Kinderen
alle pijlers
Spijt van kind ?
vrijdag 27 december 2024 om 13:15
Hoi dames,
Daar ben ik weer!
Met tranen zit ik weer te typen.
Ik ben 11 december bevallen van een prachtlg mannetje.
Het is een gewenste baby.
Na lang proberen met Ivf.
Partner steunt mij voldoende- familie is volop aanwezig en helpt.
Alleen ik word gek lijkt het!
Ik kan sinds 2 weken alleen maar huilen en heb echt hele nare gevoelens en gedachten.
De eerste week sliep hij goed door, maar sinds een paar dagen slaapt hij heel weinig.
Ook als ik hem net gevoed heb of verschoond.
Mijn man is nu nog een week thuis, maar ik weet niet wat ik moet doen als hij weer aan het werk gaat.
Ik kan niet stoppen met huilen- voel me super ellendig - kijk alleen maar uit het raam en het voelt alsof mijn leven voorbij is.
Heb ik spijt van mijn kind- gaat dit over?
Herkennen moeders dit?
Daar ben ik weer!
Met tranen zit ik weer te typen.
Ik ben 11 december bevallen van een prachtlg mannetje.
Het is een gewenste baby.
Na lang proberen met Ivf.
Partner steunt mij voldoende- familie is volop aanwezig en helpt.
Alleen ik word gek lijkt het!
Ik kan sinds 2 weken alleen maar huilen en heb echt hele nare gevoelens en gedachten.
De eerste week sliep hij goed door, maar sinds een paar dagen slaapt hij heel weinig.
Ook als ik hem net gevoed heb of verschoond.
Mijn man is nu nog een week thuis, maar ik weet niet wat ik moet doen als hij weer aan het werk gaat.
Ik kan niet stoppen met huilen- voel me super ellendig - kijk alleen maar uit het raam en het voelt alsof mijn leven voorbij is.
Heb ik spijt van mijn kind- gaat dit over?
Herkennen moeders dit?
maandag 10 februari 2025 om 16:55
Hier ben ik weer, weer in tranen en echt voel me gewoon zo slecht en nutteloos.
Ruzie gehad met partner, want die is op een gegeven moment ook gewoon radeloos.
Weer een ongelukkig gevoel,hele dag huilen en alleen maar weg willen.
Partner snapt het niet. Hij doet bijna alles in het huishouden, zorgt voor kind zodra hij er is. Probeert alles te doen zodst ik me goed voel.
Alleen stroom ik vol met een ongelukkig gevoel en kan ik alleen maar huilen.
İk heb hem gezegd dat ik echt weg wil naar een plek waar ik helemaal alleen ben. Bij hem was de maat vol en hij zei ja doe maar dan, maar dan hoef je ook niet terug te komen
İk snap ook dat zijn geduld opraakt. Hij probeert van alles en ik zit alleen maar te huilen en te klagen.
Alleen kan ik er echt niks aan doen. Dit gevoel gaat maar niet weg.
Aan de ene kant wil ik niet zonder de kleine zijn en maakt de gedachte mij al verdrietig. Aan de andere kant wil ik even weg of dat de tijd stilstaat.
Ruzie gehad met partner, want die is op een gegeven moment ook gewoon radeloos.
Weer een ongelukkig gevoel,hele dag huilen en alleen maar weg willen.
Partner snapt het niet. Hij doet bijna alles in het huishouden, zorgt voor kind zodra hij er is. Probeert alles te doen zodst ik me goed voel.
Alleen stroom ik vol met een ongelukkig gevoel en kan ik alleen maar huilen.
İk heb hem gezegd dat ik echt weg wil naar een plek waar ik helemaal alleen ben. Bij hem was de maat vol en hij zei ja doe maar dan, maar dan hoef je ook niet terug te komen
İk snap ook dat zijn geduld opraakt. Hij probeert van alles en ik zit alleen maar te huilen en te klagen.
Alleen kan ik er echt niks aan doen. Dit gevoel gaat maar niet weg.
