Zwanger
alle pijlers
Zwanger en verlaten door partner
donderdag 1 oktober 2020 om 11:18
Hoi allemaal,
Mijn eerste topic en ik hoop dat ik het goed doe. Na lang twijfelen toch maar een bericht online omdat ik toch even mijn hart wil luchten.
Ik ben Soof en was 15 jaar samen met mijn vriend. Een fijne relatie met veel lachen, intimiteit en liefde. Tenminste dat dacht ik. We hebben een zoon en ik ben helaas een half jaar geleden onze dochter verloren na een zwangerschap van 21 weken. Ik zit nog volop in de rouw maar er kwam een lichtpuntje namelijk een positieve zwangerschapstest in juli.
Helaas kwam bijna tegelijkertijd mijn partner met het nieuws dat hij gevoelens had voor een collega. Omdat ik vind dat het best kan gebeuren bleven we er over praten en had ik nog een redelijk positief beeld over de toekomst. Hij bleef namelijk volhouden mij niet kwijt te willen en van mij te houden. Helaas ben ik er nu een paar dagen geleden achter gekomen dat ze al 2 maanden een affaire hebben met van alles erop en eraan. Hij heeft een dubbelleven geleid.
Ik ben totaal ingestort en heb al zijn spullen ingepakt en in de auto gestopt zodat hij het mee kan nemen naar zn ouders (of waarschijnlijk in dit geval naar zn sloerie). Momenteel ben ik 4 maanden zwanger en ik ben het echt even helemaal kwijt. Buiten het verdriet om van mijn dochter ook nog dit erbij, ik weet niet hoe ik er mee om moet gaan. Ik krijg geen hap meer door mijn keel, doe geen oog dicht en huil non stop. Ik zie alleen maar hun voor me. Ben er doodziek van.
Waarom ik dit deel? Misschien stiekem toch voor wat motiverende woorden. Zijn er misschien lotgenoten die wat verder in het proces zitten en zich inmiddels iets beter voelen? Voor mij voelt het nu alsof de wereld vergaat. Ik krijg wel psychologische hulp sinds het verlies van mijn dochter en ik heb veel hulp van mijn ouders maar toch voel ik me zo verloren en eenzaam. Hoe kan iemand zo zijn na zoveel jaren lief en leed? Ik begrijp het echt niet.....
Mijn eerste topic en ik hoop dat ik het goed doe. Na lang twijfelen toch maar een bericht online omdat ik toch even mijn hart wil luchten.
Ik ben Soof en was 15 jaar samen met mijn vriend. Een fijne relatie met veel lachen, intimiteit en liefde. Tenminste dat dacht ik. We hebben een zoon en ik ben helaas een half jaar geleden onze dochter verloren na een zwangerschap van 21 weken. Ik zit nog volop in de rouw maar er kwam een lichtpuntje namelijk een positieve zwangerschapstest in juli.
Helaas kwam bijna tegelijkertijd mijn partner met het nieuws dat hij gevoelens had voor een collega. Omdat ik vind dat het best kan gebeuren bleven we er over praten en had ik nog een redelijk positief beeld over de toekomst. Hij bleef namelijk volhouden mij niet kwijt te willen en van mij te houden. Helaas ben ik er nu een paar dagen geleden achter gekomen dat ze al 2 maanden een affaire hebben met van alles erop en eraan. Hij heeft een dubbelleven geleid.
Ik ben totaal ingestort en heb al zijn spullen ingepakt en in de auto gestopt zodat hij het mee kan nemen naar zn ouders (of waarschijnlijk in dit geval naar zn sloerie). Momenteel ben ik 4 maanden zwanger en ik ben het echt even helemaal kwijt. Buiten het verdriet om van mijn dochter ook nog dit erbij, ik weet niet hoe ik er mee om moet gaan. Ik krijg geen hap meer door mijn keel, doe geen oog dicht en huil non stop. Ik zie alleen maar hun voor me. Ben er doodziek van.
