Relaties
alle pijlers
Advies gevraagd partner met burn out
maandag 21 december 2020 om 11:51
Hallo allemaal,
Lees al een tijdje mee op het forum. Nu een account aangemaakt.
Ik zou graag eerlijke meningen of advies krijgen over mijn relatie. Van een afstand kijk je er toch anders tegenaan dan als je er in zit.
Partner en ik zijn nu zo'n 10 jaar samen, geen kinderen. Relatie stond de eerste jaren behoorlijk onder druk. Veel tegenslagen, problemen met exen, schoonfamilie en ben zelf ook erg ziek geweest. Maar aangezien de problemen extern waren en niet intern (geen problemen tussen ons) hebben we doorgezet.
Partner is lief, intelligent, zachtaardig, heeft humor, is begripvol, kan goed luisteren. Toen ik ziek was, was hij er voor me. Ook al is dat erg zwaar voor hem geweest.
En nu de 'maar'. Partner heeft trekken van add. Is daarop getest. Wat me steeds meer frustreert is dat hij nogal passief kan zijn. Sinds bijna 2 jaar zit hij thuis met een burn-out en lijkt die passiviteit veel erger te zijn geworden. Hij doet amper wat in het huishouden, zit vooral te gamen en klaagt constant dat hij moe/overprikkeld is. Zijn contract is niet verlengd, er is geen reïntegratie. Hij heeft sollicitatie plicht, maar lijkt vooral niet aangenomen te willen worden. Ligt tot in de middag op bed. Hij geeft belachelijk veel geld uit aan allerlei onzin dingen (geld is van zijn eigen rekening). Ik begrijp dat een burn-out zwaar is. Ik heb gezien wat voor hoopje ellende hij was, maar inmiddels zijn we 2 jaar verder en komt hij een stuk stabieler over. Nu frustreert zijn gedrag me ook en begint mijn begrip op te raken. Ik moet hem constant en herhaaldelijk aansturen (ik heb vrijwilligerswerk voor hem gevonden. Zelf ging hij daar niet achteraan ook al zei hij wel dat vrijwilligerswerk een goed idee is). Vorig jaar heb ik aangegeven dat ik echt wil dat hij therapie zoekt omdat de burn-out al een jaar duurde, ik me zorgen maakte en het zwaar op onze relatie trok. Een jaar (!) later heeft hij eindelijk op mijn aandringen een e-mail gestuurd, daarop kreeg hij een bericht terug dat hij moest bellen. Maar dat kon alleen in de ochtend... dus ja.. Hij heeft nog steeds niet gebeld. Zo gaat het een beetje met alles.
Ik vind het inmiddels zwaar worden. Ik werk fulltime en voel me soms zijn moeder. Ik weet ook niet meer of ik nu te streng voor hem ben of niet? Hij was er namelijk wel voor mij toen ik ziek was...
Is dit nog steeds de burn-out, is het de add of is dit een depressie? Is het gewoon een lamzak? Of zitten we door de corona crisis teveel op elkaars lip?
Ik vind het lastig om er objectief naar te kijken.
Ik ben al regelmatig het gesprek aan gegaan met hem. Hij is het meestal wel met me eens of begrijpt mijn standpunt. Dan gaat het een week of 2 weken goed en daarna kakt het weer in. Ik kan er de klok op gelijk zetten. Ik weet niet meer wat wijsheid is, het trekt inmiddels ook een zware wissel op mijn gezondheid en dat weet hij.
Lees al een tijdje mee op het forum. Nu een account aangemaakt.
Ik zou graag eerlijke meningen of advies krijgen over mijn relatie. Van een afstand kijk je er toch anders tegenaan dan als je er in zit.
Partner en ik zijn nu zo'n 10 jaar samen, geen kinderen. Relatie stond de eerste jaren behoorlijk onder druk. Veel tegenslagen, problemen met exen, schoonfamilie en ben zelf ook erg ziek geweest. Maar aangezien de problemen extern waren en niet intern (geen problemen tussen ons) hebben we doorgezet.
