Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?



Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal (~15.000 berichten!) kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.



Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.



Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste vijf delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III http://forum.viva.nl/foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V



Maart 2016 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen





Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

NIcci: allereerst jij heel veel sterkte! en voor je vader ook!

16 jaar na bypass is een kritiek moment, weet er alles van (eigen vader) en nu kunnen ze zoveel meer!

Houd je daaraan vast: dotteren is denk ik minder ingrijpend dan een operatie, dat bestond destijds nog niet, en het is iig goed dat hij nu goed in de gaten gehouden wordt.

Mijn moeder is veel ouder en heeft ook opties gekregen qua haar hart, iets wat nu nog net geen noodzaak is, en ze ook geen merkbare last van heeft, maar wel kán, als het verergert en ze dat zelf (nog) wil.

Een operatie is altijd een risico, maar je vader heeft in die zin weinig te verliezen, dus als de artsen mogelijkheden aanreiken is het een kans op meer tijd winnen..

Er komt wel een oplossing, houd moed!

Alice: valt mij op dat jij die eenzame (en andere ongewenste of afgewezen) gevoelens of verlangens vaak voor jezelf gaat bagatelliseren, verzachten of jezelf verbieden zelfs, alsof dat "fout" is en je jezelf toespreekt dat die er niet mogen zijn en snel alweer over zijn, of een dipje noemt.

Besef dat elke single dit soort gevoelens van tijd tot tijd heeft, ook al word je omringd door de liefste mensen, daar is niks mis mee!

Only human!

Het zijn doodnormale menselijke verlangens en vaag gemis.

Het is een groot misverstand naar mijn idee, dat je continu happy zou moeten zijn als single, dat het anders niet goed is oid!

Je bent echt niet de enige, en dat met succes proberen te onderdrukken of tegen te spreken voor jezelf zou je jezelf mee tekort doen.

Bedenk dat ook in een relatie mensen niet volcontinu happy zijn, de nodige eigen uitdagingen blijven hebben die een partner niet voor ze kan oplossen of wegnemen.



Het is gewoon prima als je het af en toe niet gemakkelijk vindt in je eentje en niet probeert daar zsm vanaf te komen, maar dat ook te erkennen en jezelf op die momenten te omarmen en te accepteren dat dat gewoon mág en okay is zelfs.

Dus je bent niet van steen, nou én!

Beter toch, dat je een mens van vlees en bloed bent!



En hoe je het ook wendt of keert: een afwijzing (óók van iemand die achteraf misschien niet past bij jou) is nooit leuk, en dat is niet alleen een egokwestie imo, maar raakt ook aan die hoop en verlangens die jij voor de liefde jezelf gunt.

Dat is nog steeds een teleurstelling, ook al kun je het rationaliseren voor jezelf dat het om eoa reden maar goed ook is, dat het niks geworden is, al leek het er maar even op van wel.

Je mág ook gewoon teleurgesteld zijn in je eigen verwachtingen en dromen, of die nou (rationeel) "terecht" waren (ahv bepaalde signalen dat hij jou ook leuk vond) en ook als het grotendeels jouw eigen hoop was.



Ipv dit aan jezelf als "stom" oid te vinden, kun je ook jezelf prijzen dat je hart opveerde voor iemand, dat er een liefdevol mens in jou schuilt die gelukkig (nog) niet de kop in gedrukt wordt uit verbittering of ongeloof: dat het voor jou niet weggelegd zou zijn.

Prijs jezelf gelukkig dat jouw hart blijkbaar iig ópen staat, ook al betekent dat niet dat je je hart helemaal op hol hoeft te laten slaan.



Praat jezelf ook geen dips aan als je eea even wat minder vindt gaan, het hoort er gewoon bij.

Als je jezelf tot doel stelt dat je altijd gelukkig en blij moet zijn, het leven alsmaar leuk vindt zoals het is/gaat, is dat totaal niet realistisch en een grote valkuil voor jezelf.

