Relaties
alle pijlers
Moeite met situatie omtrent vader, advies gevraagd
dinsdag 11 mei 2021 om 11:05
Ik wil eigenlijk al een aantal jaren dit verhaal hier schrijven, maar ik durfde niet te veel te gaan wroeten in herinneringen en gebeurtenissen die me (nog steeds) verdriet doen. Maar aangezien het een terugkerend thema blijft, heb ik een paar dagen de tijd genomen om alles stukje bij beetje op papier te zetten. Ik probeer het zo goed mogelijk te redigeren zodat alleen de kern over blijft, maar het zal alsnog een ellenlang verhaal worden. Bij voorbaat mijn excuses daarvoor. Maar des te meer zal ik het waarderen wanneer iemand zich de moeite neemt om het door te lezen en er zijn of haar zegje over te doen.
Het gaat om de relatie met mijn vader. Mijn vader is een lastige man. Mijn vader accepteert maar één manier, en dat is de zijne. Er is in zijn leven geen plaats voor emoties of andere persoonlijkheden. Alles wat “anders” of “gedoe” is, of erger nog “geld kost” is lastig en gebeurt niet. De man heeft geen hobby’s, geen interesses en doet, sinds hij een paar jaar geleden gestopt is met werken (hij is nu 67), helemaal niks. Sindsdien is hij snel oud geworden en nu hij kan dus ook veel niet meer. Ter vergelijking: mijn opa is 92 geworden en die maakte op die leeftijd een kwiekere indruk als mijn vader.
Mijn vader is ook alleen. Mijn ouders zijn begin jaren ’90 gescheiden. De reden hiervoor lijkt mij na bovenstaande alinea redelijk duidelijk. (Mijn vader heeft overigens serieus voorgesteld dat mijn moeder na de scheiding gewoon voor hem zou blijven koken en schoonmaken.) En een jaar later is mijn moeder overleden (de stress van de scheiding is haar te veel geworden). Mijn ouders waren samen sinds hun 15e/18e. Een nieuwe relatie wilde mijn vader wel heel graag, maar ja… hij wilde alleen een vrouw die precies volgens zijn wensen, in zijn precies gestructureerde leven paste. Dus een nieuwe relatie is er nooit van gekomen. Achteraf snap ik heel goed dat dat zo niet werkt, maar destijds wist ik niet beter dan het normaal was om alles aan mijn vader aan te passen. En dat waren vaak ook heel irrationale dingen. Zo mocht ik van hem bijvoorbeeld geen tampons gebruiken of meer dan één fles in de koelkastdeur zetten uit angst dat de deur kapot zou gaan. Maar goed, ik paste mij aan alles aan. Ik heb zelfs het op kamers gaan nog uitgesteld, zodat hij niet alleen hoefde te zijn. En ik ben mij daardoor ook pas laat gaan realiseren in wat voor een rare beperkende omgeving ik eigenlijk ben opgegroeid. Ik was 20 toen ik pas besefte dat het ook gewoon een mogelijkheid was om “nee” te zeggen en iets op mijn eigen manier te doen.
Ik heb verder geen broers of zussen. Mijn vader en ik hadden dus alleen elkaar, en alhoewel hij vast heeft gedaan wat binnen zijn vermogen lag: ik heb nooit enige vorm van emotionele betrokkenheid ervaren. Mijn vader betaalde de rekeningen en daarmee was volgens mij wat hem betreft zijn aandeel in mijn opvoeding voldaan. Over mijn moeder of de dood van mijn moeder werd nooit gesproken. In mijn pubertijd heb ik echt een zware periode gehad (suïcidaal zelfs) en ik herinner me een keer dat ik letterlijk huilend en smekend om hulp voor hem heb gestaan, maar alle vorm van emoties werden genegeerd, dus dat ook. Dat ik nog leef en zonder drank- of drugsprobleem goed terecht ben gekomen is achteraf een klein wonder. Wel heb ik nog steeds problemen met relaties en moeite met het omgaan met emoties, maar daarvoor ben ik nu in therapie.
Mijn therapeute vraagt mij waarom ik nog altijd contact heb met mijn vader. Maar buiten mij heeft hij niet zo veel in zijn leven, dus ik krijg het niet over mijn hart om met hem te breken. Alhoewel ik al lang geen plezier meer haal uit onze “relatie”. Ik heb het wel geprobeerd hoor! Ik ben een aantal jaren terug zelfs nog een week met hem op vakantie geweest (wat voor hem toen al zeker 10 jaar geleden was) in de veronderstelling dat, als je een week fulltime samen bent, er op een gegeven moment toch wel een gesprek op gang moet komen. Maar ook dat is niet gebeurd. Ik ben na die week gebroken teruggekomen en tot de conclusie gekomen dat het er gewoon niet in zit. Sindsdien beperk ik contact tot een minimum. Ik woon inmiddels in het buitenland, en vind het prettig om zo een fysieke reden te hebben voor de emotionele afstand die er toch al was. Corona is voor mij al helemaal een uitkomst: nu heb ik een goede reden om niet langs te hoeven komen. Ik bel 1x per week en dat wordt meestal na 5 minuten door hem afgerond omdat “de vaatwasser uitgeruimd moet worden”.
En eens in de zoveel tijd denk ik weer: “misschien moet ik zelf meer moeite doen, goed voorbeeld doet volgen” maar dat loopt altijd op een teleurstelling uit. Toen ik in 2019 een Kerstdiner met de hele familie (ooms, tantes, neven, nichten) had gepland en na een treinreis van 6 uur arriveerde kreeg ik van een tante te horen dat mijn vader net bij haar had afgebeld. Hij vond het toch wel wat veel gedoe. Toen ik de dag daarna bij hem thuis langs ging omdat ik wat af moest halen was hij vervolgens teleurgesteld dat ik na 15 minuten alweer ging. Maar ja: ik was ervan uitgegaan dat hij mij de hele avond met Kerst al zou zien en had de volgende dag volgepland met afspraken met de familie van mijn moeder. Met als resultaat dat ik weer het gevoel had dat ik enorm tekortschoot.
Maar goed, dit alles is slechts achtergrondinformatie… Zoals ik al eerder schreef is mijn vader de laatste jaren snel oud geworden. En dat in combinatie met zijn starre karakter maakt de situatie problematisch. Voor de problemen die er zijn, zijn eigenlijk makkelijke oplossingen. Maar ten eerste geeft hij niet toe dat er problemen zijn, ten tweede wil hij al helemaal geen hulp en als we hem dan uiteindelijke zo ver hebben dat hij wel hulp aanvaardt, moet het natuurlijk wel allemaal precies op zijn manier. Dus dan zit je met je goedbedoelde bedoelingen alsnog met een ontevreden persoon. Hij heeft gelukkig wel al jaren een poetshulp, maar het huis waar hij woont ziet er van buiten slecht onderhouden uit en de tuin is een wildernis. Zo erg, dat ik er regelmatig op aangesproken wordt. Maar als ik dát vervolgens tegen hem zeg en hint dat hij wellicht de tuinman weer eens kan laten komen, krijg ik de wind van voren.
Om een ander voorbeeld te geven:
Mijn vader kwakkelt met zijn gezondheid, mede omdat hij slecht en te weinig eet. Hiervoor is hij bij een internist, diëtist en weet ik veel wat allemaal geweest (en dat was al een heel gedoe om hem daar te krijgen). Conclusie: hij moet meer en gevarieerder eten. Moet lukken zou je zeggen, maar… Boodschappen wil hij persé zelf doen, maar hij wil maar één keer in de week (want: zaterdag is al jaren boodschappen-dag, een andere dag is uitgesloten). Hij kan geen auto meer rijden, dus gaat te voet. Hij wil geen boodschappenlijstje gebruiken, want hij wil het doen van boodschappen gebruiken als hersengymnastiek. Met als gevolg dat hij dus één keer per week boodschappen doet, 8 dingen koopt en het grootste deel van de week van boterhammen leeft. De poetsvrouw en een vriend hebben al vaker aangeboden voor hem boodschappen te doen: wil hij niet. Boodschappen online bestellen: kan hij niet (want: geen computer, smartphone of internet) én hij wil ook niet dat iemand anders het voor hem doet. Uiteindelijk hadden we na maanden van aandringen hem zo ver dat hij een abonnement op kant-en-klaar maaltijden nam. Maar die accepteren alleen bestellingen en betalingen per week. Dat wil mijn vader niet, want dan moet hij iedere week naar de bank om een overschrijving te deponeren. En internetbankieren heeft, wil en kan hij niet. Op mijn aanbod om te helpen met online betalen/bestellen wordt niet ingegaan. En daartoe kan ik hem ook niet dwingen.
