor lijkt te zijn: dat je liefde voelt voor een partner waar je geen relatie (meer) mee hebt.
Liefde zonder relatie, het niet (langer) bij elkaar kwijtkunnen van je liefdevolle gevoelens, en ook niet langer ontvangen, terwijl die behoefte er nog (volop) is, maar de relatie onmogelijk is (geworden).
En wat doen stellen, als ze elkaar hebben, aan die liefde uiten?
Harrewarren over de relatie, wat de ander tekortschiet in (verschil in) behoeften, enz.
Hoeveel liefde uiten stellen nog naar elkaar als ze wél bij elkaar zijn (en hoe?)?
(nee, jij niet Storm, jij bent nog in verliefde fase, haha).
Hoeveel accent komt te liggen in wat nog ontbreekt?
Hoe snel overschaduwen de verwachtingen en teleurstellingen, hoe snel is het zo vertrouwd dat het om heel andere dingen gaat, waar die liefde dan uit moet blijken (dan bij elkaar zijn omdat je uit liefde bij elkaar wilt zijn)?
Hoe snel gaat het over irritaties, wat je tekort vindt komen van de ander, niet ziet dat er gestofzuigd moet worden, waarom hij zoveel tijd aan zijn hobby besteedt, zij geen energie/ zin in intimiteit heeft, enz?
Het onderhouden van de Liefde vergt blijvende investering daarin, van 2 kanten natuurlijk wel dan he.
Niet in het perfectionaliseren van de relatie, maar hoeveel oog er werkelijk in liefde voor de ander is/blijft en dat ook geuit wordt, door te laten zien hoe gek je op elkaar bent, (ipv onzekerheid, twijfels, irritaties, bevestiging vragen als je die niet kunt halen uit "merken" van die liefde, maar aan andere dingen afmeet).
Wat je aandacht geeft, groeit.
Daar geloof ik heilig in!
Angst maakt een hoop (bij voorbaat) stuk.
Vertrouwen moet zich opbouwen, ontwikkelen, juist door er steeds (vaker) samen uit te zijn gekomen, dat dat zich bewijst, en door (denk ik althans) de liefde te bewaren voor elkaar, ook bij uiteenlopende standpunten.
Nicci: je kunt het ook samen over eens worden dat jullie het oneens zijn.
Punt.
Een gegeven.
Nou gaat het niet over dat de 1 graag gaat golfen in het weekend (minstens 4 uur per keer, 18 holes per sé wil lopen in het weekend) en van jou wil dat je meegaat.
Dan is het makkelijker roepen dat ie dat maar lekker met een golfmaatje gaat doen, als je dat zelf écht niet wilt.
Maar nu kan dat nog steeds: ga jij lekker met je familie naar de kerk en de zondag doorbrengen, dan niét met mij!
En ophouden met zeuren daarover: het gaat niet gebeuren.
De stellen die "onoverkomelijke" verschillen delen, en toch samen verder gaan, accepteren die van elkaar en/of doen die los van elkaar.
Zelfs kan dat in relaties waarin seks/intimiteit niet overeenkomt, zelfs daar zijn stellen in die dan zeggen: "dat stuk doe je maar met een ander, dat kan ik accepteren, gun ik jou, of jij mij, en doet het nog niks af aan de liefde die er is tussen ons".
Dan is er wel een heel groot vertrouwen in de Liefde, dat je van elkaar verschillen werkelijk kunt accepteren, en er ook mogen zijn, zonder dat dat aan de liefde laat twijfelen.
Als mensen zelfs zonder dat soort indicaties al twijfelen aan de liefde is dat normaal als je verliefd bent en nog niet weet of die gevoelens beantwoord worden (of in min of meer gelijke mate), maar niet als je inmiddels wel weet en merkt dat die liefde er andersom ook is.
Angst om kwijt te raken ligt dan grotendeels in jezelf,, zonder dat daar reden toe is om daaraan te twijfelen.
Of de liefde sterk genoeg is om een relatie op op te bouwen, en langdurig te béhouden, moet blijken.
Je hebt er iig invloed op of de ander daar (ook) het volle vertrouwen in heeft of krijgt.
Door alsmaar twijfels uit te spreken daarover, help je iig niet mee aan dat vertrouwen bij de ander in die Liefde en in de relatie zoals ie is (en of die goed genoeg is).
In hoeverre gooi je zelf het "negatieve geloof" die relatie in, kan iedereen zich afvragen (die nu bezig is met een relatie of eindigen van een relatie)?!
In hoeverre draag je zélf bij aan een stralend geloof en vertrouwen in elkaar?!
En is er een logische twijfel of onzekerheid of is het een onzekerheid/angst (of ouwe pijn van ervaringen) in jezelf?
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
dinsdag 10 mei 2016 om 15:36
En ja, was weer heerlijk ff paar dagen daar.
Zit nu met spierpijn want eea in de tuin gedaan, onkruid tussen tegels (nog niet alles weg, maar grotendeels), gras gemaaid en jawel, eindelijk die vroege ochtendwandeling gemaakt bij zonsopgang!
Gisteren heerlijk kunnen zwemmen nog (zelfs het buitenbad eventjes, wat eergisteren nog te koud was), omdat vlak voor vertrek (thuis) die puppyren was bezorgd, en dat was een goede zet, parasol erboven, en hond iig overdag dan een paar uur rustig daar in het gras ligt, met eten en drinken, schaduw, windje, iets te zien of daar gewoon loom gaat slapen.
Dochter en haar vriend zijn ook geweest zaterdag, en gisteren nog ff wat leuke mensen gesproken: je merkt vanzelf toch weer naar wie je toetrekt en sommigen hadden me al gemist en dachten "waar blijft ze nou?"
Dat is fijn om te weten dat er mensen zijn die me graag zien, en dat is wederzijds.
Heerlijk ontspannend iig weer (wordt beetje tenietgedaan op terugreis door hijgende stressende hond naast me).
Buurman (op wiens hut ik kijk) gaat helpen met nieuwe heg (dwz palen en betongaas en klimop), dwz inkopen en neerzetten, vond ie geen enkel punt (ik betaal de materialen).
Hij heeft natuurlijk ook belang bij dat het zsm gebeurt (en een klusbedrijf, dat scheelt, hij is er zelf handig in en wacht liever niet af).
Fijn als mensen willen meedenken, die er ook verstand van hebben!
Maak me wel zorgen over dat kleine rode kater zich nog niet gemeld heeft sinds ik terug ben.
Nu zijn ze bij de buren de tuin aan het aanleggen met een hoop kabaal, misschien is dat het..
Moet nu ff wat dingen doen hier, dus blij dat het niet zo zonnig/warm is,
Laters!
Zit nu met spierpijn want eea in de tuin gedaan, onkruid tussen tegels (nog niet alles weg, maar grotendeels), gras gemaaid en jawel, eindelijk die vroege ochtendwandeling gemaakt bij zonsopgang!
Gisteren heerlijk kunnen zwemmen nog (zelfs het buitenbad eventjes, wat eergisteren nog te koud was), omdat vlak voor vertrek (thuis) die puppyren was bezorgd, en dat was een goede zet, parasol erboven, en hond iig overdag dan een paar uur rustig daar in het gras ligt, met eten en drinken, schaduw, windje, iets te zien of daar gewoon loom gaat slapen.
Dochter en haar vriend zijn ook geweest zaterdag, en gisteren nog ff wat leuke mensen gesproken: je merkt vanzelf toch weer naar wie je toetrekt en sommigen hadden me al gemist en dachten "waar blijft ze nou?"
