Kinderen
alle pijlers
Spijt van kind ?
vrijdag 27 december 2024 om 13:15
Hoi dames,
Daar ben ik weer!
Met tranen zit ik weer te typen.
Ik ben 11 december bevallen van een prachtlg mannetje.
Het is een gewenste baby.
Na lang proberen met Ivf.
Partner steunt mij voldoende- familie is volop aanwezig en helpt.
Alleen ik word gek lijkt het!
Ik kan sinds 2 weken alleen maar huilen en heb echt hele nare gevoelens en gedachten.
De eerste week sliep hij goed door, maar sinds een paar dagen slaapt hij heel weinig.
Ook als ik hem net gevoed heb of verschoond.
Mijn man is nu nog een week thuis, maar ik weet niet wat ik moet doen als hij weer aan het werk gaat.
Ik kan niet stoppen met huilen- voel me super ellendig - kijk alleen maar uit het raam en het voelt alsof mijn leven voorbij is.
Heb ik spijt van mijn kind- gaat dit over?
Herkennen moeders dit?
Daar ben ik weer!
Met tranen zit ik weer te typen.
Ik ben 11 december bevallen van een prachtlg mannetje.
Het is een gewenste baby.
Na lang proberen met Ivf.
Partner steunt mij voldoende- familie is volop aanwezig en helpt.
Alleen ik word gek lijkt het!
Ik kan sinds 2 weken alleen maar huilen en heb echt hele nare gevoelens en gedachten.
De eerste week sliep hij goed door, maar sinds een paar dagen slaapt hij heel weinig.
Ook als ik hem net gevoed heb of verschoond.
Mijn man is nu nog een week thuis, maar ik weet niet wat ik moet doen als hij weer aan het werk gaat.
Ik kan niet stoppen met huilen- voel me super ellendig - kijk alleen maar uit het raam en het voelt alsof mijn leven voorbij is.
Heb ik spijt van mijn kind- gaat dit over?
Herkennen moeders dit?
woensdag 26 februari 2025 om 13:52
Je bent goed bezig TO, ik vind je beresterk!! Toen ik een pnd had heb ik ook zoveel steun gehad aan het forum. Weet dat ik aan je denk, eigenlijk best regelmatig..
Voor nu heb je even een lange adem nodig, maar het wordt echt beter
Wat ik mij alleen afvraag, ga je ook weer werken na je verlof en hoe kijk je hier tegen aan? Voor mij was werken echt niet haalbaar en heb mij toen ook ziekgemeld voor dat het verlof klaar was. Dat gaf mij ook veel rust. Heb uiteindelijk bijna een jaar thuisgezeten.
Voor nu heb je even een lange adem nodig, maar het wordt echt beter
Wat ik mij alleen afvraag, ga je ook weer werken na je verlof en hoe kijk je hier tegen aan? Voor mij was werken echt niet haalbaar en heb mij toen ook ziekgemeld voor dat het verlof klaar was. Dat gaf mij ook veel rust. Heb uiteindelijk bijna een jaar thuisgezeten.
woensdag 26 februari 2025 om 21:03
Je bent niet alleen vrouw, echt niet!
Je doet het super, je bent een geweldige moeder en voor jouw kindje ben jij de wereld. Je bent sterk, en jullie komen hier samen als gezin sterker uit. Daar ben ik van overtuigd!
Misschien heb ik er overheen gelezen, maar heb je je vitamines etc ook laten checken bij de HA?
Bepaalde tekorten aan mineralen en vitamines, of schildklier afwijkingen kunnen ook klachten verergeren.
In zware tijden leer je (helaas) je echte vrienden kennen…
Misschien weet je omgeving ook niet goed hoe ze er mee om moeten gaan?
Vaak is het ook als je zoiets zelf nooit hebt mee gemaakt, je niet weet hoe zoiets is.
Maar dat het heftig en zwaar is is één ding wat zeker is.
Je doet het super, je bent een geweldige moeder en voor jouw kindje ben jij de wereld. Je bent sterk, en jullie komen hier samen als gezin sterker uit. Daar ben ik van overtuigd!
Misschien heb ik er overheen gelezen, maar heb je je vitamines etc ook laten checken bij de HA?
Bepaalde tekorten aan mineralen en vitamines, of schildklier afwijkingen kunnen ook klachten verergeren.
In zware tijden leer je (helaas) je echte vrienden kennen…
Misschien weet je omgeving ook niet goed hoe ze er mee om moeten gaan?
Vaak is het ook als je zoiets zelf nooit hebt mee gemaakt, je niet weet hoe zoiets is.