Waarom ik dit deel? Misschien stiekem toch voor wat motiverende woorden. Zijn er misschien lotgenoten die wat verder in het proces zitten en zich inmiddels iets beter voelen? Voor mij voelt het nu alsof de wereld vergaat. Ik krijg wel psychologische hulp sinds het verlies van mijn dochter en ik heb veel hulp van mijn ouders maar toch voel ik me zo verloren en eenzaam. Hoe kan iemand zo zijn na zoveel jaren lief en leed? Ik begrijp het echt niet.....
maandag 4 januari 2021 om 23:52
Nog steeds verschrikkelijk helaas. Je zou denken dat het na een paar maanden went maar dat is niet zo. Inmiddels 7 maanden zwanger en voel me eenzaam en gebroken. De afgelopen maanden zijn zwaar geweest en nog steeds. Hij geeft mij namelijk steeds hoop, verteld me dat hij van mij houd en me niet kwijt wilt. Hij blijft hier ook gewoon komen omdat we gewoon beide niet zonder elkaar lijken te kunnen. Hij heeft zelfs al een paar keer contact verbroken met die ander en hij weet ook wel dat het geen relatiemateriaal is maar toch telkens weer terug naar haar. Hij houd ons beide aan het lijntje blijkbaar. Maar ik weet gewoon niet waar ik goed aandoe aangezien we een zoon hebben en 1 baby onderweg. Veel vrienden hebben makkelijk praten, dat ik door moet en hem moet laten maar dat is makkelijker gezegt dan gedaan. Na 15 jaar geef je niet zomaar op, helemaal als je weet dat er nog liefde is en er een baby onderweg is. Ik heb ook een verdrietig kind thuis waar ik rekening mee moet houden dus ben zo in de war met waar ik goed aan doe. Buiten dat om nog aan het rouwen om onze dochter die in maart is overleden. Alles is teveel... iedereen zegt dat ik sterk ben maar niemand ziet dat ik totaal ingestort ben. Inmiddels 7 maanden zwanger en nog maar 2 kilo in gewicht aangekomen door het verdriet en stress.
Echt ik wens dit niemand toe....
dinsdag 5 januari 2021 om 05:08
Net je topic gelezen, wat een verdriet zeg. En wat moeilijk dat jullie nog steeds niet gezamenlijk één duidelijke kant opgaan. Ik snap heel goed dat je het moeilijk vindt om hem los te laten met een zoon en een baby onderweg. Maar wat wreed van hem dat hij nog steeds contact blijft houden met die andere vrouw. Zou je hem dat ooit kunnen vergeven als hij toch echt weer terug komt bij je?
Enne... herkenbaar dat anderen die niet in jouw situatie zitten makkelijk praten hebben... Heel veel sterkte
Enne... herkenbaar dat anderen die niet in jouw situatie zitten makkelijk praten hebben... Heel veel sterkte
dinsdag 5 januari 2021 om 09:20
Soof ik weet uit ervaring dat jij hier echt ondersteuning in nodig hebt. Dit kan je bijna niet alleen aan. Ben je bij de huisarts al geweest of in een gesprek bij de verloskundige aangegeven hoe het echt met je gaat?
Laag van je man/vriend om jullie beide aan het lijntje te houden. Hij gaat een keuze maken als hij eruit is en weet wat hij wil. Eerst even afwachten hoe het met jullie beide verloopt en wie het minste aan zijn hoofd "zeurt" en zich het meeste man kan voelen. Zijn eigen ik daar draait het blijkbaar om. Ik vind dat behoorlijk walgelijk maar goed daar kan jij niets mee.
Ga aub ondersteuning zoeken vooral ook om sterker te worden en je zelfrespect terug te vinden.
Soof ik wens je heel veel sterkte en wijsheid toe.
Laag van je man/vriend om jullie beide aan het lijntje te houden. Hij gaat een keuze maken als hij eruit is en weet wat hij wil. Eerst even afwachten hoe het met jullie beide verloopt en wie het minste aan zijn hoofd "zeurt" en zich het meeste man kan voelen. Zijn eigen ik daar draait het blijkbaar om. Ik vind dat behoorlijk walgelijk maar goed daar kan jij niets mee.
Ga aub ondersteuning zoeken vooral ook om sterker te worden en je zelfrespect terug te vinden.
