Vriend luie en geen leuke vader vinden

Goedenavond,

Ik ben niet nieuw hier maar wil graag anoniem mijn verhaal doen en advies krijgen. Alvast mijn excuses voor het lange verhaal!

De situatie is als volgt: ik ben nu bijna 5 jaar gescheiden en heb 2 kinderen. Mijn ex en ik hebben een co-ouderschap en ieder de helft van de week de kinderen. Dit gaat goed en ik heb ook goed contact met mijn ex. Ik heb sinds 2,5 jaar een relatie met een man die ook gescheiden is en ook 2 kinderen heeft. Hij is nu 3,5 jaar gescheiden. Alle 4 de kinderen zijn (eind) basisschool leeftijd. Onderling, als ze elkaar zien, kunnen ze het goed met elkaar vinden.

Toen hij ging scheiden heeft hij het eerste jaar een studio gehuurd omdat hij niets anders snel kon krijgen. Omdat de ruimte beperkt was had hij ipv om de week de hele week (dat waren de afspraken over het co-ouderschap dat hij heeft met zijn ex) alleen om het weekeind zijn kinderen bij hem. Ik leerde hem kennen toen hij daar nog woonde en kon me voorstellen dat dit niet ideaal was met kinderen de hele week.

Inmiddels heeft hij al bijna 2 jaar een normaal appartement, maar nog steeds zijn kinderen om het weekeind. Ik dacht eerst nog dat het allemaal wel goed zal komen met het co-ouderschap die hij met zijn ex getroffen had en zelf ook graag de helft van de tijd zijn kinderen wilde hebben. Dit vertelde hij mij voorheen regelmatig. Maar niets is minder waar. Hij vind het wel best zo. Eerst gaf hij zijn behuizing de schuld, dat is dus al bijna 2 jaar geen excuus meer. Toen deed zogenaamd zijn werk moeilijk, maar dat bleek ook niet helemaal waar te zijn. Hij heeft uiteindelijk toegeven dat zijn werkgever met hem wilde regelen dat hij de ene week onder schooltijd kon werken en de andere week dan in het weekeind extra, om zo zijn uren in te halen. Prima zou ik denken, maar mijn vriend denkt daar anders over: zo heeft hij geen weekeind voor zichzelf zonder kinderen.

Nu draagt hij aan dat zijn ex niet de kinderbijslag wil delen als ze 50/50 de kinderen hebben. Echter heeft mijn vriend een heel goed salaris, betaald hij geen allemitatie vanwege co-ouderschap (dat alleen op papier bestaat dus) en werkt zijn ex voor minimumloon en krijgt ook toeslagen en dergelijke om haar lage inkomen aan te vullen. Ik vind het dus niet zo heel vreemd dat zij de helft van de kinderbijslag niet wenst af te staan, dit staat ook niet opgenomen in hun plan/convenant. Ik vind dus dat mijn vriend zeurt, om iets dat niet zo relevant is.

Waar het eigenlijk op neer komt is dat hij de regeling wel prima vind zo, dat geeft hij ook wel toe, lekker veel vrije tijd, en wacht tot zijn ex er werk van maakt. Ik ken zijn ex nu een klein beetje en weet dat ze dit niet gaat doen, ze zorgt liever zelf voor de kinderen dan ze bij hem te brengen als hij er toch geen zin in heeft.

Mijn conclusie na dit verhaal is dat ik mijn vriend een luie en dus ook geen leuke vader vind. Ik knap hier enorm op af. Ik vind het schandalig dat hij nooit het co-ouderschap is nagekomen omdat hij er niet zo’n zin in heeft. We wonen nog niet samen maar waren dit in de toekomst wel van plan. Ik twijfel hier nu enorm over de afgelopen maanden. Niet omdat wij het niet goed hebben samen, hij heeft juist wel alles voor mij over, maar omdat ik vind dat kinderen op de eerste plek komen en dat is bij hem duidelijk niet het geval. Ik krijg hier dus een gevoel bij, dat als wij eenmaal samenwonen hij ook verwacht dat hij bij mij op de eerste plek komt, maar dit voor mij nooit zo zal zijn, mijn kinderen zullen altijd voorgaan. Ik ben best wel teleurgesteld geraakt door dit gemakzuchtige gedrag van hem en er valt ook slecht over te praten. Hij vind dat het prima gaat zo. Ik zie het als zijn verantwoordelijkheid niet nemen tov zijn kinderen en ik kan hier merk ik niet goed mee omgaan. Dit speelt vooral het afgelopen half jaar. Als het alleen hemzelf was geweest, is hij de perfecte vriend. Maar dit veranderd toch mijn gevoelens tegenover hem merk ik.

