Kinderen
alle pijlers
Spijt van kind ?
vrijdag 27 december 2024 om 13:15
Hoi dames,
Daar ben ik weer!
Met tranen zit ik weer te typen.
Ik ben 11 december bevallen van een prachtlg mannetje.
Het is een gewenste baby.
Na lang proberen met Ivf.
Partner steunt mij voldoende- familie is volop aanwezig en helpt.
Alleen ik word gek lijkt het!
Ik kan sinds 2 weken alleen maar huilen en heb echt hele nare gevoelens en gedachten.
De eerste week sliep hij goed door, maar sinds een paar dagen slaapt hij heel weinig.
Ook als ik hem net gevoed heb of verschoond.
Mijn man is nu nog een week thuis, maar ik weet niet wat ik moet doen als hij weer aan het werk gaat.
Ik kan niet stoppen met huilen- voel me super ellendig - kijk alleen maar uit het raam en het voelt alsof mijn leven voorbij is.
Heb ik spijt van mijn kind- gaat dit over?
Herkennen moeders dit?
Daar ben ik weer!
Met tranen zit ik weer te typen.
Ik ben 11 december bevallen van een prachtlg mannetje.
Het is een gewenste baby.
Na lang proberen met Ivf.
Partner steunt mij voldoende- familie is volop aanwezig en helpt.
Alleen ik word gek lijkt het!
Ik kan sinds 2 weken alleen maar huilen en heb echt hele nare gevoelens en gedachten.
De eerste week sliep hij goed door, maar sinds een paar dagen slaapt hij heel weinig.
Ook als ik hem net gevoed heb of verschoond.
Mijn man is nu nog een week thuis, maar ik weet niet wat ik moet doen als hij weer aan het werk gaat.
Ik kan niet stoppen met huilen- voel me super ellendig - kijk alleen maar uit het raam en het voelt alsof mijn leven voorbij is.
Heb ik spijt van mijn kind- gaat dit over?
Herkennen moeders dit?
zaterdag 4 januari 2025 om 13:51
Het lijkt ook wel een beetje of je uit een gezin komt waar er weinig ruimte is voor deze problematiek. Ik weet het nog wel een beetje van mezelf in die tijd.. Ik had geen PND maar wel een huilbaby en voelde me met momenten doodongelukkig. Wanneer je dat uitspreekt baggetaliseert bijna iedereen het als je gewoon een beetje 'moet wennen'.. Ik slikte al AD en heb deze dosis verhoogt in die tijd.. Met de tijd ging het beter.. Mijn tip: praat met je man en met je huisarts. Je man moet alle goedbedoelde schijt adviezen waar je niks mee kan buiten de deur houden. De huisarts kan je medicatie voorschrijven. Met 3 maanden kan de baby naar een kinderdagverblijf of gastouder. Ga je dat ook doen? Want als dat nog in je verlof valt kun je daarmee ook al wat opladen. Stel je verwachtingen van je omgeving bij.. Hoe kut ook! Mensen vinden nou eenmaal vaak dat je blij moet zijn na het krijgen van een baby.. Je zus heeft makkelijk lullen want bij haar zijn ze al groot en misschien zat zij destijds ook met haar handen in het haar! Veel sterkte lieve TO..
zaterdag 4 januari 2025 om 13:56
Lieve Merve
Wat rot dat je nu in deze situatie zit. Maar dit is niet ongewoon en echt helemaal niets om je voor te schamen. Ik herken je gevoel zo erg toen ik met mijn baby op mijn arm zat die maar bleef huilen wat ik ook deed. Ook ik stond er voor mijn gevoel alleen voor. Tot mijn buurvrouw me een keer helemaal op van ellende tegen kwam krijsend kind naast mijn kinderwagen krijsende baby erin. Ik was kapot en zo verdrietig. Mijn buurvrouw nam mijn kinderen zo over krijsend en wel. Ze stuurde mij onder de douche en liet me dokter bellen. De verloskundige kwam een keer extra thuis langs en ik kreeg gesprekken met de praktijkondersteuner. En heel langzaam aan kroop ik uit die put. Misschien is er iemand in je omgeving to iemand van wie je het misschien niet verwacht maar die je kan helpen iemand die bijvoorbeeld ook overdag thuis.
