Kinderen
alle pijlers
Spijt van kind ?
vrijdag 27 december 2024 om 13:15
Hoi dames,
Daar ben ik weer!
Met tranen zit ik weer te typen.
Ik ben 11 december bevallen van een prachtlg mannetje.
Het is een gewenste baby.
Na lang proberen met Ivf.
Partner steunt mij voldoende- familie is volop aanwezig en helpt.
Alleen ik word gek lijkt het!
Ik kan sinds 2 weken alleen maar huilen en heb echt hele nare gevoelens en gedachten.
De eerste week sliep hij goed door, maar sinds een paar dagen slaapt hij heel weinig.
Ook als ik hem net gevoed heb of verschoond.
Mijn man is nu nog een week thuis, maar ik weet niet wat ik moet doen als hij weer aan het werk gaat.
Ik kan niet stoppen met huilen- voel me super ellendig - kijk alleen maar uit het raam en het voelt alsof mijn leven voorbij is.
Heb ik spijt van mijn kind- gaat dit over?
Herkennen moeders dit?
Daar ben ik weer!
Met tranen zit ik weer te typen.
Ik ben 11 december bevallen van een prachtlg mannetje.
Het is een gewenste baby.
Na lang proberen met Ivf.
Partner steunt mij voldoende- familie is volop aanwezig en helpt.
Alleen ik word gek lijkt het!
Ik kan sinds 2 weken alleen maar huilen en heb echt hele nare gevoelens en gedachten.
De eerste week sliep hij goed door, maar sinds een paar dagen slaapt hij heel weinig.
Ook als ik hem net gevoed heb of verschoond.
Mijn man is nu nog een week thuis, maar ik weet niet wat ik moet doen als hij weer aan het werk gaat.
Ik kan niet stoppen met huilen- voel me super ellendig - kijk alleen maar uit het raam en het voelt alsof mijn leven voorbij is.
Heb ik spijt van mijn kind- gaat dit over?
Herkennen moeders dit?
vrijdag 27 december 2024 om 16:02
Lieve TO,
Wat goed dat je je gevoelens deelt, dit is een eerste stap! Zoals veel anderen ook al schreven: trek aan de bel bij huisarts of verloskundige, zij kunnen zeker veel voor je betekenen!
Mijn ervaring:
Na de geboorte van eerste kind zat ik in dezelfde situatie als jij. Manlief ging na een week weer (fulltime) aan het werk en ik zat hele dag thuis met een baby die ook vrij veel huilde en weinig sliep (geen 'officiële" huilbaby, maar ook zeker geen makkelijk kindje). Net al bij jou midden in de winterperiode met korte, donkere dagen, dat hielp ook niet mee.
Ongeveer een maand na de geboorte huisarts ingeschakeld, die heeft mij doorverwezen naar de praktijkondersteuner. Hele fijne vrouw met wie ik een aantal zinvolle gesprekken heb gehad, zij heeft mij heel veel handvatten gegeven waar ik mee verder kon. Wat mij vooral heeft geholpen: meer slapen!! Nachten 'delen' met man; ik had de neiging om alles zelf te doen, "want hij moest werken", maar door de nacht op te knippen kon ik in ieder geval iedere nacht zo'n 6 uur aan één stuk slapen, dat scheelde al een hoop (ik gaf geen borstvoeding, dat maakt dit natuurlijk wel makkelijker). Daarnaast kwam er drie keer per week 's middags iemand 2 uurtjes langs (vader, zus, vriendin), zodat ik op die dagen ook 's middags even kon bijslapen. Want baby sliep niet in haar eigen bedje, alleen maar in de kinderwagen, auto of draagzak, dus ik kon op de dagen dat ik alleen thuis was niet 'met de baby meeslapen' zoals zo vaak wordt aangeraden.
Daarnaast verwachtingen bijstellen (nee, het HOEFT niet leuk te zijn met een baby en ja, je MAG je heel verdrietig en ongelukkig voelen). De POH heeft mij heel erg geholpen met in kleine stapjes weer positieve momentjes zoeken. Met een maand of twee ging het al heel veel beter. Toen ik weer aan het werk mocht, knapte ik helemaal goed op, zo fijn dat mijn wereld weer wat groter werd dan dat kleine mensje. En ineens bleek ik haar ontzettend te missen en wilde ik 's avonds als ik thuiskwam niets liever dan met haar knuffelen, hoe veel en hoe hard ze ook huilde.