Is het raar dat ik zo denk? Dat ik hierop afknap? Wat moet ik doen?

fashionvictim schreef: ↑

05-06-2020 21:28

Ik denk dat je het al wel weet maar je durft de knoop niet door te hakken.

Dat denk ik ook ja.

Maar ik heb zo lang gehoopt dat hij het meende en daad bij woord zou voegen waardoor hij wel de perfecte partner zou worden dat ik dit pas een paar maanden geleden ben gaan inzien. En hoe langer ik erover nadacht hoe meer hij van mijn voetstuk afbrokkelde. Ik had liever geen 2,5 jaar verspilt aan van iemand gaan houden als hij niet blijkt te zijn wie hij pretendeerde te zijn. Als ik dit geweten had was ik er nooit aan begonnen, zoals bij andere weekeindvaders waarmee ik gedate heb.

Ab_Normaal schreef: ↑

05-06-2020 21:35

Stel hij gaat veranderen.
Hoe weet je dan om het een kat in het nauw actie is, of een ik heb het licht gezien actie?

Dan zou ik de tijd afwachten om hem dat te laten bewijzen en dus niet bij wijze van volgende maand gaan samenwonen. Aankijken of hij het echt meent dus. En dat is dan aan hem of hij dat doet.

TanteOlivia schreef: ↑

05-06-2020 21:31

Wat goed dat je het gesprek bent aangegaan!

Zo vreemd hoeveel vaders er zo instaan wat betreft hun kinderen in combinatie met werk. De zorg voor je kinderen is niet iets wat je terzijde kunt schuiven omdat je veel aan het werk bent. De kinderen zijn er, dus je zal links of rechtsom voor ze moeten zorgen en dus die zorg combineren met je werk. Net als alle werkende ouders dit doen. Een scheiding ontslaat je niet van deze plicht.

Helaas komt het nog zovaak voor dat vaders hun werk inzetten als excuus. En ze komen er nog mee weg ook. Onbegrijpelijk

Dankjewel! Het voelt ook echt goed deze dingen gezegd te hebben, ook al zijn ze niet leuk. Hoort er nu eenmaal ook bij.

Ik walg dus ook van zulke vaders, die niks willen aanpassen voor kinderen na een scheiding, dat doet de moeder wel. Als dit op een eerste date bleek kwam er geen tweede. En dat wist mijn vriend. Daarom baal ik er nu erg van dat ik er ingetuind ben, maar dat is uiteraard ook mijn eigen schuld.

fashionvictim schreef: ↑

05-06-2020 21:41

Overigens wil ik je wel complimenteren met je assertiviteit en het feit dat je dit gesprek bent aangegaan. Heel sterk van je. Jammer alleen dat hij zo tegenviel.

Sterkte meid, het is uiteraard wel gewoon verdrietig voor je.

Dankjewel, en ik ben er ook echt verdrietig over. Dat zijn nu eenmaal menselijke gevoelens die je bij dit soort dingen kunt hebben, uit teleurstelling.

Ik denk dat ik het allemaal wel wist dat ik het gesprek erover aan moest gaan maar gewoon een klein zetje nodig had om dit daadwerkelijk te doen en soms helpen ongezouten adviezen op een forum zoals deze daarbij. Zeker omdat de meeste reacties strookten met mijn gevoelens en ik dus niet het gevoel kreeg me aan te stellen over deze kwestie.

Ik weet dat als er niks veranderd ik ik er op een bepaald moment een punt achter moet gaan zetten. Ik hoop uiteraard nu nog wel dat we er gewoon uit kunnen komen en hij mijn schop onder zijn reet nodig had om in actie te komen.
Is dat naïef?

fashionvictim schreef: ↑

05-06-2020 21:51

Val jezelf niet te hard. Het is mij vaker opgevallen en ik heb het zelf met allebei met exen meegemaakt dat ik er na jaren achter kwam dat iets wat voor mij een dealbreaker was en is, gewoon door hen verzwegen werd om me te versieren. Kennelijk denken best veel mannen daar heel makkelijk over, om een vrouw voor te liegen.

