Relaties
alle pijlers
Zwanger van een ijspegel. Ik heb een beetje liefde nodig
donderdag 27 februari 2025 om 16:50
Hi allemaal!
Ik ben zwanger en bijna uitgerekend. Super leuk en alles gaat gelukkig goed, op 1 ding na: mijn partner is behoorlijk afstandelijk. Ik merk dat ik juist nu heel veel behoefte heb aan affectie en emotionele bevestiging, maar die krijg ik absoluut niet.
Meteen een belangrijke side note: Mijn partner werkt enorm hard, op dit moment zelfs 7 dagen in de week. Super goed van hem en iets wat ik uiteraard erg waardeer- hij doet het immers voor ons gezin.
Woorden van blijdschap of liefde heeft hij niet. Hij commandeert mij veel (‘pak dit, doe dat’) en geeft mij verder weinig aandacht. Ik masseer vaak zijn rug in de avond (ook omdat dit het enige moment is waarop we elkaar ‘aanraken’), maar hij doet andersom niets voor mij. Hij vraagt me bijvoorbeeld niet hoe ik me voel en heeft geen zin om op te staan en thee voor me te zetten, terwijl ik eigenlijk ook best wel veel pijn ervaar in mijn rug en benen. Klein voorbeeldje, maar ik vind het toch jammer dat hij me niet wil verzorgen.
Zelf heb ik sinds kort verlof en doe ik wat ik kan in huis en ter ondersteuning van hem. Misschien waardeert hij me wel als ik iets voor hem doe ipv over dingen praat, denk ik dan. Hij vindt mij vaak slordig en chaotisch, dus heb ik bijv afgelopen week het huis van boven naar onder schoongemaakt, opgeruimd en geboend. Op mijn knieën met die grote buik, mijn moeder kwam me zelfs nog helpen. Hij zegt hier dan jammer genoeg geen woord over, maar klaagt wel over de dozen in de schuur die ik niet heb weggegooid. ‘Nou, hopelijk blijft het ook eens schoon’, moppert hij alleen, als ik er zelf over begin. Het is gewoon een beetje flauw in mijn optiek. Ook geeft hij aan dat hij het schandalig vindt dat mijn moeder mij geholpen heeft.
Knuffelen doet hij alleen omdat het ‘moet’, wanneer ik het hem vraag. Hij doet dit dan zuchtend en met duidelijke tegenzin. Ik krijg dan zo’n ongemakkelijke, korte knuffel, inclusief zachtjes op de rug slaan, zoals mannen onderling wel eens doen.
In een soort trieste poging om affectie te zoeken, probeerde ik vandaag zijn hand vast te houden buitenshuis. Dit wilde hij niet. ‘Loop a.u.b. gewoon door’, zegt hij dan. Ik voel me heel erg afgewezen. Later heb ik hem nog aangegeven dat ik aan hem merk dat hij heel druk is en dat ik hem graag wil helpen waar nodig. Ik ben er voor je, eigenlijk. Hij reageert dan helemaal niet, heel gek. Als ik vraag of hij me gehoord heeft, zegt hij gepikeerd dat ik niet zo moet zeuren en dat ik hem moe maak met mijn woorden. Ik kan eigenlijk niks goed doen…
Ik ben zwanger en bijna uitgerekend. Super leuk en alles gaat gelukkig goed, op 1 ding na: mijn partner is behoorlijk afstandelijk. Ik merk dat ik juist nu heel veel behoefte heb aan affectie en emotionele bevestiging, maar die krijg ik absoluut niet.
Meteen een belangrijke side note: Mijn partner werkt enorm hard, op dit moment zelfs 7 dagen in de week. Super goed van hem en iets wat ik uiteraard erg waardeer- hij doet het immers voor ons gezin.