Belangrijkste is dat je, ondanks dat soort momenten, je eigen verlangens, twijfels en onzekerheden enz tóch overwegend optimistisch bent en blijft, en zelf ook nog eens voor een groot deel kunt zorgen voor wat (meer) plezier in je leven.

Amy: soms heb ik gewoon spijt dat ik eea aangemoedigd heb, want het is niet makkelijk om nu weer met deze teleurstelling te moeten dealen.

Aan de andere kant: als je eerlijk bent naar jezelf, had je het dan liever willen missen, met wat je nu weet/ ervaren hebt?

Liever niet geweten dat het bestond, onder het mom "wat niet weet wat niet deert?"



Ik weet niet eens of het relatie-angst is bij hem, ik zie dit "vrije vogel-zijn" als een trend bij heel veel meer mensen, incl ikzelf, al slaat dat bij mij dan niet zozeer op het soort vrijheid voor wel/niet monogaam zijn.

(als single heb ik -en jij ook- ik die vrijheid ook en heb ik weinig behoefte aan een beperkte mate van intimiteit met personen die me weinig doen/zeggen).

Dat kan voor anderen anders zijn, het is alleen jammer dat er zo'n essentieel verschil tussen jullie is, dat is geen kwestie van wie er gelijk heeft, maar of 1 van jullie 2en wil en kan buigen naar de ander toe.



Als het zoals bij jullie blijkbaar een essentieel verschil is, én niet te verenigen, dan houdt het idd op.

Toch zegt dat niet alles over wat hij voor jou voelt, omdat het bij jóu zo werkt dat je daar dan geen behoefte meer aan hebt als het zó klikt op allerlei fronten en zelfs van elkaar houdt, dat jij dat onlosmakelijk (en wellicht in jouw "systeem" automatisch) aan elkaar koppelt en bij hem niet (exclusief).



Je ziet het vaak na langere periodes van monogame relatie(s) en geen zin meer hebben in allerlei verwachtingen en vanzelfsprekendheden die komen kijken bij een volledige relatie en dat kan ik me goed voorstellen.

Het is misschien ook wel een andere manier van liefhebben die je nu veel ziet, want dat hij veel om jou geeft én aantrekkelijk vindt in allerlei opzichten staat volgens mij buiten kijf, daar ligt het niet aan.



Het is een andere benádering van de liefde en liefhebben, niet beter of slechter, misschien ruimer (in de zin van minder beperkend of knellend, of dat kan gaan worden op den duur), iig een heel inhoudelijke band (hoe je met elkaar omgaat die bepalend is voor de voortgang ipv de status van wát je hebt met elkaar bepalend is voor wat je kunt verwachten als partners zijnde).



Aan hem om te bepalen (en te ondervinden) hoé belangrijk en/of bevredigend dit voor hem is en blijft, en bijdraagt aan zijn werkelijke geluk.

Daar kan hij uitsluitend zelf achterkomen.

Jouw keuze dat jij dat zo niet wil of kán, is net zo valide!



Het is maar de vraag of "ware liefde" ook hoort te betekenen dat je ál elkaars wensen en behoeften moet kunnen vervullen, om een goede "liefdesrelatie" te hebben en de ideale partner voor elkaar bent.

En hoe belangrijk je individueel die behoeften dan acht.

Voor mij persoonlijk gaat liefde en lust niet altijd samen, en liever ook niet tegenover elkaar: óf liefde óf lust, en als het wél samengaat in 1 persoon, dan is dat super, en toch hoef ik dan niet (meer) de traditionele relatie incl alles wat daarbij verder komt kijken (bijv in praktische zin).

Zelf vind ik het ook eigenlijk wel een prettig idee eigenlijk dat/als ik niet in mijn eentje verantwoordelijk hoef te zijn voor alles wat een ander van een partner verwacht en wanneer, hoe vaak samen zijn, enz.