Wat rot dat je nu in deze situatie zit. Maar dit is niet ongewoon en echt helemaal niets om je voor te schamen. Ik herken je gevoel zo erg toen ik met mijn baby op mijn arm zat die maar bleef huilen wat ik ook deed. Ook ik stond er voor mijn gevoel alleen voor. Tot mijn buurvrouw me een keer helemaal op van ellende tegen kwam krijsend kind naast mijn kinderwagen krijsende baby erin. Ik was kapot en zo verdrietig. Mijn buurvrouw nam mijn kinderen zo over krijsend en wel. Ze stuurde mij onder de douche en liet me dokter bellen. De verloskundige kwam een keer extra thuis langs en ik kreeg gesprekken met de praktijkondersteuner. En heel langzaam aan kroop ik uit die put. Misschien is er iemand in je omgeving to iemand van wie je het misschien niet verwacht maar die je kan helpen iemand die bijvoorbeeld ook overdag thuis.
maandag 6 januari 2025 om 16:54
Merve94 schreef: ↑04-01-2025 07:21Wat is dit een ellendig gevoel zeg.
Mijn partner is aan het douchen en gaat zo werken. Wat ben ik jaloers
İk kijk naar buiten en zie mensen in de trein- metro- vliegtuigen in de lucht.
Het voelt alsof echt iedereen een leven heeft behalve ik.
İedereen leeft en ik zit met een huilende baby aan mijn arm thuis.
En dan grapt iedereen nog dat mijn leven voorbij is en dat ik veranderd ben.
Dat ik even normaal moet doen.
Terwijl ik altijd klaar heb gestaan voor iedereen 24/7.
Veel mensen zeggen je dat het goedkomt en ik hoop ook dat je je beter gaat voelen. Het is alleen niet altijd zo of niet voor altijd. Kennelijk mag je het dan niet zeggen maar ik doe het toch. En niet om je verder de put in te praten maar ik heb er zelf ook nooit wat aan als mensen zeggen 'het komt allemaal wel goed'.
Ik heb 2 pubers, een kleuter en peuter en ik herken jouw gevoelens. Ik kijk ook net als jij naar mensen op straat, in de trein, op weg naar hun werk, etc en voelt ook alsof iedereen een (leuk) leven heeft behalve ik. Ik zit dan niet met een huilende baby thuis maar wel met een peuter en zonder werk en voel me doelloos en uitzichtloos. En ik denk ook dagelijks past dit leven wel bij mij, ik had het me allemaal anders voorgesteld.
En nee, voor anderen, mijn situatie is niet 1 op 1 hetzelfde als TO maar dat hoeft niet om iemand/gevoelens te herkennen en te begrijpen. Ik wou dat ik je raad kon geven maar ben zelf ook zoekende. Ik ga binnenkort praten met een praktijkondersteuner van de huisarts. Daar moest ik al lang op wachten want die zitten ook helemaal vol, tja dat zegt wel genoeg. En ik ben weer aangemeld voor GGZ hulp. Ik ben daar zelf pessimistisch over maar ja je moet wat.
Je kan proberen dit ook te doen en met hulp van mss ook medicatie. Maar ook voor in de toekomst kan het lastig blijven. Het is niet zo dat het alleen zwaar is met een baby. Bij mij is het juist andersom, de babytijden x 4, gingen hier dan relatief 'makkelijk' maar het is nu alsnog pittig.
