Relaties
alle pijlers
Ouders zijn zuurpruimen
zondag 13 april 2025 om 19:35
Ken je dat gevoel?
Je hebt een goede jeugd gehad, niks te klagen.
Je moeder stopte met werken zodat ze fulltime voor haar kinderen kon zorgen.
Nu ben je volwassen, uitgevlogen, (gekozen) kind vrij, leef je een fijn leven, zijn je ouders zuurpruimen geworden, en uit elkaar gegroeid.
Je belt niet vaak genoeg (zelf bellen ze nooit), je komt niet vaak genoeg langs (2u rijden met de auto, wij werken fulltime, zij niet). Boos omdat er geen kleinkinderen zijn (je ontneemt ons iets). Ondernemen weinig (dus weinig te melden).
En als je dan gemiddeld 1x per maand langskomt, moet een van bovenstaande dingen toch altijd nog weer even benoemd worden, waardoor er op langsgaan/contact steeds meer druk komt te staan.
Even mijn hart luchten
Je hebt een goede jeugd gehad, niks te klagen.
Je moeder stopte met werken zodat ze fulltime voor haar kinderen kon zorgen.
Nu ben je volwassen, uitgevlogen, (gekozen) kind vrij, leef je een fijn leven, zijn je ouders zuurpruimen geworden, en uit elkaar gegroeid.
Je belt niet vaak genoeg (zelf bellen ze nooit), je komt niet vaak genoeg langs (2u rijden met de auto, wij werken fulltime, zij niet). Boos omdat er geen kleinkinderen zijn (je ontneemt ons iets). Ondernemen weinig (dus weinig te melden).
En als je dan gemiddeld 1x per maand langskomt, moet een van bovenstaande dingen toch altijd nog weer even benoemd worden, waardoor er op langsgaan/contact steeds meer druk komt te staan.
Even mijn hart luchten
maandag 14 april 2025 om 13:00
Niet alles gelezen, maar wilde het volgende wel melden.
Voor sommige ouderen zijn kleinkinderen heel belangrijk. En voor kleinkinderen zijn grootouders belangrijk..
Weet je dat er een website bestaat waar gevraagd wordt naar opa's en oma's voor kids die dat niet hebben? Zie website wensfamilie: hierin worden opa's en oma's gematch met grootouderloze kinderen.
Een idee voor jouw ouders?
Op de website van wensfamilie kan je ook de berichten lezen van kleinkindloze opa's en oma's.
Voor sommige ouderen zijn kleinkinderen heel belangrijk. En voor kleinkinderen zijn grootouders belangrijk..
Weet je dat er een website bestaat waar gevraagd wordt naar opa's en oma's voor kids die dat niet hebben? Zie website wensfamilie: hierin worden opa's en oma's gematch met grootouderloze kinderen.
Een idee voor jouw ouders?
Op de website van wensfamilie kan je ook de berichten lezen van kleinkindloze opa's en oma's.
I was reminded that my bloodtype is B positive.
maandag 14 april 2025 om 13:18
Ik wil graag een aantal opmerkingen maken:
1) Voor de mensen die op een paar uur rijden van hun ouders wonen: Dat is waarschijnlijk niet toevallig. Ik snap dat studeren vaak met zich meebrengt dat je latere baan niet om de hoek is, maar het is ook zo dat als je graag in hun buurt was geweest je wel een baan had gezocht die dichterbij was.
2) Ouders die niks snappen van je werk is niet zo gek. De wereld is veranderd dus als je een moderne baan hebt hebt, is je werk waarschijnlijk een ver van mijn bed show voor ze. Maar je kunt er wel iets aan doen om jouw werk hen concreter te maken. Neem ze eens mee naar je werkplek, en geef ze een rondleiding. Laat ze op een feestje eens kennismaken met je collega's. Laat foto's zien, neem een product mee dat er in je bedrijf gemaakt wordt, of weet ik wat.
3) Er is verschil tussen niet willen en niet kunnen. Als mensen geen moeite willen doen dan is dat zo. Maar de grens is soms lastig te trekken. Vaardigheden slijten als je ze niet gebruikt. Ergens komt het moment dat niet willen omslaat naar niet kunnen. Als ze bepaalde dingen niet meer kunnen dan ligt de bal voor het contact en soms hulp bij jou, of je nu wilt of niet.
4) Ouders die geen interesse hebben in jullie mooie reis of fantastische kinderen. Als zich dat buiten hun wereld afspeelt geldt hetzelfde als voor je werk. Betrek ze erbij. Vraag of ze je naar Schiphol willen brengen of doe eens gek, vraag of ze mee willen.
Breng de kinderen een weekje bij opa en oma om te logeren, of ga als gezin een weekend op de camping staan bij hen in de buurt. Zodat ze je kunnen opzoeken daar en je iets samen kunt doen. Betrokkenheid bij elkaar komt van "samen leven", niet van sporadische bezoekjes.