Woorden van blijdschap of liefde heeft hij niet. Hij commandeert mij veel (‘pak dit, doe dat’) en geeft mij verder weinig aandacht. Ik masseer vaak zijn rug in de avond (ook omdat dit het enige moment is waarop we elkaar ‘aanraken’), maar hij doet andersom niets voor mij. Hij vraagt me bijvoorbeeld niet hoe ik me voel en heeft geen zin om op te staan en thee voor me te zetten, terwijl ik eigenlijk ook best wel veel pijn ervaar in mijn rug en benen. Klein voorbeeldje, maar ik vind het toch jammer dat hij me niet wil verzorgen.
Zelf heb ik sinds kort verlof en doe ik wat ik kan in huis en ter ondersteuning van hem. Misschien waardeert hij me wel als ik iets voor hem doe ipv over dingen praat, denk ik dan. Hij vindt mij vaak slordig en chaotisch, dus heb ik bijv afgelopen week het huis van boven naar onder schoongemaakt, opgeruimd en geboend. Op mijn knieën met die grote buik, mijn moeder kwam me zelfs nog helpen. Hij zegt hier dan jammer genoeg geen woord over, maar klaagt wel over de dozen in de schuur die ik niet heb weggegooid. ‘Nou, hopelijk blijft het ook eens schoon’, moppert hij alleen, als ik er zelf over begin. Het is gewoon een beetje flauw in mijn optiek. Ook geeft hij aan dat hij het schandalig vindt dat mijn moeder mij geholpen heeft.
Knuffelen doet hij alleen omdat het ‘moet’, wanneer ik het hem vraag. Hij doet dit dan zuchtend en met duidelijke tegenzin. Ik krijg dan zo’n ongemakkelijke, korte knuffel, inclusief zachtjes op de rug slaan, zoals mannen onderling wel eens doen.
In een soort trieste poging om affectie te zoeken, probeerde ik vandaag zijn hand vast te houden buitenshuis. Dit wilde hij niet. ‘Loop a.u.b. gewoon door’, zegt hij dan. Ik voel me heel erg afgewezen. Later heb ik hem nog aangegeven dat ik aan hem merk dat hij heel druk is en dat ik hem graag wil helpen waar nodig. Ik ben er voor je, eigenlijk. Hij reageert dan helemaal niet, heel gek. Als ik vraag of hij me gehoord heeft, zegt hij gepikeerd dat ik niet zo moet zeuren en dat ik hem moe maak met mijn woorden. Ik kan eigenlijk niks goed doen…
zara wijzigde dit bericht op 27-02-2025 17:41
14.97% gewijzigd
vrijdag 28 februari 2025 om 07:04
Kaasmeisje schreef: ↑28-02-2025 01:49Jezus zeg, wat een ongelofelijke l*l.
Schandalig dat je geholpen bent door je moeder? Het is schandalig dat meneer dit überhaupt uit zijn mond krijgt. Koekkoek. Ik ben tegen geweld, maar eigenlijk verdiend hij op dat moment een ongelofelijke mep. Maar goed, deze man heeft jou inmiddels al zo klein gekregen dat je zelfs hierover aan jezelf twijfelt.
Je zegt advies te willen? Ga weg bij die vent. Wees een voorbeeld voor je kinderen en laat je zo niet behandelen. En ja, hij mishandeld je wel.
Je wilt liefde? Gun jezelf dat dan ook. Deze parel gaat dat je echt niet (genoeg) geven.
Ik vind het ook schandalig dat die moeder is komen helpen. Echt, dat laat je als vent toch niet gebeuren? Je hoogzwangere vrouw met haar moeder het huis laten poetsen? Dat doe je op zo'n moment als een beetje vent gewoon zelf. De hoogzwangere vrouw mag hoogstens aangeven wat zij vindt dat er nog moet gebeuren.
vrijdag 28 februari 2025 om 07:05
TO, hier ook zwanger! Net over de 30 weken. En ik ging er met gemak doorheen. Tot...de bandenpijn, de krampen, bekkenpijn, druk achter de oren en ga zo maar door. Ik geef heel duidelijk aan wat mij wel/niet lukt. Vriend pakt deels extra over op zulke dagen. Daarnaast eis ik massages bij die vreselijke kuitkrampen en dat vriend wat eten maakt als ik niet kan opstaan door de pijn. Maar eisen hoeft niet eens...
