Zwanger en verlaten door partner

Baggal schreef: ↑

12-02-2021 07:47

Ik geloof niet dat je de verantwoordelijkheid of de schuld over wat er in jullie relatie gaande is bij haar moet neerleggen. Feit is dat de vader van jouw kinderen jouw al een geruime tijd respectloos behandelt en dat jij, uit liefde en vooral uit angst, dit voort laat slepen. Heel begrijpelijk, maar ik denk, en dat heb ik al weken eerder geschreven, dat alleen jij paal en perk kan stellen aan dit gedrag door zelf een knoop door te hakken.

Ook jij houdt dit gedrag mede in stand, omdat jij meent dat er nog iets is om voor te vechten. Al lezende krijg ik niet de indruk en zijn gedrag naar jou toe en de (ongeboren) kinderen kent geen grenzen. En “die meid” heeft wellicht aan jou niet zoveel uit te leggen, de vader van jouw kinderen echter wel...

Dit soort stress heb je, en zeker tegen het einde van de zwangerschap niet nodig. Ik zou een einde aan de stress hebben gemaakt, door zelf beslissingen te nemen, onafhankelijk van zijn grillen en wensen.
En ik geloof dat ik zou overwegen om te bevallen zonder hem: in alle rust.

Dit is waar.
Jij herkent hem niet zo, TO, maar toch is dit óók een kant van hem. Eén die je nog niet eerder zag, maar wel van hem is. Die 'meid' kan hem dwingen tot niks, alles is zijn eigen keuze en eigen handelen. En als ze hem wél kon dwingen, zou hij niet heen en weer hoppen, want dat is voor haar ook niet fijn. Het is echt niet zo dat naar jou hoppen zijn keus is en naar haar hoppen haar dwingerij is. Of jullie kut behandelen.

En ik zou inderdaad er over nadenken of je niet zonder hem wil bevallen. Het moet in ieder geval niet zo zijn dat jij tot en met je bevalling in spanning zit óf hij er wel gaat zijn als je hem belt en wat dan de stand van zaken en de sfeer zal zijn.

Ach Soof wat een verhaal toch. Wat een moeilijke periode voor jou. Je komt doordat er steeds nieuwe ontwikkelingen zijn er helemaal niet aan toe om aan de huidige situatie te wennen, en al helemaal niet om je verdriet te verwerken.
Ik snap goed dat je nog steeds liefde voelt voor hem na zoveel jaren gelukkig samen te zijn geweest.
Maar de persoon die je dacht dat hij was, blijkt toch anders in elkaar te zitten. Dat vroeger waar je naar verlangt kan niet meer precies zo terug komen. Je kunt niet meer niet-weten wat je nu allemaal over hem weet.
Dit is een situatie waar het heel moeilijk is om er zelf uit te komen, zeker omdat er ook kinderen bij betrokken zijn. Is er nog contact geweest met de pop poli?

Wat een ellende zeg, hoe gaat het nu? Ik heb zo met je te doen. Ik heb geen ervaring zoals jij, ik heb geen kindje verloren en ik ben ook niet bedrogen of in de steek gelaten. Maar ik ben van een vergelijkbare leeftijd als jij, ik heb ook twee kindjes, en ik weet nog heel goed hoe kwetsbaar je je kunt voelen tijdens je zwangerschap. Dat heeft NIETS met zwak zijn te maken, maar gewoon met een behoefte aan stabiliteit en geborgenheid, dit lijkt me heel normaal. Ik kan me voorstellen dat als je dan ook nog een kindje verloren hebt, deze behoefte extra sterk is. En juist dan is het extra hard en gemeen als je zoiets wordt aangedaan. Maar dit is niet jouw schuld, wat kun jij hier nu aan doen?

Ik ben het heel erg eens met wat o.a. Baggal schrijft. Ik denk dat je er het beste aan doet en de stress het meest kunt verminderen, door het heft in eigen hand te nemen. Zolang je hem een kans blijft geven, of afwacht wat hij doet, en of hij nog terugkomt, geef je hem ook macht over hoe jij je voelt en hoe jouw toekomst eruit ziet. En dat is hij niet waard, dat laat hij nu opnieuw zien. Dus deze macht moet je hem niet langer geven. Hoe zwaar ook, ik denk dat het je rust kan geven door zelf het besluit te nemen hoe jouw toekomst eruit gaat zien. Dat is ook zwaar, maar dan heeft hij er in elk geval geen invloed meer op. Jij besluit dat hij geen deel meer uitmaakt van je leven (als relatie dan, hij blijft natuurlijk wel de vader van je kinderen), en hij en dat grietje van 23, ongeacht wat ze doen, mogen niets meer te zeggen hebben over jouw toekomst. Laat ze hun plan maar trekken.

Maar nu zit je tegen je bevalling aan, ik kan me voorstellen dat je je erg kwetsbaar kunt voelen. Heb je iemand anders die je eventueel bij de bevalling kan ondersteunen? Je moeder of een goeie vriendin? Helemaal alleen bevallen lijkt me ook niets, dat wil je toch samen met iemand doen die je kan helpen. Richt je nu eerst op de rust omtrent de bevalling en daarna zelf op jouw toekomst, zonder dat hij er wat over te zeggen hebt. Ik kan je geen advies geven over hulpverlening of wat je wel of niet moet doen, maar als je een keertje je hart wilt luchten mag je me ook een PB sturen hoor. Heel veel sterkte!

Wat een mooie post, Wolkje.


En ook eens hoor.
Ik ben plaatsvervangend boos op deze meneer.
Ik hoop echt dat TO de keuze voor zichzelf maakt en ben dan weleens benieuwd hoe hij zich gaat gedragen.

Mijn ervaring voor wat het waard is: Wat je als vrouw (of man) ook doet: je kan geen invloed uitoefenen op het gedrag van een ander. Of je nou smeekt of iemand de deur wijst, met spullen gooit of juist mak bent
- uiteindelijk doet die ander, en zeker na ettelijke pogingen, vaak toch wat hem (of haar) goed uit komt, of, zoals in dit geval, zijn hart of gewoon zijn piemel hem ingeeft. Dan is er maar een zekerheid en dat ben jij: alleen jij kan een einde maken aan de slopende onzekerheid, TO. Het is niet zo dat als jij nou lief doet, dat hij terug komt of dat wanneer jij hem eruit gooit hij alle banden met de bijvrouw gaat verbreken. Hij weet en behoort te weten wat zijn gedrag bij jou teweeg brengt en dan nog meent hij dat het passend is om je te laten bungelen: en dat terwijl je zwanger bent, nadat je vorige zwangerschap zo’n verdrietig einde had.

Ik vind de suggestie van Wolkje wel mooi: om een dierbare mee te nemen tijdens de bevalling zodat je dit gedeelte niet alleen hoeft te doen. Ik wens je veel sterkte toe.