Relaties
alle pijlers
Ouders zijn zuurpruimen
zondag 13 april 2025 om 19:35
Ken je dat gevoel?
Je hebt een goede jeugd gehad, niks te klagen.
Je moeder stopte met werken zodat ze fulltime voor haar kinderen kon zorgen.
Nu ben je volwassen, uitgevlogen, (gekozen) kind vrij, leef je een fijn leven, zijn je ouders zuurpruimen geworden, en uit elkaar gegroeid.
Je belt niet vaak genoeg (zelf bellen ze nooit), je komt niet vaak genoeg langs (2u rijden met de auto, wij werken fulltime, zij niet). Boos omdat er geen kleinkinderen zijn (je ontneemt ons iets). Ondernemen weinig (dus weinig te melden).
En als je dan gemiddeld 1x per maand langskomt, moet een van bovenstaande dingen toch altijd nog weer even benoemd worden, waardoor er op langsgaan/contact steeds meer druk komt te staan.
Even mijn hart luchten
Je hebt een goede jeugd gehad, niks te klagen.
Je moeder stopte met werken zodat ze fulltime voor haar kinderen kon zorgen.
Nu ben je volwassen, uitgevlogen, (gekozen) kind vrij, leef je een fijn leven, zijn je ouders zuurpruimen geworden, en uit elkaar gegroeid.
Je belt niet vaak genoeg (zelf bellen ze nooit), je komt niet vaak genoeg langs (2u rijden met de auto, wij werken fulltime, zij niet). Boos omdat er geen kleinkinderen zijn (je ontneemt ons iets). Ondernemen weinig (dus weinig te melden).
En als je dan gemiddeld 1x per maand langskomt, moet een van bovenstaande dingen toch altijd nog weer even benoemd worden, waardoor er op langsgaan/contact steeds meer druk komt te staan.
Even mijn hart luchten
zondag 13 april 2025 om 20:59
Nee had het graag anders gezien.Itsnojoke schreef: ↑13-04-2025 20:58Wat rot. Geen fijne band dus.
Mijn schoonmoeder (moeder ook, maar wel in mindere mate) is ook nog van de oude stempel en vindt dat kinderen naar hun ouders moeten komen, niet andersom. Ze woont op vijf minuten fietsafstand, maar ze komt heel zelden langs. Belt of appt ook heel zelden. Ik vind dat niet erg, eigenlijk wel lekker rustig. We komen er zelf zo'n twee of drie keer per maand. Soms, als het lang geleden is, zegt ze iets als: nou, dat is lang geleden, ik had bijna geappt! Ach ja....
2/3 keer per maand vind ik veel.
zondag 13 april 2025 om 21:35
@ TO: Ik heb het idee dat niet alleen zij, maar ook jij best wel vast zit in een patroon.
Heb je wel eens geprobeerd om gewoon 1 op 1 wat met je ouders te doen?
Een dagje met je moeder winkelen, haar mee vragen naar een voorstelling, je vader vragen om met je mee te gaan als je een nieuwe auto nodig hebt (of hij), je vader vragen of hij eens wil helpen met de tuin of weet ik wat, en hem dan een nachtje bij jullie laten overnachten?
Of aanbieden om een paar dagen op de hond en zus te komen passen zodat ze er samen eens uit kunnen?
Heb je wel eens geprobeerd om gewoon 1 op 1 wat met je ouders te doen?
Een dagje met je moeder winkelen, haar mee vragen naar een voorstelling, je vader vragen om met je mee te gaan als je een nieuwe auto nodig hebt (of hij), je vader vragen of hij eens wil helpen met de tuin of weet ik wat, en hem dan een nachtje bij jullie laten overnachten?
Of aanbieden om een paar dagen op de hond en zus te komen passen zodat ze er samen eens uit kunnen?
If none of us is prepared to die for freedom, then all of us will die under tyranny.
zondag 13 april 2025 om 21:47
Tuurlijk heb ik 1 op 1 dingen met ze gedaan. Maar dat lost verder niks op, als dat is waar je op doelt?merano schreef: ↑13-04-2025 21:35@ TO: Ik heb het idee dat niet alleen zij, maar ook jij best wel vast zit in een patroon.
Heb je wel eens geprobeerd om gewoon 1 op 1 wat met je ouders te doen?
Een dagje met je moeder winkelen, haar mee vragen naar een voorstelling, je vader vragen om met je mee te gaan als je een nieuwe auto nodig hebt (of hij), je vader vragen of hij eens wil helpen met de tuin of weet ik wat, en hem dan een nachtje bij jullie laten overnachten?
