Advies gevraagd partner met burn out

Hallo allemaal,

Lees al een tijdje mee op het forum. Nu een account aangemaakt.

Ik zou graag eerlijke meningen of advies krijgen over mijn relatie. Van een afstand kijk je er toch anders tegenaan dan als je er in zit.

Partner en ik zijn nu zo'n 10 jaar samen, geen kinderen. Relatie stond de eerste jaren behoorlijk onder druk. Veel tegenslagen, problemen met exen, schoonfamilie en ben zelf ook erg ziek geweest. Maar aangezien de problemen extern waren en niet intern (geen problemen tussen ons) hebben we doorgezet.

Partner is lief, intelligent, zachtaardig, heeft humor, is begripvol, kan goed luisteren. Toen ik ziek was, was hij er voor me. Ook al is dat erg zwaar voor hem geweest.

En nu de 'maar'. Partner heeft trekken van add. Is daarop getest. Wat me steeds meer frustreert is dat hij nogal passief kan zijn. Sinds bijna 2 jaar zit hij thuis met een burn-out en lijkt die passiviteit veel erger te zijn geworden. Hij doet amper wat in het huishouden, zit vooral te gamen en klaagt constant dat hij moe/overprikkeld is. Zijn contract is niet verlengd, er is geen reïntegratie. Hij heeft sollicitatie plicht, maar lijkt vooral niet aangenomen te willen worden. Ligt tot in de middag op bed.  Hij geeft belachelijk veel geld uit aan allerlei onzin dingen (geld is van zijn eigen rekening). Ik begrijp dat een burn-out zwaar is. Ik heb gezien wat voor hoopje ellende hij was, maar inmiddels zijn we 2 jaar verder en komt hij een stuk stabieler over. Nu frustreert zijn gedrag me ook en begint mijn begrip op te raken. Ik moet hem constant en herhaaldelijk aansturen (ik heb vrijwilligerswerk voor hem gevonden. Zelf ging hij daar niet achteraan ook al zei hij wel dat vrijwilligerswerk een goed idee is). Vorig jaar heb ik aangegeven dat ik echt wil dat hij therapie zoekt omdat de burn-out al een jaar duurde, ik me zorgen maakte en het zwaar op onze relatie trok. Een jaar (!) later heeft hij eindelijk op mijn aandringen een e-mail gestuurd, daarop kreeg hij een bericht terug dat hij moest bellen. Maar dat kon alleen in de ochtend... dus ja.. Hij heeft nog steeds niet gebeld. Zo gaat het een beetje met alles.

Ik vind het inmiddels zwaar worden. Ik werk fulltime en voel me soms zijn moeder. Ik weet ook niet meer of ik nu te streng voor hem ben of niet? Hij was er namelijk wel voor mij toen ik ziek was...
Is dit nog steeds de burn-out, is het de add of is dit een depressie? Is het gewoon een lamzak? Of zitten we door de corona crisis teveel op elkaars lip?
Ik vind het lastig om er objectief naar te kijken.

Ik ben al regelmatig het gesprek aan gegaan met hem. Hij is het meestal wel met me eens of begrijpt mijn standpunt. Dan gaat het een week of 2 weken goed en daarna kakt het weer in. Ik kan er de klok op gelijk zetten. Ik weet niet meer wat wijsheid is, het trekt inmiddels ook een zware wissel op mijn gezondheid en dat weet hij.

AeonOfWinter schreef: ↑

24-12-2020 13:38

TO, jouw man klinkt als de mijne (de mijne heeft echter niet alleen ADD) met het verschil dat hij er alles aan deed en doet om er uit te komen. Onderzoek, therapie, nog meer therapie, medicatie. Hij doet dat allemaal trouw. Op goede dagen deed hij uit zichzelf ook van alles in huis en hij probeerde om een vast ritme aan te houden. Dat lukte redelijk. Sinds de medicatie gaat het echt goed, dat moet hij echt op bepaalde tijden innemen. Ondertussen heeft hij weer een fulltime baan en ik ben echt super trots op hem. En dan moet de zwaarste therapie tot nu toe nog beginnen. Hij is er doodsbang voor (trauma verwerking) maar hij doet het allemaal toch.

Dat jou man het nu meteen al makkelijker lijkt te vinden om meteen de handdoek in de ring te gooien is een veeg teken. Net als het feit dat hij het zelf allemaal wel prima leek te vinden zoals het ging de afgelopen 2 jaar. Ik zou eens hard gaan nadenken als ik jou was.

Wat knap van je man. Ik heb zelf ook emdr gehad voor trauma verwerking. Het is zwaar. Constant weer dat beeld te moeten ophalen.
Daarom kon ik op een gegeven ook geen begrip meer voor hem opbrengen. Ik vind mezelf niet persé een sterk persoon, wil het liefst ook dingen vermijden. Dat trauma had ik ook lekker weg gestopt. Dat hij dan geen therapie durft te zoeken voor zijn problemen vind ik inmiddels moeilijk om te begrijpen.

Ook dat hij nu zegt alleen verder te willen omdat het gesprek weer ging over de dingen waar hij tegenaan loopt, maakt me boos. We konden er niet eens meer over praten zonder dat er gelijk irritaties waren aan zijn kant. Lekker makkelijk en vermijdend weer.

Bah. Ik klinkt als een verbitterde vrouw nu.

Misschien wel. Zo voelt het nu nog niet.

Celaena_Aelin schreef: ↑

24-12-2020 14:17

Hij is een lamzak met zn timing, zo vlak voor kerst.

En jij bent een dappere vrouw.

Op dit moment helpt niets, behalve uitrazen en uithuilen. Kun je naar iemand toe? Dat je even niet met lamzak in een huis hoeft te zijn?

Dank je.
Hij is zelf weg nu. Dus heb het huis voor mezelf. Heb ook even geen behoefte om andere mensen te zien nu.

viva-amber schreef: ↑

24-12-2020 14:19

Ik zou hem zeggen dat jij er ook zo over denkt, accepteert het en maak afspraken om weer zelfstandig te wonen en wie er vertrekt binnen welke termijn. Ik zou dit moment zeker niet voorbij laten gaan.

Toen hij zei dat hij alleen verder wilde heb ik ook gezegd dat ik hetzelfde dacht. Hij is nu ook weg gegaan.

Een tijd terug stelde ik nog relatietherapie voor. Dat wilde hij niet. Maar nu reageert hij wel zijn frustraties op mij af, omdat ik zei dat ik het idee kreeg dat hij vast liep in zijn leven. Misschien voelde hij zich in het nauw gedreven.
Niet dat het allemaal uitmaakt.
Sorry ben even mijn gedachten van me af aan het schrijven.

We hebben trouwens vaker ruzies gehad vlak voor feestdagen/verjaardagen/vakanties. Dan lopen spanningen op en barst het.

viva-amber schreef: ↑

24-12-2020 15:03

Hij drijft jou ook in het nauw met zijn ik wil niks, nu wil hij uit elkaar en wil jij dat ook: weer niet goed. Ik zou echt nog 0,0 waarde hechten aan zijn mening.

Dat klopt. Ik voel me ook gevangen in de situatie.

Ik denk ook dat er bij hem veel frustraties zaten inderdaad. Hij praat slecht, dus heeft het nooit eerder geuit. Als hij niet praat, dan kan ik ook niet weten wat er is dat hem stoort aan mij.

Nou ja. Kut kerst zo. Maar vannacht voelde ik me ineens heel even opgelucht.