Kinderen
alle pijlers
Spijt van kind ?
vrijdag 27 december 2024 om 13:15
Hoi dames,
Daar ben ik weer!
Met tranen zit ik weer te typen.
Ik ben 11 december bevallen van een prachtlg mannetje.
Het is een gewenste baby.
Na lang proberen met Ivf.
Partner steunt mij voldoende- familie is volop aanwezig en helpt.
Alleen ik word gek lijkt het!
Ik kan sinds 2 weken alleen maar huilen en heb echt hele nare gevoelens en gedachten.
De eerste week sliep hij goed door, maar sinds een paar dagen slaapt hij heel weinig.
Ook als ik hem net gevoed heb of verschoond.
Mijn man is nu nog een week thuis, maar ik weet niet wat ik moet doen als hij weer aan het werk gaat.
Ik kan niet stoppen met huilen- voel me super ellendig - kijk alleen maar uit het raam en het voelt alsof mijn leven voorbij is.
Heb ik spijt van mijn kind- gaat dit over?
Herkennen moeders dit?
Daar ben ik weer!
Met tranen zit ik weer te typen.
Ik ben 11 december bevallen van een prachtlg mannetje.
Het is een gewenste baby.
Na lang proberen met Ivf.
Partner steunt mij voldoende- familie is volop aanwezig en helpt.
Alleen ik word gek lijkt het!
Ik kan sinds 2 weken alleen maar huilen en heb echt hele nare gevoelens en gedachten.
De eerste week sliep hij goed door, maar sinds een paar dagen slaapt hij heel weinig.
Ook als ik hem net gevoed heb of verschoond.
Mijn man is nu nog een week thuis, maar ik weet niet wat ik moet doen als hij weer aan het werk gaat.
Ik kan niet stoppen met huilen- voel me super ellendig - kijk alleen maar uit het raam en het voelt alsof mijn leven voorbij is.
Heb ik spijt van mijn kind- gaat dit over?
Herkennen moeders dit?
maandag 13 januari 2025 om 08:54
Goedemorgen dames,
Als eerst wil ik jullie allemaal nog een keer bedanken voor alle lieve reacties-tips en virtuele knuffels!
Mijn zoontje is inmiddels bijna 5 weken oud en heeft woensdag zijn eerste afspraak bij de GGD.
İk voel me gelukkig stukken beter dan voorheen.
Al een paar dagen kan ik voor hem zorgen zonder te huilen en lijkt het iets makkelijker.
İk voel me nog steeds opgesloten, maar het lijkt minder zwaar.
İk merk dat ik me nu druk maak om andere dingen zoals stel dat hij tijdens zijn afspraak de hele tijd huilt of stel dat hij opeens heel ziek word of stel dat ik naar buiten ga en hij niet stopt met krijsen
Voorheen kon ik hem thuis niet eens alleen handelen dus nu geeft het toch hoop dat ik beetje bij beetje denk om alleen nasr buiten te gaan met hem of aan de toekomst.
Het blijft heel zwaar en moeilijk, maar het lijkt toch iets beter te gaan.
Als eerst wil ik jullie allemaal nog een keer bedanken voor alle lieve reacties-tips en virtuele knuffels!
Mijn zoontje is inmiddels bijna 5 weken oud en heeft woensdag zijn eerste afspraak bij de GGD.
İk voel me gelukkig stukken beter dan voorheen.
Al een paar dagen kan ik voor hem zorgen zonder te huilen en lijkt het iets makkelijker.
İk voel me nog steeds opgesloten, maar het lijkt minder zwaar.
İk merk dat ik me nu druk maak om andere dingen zoals stel dat hij tijdens zijn afspraak de hele tijd huilt of stel dat hij opeens heel ziek word of stel dat ik naar buiten ga en hij niet stopt met krijsen
Voorheen kon ik hem thuis niet eens alleen handelen dus nu geeft het toch hoop dat ik beetje bij beetje denk om alleen nasr buiten te gaan met hem of aan de toekomst.
Het blijft heel zwaar en moeilijk, maar het lijkt toch iets beter te gaan.
maandag 13 januari 2025 om 09:03
Lekker naar buiten gaan, is gezond voor jouw mentale gesteldheid, maar ook super gezond voor je baby! Baby’s slapen vaak heerlijk buiten.