Partner is lief, intelligent, zachtaardig, heeft humor, is begripvol, kan goed luisteren. Toen ik ziek was, was hij er voor me. Ook al is dat erg zwaar voor hem geweest.
En nu de 'maar'. Partner heeft trekken van add. Is daarop getest. Wat me steeds meer frustreert is dat hij nogal passief kan zijn. Sinds bijna 2 jaar zit hij thuis met een burn-out en lijkt die passiviteit veel erger te zijn geworden. Hij doet amper wat in het huishouden, zit vooral te gamen en klaagt constant dat hij moe/overprikkeld is. Zijn contract is niet verlengd, er is geen reïntegratie. Hij heeft sollicitatie plicht, maar lijkt vooral niet aangenomen te willen worden. Ligt tot in de middag op bed. Hij geeft belachelijk veel geld uit aan allerlei onzin dingen (geld is van zijn eigen rekening). Ik begrijp dat een burn-out zwaar is. Ik heb gezien wat voor hoopje ellende hij was, maar inmiddels zijn we 2 jaar verder en komt hij een stuk stabieler over. Nu frustreert zijn gedrag me ook en begint mijn begrip op te raken. Ik moet hem constant en herhaaldelijk aansturen (ik heb vrijwilligerswerk voor hem gevonden. Zelf ging hij daar niet achteraan ook al zei hij wel dat vrijwilligerswerk een goed idee is). Vorig jaar heb ik aangegeven dat ik echt wil dat hij therapie zoekt omdat de burn-out al een jaar duurde, ik me zorgen maakte en het zwaar op onze relatie trok. Een jaar (!) later heeft hij eindelijk op mijn aandringen een e-mail gestuurd, daarop kreeg hij een bericht terug dat hij moest bellen. Maar dat kon alleen in de ochtend... dus ja.. Hij heeft nog steeds niet gebeld. Zo gaat het een beetje met alles.
Ik vind het inmiddels zwaar worden. Ik werk fulltime en voel me soms zijn moeder. Ik weet ook niet meer of ik nu te streng voor hem ben of niet? Hij was er namelijk wel voor mij toen ik ziek was...
Is dit nog steeds de burn-out, is het de add of is dit een depressie? Is het gewoon een lamzak? Of zitten we door de corona crisis teveel op elkaars lip?
Ik vind het lastig om er objectief naar te kijken.
Ik ben al regelmatig het gesprek aan gegaan met hem. Hij is het meestal wel met me eens of begrijpt mijn standpunt. Dan gaat het een week of 2 weken goed en daarna kakt het weer in. Ik kan er de klok op gelijk zetten. Ik weet niet meer wat wijsheid is, het trekt inmiddels ook een zware wissel op mijn gezondheid en dat weet hij.
maandag 21 december 2020 om 16:56
Stop met forumdeskundigen.
maandag 21 december 2020 om 17:06
maandag 21 december 2020 om 17:30
Alles wat je noemt is geen excuus om je al twee jaar zo te gedragen zoals hij doet. Zelfs als hij officieel een burn out zou hebben, of ADHD, dan heb je alsnog de verantwoordelijkheid om er iets van te maken. Er is zoveel hulp beschikbaar, waarmee je vorderingen kunt maken en je leven kunt opbouwen.
Dat hij die hulp niet zoekt en niet aanneemt, dat zou voor mij een dealbreaker zijn. Zoveel mensen maken een moeilijke periode door, het verschil zit 'm in je eigen houding. Ik zou de houding die hij nu al twee jaar inneemt niet aantrekkelijk vinden.
Ik denk dat je hem het meeste helpt door hem alleen te laten. Nu faciliteer je zijn destructieve gedrag.
Dat hij die hulp niet zoekt en niet aanneemt, dat zou voor mij een dealbreaker zijn. Zoveel mensen maken een moeilijke periode door, het verschil zit 'm in je eigen houding. Ik zou de houding die hij nu al twee jaar inneemt niet aantrekkelijk vinden.