Maar dat het heftig en zwaar is is één ding wat zeker is.
donderdag 27 februari 2025 om 09:16
Dag per dag 'overleven' is denk ik echt de beste strategie. Wat mij ook hielp is per dag kleine 'succesjes' opschrijven: een lang dutje, een lachje, even de deur uit, lekker gedoucht. In plaats van te focussen op het negatieve. Dit ging lang niet altijd, maar als het me lukte dan voelde ik me soms echt trots op die kleine dingen en het teruglezen kon ook fijn voelen.
Wbt werken: ik vond het zelf enorm fijn om weer (rustig aan) aan het werk te gaan en niet alleen maar te zorgen. Voelde me toen langzaam weer een beetje mezelf worden, al voelde ik me uiteraard eerst ook schuldig dat kind naar de opvang moest (maar dat wende snel!). Kijk daarin vooral wat voor jou fijn is, dat zal enorm per persoon verschillen (zoals ook blijkt uit het verhaal van de forummer hierboven).
Wbt werken: ik vond het zelf enorm fijn om weer (rustig aan) aan het werk te gaan en niet alleen maar te zorgen. Voelde me toen langzaam weer een beetje mezelf worden, al voelde ik me uiteraard eerst ook schuldig dat kind naar de opvang moest (maar dat wende snel!). Kijk daarin vooral wat voor jou fijn is, dat zal enorm per persoon verschillen (zoals ook blijkt uit het verhaal van de forummer hierboven).
donderdag 27 februari 2025 om 09:17
maandag 10 maart 2025 om 16:17
Wat rot Merve, dat je je nog steeds zo slecht voelt. Heb je inmiddels hulp gekregen? Want dit gaat niet vanzelf over, je hebt professionals nodig die met je meekijken en je begeleiden door deze fase heen.
Het is super zwaar om je zo te voelen dag in dag uit, terwijl je wilt genieten van je baby en dat lukt niet. En het is vaak moeilijk om dit aan mensen om je heen te vertellen, omdat die je niet begrijpen. Dat maakt het extra eenzaam.
Ik wens je veel sterkte!
Het is super zwaar om je zo te voelen dag in dag uit, terwijl je wilt genieten van je baby en dat lukt niet. En het is vaak moeilijk om dit aan mensen om je heen te vertellen, omdat die je niet begrijpen. Dat maakt het extra eenzaam.
Ik wens je veel sterkte!
dinsdag 11 maart 2025 om 09:44
Rosalieke schreef: ↑10-03-2025 16:17Wat rot Merve, dat je je nog steeds zo slecht voelt. Heb je inmiddels hulp gekregen? Want dit gaat niet vanzelf over, je hebt professionals nodig die met je meekijken en je begeleiden door deze fase heen.
Het is super zwaar om je zo te voelen dag in dag uit, terwijl je wilt genieten van je baby en dat lukt niet. En het is vaak moeilijk om dit aan mensen om je heen te vertellen, omdat die je niet begrijpen. Dat maakt het extra eenzaam.
Ik wens je veel sterkte!
Dankjewel !
İk heb gesprekken lopen, maar ik heb het gevoel dat ik steeds terugval.
Ook zijn er veel positieve dingen.
- Dat ik niet meer panisch ben als hij huilt.
- İk ga alleen naar buiten met hem.
- İk accepteer meer dat alles nu met de kleine is en ga gewoon naar buiten - winkelcentrum etc.
- Dat ik niet meer meteen denk dat hij doodgaat als hij ziek is.
- Dat ik me minder aantrek van anderen en of ze er nou wel of niet voor me zijn.
İk voel me soms beter, maar grotendeels voel ik me verdwaald - verdrietig en laat ik alles over me heen gaan.
İk accepteer dat dit niet meer teruggedraaid kan worden.
İk kan intens van hem genieten en voel veel liefde, maar toch vind ik het heel moeilijk en mis ik mijn oude leven.
Alleen die is er niet meer, dus nu denk ik alleen maar hij gaat ouder worden- het gaat makkelijker worden - hij gaat minder afhankelijk worden.
Nog steeds huil ik elke dag wel even- of kijk ik uit het raam en lijkt alsof àlles bruisend is en ik stilsta- of een stekend gevoel als partner lekker gaat werken of even met vrienden uitgaat.
İk weet dat hij er niks aan kan doen en ik gun het hem ook, maar het lijkt alsof er niks is veranderd voor hem.
Hij helpt mij echt heel veel. Als hij terug is van werk, heeft hij de zorg. İk hoef alleen te voeden.
İk blijf mezelf herhalen, maar dit is hoe ik me voel helaas.
Blijkbaar kan niks je voorbereiden voor moeder zijn!