Of aanbieden om een paar dagen op de hond en zus te komen passen zodat ze er samen eens uit kunnen?
Ik ben iig geen relatie therapeut
zondag 13 april 2025 om 21:55
Ik reageer niet vaak (want geen harde kern forummer) maar deze kon ik niet laten gaan.
Toevallig vandaag gehoord:
Kinderen horen hun ouders te bellen, niet andersom.
Dit, omdat het gesprek erover ging dat ik nooit bel naar mijn ouders.
Deels hetzelfde verhaal als jij; woon op afstand (bewust keuze destijds), ben druk met eigen leven, toevallig wel een kleinkind geschonken, maar die heeft inmiddels ook haar eigen leven en heb zelf dus niet heel vaak contact met ouders. We appen in een groepsapp en we zien elkaar verjaardagen en feestdagen.
En ik krijg dus ook regelmatig verwijten hierover. Ze weten niet hoelang ze nog leven, kan wel eens de laatste kerst, verjaardag, pasen, Moederdag zijn etc. We zijn mensen van de dag.
Ik vind het emotionele chantage en het mij proberen een schuldgevoel te geven. Heel vervelend.
Generatie en/of karakter, ik heb mij voorgenomen niet dit zelfde te doen bij mijn kind.
Maar ik begrijp volledig hoe vervelend dit voor jou kan zijn. Probeer het van je af te laten glijden. Op deze leeftijd ga je hun niet meer veranderen, het wordt misschien zelfs nog erger naarmate ze nog ouder worden. Sterkte!
Toevallig vandaag gehoord:
Kinderen horen hun ouders te bellen, niet andersom.
Dit, omdat het gesprek erover ging dat ik nooit bel naar mijn ouders.
Deels hetzelfde verhaal als jij; woon op afstand (bewust keuze destijds), ben druk met eigen leven, toevallig wel een kleinkind geschonken, maar die heeft inmiddels ook haar eigen leven en heb zelf dus niet heel vaak contact met ouders. We appen in een groepsapp en we zien elkaar verjaardagen en feestdagen.
En ik krijg dus ook regelmatig verwijten hierover. Ze weten niet hoelang ze nog leven, kan wel eens de laatste kerst, verjaardag, pasen, Moederdag zijn etc. We zijn mensen van de dag.
Ik vind het emotionele chantage en het mij proberen een schuldgevoel te geven. Heel vervelend.
Generatie en/of karakter, ik heb mij voorgenomen niet dit zelfde te doen bij mijn kind.
Maar ik begrijp volledig hoe vervelend dit voor jou kan zijn. Probeer het van je af te laten glijden. Op deze leeftijd ga je hun niet meer veranderen, het wordt misschien zelfs nog erger naarmate ze nog ouder worden. Sterkte!
zondag 13 april 2025 om 22:14
Als ouders niet willen afwijken van hun patroon is het voor jezelf ook lastig om ze mee te nemen het anders te doen.merano schreef: ↑13-04-2025 21:35@ TO: Ik heb het idee dat niet alleen zij, maar ook jij best wel vast zit in een patroon.
Heb je wel eens geprobeerd om gewoon 1 op 1 wat met je ouders te doen?
Een dagje met je moeder winkelen, haar mee vragen naar een voorstelling, je vader vragen om met je mee te gaan als je een nieuwe auto nodig hebt (of hij), je vader vragen of hij eens wil helpen met de tuin of weet ik wat, en hem dan een nachtje bij jullie laten overnachten?
Of aanbieden om een paar dagen op de hond en zus te komen passen zodat ze er samen eens uit kunnen?
1op1 is bij ons niet mogelijk vanwege gezondheidsproblemen, m'n moeder wil niet het huis uit en m'n vader gaat niet omdat m'n moeder anders zo lang alleen zit.. om diezelfde reden gaan we dus ook niet n dagje shoppen of avondje uit.
Ik heb m'n vader vaker gevraagd me ge helpen in bv de tuin, antwoord is dat m'n moeder dan zo lang alleen zit, moet ze de hond weer uitlaten etc..
Oppassen op hun hond kan ook niet, dag beestje is niet gewend aan een andere omgeving en al helemaal niet aan 2 kinderen die met hond willen spelen..
Kortom, op alles hebben ze een weerwoord, niks is mogelijk dus uiteindelijk ben ik ook uitgepraat qua opties..