Dat is fijn om te weten dat er mensen zijn die me graag zien, en dat is wederzijds.
Heerlijk ontspannend iig weer (wordt beetje tenietgedaan op terugreis door hijgende stressende hond naast me).
Buurman (op wiens hut ik kijk) gaat helpen met nieuwe heg (dwz palen en betongaas en klimop), dwz inkopen en neerzetten, vond ie geen enkel punt (ik betaal de materialen).
Hij heeft natuurlijk ook belang bij dat het zsm gebeurt (en een klusbedrijf, dat scheelt, hij is er zelf handig in en wacht liever niet af).
Fijn als mensen willen meedenken, die er ook verstand van hebben!
Maak me wel zorgen over dat kleine rode kater zich nog niet gemeld heeft sinds ik terug ben.
Nu zijn ze bij de buren de tuin aan het aanleggen met een hoop kabaal, misschien is dat het..
Moet nu ff wat dingen doen hier, dus blij dat het niet zo zonnig/warm is,
Laters!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
dinsdag 10 mei 2016 om 17:24
[/quote]
Liefde moet groéien, een relatie ook, mét de nodige obstakels, en dan blijkt juist pas óf het idd bestendig is daartegen, en of het verder groeit mettertijd, of dat het om zeep geholpen wordt.
De enige investering ís (imo) nou juist elkaar leren kennen onder allerlei omstandigheden, en die willen sommige mensen liever niet doen, maar vooraf wel de garantie van de ander dat die dat wél kan geven?!
Bij die ander groeit dat ook in wisselwerking met wat ie van jou nog gaat meemaken en zien, want liefde is niet iets wat je geeft en neemt, maar een samenwerking, het is van allebei afhankelijk wat daar wel en niet groeit en hoeveel vertrouwen beiden in de liefde voor elkaar krijgen, hebben en houden.
Het ontstaat imo door samen door allerlei fases en gebeurtenissen heen nog steeds bij elkaar te (willen) zijn, dat kan 1 van de 2 niet voor de ander bepalen of garanderen, dat is iets wat je doét, wat gebéurt (of niet), wat een feit achteraf is, moet blijken.
En dát is de werkelijke investering imo, die steeds minder mensen bereid zijn te doen: steeds blijven kiezen om samen verder te gaan, elkaar, en niet in de ander bevestigen dat het nog steeds goed zit en in de toekomst ook goed blijft.
Het is juist de tijdsdruk die uiteen drijft, de angst dat het tijdverspilling zou zijn als het niks wordt/blijft, de grote behoeftigheid aan "zekerheid" die zoveel stuk maakt, en gerustgesteld moet worden door de ander.
Niet door liefde uit te drukken, maar door bevestiging in woorden, "ik ga er (nog steeds) voor, ik zie een toekomst met jou".
Nou is die toekomst sowieso voor iederéén onzeker, en of en waarop je afknapt op zeker moment, of alsmaar sterker wordt.
Maar nu moet een ander die zekerheid geven, want anders hoeft de liefde ook niet (meer)?
Ik blijf het merkwaardig vinden, hoe groot die rol is (geworden), zonder bereidheid om ook te kijken wat er groeit en hoe snel dat groeit, oa omdat je daar zelf invloed op hebt, net als een nieuwe baan oa niet zeker is als je die eenmaal vindt, maar steeds zekerder wordt naarmate je je werk goed doet, erin groeit, en in die organisatie, bij collega's en leidinggevenden (be)valt, en uitbouwt tot iemand die niet zomaar vervangen kan worden door willekeurige ander.
Het ís niet zeker of jij die baan gegarandeerd ook houdt als je er een zootje van maakt, ziek wordt en niet je werk kunt doen, of niet langer naar behoren enz. Dat vindt iedereen normaal, dat ook met een vast contract je er nog niet levenslang bent.
En ook niet als het aan jouw kant allemaal goed verloopt, en er zaken zijn aan de kant van het bedrijf eea verandert, minder omzet of zelfs failliet kan gaan.
Maar voor wat mensen toch iha als het allerbelangrijkste zien in het leven, de Ware Liefde, wordt die investering gezien als moeite moeten doen, tijdverspilling als dat niet snel zekerheid oplevert, en net zo makkelijk het geloof erin opgegeven als het die eigen onzekerheid (want dat is het vaak) niet opgeheven of gerustgesteld wordt.
Ik zie hier alsmaar angst: angst dat de relatie niets wordt, dat je die (alsnog) kwijtraakt, of jezelf kwijtraakt, of angst om tijd in de "verkeerde" te hebben "geinvesteerd", of angst dat iets wat eenmaal opbrak opnieuw zal opbreken.
Alles wat ingegeven of geleid wordt door (eigen) angst, is imo gedoemd te mislukken.
Angst voor "hem/haar" kwijtraken is geen compliment, en niet aantrekkelijk, imo geen fijne impuls voor de ander om je geliefd te voelen. Het is het uiten van gebrek aan vertrouwen, aan niet geloven in de eigen betekenis voor de ander, waardoor hij/zij je niet zomaar zal verlaten.
Het enige wat daar de kans het grootst op maakt, is imo dát je zorgt dat er heel wat op te geven is voor die ander, zorgen dát je van meerwaarde bent en blijft, en niet om wie je bent zoals zij/hij je leert kennen aan het begin, maar kennismaakt met jouw dagelijkse zelf, met je keuzes en gewoontes, sterke en zwakke kanten/ momenten.
En als je daar in de basis zelf al geen vertrouwen in hebt, dan heb je meer reden om angstig te zijn idd.
En andersom ook: zelf vind je hem/haar ook niet onvoorwaardelijk okay, oa als hij laat twijfelen aan de relatie bijvoorbeeld, wordt hij er ook steeds minder leuk op, en dan liever alleen of de kans op iemand vinden die dat gevoel wél kan geven?
Dus zelf kun je ook (nog) op iemand afknappen, gedoe krijgen, een vicieuze cirkel in de omgang hebben en dan ben je het/hem ook zat en overwint jouw liefde voor hem de relatie óók niet.
Voor veel mensen lijkt Liefde zoiets te zijn van het willen ontvangen van onvoorwaardelijkheid, terwijl ze zelf ook "maar" voorwaardelijk liefhebben.
Liefde ís niet onvoorwaardelijk, en hoe (on)voorwaardelijk dat is iets wat moet blijken.
Of misschien is de liefde wel onvoorwaardelijk, maar de relátie voorwaardelijk.
Dan suddert die liefde ook nog door als de relatie allang over is, en nergens heen kan.
Misschien is dat wel waar iedereen zo bang voor lijkt te zijn: dat je liefde voelt voor een partner waar je geen relatie (meer) mee hebt.
Liefde zonder relatie, het niet (langer) bij elkaar kwijtkunnen van je liefdevolle gevoelens, en ook niet langer ontvangen, terwijl die behoefte er nog (volop) is, maar de relatie onmogelijk is (geworden).
En wat doen stellen, als ze elkaar hebben, aan die liefde uiten?
Harrewarren over de relatie, wat de ander tekortschiet in (verschil in) behoeften, enz.
Hoeveel liefde uiten stellen nog naar elkaar als ze wél bij elkaar zijn (en hoe?)?
(nee, jij niet Storm, jij bent nog in verliefde fase, haha).
Hoeveel accent komt te liggen in wat nog ontbreekt?