Aan de ene kant wil ik niet zonder de kleine zijn en maakt de gedachte mij al verdrietig. Aan de andere kant wil ik even weg of dat de tijd stilstaat.
maandag 10 februari 2025 om 17:13
Hmm dit klinkt wel heel heftig hoor!
Ik snap de kant van je partner ook.
Je hebt duidelijk niet genoeg aan de hulp die je nu krijgt, is het een optie om medicatie bij te slikken?
Heb je een ouderlijk huis, familie of vrienden waar je een aantal dagen heen kunt om op te laden? Om even alleen te zijn?
Daar hoef jij je helemaal niet rot om te voelen, even opladen als mama is helemaal niet raar.
Doe je verder genoeg voor jezelf? Even wandelen in je eentje, een etentje met vriendinnen, dagelijks een uurtje sporten? Dit soort dingen zijn zo belangrijk als jonge moeder! Zonder die dingen was ik er ook allang aan onderdoor gegaan.
Ik snap de kant van je partner ook.
Je hebt duidelijk niet genoeg aan de hulp die je nu krijgt, is het een optie om medicatie bij te slikken?
Heb je een ouderlijk huis, familie of vrienden waar je een aantal dagen heen kunt om op te laden? Om even alleen te zijn?
Daar hoef jij je helemaal niet rot om te voelen, even opladen als mama is helemaal niet raar.
Doe je verder genoeg voor jezelf? Even wandelen in je eentje, een etentje met vriendinnen, dagelijks een uurtje sporten? Dit soort dingen zijn zo belangrijk als jonge moeder! Zonder die dingen was ik er ook allang aan onderdoor gegaan.
maandag 10 februari 2025 om 17:17
Als TO echt een PND heeft is dat niet verholpen met een etentje met vriendinnen en een uurtje op de hometrainer.
maandag 10 februari 2025 om 17:30
Dat schrijf ik toch ook helemaal niet? Maar dat helpt zeker wel bij het herstel! Even weg bij je baby, even iets voor jezelf doen. Als je goed leest adviseer ik het NAAST goede psychische hulp EN medicatie.
Tijd voor jezelf is namelijk heel belangrijk, en ook is belangrijk om leuke activiteiten te plannen zodat je iets hebt om naar uit te kijken.
maandag 10 februari 2025 om 19:29
Voor iemand die een beetje neerslachtig is, is het inderdaad fijn, zo nu en dan er even uit. Voor iemand die ernstig depressief is kan het onmogelijk zijn om dit soort dingen te plannen, ernaar uit te kijken of ervan te genieten. Dan zo makkelijk zeggen dat je dat heus moet doen omdat je er anders aan onderdoor gaat is niet de meest empathische reactie.Assiral schreef: ↑10-02-2025 17:30Dat schrijf ik toch ook helemaal niet? Maar dat helpt zeker wel bij het herstel! Even weg bij je baby, even iets voor jezelf doen. Als je goed leest adviseer ik het NAAST goede psychische hulp EN medicatie.
Tijd voor jezelf is namelijk heel belangrijk, en ook is belangrijk om leuke activiteiten te plannen zodat je iets hebt om naar uit te kijken.
maandag 10 februari 2025 om 22:17
Prima joh. Kom dan zelf met betere adviezen.__appelbloesem__ schreef: ↑10-02-2025 19:29Voor iemand die een beetje neerslachtig is, is het inderdaad fijn, zo nu en dan er even uit. Voor iemand die ernstig depressief is kan het onmogelijk zijn om dit soort dingen te plannen, ernaar uit te kijken of ervan te genieten. Dan zo makkelijk zeggen dat je dat heus moet doen omdat je er anders aan onderdoor gaat is niet de meest empathische reactie.
Dit waren destijds de adviezen die mij wél hebben geholpen om beter om te gaan met mijn PND een aantal jaar geleden. Ik zeg nergens dat het het probleem oplost. Maar dat doet thuis zitten ook niet. En hoe moeilijk het ook is, is het wel heel belangrijk om het wel te doen!