Ik word gewoon kwaad als ik jou stuk lees! Echt heel kwaad. Hij is niet zwanger, jij!! Jij draagt zijn kind! Wat een ondankbare vlerk. Stop per direct met schoonmaken en laat het liggen. Hij werkt niet 7 dagen voor het gezin, nee hij is 100% vermijdend in gedrag. Dit wordt alleen maar erger na de bevalling! Sorry maar ik lees geen man die van jou houdt. Ik lees een man die zich zakelijk opstelt en geen idee heeft wat liefde is. Stop helemaal met massages geven en ga je financieën op orde stellen. Het enige (!) wat zijn aandeel zal zijn is zijn inkomen verder niks. Zoek je geluk op en ga met je kind een nieuw leven opbouwen.
Ik word gewoon kwaad als ik jou stuk lees! Echt heel kwaad. Hij is niet zwanger, jij!! Jij draagt zijn kind! Wat een ondankbare vlerk. Stop per direct met schoonmaken en laat het liggen. Hij werkt niet 7 dagen voor het gezin, nee hij is 100% vermijdend in gedrag. Dit wordt alleen maar erger na de bevalling! Sorry maar ik lees geen man die van jou houdt. Ik lees een man die zich zakelijk opstelt en geen idee heeft wat liefde is. Stop helemaal met massages geven en ga je financieën op orde stellen. Het enige (!) wat zijn aandeel zal zijn is zijn inkomen verder niks. Zoek je geluk op en ga met je kind een nieuw leven opbouwen.
vrijdag 28 februari 2025 om 07:05
Waarom zie je dat als een verwijt want dat is het helemaal niet..! Het is enkel een mening.
Verder denk na vrouw.. nog 600 topics openen is in ieder geval niet de oplossing en je hoeft echt niet te accepteren hoe jouw man met je omgaat. Hij zal niet veranderen en jij zult in actie moeten komen. (Om voor je zelf op te komen, laat dat duidelijk zijn)
anoniem_67dec24b903b5 wijzigde dit bericht op 28-02-2025 07:08
13.19% gewijzigd
vrijdag 28 februari 2025 om 07:05
vrijdag 28 februari 2025 om 07:09
Dit is typisch zo'n symbiosefase geweest. Dit lezen wij altijd hier terug. Hij was lief, attent, betrokken, toonde genegenheid, etc. Ik had ook zo'n partner. Maar daarna als die symbiosefase voorbij is gaan ze de relatie achterna die zij als voorbeeld hebben gekend of de fase hoe zij altijd hebben geleefd. Dit is wie hij echt is. Het zal nooit meer veranderen.
vrijdag 28 februari 2025 om 07:28
En hij ook met jou?
Vond hij de zwangerschap met zijn 2 ook zó leuk dat hij vol overtuiging een 2e wilde?
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
vrijdag 28 februari 2025 om 07:34
Oke topic bijgelezen.
Ik heb last gehad van extreme verlatingsangst. Intuitief voelde ik heel duidelijk dat partner niet van mij hield, maar ik was diegene waarbij alles duidelijk zichtbaar was en ik zat echt gigantisch in de slachtofferrol gecombineerd met de kindrol. Onderdanig naar partner toe wisselend met heel veel weerstand, woede en onbegrip. Maar ik kwam hier niet uit, want ik kon het niet overzien wat er nu precies gebeurde. Therapie leerde de patronen ontdekken. Bewustwording. Waar het bij MIJ vandaan kwam en vooral waarom! Therapie leerde inzien dat hij een hork was, geen liefde kende en dat ik door juist een heel gevoelig persoon te zijn dit soort types aantrok.
Ik bleef ook. Want dan was hij weer betrokken, hij vulde mij allerleegste emmer op, ik werd wél gezien door hem.
Net zoals jou in de eerste zwangerschap en net als in de opvoeding. Ik werd namelijk wel gezien, maar alleen als ik het kleine onderdanige meisje was. In de slachtofferhouding. Zodra ik happy was, zodra ik in mijn kracht kwam te staan, werd ik neergehaald. Omdat ik zo vast zat in die relatie kon ik dit alles niet zien! Maar intuitief heel duidelijk wel.