Ga je wel na je verlof weer aan het werk of ben je ook werkloos? Ik denk dat dat je ook al heel erg kan helpen om je eigen leven weer op te pakken en los van je kind te zijn. Ik had dat niet en ben jaren met kleine kinderen thuis geweest totdat ik weleens ging werken weer en dat hielp wel voor zolang het duurde.
maandag 6 januari 2025 om 18:21
Ik heb mij destijds ook zo in de steek gelaten gevoeld. Ik zat met spoed bij de afdeling psychiatrie in het ziekenhuis voor een amnese om te kijken of ik een gevaar was voor mijzelf of een ander en de oplossing was dat ik hulp nodig had. Iemand moest de nachten van mij overnemen zodat ik kon slapen. Overdag moest er iemand bij mij zijn. Nou heb ik geen groot netwerk maar er was niemand maar dan ook niemand die een nacht of dag van mij heeft overgenomen. Zelf mijn man ging zelf om half 10 s avonds slapen en liet mij achter met een peuter en de baby.
Mijn ouders wilden niet langskomen en mn schoonmoeder ook niet. Iedereen had zn slaap nodig… Thuiszorg was ook geen optie, dat bestaat niet meer.
Wat mij erdoorheen heeft geholpen is mij door elke dag heenworstelen. Als ik deze dag maar doorkom, zoiets. Uiteindelijk ging het wel beter vanzelf en daar heb ik mij maar aan vastgehouden.
Mijn ouders wilden niet langskomen en mn schoonmoeder ook niet. Iedereen had zn slaap nodig… Thuiszorg was ook geen optie, dat bestaat niet meer.
Wat mij erdoorheen heeft geholpen is mij door elke dag heenworstelen. Als ik deze dag maar doorkom, zoiets. Uiteindelijk ging het wel beter vanzelf en daar heb ik mij maar aan vastgehouden.
maandag 6 januari 2025 om 19:05
En deze man is nog jouw man???Jemoederheethenk4 schreef: ↑06-01-2025 18:21Ik heb mij destijds ook zo in de steek gelaten gevoeld. Ik zat met spoed bij de afdeling psychiatrie in het ziekenhuis voor een amnese om te kijken of ik een gevaar was voor mijzelf of een ander en de oplossing was dat ik hulp nodig had. Iemand moest de nachten van mij overnemen zodat ik kon slapen. Overdag moest er iemand bij mij zijn. Nou heb ik geen groot netwerk maar er was niemand maar dan ook niemand die een nacht of dag van mij heeft overgenomen. Zelf mijn man ging zelf om half 10 s avonds slapen en liet mij achter met een peuter en de baby.
Mijn ouders wilden niet langskomen en mn schoonmoeder ook niet. Iedereen had zn slaap nodig… Thuiszorg was ook geen optie, dat bestaat niet meer.
Wat mij erdoorheen heeft geholpen is mij door elke dag heenworstelen. Als ik deze dag maar doorkom, zoiets. Uiteindelijk ging het wel beter vanzelf en daar heb ik mij maar aan vastgehouden.
dinsdag 7 januari 2025 om 00:07
Ik had een ' vriendin', of eigenlijk twee want lesbisch stel, die een soort van de vriendschap opzeggen toen onze zoon klein was. Ze hadden ( en hebben) zelf geen kinderen, maar hun reden was dat ik zo veranderd was... Ik heb ze letterlijk gezegd dat ik een postnatale depressie had. ( Dat was ook officieel vastgesteld). De vriendin van mijn eigenlijke vriendin vond het toch te lastig etc. Ik kom ze nog regelmatig tegen en dan kletsen we wat over niks, ik geloof dat ze halfslachtig hebben geprobeerd de vriendschap te herstellen een aantal jaar geleden.....Merve94 schreef: ↑04-01-2025 06:48Goedemorgen dames,
Het ging eigenlijk sinds een paar dagen iets beter tot gisteren.
Gisteren belde zwager (man van mijn zus) mikn man op oö te vragen hoe het gaat.
En ze maakten allebei (zus-man) opmerkingen zoals wat is Merve veranderd zeg- lijk wel alsof je spijt hebt- ik gaf aan dat ik niet lekker in mijn vel zit en het voelt alsof mensen mij in de steek laten.
Mijn zus antwoordde lachend met ja k heb geen zin want je bent zo depressief en je moet gewoon wennen. Ook zei ze dingen zoals iedereen word moeder, Merve overdrijft een beetje.
İk barsste in tranen uit. Partner kapte gesprek af.
Daarna ben ik gaan slapen met migraine en huilbuien.