Natuurlijk wil dit niet zeggen dat het voor jou precies hetzelfde is. Misschien zijn het bij jou meer de hormonen en minder het slaapgebrek die je gemoedstoestand bepalen. Maar hoe dan ook: al dan niet een "officiële" postnatale depressie, er is altijd hulp voorhanden en het wordt beter, echt!!
Wat goed dat je je gevoelens deelt, dit is een eerste stap! Zoals veel anderen ook al schreven: trek aan de bel bij huisarts of verloskundige, zij kunnen zeker veel voor je betekenen!
Mijn ervaring:
Na de geboorte van eerste kind zat ik in dezelfde situatie als jij. Manlief ging na een week weer (fulltime) aan het werk en ik zat hele dag thuis met een baby die ook vrij veel huilde en weinig sliep (geen 'officiële" huilbaby, maar ook zeker geen makkelijk kindje). Net al bij jou midden in de winterperiode met korte, donkere dagen, dat hielp ook niet mee.
Ongeveer een maand na de geboorte huisarts ingeschakeld, die heeft mij doorverwezen naar de praktijkondersteuner. Hele fijne vrouw met wie ik een aantal zinvolle gesprekken heb gehad, zij heeft mij heel veel handvatten gegeven waar ik mee verder kon. Wat mij vooral heeft geholpen: meer slapen!! Nachten 'delen' met man; ik had de neiging om alles zelf te doen, "want hij moest werken", maar door de nacht op te knippen kon ik in ieder geval iedere nacht zo'n 6 uur aan één stuk slapen, dat scheelde al een hoop (ik gaf geen borstvoeding, dat maakt dit natuurlijk wel makkelijker). Daarnaast kwam er drie keer per week 's middags iemand 2 uurtjes langs (vader, zus, vriendin), zodat ik op die dagen ook 's middags even kon bijslapen. Want baby sliep niet in haar eigen bedje, alleen maar in de kinderwagen, auto of draagzak, dus ik kon op de dagen dat ik alleen thuis was niet 'met de baby meeslapen' zoals zo vaak wordt aangeraden.
Daarnaast verwachtingen bijstellen (nee, het HOEFT niet leuk te zijn met een baby en ja, je MAG je heel verdrietig en ongelukkig voelen). De POH heeft mij heel erg geholpen met in kleine stapjes weer positieve momentjes zoeken. Met een maand of twee ging het al heel veel beter. Toen ik weer aan het werk mocht, knapte ik helemaal goed op, zo fijn dat mijn wereld weer wat groter werd dan dat kleine mensje. En ineens bleek ik haar ontzettend te missen en wilde ik 's avonds als ik thuiskwam niets liever dan met haar knuffelen, hoe veel en hoe hard ze ook huilde.
Natuurlijk wil dit niet zeggen dat het voor jou precies hetzelfde is. Misschien zijn het bij jou meer de hormonen en minder het slaapgebrek die je gemoedstoestand bepalen. Maar hoe dan ook: al dan niet een "officiële" postnatale depressie, er is altijd hulp voorhanden en het wordt beter, echt!!
vrijdag 27 december 2024 om 16:04
Lieve TO,
Bel je eigen huisarts en kijk of je in contact kunt komen met de praktijkondersteuner waar je jouw gevoelens kenbaar kan maken. Je zult je beter voelen door er over te praten. Het helpt om alles voor jezelf op een rij te zetten. En indien nodig kunnen zij je verder ondersteunen. Je doet het nu al heel goed door op tijd te onderkennen dat je je nu niet ok voelt en daar over aan de bel trekt.
Je familie en partner zijn beschikbaar om je te steunen. Maak daar gebruik van voor praktische zaken (koken, even wandelen met baby, etc) zodat jij even een adem-momentje kan pakken. It takes a village, echt waar.