Hoe snel overschaduwen de verwachtingen en teleurstellingen, hoe snel is het zo vertrouwd dat het om heel andere dingen gaat, waar die liefde dan uit moet blijken (dan bij elkaar zijn omdat je uit liefde bij elkaar wilt zijn)?
Hoe snel gaat het over irritaties, wat je tekort vindt komen van de ander, niet ziet dat er gestofzuigd moet worden, waarom hij zoveel tijd aan zijn hobby besteedt, zij geen energie/ zin in intimiteit heeft, enz?
Het onderhouden van de Liefde vergt blijvende investering daarin, van 2 kanten natuurlijk wel dan he.
Niet in het perfectionaliseren van de relatie, maar hoeveel oog er werkelijk in liefde voor de ander is/blijft en dat ook geuit wordt, door te laten zien hoe gek je op elkaar bent, (ipv onzekerheid, twijfels, irritaties, bevestiging vragen als je die niet kunt halen uit "merken" van die liefde, maar aan andere dingen afmeet).
Wat je aandacht geeft, groeit.
Daar geloof ik heilig in!
Angst maakt een hoop (bij voorbaat) stuk.
Vertrouwen moet zich opbouwen, ontwikkelen, juist door er steeds (vaker) samen uit te zijn gekomen, dat dat zich bewijst, en door (denk ik althans) de liefde te bewaren voor elkaar, ook bij uiteenlopende standpunten.
[/quote]
Suzy, dit stuk raakt me. Ik begrijp wat je er mee wilt zeggen en ik denk in grote lijnen dat je daar ook zeker wel gelijk hebt alleen vraag ik me af hoe lang je dan moet blijven proberen?
Als ik kijk naar de relatie met ex...en ik lees jou stukje dan denk ik misschien heb ik te weinig tijd geinvesteerd? Het is eigenlijk letterlijk wat hij zegt: hij wilde groeien naar elkaar toe, hij wilde tijd hebben om te kijken waar het heen gaat en hij kon me niet zeggen of het in de toekomst zo ging blijven en of we samen nog een toekomst hebben. Het is zelfs zo dat hij daar nog steeds achter staat. Hij vind dat ik me overal veel te druk om maak. We hadden het toch leuk samen dus waarom vandaar niet kijken hoe het verder groeit. Van de week heeft hij nog gezegd dat het niet aan de liefde ligt maar aan de twijfel of het in de toekomst nu dan wel zou lukken. Wat investeert hij dan? Want ik vind dat toen we het probeerde hij het niet een kans gegeven heeft. Nu door deze post twijfel ik of ik er toch niet nog voor wil gaan en er te krampachtig mee omga???
Ik werd daarentegen gek van onzekerheid. Ik wilde/wil graag investeren...ik wil graag groeien en gelukkig samen worden. Maar ik moet er wel een hoop voor inleveren en maar op de blaren zitten. Ja het is misschien niet mogelijk dat je bevestiging wilt dat je voor altijd bij elkaar blijft maar dat is juist wat ik wil. Hoe laat je dat los? Hoe vertrouw je dan op dat proces? Want ik wil wel degelijk vechten voor deze relatie en heb er ergens zeker geloof in maar het geloof dat we er wel uit komen samen is bij hem nu ver te zoeken. Hij heeft tijd nodig en stapt niet zomaar over iets heen.
Vind je dan dat ik te krampachtig ermee om ga? te veel op zijn huid zit? En in die zin wel moet inversteren maar ook moet gaan Tussen haakjes afwachten?
Wat ik proef bij hem is dat hij het zou willen proberen maar dan wel weer op zijn manier. En ja het klinkt gezond door gewoon te groeien en het maar de vrije loop te laten en te investeren in elkaar en de tijd. Maar hoe doe je dat als je zelf meer verwacht en weet dat het hiervoor anders was. Dat hij het liefst iedere minuut van de dag bij je was en wilde weten wat je deed? Is het dan raar dat je dan onzeker word en op zoek gaat naar bevestiging?
Even de vragen van mijn kant...want door jou stukje twijfel ik echt of ik te snel heb op gegeven en of ik er dan nu goed aan doe om het af te houden. Want ergens wil ik nog steeds wel maar wel op een fijne leuke manier zonder onzeker te hoeven zijn.
Liefde moet groéien, een relatie ook, mét de nodige obstakels, en dan blijkt juist pas óf het idd bestendig is daartegen, en of het verder groeit mettertijd, of dat het om zeep geholpen wordt.
De enige investering ís (imo) nou juist elkaar leren kennen onder allerlei omstandigheden, en die willen sommige mensen liever niet doen, maar vooraf wel de garantie van de ander dat die dat wél kan geven?!
Bij die ander groeit dat ook in wisselwerking met wat ie van jou nog gaat meemaken en zien, want liefde is niet iets wat je geeft en neemt, maar een samenwerking, het is van allebei afhankelijk wat daar wel en niet groeit en hoeveel vertrouwen beiden in de liefde voor elkaar krijgen, hebben en houden.
Het ontstaat imo door samen door allerlei fases en gebeurtenissen heen nog steeds bij elkaar te (willen) zijn, dat kan 1 van de 2 niet voor de ander bepalen of garanderen, dat is iets wat je doét, wat gebéurt (of niet), wat een feit achteraf is, moet blijken.
En dát is de werkelijke investering imo, die steeds minder mensen bereid zijn te doen: steeds blijven kiezen om samen verder te gaan, elkaar, en niet in de ander bevestigen dat het nog steeds goed zit en in de toekomst ook goed blijft.
Het is juist de tijdsdruk die uiteen drijft, de angst dat het tijdverspilling zou zijn als het niks wordt/blijft, de grote behoeftigheid aan "zekerheid" die zoveel stuk maakt, en gerustgesteld moet worden door de ander.
Niet door liefde uit te drukken, maar door bevestiging in woorden, "ik ga er (nog steeds) voor, ik zie een toekomst met jou".
Nou is die toekomst sowieso voor iederéén onzeker, en of en waarop je afknapt op zeker moment, of alsmaar sterker wordt.
Maar nu moet een ander die zekerheid geven, want anders hoeft de liefde ook niet (meer)?
Ik blijf het merkwaardig vinden, hoe groot die rol is (geworden), zonder bereidheid om ook te kijken wat er groeit en hoe snel dat groeit, oa omdat je daar zelf invloed op hebt, net als een nieuwe baan oa niet zeker is als je die eenmaal vindt, maar steeds zekerder wordt naarmate je je werk goed doet, erin groeit, en in die organisatie, bij collega's en leidinggevenden (be)valt, en uitbouwt tot iemand die niet zomaar vervangen kan worden door willekeurige ander.
Het ís niet zeker of jij die baan gegarandeerd ook houdt als je er een zootje van maakt, ziek wordt en niet je werk kunt doen, of niet langer naar behoren enz. Dat vindt iedereen normaal, dat ook met een vast contract je er nog niet levenslang bent.
En ook niet als het aan jouw kant allemaal goed verloopt, en er zaken zijn aan de kant van het bedrijf eea verandert, minder omzet of zelfs failliet kan gaan.
Maar voor wat mensen toch iha als het allerbelangrijkste zien in het leven, de Ware Liefde, wordt die investering gezien als moeite moeten doen, tijdverspilling als dat niet snel zekerheid oplevert, en net zo makkelijk het geloof erin opgegeven als het die eigen onzekerheid (want dat is het vaak) niet opgeheven of gerustgesteld wordt.