Ik heb echt jaren gewacht, veel ingelezen, cursussen gedaan, zwanger geworden met ivf en dacht dat ik er klaar voor was, maar nu is mijn wereld ingestort.
Hij is inmiddels 13 weken en soms denk ik kon de tijd maar na 4 jaar later doorspoelen of een jaar terug.
dinsdag 11 maart 2025 om 10:44
TO, ik heb je topic gevolgd en zo met je te doen. Ik herken het gevoel dat je leven stilstaat en je je 'oude' leven terug wil. Dat had ik ook heel erg bij mijn eerste.
Bij mij werd dat minder toen ik weer ging werken. Ik werd daardoor meer mezelf en vond het ook fijn dat anderen (opvang, opa&oma en papa) eens hele dag voor mijn kindje mochten zorgen. Heb jij een baan of opleiding die je binnenkort weer kan oppakken? Ik snap ook dat je hoofd er helemaal niet naar staat, maar wellicht kan een paar uur werken per week je helpen om je weer onderdeel te voelen van de wereld. Sterkte
Bij mij werd dat minder toen ik weer ging werken. Ik werd daardoor meer mezelf en vond het ook fijn dat anderen (opvang, opa&oma en papa) eens hele dag voor mijn kindje mochten zorgen. Heb jij een baan of opleiding die je binnenkort weer kan oppakken? Ik snap ook dat je hoofd er helemaal niet naar staat, maar wellicht kan een paar uur werken per week je helpen om je weer onderdeel te voelen van de wereld. Sterkte
dinsdag 11 maart 2025 om 11:03
Ik herken het ook to en wil je een hart onder de riem steken. Het werd beter, ik groeide in de rol en mijn nieuwe leven. Maar dat heeft behoorlijk lang geduurd. Ik denk dat ik het eerste jaar daar toch wel echt voor nodig heb gehad. Je kindje is nog maar 13 weken en alles is relatief nieuw. Ik weet ook nog hoe jaloers ik kon zijn op mijn man en anderen die geen kind hadden.
Mij hielp het om weer terug te gaan werken, zodat ik gedurende de dag ook even iemand anders was dan alleen moeder. En ik ben medicijnen gaan slikken trouwens. Dat heeft me destijds ook geholpen. Het was alleen opnieuw weer heel pittig om ervan af te bouwen. Een goede afweging tussen baten en lasten is met medicijnen wel op z'n plaats.
En is de naam POP poli al voorbij gekomen?
Mij hielp het om weer terug te gaan werken, zodat ik gedurende de dag ook even iemand anders was dan alleen moeder. En ik ben medicijnen gaan slikken trouwens. Dat heeft me destijds ook geholpen. Het was alleen opnieuw weer heel pittig om ervan af te bouwen. Een goede afweging tussen baten en lasten is met medicijnen wel op z'n plaats.
En is de naam POP poli al voorbij gekomen?
dinsdag 11 maart 2025 om 13:22
Ik had 6 maanden vrij na mijn bevalling. Ik kijk daar met dubbele gevoelens op terug en heb tijdens die 6 maanden ook echt wel gedacht kon ik maar gewoon naar mijn werk ipv weer de hele dag thuis met baby. Aan de andere kant was het ook heerlijk om die tijd samen te hebben. Lekker overdag slapen als de baby ook sliep na een nacht met 3 nachtvoedingen en ook genieten van alle ontwikkelingen die je baby doormaakt in de eerste periode.
Als ik je topic hier dus zo lees dan denk ik eigenlijk maar 1 ding. Kind inschrijven op het KDV en gaan werken!
Als ik je topic hier dus zo lees dan denk ik eigenlijk maar 1 ding. Kind inschrijven op het KDV en gaan werken!
dinsdag 11 maart 2025 om 20:53
Wat goed dat je stapjes vooruit gaat, je doet het super!
Wat ik mij nog afvraag, geef je borstvoeding? Heb je overwogen om daar mee te stoppen? Ik voelde me namelijk met borstvoeding enorm beperkt en afhankelijk… soms kreeg ik er echt paniek van dat ik de enige was die mijn kindje kon voeden. En het kost mega veel energie. Daarnaast kan borstvoeding ook in verband staan met bepaalde hormonen die voor een depressief gevoel zorgen. Maar dat heb je vast al uitgezocht…
Ik noem maar iets hoor, ik weet niet of je er iets aan hebt.