Je zult het nu niet zien of geloven omdat je midden in de storm zit, maar het wordt beter en het overzicht komt terug. Neem het nu gewoon dag voor dag. Ik heb mezelf heel angstig gemaakt met allerlei toekomstige wat-als-angsten, die uiteindelijk niet eens uit kwamen. Dat is echt niet nodig, maar achteraf is dat natuurlijk makkelijk praten.
Veel sterkte!
Bel je eigen huisarts en kijk of je in contact kunt komen met de praktijkondersteuner waar je jouw gevoelens kenbaar kan maken. Je zult je beter voelen door er over te praten. Het helpt om alles voor jezelf op een rij te zetten. En indien nodig kunnen zij je verder ondersteunen. Je doet het nu al heel goed door op tijd te onderkennen dat je je nu niet ok voelt en daar over aan de bel trekt.
Je familie en partner zijn beschikbaar om je te steunen. Maak daar gebruik van voor praktische zaken (koken, even wandelen met baby, etc) zodat jij even een adem-momentje kan pakken. It takes a village, echt waar.
Je zult het nu niet zien of geloven omdat je midden in de storm zit, maar het wordt beter en het overzicht komt terug. Neem het nu gewoon dag voor dag. Ik heb mezelf heel angstig gemaakt met allerlei toekomstige wat-als-angsten, die uiteindelijk niet eens uit kwamen. Dat is echt niet nodig, maar achteraf is dat natuurlijk makkelijk praten.
Veel sterkte!
vrijdag 27 december 2024 om 19:24
Je verhaal is heel herkenbaar. Ik had (werd uiteindelijk vastgesteld toen ik echt óp was en mijn moeder hulp inschakelde) een postnatale depressie. Bel alsjeblieft je huisarts. Ik heb er 3 jaar voor in therapie gezeten om weer enigzins te kunnen functioneren. Ik ben veel te lang in de ontkenningfase geweest. Wilde mijn kind aan iedereen meegeven als ze maar lief voor hem waren ik dacht dat ik gek werd. Spijt van mijn kind heb ik nu af en toe (:-9), het is inmiddels een grote en lange puber maar ik hou zielsveel van hem en wil hem nooit meer kwijt.
Sterkte. Het is niet altijd goed, mooi of een roze wolk. Hormonen zijn kutmonsters.⁰
Sterkte. Het is niet altijd goed, mooi of een roze wolk. Hormonen zijn kutmonsters.⁰
Twee dingen zijn oneindig, het universum, en menselijke domheid. Maar van het universum weet ik het nog niet helemaal zeker. A. Einstein
vrijdag 27 december 2024 om 19:50
vrijdag 27 december 2024 om 21:22
Doe dat! Je hoeft dit niet alleen te doen. En je bent niet de enige en je bent ook niet gek of raar. Betrek je ook je partner? Het is belangrijk dat je omgeving weet dat het niet lekker gaat. Je hoeft echt niet alles te delen. Bij wist mijn man het, mijn moeder en 2 vriendinnen. Het scheelde al dat ze me af en toe even uit de situatie haalden. Een uurtje even alleen lieten wandelen. Mijn moeder paste op dan. Even wat nieuwe kleding kopen, of een bosje bloemen...
Twee dingen zijn oneindig, het universum, en menselijke domheid. Maar van het universum weet ik het nog niet helemaal zeker. A. Einstein
zaterdag 28 december 2024 om 17:25
Tanteslankie20 schreef: ↑27-12-2024 21:22Doe dat! Je hoeft dit niet alleen te doen. En je bent niet de enige en je bent ook niet gek of raar. Betrek je ook je partner? Het is belangrijk dat je omgeving weet dat het niet lekker gaat. Je hoeft echt niet alles te delen. Bij wist mijn man het, mijn moeder en 2 vriendinnen. Het scheelde al dat ze me af en toe even uit de situatie haalden. Een uurtje even alleen lieten wandelen. Mijn moeder paste op dan. Even wat nieuwe kleding kopen, of een bosje bloemen...
Mijn moeder komt om de dag langs om hem in bad te doen en mijn partner doet heel veel.