Je hoeft jezelf echt niet op te sluiten met een baby. Mijn baby’s gingen overal mee naar toe. Onze jongste is nu 11 weken, en die moet mee in het ritme van de oudsten. Dus die gaat letterlijk overal mee naar toe. En ja soms huilt ze eens ergens, zoals bij zwemles. Maar baby’s huilen nu eenmaal soms. Mensen kijken daar echt niet van op. Ik zorg dat ik altijd voeding bij me heb, zodat ze altijd rustig haar flesje kan drinken als ze ineens eerder voor een voeding komt.
Je hoeft jezelf echt niet op te sluiten met een baby. Mijn baby’s gingen overal mee naar toe. Onze jongste is nu 11 weken, en die moet mee in het ritme van de oudsten. Dus die gaat letterlijk overal mee naar toe. En ja soms huilt ze eens ergens, zoals bij zwemles. Maar baby’s huilen nu eenmaal soms. Mensen kijken daar echt niet van op. Ik zorg dat ik altijd voeding bij me heb, zodat ze altijd rustig haar flesje kan drinken als ze ineens eerder voor een voeding komt.
maandag 13 januari 2025 om 09:24
Precies! Gewoon doen hoor TO. Zodra ik weer naar buiten kon ben ik gegaan en dat helpt letterlijk en figuurlijk tegen dat opgesloten gevoel! En weetje, met één kind heb je de luxe dat je bijna overal gewoon direct weg kan als kind gaat huilen en jij je ongemakkelijk voelt. Ik heb het in een koffietent wel eens gehad dat dochter maar bleef huilen. En sja, dan ging ik gewoon weg.Assiral schreef: ↑13-01-2025 09:03Lekker naar buiten gaan, is gezond voor jouw mentale gesteldheid, maar ook super gezond voor je baby! Baby’s slapen vaak heerlijk buiten.
Je hoeft jezelf echt niet op te sluiten met een baby. Mijn baby’s gingen overal mee naar toe. Onze jongste is nu 11 weken, en die moet mee in het ritme van de oudsten. Dus die gaat letterlijk overal mee naar toe. En ja soms huilt ze eens ergens, zoals bij zwemles. Maar baby’s huilen nu eenmaal soms. Mensen kijken daar echt niet van op. Ik zorg dat ik altijd voeding bij me heb, zodat ze altijd rustig haar flesje kan drinken als ze ineens eerder voor een voeding komt.
Bij de Ggd kijken ze niet gek op van een huilend kind hoor. Dus daar zou ik me helemaal niet druk om maken.
Fijn dat je je wat beter voelt. Je kán dit echt, en ik hoop dat je daar elke dag wat meer in mag gaan geloven!
maandag 13 januari 2025 om 09:32
Goede berichten! Fijn te lezen dat het iets beter gaat, Merve. Ook 1 voet buiten zetten telt gewoon als een wandeling.
en hoe vaker je dit probeert of doet, hoe beter het zal lukken. Het is een beetje zoals wanneer het mistig is... Het eerste bleke zonnetje betekent al het einde van de mist. Veel sterkte! En hopelijk snel een nog iets minder bleek zonnetje voor jou!
maandag 13 januari 2025 om 09:45
Ja het is ook gewoon heftig/zwaar met zo'n kleine baby! Ik weet nog dat het mij ook ineens aanvloog. Ik gaf borstvoeding en voelde me ook opgesloten, met een baby die zo afhankelijk van je is. Een kind krijgen is een enorme verandering, dus deze gevoelens zijn heel normaal.
Naar buiten gaan kun je langzaam opbouwen, het is echt heel fijn om zo weer mobiliteit/vrijheid terug te krijgen. Ja, de baby kan gaan huilen, maar dan kun je naar huis gaan en voor een huilende baby hoef je je echt niet te schamen.
Naar buiten gaan kun je langzaam opbouwen, het is echt heel fijn om zo weer mobiliteit/vrijheid terug te krijgen. Ja, de baby kan gaan huilen, maar dan kun je naar huis gaan en voor een huilende baby hoef je je echt niet te schamen.
donderdag 16 januari 2025 om 11:04
Volgende week kan ik eindelijk terecht voor hulp, maar ik val telkens weer terug in hetzelfde verhaal.
İk dacht dat het veel beter ging tot gisteren.
Eerste afspraak bij de GGD. Partner was mee.
