Hoe leven op orde stellen?

Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.

Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.

Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?

Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.

Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.

Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?

Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!

Gelezen... Geen idee wat ik ermee moet. Lastig.

Gisteren bij haptonoom geweest, confronterend en verhelderend, tot aan de deur. Daarna begin het malen weer.

Ik ga proberen vanmiddag op alle posts te reageren, nu op zoek naar oude fotoboeken en rapporten voor het diagnostiek onderzoek.

Ik ben de (negatieve) emoties zo zat. Het huilen om niks, me somber voelen om niks? Waarom kan ik niet tevreden zijn met wat ik wel heb ipv alleen te kijken naar wat ik niet heb?

Poging tot chronologisch overal op reageren dus als ik ergens niet op reageer dan alvast sorry en laat het vooral weten als ik iets gemist heb.

@framboise-t
De roze strippenkaart, toen het leven nog "eenvoudig" was. Je gewoon naar de winkel kon om je strippenkaart te kopen en niet overal geregistreerd stond waar je naartoe ging met de bus. Het voelt erg alsof het toen allemaal eenvoudiger was, maar wellicht komt dat ook omdat ik me niet herinner hoe lastig ik het toen al had met het leven.

Ik denk dat je verschrikkelijk je best doet, maar ik denk dat kinderen verbinding/liefde/gezelligheid veel harder nodig hebben dan grenzen.

Natuurlijk hebben ze dat harder nodig. Het is vaak een samenspel van liefde en verbinding aan de ene kant en de grenzen aan de andere kant, maar ook het vrij laten om eigen fouten te kunnen maken. Ik vind het lastig en voel me niet capabel om liefde te geven. Hoe moet dat? Hoe werkt dat? Hoe doe je dat als iemand alleen gamed en geen dingen samen wilt doen want saai of geen zin? Ik weet het echt niet. En het doet pijn dat ik dat niet weet, dat ik dat niet kan, want verdorie ik weet hoe hard een kind het nodig heeft.

@frizz
Ik begrijp uit je reactie nog steeds niet welke ramp er precies ontstaat als ex weet dat dat nodig is.
Dat vader kind bij me weghaalt onder het motto dat ik niet voor hem kan zorgen? Is dat geen ramp genoeg? Nou ja, misschien alleen voor mij dan en niet voor kind. Misschien is het voor kind inderdaad wel beter.

@framboise-t
Ik vermoed dat je ex dingen niet gedaan heeft. Niet taken en zorgen heeft overgenomen toen jij uitgeput raakte. Niet geprobeerd heeft om de dynamiek tussen jullie te veranderen. Niet hulp heeft gezocht. Niet de 1001 kansen heeft gegrepen die je wel hebt gegeven.
Allemaal keuzes, die een relatie steentje voor steentje doen afbrokkelen.
Dat ik er alleen voor stond is een feit, maar dat heb ik zelf gedaan. Ik heb hem geen kans gegeven. Denk ik? Volgens haptonoom is hij een dominante man en daar heeft ze wel een punt. Hij bemoeide zich er alleen mee als het hem wat interesseerde en dan was zijn mening dat wat ging gebeuren. Geen speld tussen te krijgen. Al het andere liet hij mij regelen en uitvoeren. Maar ik liet het gebeuren en ik zag het niet. Ik speelde net zo goed een rol. Eentje die me nu kapot maakt omdat ik niet weet wie ik ben. Geen idee heb waar ik vrolijk van kan worden of geluk uit haal.

@FromSanDiegototheBay
Geoordeeld over ex? Door mij wellicht, maar ik zie geen felle veroordeling richting hem.
Natuurlijk horen jullie alleen mijn kant van het verhaal. Zijn kant zal er een stuk minder complex uitzien: moeder (ik dus) is alles schuld. Bij mij is niks aan de hand en gaat alles prima met kind.