Alleen hij moet maandag weer aan het werk (werkt als zelfstandige) Als hij niet werkt, komt er helaas ook niks binnen.
İk heb nu al paniek aanvallen hoe ik het ga doen als hij weg is.
Mensen om me heen die proberen mij gerust te stellen. Helaas helpt dit voor even en daarna barst ik weer in tranen uit.
Maandag ga ik bellen met de huisarts. Voor nu kan ik alleen maar huilen en piekeren hoe ik het ga doen.
İk voel me zo schuldig tegenover mijn baby. Hij heeft hier niet om gevraagd.
Ook ben ik bang dat mijn partner mijn gehuil zat gaat zijn.
İk had nooit gedacht dat dit mij zo erg kon raken en dat ik me zo ellendig zou voelen.
zaterdag 28 december 2024 om 17:30
Dat is het rottige van (irrationele) angsten, geruststelling helpt maar heel even. Daarna komen ze terug. Het enige wat helpt is ervaring dat het goed komt. Ik denk dat het heel verstandig is om met de huisarts te bellen, dat doe je goed.
Voor je partner is het natuurlijk ook niet wat hij in gedachten had, maar ik hoop dat hij je wel kan bijstaan in deze period.
zaterdag 28 december 2024 om 17:35
Och meid , ik heb echt met je te doen. Het is zo anders dan je je voorgesteld had.
In deze situatie kan iedereen zeggen, het komt goed, maar eigenlijk heb je daar niet veel aan.
Maandag ga je eerst de huisarts bellen. En verder mee met het ritme van je kindje. Slaapt deze, dan slaap jij ook. Als je kind alleen slaapt als hij op jou ligt dan doe je dat. Meer hoef je echt niet te doen. Je huis hoeft niet netjes te zijn, je hoeft geen eten te koken. Je bent een jonge moeder, alles is nieuw, stel niet te hoge eisen aan jezelf.
Als je moeder er is ga jij slapen.
In deze situatie kan iedereen zeggen, het komt goed, maar eigenlijk heb je daar niet veel aan.
Maandag ga je eerst de huisarts bellen. En verder mee met het ritme van je kindje. Slaapt deze, dan slaap jij ook. Als je kind alleen slaapt als hij op jou ligt dan doe je dat. Meer hoef je echt niet te doen. Je huis hoeft niet netjes te zijn, je hoeft geen eten te koken. Je bent een jonge moeder, alles is nieuw, stel niet te hoge eisen aan jezelf.
Als je moeder er is ga jij slapen.
zaterdag 28 december 2024 om 17:39
Ik had dit ook en achteraf had ik een postnatale depressie die pas bij 11 maanden opgehouden is. Als ik me dat eerder had gerealiseerd dan had ik zeker hulp gezocht, dus ik zou ook echt hulp zoeken! Dat gevoel van spijt is ook weggegaan trouwens, ze zijn nu 5 en 7 en ik vind het echt leuk (soms wel vermoeiend 
)
Pas bij de tweede realiseerden we ons dat het bij de eerste achteraf niet goed met mij ging. Bij de tweede was ik een stuk rustiger en zat ik meer op een roze wolk.
)Pas bij de tweede realiseerden we ons dat het bij de eerste achteraf niet goed met mij ging. Bij de tweede was ik een stuk rustiger en zat ik meer op een roze wolk.
zaterdag 28 december 2024 om 17:47
Er is al veel gezegd wat heel nuttig is. Maar nog een toevoeging: je kan ook contact opnemen met je verloskudigepraktijk. Die zijn er in de periode na de bevalling ook voor dit soort zaken! Wellicht dat ze je ook nu in het weekend al kunnen helpen, of in ieder geval een steuntje in de rug kunnen geven? Mocht je er tegenop zien om te wachten tot maandag?