Wat ik mij nog afvraag, geef je borstvoeding? Heb je overwogen om daar mee te stoppen? Ik voelde me namelijk met borstvoeding enorm beperkt en afhankelijk… soms kreeg ik er echt paniek van dat ik de enige was die mijn kindje kon voeden. En het kost mega veel energie. Daarnaast kan borstvoeding ook in verband staan met bepaalde hormonen die voor een depressief gevoel zorgen. Maar dat heb je vast al uitgezocht…
Ik noem maar iets hoor, ik weet niet of je er iets aan hebt.
woensdag 12 maart 2025 om 07:30
Assiral schreef: ↑11-03-2025 20:53Wat goed dat je stapjes vooruit gaat, je doet het super!
Wat ik mij nog afvraag, geef je borstvoeding? Heb je overwogen om daar mee te stoppen? Ik voelde me namelijk met borstvoeding enorm beperkt en afhankelijk… soms kreeg ik er echt paniek van dat ik de enige was die mijn kindje kon voeden. En het kost mega veel energie. Daarnaast kan borstvoeding ook in verband staan met bepaalde hormonen die voor een depressief gevoel zorgen. Maar dat heb je vast al uitgezocht…
Ik noem maar iets hoor, ik weet niet of je er iets aan hebt.
Jaa, ik geef volledig borstvoeding.
İk heb me voorgenomen om 6 maanden borstvoeding te geven en daarna te stoppen.
İk zit nu op 3 maanden.
Je hebt gelijk hoor, zo voel ik me ook af en toe.
Alleen voel ik me soort van egoïstisch om voor mijn eigen gevoel dat te ontnemen ofzo
woensdag 12 maart 2025 om 07:32
Helaas zag ik alles zo rooskleurig na de bevalling dat ik mijn baan heb opgezegd voor ik het traject in het buitenland aangingNomenNesci0 schreef: ↑11-03-2025 11:03Ik herken het ook to en wil je een hart onder de riem steken. Het werd beter, ik groeide in de rol en mijn nieuwe leven. Maar dat heeft behoorlijk lang geduurd. Ik denk dat ik het eerste jaar daar toch wel echt voor nodig heb gehad. Je kindje is nog maar 13 weken en alles is relatief nieuw. Ik weet ook nog hoe jaloers ik kon zijn op mijn man en anderen die geen kind hadden.
Mij hielp het om weer terug te gaan werken, zodat ik gedurende de dag ook even iemand anders was dan alleen moeder. En ik ben medicijnen gaan slikken trouwens. Dat heeft me destijds ook geholpen. Het was alleen opnieuw weer heel pittig om ervan af te bouwen. Een goede afweging tussen baten en lasten is met medicijnen wel op z'n plaats.
En is de naam POP poli al voorbij gekomen?
Want natuurlijk zou ik het heerlijk vinden om de eerste 2 jaar thuis voor mijn kind te zorgen.
Wat stom ben ik geweest als ik er nu aan denk.
woensdag 12 maart 2025 om 08:58
woensdag 12 maart 2025 om 09:11
Het is juist niet egoïstisch! Je zet momenteel (ondanks je heftige gevoelens) wel het belang van je kind op 1. Omdat jij denkt dat dit voor je kindje het beste is. Dat is heel knap!Merve94 schreef: ↑12-03-2025 07:30Jaa, ik geef volledig borstvoeding.
İk heb me voorgenomen om 6 maanden borstvoeding te geven en daarna te stoppen.
İk zit nu op 3 maanden.
Je hebt gelijk hoor, zo voel ik me ook af en toe.
Alleen voel ik me soort van egoïstisch om voor mijn eigen gevoel dat te ontnemen ofzo
Maar wil je een fijne moeder zijn voor je kind? Wil je echt liefde kunnen geven of alles op de automatische piloot doen, omdat het zo hoort? Als je stopt met borstvoeding of mindert zodat je niet ALLE voedingen alleen hoeft te doen, kun je je misschien juist beter gaan voelen, waardoor je meer liefde voor je kindje en het moederschap krijgt.
Wees niet te hard voor jezelf
lenthe_ wijzigde dit bericht op 27-04-2025 13:33
12.59% gewijzigd
woensdag 12 maart 2025 om 09:45
Je kan straks niet opeens stoppen met 6 maanden, maar moet afbouwen. Waarom niet dus deze week 1 voeding afbouwen?Merve94 schreef: ↑12-03-2025 07:30Jaa, ik geef volledig borstvoeding.
İk heb me voorgenomen om 6 maanden borstvoeding te geven en daarna te stoppen.
İk zit nu op 3 maanden.
Je hebt gelijk hoor, zo voel ik me ook af en toe.
Alleen voel ik me soort van egoïstisch om voor mijn eigen gevoel dat te ontnemen ofzo
woensdag 12 maart 2025 om 10:55
Ik snap je gevoel van schuldig voelen als je stopt. Maar je hebt ondanks hoe je je voelt, AL 3 maanden borstvoeding gegeven. Dat is mega knap! En ik denk niet dat veel mensen dat volhouden in een situatie zoals jij.