Geen enkele arts of psych gaat adviseren om thuis bij de pakken neer te gaan zitten. Ik zeg ook nergens dat ze alles tegelijk moet doen. Bouw het op met elke avond een blokje wandelen bijvoorbeeld. Doe toch niet zo negatief, ik probeer mee te denken.
maandag 10 februari 2025 om 22:35
TO, als je antidepressiva voorgeschreven hebt gekregen zal er waarschijnlijk even overheen gaan voor die werken en misschien een bijstelling van de dosering. Ik begrijp dat jij en je man wanhoop ervaren, zeker als het cultureel ook moeilijk ligt, maar ik denk dat het niet vreemd is dat je er nog niet uit bent.
Geef de liefde verdomme een keer een kans en niet de logica
maandag 10 februari 2025 om 23:22
vrijdag 14 februari 2025 om 06:50
Ik hoop echt dat je goede hulp krijgt die je gaat helpen!
Er is helemaal niks mis met jou en je doet niks verkeerd, maar je hormonen staan op z’n kop en alleen daardoor voel je je zo slecht.
Dat je ver weg wilt naar een andere plek komt alleen maar door die hormonen.
Als je dagen alleen maar kunt huilen, dat komt ook ook alleen maar door hormonen.
Je bent ziek, en daar heb je hulp bij nodig.
Misschien kun je je partner ook adviseren om iets te lezen over waar jij nu last van hebt. Heeft degene waar je nu hulp van krijgt misschien extra informatie? Want hoe beter hij het begrijpt, hoe beter hij ermee om kan gaan. Hij klinkt als een hele lieve begripvolle man, die nu ook in deze nieuwe situatie moet uitzoeken hoe het allemaal werkt.
Zo veel vrouwen gaan hier doorheen, en dat is niet je eigen schuld. Ik hoop dat je vertrouwen hebt in de hulpverlener en dat je daar goed geholpen wordt.
Er is helemaal niks mis met jou en je doet niks verkeerd, maar je hormonen staan op z’n kop en alleen daardoor voel je je zo slecht.
Dat je ver weg wilt naar een andere plek komt alleen maar door die hormonen.
Als je dagen alleen maar kunt huilen, dat komt ook ook alleen maar door hormonen.
Je bent ziek, en daar heb je hulp bij nodig.
Misschien kun je je partner ook adviseren om iets te lezen over waar jij nu last van hebt. Heeft degene waar je nu hulp van krijgt misschien extra informatie? Want hoe beter hij het begrijpt, hoe beter hij ermee om kan gaan. Hij klinkt als een hele lieve begripvolle man, die nu ook in deze nieuwe situatie moet uitzoeken hoe het allemaal werkt.
Zo veel vrouwen gaan hier doorheen, en dat is niet je eigen schuld. Ik hoop dat je vertrouwen hebt in de hulpverlener en dat je daar goed geholpen wordt.
vrijdag 14 februari 2025 om 07:10
Dit klinkt echt als een pnd en ook herkenbaar. Ik heb mij ook zo gevoeld.. ik snap de reactie van je man ook wel, hij is ook maar een mens. Wat ook niet helpt is dat het niet bespreekbaar is vanuit jullie turkse achtergrond, heel lastig allemaal.
Wat bij mij wel enigszins hielp is jezelf echt dwingen om per dag te leven. Elke dag worstelde ik mij door de dag heen, een soort berusting in je lot in plaats van de hele dag ertegen vechten en willen dat je beter wordt.
Daardoor ging ik toch redelijk op de automatische piloot door de dag heen. Ik had het niet leuk en was niet gelukkig, maar had toch weer een dag overleefd. Er is op dat moment even geen oplossing dus kan je het maar beter een beetje gelaten over je heen laten komen. Je zal dan merken dat het toch steeds een beetje beter gaat. Een pnd gaat meestal vanzelf weer over. Overigens ging ik wel naar therapie en nam ik medicijnen, je moet het zeker niet wegstoppen. Het was meer dat ik tussendoor niet de hele tijd ertegen vocht of het erover had.