İk voelde me zo benauwd met alle kinderen om me heen en ook tijdens de afspraak kon ik alleen maar huilen.
Dit is mijn leven nu.
İk schaam me echt diep maar kon ik maar de tijd terugdraaien.
Nooit dat ik het zou doen.
İk hou heel veel van hem en voel me heel schuldig als ik naar hem kijk, maar ach wat is dit moeilijk.
Aan de ene kant kan ik hem heel moeilijk loslaten en hou ik superveel van hem, maar aan de andere kant voel ik me zo benauwd en levenloos- moedeloos.
Mijn leven is voorbij en voorlopig is dit het.
İk weet niet wat ik hiermee wil bereiken, maar ik moest het even van me afschrijven.
İk dacht dat het veel beter ging tot gisteren.
Eerste afspraak bij de GGD. Partner was mee.
İk voelde me zo benauwd met alle kinderen om me heen en ook tijdens de afspraak kon ik alleen maar huilen.
Dit is mijn leven nu.
İk schaam me echt diep maar kon ik maar de tijd terugdraaien.
Nooit dat ik het zou doen.
İk hou heel veel van hem en voel me heel schuldig als ik naar hem kijk, maar ach wat is dit moeilijk.
Aan de ene kant kan ik hem heel moeilijk loslaten en hou ik superveel van hem, maar aan de andere kant voel ik me zo benauwd en levenloos- moedeloos.
Mijn leven is voorbij en voorlopig is dit het.
İk weet niet wat ik hiermee wil bereiken, maar ik moest het even van me afschrijven.
donderdag 16 januari 2025 om 11:16
Hai Merve, ik heb niet alles gelezen, maar wil wel op je reageren. Ik herken je gevoelens namelijk enorm van toen ik de eerste keer moeder werd. Heb weken, zo niet maanden rondgelopen met het gevoel; heb ik hier nou goed aan gedaan (een kind krijgen?)? Alsof ik nog terug kon. Ik vond het zo’n heftige verandering en heb echt spijt gevoelens gehad en gehunkerd naar mijn leven zonder kind! En ik weet zeker dat dit voor heel veel moeders (en vaders) geldt! Mijn ervaring is dat het beter wordt naarmate je kleintje groter wordt (er is zelfs nog eentweede gekomen 
). Dat neemt niet weg dat het heel goed is dat je hier wat hulp bij krijgt, deze hulp is voorhanden en je hoeft het niet alleen te doen.
Ik wens je sterkte en hoop dat je je snel wat beter gaat voelen! Ook wens ik je toe dat je schuldgevoel los kan laten. Het is wat het is en je bent zeker niet de enige. De impact van het krijgen van een kind is voor iedereen anders en niet van te voren te voorspellen. En vlak ook niet uit wat de hormonen kunnen betekenen voor je gemoedstoestand. Ook dit is voor elke vrouw weer anders hoe je het ervaart.
). Dat neemt niet weg dat het heel goed is dat je hier wat hulp bij krijgt, deze hulp is voorhanden en je hoeft het niet alleen te doen.Ik wens je sterkte en hoop dat je je snel wat beter gaat voelen! Ook wens ik je toe dat je schuldgevoel los kan laten. Het is wat het is en je bent zeker niet de enige. De impact van het krijgen van een kind is voor iedereen anders en niet van te voren te voorspellen. En vlak ook niet uit wat de hormonen kunnen betekenen voor je gemoedstoestand. Ook dit is voor elke vrouw weer anders hoe je het ervaart.
donderdag 16 januari 2025 om 11:17
Veel sterkte…
Hopelijk gaat de juiste hulp je helpen om te zien hoe mooi het moederschap kan zijn. Je leven is niet voorbij, je kunt met een baby/kind gewoon je leven nog leiden, alleen het vergt wat aanpassingen.
Jammer dat je dat nu niet in kunt zien. Maar dat komt door de negatieve spiraal waar je nu in zit.
En nee, zeker niet op alle momenten is mama zijn leuk en mooi.
Is het een idee om je kindje een dag in de week bijvoorbeeld bij opa’s of oma’s te brengen? Of een kinderopvang? Zodat jij een moment voor jou zelf hebt en iets kunt gaan doen wat JIJ leuk vind om te doen?