Ja ik ga snel over de rooie hier, mag ik? De enige plek waar ik soms een beetje durf te uiten wat ik denk en voel. Ik heb niemand waarbij ik dan echt kan doen, want ik wil niet dat iemand weet hoe shit ik me soms voel. Hoe down ik ben en hoe graag ik soms mijn leven wil beëindigen. Hoeveel pijn het allemaal doet. Dat gaat niemand wat aan.

Het is niet mijn bedoeling om alles op ex te schuiven en ik ben oprecht van mening dat ik dat niet doe. Ik heb er zeker een aandeel in, maar heel soms probeer ik mijn eigen schuld te relativeren en te zien dat hij ook dingen fout doet. Dat het niet alleen aan mij ligt, dat ik niet gek ben dat ik bepaalde dingen zie en voel. Dat ik daarin gelijk heb. Je hebt (waarschijnlijk) geen idee hoe verschrikkelijk het is om altijd het idee te hebben dat alles aan jezelf ligt, terwijl de ander ook een aandeel heeft. Ik dacht en denk vaak nog dat alles aan mij ligt, dat ik de gek ben die het fout doet en fout ziet als ik heel soms durf te denken dat ex ergens iets niet oke doet. Of dat ik het verdiend heb want ik ben tenslotte vertrokken.
Ik kan ex niet veranderen, het verleden helaas ook niet. Ik denk dat ik op dit moment probeer om bij mezelf te kijken wat IK eraan kan doen om stabieler te worden. Voor mijn kind. Om minder snel van 0 naar 100 te gaan bij wat dan ook. Ik probeer kalm te blijven, maar dat lukt me niet van de ene op de andere dag. En misschien lukt het me wel nooit.

Waarschijnlijk is dit weer olie op het vuur, want kijk hoe heftig ik reageer. Weet dan dat ik vanmiddag een sessie bij diagnostiek heb gehad en dat ik me kapot voel. De tranen sindsdien niet te stoppen zijn en waarom? Omdat we het over mijn jeugd hebben gehad. Over het niet gezien worden. Over een docent die veel voor me betekent heeft maar waarbij ik gigantische overdrachtsgevoelens kreeg, gevoelens die ik nu nog niet kwijt ben. Omdat ik ziek ben dat alles me zoveel aangrijpt. Ik wil dat niet, ik vind dit niet leuk of prettig, maar ik weet daarnaast ook niet wat ik eraan kan doen.

Mee eens dat emotieregulatie me veel zal helpen. Helaas zou de VERS training me daarbij moeten helpen en dat heeft het niet gedaan. (Gefaald dus.)

En trouwens: mijn zelfmoordgedachte heb ik nooit uitgesproken naar mijn ex of kinderen voor de scheiding. Nooit! Dat ik elke dag huilend naar mijn werk ging en huilend terug kwam hebben zij niet geweten. Dat ik bij elke brug en elke vangrail me bedacht hoe ik er het beste tegenaam of vanaf kon rijden om een ongeluk in scene te zetten hebben zij nooit geweten. Dat was mijn pijn, alleen van mij.

@framboise-t
dank je wel dat je de optie open laat. Meestal deel ik het niet. Omdat ik dan teveel hoop op een snelle reactie van iemand die dan toch niet komt (geen verwijt!) en ik me dan nog meer afsluit. Dus sluit ik me bij voorbaat maar af en zit ik de wanhoop uit. Niet dat het voelt als uitzitten, maar ik kan niks anders. Geen kracht om een lijntje uit te zetten naar wie dan ook.

@fromsandiegotothebay
maar ik denk dat het ook voor de mensen om haar heen zwaar is.
Dat valt gelukkig mee want nobody knows!!! Niet echt tenminste.

Jazeker hebben mijn ups (heb ik die?) en downs (vooral die!) invloed op mijn kind. Er is geen rest van het gezin... Het is mij en kind.