Wat bij mij wel enigszins hielp is jezelf echt dwingen om per dag te leven. Elke dag worstelde ik mij door de dag heen, een soort berusting in je lot in plaats van de hele dag ertegen vechten en willen dat je beter wordt.
Daardoor ging ik toch redelijk op de automatische piloot door de dag heen. Ik had het niet leuk en was niet gelukkig, maar had toch weer een dag overleefd. Er is op dat moment even geen oplossing dus kan je het maar beter een beetje gelaten over je heen laten komen. Je zal dan merken dat het toch steeds een beetje beter gaat. Een pnd gaat meestal vanzelf weer over. Overigens ging ik wel naar therapie en nam ik medicijnen, je moet het zeker niet wegstoppen. Het was meer dat ik tussendoor niet de hele tijd ertegen vocht of het erover had.
vrijdag 14 februari 2025 om 09:09
Lieve Merve,
Wat is dit zwaar. Ik las dat je niet helemaal eerlijk durft te zijn bij je hulpverlening ivm schaamte, maar wees wel eerlijk. Het mag! Je bent niet raar, je bent niet slecht. Wanneer je een depressie hebt voelen al je negatieve emoties en je gedachten echt als de waarheid, maar ze zijn het niet. Het is niet gek dat je dat niet kan voelen en dat je je zo ellendig en naar voelt. Als je een antidepressivum hebt gekregen heeft (helaas) tijd nodig om te gaan werken en in die eerste periode kan je je nog slechter gaan voelen. Bespreek dit echt met je hulpverlener, je hebt hierbij namelijk ook echt hulp en steun nodig, want dit doorstaan is ongelooflijk zwaar.
Heel veel sterkte
je mag hierbij eerlijk zijn en geholpen en gesteund worden. Dat is zelfs beter dan het voor je houden en jezelf straffen, dat laatste is echt helemaal nergens voor nodig.
Wat is dit zwaar. Ik las dat je niet helemaal eerlijk durft te zijn bij je hulpverlening ivm schaamte, maar wees wel eerlijk. Het mag! Je bent niet raar, je bent niet slecht. Wanneer je een depressie hebt voelen al je negatieve emoties en je gedachten echt als de waarheid, maar ze zijn het niet. Het is niet gek dat je dat niet kan voelen en dat je je zo ellendig en naar voelt. Als je een antidepressivum hebt gekregen heeft (helaas) tijd nodig om te gaan werken en in die eerste periode kan je je nog slechter gaan voelen. Bespreek dit echt met je hulpverlener, je hebt hierbij namelijk ook echt hulp en steun nodig, want dit doorstaan is ongelooflijk zwaar.
Heel veel sterkte
je mag hierbij eerlijk zijn en geholpen en gesteund worden. Dat is zelfs beter dan het voor je houden en jezelf straffen, dat laatste is echt helemaal nergens voor nodig.
woensdag 26 februari 2025 om 09:40
Helaas nog steeds erg ongelukkig.
Het praktische gaat gelukkig veel beter, dus het zorgen voor de baby, maar diep van binnen ben ik gewoon nog steeds verdrietig.
Ook hou ik heel veel van de kleine en heb ik momenten van geluk.
Maar ik zelf leef op automatische piloot en de dagen gaan voorbij.
Ik heb geaccepteerd dat ik me zo voel en dat het waarschijnlijk nog even gaat duren.
Ik kan de situatie toch niet meer veranderen.
Mijn dagen zijn gevuld met zorgen voor de baby- huilbuien- even wandelen- huilbuien en slapen waar het kan.
Ik kan er niks aan doen dat ik me zo voel en dat moet ik maar accepteren en hopen dat het ooit voorbij gaat.