Hopelijk gaat de juiste hulp je helpen om te zien hoe mooi het moederschap kan zijn. Je leven is niet voorbij, je kunt met een baby/kind gewoon je leven nog leiden, alleen het vergt wat aanpassingen.
Jammer dat je dat nu niet in kunt zien. Maar dat komt door de negatieve spiraal waar je nu in zit.
En nee, zeker niet op alle momenten is mama zijn leuk en mooi.
Is het een idee om je kindje een dag in de week bijvoorbeeld bij opa’s of oma’s te brengen? Of een kinderopvang? Zodat jij een moment voor jou zelf hebt en iets kunt gaan doen wat JIJ leuk vind om te doen?
donderdag 16 januari 2025 om 11:39
Het lijkt nu niet zo, maar niets duurt eeuwig TO, ook dit gevoel niet. Voelde je je in het gesprek serieur genomen? Jullie hebben hulp gezocht, dat is een super goede stap! Je hele leven staat op z'n kop, dat is gewoon een feit. Het lijntje tussen moeder en kind is het begin zo kort, dat voelt soms ook verstikkend.
Je kunt er nu misschien nog niets mee, maar het blijft niet zo. Je kunt echt ruimte voor jezelf creëren en nog meer zijn dan alleen moeder. Daarbij helpt het heel erg als je kind ietsjes groter is. Misschien helpt het om die horizon een beetje te zien. Vergeet trouwens niet dat het gewoon ontzettend vermoeiend is, en dat heeft ook een enorm effect op de emoties en je functioneren.
Heel praktisch: misschien kun je binnenkort een fijne wandeling maken op een plek die je fijn vindt? Of het nu het bos of het strand is, even echt buiten, even weer op jezelf zijn. Wandelen zolang je fijn vindt en dan ergens rustig een kop koffie of thee drinken. Dat lost het geheel niet op, maar is wel erg prettig.
Je kunt er nu misschien nog niets mee, maar het blijft niet zo. Je kunt echt ruimte voor jezelf creëren en nog meer zijn dan alleen moeder. Daarbij helpt het heel erg als je kind ietsjes groter is. Misschien helpt het om die horizon een beetje te zien. Vergeet trouwens niet dat het gewoon ontzettend vermoeiend is, en dat heeft ook een enorm effect op de emoties en je functioneren.
Heel praktisch: misschien kun je binnenkort een fijne wandeling maken op een plek die je fijn vindt? Of het nu het bos of het strand is, even echt buiten, even weer op jezelf zijn. Wandelen zolang je fijn vindt en dan ergens rustig een kop koffie of thee drinken. Dat lost het geheel niet op, maar is wel erg prettig.
donderdag 16 januari 2025 om 12:57
Ik heb niet alles gelezen (alleen jouw reacties en openingspost). Het doet me enorm aan mezelf denken toen ons eerste kind was geboren. Ook ik wilde mijn spullen pakken en vertrekken, Ik kreeg psychologische hulp en dat gesprek iedere week van 1 uur hielp al enorm. Ik mocht daar al mijn dubbele gevoelens tov kind en mezelf delen en ik werd niet veroordeeld! Natuurlijk niet zou je denken, maar ik veroordeelde mezelf zo hard dat alleen dat al een opluchting was. Ik durfde het indertijd met niemand (ook niet op een anoniem forum) te delen dus dat jij het wel deelt hier is al enorm knap.
Bij mij werd een postnatale depressie met paniekaanvallen vastgesteld. Achteraf heb ik dat postnatale vertaald naar hormonale depressie. Het is helemaal goed gekomen met mij en de baby die inmiddels 20 jaar oud is. Toen onze baby wat ouder was (ongeveer 6 maanden) voelde ik me al veel beter en sterker. Ik hoop dat ook jij goede hulp krijgt en kunt gaan genieten van dit leventje. Het is een compleet onderschat en hele angstige tijd voor je. Ik denk aan je en wat jij voelt overkomt heel veel vrouwen na de geboorte van een kind.