Soof ik wens je heel veel sterkte en wijsheid toe.
Blijf in jezelf geloven !
dinsdag 5 januari 2021 om 09:34
Ik lees dit topic nu pas. Wat een ongelofelijk lage streek van je man. Ook dat hij nu jou zo aan het lijntje houd. Dat kan echt niet. En wat ik mij afvraag, is er nog liefde vanuit hem, of vind hij het 'gewoon' maar lastig om zijn vaste basis op te hgeven? In geval van het laatste: dat is toch écht zijn probleem. Dat heeft hij veroorzaakt en niemand anders. Het zou hem sieren als hij verantwoordelijkheid neemt voor de rokende puinhopen die hij heeft veroorzaakt en de situatie nu (naar mogelijkheden) netjes afrond. Ook voor jullie tiener is dit niet goed, die onzekerheid. Jullie zoon heeft ook baat bij duidelijkheid: hoe gaan mijn ouder nou verder?
Dit is zo groot met zoveel verdriet, ik hoop dat je snel hulp krijgt om je hierin te ondersteunen. Heb je al contact met iemand?
Dit is zo groot met zoveel verdriet, ik hoop dat je snel hulp krijgt om je hierin te ondersteunen. Heb je al contact met iemand?
dinsdag 5 januari 2021 om 11:12
Wat een lieve reacties allemaal. Het is precies wat jullie zeggen en als hierboven. Hij trekt idd steeds naar degene die het minst zeurt. En dat ben ik meestal want zij hebben constant ruzie over van alles terwijl ik rustig blijf en wel gewoon praat. Vooral voor onze zoon. Hij zal ons nooit zien ruzie maken als het aan mij ligt.05-2019 schreef: ↑05-01-2021 09:20
Laag van je man/vriend om jullie beide aan het lijntje te houden. Hij gaat een keuze maken als hij eruit is en weet wat hij wil. Eerst even afwachten hoe het met jullie beide verloopt en wie het minste aan zijn hoofd "zeurt" en zich het meeste man kan voelen. Zijn eigen ik daar draait het blijkbaar om. Ik vind dat behoorlijk walgelijk maar goed daar kan jij niets mee.
Soof ik wens je heel veel sterkte en wijsheid toe.
Van die nieuwe meid mag hij geen contact met mij, ze stalkt mij ook en verbied van alles. Hij mag niet bij de bevalling zijn en eist van hem dat hij publiekelijk bekend maakt dat hun samen zijn. Dat kan hij niet waardoor ze vaak ruzie hebben en hij steeds weer naar mij toe komt. Ik weet t niet eerlijk voor mij maar ik probeer maar rustig te blijven en af te wachten. Als hij hier is zijn we overigens niet intiem (die eigenwaarde heb ik nog wel) en zijn we gewoon samen met onze zoon. Samen eten en tijd doorbrengen en ik zie dan ook dat t mijn zoon rust geeft. Ik ben niet van het snel beslissingen nemen en daarna misschien spijt te krijgen.
Hij zegt nog steeds veel lieve dingen tegen mij. Dingen waar ik niet om vraag. Dat ie van me houd en dat hij de kluts kwijt is en dat hij weet dat we bij elkaar horen. Laat maar zien dan toch? Dat gaat steeds een paar dagen goed, ik voel de liefde tussen ons maar dan appt en belt ze hem weer en gaat ie weer toegeven aan de zwakte. Ik weet dat ik voor mezelf moet kiezen maar hart en hoofd werken niet samen momenteel.
Ik heb overigens net therapie afgerond. Maandenlang trauma therapie gehad ivm verlies dochter en daarna voor het verwerken van de relatiebreuk. Helpt wel even voor een paar dagen en dan stort ik weer in na een respectloze actie van ex. Straks naar verloskundige en dan ga ik ook maar weer aangeven dat t niet zo goed gaat maar of ze iets voor mij nu ben betekenen weet ik niet. Ik doe dit ook mezelf aan denk ik dan .... Ik schaam me ook gewoon enorm voor deze hele situatie.
dinsdag 5 januari 2021 om 11:18
Je hoeft je NIET te schamen.
