Relaties
alle pijlers
Hoe maak ik duidelijk dat dit niet helpt?
woensdag 16 december 2020 om 16:05
Ik zou liegen als ik zeg dat deze corona periode mentaal één van de beste periodes uit mijn leven is. Net zoals het voor maar heel weinig mensen is.
Zelf behoor ik tot de groep : single, thuiswerkend sinds maart (ook nog eens in een beroep waaraan veel belangenconflicten en dus ''gezeur'' inherent is, dus veel calls met negativiteit, getouwtrek, botsende belangen, tijdsdruk), afspraken met vrienden (binnen de maatregelen) behoren i.v.m. de afstand vooral tot het weekend.
Mijn ouders weten dat het niet helemaal een topperiode is. Ze maken zich een beetje zorgen om mij, en dat is opzich hartstikke aardig.
Echter heb ik soms het idee, dat ze ook problemen zien, die er in principe helemaal niet zijn. Vrijwel elke dag van de week krijg ik een appje of ik die avond kom eten (ze wonen niet zo ver). En als ik dan aangeef dat ik niet kom die avond, dan is het meteen ''Je bent echt van harte welkom hoor'' of ''Maar we eten je lievelingseten'', of ''Maar het gaat toch wel goed allemaal met je'?'' Mijn vader heeft zichzelf wijs gemaakt dat hij contact met mij moet blijven houden, dus ik krijg de hele week door appjes als ''En wat staat er vanavond op het menu?'' ''Lekker gewerkt vandaag?''. Gisteren de eerste dag van de lockdown, staat mijn moeder opeens bij me voor de deur. Ik liep in een joggingbroek, en bij mijn voordeur stond een lege krat bier die ik al ergens in de zomer heb gekocht en al een week lang naar de AH moet brengen voor statiegeld. ''Je moet jezelf wel goed verzorgen hoor. En die krat bier? Is dat allemaal van de afgelopen week? Sport je nog wel? Je moet niet depressief worden hoor.
Ik besef echt dat het allemaal aardig is bedoeld, maar het helpt me niet echt. Juist door hun aandacht, ga ik af en toe bijna denken : ik vind mezelf geen sneu persoon, maar misschien moet ik mezelf een sneu persoon gaan vinden ofzo? Ik drink doordeweeks hooguit twee pilsjes, maar toen ik gisteren er eentje inschonk, ging ik me bijna schuldig voelen. Is dit eigenlijk raar? In je eentje een biertje drinken? Ben ik roekeloos met alcohol? En ook appjes met ''random'' vragen zoals wat eet je vanavond of heb je lekker gewerkt, zit ik niet echt op te wachten. Ik app functioneel en ik hou niet van bellen. Dan zie ik mensen liever in het echt. Nogmaals, ik houd van mijn ouders, maar dat geldt voor iedereen. En ook constant dat gedram over dat eten. Als ik langer dan drie dagen achter elkaar niet bij ze kom eten, dan voel ik gewoon aan alles dat ze denken dat er allerlei problemen met mij zijn, dat ik mezelf isoleer en depressief ben. Terwijl, juist omdat zij daar zo spastisch op reageren, maakt dat ik mezelf juist raar ga voelen.
Hoe maak ik dit nou duidelijk?
Zelf behoor ik tot de groep : single, thuiswerkend sinds maart (ook nog eens in een beroep waaraan veel belangenconflicten en dus ''gezeur'' inherent is, dus veel calls met negativiteit, getouwtrek, botsende belangen, tijdsdruk), afspraken met vrienden (binnen de maatregelen) behoren i.v.m. de afstand vooral tot het weekend.
Mijn ouders weten dat het niet helemaal een topperiode is. Ze maken zich een beetje zorgen om mij, en dat is opzich hartstikke aardig.
Echter heb ik soms het idee, dat ze ook problemen zien, die er in principe helemaal niet zijn. Vrijwel elke dag van de week krijg ik een appje of ik die avond kom eten (ze wonen niet zo ver). En als ik dan aangeef dat ik niet kom die avond, dan is het meteen ''Je bent echt van harte welkom hoor'' of ''Maar we eten je lievelingseten'', of ''Maar het gaat toch wel goed allemaal met je'?'' Mijn vader heeft zichzelf wijs gemaakt dat hij contact met mij moet blijven houden, dus ik krijg de hele week door appjes als ''En wat staat er vanavond op het menu?'' ''Lekker gewerkt vandaag?''. Gisteren de eerste dag van de lockdown, staat mijn moeder opeens bij me voor de deur. Ik liep in een joggingbroek, en bij mijn voordeur stond een lege krat bier die ik al ergens in de zomer heb gekocht en al een week lang naar de AH moet brengen voor statiegeld. ''Je moet jezelf wel goed verzorgen hoor. En die krat bier? Is dat allemaal van de afgelopen week? Sport je nog wel? Je moet niet depressief worden hoor.
