Relaties
alle pijlers
Het enige wat tussen ons in staat
woensdag 27 oktober 2021 om 10:08
Beste VIVA forummers,
Ik lees bijna dagelijks mee op het forum en zou graag mijn probleem aan jullie voorleggen. Ik ben benieuwd of er andere mensen in eenzelfde soort situatie zitten of hebben gezeten en inzichten kunnen geven.
Mijn vriend en ik hebben al vier jaar een hele fijne relatie. We werken allebei en doen veel leuke dingen samen, maar ook apart. Hij heeft ongeveer twee jaar geleden een burn-out/identiteitscrisis gehad, vanwege zijn strenggelovige opvoeding. Hij wist niet meer wie hij was, wat belangrijk was en of hij het wel 'goed' deed. Het gaat nu gelukkig stukken beter met hem, alleen is dit een punt waarbij wij er samen niet uit komen. Ik ben namelijk niet gelovig. Desondanks probeer ik hem te steunen in zijn zoektocht.
Eens in de zoveel tijd duikt het geloof en de twijfels hierover weer op. Gisteravond wilde hij naar een interview kijken in Adieu God waarin het geloof ter sprake kwam. Ik ben niet afwerend tegenover het geloof, maar heb door zijn ervaringen van vroeger wel een behoorlijk negatief beeld erbij gekregen. Ik vroeg of we niet iets anders konden kijken, omdat ik er gisteravond echt even geen zin in had. Ik weet namelijk dat hij na zulke programma's getriggerd kan worden en vaak weer in een dip beland.
Hij reageerde gelijk aangevallen en niet gesteund in zijn vrijheid om uit te zoeken wat hij nu wil hierin. Voor mijn gevoel geef ik doorgaans (al sinds de 1,5 jaar dat hij echt aan de grond zat) voldoende steun en vrijheid om uit te zoeken wat hij wil. Zo ben ik een aantal keren aangeschoven bij zijn Alfa cursus en wil ik altijd wel meedenken over ethische kwesties.
Toch als we weer op zo'n punt belanden voel ik mij hierin soms behoorlijk alleen staan en niet gehoord. Het lijkt altijd of zijn 'zoektocht' hierin belangrijker is en mijn gevoelens naar de achtergrond worden gestuurd.
Op dit onderwerp na, hebben we dus wel een heel fijne relatie en altijd veel lol. We houden veel van elkaar en daarom vind ik dit zo jammer.
Ik ben dan ook benieuwd of er mensen zijn die zich hierin herkennen en bijvoorbeeld zelf niet gelovig zijn maar wel een gelovige partner hebben. Of juist andersom: zelf wel gelovig en een niet-gelovige partner. Tegen welke dingen lopen jullie aan en hoe ga je hiermee om?
Ik lees bijna dagelijks mee op het forum en zou graag mijn probleem aan jullie voorleggen. Ik ben benieuwd of er andere mensen in eenzelfde soort situatie zitten of hebben gezeten en inzichten kunnen geven.
Mijn vriend en ik hebben al vier jaar een hele fijne relatie. We werken allebei en doen veel leuke dingen samen, maar ook apart. Hij heeft ongeveer twee jaar geleden een burn-out/identiteitscrisis gehad, vanwege zijn strenggelovige opvoeding. Hij wist niet meer wie hij was, wat belangrijk was en of hij het wel 'goed' deed. Het gaat nu gelukkig stukken beter met hem, alleen is dit een punt waarbij wij er samen niet uit komen. Ik ben namelijk niet gelovig. Desondanks probeer ik hem te steunen in zijn zoektocht.
Eens in de zoveel tijd duikt het geloof en de twijfels hierover weer op. Gisteravond wilde hij naar een interview kijken in Adieu God waarin het geloof ter sprake kwam. Ik ben niet afwerend tegenover het geloof, maar heb door zijn ervaringen van vroeger wel een behoorlijk negatief beeld erbij gekregen. Ik vroeg of we niet iets anders konden kijken, omdat ik er gisteravond echt even geen zin in had. Ik weet namelijk dat hij na zulke programma's getriggerd kan worden en vaak weer in een dip beland.
Hij reageerde gelijk aangevallen en niet gesteund in zijn vrijheid om uit te zoeken wat hij nu wil hierin. Voor mijn gevoel geef ik doorgaans (al sinds de 1,5 jaar dat hij echt aan de grond zat) voldoende steun en vrijheid om uit te zoeken wat hij wil. Zo ben ik een aantal keren aangeschoven bij zijn Alfa cursus en wil ik altijd wel meedenken over ethische kwesties.
Toch als we weer op zo'n punt belanden voel ik mij hierin soms behoorlijk alleen staan en niet gehoord. Het lijkt altijd of zijn 'zoektocht' hierin belangrijker is en mijn gevoelens naar de achtergrond worden gestuurd.