Een compleet ander situatie, maar ik ben tijdens mijn zwangerschap behandeld op de POP poli door een psychiater. POP poli is voor vrouwen met een (psychisch) moeilijke zwangerschap, bijvoorbeeld na het verlies van een kindje. Jij zou daar ook voor in aanmerking komen. Je krijgt dan extra hulp, op heel veel gebieden. Practisch: hoe gaat de bevalling, wie is daar bij, wat vind ik eng, etc. Maar ik kreeg ook haptonomie om te leren ontspannen en te hechten aan mijn kindje (ik kon dat in de zwangerschap niet) en ik kreeg gesprekken met een psychiater en maatschappelijk werker. Dat ik behandeld werd door een psychiater is ook niet iets wat ik graag aan de grote klok hing, maar het feit dat ik zag dat het niet goed ging en hulp nodig had maakt mij een goede moeder.
Dit is NIET jouw schuld!!
Ik vind je man echt heel erg verachtelijk bezig. Hij houd jou en jullie kind(eren) aan het lijntje als hij een bonkende piemel heeft vergeet hij jullie weer even. Persoonlijk zou ik proberen om harde grenzen te gaan stellen. Samen eten is helemaal goed en ook in het belang van jullie kinderen. Maar daar blijft het bij. Geen lieve woorden. Tegen zijn chickie zou ik aangeven dat zij NU gaat stoppen met jou contacteren, anders ga je een dossier aanleggen en aangifte wegens stalking doen. Dat gezeik kan je er nu niet bij hebben.
Een compleet ander situatie, maar ik ben tijdens mijn zwangerschap behandeld op de POP poli door een psychiater. POP poli is voor vrouwen met een (psychisch) moeilijke zwangerschap, bijvoorbeeld na het verlies van een kindje. Jij zou daar ook voor in aanmerking komen. Je krijgt dan extra hulp, op heel veel gebieden. Practisch: hoe gaat de bevalling, wie is daar bij, wat vind ik eng, etc. Maar ik kreeg ook haptonomie om te leren ontspannen en te hechten aan mijn kindje (ik kon dat in de zwangerschap niet) en ik kreeg gesprekken met een psychiater en maatschappelijk werker. Dat ik behandeld werd door een psychiater is ook niet iets wat ik graag aan de grote klok hing, maar het feit dat ik zag dat het niet goed ging en hulp nodig had maakt mij een goede moeder.
Dit is NIET jouw schuld!!
Ik vind je man echt heel erg verachtelijk bezig. Hij houd jou en jullie kind(eren) aan het lijntje als hij een bonkende piemel heeft vergeet hij jullie weer even. Persoonlijk zou ik proberen om harde grenzen te gaan stellen. Samen eten is helemaal goed en ook in het belang van jullie kinderen. Maar daar blijft het bij. Geen lieve woorden. Tegen zijn chickie zou ik aangeven dat zij NU gaat stoppen met jou contacteren, anders ga je een dossier aanleggen en aangifte wegens stalking doen. Dat gezeik kan je er nu niet bij hebben.
pergamon wijzigde dit bericht op 05-01-2021 11:19
10.68% gewijzigd
dinsdag 5 januari 2021 om 11:19
Ach lieverd toch.. je bent een sterke vrouw en het is (te)veel allemaal. Goed dat je bij de verloskundige aan gaat geven dat het niet zo goed gaat. Hopelijk kan zij iets voor je betekenen. En geen schaamte, al begrijp ik het wel.. vergeet niet dat hij de aanstichter van al deze ellende is. Hoe vervelend andere vrouw ook is, hij is degene zonder ruggengraat..
Nou ja.. dat dus..
dinsdag 5 januari 2021 om 12:00
Wat een vreselijk nare situatie, en die andere vrouw klinkt ook echt als een onmens. Wat bezielt je om überhaupt een affaire te beginnen (helemaal in zo'n situatie!), laat staan om die vrouw dan ook nog eens lastig te gaan vallen terwijl ze hoogzwanger is.
Heel erg veel sterkte, ik snap dat het heel moeilijk is om hem de deur te wijzen ook ivm jullie zoon. Goed om aan te geven bij de vk dat het echt niet gaat op deze manier.