Ik besef echt dat het allemaal aardig is bedoeld, maar het helpt me niet echt. Juist door hun aandacht, ga ik af en toe bijna denken : ik vind mezelf geen sneu persoon, maar misschien moet ik mezelf een sneu persoon gaan vinden ofzo? Ik drink doordeweeks hooguit twee pilsjes, maar toen ik gisteren er eentje inschonk, ging ik me bijna schuldig voelen. Is dit eigenlijk raar? In je eentje een biertje drinken? Ben ik roekeloos met alcohol? En ook appjes met ''random'' vragen zoals wat eet je vanavond of heb je lekker gewerkt, zit ik niet echt op te wachten. Ik app functioneel en ik hou niet van bellen. Dan zie ik mensen liever in het echt. Nogmaals, ik houd van mijn ouders, maar dat geldt voor iedereen. En ook constant dat gedram over dat eten. Als ik langer dan drie dagen achter elkaar niet bij ze kom eten, dan voel ik gewoon aan alles dat ze denken dat er allerlei problemen met mij zijn, dat ik mezelf isoleer en depressief ben. Terwijl, juist omdat zij daar zo spastisch op reageren, maakt dat ik mezelf juist raar ga voelen.
Hoe maak ik dit nou duidelijk?
woensdag 16 december 2020 om 17:24
En er staat uitlaadklapdocotrandus schreef: ↑16-12-2020 17:22En geen uitlaatklep.
(verhuizers hebben een uitlaadklep aan hun auto, maar stoom afblazen gebeurt met een uitlaatklep)
Er zijn taalfouten, vertypingsfouten, autocorrectiefouten en nietgoedleesenovertypfouten.
anoniem_6409c20e18dd0 wijzigde dit bericht op 16-12-2020 17:27
16.07% gewijzigd
woensdag 16 december 2020 om 17:26
Praat je gemakkelijk met je ouders? Je zou misschien kunnen aangeven wat al die extra aandacht met je doet, dat je het ontzettend waardeert, maar dat je jezelf wel redt en het idee hebt dat zij denken van niet. Dat je absoluut geen alcoholist bent haha. En dat je dus ook open op tafel legt dat zij wellicht problemen zien die er niet zijn.
woensdag 16 december 2020 om 17:26
Dat moeten we natuurlijk niet hebben.
woensdag 16 december 2020 om 17:29
Mijn vader is niet zo'n prater, m'n moeder wel en met haar heb ik hele gesprekken. Ik ben niet altijd louter positief over de huidige situatie, zoals vrijwel niemand in NL, maar ook niet diep pessimistisch. Maar wel eerlijk. Het probleem is dat m;n moeder en ik qua karakter veel op elkaar lijken. Laten we zeggen 80%, maar niet 100%. Ik heb absoluut geen behoefte aan alcohol en al helemaal niet aan medicatie. Mijn moeder slikt nog steeds oxazepam als ze niet kan slapen, ik moet daar niks van hebben. Dus dan is het soms wat vermoeiend als ze mij lijkt te zien als een potentiele medicatie/alcoholverslaafde, omdat ze zelf die problemen heeft gehad zeg maar.Bellinis schreef: ↑16-12-2020 17:26Praat je gemakkelijk met je ouders? Je zou misschien kunnen aangeven wat al die extra aandacht met je doet, dat je het ontzettend waardeert, maar dat je jezelf wel redt en het idee hebt dat zij denken van niet. Dat je absoluut geen alcoholist bent haha. En dat je dus ook open op tafel legt dat zij wellicht problemen zien die er niet zijn.