Ik zie hier alsmaar angst: angst dat de relatie niets wordt, dat je die (alsnog) kwijtraakt, of jezelf kwijtraakt, of angst om tijd in de "verkeerde" te hebben "geinvesteerd", of angst dat iets wat eenmaal opbrak opnieuw zal opbreken.
Alles wat ingegeven of geleid wordt door (eigen) angst, is imo gedoemd te mislukken.
Angst voor "hem/haar" kwijtraken is geen compliment, en niet aantrekkelijk, imo geen fijne impuls voor de ander om je geliefd te voelen. Het is het uiten van gebrek aan vertrouwen, aan niet geloven in de eigen betekenis voor de ander, waardoor hij/zij je niet zomaar zal verlaten.
Het enige wat daar de kans het grootst op maakt, is imo dát je zorgt dat er heel wat op te geven is voor die ander, zorgen dát je van meerwaarde bent en blijft, en niet om wie je bent zoals zij/hij je leert kennen aan het begin, maar kennismaakt met jouw dagelijkse zelf, met je keuzes en gewoontes, sterke en zwakke kanten/ momenten.
En als je daar in de basis zelf al geen vertrouwen in hebt, dan heb je meer reden om angstig te zijn idd.
En andersom ook: zelf vind je hem/haar ook niet onvoorwaardelijk okay, oa als hij laat twijfelen aan de relatie bijvoorbeeld, wordt hij er ook steeds minder leuk op, en dan liever alleen of de kans op iemand vinden die dat gevoel wél kan geven?
Dus zelf kun je ook (nog) op iemand afknappen, gedoe krijgen, een vicieuze cirkel in de omgang hebben en dan ben je het/hem ook zat en overwint jouw liefde voor hem de relatie óók niet.
Voor veel mensen lijkt Liefde zoiets te zijn van het willen ontvangen van onvoorwaardelijkheid, terwijl ze zelf ook "maar" voorwaardelijk liefhebben.
Liefde ís niet onvoorwaardelijk, en hoe (on)voorwaardelijk dat is iets wat moet blijken.
Of misschien is de liefde wel onvoorwaardelijk, maar de relátie voorwaardelijk.
Dan suddert die liefde ook nog door als de relatie allang over is, en nergens heen kan.
Misschien is dat wel waar iedereen zo bang voor lijkt te zijn: dat je liefde voelt voor een partner waar je geen relatie (meer) mee hebt.
Liefde zonder relatie, het niet (langer) bij elkaar kwijtkunnen van je liefdevolle gevoelens, en ook niet langer ontvangen, terwijl die behoefte er nog (volop) is, maar de relatie onmogelijk is (geworden).
En wat doen stellen, als ze elkaar hebben, aan die liefde uiten?
Harrewarren over de relatie, wat de ander tekortschiet in (verschil in) behoeften, enz.
Hoeveel liefde uiten stellen nog naar elkaar als ze wél bij elkaar zijn (en hoe?)?
(nee, jij niet Storm, jij bent nog in verliefde fase, haha).
Hoeveel accent komt te liggen in wat nog ontbreekt?
Hoe snel overschaduwen de verwachtingen en teleurstellingen, hoe snel is het zo vertrouwd dat het om heel andere dingen gaat, waar die liefde dan uit moet blijken (dan bij elkaar zijn omdat je uit liefde bij elkaar wilt zijn)?
Hoe snel gaat het over irritaties, wat je tekort vindt komen van de ander, niet ziet dat er gestofzuigd moet worden, waarom hij zoveel tijd aan zijn hobby besteedt, zij geen energie/ zin in intimiteit heeft, enz?
Het onderhouden van de Liefde vergt blijvende investering daarin, van 2 kanten natuurlijk wel dan he.
Niet in het perfectionaliseren van de relatie, maar hoeveel oog er werkelijk in liefde voor de ander is/blijft en dat ook geuit wordt, door te laten zien hoe gek je op elkaar bent, (ipv onzekerheid, twijfels, irritaties, bevestiging vragen als je die niet kunt halen uit "merken" van die liefde, maar aan andere dingen afmeet).
Wat je aandacht geeft, groeit.
Daar geloof ik heilig in!
Angst maakt een hoop (bij voorbaat) stuk.
Vertrouwen moet zich opbouwen, ontwikkelen, juist door er steeds (vaker) samen uit te zijn gekomen, dat dat zich bewijst, en door (denk ik althans) de liefde te bewaren voor elkaar, ook bij uiteenlopende standpunten.
[/quote]
Suzy, dit stuk raakt me. Ik begrijp wat je er mee wilt zeggen en ik denk in grote lijnen dat je daar ook zeker wel gelijk hebt alleen vraag ik me af hoe lang je dan moet blijven proberen?
Als ik kijk naar de relatie met ex...en ik lees jou stukje dan denk ik misschien heb ik te weinig tijd geinvesteerd? Het is eigenlijk letterlijk wat hij zegt: hij wilde groeien naar elkaar toe, hij wilde tijd hebben om te kijken waar het heen gaat en hij kon me niet zeggen of het in de toekomst zo ging blijven en of we samen nog een toekomst hebben. Het is zelfs zo dat hij daar nog steeds achter staat. Hij vind dat ik me overal veel te druk om maak. We hadden het toch leuk samen dus waarom vandaar niet kijken hoe het verder groeit. Van de week heeft hij nog gezegd dat het niet aan de liefde ligt maar aan de twijfel of het in de toekomst nu dan wel zou lukken. Wat investeert hij dan? Want ik vind dat toen we het probeerde hij het niet een kans gegeven heeft. Nu door deze post twijfel ik of ik er toch niet nog voor wil gaan en er te krampachtig mee omga???
Ik werd daarentegen gek van onzekerheid. Ik wilde/wil graag investeren...ik wil graag groeien en gelukkig samen worden. Maar ik moet er wel een hoop voor inleveren en maar op de blaren zitten. Ja het is misschien niet mogelijk dat je bevestiging wilt dat je voor altijd bij elkaar blijft maar dat is juist wat ik wil. Hoe laat je dat los? Hoe vertrouw je dan op dat proces? Want ik wil wel degelijk vechten voor deze relatie en heb er ergens zeker geloof in maar het geloof dat we er wel uit komen samen is bij hem nu ver te zoeken. Hij heeft tijd nodig en stapt niet zomaar over iets heen.
Vind je dan dat ik te krampachtig ermee om ga? te veel op zijn huid zit? En in die zin wel moet inversteren maar ook moet gaan Tussen haakjes afwachten?
Wat ik proef bij hem is dat hij het zou willen proberen maar dan wel weer op zijn manier. En ja het klinkt gezond door gewoon te groeien en het maar de vrije loop te laten en te investeren in elkaar en de tijd. Maar hoe doe je dat als je zelf meer verwacht en weet dat het hiervoor anders was. Dat hij het liefst iedere minuut van de dag bij je was en wilde weten wat je deed? Is het dan raar dat je dan onzeker word en op zoek gaat naar bevestiging?