Sinds vandaag voel ik me weer zo ellendig en k*t.
Voelt echt alsof mijn leven voorbij is en niks beter gaat worden.
Wel echt mega kut dat de persoon die je zo behandelt, je eigen zus is. Ik kan me voorstellen dat dit je raakt. Probeer het in de toekomst niet tussen jullie in te laten staan als je voor de rest wel goed met je zus overweg kan. Het kan zijn dat ze op dit gebied echt een bord voor haar kop heeft. En dit gevoel zal je langzaam gaan loslaten als je de juiste behandeling krijgt.
dinsdag 7 januari 2025 om 06:38
Ik snap deze opmerking maar ja, hij is nog mijn man. Uiteindelijk kwamen we in een relatiecrisis (logisch). Man is toen heel erg veranderd, ook op spiritueel vlak. En schaamt zich zn ogen uit zijn kop voor deze periode.. Hij is nu 180 graden gedraaid en ik heb hem kunnen vergeven.
Ik moet ook wel zeggen dat het voor mensen die zelf nooit een depressie hebben gehad het moeilijk is te begrijpen hoe je je voelt in zo’n moment. Zo inkt en inktzwart hoe het in mijn hoofd was, ik denk dat niemand door had hoe erg het was. Ik denk dat de familie van TO dit ook niet kan begrijpen.
Ik bedenk nog een tip: wat mij staande heeft gehouden in die tijd is medicatie. Ik voelde mij soms een afgestompte zombie maar het zorgde er wel voor dat ik de dag doorkwam. En geef je de fles of borstvoeding? Borstvoeding is extra zwaar.
dinsdag 7 januari 2025 om 08:52
Ik herken het en ik heb gelukkig goede hulp gekregen. Mijn moeder hielp en mijn man is veel thuis gaan werken (dat kon bij hem) en heeft toen ook aangegeven dat hij misschien mij soms acuut moest vervangen. Ik krabbelde met medicatie snel op.
Mijn zoon is inmiddels 11 en ik geniet erg van hem en dat doe ik al vele jaren. Het werd echt snel beter toen ik hulp had gevraagd.
Mijn zoon is inmiddels 11 en ik geniet erg van hem en dat doe ik al vele jaren. Het werd echt snel beter toen ik hulp had gevraagd.
woensdag 8 januari 2025 om 00:15
Dit is de korte versie van mijn verhaal, echt, het kan zo snel zo veel beter gaan.aikidoka schreef: ↑07-01-2025 08:52Ik herken het en ik heb gelukkig goede hulp gekregen. Mijn moeder hielp en mijn man is veel thuis gaan werken (dat kon bij hem) en heeft toen ook aangegeven dat hij misschien mij soms acuut moest vervangen. Ik krabbelde met medicatie snel op.
Mijn zoon is inmiddels 11 en ik geniet erg van hem en dat doe ik al vele jaren. Het werd echt snel beter toen ik hulp had gevraagd.
Vrijdag huisarts toch?
woensdag 8 januari 2025 om 08:32
Hoi dames,
Dankjewel voor alle reacties!
Het doet mij echt enorm goed om reacties te lezen en te weten dat ik niet alleen ben.
Ook heb ik dan hoop dat het ook echt beter gaat worden enn dat dit een fase is.
İn mijn achterhoofd weet ik dat wel, maar als ik lees dat het bij jullie ook echt voorbij is gegaan geloof ik er meer in.
İk heb 22 januari een afspraak staan bij de psycholoog. Tot die tijd heb ik gesprekken bij de praktijkondersteuner.
Hoe ik me voel?
İk weet het eigenlijk niet.
Gisteren naar buiten met de kleine en partner voor het aanvragen van een paspoort.
Hij sliep gelukkig goed door, maar ik had wel de hele tijd angsten en een huilbui bij de gemeente.
İk voel me nog steeds heel alleen, maar lijkt alsof ik verdoofd ben. İk heb echt duidelijk uitgesproken dat ik me niet goed voel en steun nodig heb. Helaas is er sindsdien niks veranderd en ik heb het losgelaten.
