Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 5
zaterdag 10 mei 2025 om 21:03
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en empathisch besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom geldt hier de regel: 'NIET QUOOTEN' zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en empathisch besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom geldt hier de regel: 'NIET QUOOTEN' zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
zaterdag 24 mei 2025 om 16:07
Ik weet niet zeker of het daarom gaat maar nieuw geloof is dat (bijna) alle pers. stoorn. trauma-geralateerd zijn, dus helemaal niet zo aangeboren als altijd werd aangenomen. En dat wat Avo noemt vooral een hechtingsstoornis is. Ik herken daar bij mezelf ook wel trekken van. En uiteindelijk heeft iedereen trekken van het een of ander, in meer of mindere mate. Niet om iets te bagetalliseren, misschien wel om te relativeren.
libélula wijzigde dit bericht op 24-05-2025 16:10
6.73% gewijzigd
zaterdag 24 mei 2025 om 16:07
Ik weet zeker dat er het een en ander speelt op afhankelijkheid. Zeker bij autoriteit (arts, psycholoog ed). Ook wat betreft bevestiging zoeken. Wat ik niet herken, is dat er bv wordt gesteld,dat je moeite hebt met het starten van een nieuwe baan of ergens heen gaan waar je niemand kent. Ik vind met een nieuwe baan spannend, maar niet spannender dan een ander denk ik. Wat ik niet herken, is dat je geen beslissingen durft te nemen op alledaagse dingen. Daarnaast vorm ik over heel veel dingen mijn eigen mening, kan prima functioneren in mijn baan (als mijn lijf weer wil werken dan... maar qua afhanelijkheid). Durf ik daarin ook echt wel de confrontatie te zoeken of een mening te hebben die niet gelijk staat aan een ander.
Ik denk dat afhankelijkheid veel meer zit op "veilig zijn", weten dat ik het goed doen ofzo. De mening van een autoriteit overnemen als waarheid, want een ander weet het beter dan ikzelf. Want vooral een autoriteit is snel onveilig, heeft macht. Of althans, dat voelt zo.
Ik pas me snel aan en wil het graag goed doen, voldoen aan de verwachting van een ander.
En zeker avo: wat als ik op mijzelf durf te vertrouwen, de mening van een ander naast me neer man leggen of los kan laten. Wat als ik mijn eigen pad kan en mag kiezen zonder dat het meteen gevaarlijk voelt...
Zelfs na ruim 3 jaar therapie lijkt dat een onmogelijkheid
Ik denk dat afhankelijkheid veel meer zit op "veilig zijn", weten dat ik het goed doen ofzo. De mening van een autoriteit overnemen als waarheid, want een ander weet het beter dan ikzelf. Want vooral een autoriteit is snel onveilig, heeft macht. Of althans, dat voelt zo.
Ik pas me snel aan en wil het graag goed doen, voldoen aan de verwachting van een ander.
En zeker avo: wat als ik op mijzelf durf te vertrouwen, de mening van een ander naast me neer man leggen of los kan laten. Wat als ik mijn eigen pad kan en mag kiezen zonder dat het meteen gevaarlijk voelt...
Zelfs na ruim 3 jaar therapie lijkt dat een onmogelijkheid
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
zaterdag 24 mei 2025 om 16:42
Ik herken er veel meer idd, zoals Lubelia, in wat het met jonge hersenen doet om langdurig onder chronische stress te staan. Waarbij hechtingsfiguren óók een bron van stress zijn geweest waardoor emotieregulatie mede verstoord is geraakt of überhaupt nooit vanuit een veilige basis is aangeleerd.
Waardoor prikkelverwerking ook is aangetast - met daarbovenop de jaren van roofbouw en op je tenen lopen, ook als kind.
Dus het etiketje is in mijn optiek veelal cptss, waarbij de persoonlijkheid ook is aangetast. En bij mij kwam er dan ook nog dikke vette dissociatie bij, ook in lijf, en eetproblematiek.
Ik noem het weleens 'lack of soothing concept of self'. Dat wat aan de basis ligt van al mijn gedoe.
Waardoor prikkelverwerking ook is aangetast - met daarbovenop de jaren van roofbouw en op je tenen lopen, ook als kind.
Dus het etiketje is in mijn optiek veelal cptss, waarbij de persoonlijkheid ook is aangetast. En bij mij kwam er dan ook nog dikke vette dissociatie bij, ook in lijf, en eetproblematiek.
Ik noem het weleens 'lack of soothing concept of self'. Dat wat aan de basis ligt van al mijn gedoe.
zaterdag 24 mei 2025 om 17:38
zaterdag 24 mei 2025 om 18:07
Uiteindelijk gaat het niet om het etiket, maar of je een werkrelatie aan kunt gaan met peut en met jezelf.
Je hebt nu de neiging om vanuit het etiket (die ik gelezen heb van je gisteren) een soort verwachting van de ander en eisen naar jezelf als een soort construct in elkaar te stampen. Daar aan te gaan mieten voldoen en nu al teleurgesteld zijn on wat je vanuit dat concept van de peut zou kunnen verwachten. En dat hoeft niet.