En zo gaat het met álles. Eigenlijk heeft hij nieuwe brilglazen nodig, moet er nog voor twee jaar belastingaangifte gedaan worden, heeft hij nieuwe kleren en huishoudelijke apparaten nodig, maar er moet vooral een oplossing komen voor dat niet eten. En ik ben er inmiddels gewoon helemaal klaar mee. Het voelt alsof ik al jaren een ton met lood een heuvel op probeer te rollen. Door de regen en de modder. Naar iemand die vervolgens helemaal niet op die ton zit te wachten. Ik heb mijn hele jeugd al met dit rare gedrag moeten leven, ik heb mij ook heel erg lang verantwoordelijk gevoeld voor “het geluk” van mijn vader en ik heb er gewoon de energie niet meer voor. En ik meende door afstand te creëren alles eindelijk een plek te kunnen geven, maar nu begint hij oud en ziek te worden en wordt er opeens van alles van mij verwacht “omdat ik zijn dochter ben”. Maar hij is nooit een “vader” voor mij geweest en die paar mensen met wie mijn vader nog contact heeft begrijpen onze verstoorde relatie ook niet. Zij denken vanuit hun eigen perspectief dat ik, als enige dochter, de aangewezen persoon om op hem in te praten. Maar dat kan ik dus niet. Ten eerste ómdat ik zijn dochter ben en ik de laatste persoon ben van wie hij iets aanneemt (want: wat kan ík nou weten?!) en ten tweede omdat ik het (op dit moment) niet op kan brengen. Ik krijg in mijn therapie te horen dat ik geen energie moet steken in iemand die geen energie in mij steekt. Maar ja, het gaat er natuurlijk ook niet beter op worden en ik maak mij ook zorgen. Dus, ja… hoe kan ik hier nu het beste mee om gaan?
Het gaat om de relatie met mijn vader. Mijn vader is een lastige man. Mijn vader accepteert maar één manier, en dat is de zijne. Er is in zijn leven geen plaats voor emoties of andere persoonlijkheden. Alles wat “anders” of “gedoe” is, of erger nog “geld kost” is lastig en gebeurt niet. De man heeft geen hobby’s, geen interesses en doet, sinds hij een paar jaar geleden gestopt is met werken (hij is nu 67), helemaal niks. Sindsdien is hij snel oud geworden en nu hij kan dus ook veel niet meer. Ter vergelijking: mijn opa is 92 geworden en die maakte op die leeftijd een kwiekere indruk als mijn vader.
Mijn vader is ook alleen. Mijn ouders zijn begin jaren ’90 gescheiden. De reden hiervoor lijkt mij na bovenstaande alinea redelijk duidelijk. (Mijn vader heeft overigens serieus voorgesteld dat mijn moeder na de scheiding gewoon voor hem zou blijven koken en schoonmaken.) En een jaar later is mijn moeder overleden (de stress van de scheiding is haar te veel geworden). Mijn ouders waren samen sinds hun 15e/18e. Een nieuwe relatie wilde mijn vader wel heel graag, maar ja… hij wilde alleen een vrouw die precies volgens zijn wensen, in zijn precies gestructureerde leven paste. Dus een nieuwe relatie is er nooit van gekomen. Achteraf snap ik heel goed dat dat zo niet werkt, maar destijds wist ik niet beter dan het normaal was om alles aan mijn vader aan te passen. En dat waren vaak ook heel irrationale dingen. Zo mocht ik van hem bijvoorbeeld geen tampons gebruiken of meer dan één fles in de koelkastdeur zetten uit angst dat de deur kapot zou gaan. Maar goed, ik paste mij aan alles aan. Ik heb zelfs het op kamers gaan nog uitgesteld, zodat hij niet alleen hoefde te zijn. En ik ben mij daardoor ook pas laat gaan realiseren in wat voor een rare beperkende omgeving ik eigenlijk ben opgegroeid. Ik was 20 toen ik pas besefte dat het ook gewoon een mogelijkheid was om “nee” te zeggen en iets op mijn eigen manier te doen.
Ik heb verder geen broers of zussen. Mijn vader en ik hadden dus alleen elkaar, en alhoewel hij vast heeft gedaan wat binnen zijn vermogen lag: ik heb nooit enige vorm van emotionele betrokkenheid ervaren. Mijn vader betaalde de rekeningen en daarmee was volgens mij wat hem betreft zijn aandeel in mijn opvoeding voldaan. Over mijn moeder of de dood van mijn moeder werd nooit gesproken. In mijn pubertijd heb ik echt een zware periode gehad (suïcidaal zelfs) en ik herinner me een keer dat ik letterlijk huilend en smekend om hulp voor hem heb gestaan, maar alle vorm van emoties werden genegeerd, dus dat ook. Dat ik nog leef en zonder drank- of drugsprobleem goed terecht ben gekomen is achteraf een klein wonder. Wel heb ik nog steeds problemen met relaties en moeite met het omgaan met emoties, maar daarvoor ben ik nu in therapie.
Mijn therapeute vraagt mij waarom ik nog altijd contact heb met mijn vader. Maar buiten mij heeft hij niet zo veel in zijn leven, dus ik krijg het niet over mijn hart om met hem te breken. Alhoewel ik al lang geen plezier meer haal uit onze “relatie”. Ik heb het wel geprobeerd hoor! Ik ben een aantal jaren terug zelfs nog een week met hem op vakantie geweest (wat voor hem toen al zeker 10 jaar geleden was) in de veronderstelling dat, als je een week fulltime samen bent, er op een gegeven moment toch wel een gesprek op gang moet komen. Maar ook dat is niet gebeurd. Ik ben na die week gebroken teruggekomen en tot de conclusie gekomen dat het er gewoon niet in zit. Sindsdien beperk ik contact tot een minimum. Ik woon inmiddels in het buitenland, en vind het prettig om zo een fysieke reden te hebben voor de emotionele afstand die er toch al was. Corona is voor mij al helemaal een uitkomst: nu heb ik een goede reden om niet langs te hoeven komen. Ik bel 1x per week en dat wordt meestal na 5 minuten door hem afgerond omdat “de vaatwasser uitgeruimd moet worden”.
En eens in de zoveel tijd denk ik weer: “misschien moet ik zelf meer moeite doen, goed voorbeeld doet volgen” maar dat loopt altijd op een teleurstelling uit. Toen ik in 2019 een Kerstdiner met de hele familie (ooms, tantes, neven, nichten) had gepland en na een treinreis van 6 uur arriveerde kreeg ik van een tante te horen dat mijn vader net bij haar had afgebeld. Hij vond het toch wel wat veel gedoe. Toen ik de dag daarna bij hem thuis langs ging omdat ik wat af moest halen was hij vervolgens teleurgesteld dat ik na 15 minuten alweer ging. Maar ja: ik was ervan uitgegaan dat hij mij de hele avond met Kerst al zou zien en had de volgende dag volgepland met afspraken met de familie van mijn moeder. Met als resultaat dat ik weer het gevoel had dat ik enorm tekortschoot.
Maar goed, dit alles is slechts achtergrondinformatie… Zoals ik al eerder schreef is mijn vader de laatste jaren snel oud geworden. En dat in combinatie met zijn starre karakter maakt de situatie problematisch. Voor de problemen die er zijn, zijn eigenlijk makkelijke oplossingen. Maar ten eerste geeft hij niet toe dat er problemen zijn, ten tweede wil hij al helemaal geen hulp en als we hem dan uiteindelijke zo ver hebben dat hij wel hulp aanvaardt, moet het natuurlijk wel allemaal precies op zijn manier. Dus dan zit je met je goedbedoelde bedoelingen alsnog met een ontevreden persoon. Hij heeft gelukkig wel al jaren een poetshulp, maar het huis waar hij woont ziet er van buiten slecht onderhouden uit en de tuin is een wildernis. Zo erg, dat ik er regelmatig op aangesproken wordt. Maar als ik dát vervolgens tegen hem zeg en hint dat hij wellicht de tuinman weer eens kan laten komen, krijg ik de wind van voren.