Plus wat sommigen zeggen : ze hebben misschien ook te veel tijd en gelegenheid om na te denken in deze corona periode.
woensdag 16 december 2020 om 17:36
ik moet hier een beetje om huilen, zo lieflemoos2 schreef: ↑16-12-2020 17:02Ik zou er een moord voor over hebben om midden in de winter in de heel vroege ochtend nog eens een hartverzakking te krijgen van een shady figuur op mijn oprit die aan mijn auto zit te prutsen. En dat het dan mijn paatje is die de ruiten staat te krabben en nog een briefje onder de ruitenwisser steekt met ‘Leg verdorie nou die anti-vries matjes op die ruiten! Papa’. Die pa die dan heel ‘toevallig’ gewoon ‘voorbij’ kwam om 06.00 in de ochtend.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
woensdag 16 december 2020 om 17:40
Je bent nu het gedrag van je moeder waar je je aan stoort, aan het goed praten, op zijn minst aan het verantwoorden. Dat doe je waarschijnlijk voor jezelf ook. Weerhoudt dat je ook van duidelijk zijn naar haar en haar vriendelijk aanbiedingen en zorg expliciet af te wijzen?
Met andere woorden, wat heb je zelf al geprobeerd om je punt duidelijk te maken? Ik zou dit gewoon met mijn ouders kunnen bespreken. Met een heel simpel; pa, ma, dit is echt niet nodig hoor. Ik red me prima. Jullie ook? Of is er iets dat ik voor jullie kan betekenen?
Met andere woorden, wat heb je zelf al geprobeerd om je punt duidelijk te maken? Ik zou dit gewoon met mijn ouders kunnen bespreken. Met een heel simpel; pa, ma, dit is echt niet nodig hoor. Ik red me prima. Jullie ook? Of is er iets dat ik voor jullie kan betekenen?
woensdag 16 december 2020 om 17:40
Precies dit! Ik denk dat het tijd is voor een goed gesprek. En je hóeft niet altijd per direct terug te appen he?Blijenvrij schreef: ↑16-12-2020 17:15Nou, ik zou hier ook gek van worden. Ze zijn nogal bezorgd, en het verbaasd me dat velen roepen dat je daar blij mee moet zijn. Ik zou juist het contact door dat soort gedrag meer afhouden. En waarom moet TO daar 2 x in de week eten terwijl ze geen zin heeft?
Ik zou hen op een positieve, maar wel duidelijke manier dat ze je veel te dicht op de huid zitten. Dus wees echt duidelijk, en ga positieve dingen over jezelf vertellen. Want anders springen ze daar bovenop. En geef aan dat ze niet telkens moeten vragen of je komt eten. Houd het bij de termijn dat je zelf wilt.
Kennelijk denken ze dat je erg eenzaam en zielig bent. Vervelend voor jou en voor hen.
Stop met je schuldgevoel. Dat is nergens voor nodig.
There is freedom waiting for you, on the breezes of the sky, and you ask: "What if I fall?" Oh but my darling, what if you fly? - Erin Hanson
woensdag 16 december 2020 om 17:48
Eens!Blijenvrij schreef: ↑16-12-2020 17:15Nou, ik zou hier ook gek van worden. Ze zijn nogal bezorgd, en het verbaasd me dat velen roepen dat je daar blij mee moet zijn. Ik zou juist het contact door dat soort gedrag meer afhouden. En waarom moet TO daar 2 x in de week eten terwijl ze geen zin heeft?
Ik zou hen op een positieve, maar wel duidelijke manier dat ze je veel te dicht op de huid zitten. Dus wees echt duidelijk, en ga positieve dingen over jezelf vertellen. Want anders springen ze daar bovenop. En geef aan dat ze niet telkens moeten vragen of je komt eten. Houd het bij de termijn dat je zelf wilt.
Kennelijk denken ze dat je erg eenzaam en zielig bent. Vervelend voor jou en voor hen.
Stop met je schuldgevoel. Dat is nergens voor nodig.
woensdag 16 december 2020 om 18:09
Ik zou toch ver vantevoren eetafspraken met ze plannen. Mijn ouders vervelen zich ook te pletter. Van even komen eten, maken ze - als ze het ruim op tijd weten - belachelijk veel werk van. Dus als je vaste afspraken maakt, dan stoppen ze hun energie in de voorbereiding en krijg je minder appjes met wanneer je nou komt.
Ik ben alleenstaand (wel met kind) en ik merk ook dat ze zich meer zorgen maken om mij dan om m'n siblings. Bizarre vragen als ben je wel veilig thuis / heb je je voordeur wel op slot gedaan etc. Dat irriteert wel, en dat krijg ik ze ook niet goed uitgelegd. Dus ik lees voor dat stukje mee.