Ik kreeg uitleg over mijn dromen, ik was onbewust alles op alles aan het zetten uit die relatie te gaan stappen. Ik maakte het duizend keer uit, maar dan voelde ik die intense leegte en dat was of iemand 1000 messen in mijn buik stap. Echter was het niet de huidige pijn die ik voelde, maar de defintieve afwijzingen van beiden ouders.
Jarenlang eenzaam gevoeld in mijn gezin en nooit verbonden met mijzelf.
Lieve TO ik wil je meegeven:
Het doet pijn de waarheid onder ogen te zien. Ik werk met een doelgroep die allemaal een onveilige hechting hebben ervaren. Velen met verlatingsangst durven de relatie niet te beeïndigen. Velen blijven, omdat zij niet weten dat de pijn kan helen. En stappen daarom de slachtofferrol in. Zij passen zich aan aan de ander, maken zich klein. Dit is zo herkenbaar voor ze en 'veilig'. Dat voelt een partner weer haarfijn aan.
Het is heel eng vaak om alleen aan het stuur te komen staan, maar al deze personen die ik heb zien staan in deze fase waren hele sterke veerkrachtige personen. Ik wist bij een ieder dat zij dit aan zouden kunnen! Het trauma vertelt anders.
Als persoon ga je veel excuses inzetten, jarenlang, want dat is het kleine meisje in jou. Dat moest om te overleven.
TO uit ervaring weet ik dat jij dit kan! Ik heb een relatie waarin ik word gezien, erkent, gewaardeerd, op handen wordt gedragen, waar ik met 100% liefde een kind straks mag opvoeden en vooral: waar ik mij een volwassen vrouw voel. Ik voel mij nooit meer emotioneel afhankelijk of emotioneel mishandeld. Ik hoef mij niet klein te maken voor de liefde. Ik ben wie ik werkelijk ben!
Ik gun dit jou, je kan dit! Zoek hulp en lees bijvoorbeeld vooral in over de dynamiek tussen verlatingsangst, trauma, bindingsangst, hechtingsproblematiek, etc. Maar beter nog: professionele hulp.
Ik heb last gehad van extreme verlatingsangst. Intuitief voelde ik heel duidelijk dat partner niet van mij hield, maar ik was diegene waarbij alles duidelijk zichtbaar was en ik zat echt gigantisch in de slachtofferrol gecombineerd met de kindrol. Onderdanig naar partner toe wisselend met heel veel weerstand, woede en onbegrip. Maar ik kwam hier niet uit, want ik kon het niet overzien wat er nu precies gebeurde. Therapie leerde de patronen ontdekken. Bewustwording. Waar het bij MIJ vandaan kwam en vooral waarom! Therapie leerde inzien dat hij een hork was, geen liefde kende en dat ik door juist een heel gevoelig persoon te zijn dit soort types aantrok.
Ik bleef ook. Want dan was hij weer betrokken, hij vulde mij allerleegste emmer op, ik werd wél gezien door hem.
Net zoals jou in de eerste zwangerschap en net als in de opvoeding. Ik werd namelijk wel gezien, maar alleen als ik het kleine onderdanige meisje was. In de slachtofferhouding. Zodra ik happy was, zodra ik in mijn kracht kwam te staan, werd ik neergehaald. Omdat ik zo vast zat in die relatie kon ik dit alles niet zien! Maar intuitief heel duidelijk wel.
Ik kreeg uitleg over mijn dromen, ik was onbewust alles op alles aan het zetten uit die relatie te gaan stappen. Ik maakte het duizend keer uit, maar dan voelde ik die intense leegte en dat was of iemand 1000 messen in mijn buik stap. Echter was het niet de huidige pijn die ik voelde, maar de defintieve afwijzingen van beiden ouders.
Jarenlang eenzaam gevoeld in mijn gezin en nooit verbonden met mijzelf.