Om een ander voorbeeld te geven:
Mijn vader kwakkelt met zijn gezondheid, mede omdat hij slecht en te weinig eet. Hiervoor is hij bij een internist, diëtist en weet ik veel wat allemaal geweest (en dat was al een heel gedoe om hem daar te krijgen). Conclusie: hij moet meer en gevarieerder eten. Moet lukken zou je zeggen, maar… Boodschappen wil hij persé zelf doen, maar hij wil maar één keer in de week (want: zaterdag is al jaren boodschappen-dag, een andere dag is uitgesloten). Hij kan geen auto meer rijden, dus gaat te voet. Hij wil geen boodschappenlijstje gebruiken, want hij wil het doen van boodschappen gebruiken als hersengymnastiek. Met als gevolg dat hij dus één keer per week boodschappen doet, 8 dingen koopt en het grootste deel van de week van boterhammen leeft. De poetsvrouw en een vriend hebben al vaker aangeboden voor hem boodschappen te doen: wil hij niet. Boodschappen online bestellen: kan hij niet (want: geen computer, smartphone of internet) én hij wil ook niet dat iemand anders het voor hem doet. Uiteindelijk hadden we na maanden van aandringen hem zo ver dat hij een abonnement op kant-en-klaar maaltijden nam. Maar die accepteren alleen bestellingen en betalingen per week. Dat wil mijn vader niet, want dan moet hij iedere week naar de bank om een overschrijving te deponeren. En internetbankieren heeft, wil en kan hij niet. Op mijn aanbod om te helpen met online betalen/bestellen wordt niet ingegaan. En daartoe kan ik hem ook niet dwingen.
En zo gaat het met álles. Eigenlijk heeft hij nieuwe brilglazen nodig, moet er nog voor twee jaar belastingaangifte gedaan worden, heeft hij nieuwe kleren en huishoudelijke apparaten nodig, maar er moet vooral een oplossing komen voor dat niet eten. En ik ben er inmiddels gewoon helemaal klaar mee. Het voelt alsof ik al jaren een ton met lood een heuvel op probeer te rollen. Door de regen en de modder. Naar iemand die vervolgens helemaal niet op die ton zit te wachten. Ik heb mijn hele jeugd al met dit rare gedrag moeten leven, ik heb mij ook heel erg lang verantwoordelijk gevoeld voor “het geluk” van mijn vader en ik heb er gewoon de energie niet meer voor. En ik meende door afstand te creëren alles eindelijk een plek te kunnen geven, maar nu begint hij oud en ziek te worden en wordt er opeens van alles van mij verwacht “omdat ik zijn dochter ben”. Maar hij is nooit een “vader” voor mij geweest en die paar mensen met wie mijn vader nog contact heeft begrijpen onze verstoorde relatie ook niet. Zij denken vanuit hun eigen perspectief dat ik, als enige dochter, de aangewezen persoon om op hem in te praten. Maar dat kan ik dus niet. Ten eerste ómdat ik zijn dochter ben en ik de laatste persoon ben van wie hij iets aanneemt (want: wat kan ík nou weten?!) en ten tweede omdat ik het (op dit moment) niet op kan brengen. Ik krijg in mijn therapie te horen dat ik geen energie moet steken in iemand die geen energie in mij steekt. Maar ja, het gaat er natuurlijk ook niet beter op worden en ik maak mij ook zorgen. Dus, ja… hoe kan ik hier nu het beste mee om gaan?
dinsdag 11 mei 2021 om 15:17
Hier ook veel herkenning. Andere voorgeschiedenis, maar alles wat je daarna schrijft is bij mijn vader nog veel erger.
Ik heb ook contact opgenomen met bemoeizorg, ouderenverpleegkundige en huisarts maar die bereiken ook niks bij hem. Ik heb het contact niet verbroken, we bellen twee keer in de week om te checken of hij nog leeft (hele korte gesprekjes, letterlijk leef je nog ja, nou tot de volgende keer maar weer) en een hele enkele keer drinkt hij hier koffie of eet hij mee.
En verder laat ik het los. Wat de buurt ervan denkt, vast heel erg veel. Maar het interesseert me niet. Ik ben namelijk degene die weet hoe het echt zit en weet dat er geen redden aan is. Het is de enige manier om het voor mij dragelijk te houden anders ga ik er aan onderdoor.
Ik zou jou echt aanraden hetzelfde te doen.
Ik heb ook contact opgenomen met bemoeizorg, ouderenverpleegkundige en huisarts maar die bereiken ook niks bij hem. Ik heb het contact niet verbroken, we bellen twee keer in de week om te checken of hij nog leeft (hele korte gesprekjes, letterlijk leef je nog ja, nou tot de volgende keer maar weer) en een hele enkele keer drinkt hij hier koffie of eet hij mee.
En verder laat ik het los. Wat de buurt ervan denkt, vast heel erg veel. Maar het interesseert me niet. Ik ben namelijk degene die weet hoe het echt zit en weet dat er geen redden aan is. Het is de enige manier om het voor mij dragelijk te houden anders ga ik er aan onderdoor.
Ik zou jou echt aanraden hetzelfde te doen.
dinsdag 11 mei 2021 om 15:37
DeernHH schreef: ↑11-05-2021 14:44Wij kunnen elkaar inderdaad de hand schudden. Ik herken bijna alles wat je schrijft. Afgezien dat hij gelukkig nooit voor de deur zou staan (want hij gaat sowieso nergens naartoe) en de reden dat ik hem zo min mogelijk over mijn privé leven vertel is omdat hij het niet begrijpt (als in: na een jaar nog vragen of wij in ons land ook last hebben van Corona) het niet onthoudt (Maar pap, dat heb ik je de vorige week ook al verteld, en de week daarvoor ook en de week daarvoor ook.), en het enorme talent bezit om iets wat hij zelf verdraaid heeft als waarheid te beschouwen en dàt kan hij zich dan vervolgens wel weer iedere week helder voor de geest halen. Waardoor ik hem de komende maanden weer iedere week uit kan leggen het toch écht niet waar is dat bijv. een goede vriend over wie ik terloops iets heb verteld mijn nieuwe partner is.
dat klinkt overigens meer als dementie... is daar al naar gekeken?
dinsdag 11 mei 2021 om 15:38
Mijn tactiek:
- niet zijn problemen willen oplossen of voorkomen. Hij wil het namelijk niet van mij horen als ik ergens de nadelen van benoem. Dan ben ik negatief of begrijp ik het niet. Bijvoorbeeld als hij weer eens een situatie verdraaid naar iets wat hij heel graag wil, terwijl ik al zie dat het niet gaat uitkomen. ('normale' mensen geven vrij duidelijk aan dat ze iets niet willen bijvoorbeeld, maar hij snapt hints niet dus je moet HEEL duidelijk zijn). Het is beter als hij zelf erachter komt dat het niet gaat lukken.
- Zelfde met zijn gezondheid; hij moet eigenlijk een operatie krijgen en zijn medicijnen beter innemen, maar dat doet hij niet; dan maar niet. Hij heeft nog wat andere klachten maar daar wil hij geen onderzoek voor; dan niet.
- Weinig over mijzelf vertellen, zoveel mogelijk algemeenheden. Allemaal uit zelfbescherming. Over vakantieplannen, hobbies etc. ben ik altijd vaag of 'ik weet het nog niet'.
- Wat soms werkt bij mijn vader is om een grapje te maken als vorm van tegengas. Bijvoorbeeld over die tuin (die van mij is te netjes, maar die van de buren heeft teveel onkruid) dan zeg ik; dat vond je toch juist mooi, de natuur zijn gang laten gaan? Of soms heel duidelijk: het is mijn tuin. (Dit laatste klinkt misschien normaal, maar het heeft mij veel tijd en moed gekost om dit te kunnen, vanuit mijn aangeleerde rol als kind sprak ik hem namelijk nooit tegen om gedoe te voorkomen).
Ik vind het wel confronterend om hem achteruit te zien gaan op relatief jonge leeftijd. En achter die koppigheid en wereldvreemdheid bedoeld hij het allemaal wel goed. Maar ik ben erg waakzaam dat hij niet mijn leven overneemt.
- niet zijn problemen willen oplossen of voorkomen. Hij wil het namelijk niet van mij horen als ik ergens de nadelen van benoem. Dan ben ik negatief of begrijp ik het niet. Bijvoorbeeld als hij weer eens een situatie verdraaid naar iets wat hij heel graag wil, terwijl ik al zie dat het niet gaat uitkomen. ('normale' mensen geven vrij duidelijk aan dat ze iets niet willen bijvoorbeeld, maar hij snapt hints niet dus je moet HEEL duidelijk zijn). Het is beter als hij zelf erachter komt dat het niet gaat lukken.
- Zelfde met zijn gezondheid; hij moet eigenlijk een operatie krijgen en zijn medicijnen beter innemen, maar dat doet hij niet; dan maar niet. Hij heeft nog wat andere klachten maar daar wil hij geen onderzoek voor; dan niet.
- Weinig over mijzelf vertellen, zoveel mogelijk algemeenheden. Allemaal uit zelfbescherming. Over vakantieplannen, hobbies etc. ben ik altijd vaag of 'ik weet het nog niet'.