Op dit onderwerp na, hebben we dus wel een heel fijne relatie en altijd veel lol. We houden veel van elkaar en daarom vind ik dit zo jammer.
Ik ben dan ook benieuwd of er mensen zijn die zich hierin herkennen en bijvoorbeeld zelf niet gelovig zijn maar wel een gelovige partner hebben. Of juist andersom: zelf wel gelovig en een niet-gelovige partner. Tegen welke dingen lopen jullie aan en hoe ga je hiermee om?
zondag 31 oktober 2021 om 10:47
Eens. En ik vind de titel dan ook niet echt 'het enige' maar eigenlijk best een groot ding.FeeLucifer01 schreef: ↑31-10-2021 10:38Maar goed is niet het enige wat me tegen staat ...om on topic te blijven, ik snap niet dat als geloof zo'n impact heeft op de partner van TO..
lijkt op traumareacties zoals zij het omschrijft in de OP, dat hij dan zelf die triggers gaat opzoeken en boos word op haar als ze geen zin heeft daar in.
Mijn man is ook gelovig opgevoed, maar doet er verder niks mee/aan. Dingen als zoektochten en afgebekt worden zou ik niet op zitten te wachten als ik TO was.
Honey, you should see me in a crown
zondag 31 oktober 2021 om 11:08
Eens, dat is heel raar.FeeLucifer01 schreef: ↑31-10-2021 10:38Maar goed is niet het enige wat me tegen staat ...om on topic te blijven, ik snap niet dat als geloof zo'n impact heeft op de partner van TO..
lijkt op traumareacties zoals zij het omschrijft in de OP, dat hij dan zelf die triggers gaat opzoeken en boos word op haar als ze geen zin heeft daar in.
Iedereen is anders natuurlijk maar ik vermijd alles wat over het geloof gaat, ik wil er gewoon niet meer aan denken.
Bij mij was de ene ouder gelovig en de andere niet, daardoor zag ik al op jonge leeftijd dat er ook andere keuzes mogelijk waren. Maar ik zag ook hoe het de ene ouder het moeilijk had als wij tegen onze wil mee moesten naar de geloofsbijeenkomsten. En hoe sommige dingen niet gevierd mochten worden. De ruzies die door de dwang ontstonden, vreselijk.
De gelovige ouder werd dit pas nadat de kinderen geboren waren.
allymcbeal wijzigde dit bericht op 31-10-2021 11:09
Reden: aanvulling
Reden: aanvulling
3.60% gewijzigd
I like being a mess. It's who I am.
zondag 31 oktober 2021 om 18:48
Denk dat het wel lastig is om als totaal niet gelovige een relatie met een gelovige te hebben. Gaat er niet alleen om of je wel of niet naar de kerk gaat maar gaat om je hele denkwijze en gedrag.
Mijn man is veel geloviger dan ik. Ik ga wel naar de kerk, vind het daar ook fijn, ik geloof wel, maar op een lager pitje dan man. Hij is erg actief in de kerk en zit in een bijbelstudiegroep etc. Ik niet. Toch gaat het prima tussen ons en zitten qua opvoeding vd kinderen op 1 lijn. Wat ooit een puntje was is dat man de zondag als rustdag ziet. Ik had dat toen ik hem leerde kennen nog niet. Nu vind ik dat heerlijk, 1 dag waarop je geen boodschappen doet, geen (groot) huishouden, geen koopzondag, maar gewoon, lekker een dag met het gezin hebt, gaat wandelen, naar het strand, geen kinderen die op zondag met vriendjes spelen, kinderfeestjes, sportclubjes etc.
Vind dit soort topics soms wel lastig om te lezen, want gelovigen worden vaak in zo'n negatief daglicht gezet, waar je flink afstand van moet nemen. Mijn man en ik zijn echter heel normale mensen, met normaal werk, gaan naar de bios, theater, kijken tv, gaan uit eten/cafe, sporten, hebben niks tegen homo's etc. Als je het niet weet zal je aan ons nu niet direct merken dat we gelovig zijn. Vallen anderen er niet mee lastig bijv. (Mn collega kwam er bij mij na 3jr pas achter dat ik op zondag in de kerk zit. Weet dat zij er niks mee heeft dus vond altijd lastig daar over te praten).
Maar goed, TO, denk dat er genoeg punten zijn waar je het met je partner over moet hebben. Kijken of jullie op 1 lijn zitten.
Overigens zijn gereformeerden wel anders dan de PKN waar ikzelf lid van ben. Ik ken veel gereformeerden en dat gaat wel echt een stap verder, qua kledingkeuze, homo's, tv kijken, muziek, uitstapjes, sinterklaas/kerst, invulling vd zondag (velen doen niks op zondag, behalve naar de kerk gaan. Niet eens wandelen oid). Hoewel ik veel gereformeerden ken en dat allen heel aardige mensen vind krijg ik wel de kriebels van dat geloof. Ze zitten erg in hun eigen wereld, beetje wereldvreemd vind ik ze vaak.