Lieve TO ik wil je meegeven:
Het doet pijn de waarheid onder ogen te zien. Ik werk met een doelgroep die allemaal een onveilige hechting hebben ervaren. Velen met verlatingsangst durven de relatie niet te beeïndigen. Velen blijven, omdat zij niet weten dat de pijn kan helen. En stappen daarom de slachtofferrol in. Zij passen zich aan aan de ander, maken zich klein. Dit is zo herkenbaar voor ze en 'veilig'. Dat voelt een partner weer haarfijn aan.
Het is heel eng vaak om alleen aan het stuur te komen staan, maar al deze personen die ik heb zien staan in deze fase waren hele sterke veerkrachtige personen. Ik wist bij een ieder dat zij dit aan zouden kunnen! Het trauma vertelt anders.
Als persoon ga je veel excuses inzetten, jarenlang, want dat is het kleine meisje in jou. Dat moest om te overleven.
TO uit ervaring weet ik dat jij dit kan! Ik heb een relatie waarin ik word gezien, erkent, gewaardeerd, op handen wordt gedragen, waar ik met 100% liefde een kind straks mag opvoeden en vooral: waar ik mij een volwassen vrouw voel. Ik voel mij nooit meer emotioneel afhankelijk of emotioneel mishandeld. Ik hoef mij niet klein te maken voor de liefde. Ik ben wie ik werkelijk ben!
Ik gun dit jou, je kan dit! Zoek hulp en lees bijvoorbeeld vooral in over de dynamiek tussen verlatingsangst, trauma, bindingsangst, hechtingsproblematiek, etc. Maar beter nog: professionele hulp.
vrijdag 28 februari 2025 om 07:35
En jij leest een man die voor rede vatbaar is?
Een man die boos wordt dat haar moeder geholpen heeft met schoonmaken?
Waarbij ze moet smeken om affectie? Een man die zegt dat ze hem moe maakt met haar woorden?
pelle wijzigde dit bericht op 28-02-2025 08:47
0.16% gewijzigd
vrijdag 28 februari 2025 om 07:52
TO: Ik heb al je topics gelezen en schrik dus niet echt van deze. Wat een kwal, jouw man.
Wat voor voorbeeld wil jij je kinderen meegeven? Misschien moet je daar eens goed over nadenken en dan bedenken of dit met je partner haalbaar is. Ik wens je veel sterkte want dit is niet makkelijk. Heb je vriendinnen of familieleden met wie je kan praten? Weet je moeder wat er speelt?
Wat voor voorbeeld wil jij je kinderen meegeven? Misschien moet je daar eens goed over nadenken en dan bedenken of dit met je partner haalbaar is. Ik wens je veel sterkte want dit is niet makkelijk. Heb je vriendinnen of familieleden met wie je kan praten? Weet je moeder wat er speelt?
vrijdag 28 februari 2025 om 07:53
Dit dacht ik ook meteen. Ik lees in een ander topic ook dat hij veel uit gaat. Het zou me niet verbazen als deze meneer elders aan zijn gerief komt.
vrijdag 28 februari 2025 om 08:15
https://www.youtube.com/watch?v=jvU4xWsN7-A
En deze is weer toepasselijk. Al vraag ik me af of hij het verwacht, of dat jij de behoefte hebt hem constant te pleasen.
Je hebt al een kind las ik geloof ik? Zorgt hij daarvoor, of werkt hij alleen maar? Hoe gaan jullie dat doen met deze baby?
Hij gaat echt niet veranderen als jij alles voor hem blijft doen. Wat doet hij voor jou, of in het huis?
En deze is weer toepasselijk. Al vraag ik me af of hij het verwacht, of dat jij de behoefte hebt hem constant te pleasen.
Je hebt al een kind las ik geloof ik? Zorgt hij daarvoor, of werkt hij alleen maar? Hoe gaan jullie dat doen met deze baby?