Ik denk wel eens dat als m'n vader alleen zou komen te staan dat alles 180graden draait. Dan komt ie wel langs, neemt de hond mee en blijft overnachten om me te helpen in de tuin ofzo.
zondag 13 april 2025 om 22:18
Waarom is alles toch zon opgave als ze ouder wordenRodepeper schreef: ↑13-04-2025 22:14Als ouders niet willen afwijken van hun patroon is het voor jezelf ook lastig om ze mee te nemen het anders te doen.
1op1 is bij ons niet mogelijk vanwege gezondheidsproblemen, m'n moeder wil niet het huis uit en m'n vader gaat niet omdat m'n moeder anders zo lang alleen zit.. om diezelfde reden gaan we dus ook niet n dagje shoppen of avondje uit.
Ik heb m'n vader vaker gevraagd me ge helpen in bv de tuin, antwoord is dat m'n moeder dan zo lang alleen zit, moet ze de hond weer uitlaten etc..
Oppassen op hun hond kan ook niet, dag beestje is niet gewend aan een andere omgeving en al helemaal niet aan 2 kinderen die met hond willen spelen..
Kortom, op alles hebben ze een weerwoord, niks is mogelijk dus uiteindelijk ben ik ook uitgepraat qua opties..
Ik denk wel eens dat als m'n vader alleen zou komen te staan dat alles 180graden draait. Dan komt ie wel langs, neemt de hond mee en blijft overnachten om me te helpen in de tuin ofzo.
zondag 13 april 2025 om 22:21
Bedankt voor je reactieKimvandam schreef: ↑13-04-2025 21:55Ik reageer niet vaak (want geen harde kern forummer) maar deze kon ik niet laten gaan.
Toevallig vandaag gehoord:
Kinderen horen hun ouders te bellen, niet andersom.
Dit, omdat het gesprek erover ging dat ik nooit bel naar mijn ouders.
Deels hetzelfde verhaal als jij; woon op afstand (bewust keuze destijds), ben druk met eigen leven, toevallig wel een kleinkind geschonken, maar die heeft inmiddels ook haar eigen leven en heb zelf dus niet heel vaak contact met ouders. We appen in een groepsapp en we zien elkaar verjaardagen en feestdagen.
En ik krijg dus ook regelmatig verwijten hierover. Ze weten niet hoelang ze nog leven, kan wel eens de laatste kerst, verjaardag, pasen, Moederdag zijn etc. We zijn mensen van de dag.
Ik vind het emotionele chantage en het mij proberen een schuldgevoel te geven. Heel vervelend.
Generatie en/of karakter, ik heb mij voorgenomen niet dit zelfde te doen bij mijn kind.
Maar ik begrijp volledig hoe vervelend dit voor jou kan zijn. Probeer het van je af te laten glijden. Op deze leeftijd ga je hun niet meer veranderen, het wordt misschien zelfs nog erger naarmate ze nog ouder worden. Sterkte!
ik haal uit alle verhalen toch wel dat ouders erg gericht zijn op "hoe het hoort"(ook voor de buitenwereld). En dat terwijl er de laatste jaren zo veel en snel verandert. Misschien dat dat toch ook meespeelt
zondag 13 april 2025 om 22:36
Hier 3 sets...lang leve scheiding en overlijden.
1 set is leuk gelukt: interesse, altijd onderweg, veel te vertellen, veel hobby's en geen verwijten.
1 set was redelijk maar zijn samen gaan wonen, waarbij schoonmoeder eigen leven in teken van man zet. Ze komt nooit meer langs, maar gaat wel naar zijn familie, veel klagen, vergeet alles van de kleinkinderen.
1 set gaat een heel stuk beter. Nieuwe partner stelde dat ons gezin compleet mislukt was en we zijn wereldvreemd in haar ogen. Haar willen we niet meer zien, pa wel. Pa is gelukkig met zijn vrouw en dat is het belangrijkste. We zijn elkaar even verloren, maar door haar niet meer te zien gaat het goed.
Ik hoor het meer...veel klagen en zeuren van de huidig oudere.
1 set is leuk gelukt: interesse, altijd onderweg, veel te vertellen, veel hobby's en geen verwijten.
1 set was redelijk maar zijn samen gaan wonen, waarbij schoonmoeder eigen leven in teken van man zet. Ze komt nooit meer langs, maar gaat wel naar zijn familie, veel klagen, vergeet alles van de kleinkinderen.