Ik denk dat dat misschien in de hand gewerkt is door eerdere beperkende/beknellende ervaringen (waarin hij het gevoel kreeg dat ie tekortschoot of niet aan kon voldoen?) of juist verruimende ervaringen (die algemene eigen instellingen hebben beinvloed of veranderd) en niet zozeer met jou (of wat hij voor jou voelt) te maken heeft.



Hoe dan ook begrijp ik je grote teleurstelling dat dat niet aansluit, en dan kost het gewoon tijd om daarmee te dealen.

Aquamarijne: welkom hier!

Een lastig verhaal voor jou, omdat wederzijdse hechting met ook nog eens zijn kinderen zo'n grote rol speelt.

Dat doet het altijd al, als je allebei al kinderen hebt, maar nog meer als er al hechtingsproblematiek is met de eigen moeder en dan zoveel op jou is gaan rusten om dát te compenseren.



Als vader kan hij die ontbrekende liefdevolle moederrol ook niet compenseren en zeker voor dochters is de moeder hun rolmodel.

Over wat voor een leeftijd hebben we het hier?

Want dat maakt ook nog verschil.



Het is voor volwassenen al heel moeilijk om elkaar te laten gaan, en dan gaat het nog om voorwaardelijke liefde (en is eigenlijk een bedrieglijke term, want de liefde is nog (lang) niet over als die voorwaarden niet vol te houden zijn).

Voor kinderen is het essentieel om onvoorwaardelijke liefde te voelen (is overigens iets anders dan alle gedrag enzo te accepteren of goed te keuren.



Dit is een heel lastig parket, want die liefde voor zijn kinderen ís al ontstaan en volop aanwezig, je voelt je daar verantwoordelijk voor, en hij op zijn manier ook, zij het dat hij dit blijkbaar vooral op praktische gronden in zorgzaamheid en verzorging zoekt voor zijn kinderen (en zichzelf?) en ook een stuk emotionele zorgzaamheid (die voor hem in zijn eentje te zwaar is?).



Ook al zijn het strikt jouw kinderen niet, het wéten dat zij al zo beschadigd zijn vanwege hun moeder zorgt ervoor dat je ze dat wilt besparen en iig niet ook nog eens zelf ook toebrengt in de vorm van "in de steek laten".

Op eoa manier zul je een tussenweg moeten vinden tussen de liefde voor hem en zijn kinderen en die voor jezelf, zelfbescherming en zelfbehoud.



Er dus wél zijn voor ze, in die zin dat ze voelen en merken (en daardoor wéten/ bewezen zien) dat ze op jou kunnen (blijven) rekenen als dat echt nodig is (dus niet langer voor dagelijkse zorg of elke issue, hoe klein ook).

Dus als het erop aan komt, jij blijvend naar ze omkijkt en niet uit hun leven verdwijnt (zoals de moeder ongewild al iemand was op wie ze niet konden rekenen).

En op eoa manier aan hun duidelijk kunt maken dat liefde niet wég is, als je elkaar niet of minder vaak ziet, niet dagelijks om je heen hebt, dat dat in stand blijft.

En ook niet (het idee meegeven) dat zíj de reden van jullie breuk zijn!!

Kinderen nemen maar al te vaak die "schuld" op zich!

Terwijl het aan alle omstandigheden bij elkaar opgeteld ligt, je eigen belastbaarheid, die ook door werk en de relatie met hem oa beinvloed wordt.



Beschadigde kinderen zullen de neiging sowieso al hebben om het op zichzelf te betrekken, dat is iets wat je hopelijk kunt wegnemen als dat zo is (zoals de jongste misschien doet?).

En ook hun "boosheid" dat ze alweer met een andere vrouw te maken krijgen die over hun "moedert" (weer een ander in de moederrol) lijkt me niet zomaar in hun belang, ook al bedoelt de vader (jouw vriend) het waarschijnlijk goed voor hun.

HIj kan blijkbaar niet zonder de steun en gedeelde zorgzaamheid/verzorging van een partner erbij.