Dat op zichzelf zegt ook heel veel over zijn karakter, he? Want klaarblijkelijk neemt hij je ook weinig serieus, dacht ie dat als de buit eenmaal binnen zou zijn dat je er dan wel anders over zou denken.

Ik vind het juist sterk van je dat je zo assertief de confrontatie bent aangegaan en dat je onder ogen ziet dat dit nog steeds een dealbreaker is. Dus wees niet boos, maar juist trots op jezelf.

Dankjewel, zo had ik het nog niet bekeken, ik verwijt mezelf best wel dat ik dit niet al veel langer heb gezien.

fashionvictim schreef: ↑

05-06-2020 21:53

Best wel.

Dat dacht ik al een beetje, toch bedankt voor je eerlijke antwoord

Vera8 schreef: ↑

05-06-2020 21:53

Dit idd. En heb je hem iets horen zeggen over het feit dat hij zijn kinderen al jaren een goede vader onthoudt? En wat voor effect dit op hen heeft?

Ik lees nog steeds slappe excuses, weinig verantwoordelijkheidsgevoel en veel eigen belang.

Maar zelfs al zou dit besef zich na een weekendje overdenken toch aan hem openbaren dan maakt hem dat niet vanaf dan een betrokken vader.

Dat is namelijk een gevoel en behoefte. En die heeft hij niet en zoiets valt niet te forceren.

Zelfs al zou hij beterschap beloven dan zal het er in de praktijk op uitdraaien dat jij die kar uiteindelijk gaat trekken. En waar hij zich dan vervolgens weer heerlijk onder neer gaat geven. Iedereen tevreden toch?

Vader zijn is iets anders dan verwekker. Jouw vriend valt in de laatste categorie. Hij zal best van ze houden en het beste met ze voor hebben. Maar wil daar geen moeite voor doen. En dan is het excuus al gauw: “onmacht” of “onkunde” of “ mijn (ex)vrouw/moeder kan het beter” . Maar het begint met de intrinsieke behoefte jezelf op het tweede plan te kunnen/willen zetten omwille van het welbevinden van je kind. En vervolgens genieten van de voldoening die dat geeft.

Hij ervaart dat gewoon niet. En dat komt ook niet meer. Zit er gewoon niet in.
Ik denk dat je vriend niet de enige is die er zo in staat. Zolang er nog sprake is van een traditioneel harmonieus gezin kan de man er nog enigszins mee weg komen. Maar hoe vaak zie je niet dat vaders na een scheiding verstek laten gaan. Ik zie het in mijn omgeving gebeuren.

Ok, ook daarin past enige nuance: sommige moeders trekken alles naar zich toe en laten vader weinig ruimte. Maar toch.

Deze man zal niet veranderen. Aan jou of je dit wil/kunt accepteren.

Dankjewel voor je heldere antwoord en uitleg. Ik ben bang dat je hier allemaal gelijk in hebt, ook al zou ik het graag anders gezien hebben.

Ik heb denk ik nog wat tijd nodig om de definitieve knoop door te hakken, ik vind het hoe dan ook toch moeilijk.

Susan schreef: ↑

05-06-2020 21:57

Aan zijn reactie te zien (dat hij vindt dat je te hard oordeelt, dat het zo simpel niet ligt, et cetera) denk ik niet dat er wezenlijk iets verandert. In eerste instantie zal hij zijn best wel gaan doen. Blijkbaar staat jullie relatie voor hem op de eerste plaats, nog boven de kinderen, als het feit dat hij zijn kinderen weinig ziet voor hem als gevolg heeft dat hij die relatie verliest dan zal hij wel stappen gaan ondernemen om dat te verbeteren, maar dat is dan wel omdat hij die relatie niet kwijt wil en niet omdat hij zijn kinderen nu wel vaker wil zien of omdat hij een goede vader wil zijn. Ik denk dat het dan ook weer gaat verslappen. Zeker als je gaat samenwonen. Dan is de buit echt binnen en kan jij bovendien bijspringen, daar zal hij ongetwijfeld dankbaar gebruik van maken (en dan vinden dat je niet moet zeuren, waar je er voor twee kan zijn, kan je er ook voor vier zijn, etc.).

Maar zo wil ik het Idd niet, dat heb ik tegen hem ook gezegd. Hij moet het voor zichzelf en zijn kinderen doen, niet voor mij. Dat gaat uiteindelijk wringen.