zaterdag 28 december 2024 om 19:29
Ik denk dat dit een hele goede tip is! Toen ik mij tijdens de zwangerschap mentaal niet goed voelde heeft de verloskundige binnen een dag geregeld dat ik ergens terecht kon om erover te praten, naast een lang gesprek met haar en de belofte dat ik altijd (dag en nacht) mocht bellen. De verloskundige mag je in principe tot 6 weken na de bevalling bellen over dit soort zaken. Wellicht kan ze morgen gewoon even langskomen en is het fijn om dat gewoon even al je verhaal te doen.Bbubbels schreef: ↑28-12-2024 17:47Er is al veel gezegd wat heel nuttig is. Maar nog een toevoeging: je kan ook contact opnemen met je verloskudigepraktijk. Die zijn er in de periode na de bevalling ook voor dit soort zaken! Wellicht dat ze je ook nu in het weekend al kunnen helpen, of in ieder geval een steuntje in de rug kunnen geven? Mocht je er tegenop zien om te wachten tot maandag?
Heel veel sterkte, het is allemaal niet niks. Probeer het per minuut, per uur aan te gaan en niet teveel te denken aan de zorgen van morgen en overmorgen. En houd in gedachte, het gaat écht voorbij!
maandag 30 december 2024 om 20:59
Vergis je ook niet in het voortraject dat je hebt gehad met de rollercoaster die daar bij hoort. Je hebt niet alleen een kraamtijd nu, je sluit ook een waarschijnlijk jarenlang fertiliteitstraject af dat je veel emoties heeft gekost. Je begint zeg maar al met een half lege batterij aan je kraamtijd. Bij mij kwam juist in die kraamtijd, al het verdriet van 2 jaar fertiliteitsproblemen eruit. Toen pas kon ik echt gaan verwerken. Wees lief voor jezelf. Vraag je vriendinnen om hulp. Maar vaak zijn er ook lieve buren die je willen helpen of collega's. Vergis je niet. Zoveel moeders begrijpen je en willen je helpen. Je hoeft dit niet alleen te doen. Heel goed dat je maandag de huisarts gaat bellen. Taken care.
dinsdag 31 december 2024 om 08:29
Hoi dames,
Dankjewel voor jullie reacties/ tips en virtuele knuffels
Het doet mij echt goed om dit te lezen en weten dat ik niet alleen ben!
Even een update;
Gisteren gebeld met de huisarts en ik heb straks een gesprek bij de praktijkondersteuner.
Ook ga ik vrijdag bloedprikken voor bepaalde waarden.
İk hoop echt dat ik me beter voel na gesprekken.
Mijn man is gisteren begonnen met werken en ik heb de hele dag gehuild en vandaag ook.
Nu zit ik te piekeren over vrijdag. Stel dat hij gaat huilen wanneer ik er niet ben, stel dit stel dat.
Ook wilde mijn man even koffie halen en een rondje rijden met de kleine achter in de auto,. maar ook dit durf ik niet.
Wat een ellendig gevoel
Dankjewel voor jullie reacties/ tips en virtuele knuffels
Het doet mij echt goed om dit te lezen en weten dat ik niet alleen ben!
Even een update;
Gisteren gebeld met de huisarts en ik heb straks een gesprek bij de praktijkondersteuner.
Ook ga ik vrijdag bloedprikken voor bepaalde waarden.
İk hoop echt dat ik me beter voel na gesprekken.
Mijn man is gisteren begonnen met werken en ik heb de hele dag gehuild en vandaag ook.
Nu zit ik te piekeren over vrijdag. Stel dat hij gaat huilen wanneer ik er niet ben, stel dit stel dat.
Ook wilde mijn man even koffie halen en een rondje rijden met de kleine achter in de auto,. maar ook dit durf ik niet.
Wat een ellendig gevoel
dinsdag 31 december 2024 om 08:37
dinsdag 31 december 2024 om 08:40
Wat goed dat je gebeld hebt en de huisarts actie onderneemt! Ik hoop dat je straks een fijn gesprek hebt met de praktijkondersteuner.