Heel erg veel sterkte, ik snap dat het heel moeilijk is om hem de deur te wijzen ook ivm jullie zoon. Goed om aan te geven bij de vk dat het echt niet gaat op deze manier.
dinsdag 5 januari 2021 om 13:05
Ik word echt boos als ik lees in welke situatie jij je nu bevindt, zwanger.... Hij verdient een enorme rotschop!!
En zij erbij, bah bah.
Egoïsten.
Zeg gewoon tegen hem dat jullie ouders zijn en blijven en dat is het....
Want jij bent geen optie maar hoogste prioriteit. En anders niet.
Wat een smerige slappe dweil !
En laat hem zeggen dat zijn vriendin jou met rust laat zeg. En anders inderdaad dossier aanleggen, zodat je meldingen kunt maken en eventueel aangiftes kan doen later.
dinsdag 5 januari 2021 om 14:38
dinsdag 5 januari 2021 om 16:36
Ik ben het helemaal eens met pergamon. De pop-poli is zo'n warm bad. Ik ben daar door een traumatische bevalling beland, maar gezien de last voor de bevalling was ik daar graag voor de bevalling gestart achteraf gezien.Pergamon schreef: ↑05-01-2021 11:18Je hoeft je NIET te schamen.
Een compleet ander situatie, maar ik ben tijdens mijn zwangerschap behandeld op de POP poli door een psychiater. POP poli is voor vrouwen met een (psychisch) moeilijke zwangerschap, bijvoorbeeld na het verlies van een kindje. Jij zou daar ook voor in aanmerking komen. Je krijgt dan extra hulp, op heel veel gebieden. Practisch: hoe gaat de bevalling, wie is daar bij, wat vind ik eng, etc. Maar ik kreeg ook haptonomie om te leren ontspannen en te hechten aan mijn kindje (ik kon dat in de zwangerschap niet) en ik kreeg gesprekken met een psychiater en maatschappelijk werker. Dat ik behandeld werd door een psychiater is ook niet iets wat ik graag aan de grote klok hing, maar het feit dat ik zag dat het niet goed ging en hulp nodig had maakt mij een goede moeder.
Dit is NIET jouw schuld!!
Ik vind je man echt heel erg verachtelijk bezig. Hij houd jou en jullie kind(eren) aan het lijntje als hij een bonkende piemel heeft vergeet hij jullie weer even. Persoonlijk zou ik proberen om harde grenzen te gaan stellen. Samen eten is helemaal goed en ook in het belang van jullie kinderen. Maar daar blijft het bij. Geen lieve woorden. Tegen zijn chickie zou ik aangeven dat zij NU gaat stoppen met jou contacteren, anders ga je een dossier aanleggen en aangifte wegens stalking doen. Dat gezeik kan je er nu niet bij hebben.
dinsdag 5 januari 2021 om 16:59
100% mee eens. De pop poli is ook echt goed advies.Pergamon schreef: ↑05-01-2021 11:18Dit is NIET jouw schuld!!
Ik vind je man echt heel erg verachtelijk bezig. Hij houd jou en jullie kind(eren) aan het lijntje als hij een bonkende piemel heeft vergeet hij jullie weer even. Persoonlijk zou ik proberen om harde grenzen te gaan stellen. Samen eten is helemaal goed en ook in het belang van jullie kinderen. Maar daar blijft het bij. Geen lieve woorden. Tegen zijn chickie zou ik aangeven dat zij NU gaat stoppen met jou contacteren, anders ga je een dossier aanleggen en aangifte wegens stalking doen. Dat gezeik kan je er nu niet bij hebben.
Hele dikke knuffel soof. Wat intens moeilijk allemaal
dinsdag 5 januari 2021 om 22:19
Ik denk dat jij, al dan niet met hulp, eens bij jezelf te rade moet gaan mbt wat jij precies wil. Los van de verzoeken (lees: eisen) van zijn “buiten vrouw”, wil JIJ dat HIJ bij de bevalling aanwezig is? En meen JIJ dat er nog genoeg is om voor te vechten? Ik denk, en dat is geen aanval, dat jij moet proberen zo min mogelijk afhankelijk van hem en zijn grillen te zijn. Wat is goed voor jou, jouw ongeboren kindje en jullie zoon? Wat wil jij? En vraag hulp om daar inzicht bij te krijgen, want het is verdomde moeilijk en pijnlijk.