Echt petje af!
Maar denk om jezelf, als je ook maar eens denkt dat het beter voor jezelf is om te stoppen, dan mag je dat echt doen en dan mag je trots zijn dat je het zolang hebt volgehouden.
Ben het eens met Jojo, misschien kun je beginnen met 1 voeding te vervangen?
Maar doe het als jij daar aan toe bent, voel geen druk nu ineens omdat wij dat hier schrijven. Misschien alleen iets om over na te denken.
Echt petje af!
Maar denk om jezelf, als je ook maar eens denkt dat het beter voor jezelf is om te stoppen, dan mag je dat echt doen en dan mag je trots zijn dat je het zolang hebt volgehouden.
Ben het eens met Jojo, misschien kun je beginnen met 1 voeding te vervangen?
Maar doe het als jij daar aan toe bent, voel geen druk nu ineens omdat wij dat hier schrijven. Misschien alleen iets om over na te denken.
woensdag 12 maart 2025 om 11:39
Lieve to, schuldgevoel is een enorm onderdeel van een depressie. En helaas ook van het moederschap, is mijn ervaring. Als moeder die het graag goed wil doen, voel je je al snel heel schuldig over vanalles en nog wat. En dat schuldgevoel is de voedingsbodem voor nóg meer slechte gevoelens. Want als je het altijd fout doet, ben je in je hoofd dús niet die goede moeder, ladiladila en ga zo maar verder met de mindfuck.
Wat jij voor jezelf nodig hebt is mildheid. Je wéét dat je ondanks alles wat je voelt en denkt, wél vreselijk je best doet. Ook al krijg je je gevoelens niet mee, je zorgt voor je kind, je troost, je voedt, je wiegt. Meer hoeft nu ook even niet. En het zal je kindje worst wezen hoor of het een flesje kreeg of de borst. Denk je dat iemand van ons nu als volwassenen ooit nog met een glimlach terugkijkt op dat we als baby de borst of de fles hebben gehad? Ik bedoel, ik snap het echt, ik heb ook vreselijk geworsteld met het opgeven van borstvoeding, omdat ik dacht dat ik mijn oudste kind beroofde van dat wat goed was voor hem. Maar ik was een (emotioneel) wrak. Ik was niet goed voor mezelf. En je mag, nee moet, als moeder ook goed zijn voor jezelf. Alleen als je goed bent voor jezelf, kun je er zijn voor je kindje. Dus begin met goed voor jezelf te zorgen en als dat voor jou betekent dat je gaat afbouwen met borstvoeden, zodat je ook af en toe een voeding kunt uitbesteden of zelf weg kunt zonder je kindje, dan moet je dat doen. En als je helemaal wilt stoppen, doe dat. Niemand gaat jou dat kwalijk nemen (dat hoop ik ten minste, ik heb wel eens verhalen gelezen van mannen die dan boos werden op hun vrouw en dan denk ik bij mezelf, waar zij denken het recht vandaan te halen om dit hun vrouw te verwijten, terwijl ze er zelf bijna aan onderdoor gaat.
En kijk of je een plekje kunt krijgen op een kdv/babygroep, zodat je 1 dagje of ochtendje per week even geen baby hebt om voor te zorgen. Ik heb het overleefd, omdat ik stopte met BV, mijn oudste baby 2 ochtenden naar een babygroep ging en ik medicatie ben gaan nemen. Nogmaals, jij bent jij en wat voor mij werkt, hoeft niet voor jou op te gaan. Maar ga ajb goed voor jezelf zorgen en probeer schuldgevoel te parkeren. Je doet nu alles wat nodig is om hier doorheen te komen en dát is wat telt en jou een goede moeder maakt!
Wat jij voor jezelf nodig hebt is mildheid. Je wéét dat je ondanks alles wat je voelt en denkt, wél vreselijk je best doet. Ook al krijg je je gevoelens niet mee, je zorgt voor je kind, je troost, je voedt, je wiegt. Meer hoeft nu ook even niet. En het zal je kindje worst wezen hoor of het een flesje kreeg of de borst. Denk je dat iemand van ons nu als volwassenen ooit nog met een glimlach terugkijkt op dat we als baby de borst of de fles hebben gehad? Ik bedoel, ik snap het echt, ik heb ook vreselijk geworsteld met het opgeven van borstvoeding, omdat ik dacht dat ik mijn oudste kind beroofde van dat wat goed was voor hem. Maar ik was een (emotioneel) wrak. Ik was niet goed voor mezelf. En je mag, nee moet, als moeder ook goed zijn voor jezelf. Alleen als je goed bent voor jezelf, kun je er zijn voor je kindje. Dus begin met goed voor jezelf te zorgen en als dat voor jou betekent dat je gaat afbouwen met borstvoeden, zodat je ook af en toe een voeding kunt uitbesteden of zelf weg kunt zonder je kindje, dan moet je dat doen. En als je helemaal wilt stoppen, doe dat. Niemand gaat jou dat kwalijk nemen (dat hoop ik ten minste, ik heb wel eens verhalen gelezen van mannen die dan boos werden op hun vrouw en dan denk ik bij mezelf, waar zij denken het recht vandaan te halen om dit hun vrouw te verwijten, terwijl ze er zelf bijna aan onderdoor gaat.