Ik ben alleenstaand (wel met kind) en ik merk ook dat ze zich meer zorgen maken om mij dan om m'n siblings. Bizarre vragen als ben je wel veilig thuis / heb je je voordeur wel op slot gedaan etc. Dat irriteert wel, en dat krijg ik ze ook niet goed uitgelegd. Dus ik lees voor dat stukje mee.
woensdag 16 december 2020 om 18:44
Je komt niet zo heel zeker over, gaat jezelf afvragen of je een sneu persoon bent, vindt dat men trots op je mag zijn dat je als alleenwonende jezelf weet te vermaken (hoezo?), zegt meerdere maken dat het ‘wel oké’ gaat..
Werk eens aan je eigen instelling en je houding naar hun toe. En je hoeft niet op elk appje te reageren.
Werk eens aan je eigen instelling en je houding naar hun toe. En je hoeft niet op elk appje te reageren.
woensdag 16 december 2020 om 19:04
Hier moet ik echt even om huilen, wat mooi.lemoos2 schreef: ↑16-12-2020 17:02Ik zou er een moord voor over hebben om midden in de winter in de heel vroege ochtend nog eens een hartverzakking te krijgen van een shady figuur op mijn oprit die aan mijn auto zit te prutsen. En dat het dan mijn paatje is die de ruiten staat te krabben en nog een briefje onder de ruitenwisser steekt met ‘Leg verdorie nou die anti-vries matjes op die ruiten! Papa’. Die pa die dan heel ‘toevallig’ gewoon ‘voorbij’ kwam om 06.00 in de ochtend.
woensdag 16 december 2020 om 19:27
Ik wil het niet problematiseren.
Maar ik ken verschillende mensen met een moeder die zich zo gedraagt en bij allemaal is die moeder chronisch "overbezorgd" of heeft smetvrees of een andere angststoornis en/of gebruikt kalmerende middelen.
Een kind ervaart dit niet als liefde en dat is dit gedrag ook niet. Het staat eerder los van hun liefde voor jou en het zegt veel meer over haar/hun huidige mentale toestand dan over jou.
Lastig is dat er altijd op gereageerd wordt met "ach die schatten, ze zijn gewoon bezorgd!" maar je mag best op je gevoel vertrouwen.
Het lijkt mij een beklemmend gevoel geven, helemaal als het niet stopt als je het afhoudt. Los van of je dan wel/niet dankbaar zou zijn, als ze over jouw grenzen gaat door zo'n krat te benoemen en schijnbaar niet te vertrouwen op jouw welbevinden, dan hoef je echt niet nederig en dankbaar daarover te zijn.
Misschien een keer vragen of zij bezorgd is over jouw drankgebruik? Een alcoholist verbergt en ontkent altijd dus wie weet projecteert ze dit op je en verdenkt ze je toch ook al ontken je het.
Maar ik ken verschillende mensen met een moeder die zich zo gedraagt en bij allemaal is die moeder chronisch "overbezorgd" of heeft smetvrees of een andere angststoornis en/of gebruikt kalmerende middelen.
Een kind ervaart dit niet als liefde en dat is dit gedrag ook niet. Het staat eerder los van hun liefde voor jou en het zegt veel meer over haar/hun huidige mentale toestand dan over jou.
Lastig is dat er altijd op gereageerd wordt met "ach die schatten, ze zijn gewoon bezorgd!" maar je mag best op je gevoel vertrouwen.
Het lijkt mij een beklemmend gevoel geven, helemaal als het niet stopt als je het afhoudt. Los van of je dan wel/niet dankbaar zou zijn, als ze over jouw grenzen gaat door zo'n krat te benoemen en schijnbaar niet te vertrouwen op jouw welbevinden, dan hoef je echt niet nederig en dankbaar daarover te zijn.
Misschien een keer vragen of zij bezorgd is over jouw drankgebruik? Een alcoholist verbergt en ontkent altijd dus wie weet projecteert ze dit op je en verdenkt ze je toch ook al ontken je het.
woensdag 16 december 2020 om 19:49
daanbanaaan schreef: ↑16-12-2020 16:49Tuurlijk, en dat zat me ook even dwars toen ik dit topic typte. Ik dacht stel nou dat over hopelijk héél lang, als mijn ouders er misschien niet meer zijn, ik dit topic nog eens vind. Dan zou ik mezelf voor mijn kop slaan.