Persoonlijk zou ik wel paal en perk stellen aan dit gedrag en als hij meent dat hij het elders beter kan krijgen en haar naar de pijpen (no pun intended) danst, dan is dat ZIJN keuze, maar uiteindelijk ben jij met jouw kinderen de personen die er echt toe doen en die ook kunnen besluiten om voor het EIGEN geluk te gaan en dat niet ondergeschikt te maken aan zijn grillen. Ik geloof heus dat hij wel van je houdt, maar het allermeeste lijkt hij toch echt van zichzelf te houden (door geen knopen door te hakken en jou, jullie zoon -en zelfs een ander- daarmee onnodig veel pijn te doen). Sterkte To!
Persoonlijk zou ik wel paal en perk stellen aan dit gedrag en als hij meent dat hij het elders beter kan krijgen en haar naar de pijpen (no pun intended) danst, dan is dat ZIJN keuze, maar uiteindelijk ben jij met jouw kinderen de personen die er echt toe doen en die ook kunnen besluiten om voor het EIGEN geluk te gaan en dat niet ondergeschikt te maken aan zijn grillen. Ik geloof heus dat hij wel van je houdt, maar het allermeeste lijkt hij toch echt van zichzelf te houden (door geen knopen door te hakken en jou, jullie zoon -en zelfs een ander- daarmee onnodig veel pijn te doen). Sterkte To!
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
dinsdag 5 januari 2021 om 22:58
Hoe begrijpelijk ook, het vervelende van de afhankelijke opstelling van beide vrouwen is dat je daarmee ook het gedrag van TO’s partner ongewild gaat faciliteren. Hij meent het slachtoffer te zijn van zijn gevoelens, maar hij houdt geen rekening met anderen en het wordt hem om zekere zin makkelijk gemaakt, omdat hij niet hoeft te kiezen in dit stadium en daarmee koopt hij gewoon tijden koste van alles en iedereen. En TO is nu afhankelijk van ZIJN uiteindelijke besluit (als dat ooit komt) en dat maakt het zo lastig. Te meer nu die pijn en onzekerheid slopend is in een toch al zo’n moeilijke situatie.
Lieve TO: het is daarom echt zaak om zelf na te gaan wat jij precies wil. Uiteindelijk kun je zelf een einde maken aan deze slopende situatie (maar dat betekent wel knopen doorhakken die je misschien liever niet doorhakt en die gevolgen hebben voor jullie kinderen). Dat je deze huidige situatie in combinatie met jullie overleden dochter en zwangerschap moeilijk vindt is enorm logisch. Ik hoop dat je ook echt hulp zoekt en krijgt.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
donderdag 11 februari 2021 om 12:05
Hoi lieve dames,
Hier weer even een update van mij. Momenteel 33 weken zwanger en is er de afgelopen maand weer veel gebeurd. Hij bleef hier komen en we maakte er thuis het beste van. Er was een fijne vriendschappelijke sfeer waarbij hij er voor onze zoon was en ook lief tegen mij deed. Toonde interesse in de zwangerschap dus ik voelde me minder eenzaam. Met de weken werd hij steeds meer de oude wat leidde dat hij ruim een week geleden zelfs tegen mijn zoon heeft gezegt dat papa weer thuis komt wonen. Want hier hoort hij en hier ligt zn hart. Ook naar mij werd hij steeds handtastelijker en liefdevoller en hoewel ik op mijn hoede was deed het mij goed. Ik zei tegen hem dat hij zich eerst moest bewijzen maar hij beloofde mij dat alles goed komt en dat hij het zeker zal laten zien. Hij was helemaal klaar met die andere meid. Teveel ruzie, niet op 1 lijn en te groot leeftijdsverschil en verschil in denkwijze en leven (volgens hem). Hij zou nog liever 10 kinderen met mij willen dan het risico dat zij zwanger van hem zou worden, want dat is haar wens.