1 set gaat een heel stuk beter. Nieuwe partner stelde dat ons gezin compleet mislukt was en we zijn wereldvreemd in haar ogen. Haar willen we niet meer zien, pa wel. Pa is gelukkig met zijn vrouw en dat is het belangrijkste. We zijn elkaar even verloren, maar door haar niet meer te zien gaat het goed.
Ik hoor het meer...veel klagen en zeuren van de huidig oudere.
zondag 13 april 2025 om 22:51
Ik loop al mijn hele leven achter mijn ouders en familie aan. Het heeft me een tijd echt een minderwaardig gevoel gegeven.Kimvandam schreef: ↑13-04-2025 21:55Ik reageer niet vaak (want geen harde kern forummer) maar deze kon ik niet laten gaan.
Toevallig vandaag gehoord:
Kinderen horen hun ouders te bellen, niet andersom.
Dit, omdat het gesprek erover ging dat ik nooit bel naar mijn ouders.
Deels hetzelfde verhaal als jij; woon op afstand (bewust keuze destijds), ben druk met eigen leven, toevallig wel een kleinkind geschonken, maar die heeft inmiddels ook haar eigen leven en heb zelf dus niet heel vaak contact met ouders. We appen in een groepsapp en we zien elkaar verjaardagen en feestdagen.
En ik krijg dus ook regelmatig verwijten hierover. Ze weten niet hoelang ze nog leven, kan wel eens de laatste kerst, verjaardag, pasen, Moederdag zijn etc. We zijn mensen van de dag.
Ik vind het emotionele chantage en het mij proberen een schuldgevoel te geven. Heel vervelend.
Generatie en/of karakter, ik heb mij voorgenomen niet dit zelfde te doen bij mijn kind.
Maar ik begrijp volledig hoe vervelend dit voor jou kan zijn. Probeer het van je af te laten glijden. Op deze leeftijd ga je hun niet meer veranderen, het wordt misschien zelfs nog erger naarmate ze nog ouder worden. Sterkte!
Zat families waarbij de ouders hun rol gewoon op zich nemen: als je de tijd en de middelen hebt en je bent fit, snap ik niet dat je van mensen die een gezin en banen hebben verwacht dat je ook nog hun leven regisseert. Dat ga ik echt niet zo doen.
Onze beider ouders hadden bij gezondheid andere prioriteiten, en vooral schoonouders doen ongelofelijk ingewikkeld omdat ze 'niet het type zijn om te vragen' maar wel enorm teleurgesteld zijn als je hun 'nee' na 6 keer dan maar accepteert.
Ik herinner me nog als de dag van gisteren dat ze met hun vriendengroep vrolijk op pad gingen door heel Europa, en kookclubjes hadden.
Maar wij moesten met onze kinderen bij hen langskomen maar mochten niet mee eten, want ze waren dan moe en oud en wilden niet rijden en ook geen eten verzorgen.
Dus nee nu ze ziek zwak misselijk zijn ben ik niet zo geneigd tussen de regels door op eigen initiatief ondankbare taken te gaan uitvoeren 'waar ze niet om hebben gevraagd' zeggen ze dan ook nog rustig.
zondag 13 april 2025 om 22:52
Je topic komt als geroepen....
Ik ben momenteel ook even helemaal klaar met mijn vader. Wat een egotistische, zelfingenomen l*l is dat zeg. Alleen maar mekkeren, zeiken en zeuren. Als ik ze bel, hoop ik dat ik mijn moeder aan de lijn krijg, want anders krijg ik eerst 10 minuten al zijn pijntjes en problemen te horen. Het glas is echt nooit halfvol....
Ik heb afgelopen maanden heel veel voor ze gedaan, nu krijg ik het verwijt dat hij de enige is die iets doet. Zodra je er iets van zegt, weet hij je altijd met een rotopmerking weer de grond in te boren. Het ligt nooit aan hem, altijd aan aan ander. En als ik ergens niet tegen kan, is het tegen het medelijden dat hij met zichzelf heeft. De hele wereld is tegen hem. Bah....
Er komt nooit initiatief van hun af, tenzij ze iets nodig hebben. En iedere keer die verwijten. Zo, bel je ook maar weer eens? Jij kunt mij ook bellen he....
Als het niet gaat zoals hij wil, word je doodgezwegen. Ik dacht dat ik er - mijn mijn 50+ jaar ervaring - een modus in gevonden had om ermee om te gaan. Maar hij heeft de afgelopen 5 dagen - die leuk hadden moeten zijn - op zo'n manier weten te verpesten dat ik eigenlijk zin heb om hem helemaal niet meer te zien. Maar ja, mijn moeder is er ook nog...