Maar desondanks blijf ik het vanuit mijn perspectief nu anno 16-12-2020 nog steeds wel een relevant punt vinden. Het is op zich niet de aandacht zelf die mij stoort, maar meer dat ik weet dat er een bepaald denkbeeld over mij, hoe ik mij volgens hen voel, aan ten grondslag ligt, dat niet helemaal klopt.
Hoe weet je dat zo zeker? Heb je ze dat gevraagd?
Het zou zo maar kunnen dat ze jouw broer en zus exact dezelfde vraag stellen als je er niet bij bent. En dat ze die vraag ook aan hun vrienden of familie stellen. In jouw geval ben je single dus kan het zo maar zijn dat ze het wat extra doen. Er is een pandemie gaande, de media hebben het over de gevaren van eenzaamheid, mogelijk proberen jouw ouders te zorgen dat niemand zich eenzaam voelt. Best logisch toch?
Je kan twee dingen doen volgens mij, of je betrekt het niet op jezelf.
Of je belt ze/schrijft ze een brief waarin je uitlegt wat jij nodig hebt. Jij bent misschien iemand die goed alleen kan zijn zonder eenzaam te zijn. Leg dat uit.
They call me the Wild Rose, but my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
woensdag 16 december 2020 om 20:03
Ilemoos2 schreef: ↑16-12-2020 17:02Ik zou er een moord voor over hebben om midden in de winter in de heel vroege ochtend nog eens een hartverzakking te krijgen van een shady figuur op mijn oprit die aan mijn auto zit te prutsen. En dat het dan mijn paatje is die de ruiten staat te krabben en nog een briefje onder de ruitenwisser steekt met ‘Leg verdorie nou die anti-vries matjes op die ruiten! Papa’. Die pa die dan heel ‘toevallig’ gewoon ‘voorbij’ kwam om 06.00 in de ochtend.
van die grote mond, klein hartje knorrepotten
woensdag 16 december 2020 om 20:49
Een artikel uitprinten over het leven van een sneeuwvlok en aan je ouders geven. Je ouders begrijpen je niet. Tegenslag en je rot voelen horen bij het leven, maar aan alles komt een eind. Ook aan de huidige toestand dus. Dat wil niet zeggen dat het per se beter wordt. Wie weet verlang je over een paar jaar terug naar de onschuld die je nu achteraf blijkt te hebben. Niet te negatief dus zou ik zeggen.
woensdag 16 december 2020 om 20:56
Yep, herkenbaar. Vooral mijn ma kan zich goed vastklampen en obsessief gedragen. Ik ben de jongste thuis, dus ik heb de jackpot. 
Ik ben het eens met Doreia*, Luci_Mster2, Avage etc.
Mijn observaties:
1) Je stelt vaak de vraag "ben ik wel normaal?", "moet ik me zorgen maken om mijn ouders zich zorgen maken?" etc etc. Stop daarmee. Jouw gevoel geeft prima aan wat je er van vindt: het gaat prima, ouders zijn te bezorgd. Claim de eigenaarschap van dit gevoel, niemand anders doet dit voor je (zelfs je ouders niet, zoals je al hebt gemerkt). Het is JOUW gevoel. Laat je niet door anderen beïnvloeden daarin. Dat is moeilijk, I know. Maar noodzakelijk wil je je eigen leven leiden.
2) Leer voor jezelf opkomen. Je weet wat je moet doen. Geef duidelijk aan dat het wel goed met je gaat en dat je het niet fijn vindt dat er overdreven vaak "ineens" (sinds corona) contact met je wordt gezocht. Er is niks mis mee om dit zo aan te geven richting je ouders. Stel ze wel gerust dat je het erg fijn vindt dat ze er voor je zijn, maar dat je minder behoefte hebt. Ze kunnen dit niet anders dan respecteren. Mijn advies is wel om dit 1-op-1 te doen en niet over de app/telefoon/fax/postduif.