5) Druk is een relatief begrip, dat vooral ook je eigen prioriteiten in het leven weergeeft.
6) Realiseer je dat je eigen kinderen, als je die hebt, later misschien je voorbeeld zullen volgen en jullie als ouders ook niet dicht bij hun leven betrekken. Dat is niet erg, maar de energie die je nu in je eigen gezin steekt is geen investering in de toekomst.
7) Ik snap helemaal dat het fijn is om even van je af te praten want ouders kunnen soms het bloed onder je nagels vandaan halen.
1) Voor de mensen die op een paar uur rijden van hun ouders wonen: Dat is waarschijnlijk niet toevallig. Ik snap dat studeren vaak met zich meebrengt dat je latere baan niet om de hoek is, maar het is ook zo dat als je graag in hun buurt was geweest je wel een baan had gezocht die dichterbij was.
2) Ouders die niks snappen van je werk is niet zo gek. De wereld is veranderd dus als je een moderne baan hebt hebt, is je werk waarschijnlijk een ver van mijn bed show voor ze. Maar je kunt er wel iets aan doen om jouw werk hen concreter te maken. Neem ze eens mee naar je werkplek, en geef ze een rondleiding. Laat ze op een feestje eens kennismaken met je collega's. Laat foto's zien, neem een product mee dat er in je bedrijf gemaakt wordt, of weet ik wat.
3) Er is verschil tussen niet willen en niet kunnen. Als mensen geen moeite willen doen dan is dat zo. Maar de grens is soms lastig te trekken. Vaardigheden slijten als je ze niet gebruikt. Ergens komt het moment dat niet willen omslaat naar niet kunnen. Als ze bepaalde dingen niet meer kunnen dan ligt de bal voor het contact en soms hulp bij jou, of je nu wilt of niet.
4) Ouders die geen interesse hebben in jullie mooie reis of fantastische kinderen. Als zich dat buiten hun wereld afspeelt geldt hetzelfde als voor je werk. Betrek ze erbij. Vraag of ze je naar Schiphol willen brengen of doe eens gek, vraag of ze mee willen.
Breng de kinderen een weekje bij opa en oma om te logeren, of ga als gezin een weekend op de camping staan bij hen in de buurt. Zodat ze je kunnen opzoeken daar en je iets samen kunt doen. Betrokkenheid bij elkaar komt van "samen leven", niet van sporadische bezoekjes.
5) Druk is een relatief begrip, dat vooral ook je eigen prioriteiten in het leven weergeeft.
6) Realiseer je dat je eigen kinderen, als je die hebt, later misschien je voorbeeld zullen volgen en jullie als ouders ook niet dicht bij hun leven betrekken. Dat is niet erg, maar de energie die je nu in je eigen gezin steekt is geen investering in de toekomst.
7) Ik snap helemaal dat het fijn is om even van je af te praten want ouders kunnen soms het bloed onder je nagels vandaan halen.
If none of us is prepared to die for freedom, then all of us will die under tyranny.
maandag 14 april 2025 om 13:24
Niets meer aan toe te voegen.merano schreef: ↑14-04-2025 13:18Ik wil graag een aantal opmerkingen maken:
1) Voor de mensen die op een paar uur rijden van hun ouders wonen: Dat is waarschijnlijk niet toevallig. Ik snap dat studeren vaak met zich meebrengt dat je latere baan niet om de hoek is, maar het is ook zo dat als je graag in hun buurt was geweest je wel een baan had gezocht die dichterbij was.
2) Ouders die niks snappen van je werk is niet zo gek. De wereld is veranderd dus als je een moderne baan hebt hebt, is je werk waarschijnlijk een ver van mijn bed show voor ze. Maar je kunt er wel iets aan doen om jouw werk hen concreter te maken. Neem ze eens mee naar je werkplek, en geef ze een rondleiding. Laat ze op een feestje eens kennismaken met je collega's. Laat foto's zien, neem een product mee dat er in je bedrijf gemaakt wordt, of weet ik wat.
3) Er is verschil tussen niet willen en niet kunnen. Als mensen geen moeite willen doen dan is dat zo. Maar de grens is soms lastig te trekken. Vaardigheden slijten als je ze niet gebruikt. Ergens komt het moment dat niet willen omslaat naar niet kunnen. Als ze bepaalde dingen niet meer kunnen dan ligt de bal voor het contact en soms hulp bij jou, of je nu wilt of niet.
4) Ouders die geen interesse hebben in jullie mooie reis of fantastische kinderen. Als zich dat buiten hun wereld afspeelt geldt hetzelfde als voor je werk. Betrek ze erbij. Vraag of ze je naar Schiphol willen brengen of doe eens gek, vraag of ze mee willen.
Breng de kinderen een weekje bij opa en oma om te logeren, of ga als gezin een weekend op de camping staan bij hen in de buurt. Zodat ze je kunnen opzoeken daar en je iets samen kunt doen. Betrokkenheid bij elkaar komt van "samen leven", niet van sporadische bezoekjes.