Ik probeer het zelf te doen. Lichamelijk voel ik me gelukkig beter.
Mijn man werkt helaas lange dangen. İk tel gewoon de uren tot hij komt en probeer zelf tot die tijd mezelf rustig te houden met films en veel denken over de toekomst en mooie dagen.
Ook heb ik me voorgenomen om nu elke avond als man er is even naar buiten te gaan (alleen of met zn 3en)
Thuis gaat het beter- alleen nu denk ik weer ik moet volgende week naar de Ggd (stel dat hij dan onrustig is) - de week daarop ziekenhuis. Nu vind ik dat weer heel spannend.
We willen als hij 3 maanden is een reis naar Turkije maken(schoonmoeder is best op leeftijd en wil de kleine zien)
Of ik denk stel hij heeft zijn sprongen, vaccinaties- hij wordt ziek. Wat moet ik dan doen
Alles nieuwe stapjes geven me stress.
Gelukkig is het huilen wat minder.
Dankjewel voor alle reacties!
Het doet mij echt enorm goed om reacties te lezen en te weten dat ik niet alleen ben.
Ook heb ik dan hoop dat het ook echt beter gaat worden enn dat dit een fase is.
İn mijn achterhoofd weet ik dat wel, maar als ik lees dat het bij jullie ook echt voorbij is gegaan geloof ik er meer in.
İk heb 22 januari een afspraak staan bij de psycholoog. Tot die tijd heb ik gesprekken bij de praktijkondersteuner.
Hoe ik me voel?
İk weet het eigenlijk niet.
Gisteren naar buiten met de kleine en partner voor het aanvragen van een paspoort.
Hij sliep gelukkig goed door, maar ik had wel de hele tijd angsten en een huilbui bij de gemeente.
İk voel me nog steeds heel alleen, maar lijkt alsof ik verdoofd ben. İk heb echt duidelijk uitgesproken dat ik me niet goed voel en steun nodig heb. Helaas is er sindsdien niks veranderd en ik heb het losgelaten.
Ik probeer het zelf te doen. Lichamelijk voel ik me gelukkig beter.
Mijn man werkt helaas lange dangen. İk tel gewoon de uren tot hij komt en probeer zelf tot die tijd mezelf rustig te houden met films en veel denken over de toekomst en mooie dagen.
Ook heb ik me voorgenomen om nu elke avond als man er is even naar buiten te gaan (alleen of met zn 3en)
Thuis gaat het beter- alleen nu denk ik weer ik moet volgende week naar de Ggd (stel dat hij dan onrustig is) - de week daarop ziekenhuis. Nu vind ik dat weer heel spannend.
We willen als hij 3 maanden is een reis naar Turkije maken(schoonmoeder is best op leeftijd en wil de kleine zien)
Of ik denk stel hij heeft zijn sprongen, vaccinaties- hij wordt ziek. Wat moet ik dan doen
Alles nieuwe stapjes geven me stress.
Gelukkig is het huilen wat minder.
woensdag 8 januari 2025 om 08:46
İk voelde me zo slecht. İk werkte zelf ook bij een overheidsinstantie voor dit traject.
Leek echt weer alsof mijn leven voorbij was.
Ook buiten toen ik alle mensen zag bij het winkelcentrum. Lekker vrij- kindloos zorgeloos leek het. İk weet dat ik overdrijf en dat mensen echt wel zorgen hebben, maar op dit moment kan ik er niks aan doen dat ik me zo voel.
Echt slecht klinkt het- maar ik voel me gewoon doelloos- levenloos. Alleen maar luiers verschonen- voeden
Leek echt weer alsof mijn leven voorbij was.
Ook buiten toen ik alle mensen zag bij het winkelcentrum. Lekker vrij- kindloos zorgeloos leek het. İk weet dat ik overdrijf en dat mensen echt wel zorgen hebben, maar op dit moment kan ik er niks aan doen dat ik me zo voel.