Het lijkt mij geen optie om als niet gelovige een relatie te hebben met een gereformeerde.
Mijn man is veel geloviger dan ik. Ik ga wel naar de kerk, vind het daar ook fijn, ik geloof wel, maar op een lager pitje dan man. Hij is erg actief in de kerk en zit in een bijbelstudiegroep etc. Ik niet. Toch gaat het prima tussen ons en zitten qua opvoeding vd kinderen op 1 lijn. Wat ooit een puntje was is dat man de zondag als rustdag ziet. Ik had dat toen ik hem leerde kennen nog niet. Nu vind ik dat heerlijk, 1 dag waarop je geen boodschappen doet, geen (groot) huishouden, geen koopzondag, maar gewoon, lekker een dag met het gezin hebt, gaat wandelen, naar het strand, geen kinderen die op zondag met vriendjes spelen, kinderfeestjes, sportclubjes etc.
Vind dit soort topics soms wel lastig om te lezen, want gelovigen worden vaak in zo'n negatief daglicht gezet, waar je flink afstand van moet nemen. Mijn man en ik zijn echter heel normale mensen, met normaal werk, gaan naar de bios, theater, kijken tv, gaan uit eten/cafe, sporten, hebben niks tegen homo's etc. Als je het niet weet zal je aan ons nu niet direct merken dat we gelovig zijn. Vallen anderen er niet mee lastig bijv. (Mn collega kwam er bij mij na 3jr pas achter dat ik op zondag in de kerk zit. Weet dat zij er niks mee heeft dus vond altijd lastig daar over te praten).
Maar goed, TO, denk dat er genoeg punten zijn waar je het met je partner over moet hebben. Kijken of jullie op 1 lijn zitten.
Overigens zijn gereformeerden wel anders dan de PKN waar ikzelf lid van ben. Ik ken veel gereformeerden en dat gaat wel echt een stap verder, qua kledingkeuze, homo's, tv kijken, muziek, uitstapjes, sinterklaas/kerst, invulling vd zondag (velen doen niks op zondag, behalve naar de kerk gaan. Niet eens wandelen oid). Hoewel ik veel gereformeerden ken en dat allen heel aardige mensen vind krijg ik wel de kriebels van dat geloof. Ze zitten erg in hun eigen wereld, beetje wereldvreemd vind ik ze vaak.
Het lijkt mij geen optie om als niet gelovige een relatie te hebben met een gereformeerde.
zondag 31 oktober 2021 om 20:29
Ach, de ene gelovige is de andere niet. Ik heb niks tegen op iemand die probeert te leven naar christelijke waarden, al is het alleen maar omdat Jezus echt zo'n kwaaie peer niet was en best zinnige dingen heeft gezegd. En een mooie kerkdienst is ook niks mis mee, al geef ik dan zelf de voorkeur aan een coole katholieke mis met kekke koorhemdjes en walmende wierookvaten, liefst in het Latijn
. Maar dat volk dat zo vreselijk moet worstelen met hele gewone dingen als een homohuwelijk daar kots ik op. Ik weet ook heel zeker dat wat zij doen precies is waarom Jezus toen die tempel kort en klein sloeg: farizeeërsgedrag. Echt, weg met die lui.
zondag 31 oktober 2021 om 21:36
Mooi om je verhaal te lezen, en erg herkenbaar ook. Ik wist niks van zijn gelovige opvoeding tot ik zijn ouders ontmoette. Er wordt niks opgedrongen, zondagen mogen vrij worden ingevuld en zij zijn inmiddels zelf naar een minder strenge kerk gegaan. Vandaag nog op de verjaardag van zijn moeder geweest.tulpje21 schreef: ↑31-10-2021 18:48Vind dit soort topics soms wel lastig om te lezen, want gelovigen worden vaak in zo'n negatief daglicht gezet, waar je flink afstand van moet nemen. Mijn man en ik zijn echter heel normale mensen, met normaal werk, gaan naar de bios, theater, kijken tv, gaan uit eten/cafe, sporten, hebben niks tegen homo's etc. Als je het niet weet zal je aan ons nu niet direct merken dat we gelovig zijn. Vallen anderen er niet mee lastig bijv. (Mn collega kwam er bij mij na 3jr pas achter dat ik op zondag in de kerk zit. Weet dat zij er niks mee heeft dus vond altijd lastig daar over te praten).
Vind het interessant om iedereens verhaal te lezen. Of die nou negatief of positief zijn, ik voelde mij altijd een van de weinigen in zo’n situatie.