Ik denk dat je hem het meeste helpt door hem alleen te laten. Nu faciliteer je zijn destructieve gedrag.
maandag 21 december 2020 om 18:03
Twijfelkont2020 schreef: ↑21-12-2020 15:55Hij ziet zichzelf wel als ziek. Dat is ook een irritatiepuntje. Ik vind hem soms wat slachtofferig. Dan heeft hij die dag een telefoongesprek gehad of boodschappen gedaan en een vaatwasser uitgeruimd en dat is hij moe en overprikkeld en alles is te zwaar.
Ik merk dat ik heel erg heen en weer schommel in mijn emoties: de ene keer heb ik het idee dat hij er echt niet uit lijkt te komen en dat er nog wel 'iets' met hem aan de hand is, de andere keer vind ik hem gewoon lamlendig.
En dan gamed hij die dag ook niet?
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
maandag 21 december 2020 om 18:12
Precies. Jij hebt er heel hard aan gewerkt om er bovenop te komen en dat is jouw verantwoordelijkheid als volwassen persoon. Jouw partner wordt waarschijnlijo tegengehouden door zijn add, burnout en lamlendigheid, maar dat is een smoesje hé, dat weet je stiekem ook. Er zijn veel meer mensen in dezelfde situatie als jouw man, maar die snappen dat verandering alleen maar komt wanneer ze zich er NU voor inspannen.Twijfelkont2020 schreef: ↑21-12-2020 14:30Tijdens mijn ziekte heb ik ontzettend hard gewerkt om weer te herstellen. Ik heb alles aangegrepen wat er was om er bovenop te komen. Toen ik langzamerhand beter werd heb ik mijn eigen re-integratie in werking gezet, zonder hulp van instanties want die was er maar minimaal. Dit is ook iets wat ik nu van hem verwacht, dat hij actief werkt aan zichzelf. In het begin van zijn burn-out had ik dit nog niet gelijk natuurlijk, het eerste half jaar kon hij echt helemaal niets en dat begreep ik ook en toen wilde ik hem ook helpen. Inmiddels vind ik dit wel lang duren en mijn tolerantie word minder.
Zijn koopgedrag komt op mij meer over als een soort verdoving zoals het gamen. Hij koopt dingen voor een leven dat hij zou willen leiden, niet het leven dat hij nu heeft. Het komt op mij over als een vlucht. Hopelijk klinkt dit logisch?
Er zijn echt een heleboel mensen in de wereld die niet geïnteresseerd zijn in persoonlijke groei of verbetering van hun gemoedstoestand. Zodra je dat al ziet moet je hard wegwezen. Het heeft namelijk geen zak met de omstandigheden te maken, maar met karakter. Jij bent het waard om met een gelijkgestemd iemand in een gelijkwaardige relatie te zitten. Zijn problemen gaan jouw pet echt te boven (althans, zo zou je het moeten zien).
maandag 21 december 2020 om 18:18
Ah, de befaamde ervaringsdeskundigen.viva-amber schreef: ↑21-12-2020 17:08Ik ook, daarbij doe jezelf alsof je de psychiater bent van TO haar vriend. De pot verwijt de ketel dat hij zwart ziet.
Nou, ik als leek laat het dan graag aan jullie over: dus TO, dumpen die handel; maakt niet uit dat we hem niet kennen en enkel jouw verhaal horen: gewoon dumpen. Wat zeg ik: dumpen, liever gisteren dan vandaag.
Et voila, topic gesloten, op naar de volgende relatie die we om zeep kunnen helpen.
maandag 21 december 2020 om 18:19
Indien hij niet kan re-integreren maar wel kan kopen en kan gamen dan heeft hij tijd en geld genoeg om in therapie te gaan, alleen hij vertikt om aan zijn herstel te werken omdat zijn systeem dit gedrag faciliteert.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
maandag 21 december 2020 om 18:25
Ik lees een paar dingen:
- jij bent ook ziek geweest, en toen a) is je partner bij jou gebleven en b) ben jij proactief aan de slag gegaan met je herstel. Daarom vindt/verwacht je nu dat omdat jij bij hem blijft nu hij ziek is, hij ook proactief aan de slag gaat met zijn herstel.