5) Druk is een relatief begrip, dat vooral ook je eigen prioriteiten in het leven weergeeft.
6) Realiseer je dat je eigen kinderen, als je die hebt, later misschien je voorbeeld zullen volgen en jullie als ouders ook niet dicht bij hun leven betrekken. Dat is niet erg, maar de energie die je nu in je eigen gezin steekt is geen investering in de toekomst.
7) Ik snap helemaal dat het fijn is om even van je af te praten want ouders kunnen soms het bloed onder je nagels vandaan halen.
There's nothing fair in this world,there's nothing sure in this world,there is nothing pure,so you better look for something left in this world.
maandag 14 april 2025 om 13:35
Ik denk dat als je straks zelf 70+ bent je het wel snapt.
There's nothing fair in this world,there's nothing sure in this world,there is nothing pure,so you better look for something left in this world.
maandag 14 april 2025 om 13:41
Het belangrijkste is dat je het probeert en doet. Het contact komt van twee kanten, dat is altijd een goed teken.kataravrouw schreef: ↑14-04-2025 12:05Hier een geluid van de "andere" kant. Ben ook thuis geweest voor de kinderen toen ze jong waren en opgroeiden. En ik kan jullie wel zeggen dat thuis blijven voor de kinderen niet inherent is aan afstompen, zoals zo vaak wordt geopperd. Ik bleef juist erg op de hoogte van alle nieuwe ontwikkelingen die zich voor deden. Wist bijna alles omtrent de kinderen en hun wereld. Auto rijden geen probleem, reed overal naar toe. Altijd een brede interesse gehad en nog.
Toen gingen ze een voor een de deur uit en met het laatste kind , waar ik vreselijk veel moeite mee had, kwam ook de overgang als een denderende trein over me heen. Werd veel angstiger en bezorgder over alles en iedereen, maar zeker over mijn kinderen en kleinkinderen. Werd veel doemdenkeriger, en ik kon er maar niets aan doen. Ben wel veranderd daar door.
Werk als zelfstandige, leuke hobby, vriendinnen, verveel me geen moment.
Heb wekelijks contact met al mijn kinderen. Maar merk wel dat ik enorm kan opkijken tegen een ritje naar een grote stad waar 1 van mijn kinderen is gaan wonen. De drukte en het zoeken naar parkeerplaats vind ik erg lastig worden. En ik zal ook heus wel eens "zeuren"in de ogen van mijn kinderen. En soms twijfel ik ook of ze nog wel op mijn bezoek zitten te wachten, ze hebben allemaal een druk leven met werk, kinderen, hobbies, verbouwingen. Toch blijf ik contact zoeken en stap ik in de auto naar ze toe. maar ik wil ze niet tot last zijn. Blijf ik geïnteresseerd in hun werk [ ook al begrijp ik niet altijd wat het allemaal inhoudt ] maar ik doe mijn best. Wat ik wilde zeggen, je veranderd best naarmate je ouder wordt. Ik voel me kwetsbaarder dan toen ik jonger was.
Ik begrijp het heus dat bepaalde zaken voor mijn moeder moeilijker worden omdat de wereld ingewikkelder is geworden. Maar ook omdat als je ouder wordt, je bepaalde zaken minder goed kunt. Mochten we op het punt komen dat het voor haar te ingewikkeld wordt om met de auto naar mij te komen, dan ga ik vaker die kant op. Of ik bel/app verder.
Wat denk ik wel scheelt, is dat wanneer je frequenter contact heb, je niet alleen de grote issues mee krijgt (die makkelijker onthouden worden), maar ook de kleinere dingen.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
maandag 14 april 2025 om 13:41
Dan zal punt 1 misschien bij jou van toepassing zijn.
En ja, er zijn ook gewoon zure mensen, maar die waren dan eerder meestal ook al niet zo leuk.
If none of us is prepared to die for freedom, then all of us will die under tyranny.
maandag 14 april 2025 om 13:45
Ik ben het eens met punt 1, 2, 5 en 7.merano schreef: ↑14-04-2025 13:18Ik wil graag een aantal opmerkingen maken:
1) Voor de mensen die op een paar uur rijden van hun ouders wonen: Dat is waarschijnlijk niet toevallig. Ik snap dat studeren vaak met zich meebrengt dat je latere baan niet om de hoek is, maar het is ook zo dat als je graag in hun buurt was geweest je wel een baan had gezocht die dichterbij was.
2) Ouders die niks snappen van je werk is niet zo gek. De wereld is veranderd dus als je een moderne baan hebt hebt, is je werk waarschijnlijk een ver van mijn bed show voor ze. Maar je kunt er wel iets aan doen om jouw werk hen concreter te maken. Neem ze eens mee naar je werkplek, en geef ze een rondleiding. Laat ze op een feestje eens kennismaken met je collega's. Laat foto's zien, neem een product mee dat er in je bedrijf gemaakt wordt, of weet ik wat.