- Wat soms werkt bij mijn vader is om een grapje te maken als vorm van tegengas. Bijvoorbeeld over die tuin (die van mij is te netjes, maar die van de buren heeft teveel onkruid) dan zeg ik; dat vond je toch juist mooi, de natuur zijn gang laten gaan? Of soms heel duidelijk: het is mijn tuin. (Dit laatste klinkt misschien normaal, maar het heeft mij veel tijd en moed gekost om dit te kunnen, vanuit mijn aangeleerde rol als kind sprak ik hem namelijk nooit tegen om gedoe te voorkomen).
Ik vind het wel confronterend om hem achteruit te zien gaan op relatief jonge leeftijd. En achter die koppigheid en wereldvreemdheid bedoeld hij het allemaal wel goed. Maar ik ben erg waakzaam dat hij niet mijn leven overneemt.
dinsdag 11 mei 2021 om 16:25
Ik ben geen psycholoog maar als de man inderdaad autistisch is, of hoe noem je dat, een stoornis in het spectrum heeft, dan verwacht ik niet veel qua zelfreflectie over zaaien en oogsten.
Geef mensen geen informatie waar ze niet mee om kunnen gaan.
dinsdag 11 mei 2021 om 17:00
Het gaat niet om zelfreflectie van vader, maar om to.KooktMetKnoflook schreef: ↑11-05-2021 16:25Ik ben geen psycholoog maar als de man inderdaad autistisch is, of hoe noem je dat, een stoornis in het spectrum heeft, dan verwacht ik niet veel qua zelfreflectie over zaaien en oogsten.
Je moet heel ver naast je neerleggen wat de ander verwacht, denkt, etc, bij sommige mensen.
Mijn vader wil (letterlijk) elke maand een paar 100 euro on mee te beginnen, een andere auto is ook steeds onderwerp van gesprek, en ik had ook moeten meebetalen aan zijn huis, en met zijn verjaardag pre corona stuurde hij folders van cruises die mijn man voor hem en een select gezelschap kon betalen.
Das best dapper voor iemand die mijn verjaardag niet eens weet en mijn naam verkeerd spelt.
Ik verwacht nul zelfreflectie van zo iemand, maar dat gevoel van nooit genoeg bij mezelf, dat redeneer ik dus zo voor mezelf weg.
Moet je je eens voorstellen dat je je zelf zo naar iemand gedraagt!
dinsdag 11 mei 2021 om 17:05
Ja, hij is bij een neuroloog geweest. Ik dacht eerst ook aan dementie, maar hij lijkt het probleem ook alleen bij mij te hebben. Ik heb mijn vermoeden wel eens in de groep gegooid, maar beste vriend/poetsvrouw/tante zeggen deze ervaring niet te delen. Hij zegt ook altijd mij niet te kunnen verstaan, (zo denk ik bijv. al mijn hele leven dat ik veel te snel praat, maar afgezien van mijn vader heeft niemand zich hierover ooit bezwaard) maar volgens de anderen is met zijn gehoor niks mis. We gooien het er nu op dat hij op de een of andere manier zo lang als einzelgänger leeft, dat hij het een beetje is verleerd om informatie van iemand anders in zichzelf op te nemen. En dan name telefoongesprekken. Wat hij op de televisie ziet kan hij altijd prima navertellen.
(NB: nu weet ik dat Parkinson samen gaat met een vorm van dementie, maar zoals ik het begrepen heb manifesteert zich dat op een andere manier. Dus problemen met het "bewegings-geheugen" en niet met het "feiten-geheugen".)
dinsdag 11 mei 2021 om 17:11
Als ik jou zo lees TO dan zoek je een manier om enerzijds zoveel mogelijk los te laten maar hem anderszijds niet in de steek te laten.
Het gedrag wat je omschrijft is , naast het vermoedelijk autistische stuk, best vreemd voor een 67 jarige. Ik vraag me ook af of er misschien al dementie is begonnen zoals iemand al noemde.
Heb je dat al besproken met je huisarts?
Verder denk ik dat je vader een ambulant ondersteuner nodig heeft. Jij woont ver weg, dus jij kunt maar zeer beperkt mantelzorger zijn voor hem, maar ook door de emotionele schade die het jou brengt moet je eigenlijk geen mantelzorger zijn.
Ik denk dat je het beste contact kunt opnemen met de huisarts of POH ouderen van je vader en de situatie met hun bespreken en vragen om ambulante ondersteuning voor hem. Je kunt ook uitleggen waarom jij dit niet kunt en zou zeker ook de emotionele schade die dit brengt bij jou benoemen.
Een ambulant ondersteuner kan zorg inschakelen en coördineren, maar ook de post doen. Er zijn boodschappenservices in veel plaatsen, ook voor ouderen, die bellen en dan kun je doorgeven wat hij nodig heeft, dat kan de ambulant ondersteuner ook regelen.
Er is een maaltijdservice die wekelijks bezorgt aan huis en de betaling via een automatische afschrijving laat verlopen.
AO kan ook mee voor een bril, of een belastingaangifte doen.
Als jij dit ingang zet kun je het daarna voor een groot deel loslaten en dan ben 1e contactpersoon die gebeld wordt bij veranderingen.
Misschien is dit een manier. Sterkte!
Het gedrag wat je omschrijft is , naast het vermoedelijk autistische stuk, best vreemd voor een 67 jarige. Ik vraag me ook af of er misschien al dementie is begonnen zoals iemand al noemde.
Heb je dat al besproken met je huisarts?
Verder denk ik dat je vader een ambulant ondersteuner nodig heeft. Jij woont ver weg, dus jij kunt maar zeer beperkt mantelzorger zijn voor hem, maar ook door de emotionele schade die het jou brengt moet je eigenlijk geen mantelzorger zijn.
Ik denk dat je het beste contact kunt opnemen met de huisarts of POH ouderen van je vader en de situatie met hun bespreken en vragen om ambulante ondersteuning voor hem. Je kunt ook uitleggen waarom jij dit niet kunt en zou zeker ook de emotionele schade die dit brengt bij jou benoemen.
Een ambulant ondersteuner kan zorg inschakelen en coördineren, maar ook de post doen. Er zijn boodschappenservices in veel plaatsen, ook voor ouderen, die bellen en dan kun je doorgeven wat hij nodig heeft, dat kan de ambulant ondersteuner ook regelen.
Er is een maaltijdservice die wekelijks bezorgt aan huis en de betaling via een automatische afschrijving laat verlopen.
AO kan ook mee voor een bril, of een belastingaangifte doen.
Als jij dit ingang zet kun je het daarna voor een groot deel loslaten en dan ben 1e contactpersoon die gebeld wordt bij veranderingen.
Misschien is dit een manier. Sterkte!
dinsdag 11 mei 2021 om 17:21
Ik zou het hele idee loslaten dat het gaat zoals jij wil. Wat je wil ga je niet krijgen.
Je zou zijn huisarts eens kunnen bellen en vragen om een huisbezoek met als doel om casemanagement of ambulante begeleiding te starten. Daarnaast zou ik voor jezelf een plan maken wat je wel kan investeren. Kan je 1x per per maand langs om een uurtje de meest noodzakelijke dingen te doen. Zodra hij tegen gas geeft, geef je aan: ik kwam om te helpen, maar wanneer je dat tegen houdt ga ik weg (en ook doen wanneer hij niet bij draait).
Doe wat je kan binnen je grenzen, niet meer en niet minder. Wees duidelijk over je grenzen. Kijk wat je digitaal voor hem kan en mag regelen en houdt hij de boot af, dan niet.
Het blijft een last, het zal niet veranderen.
Je zou zijn huisarts eens kunnen bellen en vragen om een huisbezoek met als doel om casemanagement of ambulante begeleiding te starten. Daarnaast zou ik voor jezelf een plan maken wat je wel kan investeren. Kan je 1x per per maand langs om een uurtje de meest noodzakelijke dingen te doen. Zodra hij tegen gas geeft, geef je aan: ik kwam om te helpen, maar wanneer je dat tegen houdt ga ik weg (en ook doen wanneer hij niet bij draait).
Doe wat je kan binnen je grenzen, niet meer en niet minder. Wees duidelijk over je grenzen. Kijk wat je digitaal voor hem kan en mag regelen en houdt hij de boot af, dan niet.
Het blijft een last, het zal niet veranderen.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
dinsdag 11 mei 2021 om 18:05
fifty schreef: ↑11-05-2021 17:11
Ik denk dat je het beste contact kunt opnemen met de huisarts of POH ouderen van je vader en de situatie met hun bespreken en vragen om ambulante ondersteuning voor hem. Je kunt ook uitleggen waarom jij dit niet kunt en zou zeker ook de emotionele schade die dit brengt bij jou benoemen.