Ik zet ex niet neer als boeman, dat weiger ik de erkennen. Ik type hier de dingen die me bezig houden en ja ik word geregeld door hem getriggerd. Het niet gehoord en gezien worden zit er diep in en dat is precies wat hij ook doet. Dus ja daar ga ik slecht op en kind ziet dat soms hoe hard ik ook probeer om het op dat moment te vermijden, dat lukt me niet altijd. Moet ik me dan uren opsluiten op mijn slaapkamer zodat kind het niet mee krijgt?

Mee eens dat ik een destructieve gedachtepatroon heb. Ik hoop vooral dochter een beter voorbeeld te kunnen geven zodat zij mijn pijn niet meeneemt in haar leven. Voor zo ver ik dat nog kan voorkomen.

@tyche
Mee eens dat de angst voor ex nu regeert om geen hulp voor kind en mij te regelen. Toevallig vandaag besproken bij therapeut van diagnostiek, dat ik niet verder kom daarmee omdat ik ex niet wil inlichten en bang ben voor zijn reactie. Hij zal de schuld in ieder geval zeker weten volledig bij mij leggen en met een beetje pech voorstellen dat kind volledig bij hem gaat wonen. Misschien is dat ook maar beter?
Als ik zie hoe ik van het padje af ben van een simpel gesprek over vroeger, dan vraag ik me af hoe ik therapie ga dragen naast de zorg van kind. Ik zie het somber in.

Kan het naar je toetrekken ervan en dat steeds tegen jezelf zeggen een manier zijn om het gevoel te hebben dat je iets goed doet? Je schuldbesef als boetedoening?
Dat idee heb ik niet, maar het zou natuurlijk kunnen. Ik voel in elke vezel dat ik het schuld ben, maar ik dacht dat dat eerder door mijn zelfbeeld kwam van niks waard zijn dus laat mij de schuld dan maar geven, dan val ik er anderen niet mee lastig.
Als ik anderen de schuld geef dan word ik boos op ze en dat mag niet, dat is niet correct, dat is niet netjes en zeker niet iets waarmee ik om kan gaan.

Je kan die gevoelens niet uitschakelen, maar kun je zien dat ze je niet helpen, dat ze niet zorgen voor motivatie om iets te veranderen?
Als het mijn schuld is dan kan ik er juist wel iets aan doen toch? Ik kan alleen mezelf veranderen. Volgens de theorie dan, want ik zou niet weten hoe ik dat moet doen. Hoe ik rustiger kan blijven, stabieler, liever, aardiger?

@frizz
Schuld slaat ook lam. En dan is er nog de angst en de zelfdestructie. En een pre-puber die een ouder nodig heeft die aanwezig is. Het is niet fair dat onder de pet te houden.
Vind jij dat ik het onder de pet houd? Kind gaat maandelijk naar poh, ik kom er niet doorheen om meer hulp te krijgen want kind zit ook in een spagaat en uit zich totaal niet. Dus elk gesprek is lamgeslagen nog voordat ik wat gezegd heb want kind zegt dat alles prima is en ook na het geven van voorbeelden blijft het stil aan de kant van de poh. Ik voel me hierin echt machteloos hoor.

@verbinder
Ik denk dat het grootste probleem mbt hulp voor dochter is dat naast dat ex allerlei informatie gaat misbruiken tegen TO ( voorbeeld, TO is slechte moeder, ze kan niet voor dochter zorgen) dochter zelf zegt dat er niks is.
Vorige keer toen dochter bij de POH was zei dochter dat er niks aan de hand is.
Goede samenvatting!