En kijk of je een plekje kunt krijgen op een kdv/babygroep, zodat je 1 dagje of ochtendje per week even geen baby hebt om voor te zorgen. Ik heb het overleefd, omdat ik stopte met BV, mijn oudste baby 2 ochtenden naar een babygroep ging en ik medicatie ben gaan nemen. Nogmaals, jij bent jij en wat voor mij werkt, hoeft niet voor jou op te gaan. Maar ga ajb goed voor jezelf zorgen en probeer schuldgevoel te parkeren. Je doet nu alles wat nodig is om hier doorheen te komen en dát is wat telt en jou een goede moeder maakt!
woensdag 12 maart 2025 om 15:27
Lieve Merve,
Speciaal voor jou heb ik mijn inloggegevens weer teruggevonden. Ik had na de geboorte geen PND, maar wel psychische klachten. Ook ik was heel rigide in het geven van borstvoeding (dat is in het begin niet heel soepel gegaan met veel pijn en ellende). Nu ik terugkijk is het gekkenwerk geweest dat ik heb doorgezet, maar ik was heel hormonaal en wilde het per sé.
Ik ben dus zo'n langvoedmoeder die haar peuter voedt. Maar wel zo één die borstvoeding niet zaligmakend vindt.
Jij zegt dat je wil doorbikkelen tot zes maanden omdat je dat als doel hebt gesteld. Dat mag natuurlijk, dat is een legitieme wens (die had ik ook namelijk, en ik vond dat ik al zover was en dat niemand het van mij af mocht pakken, want ik had al zoveel ellende doorstaan en ik stond er nog).
Je bent je kind geen borstvoeding verschuldigd. In Nederland hebben we godzijdank goede kunstvoeding waarin alles zit wat je baby nodig heeft. Als jij wil stoppen, om welke reden dan ook, dan mag dat. Ja, borstvoeding is objectief gezien beter voor je baby, maar als het jou rust geeft om ermee te stoppen dan mag dat. Dan heb je niet gefaald.
Ik zeg niet dat je moet stoppen of dat je je dan beter gaat voelen, want dat moet je zelf bepalen. Maar je bent het je kind niet verschuldigd.
Speciaal voor jou heb ik mijn inloggegevens weer teruggevonden. Ik had na de geboorte geen PND, maar wel psychische klachten. Ook ik was heel rigide in het geven van borstvoeding (dat is in het begin niet heel soepel gegaan met veel pijn en ellende). Nu ik terugkijk is het gekkenwerk geweest dat ik heb doorgezet, maar ik was heel hormonaal en wilde het per sé.
Ik ben dus zo'n langvoedmoeder die haar peuter voedt. Maar wel zo één die borstvoeding niet zaligmakend vindt.
Jij zegt dat je wil doorbikkelen tot zes maanden omdat je dat als doel hebt gesteld. Dat mag natuurlijk, dat is een legitieme wens (die had ik ook namelijk, en ik vond dat ik al zover was en dat niemand het van mij af mocht pakken, want ik had al zoveel ellende doorstaan en ik stond er nog).
Je bent je kind geen borstvoeding verschuldigd. In Nederland hebben we godzijdank goede kunstvoeding waarin alles zit wat je baby nodig heeft. Als jij wil stoppen, om welke reden dan ook, dan mag dat. Ja, borstvoeding is objectief gezien beter voor je baby, maar als het jou rust geeft om ermee te stoppen dan mag dat. Dan heb je niet gefaald.
Ik zeg niet dat je moet stoppen of dat je je dan beter gaat voelen, want dat moet je zelf bepalen. Maar je bent het je kind niet verschuldigd.
woensdag 12 maart 2025 om 17:41
Lieve Merve94,
Ik heb zojuist dit topic doorgelezen, ik ben nooit zwanger geweest en heb geen kinderwens (42 inmiddels), geen herkenbaarheid hier dus (alhoewel wel wat betreft depressie maar niet met zwangerschapshormonen e.d.) maar ik wil je even een hart onder de riem steken en een paar flinke geven want wat moet jij je ellendig voelen...! Het raakt me enorm wat je allemaal schrijft en ik begrijp zo goed dat je het af en toe zat bent. Helaas hebben dit soort ziektes echt tijd nodig...