Een ambulant ondersteuner kan zorg inschakelen en coördineren, maar ook de post doen. Er zijn boodschappenservices in veel plaatsen, ook voor ouderen, die bellen en dan kun je doorgeven wat hij nodig heeft, dat kan de ambulant ondersteuner ook regelen.
Er is een maaltijdservice die wekelijks bezorgt aan huis en de betaling via een automatische afschrijving laat verlopen.
AO kan ook mee voor een bril, of een belastingaangifte doen.
Bedankt voor de praktische tips, daar kan ik zeker wat mee!
Maaltijdservice heeft hij inderdaad een tijdje gehad, maar hij wil dus ook niet aan de automatische incasso's (heeft-ie nog nooit gedaan, dat vertrouwt hij niet) en hij vond het eten ook niet zo lekker, dus daar heeft hij zichzelf weer afgemeld. Ik heb nog aangeboden de (wekelijkse) automatische incasso via mij te laten lopen en dat hij mij dan maandelijks betaalt (want hij wil persé niet wekelijks betalen), maar dat wilde hij niet.
Voor geval van nood heb ik nu een AH-account voor hem ingericht, zodat ik in Nederland boodschappen kan laten bezorgen, maar Corona heeft mijn inkomsten ook zodanig aangetast dat ik het me niet kan veroorloven standaard voor twee huishoudens boodschappen te bekostigen. Plus dat de kans groot is dat de arme bezorger ten onverrichte zaken weer weg wordt gestuurd.
deernhh wijzigde dit bericht op 11-05-2021 19:01
0.66% gewijzigd
dinsdag 11 mei 2021 om 18:18
Dit iddlexis schreef: ↑11-05-2021 13:25het klinkt alsof je vader last heeft van een bepaalde beperking, iets in de richting van een autistische stoornis. het is nu waarschijnlijk te laat om precies uit te vinden wat er mis met hem is, maar het is voor jou misschien makkelijker om de situatie te accepteren wanneer je bedenkt dat je vaders gedrag voortkomt uit onvermogen en niet uit onwil.
Je kan niet veel meer dan steeds je hulp aanbieden en probeer het dan te accepteren wanneer hij die niet kan/wil aannemen. Blijf daar niet in hangen want meer kun je niet doen. Houdt goed contact met de huisarts. Zolang je vader geen gevaar voor zichzelf of de omgeving vormt kan je hem tot niets dwingen.
Als mensen je bellen met alarmerende verhalen, dan zeg je rustig dat je op de hoogte bent, dat je je vader oplossing hebt aangedragen maar dat hij daar niet voor openstaat en dat je hem wettelijk gezien niet kan dwingen. En dan vraag je aan de beller wat hij/zij verder voor ideeen heeft, dan leg je het probleem bij hen neer.
Aan het typen...
dinsdag 11 mei 2021 om 18:31
Ik heb niet álle reacties gelezen. Maar ik lees zo tussendoor heel veel vragen over of hij geen ASS stoornis heeft of andere diagnose.
Ik denk dan: wat doet het er toe? Je gaat er helemaal niks aan veranderen en hebt alleen maar meer het gevoel dat jij je nóg meer moet aanpassen want de beste man kan er immers niks aan doen...
Eens in je leven zul je echt voor jezelf moeten kiezen. Ikzelf doe dit door er puur functioneel te zijn voor een paar ingewikkelde familieleden en vooral verder persoonlijk niet betrokken te zijn en m'n leven privé voor hen te houden.
Je vader doet me heel erg denken aan de man van mijn moeder. Na jarenlange tirannie door m'n vader trouwde ze na zijn overlijden weer zo'n prachtexemplaar. Net toevallig dit weekend besloten dat ik die man niet meer hoef te zien omdat ik er klaar mee ben me in allerlei bochten te moeten wringen en van alles moet verduren. In dit geval een makkelijk besluit omdat het m'n vader niet is. Mijn moeder is dus zo iemand die alles maar weg bagatelliseert onder het mom van 'stoornissen' en 'hij kan er niks aan doen....' , wordt alsjeblieft niet zo iemand!
Ik denk dan: wat doet het er toe? Je gaat er helemaal niks aan veranderen en hebt alleen maar meer het gevoel dat jij je nóg meer moet aanpassen want de beste man kan er immers niks aan doen...
Eens in je leven zul je echt voor jezelf moeten kiezen. Ikzelf doe dit door er puur functioneel te zijn voor een paar ingewikkelde familieleden en vooral verder persoonlijk niet betrokken te zijn en m'n leven privé voor hen te houden.
Je vader doet me heel erg denken aan de man van mijn moeder. Na jarenlange tirannie door m'n vader trouwde ze na zijn overlijden weer zo'n prachtexemplaar. Net toevallig dit weekend besloten dat ik die man niet meer hoef te zien omdat ik er klaar mee ben me in allerlei bochten te moeten wringen en van alles moet verduren. In dit geval een makkelijk besluit omdat het m'n vader niet is. Mijn moeder is dus zo iemand die alles maar weg bagatelliseert onder het mom van 'stoornissen' en 'hij kan er niks aan doen....' , wordt alsjeblieft niet zo iemand!
dinsdag 11 mei 2021 om 20:36
Beste TO,
allereerst, wat vervelend dat je zo'n moeilijke jeugd hebt gehad. Ik denk dat het vooral verstandig is om je focus op jezelf te gaan verleggen. Je vader is een volwassen man en je mag er vanuit gaan dat hij voorzichzelf kan zorgen. Jij hebt nu de verantwoordelijkheid om voor jezelf te zorgen.
Ik vermoed dat je zelf niet inziet dat de waslijsten die je opnoemt eigenlijk reflecteren hoezeer je focus op je vader liggen en jullie ongezonde relatie. Je therapeut heeft dit allang doorzien en waarschijnlijk kan je dit zelf nog niet zien omdat je er midden in zit en niet anders hebt geleerd.
Ik vraag me af of jij jezelf herkent als codependent? Of als iemand met Self Love Deficit Disorder?
allereerst, wat vervelend dat je zo'n moeilijke jeugd hebt gehad. Ik denk dat het vooral verstandig is om je focus op jezelf te gaan verleggen. Je vader is een volwassen man en je mag er vanuit gaan dat hij voorzichzelf kan zorgen. Jij hebt nu de verantwoordelijkheid om voor jezelf te zorgen.
Ik vermoed dat je zelf niet inziet dat de waslijsten die je opnoemt eigenlijk reflecteren hoezeer je focus op je vader liggen en jullie ongezonde relatie. Je therapeut heeft dit allang doorzien en waarschijnlijk kan je dit zelf nog niet zien omdat je er midden in zit en niet anders hebt geleerd.
Ik vraag me af of jij jezelf herkent als codependent? Of als iemand met Self Love Deficit Disorder?
woensdag 12 mei 2021 om 12:06
Ik heb ook zo'n vader en ik heb daarom even dit hele topic doorgelezen. Ik herken veel van wat je schrijft en ik heb een paar maanden geleden ook een topic over mijn vader geopend (loep me maar) je verwoord precies wat ik maanden geleden heb geprobeerd te schrijven!
Mijn vader is zich onvoldoende bewust van het effect wat zijn onaangepaste, vreemde gedrag heeft op anderen. Hij kan mij daar in een publieke gelegenheid behoorlijk voor schut mee zetten. Hij kan enorm lomp en bot uit de hoek komen als hij iets slecht begrijpt, en begrijpt het ook niet als hij dan kritiek krijgt en wordt dan boos.
Alles moet altijd maar op zijn manier, ook als ik herhaallijk aangeef dat ik iets niet wil, iets raar is, of ik iets niet leuk/fijn vind. Hij verwaarloosd ook zichzelf op een gelijksoortige manier: in zijn geval hangen buren tasjes aan zijn voordeurklink met bakjes met restjes eten. Dat warmt hij blij op, maar dat heeft dan al een dag ongekoeld buiten gehangen. Ik vraag me daarom (en om heel veel andere redenen) af waarom mijn vader eigenlijk alleen woont. Ik erger me ook ondertussen gigantisch aan mijn familie, die het maar schouderophalend gladstrijkt: "ach, hij is nou eenmaal zo", "hij kan er niks aan doen". Ik merk dat ik ontzettend boos op dit soort reacties ben geworden. Ja, natuurlijk had hij wat aan zijn gedrag kunnen doen. Hij had ook in therapie kunnen gaan om de oorzaak te achterhalen. Maar hij heeft nooit. IETS. geprobeerd. Dat neem ik hem wel kwalijk, of hij nou ass hebt of niet. Je blijft verantwoordelijk voor je eigen gedrag en wat er uit je ongenuanceerde klep ontsnapt. Mijn vader is tevens nooit gediagnosticeerd, maar dat hij ASS zou moeten hebben staat als een paal boven water.