Even de vragen van mijn kant...want door jou stukje twijfel ik echt of ik te snel heb op gegeven en of ik er dan nu goed aan doe om het af te houden. Want ergens wil ik nog steeds wel maar wel op een fijne leuke manier zonder onzeker te hoeven zijn.
dinsdag 10 mei 2016 om 18:22
Suzy, mooi stukje! Ik ben erachter gekomen dat ik zelf die druk opleg omdat ik zo graag ook een gezinnetje wil. Toen mijn laatste ex twijfelde vond ik het heel moeilijk om hem de tijd te geven om hem rustig na te laten denken. De angst om hem en zo ook een gezinswens weer te verliezen was groot. Ik zie dat nu zeker in dat t misschien niet nodig was geweest. Helaas wordt ik ouder en de tijdsdruk neemt meer toe. Ik ga ook hierin nu voor mezelf kiezen. Goed nadenken over wat ik wil en belangrijk vind. Niet piekeren maar onderzoeken. Hoe groot is mijn kinderwens eigenlijk? Het is wel erg moeilijk hoor.....
dinsdag 10 mei 2016 om 18:29
Suzy, wat fijn dat je hond het ook zo fijn doet daar bij je hutje! Dan kan je die lekker onbezorgd meenemen naar daar. Klinkt echt alsof je lekker hebt uitgerust daar met je kinderen en andere fijne mensen om je heen!
Heerlijk ook om een buurman te hebben die je wilt helpen in je tuin met de omheining.
Spierpijn is opzich goede pijn he
Mag ik vragen wat je hebt met je rug waardoor je er zoveel last van hebt? Wellicht heb ik nog tips and trics die je kan toepassen waardoor de pijn verlicht kan worden. Afhankelijk van de aandoening natuurlijk
Anyway ik ga weer verder met de volgende
Heerlijk ook om een buurman te hebben die je wilt helpen in je tuin met de omheining.
Spierpijn is opzich goede pijn he
Mag ik vragen wat je hebt met je rug waardoor je er zoveel last van hebt? Wellicht heb ik nog tips and trics die je kan toepassen waardoor de pijn verlicht kan worden. Afhankelijk van de aandoening natuurlijk Anyway ik ga weer verder met de volgende
dinsdag 10 mei 2016 om 19:20
Suzy, ik ben het wel met jouw stuk eens, maar vind van mezelf dat ik nu juist dat doe wat jij in dat stuk hierboven aanhaalt.
Liefde en relatie zijn wel aan elkaar gekoppeld. Dus als iemand hier bang is om haar relatie kwijt te raken, bedoelen ze denk ik ook de liefde die hiermee gepaard is gegaan, die er wel is. Of je zou een liefdeloze relatie moeten hebben.
Dan kun je ook nog een relatie hebben, je kan ook liefde voor elkaar voelen zonder gerelateerd te zijn.
Maar hoeveel moeite moet je op het laatst nog doen? Voor mijn gevoel heb ik het van alle kanten bekeken, niet iets weggegooid omdat ik geen geduld had of dat er iets tegenzit. Maar je hebt wel een punt, dat sommigen mensen in het begin al meteen duidelijkheid willen hebben waar iets toe leidt. En dan nog kan het heel anders gaan. En ik ben er ook van overtuigd dat je soms te lang er mee bezig kan zijn. ( zoals ik misschien).
I@Aiksje, als dat werkelijk speelt, dat jouw vriend het wil zien groeien vind ik dat heel normaal klinken.
Maar je schrijft op zijn manier, bedoel je dan meer praktische dingen waar hij de baas over wil zijn?
Of dat hij gewoon de tijd nodig heeft, om te kijken hoe jullie relatie zich positief ontwikkelt?
@Zen, heb echt wel met je te doen, je worstelt zo met alles. En dan nog de kinderwens, vond het een hele goede tip van Aiksje, waarom niet eens kijken wat de mogelijkheden zijn zonder partner? Al had je dat ws niet voor ogen, je hebt nu nog de leeftijd.
Het nadeel van deze tijd, en met deze tijd bedoel ik decades, is dat je zelf zoveel kan beslissen. Toen ik zwanger werd was dat bewust en met een goede partner naast me. Maar nog weer jaren terug werden er baby's geboren, en nu ook soms nog onverwacht, en werd er ook mee gered. Dat alles nu zo te plannen is, is zeker niet altlijd een voordeel.
Hoe zou je vriend gereageerd hebben als je in deze relatie van hem zwanger was geworden? Zou hij de verantwoordelijkheden uit de weg zijn gegaan? Had je het dan alleen gered? Ik denk het wel. Het werkt in ieder geval niet als je nu steeds denkt dat je haast moet hebben met het zoeken naar een partner vanwege die babywens, die zal je zo niet tegenkomen.
Liefde en relatie zijn wel aan elkaar gekoppeld. Dus als iemand hier bang is om haar relatie kwijt te raken, bedoelen ze denk ik ook de liefde die hiermee gepaard is gegaan, die er wel is. Of je zou een liefdeloze relatie moeten hebben.
Dan kun je ook nog een relatie hebben, je kan ook liefde voor elkaar voelen zonder gerelateerd te zijn.
Maar hoeveel moeite moet je op het laatst nog doen? Voor mijn gevoel heb ik het van alle kanten bekeken, niet iets weggegooid omdat ik geen geduld had of dat er iets tegenzit. Maar je hebt wel een punt, dat sommigen mensen in het begin al meteen duidelijkheid willen hebben waar iets toe leidt. En dan nog kan het heel anders gaan. En ik ben er ook van overtuigd dat je soms te lang er mee bezig kan zijn. ( zoals ik misschien).
I@Aiksje, als dat werkelijk speelt, dat jouw vriend het wil zien groeien vind ik dat heel normaal klinken.
Maar je schrijft op zijn manier, bedoel je dan meer praktische dingen waar hij de baas over wil zijn?
Of dat hij gewoon de tijd nodig heeft, om te kijken hoe jullie relatie zich positief ontwikkelt?
@Zen, heb echt wel met je te doen, je worstelt zo met alles. En dan nog de kinderwens, vond het een hele goede tip van Aiksje, waarom niet eens kijken wat de mogelijkheden zijn zonder partner? Al had je dat ws niet voor ogen, je hebt nu nog de leeftijd.
Het nadeel van deze tijd, en met deze tijd bedoel ik decades, is dat je zelf zoveel kan beslissen. Toen ik zwanger werd was dat bewust en met een goede partner naast me. Maar nog weer jaren terug werden er baby's geboren, en nu ook soms nog onverwacht, en werd er ook mee gered. Dat alles nu zo te plannen is, is zeker niet altlijd een voordeel.
Hoe zou je vriend gereageerd hebben als je in deze relatie van hem zwanger was geworden? Zou hij de verantwoordelijkheden uit de weg zijn gegaan? Had je het dan alleen gered? Ik denk het wel. Het werkt in ieder geval niet als je nu steeds denkt dat je haast moet hebben met het zoeken naar een partner vanwege die babywens, die zal je zo niet tegenkomen.
Wie zon brengt in het leven van anderen, kan de stralen niet weghouden van zichzelf.
dinsdag 10 mei 2016 om 20:27
@Nicci: het zijn meerdere dingen. ik mag niet pushen, daarmee bedoeld hij dat ik niet mag praten over de toekomst> ik mag niet opdringen dat ik met de kinderen weer kennis wil maken en daar een band mee opbouwen want hij vind dat niet de bedoeling en het is een gevoel dat voor hem goed moet zitten en niet kan uitleggen. pas als dat gevoel er is dan zal hij me er weer bij gaan betrekken.
Als ik hem een berichtje stuur moet ik er maar genoegen mee nemen dat ik best eens 8 uur niks terug krijg en dan eens reactie krijg. Terwijl eerder stuurde hij me iedere minuut van de dag wat. De laatste keer dat we het probeerde merkte ik dat hij wel met andere online was maar dan mij niets kon terug sturen. En dat vind ik gewoon flauw kinderspel...