Echt slecht klinkt het- maar ik voel me gewoon doelloos- levenloos. Alleen maar luiers verschonen- voeden
woensdag 8 januari 2025 om 09:22
woensdag 8 januari 2025 om 09:39
Volgens mij mogen ze max 90 minuten in de maxicosie. Met 2 weken gingen we al wel op pad en namen we de wagen mee zodat hij niet de hele tijd in de maxicosie zat. Als jij daarvan opknapt zeker op pad gaan! Dat bang zijn voor een huilbui herken ik wel, maar dat moet je echt los laten. Niemand gaat je raar aankijken als je baby van 4 weken huilt in het gemeentehuis! Wat ik trouwens af sprak is als je bijvoorbeeld bij het gemeentehuis bent, je man meenemen en hij de baby laten pakken bij huilen. Dat luchtte mij al op alsof je het deelt. Hij pakte sowieso zoon bij huilen in het openbaar.
Ik vind het trouwens een goed teken dat je ‘jaloers’ bent op mensen die winkelen of werken en dat je dit ook graag zou willen. Ik kon het niet eens opbrengen of mij aan te kleden , bij het opvouwen van de was kreeg ik al een paniekaanval en raakte ik in de war van al die stapeltjes., laat staan te willen winkelen of werken. Het betekent dat je nog pit in je hebt! Bij mijn eerste zoon ging ik ook al na een paar weken even alleen naar de v&d lekker rondkijken en dat soort dingen.
Ik vind het trouwens een goed teken dat je ‘jaloers’ bent op mensen die winkelen of werken en dat je dit ook graag zou willen. Ik kon het niet eens opbrengen of mij aan te kleden , bij het opvouwen van de was kreeg ik al een paniekaanval en raakte ik in de war van al die stapeltjes., laat staan te willen winkelen of werken. Het betekent dat je nog pit in je hebt! Bij mijn eerste zoon ging ik ook al na een paar weken even alleen naar de v&d lekker rondkijken en dat soort dingen.
woensdag 8 januari 2025 om 09:56
Je zegt ‘we willen’. Is dat zo? Als je jezelf op nr 1 zet; is zo een reis op 3 maanden dan hetgeen dat je wil?
Je gaat jezelf op nr 1 moeten zetten zodat je voor je kind kán zorgen. En je man moet jou daar in ondersteunen. Zo gaat het moeten zijn.
woensdag 8 januari 2025 om 10:27
Dat kan wel hoor, deed ik met de wandelwagen. Wij gingen wel ergens lunchen of koffie drinken met zoon in de wandelwagen.
Ik had ook van die gedachten dat ik alleen maar een jaar lang zou voeden en verschonen en hoe afschuwelijk dat was. Die gedachten verdwenen met medicatie en ook wordt het voeden minder vask en verschonen ook en krijg je meer interactie met je kind en dat vond ik zo leuk!
woensdag 8 januari 2025 om 10:29
aikidoka schreef: ↑08-01-2025 10:27Dat kan wel hoor, deed ik met de wandelwagen. Wij gingen wel ergens lunchen of koffie drinken met zoon in de wandelwagen.
Ik had ook van die gedachten dat ik alleen maar een jaar lang zou voeden en verschonen en hoe afschuwelijk dat was. Die gedachten verdwenen met medicatie en ook wordt het voeden minder vask en verschonen ook en krijg je meer interactie met je kind en dat vond ik zo leuk!
İk denk dat ik het gewoon moet doen, anders verandert er niks.
Piekeren zorgt alleen maar voor meer angst.
woensdag 8 januari 2025 om 11:06
Vanaf dat ik het zelf kon fysiek ben ik ook heel veel met baby naar buiten geweest (in mijn geval draagzak of kinderwagen, maar auto kan natuurlijk ook) om de dagen wat te breken. Ik spreidde mijn boodschappen uit over de week zodat ik maandag naar de supermarkt kon, dinsdag Hema voor een extra rompertje, woensdag Kruidvat voor de luiers etc. Kleine uitjes om niet helemaal gek te worden. Ik heb ook heel veel gelopen met een podcast in, dan voelde ik me minder alleen en wat meer verbonden met de wereld.