3) Er is verschil tussen niet willen en niet kunnen. Als mensen geen moeite willen doen dan is dat zo. Maar de grens is soms lastig te trekken. Vaardigheden slijten als je ze niet gebruikt. Ergens komt het moment dat niet willen omslaat naar niet kunnen. Als ze bepaalde dingen niet meer kunnen dan ligt de bal voor het contact en soms hulp bij jou, of je nu wilt of niet.
4) Ouders die geen interesse hebben in jullie mooie reis of fantastische kinderen. Als zich dat buiten hun wereld afspeelt geldt hetzelfde als voor je werk. Betrek ze erbij. Vraag of ze je naar Schiphol willen brengen of doe eens gek, vraag of ze mee willen.
Breng de kinderen een weekje bij opa en oma om te logeren, of ga als gezin een weekend op de camping staan bij hen in de buurt. Zodat ze je kunnen opzoeken daar en je iets samen kunt doen. Betrokkenheid bij elkaar komt van "samen leven", niet van sporadische bezoekjes.
5) Druk is een relatief begrip, dat vooral ook je eigen prioriteiten in het leven weergeeft.
6) Realiseer je dat je eigen kinderen, als je die hebt, later misschien je voorbeeld zullen volgen en jullie als ouders ook niet dicht bij hun leven betrekken. Dat is niet erg, maar de energie die je nu in je eigen gezin steekt is geen investering in de toekomst.
7) Ik snap helemaal dat het fijn is om even van je af te praten want ouders kunnen soms het bloed onder je nagels vandaan halen.
Over punt 3 zou ik willen zeggen: hoezo of je nu wil of niet? Er kunnen volop redenen zijn waarom iemand dat niet wil, omdat de band daar niet naar is. Dat mag.
Mijn eigen moeder is compleet afhankelijk en wil eigenlijk ook niets leren. Mail, internetbankieren, administratie, post, lastige telefoontjes,kan ze allemaal niet. Heb ik haar allemaal proberen te leren. Ze wil het niet leren, ze wil gewoon dat haar kinderen dat doen. Ik kan daar echt niet zomaar klakkeloos mee akkoord gaan (ze is overigens niet hoogbejaard, ze was 65 toen ze weduwe werd). Je opmerking stuit me enigszins tegen de borst.
Punt 4: dit "soort" ouders gaat echt niet naar Schiphol rijden. Tenminste, mijn schoonmoeder en moeder durven dat absoluut niet, hoewel ze wel een rijbewijs hebben. Meenemen op reis? Hmm, zelf heb ik liever dat ze niet geïnteresseerd is in de reis, dan dat ik haar mee zou moeten nemen. Maar dat is persoonlijk.
Ik weet niet of ik punt 6 goed begrijp, maar ik hoop dat ik mijn kind vooral leer dat je grenzen mag aangeven als mensen je niet plezierig behandelen, ook als die mensen je ouders zijn. Ik wil dat mijn kind leert dat het niet een kwestie van stikken of slikken en je heilige plicht doen is. Ik wil graag dat hij me later graag opzoekt omdat hij dat wil. En daar investeer ik in.
maandag 14 april 2025 om 13:47
En je laatste zin klopt: Ze zijn altijd 'niet zo leuk' geweest.
maandag 14 april 2025 om 13:47
merano schreef: ↑14-04-2025 13:18Ik wil graag een aantal opmerkingen maken:
<Knip>
2) Ouders die niks snappen van je werk is niet zo gek. De wereld is veranderd dus als je een moderne baan hebt hebt, is je werk waarschijnlijk een ver van mijn bed show voor ze. Maar je kunt er wel iets aan doen om jouw werk hen concreter te maken. Neem ze eens mee naar je werkplek, en geef ze een rondleiding. Laat ze op een feestje eens kennismaken met je collega's. Laat foto's zien, neem een product mee dat er in je bedrijf gemaakt wordt, of weet ik wat.
<Knip>
4) Ouders die geen interesse hebben in jullie mooie reis of fantastische kinderen. Als zich dat buiten hun wereld afspeelt geldt hetzelfde als voor je werk. Betrek ze erbij. Vraag of ze je naar Schiphol willen brengen of doe eens gek, vraag of ze mee willen.
Breng de kinderen een weekje bij opa en oma om te logeren, of ga als gezin een weekend op de camping staan bij hen in de buurt. Zodat ze je kunnen opzoeken daar en je iets samen kunt doen. Betrokkenheid bij elkaar komt van "samen leven", niet van sporadische bezoekjes.
<Knip>
Alsof ouders nou niks van dit alles willen? Of het technisch niet kan. Bij werk van man kom je echt niet als toeschouwer over de drempel.
Dat mijn schoonouders mijn mans werk niet snappen, snappen wij ook wel.