Een deel begrijp ik en klinkt logisch maar ik vind dat je beide naar elkaar toe moet buigen in die zin. je moet toegeven aan elkaars wensen en gevoelens. dus ik weet ook niet of ik dit wel weer wil....aan de ene kant klinkt het goed en denk ik met in het achterhoofd ook suzy haar stukje van misschien moet ik het nog eens proberen. Want zoals jij ook beschrijft denk ik dan van oh ja ik zie nog kansen en we gaan groeien. Aan de andere kant denk ik....gaan we nog wel groeien?
Wat betreft jou situatie: ik vond eigenlijk het deel wat suzy schreef over dat je het niet altijd eens kan worden over dingen ook wel goed. Kunnen jullie niet gewoon naast zijn geloof ook samen leven en genieten? Hij kan toch inderdaad naar de kerk gaan op zondag en jij niet mee gaan en dan als hij terug is het weer samen fijn hebben. En hij moet dan accepteren dat jij niet gelovig bent maar hem wel vrij laat daarin. Is dat geen optie?
Als ik hem een berichtje stuur moet ik er maar genoegen mee nemen dat ik best eens 8 uur niks terug krijg en dan eens reactie krijg. Terwijl eerder stuurde hij me iedere minuut van de dag wat. De laatste keer dat we het probeerde merkte ik dat hij wel met andere online was maar dan mij niets kon terug sturen. En dat vind ik gewoon flauw kinderspel...
Een deel begrijp ik en klinkt logisch maar ik vind dat je beide naar elkaar toe moet buigen in die zin. je moet toegeven aan elkaars wensen en gevoelens. dus ik weet ook niet of ik dit wel weer wil....aan de ene kant klinkt het goed en denk ik met in het achterhoofd ook suzy haar stukje van misschien moet ik het nog eens proberen. Want zoals jij ook beschrijft denk ik dan van oh ja ik zie nog kansen en we gaan groeien. Aan de andere kant denk ik....gaan we nog wel groeien?
Wat betreft jou situatie: ik vond eigenlijk het deel wat suzy schreef over dat je het niet altijd eens kan worden over dingen ook wel goed. Kunnen jullie niet gewoon naast zijn geloof ook samen leven en genieten? Hij kan toch inderdaad naar de kerk gaan op zondag en jij niet mee gaan en dan als hij terug is het weer samen fijn hebben. En hij moet dan accepteren dat jij niet gelovig bent maar hem wel vrij laat daarin. Is dat geen optie?
dinsdag 10 mei 2016 om 21:08
Aiksje, ik vind het wel wat ver gaan dat jij niet bij zijn kinderen mag, hoe gaat dat dan als ze weekends bij hem zijn? Blijf je dan thuis? Op zich goed als mensen net een relatie beginnen, echter jij kent de kinderen en het lijkt mij zo toe dat je daar wel in betrokken moet worden. Na 8 uur pas een berichtje? Wat voor karakter heeft hij? Hoe belangrijk is hij voor jou, jij jonge vrouw, is hij het waard? Als hij het nog een kans wil geven, zeker aangeven hoe jij de dingen graag zou zien. En wat de kinderen betreft ligt het wat gevoeliger, dat begrijp ik. Hoe oud zijn de kinderen?
Mijn situatie, wat jij schrijft zo ging het een half jaar goed, tot ik 2 maanden geleden ruzie kreeg met een familielid. Hij wil graag dat ik niet alleen mee ga naar de kerk zo af en toe, maar zou ook graag zien dat ik ook wat geloviger werd. En daar hebben we dus zondag heel lang over gehad. Ik heb gezegd dat ik ook niet van hem verlang om zijn geloof op te geven. Hij vraagt dus dingen die echt de plank totaal misslaan.
Hij zal me moeten respecteren zoals ik ben, hij moet trots zijn om wat en hoe ik ben.
Het is voor hem heel moeilijk om dat plaatje los te laten, maar omdat hij zoveel van me houdt ga a t hij dat proberen. Maar ik mis nog steeds iets. Daadkracht, dat hij dat ook kan laten rusten want wil hier niet weer op stranden. Daarom doen we het rustig aan. Hij wil elke dag weer naar me toe, heb zonet de boot afgehouden. Ik moet mezelf beschermen, maar lastig hoor omdat ik gevoelsmatig wel graag zijn armen om me heen wil. Ik denk dat ik nog een gesprek aan moet gaan, of ik kijk het aan hoe het gaat. Maar als hij zoveel om mij geeft, zoals hij zegt hoe moeilijk kan je het maken als je verder zo goed met elkaar kunt opschieten? Heb gezegd dat hij meer moet kijken naar wat er wel is, ipv niet. Het zou niet verkeerd zijn als hij hier zich e eens in dit forum moeten verdiepen.
Mijn situatie, wat jij schrijft zo ging het een half jaar goed, tot ik 2 maanden geleden ruzie kreeg met een familielid. Hij wil graag dat ik niet alleen mee ga naar de kerk zo af en toe, maar zou ook graag zien dat ik ook wat geloviger werd. En daar hebben we dus zondag heel lang over gehad. Ik heb gezegd dat ik ook niet van hem verlang om zijn geloof op te geven. Hij vraagt dus dingen die echt de plank totaal misslaan.
Hij zal me moeten respecteren zoals ik ben, hij moet trots zijn om wat en hoe ik ben.
Het is voor hem heel moeilijk om dat plaatje los te laten, maar omdat hij zoveel van me houdt ga a t hij dat proberen. Maar ik mis nog steeds iets. Daadkracht, dat hij dat ook kan laten rusten want wil hier niet weer op stranden. Daarom doen we het rustig aan. Hij wil elke dag weer naar me toe, heb zonet de boot afgehouden. Ik moet mezelf beschermen, maar lastig hoor omdat ik gevoelsmatig wel graag zijn armen om me heen wil. Ik denk dat ik nog een gesprek aan moet gaan, of ik kijk het aan hoe het gaat. Maar als hij zoveel om mij geeft, zoals hij zegt hoe moeilijk kan je het maken als je verder zo goed met elkaar kunt opschieten? Heb gezegd dat hij meer moet kijken naar wat er wel is, ipv niet. Het zou niet verkeerd zijn als hij hier zich e eens in dit forum moeten verdiepen.
Wie zon brengt in het leven van anderen, kan de stralen niet weghouden van zichzelf.
dinsdag 10 mei 2016 om 21:37
@Nicci: als hij ze de weekenden heeft dan blijf ik thuis ja. Zo ziet hij dat voorlopig voor zich. Ergens begrijp ik het wel...ik snap dat hij vertrouwen in ons eerst terug moet krijgen voor we de kinderen erbij gaan betrekken weer. Maar hij wist me al te vertellen dat het dan wel lang ging duren voordat hij die stap überhaupt weer wilde gaan zetten. En nogmaals ik begrijp het aan de ene kant....aan de andere kant heb ik ook geen zin om een jaar in de doofpot te moeten. De kinderen zijn inmiddels 10 en 12
Eerder was het zo dat hij me ieder uur wel een berichtje stuurde. ik werd daar wel echt gek van want ik heb met mijn werk niet altijd tijd om daarop te reageren. En nu is alles 180 graden anders. Hij laat me dan ook echt voelen dat ik nu even voor hem niet het belangrijkste ben. Eerder was hij lief.. wenste hij me succes en moest ik veilig rijden. Nu kan er niks meer vanaf. Ik ben nu sinds een uur thuis en normaal had hij al 3x aan de telefoon gehangen. Ik heb sinds 6 uur niks meer vernomen opzich prima maar ik vind voor iemand die wil kijken waar dit toe leid dat je er dan niet zo mee om gaat.