Voor nu: niks moet, je mag het hele huis laten vervuilen, je hoeft geen boodschappen te doen of de deur uit te gaan, je hoeft je niet eens aan te kleden of te douchen. Je hoeft geen bezoek te ontvangen en je mag slapen als de baby slaapt. Af en toe een voeding of schone luier en jouw aanwezigheid is voor zo'n baby echt genoeg Mij hielp die gedachte. Misschien helpt het ook voor jou.
matchaijskoffie wijzigde dit bericht op 16-01-2025 14:07
3.14% gewijzigd
donderdag 16 januari 2025 om 14:00
Herkenbaar Merve en het wordt echt, echt, echt beter. Met tijd en echt sneller dan je denkt. Er komt een ritme, je leert je kind beter kennen en voorspellen. Je went ook aan de dingen die je nu eng of vreselijk vindt, zoals je angst dat hij gaat huilen. Dat gebeurt een paar keer en gaat weer voorbij en dan weet je dat ook dat geen ramp is.
En ook jij gaat ontzwangeren en je beter voelen, stabieler en daarnaast is je kind ook minder kwetsbaar en minder enorm afhankelijk van jou. En je gaat ook weer dingen echt voor jezelf doen en daarna enorm genieten van weer bij je kind zijn.
Ik kon echt met verbazing kijken naar ouders met grotere kinderen en me afvragen hoe zij dit overleefd hadden. Ik overwoog om het aan wildvreemden te vragen in de hoop dat zij DE tip voor me hadden. Dus je gevoelens zijn niet uniek. Meer mensen worstelen hiermee. Maar het wordt echt beter.
En ook jij gaat ontzwangeren en je beter voelen, stabieler en daarnaast is je kind ook minder kwetsbaar en minder enorm afhankelijk van jou. En je gaat ook weer dingen echt voor jezelf doen en daarna enorm genieten van weer bij je kind zijn.
Ik kon echt met verbazing kijken naar ouders met grotere kinderen en me afvragen hoe zij dit overleefd hadden. Ik overwoog om het aan wildvreemden te vragen in de hoop dat zij DE tip voor me hadden. Dus je gevoelens zijn niet uniek. Meer mensen worstelen hiermee. Maar het wordt echt beter.
donderdag 16 januari 2025 om 14:11
Je wereld staat nu even op zijn kop.
Adem in, adem uit.
Probeer te genieten van hele kleine dingen. Even een kopje thee op de bank. 5 minuutjes naar buiten in de tuin. Even lekker onder de douche.
En zorg zoveel mogelijk voor je kind. Lukt t niet, schakel de hulptroepen in.
De rest komt allemaal later wel weer.
Dikke knuffel voor jou!
Adem in, adem uit.
Probeer te genieten van hele kleine dingen. Even een kopje thee op de bank. 5 minuutjes naar buiten in de tuin. Even lekker onder de douche.
En zorg zoveel mogelijk voor je kind. Lukt t niet, schakel de hulptroepen in.
De rest komt allemaal later wel weer.
Dikke knuffel voor jou!
dinsdag 4 februari 2025 om 12:08
Wat naar voor je dat je je zo voelt.
Ik denk dat er binnen de Turkse cultuur weinig aandacht is voor (dit soort) klachten.
Ik ben lang samen geweest met een Turkse man en het viel me op hoe kortzichtig er aangekeken werd tegenover psychische klachten, zeker als die te maken hebben met gezinszaken.
Als je een luisterend oor zoekt mag je altijd een pb sturen.
Ik denk dat er binnen de Turkse cultuur weinig aandacht is voor (dit soort) klachten.
Ik ben lang samen geweest met een Turkse man en het viel me op hoe kortzichtig er aangekeken werd tegenover psychische klachten, zeker als die te maken hebben met gezinszaken.
Als je een luisterend oor zoekt mag je altijd een pb sturen.
woensdag 5 februari 2025 om 09:42
He,
Als ik heel eerlijk ben voel ik me nog steeds niet goed.
İk schaam me om dit te voelen, maar ik kan er niks aan doen.
İk heb hulp gezocht en heb gesprekken en medicatie.
Alleen merk ik dat ik het lastig vindt om helemaal eerlijk te zijn ivm schaamte.
Beetje bij beetje stel ik me open en vertel ik meer.
Ik hou zielsveel van de kleine en kan me echt geen leven meer voorstellen zonder hem,
Aan de andere kant voel ik me zo gevangen en ellendig dat ik weg wil van alles en iedereen.
Soms denk ik pak je spullen en vlieg naar de andere kant van de wereld, maar ook dan denk ik aan de kleine en voel ik me zo slecht.
İk weet niet waarom ik me zo voel en wat het is. Het lukt niet om mijn gevoel uit te leggen.