Hij gaat echt niet veranderen als jij alles voor hem blijft doen. Wat doet hij voor jou, of in het huis?
vrijdag 28 februari 2025 om 08:17
En dan thuis komt in een geschrobt huis waar zijn eten klaar staat. En daarna moet hij waarschijnlijk nog even naar ‘de zaak’.
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
vrijdag 28 februari 2025 om 09:04
Focus even lekker op je eigen advies. Het is niet nodig om mij de les te gaan lezen als ik ook maar vanuit de beste bedoeling iets vraag.
Ik lees vooral veel pleasen in de hoop aandacht en liefde te krijgen van een man die de subtiele signalen niet op pikt en lomp kan reageren. Dan lijkt mij een logische eerste stap om dit allemaal eens echt naar elkaar uit te spreken. Als hij dan nog steeds lomp reageert, heb je een andere discussie.
nadinexxx wijzigde dit bericht op 28-02-2025 09:07
26.44% gewijzigd
vrijdag 28 februari 2025 om 09:05
Knuffel voor jou!Drinkiz schreef: ↑28-02-2025 07:34Oke topic bijgelezen.
Ik heb last gehad van extreme verlatingsangst. Intuitief voelde ik heel duidelijk dat partner niet van mij hield, maar ik was diegene waarbij alles duidelijk zichtbaar was en ik zat echt gigantisch in de slachtofferrol gecombineerd met de kindrol. Onderdanig naar partner toe wisselend met heel veel weerstand, woede en onbegrip. Maar ik kwam hier niet uit, want ik kon het niet overzien wat er nu precies gebeurde. Therapie leerde de patronen ontdekken. Bewustwording. Waar het bij MIJ vandaan kwam en vooral waarom! Therapie leerde inzien dat hij een hork was, geen liefde kende en dat ik door juist een heel gevoelig persoon te zijn dit soort types aantrok.
Ik bleef ook. Want dan was hij weer betrokken, hij vulde mij allerleegste emmer op, ik werd wél gezien door hem.
Net zoals jou in de eerste zwangerschap en net als in de opvoeding. Ik werd namelijk wel gezien, maar alleen als ik het kleine onderdanige meisje was. In de slachtofferhouding. Zodra ik happy was, zodra ik in mijn kracht kwam te staan, werd ik neergehaald. Omdat ik zo vast zat in die relatie kon ik dit alles niet zien! Maar intuitief heel duidelijk wel.
Ik kreeg uitleg over mijn dromen, ik was onbewust alles op alles aan het zetten uit die relatie te gaan stappen. Ik maakte het duizend keer uit, maar dan voelde ik die intense leegte en dat was of iemand 1000 messen in mijn buik stap. Echter was het niet de huidige pijn die ik voelde, maar de defintieve afwijzingen van beiden ouders.
Jarenlang eenzaam gevoeld in mijn gezin en nooit verbonden met mijzelf.
Lieve TO ik wil je meegeven:
Het doet pijn de waarheid onder ogen te zien. Ik werk met een doelgroep die allemaal een onveilige hechting hebben ervaren. Velen met verlatingsangst durven de relatie niet te beeïndigen. Velen blijven, omdat zij niet weten dat de pijn kan helen. En stappen daarom de slachtofferrol in. Zij passen zich aan aan de ander, maken zich klein. Dit is zo herkenbaar voor ze en 'veilig'. Dat voelt een partner weer haarfijn aan.
Het is heel eng vaak om alleen aan het stuur te komen staan, maar al deze personen die ik heb zien staan in deze fase waren hele sterke veerkrachtige personen. Ik wist bij een ieder dat zij dit aan zouden kunnen! Het trauma vertelt anders.
Als persoon ga je veel excuses inzetten, jarenlang, want dat is het kleine meisje in jou. Dat moest om te overleven.
TO uit ervaring weet ik dat jij dit kan! Ik heb een relatie waarin ik word gezien, erkent, gewaardeerd, op handen wordt gedragen, waar ik met 100% liefde een kind straks mag opvoeden en vooral: waar ik mij een volwassen vrouw voel. Ik voel mij nooit meer emotioneel afhankelijk of emotioneel mishandeld. Ik hoef mij niet klein te maken voor de liefde. Ik ben wie ik werkelijk ben!