Sorry TO, voor mijn vader diarree..... Het lucht wel lekker op. En ja: ik herken wat je schrijft.
Ik ben momenteel ook even helemaal klaar met mijn vader. Wat een egotistische, zelfingenomen l*l is dat zeg. Alleen maar mekkeren, zeiken en zeuren. Als ik ze bel, hoop ik dat ik mijn moeder aan de lijn krijg, want anders krijg ik eerst 10 minuten al zijn pijntjes en problemen te horen. Het glas is echt nooit halfvol....
Ik heb afgelopen maanden heel veel voor ze gedaan, nu krijg ik het verwijt dat hij de enige is die iets doet. Zodra je er iets van zegt, weet hij je altijd met een rotopmerking weer de grond in te boren. Het ligt nooit aan hem, altijd aan aan ander. En als ik ergens niet tegen kan, is het tegen het medelijden dat hij met zichzelf heeft. De hele wereld is tegen hem. Bah....
Er komt nooit initiatief van hun af, tenzij ze iets nodig hebben. En iedere keer die verwijten. Zo, bel je ook maar weer eens? Jij kunt mij ook bellen he....
Als het niet gaat zoals hij wil, word je doodgezwegen. Ik dacht dat ik er - mijn mijn 50+ jaar ervaring - een modus in gevonden had om ermee om te gaan. Maar hij heeft de afgelopen 5 dagen - die leuk hadden moeten zijn - op zo'n manier weten te verpesten dat ik eigenlijk zin heb om hem helemaal niet meer te zien. Maar ja, mijn moeder is er ook nog...
Sorry TO, voor mijn vader diarree..... Het lucht wel lekker op. En ja: ik herken wat je schrijft.
Het is beter een kaars aan te steken, dan de duisternis te vervloeken ~ In loving memory of AnnA.
zondag 13 april 2025 om 22:59
Ik herken het wel een beetje. Mijn ouders vinden het heel normaal dat man en ik (plus kind) altijd naar Nederland komen voor een bezoek. Dat wordt ook gewoon verwacht. Ons laatste bezoekje was in februari en nu hoor ik wel “wanneer komen jullie weer?” Mijn vader kan wegens zijn gezondheid niet naar ons komen en mijn moeder laat hem als zijn mantelzorger niet alleen. ik begrijp het heus wel en toch vind ik die vanzelfsprekendheid soms irritant. Ze bedoelen het goed hoor, maar deze pasen komen we niet en da's tegen het zere been.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
zondag 13 april 2025 om 23:08
Dit is toch de generatie van het lange thuiswonen. Ik denk dat het wegvallen van de bejaardenhuizen de eenzaamheid vergroot, het sociale gebeuren van samen ergens wonen en activiteiten doen is weg. We kunnen wel mantelzorg leveren maar we vervangen geen buren. Klinkt mooi, maar dat bakkie koffie om 10 uur is onvervangbaar.
zondag 13 april 2025 om 23:21
Oh echt he. De telefoon werkt maar 1 kant op volgens mij.Kimvandam schreef: ↑13-04-2025 21:55Ik reageer niet vaak (want geen harde kern forummer) maar deze kon ik niet laten gaan.
Toevallig vandaag gehoord:
Kinderen horen hun ouders te bellen, niet andersom.
Dit, omdat het gesprek erover ging dat ik nooit bel naar mijn ouders.
Deels hetzelfde verhaal als jij; woon op afstand (bewust keuze destijds), ben druk met eigen leven, toevallig wel een kleinkind geschonken, maar die heeft inmiddels ook haar eigen leven en heb zelf dus niet heel vaak contact met ouders. We appen in een groepsapp en we zien elkaar verjaardagen en feestdagen.
En ik krijg dus ook regelmatig verwijten hierover. Ze weten niet hoelang ze nog leven, kan wel eens de laatste kerst, verjaardag, pasen, Moederdag zijn etc. We zijn mensen van de dag.
Ik vind het emotionele chantage en het mij proberen een schuldgevoel te geven. Heel vervelend.
Generatie en/of karakter, ik heb mij voorgenomen niet dit zelfde te doen bij mijn kind.