Ik weet uit eigen ervaring welke grote wissel het op jezelf trekt als je je voorgenomen hebt om voor hen die stabiele & onvoorwaardelijke en zelfs "helende" factor te zijn in hun bestaan, als die begaanheid en betrokkenheid jezelf intussen gaandeweg onderuit haalde en nog steeds haalt!



Je bent jezelf verplicht om daar stevige grenzen aan te stellen, en je bent door liefde en hechting al (te?) erg betrokken geraakt bij een gezin wat niet het jouwe was (en is).

Dat ten koste van jouzelf hebt laten gaan (anderen boven jezelf geplaatst in belangrijkheid, jezelf en wat jij nodig had/hebt (te lang) genegeerd en vroeg of laat nekt zich dat dus nu.

Denk aan het vliegtuig: "als de zuurstof wegvalt, help dan eerst uzelf, en daarna pas kinderen en anderen!"

Je hebt jezelf tekortgedaan, jezelf deels weggecijferd, eigen behoeften en gebrek aan energie pútten (ipv alsmaar weggeven) "verzaakt" en je kunt nu niet anders dan dat proberen aan te vullen, bij te tanken, en de energie die je in wie dan ook steekt belangrijk te verminderen.



Verzeker de kinderen dat je er op de achtergrond gewoon nog steeds bent, naar ze blijft omkijken, en dat minder niets zegt over wat je voor hen voelt of over hebt.

En dat dan regelmatig laten zien, bellen met elkaar op misschien vaste dagen of als er iets bijzonders is gebeurd, en op andere dagen jij een eigen leven hebt.

En dat jij dat evengoed moeilijk vindt, juist omdát je zoveel van ze houdt, en dat dat soms tóch nodig is, omdat je je werk en andere mensen en dingen hebt die óók belangrijk zijn en je van houdt. NIet in plaats ván, maar náást van hun houden.



Meer kun je helaas niet doen, deze kinderen hebben overmatig behoefte aan een stabiele moederfiguur, en dat overmatige kun jij niks aan doen, dat zit in hun, zie het niet als jouw "taak" of "opgave" om dat te moeten "helen", hooguit kun je de schade proberen te beperken waarbij jij er zelf niet aan onderdoor gaat.

Dat laatste ben jij aan jezelf verplicht en ben je al behoorlijk ver in gegaan!



Hoe je deze man kunt "vergeten" terwijl je nog vanwege de kinderen met hem om blijft gaan, is misschien een hele kluif, maar niet onmogelijk.

Het is eoa modus vinden waarin je minimaal contact met hem hebt, en niet steeds geconfronteerd wordt met hem met een andere vrouw in zijn leven. Aan de andere kant kan juist dát ook helpen met aanvaarden, als je steeds die realiteit blijft zien, dat het over en uit is, en hij andere keuzes heeft gemaakt intussen, los van of hij liefde voelt voor haar of uit "gemakzucht" en praktische/emotionele steun de eerste beste vrouw die zich daar bereid toe toonde in zijn gezin heeft gehaald.



Het scheelt een hoop als je daar niet over oordeelt: je kunt niet in hem kijken wat hij wel en niet aankan, met zijn achtergrond en karakter, ook voor hem is het blijkbaar een zware opgave en wellicht een noodsprong geweest.

Het is een stuk makkelijker aanvaarden als je er als een toeschouwer naar kunt kijken, op afstand, dat hij dat blijkbaar iig al dénkt nodig te hebben of dat dat het juiste is om te doen.

En misschien is dat ook zo, maar het gaat hier niet om wie er gelijk heeft, en wat juist is of goed/slecht weet niemand precies, iedereen doet vaak ook maar alles met de beste bedoelingen.



Jij hebt dit ook met de beste bedoelingen ooit opgepakt, en jezelf onderweg uit het oog verloren.

Dat moet je nu eerst zien te herstellen: de band met jezélf, en wel gaan luisteren naar jezelf en je eigen intuitie, die weet wat jij nu dringend nodig hebt van jezelf!