Deze ook:
TO heeft het topic deels geopend om te kunnen sparren. Neer te schrijven wat er in haar omgaat.
En praten over ex is, voor een deel ook om iets kwijt te kunnen. Het te uiten

@fromsandiegotothebay
Dat snap ik maar dat wil niet zeggen dat we overal maar in mee moeten gaan,er mogen ook kritische vragen gesteld worden en dingen van de ander kant bekeken worden.
Er mogen zeker kritische vragen gesteld worden, ik hoef niet alleen een ja en amen te horen. Echt niet. Ik hoop ook niet dat het zo over komt.
Wat ik wil is steun, wat ik het liefste wil is dat dat iemand is die ik kan en durf te bellen. Iemand die ik vertrouw en niet weg duw als diegene teveel weet of te dichtbij komt. Iemand waar ik vervolgens niet afhankelijk van word of niet meer mee praat want raar en eng en wat dan ook. Maar ik kan dat niet. Ik ben kapot op dat gebied. Ik kan alleen ongelijkwaardige relaties aangaan die ik vervolgens niet uit kan maken, want de ander heeft het al zo zwaar. Ik kots van mezelf.

Uiteindelijk denk ik dat het belangrijker is dat jij en je dochter de juiste hulp krijgen,dan de angst van wat ex wel niet van je zal vinden.Hulp lijkt me nr 1,niet de mening van ex.
En hoe denk je die hulp te realiseren als ex tegenwerkt en kind ook? Want ik geloof niet in het sprookje dat kind blijft komen als er echt hulp ingeschakeld wordt. Dan moet kind ook eraan gaan werken en dat zie ik ook niet echt gebeuren. Die ontkent het net zo hard als haar moeder.

Ik denk dat uiteindelijk alles maar op 1 ding terugkomt: Jouw slechte zelfbeeld.
Misschien wel. Vraag die ik dan terug stel is of dat zelfbeeld realistisch is of niet. Er bestaan genoeg slechte en zieke mensen. Wat als ik een van die mensen ben? Wat dan?
Wat als mijn zelfbeeld dusdanig diep ingesleten is dat het niet veranderbaar is? Wat dan? Accepteren dat dit het is?

@verbinder
Dank je wel dat je het voor me opneemt. Het klinkt zo stom, maar je woorden hielpen mij om de woorden van fromsandiegotothebay iets milder te gaan zien en niet als "de waarheid".

De dingen die je hierboven beschrijft zou ze heel graag willen om daaraan te kunnen werken maar er speelt iets anders mee (tegenwerking van binnen, een bepaalde onmogelijkheid om los te laten) wat het ontzettend moeilijk maakt om veranderingen door te voeren.
Dit is zo waar. KON ik het maar. Was ik maar niet al vier jaar bezig om iets te veranderen ipv verder weg te zakken in het drijfzand. Opbouwen ipv afbreken. Eindelijk iets van hoop, maar in plaats daarvan is het overleven. Elke keer opnieuw. Elke keer als de beerput een beetje wordt opengetrokken. Was er maar een quick fix. Helaas....

@framboise-t
alsof je leven op orde krijgen even makkelijk is als een ikea-kast in elkaar schroeven.
Was het maar zo makkelijk. I wish!

In plaats daarvan zit ik de hele dag al in tranen en kan ik niet duiden waar het vandaan komt. Een intens verdriet. Is het omdat ik haptonoom pas gesproken heb, omdat vriend is blijven slapen en ik weer eens duidelijk voor ogen heb dat het niet oke voelt, is het omdat ik vandaag een gesprek met therapeut heb gehad? Is het het een optelsom van situaties / veranderingen op werk? Is het omdat ik deze week meer ruimte heb om dingen toe te laten omdat kind er niet is?

Sorry FromSanDiegototheBay

Verschrikkelijk framboise-t die dagen dat het alleen maar lijkt tegen te zitten!
Omdat omdenken voor anderen beter gaat dan voor mezelf: het klinkt alsof je wel veel gedaan hebt. Dus chapeau dat je bezig blijft en dingen aanpakt!!!

Weinig tijd om te reageren, maar ga een poging doen uit mijn hoofd.