Maar ik begrijp volledig hoe vervelend dit voor jou kan zijn. Probeer het van je af te laten glijden. Op deze leeftijd ga je hun niet meer veranderen, het wordt misschien zelfs nog erger naarmate ze nog ouder worden. Sterkte!
zondag 13 april 2025 om 23:27
Daar heb ik het voor geopendmamavanf schreef: ↑13-04-2025 22:52Je topic komt als geroepen....
Ik ben momenteel ook even helemaal klaar met mijn vader. Wat een egotistische, zelfingenomen l*l is dat zeg. Alleen maar mekkeren, zeiken en zeuren. Als ik ze bel, hoop ik dat ik mijn moeder aan de lijn krijg, want anders krijg ik eerst 10 minuten al zijn pijntjes en problemen te horen. Het glas is echt nooit halfvol....
Ik heb afgelopen maanden heel veel voor ze gedaan, nu krijg ik het verwijt dat hij de enige is die iets doet. Zodra je er iets van zegt, weet hij je altijd met een rotopmerking weer de grond in te boren. Het ligt nooit aan hem, altijd aan aan ander. En als ik ergens niet tegen kan, is het tegen het medelijden dat hij met zichzelf heeft. De hele wereld is tegen hem. Bah....
Er komt nooit initiatief van hun af, tenzij ze iets nodig hebben. En iedere keer die verwijten. Zo, bel je ook maar weer eens? Jij kunt mij ook bellen he....
Als het niet gaat zoals hij wil, word je doodgezwegen. Ik dacht dat ik er - mijn mijn 50+ jaar ervaring - een modus in gevonden had om ermee om te gaan. Maar hij heeft de afgelopen 5 dagen - die leuk hadden moeten zijn - op zo'n manier weten te verpesten dat ik eigenlijk zin heb om hem helemaal niet meer te zien. Maar ja, mijn moeder is er ook nog...
Sorry TO, voor mijn vader diarree..... Het lucht wel lekker op. En ja: ik herken wat je schrijft.
fijn dat het jou ook helpt het van je af te schrijven.Het is jammer he, dat ze niet lijken te begrijpen dat met al die negativiteit de zin om te bezoeken niet groter word
zondag 13 april 2025 om 23:31
Zeker waar. Maar soms komen dingen en mensen niet aanwaaien, en moet je zelf moeite doen om je leven invulling te geven. Ga vrijwilligers werk doen. Join een wandel groepje, doe een groepsles in de gym etc. Ik kan vanalles verzinnen. je kinderen zijn er niet om jou te vermakenStormke81 schreef: ↑13-04-2025 23:08Dit is toch de generatie van het lange thuiswonen. Ik denk dat het wegvallen van de bejaardenhuizen de eenzaamheid vergroot, het sociale gebeuren van samen ergens wonen en activiteiten doen is weg. We kunnen wel mantelzorg leveren maar we vervangen geen buren. Klinkt mooi, maar dat bakkie koffie om 10 uur is onvervangbaar.
maandag 14 april 2025 om 07:30
Ik vind het fijn om te lezen dat TO maar ook ik niet de enige zijn die hier tegenaan lopen.
En het is zeker waar dat mijn zin om te gaan verder afneemt (of mijn opstandigheid toeneemt) als ze dit soort verwijten en ongeschreven regels uiten.
Een bezoekje kost mij altijd veel energie, de tegenzin vooraf, de reistijd, het moeten uitzitten en luisteren naar verwijten, maar ook de oninteressante verhalen over mensen die ik niet ken of mij niet herinner (vind vooral mijn moeder ook raar, vraagt dan of ik alles en iedereen uit het verleden geblokt heb in mijn geheugen). Ik moet altijd een dag bijkomen van de interactie.
Om maar niet te spreken over mensen die hun ouders reeds verloren hebben en die dan zeggen: je mag blij zijn dat ze je nog hebt, dat je ze nog op kunt zoeken.
Ik ben dankbaar wat ze gedaan hebben, hoewel het natuurlijk ook gewoon erbij hoort als je kinderen krijgt. Maar ik ben inmiddels volwassen, heb een eigen kind, een eigen leven en sta op gelijke voet en zou het fijn vinden als ze mij ook zo zouden zien. Ik voel me altijd weer dat kleine meisje als ik daar ben. En dan niet op een prettige manier.
En het is zeker waar dat mijn zin om te gaan verder afneemt (of mijn opstandigheid toeneemt) als ze dit soort verwijten en ongeschreven regels uiten.