3) Onderzoek waarom je je ouders blijkbaar zo triggert. Ik zie inderdaad, net als de anderen, dat je vaak een sterk bericht typt, maar dan afzwakt met dingen als 'het is niet ideaal'. Ouders zien dat als een rode vlag dat er iets mis is. Dan is jouw niet bestaande probleem ineens hun wel bestaande probleem. De mijne zeggen altijd "Je snapt het pas als je zelf kinderen hebt." Waarschijnlijk, moet ik ze wel willen.
4) Je ouders hoeven niet alles te weten. Ik heb dit ook moeten leren. Leer je zwaarmoedigheid en eerlijkheid achterwege te houden. Je liegt nog steeds niet als je kiest om dingen te delen die positief zijn, zoals je rondje hardlopen, iets leuks dat je hebt gezien, whatever. Als je dat niet hebt, leg dan de focus op hen/anderen (en stel jezelf de vraag waarom je geen leuke dingen meer mee maakt ).
5) Ik sta er versteld van hoeveel mensen hier reageren met: "ga gewoon, wat is er mis mee", "doe maar, is goed voor je" en "ja als je ouders niet meer leven, doe je een moord voor een appje van je ouders". Dat is JULLIE gevoel die jullie nu projecteren op TO. TO geeft aan zich beklemt te voelen dat haar ouders haar sinds de corona stalken. No way dat TO tegen haar gevoel in moet gaan en maar moet buigen naar haar ouders' wil. Alsof TO haar ouders niet meer gaat missen als ze slechts 1x per maand wat hoort van haar ouders.
Ik ben het eens met Doreia*, Luci_Mster2, Avage etc.
Mijn observaties:
1) Je stelt vaak de vraag "ben ik wel normaal?", "moet ik me zorgen maken om mijn ouders zich zorgen maken?" etc etc. Stop daarmee. Jouw gevoel geeft prima aan wat je er van vindt: het gaat prima, ouders zijn te bezorgd. Claim de eigenaarschap van dit gevoel, niemand anders doet dit voor je (zelfs je ouders niet, zoals je al hebt gemerkt). Het is JOUW gevoel. Laat je niet door anderen beïnvloeden daarin. Dat is moeilijk, I know. Maar noodzakelijk wil je je eigen leven leiden.
2) Leer voor jezelf opkomen. Je weet wat je moet doen. Geef duidelijk aan dat het wel goed met je gaat en dat je het niet fijn vindt dat er overdreven vaak "ineens" (sinds corona) contact met je wordt gezocht. Er is niks mis mee om dit zo aan te geven richting je ouders. Stel ze wel gerust dat je het erg fijn vindt dat ze er voor je zijn, maar dat je minder behoefte hebt. Ze kunnen dit niet anders dan respecteren. Mijn advies is wel om dit 1-op-1 te doen en niet over de app/telefoon/fax/postduif.
3) Onderzoek waarom je je ouders blijkbaar zo triggert. Ik zie inderdaad, net als de anderen, dat je vaak een sterk bericht typt, maar dan afzwakt met dingen als 'het is niet ideaal'. Ouders zien dat als een rode vlag dat er iets mis is. Dan is jouw niet bestaande probleem ineens hun wel bestaande probleem. De mijne zeggen altijd "Je snapt het pas als je zelf kinderen hebt." Waarschijnlijk, moet ik ze wel willen.
4) Je ouders hoeven niet alles te weten. Ik heb dit ook moeten leren. Leer je zwaarmoedigheid en eerlijkheid achterwege te houden. Je liegt nog steeds niet als je kiest om dingen te delen die positief zijn, zoals je rondje hardlopen, iets leuks dat je hebt gezien, whatever. Als je dat niet hebt, leg dan de focus op hen/anderen (en stel jezelf de vraag waarom je geen leuke dingen meer mee maakt
). 5) Ik sta er versteld van hoeveel mensen hier reageren met: "ga gewoon, wat is er mis mee", "doe maar, is goed voor je" en "ja als je ouders niet meer leven, doe je een moord voor een appje van je ouders". Dat is JULLIE gevoel die jullie nu projecteren op TO. TO geeft aan zich beklemt te voelen dat haar ouders haar sinds de corona stalken. No way dat TO tegen haar gevoel in moet gaan en maar moet buigen naar haar ouders' wil. Alsof TO haar ouders niet meer gaat missen als ze slechts 1x per maand wat hoort van haar ouders.
woensdag 16 december 2020 om 21:39
Ik zou gewoon een keer langs gaan en vriendelijk maar duidelijk zeggen dat ik heel veel van ze hou maar wat meer ruimte nodig heb. Dat het niet jouw fijnste tijd is maar dat dat gezien de omstandigheden normaal is en er geen rede tot zorg is.