Mijn baby huilde in het begin ook overal, in de supermarkt, bij de verloskundige tijdens de zeswekencheck, bij de bekkenfysio. Het gaf mij ook heel veel stress, maar echt ze huilen gewoon, dat is wat veel babies veel doen ook als er verder weinig aan de hand is (geen honger etc.) Laat je man zoveel mogelijk met huilende baby zijn als hij thuis is en ga dan zelf even douchen/in een andere kamer zitten/naar buiten.
Mijn baby huilde in het begin ook overal, in de supermarkt, bij de verloskundige tijdens de zeswekencheck, bij de bekkenfysio. Het gaf mij ook heel veel stress, maar echt ze huilen gewoon, dat is wat veel babies veel doen ook als er verder weinig aan de hand is (geen honger etc.) Laat je man zoveel mogelijk met huilende baby zijn als hij thuis is en ga dan zelf even douchen/in een andere kamer zitten/naar buiten.
woensdag 8 januari 2025 om 21:08
Je baby zal snel leuker worden, doordat je steeds meer interactie met hem gaat hebben.
Ik liep eindeloos met mijn zoon in de kinderwagen. Ik was vrij snel lichamelijk weer helemaal prima en met drie weken was ik in staat om naar een strand te lopen, daar een hapje te eten en weer terug te lopen. ( Meer dan een uur in totaal)
Autorijden met baby was ik niet zo een fan van toen hij heel klein was, maar later ging dat prima en ging hij ervan slapen.
Het voordeel aan buiten zijn met kind was ook dat eventueel huilen niet in een binnenruimte zou plaatsvinden en ik makkelijk weer door kon lopen.
woensdag 8 januari 2025 om 21:49
Ik zou met de huisarts en de poh bespreken of je een dergelijke reis kan maken of dat je de kans loopt op nog verdere ontregeling.
Een familielid werkt bij de algemene hulpdienst. Ze koppelt mensen met een hulpvraag aan een vrijwilliger. Bv een oudere dame die iemand gezelschap wil houden of wil ondersteunen. Wellicht is er ook zoiets bij jou in de gemeente? Ik kan me goed indenken dat de dagen lang zijn.
En hoe is het contact met je buren? Soms komt steun uit onverwachte hoek.
Een familielid werkt bij de algemene hulpdienst. Ze koppelt mensen met een hulpvraag aan een vrijwilliger. Bv een oudere dame die iemand gezelschap wil houden of wil ondersteunen. Wellicht is er ook zoiets bij jou in de gemeente? Ik kan me goed indenken dat de dagen lang zijn.
En hoe is het contact met je buren? Soms komt steun uit onverwachte hoek.
donderdag 9 januari 2025 om 05:56
Ik weet niet of het bij jou in de gemeente is maar wat ook leuk kan zijn is een ouder-kind café. Dat is speciaal voor ouders met jonge kinderen en niemand zal daar raar opkijken als je baby huilt. Je leert ook nieuwe mensen kennen in dezelfde levensfase en je zal ook merken dat er herkenning zal zijn. En erkenning voor het feit dat het pittig is. Ik wens je heel veel sterkte, het lijkt mij vreselijk naar om je zo te voelen.
donderdag 9 januari 2025 om 06:35
Ach, je verhaal is heel herkenbaar. Bij mijn eerste kreeg ik ook een ppd.
Partner zat destijds veel in het buitenland en mijn omgeving had het allemaal niet echt door.
Het was een loodzware tijd, ook zware paniekaanvallen bij het naar buiten gaan. Alles was gewoon kut. Ook een december baby en er lag de hele maand januari zo ongeveer sneeuw (in mijn herinnering dan)
Uiteindelijk met antidepressiva gestart.
Wat mij ook erg hielp is naar een babygroep in de buurt te gaan. Even eruit, andere moeders. Even dat kopje lekkere koffie drinken en me meer mens te voelen.
Dat verstijfd op de bank zitten als de baby slaapt herken ik ook. Toch is het goed om je nu al wat uit te gaan dagen en dat te doorbreken. Probeer iets te doen. Zet een muziekje op. Yoga oefeningen. De afwas. Even opruimen.