Een verschil is wel dat ik niet als mantelzorger optreedt en geen onderhoudverplichting voel of heb. Ik vind het goed dat je bemoeizorg hebt gebeld want ik heb daar de laatste keer nog over getwijfeld: Ik heb twee oudere broers en mijn vader is hertrouwd. Er komt dus wel eten op tafel en hulp langs. Maar mijn vader is overtuigd dat er niks mis met hem is en gaat heel beledigd zijn als er ineens (door mij) bemoeizorg op de stoep zou staan en zou ze meteen de deur wijzen. Voor mijn gevoel is dat dus ook geen oplossing.
Ik heb in november het contact telefonisch verbroken nadat ik vorig jaar een weekend op bezoek was waarbij hij me als een klein kind behandelde. Zo kwam hij aan met "een lintje om mee te knutselen" en hij begreep vervolgens niet dat ik me een beetje te oud voelde voor dat cadeau en het weigerde. Dat was al behoorlijk frustrerend, naast dat hij de rest van de dag niet naar me luisterde en ik bepaalde dingen moest blijven herhalen (ik ben lactoseintolerant, dus ik moest de hele dag bedanken voor koffiemelk. Dat landt dan vervolgens niet). Hij heeft ook zonder dat goed en wel te realiseren behoorlijk kwetsende opmerkingen gemaakt: Hij begrijpt bijvoorbeeld totaal niet waar mijn HBO opleiding over gaat, maar in plaats van vragen te stellen of daar meer over lezen gaat hij op een heel cynische manier reageren en vanuit een Jip en Janneketaal praten waardoor ik me niet serieus genomen voel. En dat krijg ik hem vervolgens ook niet aan zijn verstand..
Wat me opvalt bij mijn vader is dat hij teveel in het verleden blijft hangen (bijvoorbeeld dat lintje) en me daarmee nog als een klein kind aanspreekt. Ik vraag me dan af wat hij precies verwacht met dit gedrag. Hij kan ineens heel blij aankomen met dat er een evenement (concert, rommelmarkt, ...) is op de plek waar ik vroeger logopedie had (dat is 20 jaar geleden. Ik kom daar niet meer. Dus waarom is dit belangrijk volgens jou?), Maar dat hij ondertussen totaal niks begrijpt van mijn leven op dit moment (dus als voorbeeld mijn studie).
Ik heb het contact verbroken en het is het beste wat ik ooit heb gedaan. Ik vind dat hij ontzettend te kort gekomen is en dat hij te weinig heeft gedaan om normaal met me te (leren) communiceren. Ik heb te weinig verbetering gezien, ik vind niet dat ik hem nog zou moeten opvoeden en ik zie het niet zitten om nog 40 jaar dit soort onaangepast gedrag naar mijn hoofd te krijgen. Het is zo'n opluchting!
Sorry voor mijn ongenuanceerde verhaal. Ik wil niemand voor het hoofd stoten. Ik wil je erkenning geven vanuit mijn ervaring
Als je wilt kunnen we pb'en. Verder wens ik je veel sterkte en een dikke knuffel!
Mijn vader is zich onvoldoende bewust van het effect wat zijn onaangepaste, vreemde gedrag heeft op anderen. Hij kan mij daar in een publieke gelegenheid behoorlijk voor schut mee zetten. Hij kan enorm lomp en bot uit de hoek komen als hij iets slecht begrijpt, en begrijpt het ook niet als hij dan kritiek krijgt en wordt dan boos.
Alles moet altijd maar op zijn manier, ook als ik herhaallijk aangeef dat ik iets niet wil, iets raar is, of ik iets niet leuk/fijn vind. Hij verwaarloosd ook zichzelf op een gelijksoortige manier: in zijn geval hangen buren tasjes aan zijn voordeurklink met bakjes met restjes eten. Dat warmt hij blij op, maar dat heeft dan al een dag ongekoeld buiten gehangen. Ik vraag me daarom (en om heel veel andere redenen) af waarom mijn vader eigenlijk alleen woont. Ik erger me ook ondertussen gigantisch aan mijn familie, die het maar schouderophalend gladstrijkt: "ach, hij is nou eenmaal zo", "hij kan er niks aan doen". Ik merk dat ik ontzettend boos op dit soort reacties ben geworden. Ja, natuurlijk had hij wat aan zijn gedrag kunnen doen. Hij had ook in therapie kunnen gaan om de oorzaak te achterhalen. Maar hij heeft nooit. IETS. geprobeerd. Dat neem ik hem wel kwalijk, of hij nou ass hebt of niet. Je blijft verantwoordelijk voor je eigen gedrag en wat er uit je ongenuanceerde klep ontsnapt. Mijn vader is tevens nooit gediagnosticeerd, maar dat hij ASS zou moeten hebben staat als een paal boven water.
Een verschil is wel dat ik niet als mantelzorger optreedt en geen onderhoudverplichting voel of heb. Ik vind het goed dat je bemoeizorg hebt gebeld want ik heb daar de laatste keer nog over getwijfeld: Ik heb twee oudere broers en mijn vader is hertrouwd. Er komt dus wel eten op tafel en hulp langs. Maar mijn vader is overtuigd dat er niks mis met hem is en gaat heel beledigd zijn als er ineens (door mij) bemoeizorg op de stoep zou staan en zou ze meteen de deur wijzen. Voor mijn gevoel is dat dus ook geen oplossing.
Ik heb in november het contact telefonisch verbroken nadat ik vorig jaar een weekend op bezoek was waarbij hij me als een klein kind behandelde. Zo kwam hij aan met "een lintje om mee te knutselen" en hij begreep vervolgens niet dat ik me een beetje te oud voelde voor dat cadeau en het weigerde. Dat was al behoorlijk frustrerend, naast dat hij de rest van de dag niet naar me luisterde en ik bepaalde dingen moest blijven herhalen (ik ben lactoseintolerant, dus ik moest de hele dag bedanken voor koffiemelk. Dat landt dan vervolgens niet). Hij heeft ook zonder dat goed en wel te realiseren behoorlijk kwetsende opmerkingen gemaakt: Hij begrijpt bijvoorbeeld totaal niet waar mijn HBO opleiding over gaat, maar in plaats van vragen te stellen of daar meer over lezen gaat hij op een heel cynische manier reageren en vanuit een Jip en Janneketaal praten waardoor ik me niet serieus genomen voel. En dat krijg ik hem vervolgens ook niet aan zijn verstand..
Wat me opvalt bij mijn vader is dat hij teveel in het verleden blijft hangen (bijvoorbeeld dat lintje) en me daarmee nog als een klein kind aanspreekt. Ik vraag me dan af wat hij precies verwacht met dit gedrag. Hij kan ineens heel blij aankomen met dat er een evenement (concert, rommelmarkt, ...) is op de plek waar ik vroeger logopedie had (dat is 20 jaar geleden. Ik kom daar niet meer. Dus waarom is dit belangrijk volgens jou?), Maar dat hij ondertussen totaal niks begrijpt van mijn leven op dit moment (dus als voorbeeld mijn studie).
Ik heb het contact verbroken en het is het beste wat ik ooit heb gedaan. Ik vind dat hij ontzettend te kort gekomen is en dat hij te weinig heeft gedaan om normaal met me te (leren) communiceren. Ik heb te weinig verbetering gezien, ik vind niet dat ik hem nog zou moeten opvoeden en ik zie het niet zitten om nog 40 jaar dit soort onaangepast gedrag naar mijn hoofd te krijgen. Het is zo'n opluchting!
Sorry voor mijn ongenuanceerde verhaal. Ik wil niemand voor het hoofd stoten. Ik wil je erkenning geven vanuit mijn ervaring
Als je wilt kunnen we pb'en. Verder wens ik je veel sterkte en een dikke knuffel!
woensdag 12 mei 2021 om 12:24
Dat is fijn om te horen!Cypresshill schreef: ↑12-05-2021 12:19ik vind het te pijnlijk om mijn eigen verhaal te delen maar ben blij met de ervaringsverhalen van o.a. Zielzoeker. Het sterkt mij in het blijven afhouden van contact.
Heel veel sterkte gewenst
woensdag 12 mei 2021 om 12:29
Bij sommige mensen komt de hulp pas opgang wanneer het te laat is en zij zelf niet meer kunnen beslissen. Wanneer hij de dingen afzegt die jij regelt, dan regel je dus niets meer tot op een dag de huisarts of de GGD voor zijn deur staat en de instanties voor hem gaan beslissen omdat het niet anders meer kan. Bij sommige mensen moet het zo ver komen.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
woensdag 12 mei 2021 om 12:29
Respect voor hoe je ermee omgaat, TO. Het lijkt me een hele ingewikkelde weg en heel machteloos als iemand geen enkele hulp wil aanvaarden (of misschien zelfs niet erkent dat er een probleem is).