Ik gun dit jou, je kan dit! Zoek hulp en lees bijvoorbeeld vooral in over de dynamiek tussen verlatingsangst, trauma, bindingsangst, hechtingsproblematiek, etc. Maar beter nog: professionele hulp.
vrijdag 28 februari 2025 om 09:16
Is dit (alles) wat je eruit hebt gehaald?Nadinexxx schreef: ↑28-02-2025 09:04Focus even lekker op je eigen advies. Het is niet nodig om mij de les te gaan lezen als ik ook maar vanuit de beste bedoeling iets vraag.
Ik lees vooral veel pleasen in de hoop aandacht en liefde te krijgen van een man die de subtiele signalen niet op pikt en lomp kan reageren. Dan lijkt mij een logische eerste stap om dit allemaal eens echt naar elkaar uit te spreken. Als hij dan nog steeds lomp reageert, heb je een andere discussie.
candy wijzigde dit bericht op 28-02-2025 09:18
0.71% gewijzigd
vrijdag 28 februari 2025 om 09:17
Ik vrees het niet. Ik hoop het. Zelf gaat ze niet weg bij deze dweil, dus het beste dat haar en die arme kinderen dan kan overkomen is dat hij naar een andere mevrouw vertrekt.GroenTuintje schreef: ↑28-02-2025 08:16Ik vrees ook voor TO dat hij een ander heeft, of die richting opgaat.
vrijdag 28 februari 2025 om 09:30
Ik zou een beetje oppassen met allerlei veronderstellingen over wat to en haar partner mankeren.Drinkiz schreef: ↑28-02-2025 07:34Oke topic bijgelezen.
Ik heb last gehad van extreme verlatingsangst. Intuitief voelde ik heel duidelijk dat partner niet van mij hield, maar ik was diegene waarbij alles duidelijk zichtbaar was en ik zat echt gigantisch in de slachtofferrol gecombineerd met de kindrol. Onderdanig naar partner toe wisselend met heel veel weerstand, woede en onbegrip. Maar ik kwam hier niet uit, want ik kon het niet overzien wat er nu precies gebeurde. Therapie leerde de patronen ontdekken. Bewustwording. Waar het bij MIJ vandaan kwam en vooral waarom! Therapie leerde inzien dat hij een hork was, geen liefde kende en dat ik door juist een heel gevoelig persoon te zijn dit soort types aantrok.
Ik bleef ook. Want dan was hij weer betrokken, hij vulde mij allerleegste emmer op, ik werd wél gezien door hem.
Net zoals jou in de eerste zwangerschap en net als in de opvoeding. Ik werd namelijk wel gezien, maar alleen als ik het kleine onderdanige meisje was. In de slachtofferhouding. Zodra ik happy was, zodra ik in mijn kracht kwam te staan, werd ik neergehaald. Omdat ik zo vast zat in die relatie kon ik dit alles niet zien! Maar intuitief heel duidelijk wel.
Ik kreeg uitleg over mijn dromen, ik was onbewust alles op alles aan het zetten uit die relatie te gaan stappen. Ik maakte het duizend keer uit, maar dan voelde ik die intense leegte en dat was of iemand 1000 messen in mijn buik stap. Echter was het niet de huidige pijn die ik voelde, maar de defintieve afwijzingen van beiden ouders.
Jarenlang eenzaam gevoeld in mijn gezin en nooit verbonden met mijzelf.
Lieve TO ik wil je meegeven:
Het doet pijn de waarheid onder ogen te zien. Ik werk met een doelgroep die allemaal een onveilige hechting hebben ervaren. Velen met verlatingsangst durven de relatie niet te beeïndigen. Velen blijven, omdat zij niet weten dat de pijn kan helen. En stappen daarom de slachtofferrol in. Zij passen zich aan aan de ander, maken zich klein. Dit is zo herkenbaar voor ze en 'veilig'. Dat voelt een partner weer haarfijn aan.