Een bezoekje kost mij altijd veel energie, de tegenzin vooraf, de reistijd, het moeten uitzitten en luisteren naar verwijten, maar ook de oninteressante verhalen over mensen die ik niet ken of mij niet herinner (vind vooral mijn moeder ook raar, vraagt dan of ik alles en iedereen uit het verleden geblokt heb in mijn geheugen). Ik moet altijd een dag bijkomen van de interactie.
Om maar niet te spreken over mensen die hun ouders reeds verloren hebben en die dan zeggen: je mag blij zijn dat ze je nog hebt, dat je ze nog op kunt zoeken.
Ik ben dankbaar wat ze gedaan hebben, hoewel het natuurlijk ook gewoon erbij hoort als je kinderen krijgt. Maar ik ben inmiddels volwassen, heb een eigen kind, een eigen leven en sta op gelijke voet en zou het fijn vinden als ze mij ook zo zouden zien. Ik voel me altijd weer dat kleine meisje als ik daar ben. En dan niet op een prettige manier.
maandag 14 april 2025 om 07:53
Ik herken dit van toen mijn moeder nog leefde. En dan was ze niet eens de zuurpruim zoals wat ik onder zuurpuim versta, want ze had nog wel een leven en zo, alleen IK deed dan niet precies met mijn leven wat zij zou willen. Maar oninteressante verhalen over mensen waarvan ik zeker weten nog nooit gehoord had ("Maar die kén je toch wel?") waren er volop.Kimvandam schreef: ↑14-04-2025 07:30
En het is zeker waar dat mijn zin om te gaan verder afneemt (of mijn opstandigheid toeneemt) als ze dit soort verwijten en ongeschreven regels uiten.
Een bezoekje kost mij altijd veel energie, de tegenzin vooraf, de reistijd, het moeten uitzitten en luisteren naar verwijten, maar ook de oninteressante verhalen over mensen die ik niet ken of mij niet herinner (vind vooral mijn moeder ook raar, vraagt dan of ik alles en iedereen uit het verleden geblokt heb in mijn geheugen). Ik moet altijd een dag bijkomen van de interactie.
Mijn schoonouders waren meer van het stereotype zuurpruim. Geen hobby's, vol achterdocht en negativiteit. Mijn schoonmoeder praatte ook altijd over mensen waar mijn man geen interesse in had, maar waar mijn moeder meestal positief over onbekenden sprak (om mij er negatief uit te laten komen), was mijn schoonmoeder altijd negatief over anderen, of benadrukte ze een tegenslag in hun leven. Dus waar mijn moeder zou zeggen "Mariëlle verdient nu X euro per maand" zou mijn schoonmoeder zeggen "Mariëlles man kan geen kinderen krijgen. Niemand weet het, maar die kinderen zijn van een dónor." Dodelijk vermoeiend allemaal, vooral als je die hele Mariëlle nooit persoonlijk gekend hebt omdat ze de dochter was van iemand met een hond.
maandag 14 april 2025 om 08:00
Quincy2 schreef: ↑14-04-2025 07:53Ik herken dit van toen mijn moeder nog leefde. En dan was ze niet eens de zuurpruim zoals wat ik onder zuurpuim versta, want ze had nog wel een leven en zo, alleen IK deed dan niet precies met mijn leven wat zij zou willen. Maar oninteressante verhalen over mensen waarvan ik zeker weten nog nooit gehoord had ("Maar die kén je toch wel?") waren er volop.
Mijn schoonouders waren meer van het stereotype zuurpruim. Geen hobby's, vol achterdocht en negativiteit. Mijn schoonmoeder praatte ook altijd over mensen waar mijn man geen interesse in had, maar waar mijn moeder meestal positief over onbekenden sprak (om mij er negatief uit te laten komen), was mijn schoonmoeder altijd negatief over anderen, of benadrukte ze een tegenslag in hun leven. Dus waar mijn moeder zou zeggen "Mariëlle verdient nu X euro per maand" zou mijn schoonmoeder zeggen "Mariëlles man kan geen kinderen krijgen. Niemand weet het, maar die kinderen zijn van een dónor." Dodelijk vermoeiend allemaal, vooral als je die hele Mariëlle nooit persoonlijk gekend hebt omdat ze de dochter was van iemand met een hond.
Zo herkenbaar. Eerst een uur tegen man doordrammen dat hij de zus van de moeder van Mariëlle echt wel kent, daarbij allemaal mensen noemend met random anekdotes 'ja dat wat Peter, die kent Mariëlle dan niet maar dat was diegene met die auto met die deuk, dat je altijd zei. Je weet heus wel wie! Nou die Peter die woont bij Arjan...Arjan die met dat oor! Is heel mooi rechtgezet trouwens *uur medische anekdotes over die man zijn oor en de medische geschiedenis van diegene's tante en moeder'.