Zorg goed voor jezelf, je gaat je vader niet meer veranderen en - het allerbelangrijkste - je bent niet verantwoordelijk voor hem. Doe wat je (aan)kunt en probeer het daarnaast los te laten. Sterkte!
Zorg goed voor jezelf, je gaat je vader niet meer veranderen en - het allerbelangrijkste - je bent niet verantwoordelijk voor hem. Doe wat je (aan)kunt en probeer het daarnaast los te laten. Sterkte!
woensdag 12 mei 2021 om 12:32
Zielzoeker schreef: ↑12-05-2021 12:06Ik heb ook zo'n vader en ik heb daarom even dit hele topic doorgelezen. Ik herken veel van wat je schrijft en ik heb een paar maanden geleden ook een topic over mijn vader geopend (loep me maar) je verwoord precies wat ik maanden geleden heb geprobeerd te schrijven!
Mijn vader is zich onvoldoende bewust van het effect wat zijn onaangepaste, vreemde gedrag heeft op anderen. Hij kan mij daar in een publieke gelegenheid behoorlijk voor schut mee zetten. Hij kan enorm lomp en bot uit de hoek komen als hij iets slecht begrijpt, en begrijpt het ook niet als hij dan kritiek krijgt en wordt dan boos.
Alles moet altijd maar op zijn manier, ook als ik herhaallijk aangeef dat ik iets niet wil, iets raar is, of ik iets niet leuk/fijn vind. Hij verwaarloosd ook zichzelf op een gelijksoortige manier: in zijn geval hangen buren tasjes aan zijn voordeurklink met bakjes met restjes eten. Dat warmt hij blij op, maar dat heeft dan al een dag ongekoeld buiten gehangen. Ik vraag me daarom (en om heel veel andere redenen) af waarom mijn vader eigenlijk alleen woont. Ik erger me ook ondertussen gigantisch aan mijn familie, die het maar schouderophalend gladstrijkt: "ach, hij is nou eenmaal zo", "hij kan er niks aan doen". Ik merk dat ik ontzettend boos op dit soort reacties ben geworden. Ja, natuurlijk had hij wat aan zijn gedrag kunnen doen. Hij had ook in therapie kunnen gaan om de oorzaak te achterhalen. Maar hij heeft nooit. IETS. geprobeerd. Dat neem ik hem wel kwalijk, of hij nou ass hebt of niet. Je blijft verantwoordelijk voor je eigen gedrag en wat er uit je ongenuanceerde klep ontsnapt. Mijn vader is tevens nooit gediagnosticeerd, maar dat hij ASS zou moeten hebben staat als een paal boven water.
Een verschil is wel dat ik niet als mantelzorger optreedt en geen onderhoudverplichting voel of heb. Ik vind het goed dat je bemoeizorg hebt gebeld want ik heb daar de laatste keer nog over getwijfeld: Ik heb twee oudere broers en mijn vader is hertrouwd. Er komt dus wel eten op tafel en hulp langs. Maar mijn vader is overtuigd dat er niks mis met hem is en gaat heel beledigd zijn als er ineens (door mij) bemoeizorg op de stoep zou staan en zou ze meteen de deur wijzen. Voor mijn gevoel is dat dus ook geen oplossing.
Ik heb in november het contact telefonisch verbroken nadat ik vorig jaar een weekend op bezoek was waarbij hij me als een klein kind behandelde. Zo kwam hij aan met "een lintje om mee te knutselen" en hij begreep vervolgens niet dat ik me een beetje te oud voelde voor dat cadeau en het weigerde. Dat was al behoorlijk frustrerend, naast dat hij de rest van de dag niet naar me luisterde en ik bepaalde dingen moest blijven herhalen (ik ben lactoseintolerant, dus ik moest de hele dag bedanken voor koffiemelk. Dat landt dan vervolgens niet). Hij heeft ook zonder dat goed en wel te realiseren behoorlijk kwetsende opmerkingen gemaakt: Hij begrijpt bijvoorbeeld totaal niet waar mijn HBO opleiding over gaat, maar in plaats van vragen te stellen of daar meer over lezen gaat hij op een heel cynische manier reageren en vanuit een Jip en Janneketaal praten waardoor ik me niet serieus genomen voel. En dat krijg ik hem vervolgens ook niet aan zijn verstand..
Wat me opvalt bij mijn vader is dat hij teveel in het verleden blijft hangen (bijvoorbeeld dat lintje) en me daarmee nog als een klein kind aanspreekt. Ik vraag me dan af wat hij precies verwacht met dit gedrag. Hij kan ineens heel blij aankomen met dat er een evenement (concert, rommelmarkt, ...) is op de plek waar ik vroeger logopedie had (dat is 20 jaar geleden. Ik kom daar niet meer. Dus waarom is dit belangrijk volgens jou?), Maar dat hij ondertussen totaal niks begrijpt van mijn leven op dit moment (dus als voorbeeld mijn studie).
Ik heb het contact verbroken en het is het beste wat ik ooit heb gedaan. Ik vind dat hij ontzettend te kort gekomen is en dat hij te weinig heeft gedaan om normaal met me te (leren) communiceren. Ik heb te weinig verbetering gezien, ik vind niet dat ik hem nog zou moeten opvoeden en ik zie het niet zitten om nog 40 jaar dit soort onaangepast gedrag naar mijn hoofd te krijgen. Het is zo'n opluchting!
Sorry voor mijn ongenuanceerde verhaal. Ik wil niemand voor het hoofd stoten. Ik wil je erkenning geven vanuit mijn ervaring
Als je wilt kunnen we pb'en. Verder wens ik je veel sterkte en een dikke knuffel!
Sommige dingen zijn zo herkenbaar. Dat voor aap zetten bijvoorbeeld. Mijn vader doet dat ook altijd. In een restaurant, als ze per ongeluk cola ipv de bestelde cassis brengen bijvoorbeeld. Of als hij ergens gelezen heeft dat iets x kost en eenmaal bij de kassa blijkt het y te zijn. En y is dan 50 cent meer. Of als hij online een fout ziet. Dan gaat hij de gemeente een ellenlange brief schrijven dat ze een fout hebben staan op hun website. Dat vindt hij heerlijk. Maar eens naar zijn eigen puinhoop die leven heet kijken is er niet bij. Ik heb van zulke beschamende situaties extreme voorbeelden die ik hier niet eens durf te schrijven.
donderdag 13 mei 2021 om 11:21
Ik voel me inmiddels een stuk minder vreemd in mijn situatie nu ik dit topic heb gevonden. Dat is ergens wel een geruststelling.
Ik vraag me heel veel af over dit soort vaders/ouders/gezinssituaties.
-hoe dan? Wie vond het ooit een goed idee om met zo'n zonderling figuur de zorg voor een baby te beginnen? (Die vraag is een soort taboe merk ik maar ik stel hem toch);
- De omgeving (bijvoorbeeld de buren die eten aan mijn vaders deur hingen, er van uitgaande dat ze hem willen helpen omdat ze hem zielig vinden): waarom hebben die niet bemoeizorg gebeld of een maatschappelijk werker getipt? Ik lees in geen van de voorbeelden dat er iemand over de vloer kwam om te kijken of het wel snor zit dat hier kinderen aan blootgesteld worden.
- de rechter die in TO haar situatie ook daadwerkelijk de voogtij heeft afgegeven, zonder zichzelf achter de oren te krabben en te denken: "naaahhh... Dat lijkt me geen goed idee als ik de thuissituatie zo beoordeel"
Ik merk dat dit me best wat doet. Maar misschien is dat wel omdat ik nog maar kort geleden het contact heb verbroken, zelf nog in een soort rouwverwerking zit, en nog met veel van dit soort boze vragen zit hoe zijn gedrag ooit zo ver heeft kunnen komen
Ik vraag me heel veel af over dit soort vaders/ouders/gezinssituaties.
-hoe dan? Wie vond het ooit een goed idee om met zo'n zonderling figuur de zorg voor een baby te beginnen? (Die vraag is een soort taboe merk ik maar ik stel hem toch);
- De omgeving (bijvoorbeeld de buren die eten aan mijn vaders deur hingen, er van uitgaande dat ze hem willen helpen omdat ze hem zielig vinden): waarom hebben die niet bemoeizorg gebeld of een maatschappelijk werker getipt? Ik lees in geen van de voorbeelden dat er iemand over de vloer kwam om te kijken of het wel snor zit dat hier kinderen aan blootgesteld worden.