İk barst in tranen en uit en wil echt dat de wereld even stopt als partner er is. İk wil niet slapen als hij er is want dan denk ik dat ik verbinding mis met de wereld ofzo.
Continu wil ik dat er mensen om me heen zijn en dat ze niet weggaan. Continu iemand bellen.
Het geeft me het gevoel dat ik verbinding heb met de wereld. Ook kijk ik continu tv en lees ik boeken en fantaseer dan over de toekomst.
Dat hij wat ouder is en dat ik weer meer vrijheid heb.
Dit gevoel snap ik ook niet. Overdag is hij bij mih, maar als partner er is is hij er echt 100%.
Hij geeft me alle ruimte en vrijheid om tijd voor mezelf te nemen, maar dat ongelukkige gevoel gaat maar niet weg.
Fysiek voel ik me prima en het lukt me om goed voor hem te zorgen gelukkig.
Hij is ook niet een heel moeilijke baby als ik andere verhalen hoor, maar toch heb ik dit.
Aan familie heb ik niks, want in de Turkse cultuur is dit een soort taboe helaas.
Mijn partner is gelukkig mijn grootste steun, maar ik ben bang dat hij mij ook een keer zat is.
İk hoop dat het met de tijd en hulp beter gaat worden. İk weet het gewoon niet. Echt niet.
İk schaam me en voel me een aansteller, maar dit gevoel wat ik heb is toch echt en ik voel wat ik voel.
woensdag 5 februari 2025 om 09:43
He,
Als ik heel eerlijk ben voel ik me nog steeds niet goed.
İk schaam me om dit te voelen, maar ik kan er niks aan doen.
İk heb hulp gezocht en heb gesprekken en medicatie.
Alleen merk ik dat ik het lastig vindt om helemaal eerlijk te zijn ivm schaamte.
Beetje bij beetje stel ik me open en vertel ik meer.
Ik hou zielsveel van de kleine en kan me echt geen leven meer voorstellen zonder hem,
Aan de andere kant voel ik me zo gevangen en ellendig dat ik weg wil van alles en iedereen.
Soms denk ik pak je spullen en vlieg naar de andere kant van de wereld, maar ook dan denk ik aan de kleine en voel ik me zo slecht.
İk weet niet waarom ik me zo voel en wat het is. Het lukt niet om mijn gevoel uit te leggen.
İk barst in tranen en uit en wil echt dat de wereld even stopt als partner er is. İk wil niet slapen als hij er is want dan denk ik dat ik verbinding mis met de wereld ofzo.
Continu wil ik dat er mensen om me heen zijn en dat ze niet weggaan. Continu iemand bellen.
Het geeft me het gevoel dat ik verbinding heb met de wereld. Ook kijk ik continu tv en lees ik boeken en fantaseer dan over de toekomst.
Dat hij wat ouder is en dat ik weer meer vrijheid heb.
Dit gevoel snap ik ook niet. Overdag is hij bij mih, maar als partner er is is hij er echt 100%.
Hij geeft me alle ruimte en vrijheid om tijd voor mezelf te nemen, maar dat ongelukkige gevoel gaat maar niet weg.
Fysiek voel ik me prima en het lukt me om goed voor hem te zorgen gelukkig.
Hij is ook niet een heel moeilijke baby als ik andere verhalen hoor, maar toch heb ik dit.
Aan familie heb ik niks, want in de Turkse cultuur is dit een soort taboe helaas.
Mijn partner is gelukkig mijn grootste steun, maar ik ben bang dat hij mij ook een keer zat is.
İk hoop dat het met de tijd en hulp beter gaat worden. İk weet het gewoon niet. Echt niet.
İk schaam me en voel me een aansteller, maar dit gevoel wat ik heb is toch echt en ik voel wat ik voel.
woensdag 5 februari 2025 om 09:49
woensdag 5 februari 2025 om 13:40
Ik probeer elke keer te denken dat het een fase is en overgaat.Dahlia74 schreef: ↑05-02-2025 09:49Je hoeft je echt niet te schamen en je bent geen aansteller. Het komt helaas veel vaker voor bij net bevallen moeders. Wees eerlijk naar de hulpverlening.
Je bent hard aan het werk om je beter te voelen. Medicatie heeft even nodig om effect te hebben. Wees lief voor jezelf.
woensdag 5 februari 2025 om 14:31
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