Ik herken het wel een beetje dat de eerste keer iemand laten oppassen of iets ondernemen hartstikke spannend voelt. Toch deed het mij wel goed om even weg te zijn, en was het achteraf veel minder eng dan verwacht. Ik hoop dat jij dit ook zo mag ervaren
Ik herken het wel een beetje dat de eerste keer iemand laten oppassen of iets ondernemen hartstikke spannend voelt. Toch deed het mij wel goed om even weg te zijn, en was het achteraf veel minder eng dan verwacht. Ik hoop dat jij dit ook zo mag ervaren
dinsdag 31 december 2024 om 09:45
woensdag 1 januari 2025 om 01:33
Wat een herkenbaar verhaal. Ik weet nog dat de hond van mijn zusje een witte nijntje knuffel van mijn zoon oppakte... Ik vond dat ZO smerig! Maar in plaats van tegen mijn zusje zeggen dat ze moest zorgen dat ik de knuffel terug kreeg en hem in de wasmachine te stoppen, gaf ik me die arme hond toch een rotklap! Ik ben er niet trots op en sla gewoonlijk geen dieren. Toen wist ik: als ik dit al niet kan hebben, dan is er wel iets mis met me. Huisarts gebeld en een vriendin ging mee. Het komt regelmatig voor dat mensen met depressie klachten het een beetje kleiner maken dan het is. Ik merkte echt wel dat ik dat deed en dan vertelde mijn vriendin het hele verhaal. Het was bij mij ook niet alleen die hond, er was nog een en ander aan vooraf gegaan met huilen en de baby weg willen geven etc. Ook durfde ik niet de afwas te doen of iets schoon te maken als baby lag te slapen want dan zou ik natte handen hebben als hij zou gaan huilen. Ik kon niet bedenken dat ik die handen wel even zou kunnen afdrogen....
Lang verhaal kort: via huisarts door naar lokale ggz instelling waar ik na het tweede gesprek met een psychiater antidepressiva kreeg voorgeschreven. Het was een duidelijk tekort aan serotonine... Ik had namelijk geen problemen of iets anders waarvan mijn reactie zou kunnen komen. Na het eerste pilletje voelde ik me al een stuk rustiger, wel enorm wazig.
Maar goed, iedereen zijn ( haar) eigen weg hierin. Je bent zeker niet alleen en ik wens je veel sterkte en succes!
Lang verhaal kort: via huisarts door naar lokale ggz instelling waar ik na het tweede gesprek met een psychiater antidepressiva kreeg voorgeschreven. Het was een duidelijk tekort aan serotonine... Ik had namelijk geen problemen of iets anders waarvan mijn reactie zou kunnen komen. Na het eerste pilletje voelde ik me al een stuk rustiger, wel enorm wazig.
Maar goed, iedereen zijn ( haar) eigen weg hierin. Je bent zeker niet alleen en ik wens je veel sterkte en succes!
woensdag 1 januari 2025 om 13:36
Ja, ik herken dit. In 2021 heeft het forum mij (onder mn oude nick) heel goed geholpen.
Na mijn dochter kreeg ik PPD alleen zag ik dat zelf niet. Ik vond mezelf vooral een waardeloze moeder, mijn dochter een grote krijsende inschattingsfout en ik was in complete paniek dat dit mijn leven was geworden.
Dochter is inmiddels drie jaar oud, ik ben zwanger van onze derde en ik geniet intens van het moederschap. Ik vind onze kinderen het mooiste wat er is. Dit wordt beter. Echt waar. Je hebt alleen wat hulp nodig.
Grijp die, bel de huisarts. Veel succes en een knuffel.
Na mijn dochter kreeg ik PPD alleen zag ik dat zelf niet. Ik vond mezelf vooral een waardeloze moeder, mijn dochter een grote krijsende inschattingsfout en ik was in complete paniek dat dit mijn leven was geworden.
Dochter is inmiddels drie jaar oud, ik ben zwanger van onze derde en ik geniet intens van het moederschap. Ik vind onze kinderen het mooiste wat er is. Dit wordt beter. Echt waar. Je hebt alleen wat hulp nodig.
Grijp die, bel de huisarts. Veel succes en een knuffel.
woensdag 1 januari 2025 om 19:51
Zeeschelp schreef: ↑01-01-2025 13:36Ja, ik herken dit. In 2021 heeft het forum mij (onder mn oude nick) heel goed geholpen.
Na mijn dochter kreeg ik PPD alleen zag ik dat zelf niet. Ik vond mezelf vooral een waardeloze moeder, mijn dochter een grote krijsende inschattingsfout en ik was in complete paniek dat dit mijn leven was geworden.