Gelukkig lees ik in je laatste bericht dat je al hartstikke veel stapjes aan het zetten bent, je gaat ook de deur uit en zo; dat is hartstikke goed!
Heel veel liefs en heel veel sterkte nog met je herstel!
Ik heb zojuist dit topic doorgelezen, ik ben nooit zwanger geweest en heb geen kinderwens (42 inmiddels), geen herkenbaarheid hier dus (alhoewel wel wat betreft depressie maar niet met zwangerschapshormonen e.d.) maar ik wil je even een hart onder de riem steken en een paar flinke
geven want wat moet jij je ellendig voelen...! Het raakt me enorm wat je allemaal schrijft en ik begrijp zo goed dat je het af en toe zat bent. Helaas hebben dit soort ziektes echt tijd nodig...Gelukkig lees ik in je laatste bericht dat je al hartstikke veel stapjes aan het zetten bent, je gaat ook de deur uit en zo; dat is hartstikke goed!
Heel veel liefs en heel veel sterkte nog met je herstel!
woensdag 12 maart 2025 om 18:01
woensdag 12 maart 2025 om 19:45
Ik vind dit een reactie die het schuldgevoel nog meer aanwakkert als je in de situatie van TO zou zit. Het is super moeilijk TO. Misschien maakt 1 of 2 voedingen laten vallen het al makkelijker dat je die niet perse zelf te doen.
Ik heb bij mijn 1ste ook heel lang er aan vastgehouden want dit was het enige wat ik voor hem kon doen etc. Maar achteraf weet ik dat het onze beide niet beter maakte. Ik bleef hierdoor veel langer ziek en dat hielp hem ook niet
zondag 16 maart 2025 om 18:43
Zo fijn alle lieve reacties-tips- knuffels weer!
Borstvoeden wil ik eigenlijk zo lang mogelijk volhouden, omdat dat het mij een soort van rust geeft. Tijdens de voedingen is hij zo rustig en dan heb ik ook even mijn moment.
Dat zal misschien ook zo zijn met kunstvoeding, maar dat ik het echt meteen kan geven en hij zo vredig bij me ligt geeft mij toch een prettig gevoel.
Voor de rest hoor ik van iedereen dat het een fase is en beter gaat worden, dat zal zeker ook zo zijn, maar het is nu toch nog steeds zo lastig en moeilijk te begrijpen.
Ook dat niks je kan voorbereiden op moeder zijn. Het voelt oneerlijk. Natuurlijk wist ik dat er veel zou veranderen en koos ik er zelf voor.
İk was zelfs zo overtuigd dat ik ontslag nam, ivf probeerde en dolgelukkig was tijdens de zwangerschap.
En ook met alle vrijwilligerswerk die ik met kinderen deed en al die voldoening die ik had.
İk kon niet wachten om mijn eigen kind te hebben.
Na de bevalling voelde het alsof mijn wereld op zijn kop stond.
Als ik dit van te voren zou weten had ik het echt nooit gedaan.
Dan was ik voor altijd die lieve tante gebleven.
İk houd ontzettend veel van mijn zoontje, maar het is ook heel zwaar.
Borstvoeden wil ik eigenlijk zo lang mogelijk volhouden, omdat dat het mij een soort van rust geeft. Tijdens de voedingen is hij zo rustig en dan heb ik ook even mijn moment.
Dat zal misschien ook zo zijn met kunstvoeding, maar dat ik het echt meteen kan geven en hij zo vredig bij me ligt geeft mij toch een prettig gevoel.
Voor de rest hoor ik van iedereen dat het een fase is en beter gaat worden, dat zal zeker ook zo zijn, maar het is nu toch nog steeds zo lastig en moeilijk te begrijpen.
Ook dat niks je kan voorbereiden op moeder zijn. Het voelt oneerlijk. Natuurlijk wist ik dat er veel zou veranderen en koos ik er zelf voor.
İk was zelfs zo overtuigd dat ik ontslag nam, ivf probeerde en dolgelukkig was tijdens de zwangerschap.
En ook met alle vrijwilligerswerk die ik met kinderen deed en al die voldoening die ik had.
İk kon niet wachten om mijn eigen kind te hebben.
Na de bevalling voelde het alsof mijn wereld op zijn kop stond.
Als ik dit van te voren zou weten had ik het echt nooit gedaan.
Dan was ik voor altijd die lieve tante gebleven.