Man houdt een datacentrum voor een grote bank in de lucht. Meer dan dat is lastig uit te leggen, maar man heeft dus geen verstand van betaalrekeningen en hypotheken. Het zou fijn zijn als ze dat tenminste kunnen onthouden.
maandag 14 april 2025 om 13:47
Ik vraag me wel eens af hoe we zelf gaan worden als we ouder worden en in hoeverre je daar nog echt veel actief vat op hebt ? Ik kan ook wel eens geïrriteerd raken in het contact met mijn moeder (want daar zit natuurlijk ook wel wat oud zeer en een oude dynamiek) terwijl mijn dochter bijvoorbeeld veel liefdevoller kan kijken naar mijn moeder en haar al die typische "oude mensen gezeur" dingen veel beter kan vergeven en daar bovenuit kan stijgen en toch een leuker contact met haar heeft over het algemeen.
Hetgeen waar ik me het meest over erger is het "slachtofferschap" waarin mijn moeder zich toch nog steeds in wentelt. En alles wat nu tegen zit in het leven is steeds iemand anders schuld (niet eens persé op mij gericht) is. Niets is haar zelf aan te rekenen. En zodra je ook nog maar het half het gesprek wil aangaan dat ze toch bij veel dingen echt ook zelf bij was, komen de tranen. Zo is een gesprek ten gronde eigenlijk niet te voeren.
Ik zit dan nu ook meer in de "acceptatie" fase. Wat iemand niet heeft, kunnen ze ook niet geven aan een ander. Dus ik probeer mijn verwachtingspatronen wat bij te sturen.
Hetgeen waar ik me het meest over erger is het "slachtofferschap" waarin mijn moeder zich toch nog steeds in wentelt. En alles wat nu tegen zit in het leven is steeds iemand anders schuld (niet eens persé op mij gericht) is. Niets is haar zelf aan te rekenen. En zodra je ook nog maar het half het gesprek wil aangaan dat ze toch bij veel dingen echt ook zelf bij was, komen de tranen. Zo is een gesprek ten gronde eigenlijk niet te voeren.
Ik zit dan nu ook meer in de "acceptatie" fase. Wat iemand niet heeft, kunnen ze ook niet geven aan een ander. Dus ik probeer mijn verwachtingspatronen wat bij te sturen.
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
maandag 14 april 2025 om 13:48
Mijn ouders waren liefdevolle ouders mijn schoonouders (met name schoonvader ) waren geen fijne mensen.
Die vonden ook van alles. Vonden dat we zelden langskwamen. Moesten op vaste tijden en dagen bellen. Mijn man werd daar heel dwars van, waardoor we dus nog minder kwamen (we gingen elke 2 weken) en niet meer belden.
Mijn schoonmoeder had weinig in te brengen en had geen eigen leven. Dus ik snap wel dat ze ons graag wilde zien.
Was altijd lastig om evenwicht
Nu heb ik zelf volwassen kinderen. 2 huis uit. Ik zie ze heel regelmatig. De jongste komt graag wekelijks eten bij ons en vind het ook leuk als ik een bakje koffie kom doen. Oudste werkt full time en ik zie haar als zij aangeeft tijd te hebben. Dat is vaak op haar vrije dag. Dan doen we iets gezelligs met kleinkind erbij. Weekend alleen met verjaardag. Ik snap heel goed dat ze de weekenden vrij willen houden als je full time werkt. Middelste woont nog thuis dus daar weten we nog niet waar hij gaat wonen. Oudste woont op 45 minuten en jongste op 20 minuten. .
Ik doe geregeld iets leuks met ze. Theater. Sauna citytrip winkelen. Blijkbaar vinden ze me dus wel gezellig
Ik ben veel thuis Heb mijn eigen bezigheden en mijn man werkt (veel). Ik heb dus eigen leven en die hebben mijn kinderen ook. Ik hoop dat ze mij geen zuurpruim vinden
Die vonden ook van alles. Vonden dat we zelden langskwamen. Moesten op vaste tijden en dagen bellen. Mijn man werd daar heel dwars van, waardoor we dus nog minder kwamen (we gingen elke 2 weken) en niet meer belden.
Mijn schoonmoeder had weinig in te brengen en had geen eigen leven. Dus ik snap wel dat ze ons graag wilde zien.
Was altijd lastig om evenwicht
Nu heb ik zelf volwassen kinderen. 2 huis uit. Ik zie ze heel regelmatig. De jongste komt graag wekelijks eten bij ons en vind het ook leuk als ik een bakje koffie kom doen. Oudste werkt full time en ik zie haar als zij aangeeft tijd te hebben. Dat is vaak op haar vrije dag. Dan doen we iets gezelligs met kleinkind erbij. Weekend alleen met verjaardag. Ik snap heel goed dat ze de weekenden vrij willen houden als je full time werkt. Middelste woont nog thuis dus daar weten we nog niet waar hij gaat wonen. Oudste woont op 45 minuten en jongste op 20 minuten. .