- jullie hebben allebei, door het feit dat er geen labeltje is, geen passende ondersteuning voor de ‘trekken van ADD’ van je man.
- man gaat met zijn ziek-zijn om op een manier die jij niet begrijpt. Dit zorgt voor veel frustratie bij jou.
Klopt dat?
Zo ja, dan zou ik op een rustig moment met hem om de tafel gaan zitten, en uitleggen hoe jij je voelt. Geef aan: ‘ik voel me zus en zo’ en niet ‘jij zit alleen maar te gamen/op je luie reet/koopt te veel spullen!’. Laat hem met een plan komen om verbetering in de situatie te brengen, en spreek een deadline af. Houdt hij zich niet aan het plan en de deadline, dan gaan jullie latten/verbreek je de relatie.
Labels zijn een verklaring, geen excuus. Dat moeten jullie allebei gaan inzien.
- jij bent ook ziek geweest, en toen a) is je partner bij jou gebleven en b) ben jij proactief aan de slag gegaan met je herstel. Daarom vindt/verwacht je nu dat omdat jij bij hem blijft nu hij ziek is, hij ook proactief aan de slag gaat met zijn herstel.
- jullie hebben allebei, door het feit dat er geen labeltje is, geen passende ondersteuning voor de ‘trekken van ADD’ van je man.
- man gaat met zijn ziek-zijn om op een manier die jij niet begrijpt. Dit zorgt voor veel frustratie bij jou.
Klopt dat?
Zo ja, dan zou ik op een rustig moment met hem om de tafel gaan zitten, en uitleggen hoe jij je voelt. Geef aan: ‘ik voel me zus en zo’ en niet ‘jij zit alleen maar te gamen/op je luie reet/koopt te veel spullen!’. Laat hem met een plan komen om verbetering in de situatie te brengen, en spreek een deadline af. Houdt hij zich niet aan het plan en de deadline, dan gaan jullie latten/verbreek je de relatie.
Labels zijn een verklaring, geen excuus. Dat moeten jullie allebei gaan inzien.
maandag 21 december 2020 om 18:26
Moirmel schreef: ↑21-12-2020 18:18Ah, de befaamde ervaringsdeskundigen.
Nou, ik als leek laat het dan graag aan jullie over: dus TO, dumpen die handel; maakt niet uit dat we hem niet kennen en enkel jouw verhaal horen: gewoon dumpen. Wat zeg ik: dumpen, liever gisteren dan vandaag.
Et voila, topic gesloten, op naar de volgende relatie die we om zeep kunnen helpen.
Als je het zo stelt komt het allemaal heel betweterig over ja. Toch geloof ik dat hier op dit forum geen relaties om zeep zijn geholpen die nog te redden waren geweest.. natuurlijk hoor je hier een eenzijdig verhaal, maar juist omdat deze vrouw er zó inzit en dit allemaal vertelt vanuit haar beleving, denk je nu echt dat er een gezonde relatie in zou zitten als we nu zouden zeggen dat het vast allemaal te herstellen is? Het ligt hier aan iemands karakter. Of TO zit zelf in een zeikmodus en overdrijft, dat gun je geen enkele vent. Of die vent is inderdaad een lamzak. Either way is dit toch geen relatie te noemen?
Ik denk trouwens dat TO zelf wel de nuance weet aan te brengen wat ze hier leest, al hoop ik dat nuance niet verward wordt met bagetaliseren, want dat doet ze als ik haar verhaal mag geloven al 2 jaar.
maandag 21 december 2020 om 18:27
Wat jank je nou. TO heeft hem 2 jaar lang alle hulp, ondersteuning en begrip gegeven ondanks zijn totale gebrek aan inzet en motivatie. Dan kom je wel op het punt dat je je eigen leven weer op mag gaan pakken.Moirmel schreef: ↑21-12-2020 18:18Ah, de befaamde ervaringsdeskundigen.