Het gaat inmiddels weer redelijk. Het zijn altijd de diepe dalen die me zo van streek maken, maar me ook duidelijk maken dat ik nog een lange weg te gaan heb. Staat in groot contrast met andere dagen als ik er met volle moed tegenaan ga.

Frizz, ik snap dat je poh ontoereikend vindt. Ik ook! Echter heb ik niet veel keus. Dat zie jij anders, dat snap ik ook, maar mijn angst is reëel en groot. Ex zal niet chromen om kind bij me weg te krijgen en ja een rechter zal er niet snel in mee gaan als ik niet akkoord geef, maar afhankelijk van mijn dag/uur/gemoedstoestand kan ik ook opgeven en denken “laat maar gaan” en vooral “kind is vast beter af bij vader/zonder mij”. Dan heeft ex het makkelijk geregeld.

Eerlijk bekennend heb ik er moeite mee dat FromSanDiegototheBay aangeeft het topic te verlaten. Het voelt als mijn schuld ondanks dat ik kan bedenken dat het niet aan mij persoonlijk ligt. Dat er dingen spelen waardoor die keuze gemaakt worden. Ik snap het, maar het voelt niet zo. (Herkenbaar voor vele situaties.)

Ik zal proberen straks uitgebreider te reageren. Sorry dat dat nu niet lukt.

@tyche
Rake post. Hoe de theorie heet weet ik natuurlijk niet, maar er wordt toch altijd gezegd dat je anderen niet kunt veranderen, alleen jezelf? Daar refereer ik eigenlijk naar. Ik kan mijn ex niet veranderen zodat hij af en toe eens rekening met mij houdt of zich aan de afspraken houdt. Ik kan alleen beïnvloeden hoe ik erop reageer en hoeveel ik het me laat raken. Je hebt wel een goed punt dat niet alles maakbaar is, dat ik dus met sommige dingen zal moeten leren omgaan en accepteren dat het niet anders is. Dat accepteren lukt echter ook niet. Hahaha.

Soms vraag ik me af of ik het wel echt probeer of dat ik juist vooral probeer te vermijden en wegduwen waardoor het juist erger wordt. Ik bedoel zoals nu ben ik redelijk rustig, zolang ik maar niet na ga denken over wat dan ook. Werk, kind, ex, diagnostiek, vriend, tijdverdrijf, woning. Alles brengt emoties en keuzes met zich mee en dus duw ik het maar weg.

Heb jij jezelf een onveilige jeugd gegeven? Heb jij jezelf een depressie gegeven? Heb jij gekozen om door je ex slecht behandeld te worden? Heb jij ervoor gekozen je verlamd te voelen? Heb jij gekozen de vers-training niet te kunnen afronden? Heb jij gekozen voor angst en minderwaardigheid?
Ik heb er niet voor gekozen, maar ik heb er ook niks tegen gedaan. Bijvoorbeeld die vers-training. Ik ben er niet van overtuigd dat ik daar echt mijn best heb gedaan. Ik heb niet eens elke dag opgeschreven welk gevoel ik had op bepaalde momenten. Dat was al teveel gevraagd. Dat is toch een grapje of niet? (Ik weet dat het me echt niet lukte, maar ik veroordeel mezelf er toch om. Zo'n simpele taak lukt niet.)

@framboise-t
Leuke ideeën, helaas weinig waar kind waar van wordt. Meestal probeer ik iets te plannen zodat ze samen met een vriendinnetje kan spelen, dat is op die leeftijd toch leuker dan opgescheept zitten met je moeder.

Had hij wel echte interesse in jou?
Geen idee. Ik denk dat hij wel echt dacht dat hij van me hield, maar of dat om mij als persoon was of om wat ik deed (huishouden, verzorging kinderen) ik zal het nooit weten.
Iemand die ons beide kende en wist van mijn problematiek heeft eens tegen me gezegd dat ex (toen man) geen plank maar een heel bos voor zijn hoofd had. Tja, of het betrouwbaar is weet ik niet, de uitspraak is me wel altijd bijgebleven.