Heel gek maar Ook kijk ik veel uit het raam en naar de mensen- treinen- vliegtuigen. Dan voelt het alsof de rest ten minste leeft en dat geeft mij hoop ofzo. Ik kan het moeilijk uitleggen.
Lichtpuntje is dat het goed met de baby gaat en hij goed groeit.
Ook is er meer interactie met de baby en lacht hij. Op die momenten voel ik meer hoop.
woensdag 26 februari 2025 om 10:09
woensdag 26 februari 2025 om 10:18
Lieve to,
Wilde je gewoon even een hart onder de riem steken en ook laten weten, net als anderen hier: je bent echt niet de enige. Ik heb echt meermaals uit wanhoop gedacht toen mijn dochter een baby was, ik pak de trein, maakt niet uit waarheen, naar Schiphol, ik pak een vliegtuig, ik ga weg. Maar meteen dan dat schuldgevoel, me een slechte moeder voelen. Slaaptekort is hierin ook echt een killer, het maakt alles zwaarder en somberder, en dat wordt echt minder!
Eerlijk moet ik je wel bekennen dat mijn kind nu anderhalf is en ik het nog steeds erg zwaar vind. Ik mis vooral mijn vrijheid en de rust thuis. Maar die enorme huilbuien en wanhoop zijn echt minder geworden. En de connectie met mijn kind veel beter, en ik vertrouw erop dat dat alleen maar meer zal komen als ze beter leert duidelijk maken wat ze wil.
Wilde je gewoon even een hart onder de riem steken en ook laten weten, net als anderen hier: je bent echt niet de enige. Ik heb echt meermaals uit wanhoop gedacht toen mijn dochter een baby was, ik pak de trein, maakt niet uit waarheen, naar Schiphol, ik pak een vliegtuig, ik ga weg. Maar meteen dan dat schuldgevoel, me een slechte moeder voelen. Slaaptekort is hierin ook echt een killer, het maakt alles zwaarder en somberder, en dat wordt echt minder!
Eerlijk moet ik je wel bekennen dat mijn kind nu anderhalf is en ik het nog steeds erg zwaar vind. Ik mis vooral mijn vrijheid en de rust thuis. Maar die enorme huilbuien en wanhoop zijn echt minder geworden. En de connectie met mijn kind veel beter, en ik vertrouw erop dat dat alleen maar meer zal komen als ze beter leert duidelijk maken wat ze wil.
woensdag 26 februari 2025 om 10:23
İk ben ook gestopt met het vertellen over hoe ik mij voel aan mensen om me heen, omdat ik merk dat ze er een beetje makkelijk over doen.
Natuurlijk is het uiteindelijk mijn eigen keuze geweest en kunnen ze niet 24/7 bij me zijn, maar ik weet zeker dat ik niemand zo zou behandelen.
İk heb eerlijk verteld hoe ik me voel en zelfs daarna kreeg ik opmerkingen als jeetje gelukkig heb je er maar 1 of het gaat over je maakt het groter dan het is etc etc en zelfs dat ze lacherig deden en zeiden dat ik zo ben veranderd.
Deze reacties heb ik totaal niet zien aankomen, want ik dacht dat ik echt mensen om mij heen had die mij zouden steunen door dik en dun.
Of op zn minst gewoon normaal kunnen reageren.
Mensen die voorheen zo vaak langs kwamen of belden lijken mij een soort van te ontwijken.
Dus ik ben eigenlijk mijn spark- mijn vrienden en mensen die ik dacht te kunnen vertrouwen en mijn familie soort van kwijt.
Partner steunt mij wel, maar ook met hem wil ik minder praten. İk ben moe om te uitleggen hoe ik me voel en dat mensen er zo makkelijk over doen of doen alsof ik me aanstel.
Want ik weet wat ik voel en dit doet echt pijn!
Ik stel me niet aan en zou echt alles geven om me weer normaal te voelen.
Natuurlijk is het uiteindelijk mijn eigen keuze geweest en kunnen ze niet 24/7 bij me zijn, maar ik weet zeker dat ik niemand zo zou behandelen.