Ik doe geregeld iets leuks met ze. Theater. Sauna citytrip winkelen. Blijkbaar vinden ze me dus wel gezellig
Ik ben veel thuis Heb mijn eigen bezigheden en mijn man werkt (veel). Ik heb dus eigen leven en die hebben mijn kinderen ook. Ik hoop dat ze mij geen zuurpruim vinden
maandag 14 april 2025 om 13:51
Je kunt ze toch niet zomaar een week bij opa en oma brengen als er geen klik is? Die klik gaat daar niet door ontstaan hoor. En bovendien, als ze geen interesse hebben, gaan ze ook geen ja zeggen op zo'n voorstel.merano schreef: ↑14-04-2025 13:18
4) Ouders die geen interesse hebben in jullie mooie reis of fantastische kinderen. Als zich dat buiten hun wereld afspeelt geldt hetzelfde als voor je werk. Betrek ze erbij. Vraag of ze je naar Schiphol willen brengen of doe eens gek, vraag of ze mee willen.
Breng de kinderen een weekje bij opa en oma om te logeren, of ga als gezin een weekend op de camping staan bij hen in de buurt. Zodat ze je kunnen opzoeken daar en je iets samen kunt doen. Betrokkenheid bij elkaar komt van "samen leven", niet van sporadische bezoekjes.
Of zag je het anders voor je?
maandag 14 april 2025 om 13:53
Ben je in staat tot zelfreflectie? Durf je aan jezelf te werken? Durf je om hulp te vragen?
Als je daar 3x ja op kunt zeggen, heb je dan niet al een enorme voorsprong op je ouders?
maandag 14 april 2025 om 13:57
Heel erg herkenbaar. Je eerste alinea omdat mijn zoon heel goed overweg kan met mijn schoonmoeder, terwijl de band met mij stroef is. Fijn om te zien dat ze wel dol op hem is, en hij komt er ook graag, zij het niet heel vaak.belgali schreef: ↑14-04-2025 13:47Ik vraag me wel eens af hoe we zelf gaan worden als we ouder worden en in hoeverre je daar nog echt veel actief vat op hebt ? Ik kan ook wel eens geïrriteerd raken in het contact met mijn moeder (want daar zit natuurlijk ook wel wat oud zeer en een oude dynamiek) terwijl mijn dochter bijvoorbeeld veel liefdevoller kan kijken naar mijn moeder en haar al die typische "oude mensen gezeur" dingen veel beter kan vergeven en daar bovenuit kan stijgen en toch een leuker contact met haar heeft over het algemeen.
Hetgeen waar ik me het meest over erger is het "slachtofferschap" waarin mijn moeder zich toch nog steeds in wentelt. En alles wat nu tegen zit in het leven is steeds iemand anders schuld (niet eens persé op mij gericht) is. Niets is haar zelf aan te rekenen. En zodra je ook nog maar het half het gesprek wil aangaan dat ze toch bij veel dingen echt ook zelf bij was, komen de tranen. Zo is een gesprek ten gronde eigenlijk niet te voeren.
Ik zit dan nu ook meer in de "acceptatie" fase. Wat iemand niet heeft, kunnen ze ook niet geven aan een ander. Dus ik probeer mijn verwachtingspatronen wat bij te sturen.
Mijn moeder is ook altijd slachtoffer. En ook niet echt aanspreekbaar op bepaalde dingen, want dan komen de tranen. In combinatie met weinig zelfreflectie slaat dat elk gesprek dood. Mijn zoon komt er eigenlijk niet graag, vooral hierdoor. Dat vind ik rot om te merken.
maandag 14 april 2025 om 14:10
Mijn ouders en schoonouders zie ik regelmatig maar opa en oma is het ook vaak gezeur. Ik zie ze een paar keer per jaar en eigenlijk vind ik dat gewoon wel prima.KamilleT schreef: ↑13-04-2025 20:26Ik zie zondag mijn vader weer eens. De laatste keer was in januari, toen mijn jongste jarig was. Hoewel hij maar een half uurtje hier vandaan woont, kan ik het gewoon niet opbrengen om er langs te gaan. Ik vind dat niet goed van mezelf, maar het is gewoon altijd gezeur. Dat kan ik wel langs me heen laten gaan, maar ik heb niet de indruk dat hij nou zo blij wordt van mijn komst.
maandag 14 april 2025 om 14:16
Nou, niet van de ene op de andere dag, natuurlijk. Dat moet je opbouwen, denk ik. Beginnen met een nachtje. En hopen dat ze het allebei leuk gaan vinden.
If none of us is prepared to die for freedom, then all of us will die under tyranny.
maandag 14 april 2025 om 14:18
Nu nog wel ja. Althans "hulp vragen" is wel een aandachtspuntje. Maar ik vraag me af of die capaciteiten slijten met het ouder worden ? Dat je er minder energie voor hebt ? Zal ook afhankelijk zijn van je algehele fitheid natuurlijk. Als je veel kwalen of pijntjes hebt, dan lijkt het me dat je minder bandbreedte hebt bijvoorbeeld.