Ga iig ook niet jezelf lopen veroordelen of vinden dat jij tekortgeschoten bent naar hun toe, want allereerst ben je verantwoordelijk voor jezelf en je eigen energie en gezondheid.



Veel sterkte iig!







Het is dus goed als jij je betrokken blíjft tonen bij iig de kinderen, en zo min mogelijk met hem te maken hebt.

Kunnen ze bijv regelmatig bij jou logeren of zo?

quote:Alicemorgan82 schreef op 13 november 2016 @ 13:35:

Suus bedankt voor je reactie!

Klopt helemaal wat je zegt, dat realiseer ik me nu dus, dat ik die gevoelens en verlangs niet mocht hebben dan dat dat mij gaat nekken, dat ik zo streng ben tegen mezelf.

Jammer dat dat zo lang geduurd heeft voor dat besef kwam, maar better let as net zeggen ze in Friesland



En inderdaad, positief denken ipv negatief dat scheelt een hoop.



Fijne dag!



Ik zie dat je in de post daarboven spreekt over "het is me toch maar gelukt!" en dat denken in lukken (versus dus kunnen míslukken!) is een valkuil 1e klas!

Nog zo'n valkuil is het beoordelen naar "positief" (denken) of "negatief" (denken).

Optimistisch-pessimistisch is iets anders: voordeel van de twijfel of nadeel van de twijfel.

Je hóeft niet alles naar positief om te buigen of er een positieve draai aan te geven, imo, het is belangrijker dat je lichtpuntjes blijft zien ook in vervelende "negatieve" (of onzekere) omstandigheden, niet om die omstandigheden of ervaringen koste wat het kost positief te willen zien, maar te blijven geloven (en liefst op te vertrouwen) dat dat ook weer voorbijgaat, dat je die (deels) kunt beinvloeden en ook weer blije tijden zullen zijn, het nu weliswaar soms zwaar is, en tóch hoe dan ook goed komt met jóu!

Zelf gister weer een paar dierbare forumvriendinnen ontmoet, dat was fijn (en natuurlijk vloog de tijd om, was laat thuis & gezellig!).

Nu een rustig dagje, saai en grijs buiten, moeten we het binnen maar mee doen, lekker rommelen in en om het huis



Fijne zondag allemaal!



Alice: ik las je andere topic ergens, en ook al is het een leuk onderwerp/topic, het scheelt ook daarin als je jezelf of singlezijn iha niet als sneu bestempelt.

Je gooit er bewust of onbewust toch dat etiketje op (en maakt een sneue of gezellige/geslaagde avond daarmee ook nog te afhankelijk van of je (bestaande) vrienden wel of niet gezelschap kunnen houden, of dat je geen andere opties hebt dan het thuis "maar" gezellig te maken voor jezelf (lees: je te vermaken, door jezelf voor te houden dat het niet "erg" (of sneu) is om op een zaterdagavond alleen thuis te zijn.



Het hoeft niet het 1 of het ander te zijn, nogmaals: je kunt je vriendschappen ook gaan uitbreiden, je kunt ook zelf op pad gaan, en dat hoeft niet per se 's avonds of op zaterdag te zijn.

Als TInder ook de oplossing niet bleek te zijn, kun je bijv ook een oproepje hier op forum doen voor nieuwe vriendinnen, maar ook zelf nieuwe contacten leggen in je nieuwe buurt zometeen.



Mijn zus is verhuisd, weliswaar mét haar partner, maar die moeten ook opnieuw beginnen om in (zelfs heel nieuwe) woonplaats weer een (kennissen)kringetje te bouwen. Náást de oude, verder weg.

Een uitbreiding dus, en een partner hebben maakt dat niks makkelijker als ik het zo bekijk, als het oa om eigen vrienden maken gaat, en nieuwe bezigheden zoekt, wat je toch alleen maar zelf kunt doen!