Die training heeft gefaald dus, jij niet Soms denk ik dat ook. Ik heb na een paar sessies ook aangegeven dat het me te snel ging, dat ik het niet verwerkt en geoefend kreeg, maar ja dat paste natuurlijk niet in het standaard plaatje.

Ik heb de haptonoom gevraagd om te leren hoe om te gaan met bepaalde dingen (houding van ex en dat loslaten), maar dat was per mail en vervolgens in de sessie werd er vooral weer gepraat en ik heb soms het idee dat we niet verder komen, misschien ook wel omdat zij van mening is dat ze me niet voldoende kan helpen. Ze vindt dat ik gespecialiseerdere zorg nodig heb.

Waarschijnlijk draag je een stuwmeer aan boze gevoelens met je mee. Kost heel veel energie om dat in bedwang te houden. Therapie is nou juist de plek om zoiets te proberen. Heel voorzichtig, heel langzaam, stukje bij beetje de boosheid toe laten. Zonder censuur, zonder angst, zonder schaamte. Mee eens!

@framboise-t
De ene POH is de andere niet, natuurlijk, maar ik denk dat POH prima kan zijn, qua hulp voor nu.

Dat kan wel, maar het valt me op dat ze vooral refereert aan hoe zij het doet met haar kinderen als die niet willen luisteren. Natuurlijk zit daar ook gedeeltelijk een probleem, maar het grootste probleem zit in dat kind tussen twee strijdende ouders staat en daar gevoelig voor is. Zich afzet tegen mij. Last heeft van mijn somberheid wellicht? Misschien eerder van mijn lusteloosheid en weinige energie.

@frizz
Praktijkondersteuners (jeugd) GZZ zijn doorgaans hele kundige mensen.
Máár je moet er naartoe, zit dan in een spreekkamertje, en de tijd is beperkt. Er wordt van je verwacht dat je gaat praten, anders kan de POH niet zoveel.
En dat is wat ik in dit geval niet passend vindt. Kind komt niet uit een praat-gezin, heeft waarschijnlijk weinig inzicht in de gezinsproblematiek (want; is een kind), er ‘moest’ erheen (geen eigen initiatief of hulpvraag).

Treffend!

In zulke situaties helpt het als een ambulant hulpverlener gewoon thuis komt. Met ouders praat over opvoeding en interactie. Met kind lekker de eerste periode kan chillen; spelletje doen, wandelingetje maken, aansluiten bij diens (game)wereld. En dan komen er vanzelf aanleidingen die het bespreken waard zijn.
Dan heb je dus een basis, ipv een onwillig kind.

Ik denk dat dit voor kind ook beter werkt, eerst een klik/basis krijgen, daarna kun je pas aan de slag. We zien poh minder dan 1 keer per maand, dat is echt te weinig om door te pakken. Anderzijds als er een goede week is geweest dat vraag ik me af hoe nodig het allemaal is. Blijft dubbel.

Misschien kan je eens sparren met een consulent van MEE over thuis.
Ik zal de WMO coach eens vragen of zij hierin iets kan betekenen of dat MEE een optie zou kunnen zijn. Ze is van veel organisaties op de hoogte en denkt goed mee.

@verbinder
Hier is het ook lekker weer. Veel zon. Wat mij betreft al weer te warm. Hihi.
Geen plantjes gekocht, ging ik dat doen dan? Wel een paar afgeprijsde plantjes op de kop getikt, maar die staan nog steeds te wachten op een plekje. Ik heb een zwak voor afgeprijsde plantjes (en producten in de supermarkt).

Gaan jullie richting herfst/winter?

Ik ben nu wel rustiger, maar dat voelt meer als schijn dan echt rustiger. Morgen weer gesprek bij diagnostiek. Ze hebben familielid inmiddels gesproken, dat vind ik wel weer erg spannend!