İk houd ontzettend veel van mijn zoontje, maar het is ook heel zwaar.
zondag 16 maart 2025 om 19:23
Wat fijn om te lezen dat je het zo ervaart. Borstvoeding is ook heel goed voor de hechting. Lekker blijven doen dus zolang je je er goed bij voelt. Ik was er meer over begonnen omdat ik er eigenlijk van uit ging dat je het misschien zwaar kon vinden in deze heftige periode. Maar super fijn dat dat dus niet het geval is!Merve94 schreef: ↑16-03-2025 18:43Zo fijn alle lieve reacties-tips- knuffels weer!
Borstvoeden wil ik eigenlijk zo lang mogelijk volhouden, omdat dat het mij een soort van rust geeft. Tijdens de voedingen is hij zo rustig en dan heb ik ook even mijn moment.
Dat zal misschien ook zo zijn met kunstvoeding, maar dat ik het echt meteen kan geven en hij zo vredig bij me ligt geeft mij toch een prettig gevoel.
Voor de rest hoor ik van iedereen dat het een fase is en beter gaat worden, dat zal zeker ook zo zijn, maar het is nu toch nog steeds zo lastig en moeilijk te begrijpen.
Ook dat niks je kan voorbereiden op moeder zijn. Het voelt oneerlijk. Natuurlijk wist ik dat er veel zou veranderen en koos ik er zelf voor.
İk was zelfs zo overtuigd dat ik ontslag nam, ivf probeerde en dolgelukkig was tijdens de zwangerschap.
En ook met alle vrijwilligerswerk die ik met kinderen deed en al die voldoening die ik had.
İk kon niet wachten om mijn eigen kind te hebben.
Na de bevalling voelde het alsof mijn wereld op zijn kop stond.
Als ik dit van te voren zou weten had ik het echt nooit gedaan.
Dan was ik voor altijd die lieve tante gebleven.
İk houd ontzettend veel van mijn zoontje, maar het is ook heel zwaar.
Moederschap is rete zwaar, ondanks dat je veel van je kindje houdt. Dat mag gewoon naast elkaar bestaan
. Ik denk dat de meeste mama’s dat zo ervaren.
Ik lees in je reacties dat je met kleine stapjes voor uit gaat, super knap!
En weet je? Je staat er nog steeds, je bent er nog steeds, en je doet het nog steeds allemaal. Keep going mama!
zaterdag 22 maart 2025 om 22:37
Wat fijn dat je zo geniet van de borstvoeding. Dan is dat dus een lichtpuntje, en niet iets wat je hoeft te veranderen.
Dat het zo zwaar voelt, dat had je nooit kunnen voorzien. Dat weet je niet van tevoren, wat je hormonen met je gaan doen. De ene moeder zit op een roze wolk, de andere op een zwarte, en de rest er ergens tussenin. Het is zo persoonlijk, en voor iedereen anders.
Het is heel heftig voor je dat het voor jou zo is. Daar geef ik je weer een knuffel voor, en ik wens je toe dat je jouw weg hieruit gaat vinden!
Dat het zo zwaar voelt, dat had je nooit kunnen voorzien. Dat weet je niet van tevoren, wat je hormonen met je gaan doen. De ene moeder zit op een roze wolk, de andere op een zwarte, en de rest er ergens tussenin. Het is zo persoonlijk, en voor iedereen anders.
Het is heel heftig voor je dat het voor jou zo is. Daar geef ik je weer een knuffel voor, en ik wens je toe dat je jouw weg hieruit gaat vinden!
donderdag 27 maart 2025 om 16:15
Rosalieke schreef: ↑22-03-2025 22:37Wat fijn dat je zo geniet van de borstvoeding. Dan is dat dus een lichtpuntje, en niet iets wat je hoeft te veranderen.
Dat het zo zwaar voelt, dat had je nooit kunnen voorzien. Dat weet je niet van tevoren, wat je hormonen met je gaan doen. De ene moeder zit op een roze wolk, de andere op een zwarte, en de rest er ergens tussenin. Het is zo persoonlijk, en voor iedereen anders.
Het is heel heftig voor je dat het voor jou zo is. Daar geef ik je weer een knuffel voor, en ik wens je toe dat je jouw weg hieruit gaat vinden!
Heel heftig om toe te geven, maar ik heb er spijt van..
Ik hou heel van hem en kan hem nu never achterlaten of denken dat hij er niet meer is, maar als ik het kon veranderen was ik nooit zwanger geworden.
İk huil de hele dag door en hoop gewoon dat de tijd heel snel gaat en hij wat ouder wordt.
İk val steeds terug en heb nergens plezier in.
Alleen maar huilen huilen en geleefd worden.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