Nou, ik als leek laat het dan graag aan jullie over: dus TO, dumpen die handel; maakt niet uit dat we hem niet kennen en enkel jouw verhaal horen: gewoon dumpen. Wat zeg ik: dumpen, liever gisteren dan vandaag.
Et voila, topic gesloten, op naar de volgende relatie die we om zeep kunnen helpen.
maandag 21 december 2020 om 18:45
Ik zou veel duidelijker zijn en hem een maand de tijd geven om via zijn huisarts dan wel zelf een goede (gestalt) therapeut of psycholoog te vinden en wanneer hij zich niet binnen 2 maanden onder behandeling stelt dan zou ik gaan latten zodat je je niet zo ergert aan zijn levensstijl.Celaena_Aelin schreef: ↑21-12-2020 18:25Ik lees een paar dingen:
- jij bent ook ziek geweest, en toen a) is je partner bij jou gebleven en b) ben jij proactief aan de slag gegaan met je herstel. Daarom vindt/verwacht je nu dat omdat jij bij hem blijft nu hij ziek is, hij ook proactief aan de slag gaat met zijn herstel.
- jullie hebben allebei, door het feit dat er geen labeltje is, geen passende ondersteuning voor de ‘trekken van ADD’ van je man.
- man gaat met zijn ziek-zijn om op een manier die jij niet begrijpt. Dit zorgt voor veel frustratie bij jou.
Klopt dat?
Zo ja, dan zou ik op een rustig moment met hem om de tafel gaan zitten, en uitleggen hoe jij je voelt. Geef aan: ‘ik voel me zus en zo’ en niet ‘jij zit alleen maar te gamen/op je luie reet/koopt te veel spullen!’. Laat hem met een plan komen om verbetering in de situatie te brengen, en spreek een deadline af. Houdt hij zich niet aan het plan en de deadline, dan gaan jullie latten/verbreek je de relatie.
Labels zijn een verklaring, geen excuus. Dat moeten jullie allebei gaan inzien.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
maandag 21 december 2020 om 19:36
Twijfelkont2020 schreef: ↑21-12-2020 15:55Hij ziet zichzelf wel als ziek. Dat is ook een irritatiepuntje. Ik vind hem soms wat slachtofferig. Dan heeft hij die dag een telefoongesprek gehad of boodschappen gedaan en een vaatwasser uitgeruimd en dat is hij moe en overprikkeld en alles is te zwaar.
Ik merk dat ik heel erg heen en weer schommel in mijn emoties: de ene keer heb ik het idee dat hij er echt niet uit lijkt te komen en dat er nog wel 'iets' met hem aan de hand is, de andere keer vind ik hem gewoon lamlendig.
TO, misschien is hij ook wel ziek, maar dan zal hij ook aan zijn herstel moeten werken. Bij iedere andere ziekte ga je toxh ook naar een specialist?
Ik heb ADD en ben van een burn out naar een depressie gegaan. Het was zwaar, vooral de depressie. Wel heb ik vanaf het begin psychologische hulp gezocht en een dagbesteding. In het begin (1e jaar) was dat niet meer dan 1 gesprek per week en 2 halve dagen dagbesteding, meer lukte niet. Daarna is dat een intensieve therapie geworden van 3 dagen per week en 1 dag dagbesteding. Sinds een jaar ‘ben ik er weer bovenop’. Full time werken zal helaas niet meer lukken, maar ik heb een leven en werk.
Nu is mijn ervaring natuurlijk niet maatgevend, maar je partner moet natuurlijk wel professionele hulp (willen) zoeken. En dat moet hij zelf doen.
Ala ik jou was zou ik óf gaan latten (zoals eerder geopperd) of de relatie verbreken. Dat zal hem hopelijk de noodzaak doen inzien en heb jij de tijd en ruimte om wat afstand te nemen.