Wat natuurlijk niet alles verklaard wat ik hiervoor allemaal heb gelezen aan starheid e.d. Maar misschien wel dat je al eens wat meer mopperig of zuurder uit de hoek kan komen.
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
maandag 14 april 2025 om 14:22
Misschien. Maar als jij graag een leuk mens wilt zijn en bereid bent om daar energie in te steken, dan moet het je toch beter afgaan dan wanneer je de slachtofferrol omarmt. Het is niet alsof iedereen die ouder wordt automatisch een naar persoon wordt.belgali schreef: ↑14-04-2025 14:18Nu nog wel ja. Althans "hulp vragen" is wel een aandachtspuntje. Maar ik vraag me af of die capaciteiten slijten met het ouder worden ? Dat je er minder energie voor hebt ? Zal ook afhankelijk zijn van je algehele fitheid natuurlijk. Als je veel kwalen of pijntjes hebt, dan lijkt het me dat je minder bandbreedte hebt bijvoorbeeld.
Wat natuurlijk niet alles verklaard wat ik hiervoor allemaal heb gelezen aan starheid e.d. Maar misschien wel dat je al eens wat meer mopperig of zuurder uit de hoek kan komen.
maandag 14 april 2025 om 14:22
Nou, nee. Ik zou echt nooit mijn kind (want als je pas begint als er meerdere zijn ben je sowieso al te laat) gedwongen bij opa en oma hebben achtergelaten als het gevoel was hopen dat ze het allebei leuk zouden vinden.
Zoiets doe je alleen als je al zeker weet dat beide partijen het leuk vinden.
En ja, dat kun je prima inschatten als ze nog nooit gelogeerd hebben, door gewoon naar hun interactie tijdens gewone bezoeken te kijken. Is daar geen interactie, dan ga je ze niet laten logeren in de hoop dat.
maandag 14 april 2025 om 14:24
Ik bedoel dat als ouders bepaalde dingen niet meer kunnen, je de verantwoordelijkheid voor jullie contact niet meer bij hen kunt leggen. Dan zul je zelf moeten bepalen of je komt en of je hulp wilt bieden. "Ze komen ook nooit bij ons" is dan geen argument meer.Itsnojoke schreef: ↑14-04-2025 13:45[...]
Over punt 3 zou ik willen zeggen: hoezo of je nu wil of niet? Er kunnen volop redenen zijn waarom iemand dat niet wil, omdat de band daar niet naar is. Dat mag.
Mijn eigen moeder is compleet afhankelijk en wil eigenlijk ook niets leren. Mail, internetbankieren, administratie, post, lastige telefoontjes,kan ze allemaal niet. Heb ik haar allemaal proberen te leren. Ze wil het niet leren, ze wil gewoon dat haar kinderen dat doen. Ik kan daar echt niet zomaar klakkeloos mee akkoord gaan (ze is overigens niet hoogbejaard, ze was 65 toen ze weduwe werd). Je opmerking stuit me enigszins tegen de borst.
[...]
Naarmate de onmacht, het niet meer kunnen, bij de ouders groeit, verschuift de regie op het contact tussen ouders en kinderen meer naar de kinderen.
merano wijzigde dit bericht op 14-04-2025 15:06
0.32% gewijzigd
If none of us is prepared to die for freedom, then all of us will die under tyranny.
maandag 14 april 2025 om 14:26
Fitheid heb je voor een deel zelf in de hand. Ik kom genoeg ouderen tegen tijdens het sporten die iets mankeren. Dat weerhoudt ze er echter niet van om fit te blijven en na operaties of inclusief mankementen gewoon de draad weer op te pakken.belgali schreef: ↑14-04-2025 14:18Nu nog wel ja. Althans "hulp vragen" is wel een aandachtspuntje. Maar ik vraag me af of die capaciteiten slijten met het ouder worden ? Dat je er minder energie voor hebt ? Zal ook afhankelijk zijn van je algehele fitheid natuurlijk. Als je veel kwalen of pijntjes hebt, dan lijkt het me dat je minder bandbreedte hebt bijvoorbeeld.
Wat natuurlijk niet alles verklaard wat ik hiervoor allemaal heb gelezen aan starheid e.d. Maar misschien wel dat je al eens wat meer mopperig of zuurder uit de hoek kan komen.
maandag 14 april 2025 om 14:37
mijn eigen ouders leven al heel wat jaren niet meer... toen ik 30 was was ik al ouderloos.