Ik had ook zelf wel weer wat kunnen laten horen maar ik merk dat het me nu alweer niet gelukkig maakt doordat het zo gaat. Ik weet niet of ik hieraan moet beginnen. Ik merk gewoon dat ik hem heel graag weer wil spreken. Het liefst zou ik hem dadelijk weer willen bellen maar ik denk dat ik straks maar ga douchen en gewoon naar bed. Als hij mij wilt spreken dan hoor ik het wel. Maar voel me er wel rot bij. Merk gewoon dat ik me onbewust toch zit op te vreten omdat ik dus niets hoor. En ik mag niet claimen en zeuren en dus doe ik maar weer niks...
Lastig Nicci. Ik vind inderdaad dat je niet iemand een geloof kunt opdringen. Jij bent daar duidelijk in en jij respecteert toch ook dat hij wel gelovig is? hij zal dus moeten laten gaan inderdaad dat jij dat niet bent. Goed dat je voorzichtig bent..en de boot wat af houd. Het is wat je zegt als hij zo veel van je houd dan zou hij dat stukje geloof ook moeten proberen los te laten. Lastig dame!!
Eerder was het zo dat hij me ieder uur wel een berichtje stuurde. ik werd daar wel echt gek van want ik heb met mijn werk niet altijd tijd om daarop te reageren. En nu is alles 180 graden anders. Hij laat me dan ook echt voelen dat ik nu even voor hem niet het belangrijkste ben. Eerder was hij lief.. wenste hij me succes en moest ik veilig rijden. Nu kan er niks meer vanaf. Ik ben nu sinds een uur thuis en normaal had hij al 3x aan de telefoon gehangen. Ik heb sinds 6 uur niks meer vernomen opzich prima maar ik vind voor iemand die wil kijken waar dit toe leid dat je er dan niet zo mee om gaat.
Ik had ook zelf wel weer wat kunnen laten horen maar ik merk dat het me nu alweer niet gelukkig maakt doordat het zo gaat. Ik weet niet of ik hieraan moet beginnen. Ik merk gewoon dat ik hem heel graag weer wil spreken. Het liefst zou ik hem dadelijk weer willen bellen maar ik denk dat ik straks maar ga douchen en gewoon naar bed. Als hij mij wilt spreken dan hoor ik het wel. Maar voel me er wel rot bij. Merk gewoon dat ik me onbewust toch zit op te vreten omdat ik dus niets hoor. En ik mag niet claimen en zeuren en dus doe ik maar weer niks...
Lastig Nicci. Ik vind inderdaad dat je niet iemand een geloof kunt opdringen. Jij bent daar duidelijk in en jij respecteert toch ook dat hij wel gelovig is? hij zal dus moeten laten gaan inderdaad dat jij dat niet bent. Goed dat je voorzichtig bent..en de boot wat af houd. Het is wat je zegt als hij zo veel van je houd dan zou hij dat stukje geloof ook moeten proberen los te laten. Lastig dame!!
dinsdag 10 mei 2016 om 21:42
quote:niccifrench schreef op 10 mei 2016 @ 21:08:
Mijn situatie, wat jij schrijft zo ging het een half jaar goed, tot ik 2 maanden geleden ruzie kreeg met een familielid. Hij wil graag dat ik niet alleen mee ga naar de kerk zo af en toe, maar zou ook graag zien dat ik ook wat geloviger werd. En daar hebben we dus zondag heel lang over gehad. Ik heb gezegd dat ik ook niet van hem verlang om zijn geloof op te geven. Hij vraagt dus dingen die echt de plank totaal misslaan.
Hij zal me moeten respecteren ACCEPTEREN zoals ik ben, hij moet trots zijn om wat en hoe ik ben.
Het is voor hem heel moeilijk om dat plaatje los te laten, maar omdat hij zoveel van me houdt ga a t hij dat proberen.
en
Hoe zegt hij dat dan, zoals jij het hier ook schrijft? Hier gaan m'n haren echt van overeind hoor. En vraag me af hoeveel je van jezelf houdt als je zo ver wilt gaan om nog met hem te zijn als hij zichtbaar zoveel moeite heeft
Met jou, JOU, jij geweldige lieve en slimme vrouw, te accepteren zoals je bent.
Plus wat een voorbeeld geef je je kind?
Het is oke om met iemand te willen zijn die jou blijft proberen te veranderen hoor, als diegene maar van je houdt. ??????
Ik weet dat ik hard klink hoor maar ik houd echt m'n hart vast voor jou.
Omdat je volgens mij echt een lieve vrouw bent die dit gedonder helemaal niet verdient en niet nodig heeft!!!!
quote:Maar ik mis nog steeds iets. Daadkracht, dat hij dat ook kan laten rusten want wil hier niet weer op stranden. Daarom doen we het rustig aan. Hij wil elke dag weer naar me toe, heb zonet de boot afgehouden. Ik moet mezelf beschermen, maar lastig hoor omdat ik gevoelsmatig wel graag zijn armen om me heen wil. Ik denk dat ik nog een gesprek aan moet gaan, of ik kijk het aan hoe het gaat. Maar als hij zoveel om mij geeft, zoals hij zegt hoe moeilijk kan je het maken als je verder zo goed met elkaar kunt opschieten? Heb gezegd dat hij meer moet kijken naar wat er wel is, ipv niet. Het zou niet verkeerd zijn als hij hier zich e eens in dit forum moeten verdiepen.
Ik snap heel goed dat je zijn armen om je heen wilt, maar bedenk wel even goed dat dit al eerder een breekpunt is gebleken, dat religie gedoe, en zijn armen maar zolang om jou heen zitten zolang hij hoop heeft dat ie je wel kan veranderen in dat opzicht, want oh hij is zo zielig dat hij zo van iemand houdt die hij niet accepteert.
Ik denk dan: stop ermee, kerel. Heel graag of helemaal niet.
Klein voorbeeld: ik kon helaas mijn ex -de autist- niet accepteren, hoewel ik veel van hem hield. De enige manier om ons allebei gelukkiger te krijgen was loslaten, en dan ook écht loslaten, want hem veranderen, hell no dat ik dat had gewild of dat (hem) dat überhaupt was gelukt.
Ik had ook liever gehad dat ik het destijds wel had kunnen accepteren hoe hij was,
Maar ik kón het niet.
Dus liet ik los.
Dat leek mij toen de enige juiste keuze.
En nu ik jouw verhaal zo lees speelt dit al sinds vorige zomer af en aan, maar loslaten, ho maar. Je (ex)vriend (?) speelt vals. ik vind het echt zo naar voor je.
Mijn situatie, wat jij schrijft zo ging het een half jaar goed, tot ik 2 maanden geleden ruzie kreeg met een familielid. Hij wil graag dat ik niet alleen mee ga naar de kerk zo af en toe, maar zou ook graag zien dat ik ook wat geloviger werd. En daar hebben we dus zondag heel lang over gehad. Ik heb gezegd dat ik ook niet van hem verlang om zijn geloof op te geven. Hij vraagt dus dingen die echt de plank totaal misslaan.
Hij zal me moeten respecteren ACCEPTEREN zoals ik ben, hij moet trots zijn om wat en hoe ik ben.