Dochter is inmiddels drie jaar oud, ik ben zwanger van onze derde en ik geniet intens van het moederschap. Ik vind onze kinderen het mooiste wat er is. Dit wordt beter. Echt waar. Je hebt alleen wat hulp nodig.
Grijp die, bel de huisarts. Veel succes en een knuffel.
İk lees je reactie in tranen. En het doet me goed om te weten dat ik niet alleen ben en dat het een fase is.
Ook al lijkt het nu alsof het niet voorbij gaat, geloof ik door alle reacties en ervaringen dat het beter gaat worden.
Gesprek met de praktijkondersteuner gehad en ik word ook doorverwezen, maar helaas een wachttijd van 2 weken.
woensdag 1 januari 2025 om 21:49
Mij is eenzelfde gevoel overkomen na een lang en heftig fertiliteitstraject. Al die tijd had ik veel vertrouwen in de toekomstige moeder in mij. Maar toen de baby er was, was ik alleen maar bang en onzeker en kon ik niet ontspannen. Dus ook niet slapen of even rusten. Wat ik bij de volgende kinderen anders heb gedaan, is zelfzorg op de absolute plek 1 zetten. Slapen, rustig voelen, ontspannen. De zorg voor de baby was niet iets wat ik de eerste weken helemaal goed en naar mijn eigen maatstaven kon doen. Wel stond het op 2. En verder was er helemaal niets belangrijk. Afwas, was, boodschappen, dat je man zou moeten werken, allemaal niet. Je bent even jezelf niet en daarom kan niet alles zoals het “normaal” kan.
Als het zo slecht met je gaat, en je man moet werken, kan je anderen vragen je dagelijks de hele dag te helpen bij de zorg voor de baby en dat zou ik echt proberen toe te laten, hoe moeilijk het ook is. Als jij ervan extra in paniek raakt, kan het niet. Dus misschien even geen badje, autoritje of wandeling in de storm als jij je er niet ok bij voelt. Dat komt heus wel weer als je niet meer zoveel huilt en je je stukken beter voelt. Laat je niks wijsmaken dat dit of dat toch best wel meevalt of je het toch wel even redt. Twee weken wachttijd is een eeuwigheid in deze fase en dat gaat niet goed. Zet alle hens aan dek. Omring jezelf en je baby met hulp alsjeblieft.
Als het zo slecht met je gaat, en je man moet werken, kan je anderen vragen je dagelijks de hele dag te helpen bij de zorg voor de baby en dat zou ik echt proberen toe te laten, hoe moeilijk het ook is. Als jij ervan extra in paniek raakt, kan het niet. Dus misschien even geen badje, autoritje of wandeling in de storm als jij je er niet ok bij voelt. Dat komt heus wel weer als je niet meer zoveel huilt en je je stukken beter voelt. Laat je niks wijsmaken dat dit of dat toch best wel meevalt of je het toch wel even redt. Twee weken wachttijd is een eeuwigheid in deze fase en dat gaat niet goed. Zet alle hens aan dek. Omring jezelf en je baby met hulp alsjeblieft.
woensdag 1 januari 2025 om 22:29
Twee weken is lang inderdaad, zeker als je je zo voelt. Heel veel sterkte de komende tijd en Bloemen123 heeft goede adviezen in haar bericht: omring jezelf zoveel mogelijk met hulp. Of vraag je man voor deze hulp te zorgen. Hij hoeft het misschien niet eens zelf te doen, maar zorgen dat anderen het doenMerve94 schreef: ↑01-01-2025 19:51İk lees je reactie in tranen. En het doet me goed om te weten dat ik niet alleen ben en dat het een fase is.
Ook al lijkt het nu alsof het niet voorbij gaat, geloof ik door alle reacties en ervaringen dat het beter gaat worden.
Gesprek met de praktijkondersteuner gehad en ik word ook doorverwezen, maar helaas een wachttijd van 2 weken.
voor mij was het regelen van de nodige hulp die eerste dagen ook een te grote opgave.... Succes en digitale omhelzing
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