Je hebt best irrationele gedachten, blijf die ook uitdagen, hoe moeilijk het nu ook lijkt.
Je omgeving inschakelen kan fijn zijn, misschien wil je moeder wel even mee om koffie te drinken buiten de deur? Weer even te voelen dat je leven niet helemaal voorbij is
Sterkte want het is ook gewoon niet leuk.
Partner zat destijds veel in het buitenland en mijn omgeving had het allemaal niet echt door.
Het was een loodzware tijd, ook zware paniekaanvallen bij het naar buiten gaan. Alles was gewoon kut. Ook een december baby en er lag de hele maand januari zo ongeveer sneeuw (in mijn herinnering dan)
Uiteindelijk met antidepressiva gestart.
Wat mij ook erg hielp is naar een babygroep in de buurt te gaan. Even eruit, andere moeders. Even dat kopje lekkere koffie drinken en me meer mens te voelen.
Dat verstijfd op de bank zitten als de baby slaapt herken ik ook. Toch is het goed om je nu al wat uit te gaan dagen en dat te doorbreken. Probeer iets te doen. Zet een muziekje op. Yoga oefeningen. De afwas. Even opruimen.
Je hebt best irrationele gedachten, blijf die ook uitdagen, hoe moeilijk het nu ook lijkt.
Je omgeving inschakelen kan fijn zijn, misschien wil je moeder wel even mee om koffie te drinken buiten de deur? Weer even te voelen dat je leven niet helemaal voorbij is
Sterkte want het is ook gewoon niet leuk.
This is not kosher!
donderdag 9 januari 2025 om 09:51
Ik heb het met je te doen, TO. 
Ik heb zelf geen echte pnd gehad, maar ik denk achteraf dat ik er bij de 1e toch ook niet meer enorm ver vanaf zat. Ik voelde me ook erg alleen en opgesloten en ook wel wat angstig zo alleen met de baby thuis, terwijl man bijna meteen weer volledig aan het werk ging vanwege zijn eigen zaak. Ik kon de eerste periode sowieso weinig vanwege de keizersnede, maar de baby mocht ik wel tillen, dus er was niet echt een 'duidelijke' noodzaak om bij me thuis te blijven. De baby in bad doen en s nachts de luiers verschonen en de huishoudelijke taken en de boodschappen regelde hij wel allemaal. (Maar wat was ik blij toen ik na een week of 2 a 3 s avonds zelf even alleen naar de Etos op de hoek kon wandelen voor een doosje paracetamol)
Bij de 2e mocht ik peuter 6 weken niet tillen, dus toen heeft hij heel veel thuis gewerkt en had ik er sowieso veel minder last van, zowel hormonaal als lichamelijk.
Bij mij werd het vooral snel beter toen ik in het voorjaar eindelijk lekker veel buiten kon gaan wandelen met de baby in de kinderwagen.
Ik heb zelf geen echte pnd gehad, maar ik denk achteraf dat ik er bij de 1e toch ook niet meer enorm ver vanaf zat. Ik voelde me ook erg alleen en opgesloten en ook wel wat angstig zo alleen met de baby thuis, terwijl man bijna meteen weer volledig aan het werk ging vanwege zijn eigen zaak. Ik kon de eerste periode sowieso weinig vanwege de keizersnede, maar de baby mocht ik wel tillen, dus er was niet echt een 'duidelijke' noodzaak om bij me thuis te blijven. De baby in bad doen en s nachts de luiers verschonen en de huishoudelijke taken en de boodschappen regelde hij wel allemaal. (Maar wat was ik blij toen ik na een week of 2 a 3 s avonds zelf even alleen naar de Etos op de hoek kon wandelen voor een doosje paracetamol)
Bij de 2e mocht ik peuter 6 weken niet tillen, dus toen heeft hij heel veel thuis gewerkt en had ik er sowieso veel minder last van, zowel hormonaal als lichamelijk.
Bij mij werd het vooral snel beter toen ik in het voorjaar eindelijk lekker veel buiten kon gaan wandelen met de baby in de kinderwagen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