Het is voor hem heel moeilijk om dat plaatje los te laten, maar omdat hij zoveel van me houdt ga a t hij dat proberen.
en
Hoe zegt hij dat dan, zoals jij het hier ook schrijft? Hier gaan m'n haren echt van overeind hoor. En vraag me af hoeveel je van jezelf houdt als je zo ver wilt gaan om nog met hem te zijn als hij zichtbaar zoveel moeite heeft
Met jou, JOU, jij geweldige lieve en slimme vrouw, te accepteren zoals je bent.
Plus wat een voorbeeld geef je je kind?
Het is oke om met iemand te willen zijn die jou blijft proberen te veranderen hoor, als diegene maar van je houdt. ??????
Ik weet dat ik hard klink hoor maar ik houd echt m'n hart vast voor jou.
Omdat je volgens mij echt een lieve vrouw bent die dit gedonder helemaal niet verdient en niet nodig heeft!!!!
quote:Maar ik mis nog steeds iets. Daadkracht, dat hij dat ook kan laten rusten want wil hier niet weer op stranden. Daarom doen we het rustig aan. Hij wil elke dag weer naar me toe, heb zonet de boot afgehouden. Ik moet mezelf beschermen, maar lastig hoor omdat ik gevoelsmatig wel graag zijn armen om me heen wil. Ik denk dat ik nog een gesprek aan moet gaan, of ik kijk het aan hoe het gaat. Maar als hij zoveel om mij geeft, zoals hij zegt hoe moeilijk kan je het maken als je verder zo goed met elkaar kunt opschieten? Heb gezegd dat hij meer moet kijken naar wat er wel is, ipv niet. Het zou niet verkeerd zijn als hij hier zich e eens in dit forum moeten verdiepen.
Ik snap heel goed dat je zijn armen om je heen wilt, maar bedenk wel even goed dat dit al eerder een breekpunt is gebleken, dat religie gedoe, en zijn armen maar zolang om jou heen zitten zolang hij hoop heeft dat ie je wel kan veranderen in dat opzicht, want oh hij is zo zielig dat hij zo van iemand houdt die hij niet accepteert.
Ik denk dan: stop ermee, kerel. Heel graag of helemaal niet.
Klein voorbeeld: ik kon helaas mijn ex -de autist- niet accepteren, hoewel ik veel van hem hield. De enige manier om ons allebei gelukkiger te krijgen was loslaten, en dan ook écht loslaten, want hem veranderen, hell no dat ik dat had gewild of dat (hem) dat überhaupt was gelukt.
Ik had ook liever gehad dat ik het destijds wel had kunnen accepteren hoe hij was,
Maar ik kón het niet.
Dus liet ik los.
Dat leek mij toen de enige juiste keuze.
En nu ik jouw verhaal zo lees speelt dit al sinds vorige zomer af en aan, maar loslaten, ho maar. Je (ex)vriend (?) speelt vals. ik vind het echt zo naar voor je.
dinsdag 10 mei 2016 om 21:48
Aiksje, klopt. Ik merk dat ik sterker wordt doordat we 3 weken uit elkaar waren. Ik ga voor nu gewoon rustig aan doen, en hem misschien toch ook zeggen waarom. Zodra hijzelf maar 1 keer twijfel naar me uitspreekt, dan vertrek ik en is het echt uit, dat heb ik met mezelf afgesproken.
Waren zijn kinderen er vandaag? Is hij nog liefdevol naar jou toe? Of zit je alleen de relatie te redden?
Je bent duidelijk niet gelukkig met de situatie, denk om jezelf. Dat je het weekend als de kinderen er zijn er niet bent, is niet zo erg. Kan je lekker je eigen ding doen. Als het goed gaat komt dat wel weer. Maar ik begrijp je worsteling. Loslaten is lastig, maar er is ook nog een tussenweg denk ik. Misschien weet hij dat je heel graag wilt en maakt daar nu wat misbruik van. Lekker slapen alvast!
Waren zijn kinderen er vandaag? Is hij nog liefdevol naar jou toe? Of zit je alleen de relatie te redden?
Je bent duidelijk niet gelukkig met de situatie, denk om jezelf. Dat je het weekend als de kinderen er zijn er niet bent, is niet zo erg. Kan je lekker je eigen ding doen. Als het goed gaat komt dat wel weer. Maar ik begrijp je worsteling. Loslaten is lastig, maar er is ook nog een tussenweg denk ik. Misschien weet hij dat je heel graag wilt en maakt daar nu wat misbruik van. Lekker slapen alvast!
Wie zon brengt in het leven van anderen, kan de stralen niet weghouden van zichzelf.
dinsdag 10 mei 2016 om 21:53
Aiksje dat klinkt nogal obsessief. Dat hij eerder elk uur een berichtje stuurde en je al 3x zou hebben gebeld.
Voelde jij je daar toen prettig bij, als je terug denkt?
Dat het nu niet prettig voelt vanwege de grote
Omslag kan ik me goed
Voorstellen. Het klinkt idd als een kinderachtig spel. En dat van zijn kinderen; ik meen me te herinneren (coorect me als ik me vergis) dat jij in eerste instantie niet zo een band met ze wilde opbouwen toen jullie elkaar net kenden?
Daarna wel, en toen ging het uit?
Tja kinderen zijn erg kwetsbaar. Moeilijk hoor.
Ik neig ook naar wat Nicci al zei; je bent zo jong, moet je dit wel echt willen?
Maar ja, het is allemaal maar weer zo makkelijk gezegd he vanaf de zijlijn.
Heb je nog enige leuke activiteiten gepland ? Ondanks het klote gevoel/ periode?
Voelde jij je daar toen prettig bij, als je terug denkt?
Dat het nu niet prettig voelt vanwege de grote
Omslag kan ik me goed
Voorstellen. Het klinkt idd als een kinderachtig spel. En dat van zijn kinderen; ik meen me te herinneren (coorect me als ik me vergis) dat jij in eerste instantie niet zo een band met ze wilde opbouwen toen jullie elkaar net kenden?
Daarna wel, en toen ging het uit?
Tja kinderen zijn erg kwetsbaar. Moeilijk hoor.
Ik neig ook naar wat Nicci al zei; je bent zo jong, moet je dit wel echt willen?
Maar ja, het is allemaal maar weer zo makkelijk gezegd he vanaf de zijlijn.
Heb je nog enige leuke activiteiten gepland ? Ondanks het klote gevoel/ periode?
dinsdag 10 mei 2016 om 21:55
Lieve Storm, je bericht maakt dat ik hier met tranen in mijn ogen zit. Maar je hebt gelijk. Daar zit ik ook heel erg mee. Dat het uit zijn tenen moest komen. En nu weer elke dag bij me zijn. Maar stel dat het nu wel goed gaat? Maar ik had iets anders willen horen zondag. En ja hij zegt het zo als ik het schrijf.
Ik verdien dit ook niet, soms denk ik om dit tegen hem te zeggen en voor mezelf te kiezen. Hij is verder zo lief en zorgzaam, jullie zien natuurlijk alleen deze kant. Ik weet het gewoon niet.
Ik verdien dit ook niet, soms denk ik om dit tegen hem te zeggen en voor mezelf te kiezen. Hij is verder zo lief en zorgzaam, jullie zien natuurlijk alleen deze kant. Ik weet het gewoon niet.
Wie zon brengt in het leven van anderen, kan de stralen niet weghouden van zichzelf.