Dat ik niet iedere dag wil appen/bellen en het gezellig vind om zo nu en dan mee te eten maar dat ik het nodig heb om zelf aan te geven wanneer.
En dat als de consequentie daarvan is dat ze geen tijd hebben dat dat oprecht gewoon prima is
Ik denk trouwens dat je meer van je laat horen als je duidelijk je grenzen aangeeft omdat het contact dan weer relaxter word.
En wat jouw moeders onterechte angsten betreft: super rot maar jij kunt en moet hier niks mee. Dit is echt aan haar.
Ik denk dat ik dit in jouw situatie zou doen. Het is iig mijn beste advies
Dat ik niet iedere dag wil appen/bellen en het gezellig vind om zo nu en dan mee te eten maar dat ik het nodig heb om zelf aan te geven wanneer.
En dat als de consequentie daarvan is dat ze geen tijd hebben dat dat oprecht gewoon prima is
Ik denk trouwens dat je meer van je laat horen als je duidelijk je grenzen aangeeft omdat het contact dan weer relaxter word.
En wat jouw moeders onterechte angsten betreft: super rot maar jij kunt en moet hier niks mee. Dit is echt aan haar.
Ik denk dat ik dit in jouw situatie zou doen. Het is iig mijn beste advies
donderdag 17 december 2020 om 00:23
Ja, dat valt voor mij in dezelfde categorie als wat wij vroeger hoorden : De arme kindertjes in Afrika (volgens mij werd er, de arme nikkertjes gezegd, maar ik zal het sociaal gewenst houden) zouden er blij mee zijn als ze dat mochten etenDondersteen64 schreef: ↑16-12-2020 20:56Yep, herkenbaar. Vooral mijn ma kan zich goed vastklampen en obsessief gedragen. Ik ben de jongste thuis, dus ik heb de jackpot.
Ik ben het eens met Doreia*, Luci_Mster2, Avage etc.
Mijn observaties:
5) Ik sta er versteld van hoeveel mensen hier reageren met: "ga gewoon, wat is er mis mee", "doe maar, is goed voor je" en "ja als je ouders niet meer leven, doe je een moord voor een appje van je ouders". Dat is JULLIE gevoel die jullie nu projecteren op TO. TO geeft aan zich beklemt te voelen dat haar ouders haar sinds de corona stalken. No way dat TO tegen haar gevoel in moet gaan en maar moet buigen naar haar ouders' wil. Alsof TO haar ouders niet meer gaat missen als ze slechts 1x per maand wat hoort van haar ouders.
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
donderdag 17 december 2020 om 00:28
U sprak over projectie?Dondersteen64 schreef: ↑16-12-2020 20:56Yep, herkenbaar. Vooral mijn ma kan zich goed vastklampen en obsessief gedragen. Ik ben de jongste thuis, dus ik heb de jackpot.
[…]
5) Ik sta er versteld van hoeveel mensen hier reageren met: "ga gewoon, wat is er mis mee", "doe maar, is goed voor je" en "ja als je ouders niet meer leven, doe je een moord voor een appje van je ouders". Dat is JULLIE gevoel die jullie nu projecteren op TO. TO geeft aan zich beklemt te voelen dat haar ouders haar sinds de corona stalken. No way dat TO tegen haar gevoel in moet gaan en maar moet buigen naar haar ouders' wil. Alsof TO haar ouders niet meer gaat missen als ze slechts 1x per maand wat hoort van haar ouders.
donderdag 17 december 2020 om 02:11
Maar toch even totaal overbodig dat woord vermelden om onduidelijke reden.
donderdag 17 december 2020 om 02:12
Dovemansoren maar eenschIn_Tenebris schreef: ↑16-12-2020 20:49Een artikel uitprinten over het leven van een sneeuwvlok en aan je ouders geven. Je ouders begrijpen je niet. Tegenslag en je rot voelen horen bij het leven, maar aan alles komt een eind. Ook aan de huidige toestand dus. Dat wil niet zeggen dat het per se beter wordt. Wie weet verlang je over een paar jaar terug naar de onschuld die je nu achteraf blijkt te hebben. Niet te negatief dus zou ik zeggen.