Jullie zien het vast aan aankomen. Meneer gaat vorige week 1 dag naar zn ouders en inmiddels is hij al 7 dagen niet meer geweest en laat niets horen aan zn kind en mij. Uiteraard ben ik er achter gekomen dat hij weer bij haar zit. Ik ben gisteren weer totaal ingestort toen ik hem belde en ik weet dat het nu klaar moet zijn. Hij was weer keihard tegen mij en zegt niets aan zijn gevoelens te kunnen doen. Ineens ziet hij toch geen toekomst meer in ons en alle woorden en beloftes die hij me een paar dagen geleden nog deed nam hij terug.
En nu? ....Ik moet aan mijzelf denken en aan de kinderen maar ik ben zo zo gebroken. Soms vraag ik mij af of dit gevoel normaal is of dat het door de hormonen komt maar ik heb er gewoon geen kracht meer voor. Al 8 maanden alleen maar verdriet en de tranen houden blijkbaar nog niet op. Ik kan niet genieten van de zwangerschap terwijl ik zo dankbaar ben, zeker na het verlies van onze dochter. Maar de rouw, verdriet en pijn is te groot. Ik baal van mezelf want ik wil sterk zijn maar na zoveel leugens, beloftes en verdriet ben ik gewoon op. Waarom zegt hij zoveel mooie dingen om vervolgens een paar dagen later weer alles kapot te maken. Ik kan dat niet begrijpen. En waarom blijf ik van zo iemand houden? Ben zo teleurstelt in mijzelf en voel me zwak en vind het zo gênant.
Gisteren heb ik toch maar tegen mijn zoon verteld dat t klaar is nu. Kon niet anders want hij heeft mij horen schreeuwen boven. Voor het eerst in al die maanden heb ik lopen schreeuwen tegen mijn ex en alle scheldwoorden gebruikt die er bestaan. De stoppen sloegen door. Ik kan niet meer en ik heb ook mijn zoon nodig hiervoor om samen hieruit te komen. Ik heb een half jaar keihard gevochten en alles geaccepteerd voor mijn gezin en ik wil dat mijn zoon dat weet. Ex laat hem nu ook vallen voor die griet en ik vond het nu tijd om te vertellen dat het echt niet aan zoon ligt maar aan papa en dat het komt omdat papa verliefd is op een ander en daardoor zulk raar gedrag vertoond. (Overigens in overleg met psycholoog want soms weet ik gewoon niet wat wel en niet goed is te vertellen. )
Sorry weer voor het lange verhaal maar ik moest het even kwijt. Voel me zo alleen en gebroken en ook al weet ik dat ik sterk ben, ik ben zo bang dat t binnenkort op is. De aankomende bevalling maakt me doodsbang. Hij zou overal bij zijn en ook als de baby er zou zijn maar hoe het er nu uit ziet sta ik er toch weer alleen voor. Wat een man/vader. Ik kan het niet begrijpen....Overigens is inmiddels mijn behandeling net afgerond icl EMDR en heb ik ook over de pop poli gesproken maar door corona kan ik alleen maar 1 gesprek krijgen met psychiater en in dat geval ga ik liever weer terug naar psycholoog als het weer helemaal fout gaat. Bedankt voor jullie tips hierover.
Ik weet dat er veel meer mannen zijn die hun gezin in de steek laten maar om dit nu zelf zo mee te maken na 15 jaar samen, ik kan het gewoon niet geloven. Alsof alles een leugen is geweest of dat hij ineens bezeten is. Zo bizar.
Hier weer even een update van mij. Momenteel 33 weken zwanger en is er de afgelopen maand weer veel gebeurd. Hij bleef hier komen en we maakte er thuis het beste van. Er was een fijne vriendschappelijke sfeer waarbij hij er voor onze zoon was en ook lief tegen mij deed. Toonde interesse in de zwangerschap dus ik voelde me minder eenzaam. Met de weken werd hij steeds meer de oude wat leidde dat hij ruim een week geleden zelfs tegen mijn zoon heeft gezegt dat papa weer thuis komt wonen. Want hier hoort hij en hier ligt zn hart. Ook naar mij werd hij steeds handtastelijker en liefdevoller en hoewel ik op mijn hoede was deed het mij goed. Ik zei tegen hem dat hij zich eerst moest bewijzen maar hij beloofde mij dat alles goed komt en dat hij het zeker zal laten zien. Hij was helemaal klaar met die andere meid. Teveel ruzie, niet op 1 lijn en te groot leeftijdsverschil en verschil in denkwijze en leven (volgens hem). Hij zou nog liever 10 kinderen met mij willen dan het risico dat zij zwanger van hem zou worden, want dat is haar wens.