- de rechter die in TO haar situatie ook daadwerkelijk de voogtij heeft afgegeven, zonder zichzelf achter de oren te krabben en te denken: "naaahhh... Dat lijkt me geen goed idee als ik de thuissituatie zo beoordeel"
Ik merk dat dit me best wat doet. Maar misschien is dat wel omdat ik nog maar kort geleden het contact heb verbroken, zelf nog in een soort rouwverwerking zit, en nog met veel van dit soort boze vragen zit hoe zijn gedrag ooit zo ver heeft kunnen komen
donderdag 13 mei 2021 om 11:48
Als jongere kinderen met zulke vaders opgescheept zitten dan hoop ik met heel mijn hart dat er iemand ingrijpt. Maar ik weet ook dat mijn vader ook een extreem goede toneelspeler is. Op een verjaardag kan je er een prima gesprek mee voeren. Als ik daarna mijn ervaringen met hem zou vertellen, dan zou ik niet geloofd worden. Als zulke vaders bij een rechter ook mooi weer spelen dan zal er al gauw gedacht worden dat het allemaal wel meevalt.Zielzoeker schreef: ↑13-05-2021 11:21Ik voel me inmiddels een stuk minder vreemd in mijn situatie nu ik dit topic heb gevonden. Dat is ergens wel een geruststelling.
Ik vraag me heel veel af over dit soort vaders/ouders/gezinssituaties.
-hoe dan? Wie vond het ooit een goed idee om met zo'n zonderling figuur de zorg voor een baby te beginnen? (Die vraag is een soort taboe merk ik maar ik stel hem toch);
- De omgeving (bijvoorbeeld de buren die eten aan mijn vaders deur hingen, er van uitgaande dat ze hem willen helpen omdat ze hem zielig vinden): waarom hebben die niet bemoeizorg gebeld of een maatschappelijk werker getipt? Ik lees in geen van de voorbeelden dat er iemand over de vloer kwam om te kijken of het wel snor zit dat hier kinderen aan blootgesteld worden.
- de rechter die in TO haar situatie ook daadwerkelijk de voogtij heeft afgegeven, zonder zichzelf achter de oren te krabben en te denken: "naaahhh... Dat lijkt me geen goed idee als ik de thuissituatie zo beoordeel"
Ik merk dat dit me best wat doet. Maar misschien is dat wel omdat ik nog maar kort geleden het contact heb verbroken, zelf nog in een soort rouwverwerking zit, en nog met veel van dit soort boze vragen zit hoe zijn gedrag ooit zo ver heeft kunnen komen
Zelf heb ik dankzij mijn moeder wel een redelijk normale jeugd gehad. Mijn vader was altijd wel wat apart maar niet heel ernstig en mijn moeder leidde alles in goede banen. Zijn rare gedrag is zich in mijn puberteit ook pas extremer gaan ontwikkelen en mijn moeder is pas weggegaan toen ik al uit huis was.
Wat jij zegt over dat dit topic je veel doet, dat herken ik ook. Ik praat er verder nooit over met iemand omdat het niet uit te leggen is.
donderdag 13 mei 2021 om 12:03
Ik heb heel lang gehoopt dat we dit voor konden zijn. Maar inmiddels hoop ik dat wat jij zegt zo snel mogelijk gebeurt. Alleen dan zal het een fysieke oorzaak moeten hebben, want op andere vlakken kan het niet meer slechter dan nu. Maar het gekke is, mijn vader is al behoorlijk op leeftijd, je blaast hem zo omver, denk dat hij amper 50 kg weegt, krijgt zelfs weet ik veel wat voor bijvoeding van de huisarts (dat weet ik dan weer via familie, hij zal het mij niet vertellen) maar fysiek blijft hij vooralsnog heel behoorlijk overeind.viva-amber schreef: ↑12-05-2021 12:29Bij sommige mensen komt de hulp pas opgang wanneer het te laat is en zij zelf niet meer kunnen beslissen. Wanneer hij de dingen afzegt die jij regelt, dan regel je dus niets meer tot op een dag de huisarts of de GGD voor zijn deur staat en de instanties voor hem gaan beslissen omdat het niet anders meer kan. Bij sommige mensen moet het zo ver komen.
donderdag 13 mei 2021 om 12:44
Wat ik vooral ga missen als kiespijn (naast zijn nutteloze annekdotes over dingen/voorwerpen/gebeurtenissen/plekken uit mijn kindertijd):
... is zijn kritiek op de keuzes die ik maak over mijn huidige leven en hij niet begrijpt.
- ik heb een keer 3 maanden bij een vriend ingewoond, omdat ik ruzie had in mijn studentenhuis en de huisgenoot waarmee ik ruzie had had opgezegd. Dus gewoon om wat tijd te overbruggen. Fijn dat dat geregeld is. Maar in plaats van blij voor me te zijn bleerde hij alleen over dubbele huur en dat ik huur verspilde van mijn eigen kamer. Terwijl ik me echt onveilig voelde in dat huis en ook al naar andere oplossingen had gezocht.
-toen ik ging lenen bij duo voor mijn HBO opleiding (daarvoor leefde ik van mijn spaargeld) reageerde mijn vader ook onbeschoft.
Heel bot. Hij zei met een dom lachje: "maar kan je dan niet consuminderen. Huhu. " Ipv te vragen waarom ik ga lenen om het beter te begrijpen.
Studentenleven is duur. Collegegeld is duur. Kamerhuur is duur. En dan komt hij met consuminderen. Ga maar in een vuilnisbak leven want lenen is uit den boze. Dan snap je er ook weer eens niks van
-ook jaren geleden: "maar waarom ga je dan naar rijschool x ?" (Met een cynische ondertoon, het was een aangepaste rijschool)
"Nou omdat ik het daar fijner heb"
En daar komt het: "ow, betaal je dan om het fijn te hebben" (met ook weer een of ander schaapachtig lachje).
Dus ik mag het niet fijn hebben. Want dat kost geld. Geld is belangrijker dan mijn gevoel. En volgens mij kies ik mijn rijschool zelf en betaal ik hem zelf. Donder op man.
Dus ik heb vaak gedacht: "waarom steun je me niet? Kan je je kritiek eens voor je houden en niet blij voor me zijn? Kan je me niet steunen in de keuzes die ik maak en vertrouwen in mij hebben dat ik de goede beslissing maak?
Dit is een vorm van respect en inlevingsvermogen wat ik bij hem heb gemist en wat me heel erg diep heeft gekwetst.
... is zijn kritiek op de keuzes die ik maak over mijn huidige leven en hij niet begrijpt.
- ik heb een keer 3 maanden bij een vriend ingewoond, omdat ik ruzie had in mijn studentenhuis en de huisgenoot waarmee ik ruzie had had opgezegd. Dus gewoon om wat tijd te overbruggen. Fijn dat dat geregeld is. Maar in plaats van blij voor me te zijn bleerde hij alleen over dubbele huur en dat ik huur verspilde van mijn eigen kamer. Terwijl ik me echt onveilig voelde in dat huis en ook al naar andere oplossingen had gezocht.
-toen ik ging lenen bij duo voor mijn HBO opleiding (daarvoor leefde ik van mijn spaargeld) reageerde mijn vader ook onbeschoft.
Heel bot. Hij zei met een dom lachje: "maar kan je dan niet consuminderen. Huhu. " Ipv te vragen waarom ik ga lenen om het beter te begrijpen.
Studentenleven is duur. Collegegeld is duur. Kamerhuur is duur. En dan komt hij met consuminderen. Ga maar in een vuilnisbak leven want lenen is uit den boze. Dan snap je er ook weer eens niks van
-ook jaren geleden: "maar waarom ga je dan naar rijschool x ?" (Met een cynische ondertoon, het was een aangepaste rijschool)
"Nou omdat ik het daar fijner heb"
En daar komt het: "ow, betaal je dan om het fijn te hebben" (met ook weer een of ander schaapachtig lachje).
Dus ik mag het niet fijn hebben. Want dat kost geld. Geld is belangrijker dan mijn gevoel. En volgens mij kies ik mijn rijschool zelf en betaal ik hem zelf. Donder op man.
Dus ik heb vaak gedacht: "waarom steun je me niet? Kan je je kritiek eens voor je houden en niet blij voor me zijn? Kan je me niet steunen in de keuzes die ik maak en vertrouwen in mij hebben dat ik de goede beslissing maak?
Dit is een vorm van respect en inlevingsvermogen wat ik bij hem heb gemist en wat me heel erg diep heeft gekwetst.