Mijn schoonouders zijn er allebei nog. Ze worden ouder en daarmee ook steeds lastiger. Hebben een sterke mening over alles, ongefundeerd en al. Hun wereld is enorm klein doordat ze nagenoeg geen sociaal leven hebben en daardoor is alles dat ze (half) lezen of horen de enige waarheid.
mijn schoonmoeder is nog erger dan mijn schoonvader. Hij probeert nog leuke dingen te ondernemen met bijvoorbeeld mijn man of onze zoon. Mijn schoonmoeder kan alleen maar commentaar leveren over alles en op alles. Wij laten het maar gaan, al is het soms enorm frustrerend. Hoe zeer we ook ons best doen om het hun naar hun zin te maken, het is nooit goed. Ze gaan dan wel ongeveer 8 maanden per jaar op vakantie... maar dat is geen vakantie... maar ze zijn dat wel.. ( ja ja snappen jullie het? Ik niet)... en zijn dan boos als ze grotere momenten missen, want ja, jullie kunnen toch rekening houden met ons.
afgelopen weekend bijvoorbeeld. We nodigen ze uit voor een BBQ.. ze komen om 17.45 uur aan. Mijn schoonmoeder zet demonstratief een flesje bbq saus op tafel, roept vervolgens: heb je wel puntpaprika voor op de bbq? want dat wil ik eten. Als er vlees van de bbq komt pakt ze snel 3 stukken want stel je voor dat ze te weinig heeft. En dan onder een zucht zegt ze nog gauw: Ja voor je het weet eet een ander alles op. Terwijl zij dus 3 stukken heeft en er nog 4 man niets hebben.
Ik werk te hard en te veel... maar mijn man heeft zoooo`n goeie baan en ik moet dankbaar zijn dat hij mij onderhoudt ( ondanks dat mijn man ze al 30 keer heeft verteld dat ik meer verdien dan hij doet)... als ze binnenkomt heeft ze altijd iets op te merken over het huishouden, dan roept ze me en wijst naar iets dat volgens haar niet goed is... dan staat er bijvoorbeeld een emmer omdat ik net gedweild heb en dan zegt ze: hoort dat daar, je moet wel opruimen na het dweilen he. Misschien moet je gewoon wat minder gaan werken, dan kan je het netjes bijhouden.
enz enz.
we laten het maar....maar het frustreert steeds meer!
Mijn schoonouders zijn er allebei nog. Ze worden ouder en daarmee ook steeds lastiger. Hebben een sterke mening over alles, ongefundeerd en al. Hun wereld is enorm klein doordat ze nagenoeg geen sociaal leven hebben en daardoor is alles dat ze (half) lezen of horen de enige waarheid.
mijn schoonmoeder is nog erger dan mijn schoonvader. Hij probeert nog leuke dingen te ondernemen met bijvoorbeeld mijn man of onze zoon. Mijn schoonmoeder kan alleen maar commentaar leveren over alles en op alles. Wij laten het maar gaan, al is het soms enorm frustrerend. Hoe zeer we ook ons best doen om het hun naar hun zin te maken, het is nooit goed. Ze gaan dan wel ongeveer 8 maanden per jaar op vakantie... maar dat is geen vakantie... maar ze zijn dat wel.. ( ja ja snappen jullie het? Ik niet)... en zijn dan boos als ze grotere momenten missen, want ja, jullie kunnen toch rekening houden met ons.
afgelopen weekend bijvoorbeeld. We nodigen ze uit voor een BBQ.. ze komen om 17.45 uur aan. Mijn schoonmoeder zet demonstratief een flesje bbq saus op tafel, roept vervolgens: heb je wel puntpaprika voor op de bbq? want dat wil ik eten. Als er vlees van de bbq komt pakt ze snel 3 stukken want stel je voor dat ze te weinig heeft. En dan onder een zucht zegt ze nog gauw: Ja voor je het weet eet een ander alles op. Terwijl zij dus 3 stukken heeft en er nog 4 man niets hebben.
Ik werk te hard en te veel... maar mijn man heeft zoooo`n goeie baan en ik moet dankbaar zijn dat hij mij onderhoudt ( ondanks dat mijn man ze al 30 keer heeft verteld dat ik meer verdien dan hij doet)... als ze binnenkomt heeft ze altijd iets op te merken over het huishouden, dan roept ze me en wijst naar iets dat volgens haar niet goed is... dan staat er bijvoorbeeld een emmer omdat ik net gedweild heb en dan zegt ze: hoort dat daar, je moet wel opruimen na het dweilen he. Misschien moet je gewoon wat minder gaan werken, dan kan je het netjes bijhouden.
enz enz.
we laten het maar....maar het frustreert steeds meer!
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
maandag 14 april 2025 om 14:38
Ik zat ook hardop te grinniken maar het is eigenlijk heel triest.
Ik had deze week nog zo'n gesprek met een goedbedoelend persoon die vanuit haar eigen referentie haar visie op het grootouderschap ging vertellen. Het zorgt er vooral voor dat het nog eenzamer en abnormaler voelt.
Die hele opsomming is een opsomming van alle dingen die ik met de remsporen in mijn gezicht weer terug gekregen heb.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