İk heb eerlijk verteld hoe ik me voel en zelfs daarna kreeg ik opmerkingen als jeetje gelukkig heb je er maar 1 of het gaat over je maakt het groter dan het is etc etc en zelfs dat ze lacherig deden en zeiden dat ik zo ben veranderd.
Deze reacties heb ik totaal niet zien aankomen, want ik dacht dat ik echt mensen om mij heen had die mij zouden steunen door dik en dun.
Of op zn minst gewoon normaal kunnen reageren.
Mensen die voorheen zo vaak langs kwamen of belden lijken mij een soort van te ontwijken.
Dus ik ben eigenlijk mijn spark- mijn vrienden en mensen die ik dacht te kunnen vertrouwen en mijn familie soort van kwijt.
Partner steunt mij wel, maar ook met hem wil ik minder praten. İk ben moe om te uitleggen hoe ik me voel en dat mensen er zo makkelijk over doen of doen alsof ik me aanstel.
Want ik weet wat ik voel en dit doet echt pijn!
Ik stel me niet aan en zou echt alles geven om me weer normaal te voelen.
woensdag 26 februari 2025 om 10:40
Het doet me zeker goed om te weten dat ik niet de enige ben.Olympiacolbert schreef: ↑26-02-2025 10:18Lieve to,
Wilde je gewoon even een hart onder de riem steken en ook laten weten, net als anderen hier: je bent echt niet de enige. Ik heb echt meermaals uit wanhoop gedacht toen mijn dochter een baby was, ik pak de trein, maakt niet uit waarheen, naar Schiphol, ik pak een vliegtuig, ik ga weg. Maar meteen dan dat schuldgevoel, me een slechte moeder voelen. Slaaptekort is hierin ook echt een killer, het maakt alles zwaarder en somberder, en dat wordt echt minder!
İk probeer ook telkens te denken het is een fase, het gaat beter etc etc.
Helaas lukt het niet om dat gevoel vast te houden en heb ik weer huilbuien.
İk weet het gewoon niet, echt niet.
İk probeer alleen te denken het is een fase, het wordt beter. En leef met de dag.
woensdag 26 februari 2025 om 10:48
Het wordt echt beter Merve! Hij blijft geen baby. Je wereldje is nu superklein maar gaat groter en groter worden. Maar daar heb je straks wel iets aan maar nu niet.
Heb je wel eens met de huisarts gepraat? Maak eens een afspraak. Er is hulp mogelijk. En een luisterend oor. Het klinkt alsof je heel eenzaam bent.
(Ik snap het verder wel hoor. Als ik het muziekje hoor van de mobile die boven de box hing, dan ben ik in gedachten weer terug en schiet de stress omhoog. Het is echt fijner nu de kinderen groter zijn.)
Heb je wel eens met de huisarts gepraat? Maak eens een afspraak. Er is hulp mogelijk. En een luisterend oor. Het klinkt alsof je heel eenzaam bent.
(Ik snap het verder wel hoor. Als ik het muziekje hoor van de mobile die boven de box hing, dan ben ik in gedachten weer terug en schiet de stress omhoog. Het is echt fijner nu de kinderen groter zijn.)
woensdag 26 februari 2025 om 12:41
Wat rot van je omgeving. Ik denk dat het ook in de Nederlandse cultuur een taboe is om het prille ouderschap loeizwaar te vinden en dat dat ook een rol speelt in hoe mensen reageren. Ongemak, niet durven erkennen dat dit helemaal niet zo zeldzaam is als we met z'n allen graag willen denken.
Ik denk dat dat naar buiten kijken, naar het leven daar, heel begrijpelijk en voor veel mensen ook best herkenbaar zal zijn.
Ik denk dat dat naar buiten kijken, naar het leven daar, heel begrijpelijk en voor veel mensen ook best herkenbaar zal zijn.
Geef de liefde verdomme een keer een kans en niet de logica
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