Wanna grow up to be
Be a debaser
Be a debaser
maandag 21 december 2020 om 20:21
Ja, dus daarom zeg ik ook dat beide ook kan, dat er psychisch iets aan de hand is èn dat hij een schop onder zijn kont nodig heeft. Het één sluit het ander niet uit. En ik ben ook ervaringsdeskundige, aan de kant van vriend.
dinsdag 22 december 2020 om 12:07
Maar dat doe je wel. Geeft verder niet, je schrijft zelf dat je hard bent voor anderen dus dit zal een lastige situatie voor je zijn.Twijfelkont2020 schreef: ↑21-12-2020 14:12Ik wil niet mijn partner waarvan ik hou gelijk afschrijven omdat hij ziek is.
dinsdag 22 december 2020 om 12:28
Precies dit. Mooi gezegd. Ik zou er zelf absoluut niet tegen kunnen, die passiviteit, die weigering om aan zichzelf te werken. De algehele ik-vind-het-wel-prima-zo-houding. Daar zou ik al veel eerder op afgeknapt zijn.Merrick schreef: ↑21-12-2020 15:22Liefje, ik houd echt heel veel van jou en ik wil je niet kwijt. Maar dit gaat niet meer zo. Ik mis de man op wie ik verliefd ben geworden. Ik zie dat je het niet voor elkaar krijgt om echt weer recht op te staan. Maar zo zie ik ons niet samen oud worden. Het duurt nu 2 jaar en ik vertrouw er niet op dat de situatie nog gaat veranderen.
Ik wil dat je hulp zoekt. En daarin wil ik je steunen. Het is voor mij wel belangrijk dat je zelf de eerste stap zet. Als ik iets kan doen om je te helpen of ondersteunen, hoor ik het graag. Maar zo gaat het niet langer en ik word intens verdrietig van het idee je te verliezen. Maar ik kan niet zo blijven leven.
Dat is hoe ik het gesprek in zou gaan. Hij mag er rustig even over nadenken (een dagje, geen weken), maar dan een plan. En het leest alsof hij hulp nodig heeft. Dus huisarts of psycholoog of iets in die richting om mee te beginnen. Maar hij is verantwoordelijk en die verantwoordelijkheid moet hij nemen. Anders is het toch langzaam einde verhaal. Toen jij ziek was ging je toch ook naar de dokter?
En er moet nu echt iets drastisch gebeuren, anders sukkel je zo over twee jaar nog steeds. En het duurt al TWEE JAAR!
Vechten voor een relatie kan je niet in je eentje.
dinsdag 22 december 2020 om 12:30
Wow, wat zuur. Beetje kinderachtig dit, hoor.Moirmel schreef: ↑21-12-2020 18:18Ah, de befaamde ervaringsdeskundigen.
Nou, ik als leek laat het dan graag aan jullie over: dus TO, dumpen die handel; maakt niet uit dat we hem niet kennen en enkel jouw verhaal horen: gewoon dumpen. Wat zeg ik: dumpen, liever gisteren dan vandaag.
Et voila, topic gesloten, op naar de volgende relatie die we om zeep kunnen helpen.
dinsdag 22 december 2020 om 12:32
Hoe lang ga je iemand die shop geven zonder actie van de andere persoon.Rachmaninoff schreef: ↑21-12-2020 20:21Ja, dus daarom zeg ik ook dat beide ook kan, dat er psychisch iets aan de hand is èn dat hij een schop onder zijn kont nodig heeft. Het één sluit het ander niet uit. En ik ben ook ervaringsdeskundige, aan de kant van vriend.
Op gegeven moment is dat wel klaar toch?
dinsdag 22 december 2020 om 12:41
Dat schoppen stopt toch een keer?Rachmaninoff schreef: ↑21-12-2020 20:21Ja, dus daarom zeg ik ook dat beide ook kan, dat er psychisch iets aan de hand is èn dat hij een schop onder zijn kont nodig heeft. Het één sluit het ander niet uit. En ik ben ook ervaringsdeskundige, aan de kant van vriend.
dinsdag 22 december 2020 om 13:26