Het is heel eng vaak om alleen aan het stuur te komen staan, maar al deze personen die ik heb zien staan in deze fase waren hele sterke veerkrachtige personen. Ik wist bij een ieder dat zij dit aan zouden kunnen! Het trauma vertelt anders.
Als persoon ga je veel excuses inzetten, jarenlang, want dat is het kleine meisje in jou. Dat moest om te overleven.
TO uit ervaring weet ik dat jij dit kan! Ik heb een relatie waarin ik word gezien, erkent, gewaardeerd, op handen wordt gedragen, waar ik met 100% liefde een kind straks mag opvoeden en vooral: waar ik mij een volwassen vrouw voel. Ik voel mij nooit meer emotioneel afhankelijk of emotioneel mishandeld. Ik hoef mij niet klein te maken voor de liefde. Ik ben wie ik werkelijk ben!
Ik gun dit jou, je kan dit! Zoek hulp en lees bijvoorbeeld vooral in over de dynamiek tussen verlatingsangst, trauma, bindingsangst, hechtingsproblematiek, etc. Maar beter nog: professionele hulp.
Het is niet bekend of to of haar partner onveilig gehecht zijn, angsten of hechtingsproblemen hebben. En je kunt dat ook niet uit een paar regels op een openbaar forum opmaken.
Sommige mensen zijn prima gehecht en toch een eikel of blijven bij een eikel.
vrijdag 28 februari 2025 om 09:39
Ja. Niet iedereen is zo ontzettend slim als jij en Pelle. En ook niet iedereen zo alwetend dat ze op basis van een openingstekst alles maar dan ook alles over de hork van een man van TO weten. Dus hou even op met anderen de les te lezen en geef je eigen advies.
vrijdag 28 februari 2025 om 09:39
Dat, en ‘niet mishandeld worden’ is de allerlaagste standaard denkbaar voor een relatie, sowieso.
vrijdag 28 februari 2025 om 10:24
Het probleem is dat ze vaak niet vertrekken bij een buitenechtelijke relatie…maar van 2 walletjes willen etenForumFossiel schreef: ↑28-02-2025 09:17Ik vrees het niet. Ik hoop het. Zelf gaat ze niet weg bij deze dweil, dus het beste dat haar en die arme kinderen dan kan overkomen is dat hij naar een andere mevrouw vertrekt.
Voor iedereen een groene tuin
vrijdag 28 februari 2025 om 10:37
Ik kan me wel voorstellen dat iemand erg gestrest is en daardoor niet erg gezellig als hij/zij 7 dagen per week werkt. Maar ook dan nog kan hij op zijn minst nog normaal tegen je doen.
Hebben jullie samen afgesproken dat hij zoveel zou gaan werken? Ik vind 7 dagen werken echt van de zotten. Misschien voor maximaal een maand maar daarna weer 5 dagen. Meer geld verdienen is nu niet in het belang van jullie gezin.
Hebben jullie samen afgesproken dat hij zoveel zou gaan werken? Ik vind 7 dagen werken echt van de zotten. Misschien voor maximaal een maand maar daarna weer 5 dagen. Meer geld verdienen is nu niet in het belang van jullie gezin.
vrijdag 28 februari 2025 om 11:16
Te lui om alles te lezen, maar je noemt de vader van je kinderen een ijspegel? Dat klinkt ook niet alsof je nog van hem houdt. Hij denkt dat hij je kan koeieneren omdat je vanwege de kinderen toch bij hem blijft om zijn huissloof/slaaf te zijn die hij kan behandelen zoals het hem goed dunkt. Hoe is hij als vader, want als hij 7 dagen per week werkt zal hij ook niet veel tijd besteden aan zijn oudste kind en dan komt er nog een baby bij. Een beginnend eigen bedrijf vreet tijd, maar dat mag nooit ten koste gaan van je gezin. En dat doet het nu wel, nog even los van dat het een zak hooi is. Ik zou op mijn strepen gaan staan en anders alleen verder. Schrijf je in voor een woning, zorg voor een netwerk, zorg voor eigen inkomen en GA!
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