Jullie zien het vast aan aankomen. Meneer gaat vorige week 1 dag naar zn ouders en inmiddels is hij al 7 dagen niet meer geweest en laat niets horen aan zn kind en mij. Uiteraard ben ik er achter gekomen dat hij weer bij haar zit. Ik ben gisteren weer totaal ingestort toen ik hem belde en ik weet dat het nu klaar moet zijn. Hij was weer keihard tegen mij en zegt niets aan zijn gevoelens te kunnen doen. Ineens ziet hij toch geen toekomst meer in ons en alle woorden en beloftes die hij me een paar dagen geleden nog deed nam hij terug.
En nu? ....Ik moet aan mijzelf denken en aan de kinderen maar ik ben zo zo gebroken. Soms vraag ik mij af of dit gevoel normaal is of dat het door de hormonen komt maar ik heb er gewoon geen kracht meer voor. Al 8 maanden alleen maar verdriet en de tranen houden blijkbaar nog niet op. Ik kan niet genieten van de zwangerschap terwijl ik zo dankbaar ben, zeker na het verlies van onze dochter. Maar de rouw, verdriet en pijn is te groot. Ik baal van mezelf want ik wil sterk zijn maar na zoveel leugens, beloftes en verdriet ben ik gewoon op. Waarom zegt hij zoveel mooie dingen om vervolgens een paar dagen later weer alles kapot te maken. Ik kan dat niet begrijpen. En waarom blijf ik van zo iemand houden? Ben zo teleurstelt in mijzelf en voel me zwak en vind het zo gênant.
Gisteren heb ik toch maar tegen mijn zoon verteld dat t klaar is nu. Kon niet anders want hij heeft mij horen schreeuwen boven. Voor het eerst in al die maanden heb ik lopen schreeuwen tegen mijn ex en alle scheldwoorden gebruikt die er bestaan. De stoppen sloegen door. Ik kan niet meer en ik heb ook mijn zoon nodig hiervoor om samen hieruit te komen. Ik heb een half jaar keihard gevochten en alles geaccepteerd voor mijn gezin en ik wil dat mijn zoon dat weet. Ex laat hem nu ook vallen voor die griet en ik vond het nu tijd om te vertellen dat het echt niet aan zoon ligt maar aan papa en dat het komt omdat papa verliefd is op een ander en daardoor zulk raar gedrag vertoond. (Overigens in overleg met psycholoog want soms weet ik gewoon niet wat wel en niet goed is te vertellen. )
Sorry weer voor het lange verhaal maar ik moest het even kwijt. Voel me zo alleen en gebroken en ook al weet ik dat ik sterk ben, ik ben zo bang dat t binnenkort op is. De aankomende bevalling maakt me doodsbang. Hij zou overal bij zijn en ook als de baby er zou zijn maar hoe het er nu uit ziet sta ik er toch weer alleen voor. Wat een man/vader. Ik kan het niet begrijpen....Overigens is inmiddels mijn behandeling net afgerond icl EMDR en heb ik ook over de pop poli gesproken maar door corona kan ik alleen maar 1 gesprek krijgen met psychiater en in dat geval ga ik liever weer terug naar psycholoog als het weer helemaal fout gaat. Bedankt voor jullie tips hierover.
Ik weet dat er veel meer mannen zijn die hun gezin in de steek laten maar om dit nu zelf zo mee te maken na 15 jaar samen, ik kan het gewoon niet geloven. Alsof alles een leugen is geweest of dat hij ineens bezeten is. Zo bizar.
donderdag 11 februari 2021 om 12:19