Wij proberen iets leuks over onze kinderen/hun kleinkinderen te vertellen, maar dan zijn ze te moe van hun epos over Mariëlle de kennis van de kapper die een kat had uit hetzelfde nest als Danielle die bij man in de klas heeft gezeten, om te luisteren.
maandag 14 april 2025 om 08:04
Ja ik vind dit dus ook herkenbaar.Kimvandam schreef: ↑14-04-2025 07:30Ik vind het fijn om te lezen dat TO maar ook ik niet de enige zijn die hier tegenaan lopen.
En het is zeker waar dat mijn zin om te gaan verder afneemt (of mijn opstandigheid toeneemt) als ze dit soort verwijten en ongeschreven regels uiten.
Een bezoekje kost mij altijd veel energie, de tegenzin vooraf, de reistijd, het moeten uitzitten en luisteren naar verwijten, maar ook de oninteressante verhalen over mensen die ik niet ken of mij niet herinner (vind vooral mijn moeder ook raar, vraagt dan of ik alles en iedereen uit het verleden geblokt heb in mijn geheugen). Ik moet altijd een dag bijkomen van de interactie.
Om maar niet te spreken over mensen die hun ouders reeds verloren hebben en die dan zeggen: je mag blij zijn dat ze je nog hebt, dat je ze nog op kunt zoeken.
Ik ben dankbaar wat ze gedaan hebben, hoewel het natuurlijk ook gewoon erbij hoort als je kinderen krijgt. Maar ik ben inmiddels volwassen, heb een eigen kind, een eigen leven en sta op gelijke voet en zou het fijn vinden als ze mij ook zo zouden zien. Ik voel me altijd weer dat kleine meisje als ik daar ben. En dan niet op een prettige manier.
maandag 14 april 2025 om 08:15
Mijn schoonouders konden ook nooit onthouden wat we vertelden over de kleinkinderen. Opmerkelijk, gezien alle irrelevante details over anderen die schoonmoeder altijd over ons uitstortte en die ze blijkbaar wel kon onthouden. Ze was inderdaad te moe van haar eigen monologen misschien.
Of dingen over de kinderen waren niet negatief genoeg. Ze was echt zo iemand die kickte op ziektes en zo.
maandag 14 april 2025 om 08:25
Maar waarom zou jij het jezelf aandoen om vaker naar zijn gezeur te gaan zitten luisteren? Een relatie gaat 2 kanten op. Ook al is hij je vader. Wederzijdse interesse en er allebei iets uit halen hoort daarbij. Niet dat de een alle energie weg zuigt uit de ander.KamilleT schreef: ↑13-04-2025 20:26Ik zie zondag mijn vader weer eens. De laatste keer was in januari, toen mijn jongste jarig was. Hoewel hij maar een half uurtje hier vandaan woont, kan ik het gewoon niet opbrengen om er langs te gaan. Ik vind dat niet goed van mezelf, maar het is gewoon altijd gezeur. Dat kan ik wel langs me heen laten gaan, maar ik heb niet de indruk dat hij nou zo blij wordt van mijn komst.
maandag 14 april 2025 om 08:37
Herkenbaar, maar alleen voor schoonmoeder. En toen ik belde met de mededeling dat een van onze kinderen een diagnose had gekregen, kreeg ik eerst een ellenlang verhaal over Klaasje de neef van Marietje waar ze 500 jaar geleden ooit mee heeft gewerkt die ook ‘zoiets’ (totaal anders) had. Toen ben ik voor het eerst boos geworden en aangegeven dat Klaasje mij niet interesseerdeQuincy2 schreef: ↑14-04-2025 08:15Mijn schoonouders konden ook nooit onthouden wat we vertelden over de kleinkinderen. Opmerkelijk, gezien alle irrelevante details over anderen die schoonmoeder altijd over ons uitstortte en die ze blijkbaar wel kon onthouden. Ze was inderdaad te moe van haar eigen monologen misschien.
Of dingen over de kinderen waren niet negatief genoeg. Ze was echt zo iemand die kickte op ziektes en zo.
En inderdaad, ook bij alles het glas halfleeg.
Schoonvader is gelukkig een stuk gezelliger, hoewel hij ook graag anderen de schuld geeft van van alles
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