Als gehechtgestoorde snap ik het heel erg, dat je het doet. Mijn ervaring is dat door te vertragen in de interactie, door te vertragen in mijn waarnemen en op die momenten zo eerlijk mogelijk te communiceren met peut en met mijn binnenwereld, dat dan uiteindelijk veel angst en trauma losgelaten kon worden.
Dat was doodeng, want elke wenkbrauw die maar verkeerd stond bij peut zorgde voor diep wantrouwen, verlamming, paniek, in 'aanpassen en niet aanstellen', met rode potlood boven mezelf gaan hangen, of bizar hyper gedrag.
Ook bij deze fijne peut heb ik sessies gehad dat ik alleen maar wantrouwen kon voelen, samenwerken met van binnen niet lukte en het leek of er een caroussel van flinters als in een creepy Stephen King deuntje op hol waren geslagen. En het zelfverwijt naderhand was dan zo intens, had echt de mensen om me heen nodig om me na zo'n 'mislukte sessie' op te vangen. Voelde me dan echt zwaar gestoord en onbehandelbaar. Elke paar maanden had ik wel een keer zo'n sessie. Dat ik naderhand meteen mijn kleding in de was kon doen, stinkend naar angstzweet.
Het is doodeng en veel, het wantrouwen in de ogen te kijken, van de basis uit gaan reguleren.
Pas sinds een paar maanden is peut niet meer zo'n eng machts persoon in mijn beleving. En dat is raar om te ervaren. Het is zoveel gewoner. En kennelijk is dat mainstream normaal.
Je hebt nu de neiging om vanuit het etiket (die ik gelezen heb van je gisteren) een soort verwachting van de ander en eisen naar jezelf als een soort construct in elkaar te stampen. Daar aan te gaan mieten voldoen en nu al teleurgesteld zijn on wat je vanuit dat concept van de peut zou kunnen verwachten. En dat hoeft niet.
Als gehechtgestoorde snap ik het heel erg, dat je het doet. Mijn ervaring is dat door te vertragen in de interactie, door te vertragen in mijn waarnemen en op die momenten zo eerlijk mogelijk te communiceren met peut en met mijn binnenwereld, dat dan uiteindelijk veel angst en trauma losgelaten kon worden.
Dat was doodeng, want elke wenkbrauw die maar verkeerd stond bij peut zorgde voor diep wantrouwen, verlamming, paniek, in 'aanpassen en niet aanstellen', met rode potlood boven mezelf gaan hangen, of bizar hyper gedrag.
Ook bij deze fijne peut heb ik sessies gehad dat ik alleen maar wantrouwen kon voelen, samenwerken met van binnen niet lukte en het leek of er een caroussel van flinters als in een creepy Stephen King deuntje op hol waren geslagen. En het zelfverwijt naderhand was dan zo intens, had echt de mensen om me heen nodig om me na zo'n 'mislukte sessie' op te vangen. Voelde me dan echt zwaar gestoord en onbehandelbaar. Elke paar maanden had ik wel een keer zo'n sessie. Dat ik naderhand meteen mijn kleding in de was kon doen, stinkend naar angstzweet.
Het is doodeng en veel, het wantrouwen in de ogen te kijken, van de basis uit gaan reguleren.
Pas sinds een paar maanden is peut niet meer zo'n eng machts persoon in mijn beleving. En dat is raar om te ervaren. Het is zoveel gewoner. En kennelijk is dat mainstream normaal.
zaterdag 24 mei 2025 om 18:20
Ik heb mijn peut 2x gezien. Ik heb echt nog geen idee of ik een (goede, vertrouwde) werkrelatie kan aangaan. Ik ben de vorige werkrelatie nog aan het verwerken denk ik, en het feit dat ik daar (in mijn ogen) gefaald heb.
Ben ik al een construct aan het bouwen? Ik ben me er niet van bewust. Ik probeer het etiket te laten landen. Te zoeken wat het over mij zegt. Te vinden hoe het er dan in mijn werkelijkheid uit ziet. Of ik blinde vlekken heb. Maar ook dat ik voel dat het raakt met wat er mis is gegaan in de vorige therapie, dat er misschien niet sensitief genoeg op gereageerd is. En of dat aan mij ligt. Of niet.
Nouja, ik vind het lastig. Dat zeker.
Ben ik al een construct aan het bouwen? Ik ben me er niet van bewust. Ik probeer het etiket te laten landen. Te zoeken wat het over mij zegt. Te vinden hoe het er dan in mijn werkelijkheid uit ziet. Of ik blinde vlekken heb. Maar ook dat ik voel dat het raakt met wat er mis is gegaan in de vorige therapie, dat er misschien niet sensitief genoeg op gereageerd is. En of dat aan mij ligt. Of niet.
Nouja, ik vind het lastig. Dat zeker.
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
zaterdag 24 mei 2025 om 18:38
Lucy (en avo): etiket kun je ook zien als starthypothese bij de behandeling, een eerste poging een overkoepelende beschrijving van de problematiek te geven. Niet van wie jij ten diepste bent, maar van wat er - o.a. door de ervaringen die je hebt en de omgeving waarin je ze opdeed - zichtbaar is in je innerlijk leven en gedrag.
Het etiket is een benadering, niet een definitieve uitspraak. Zeker aan het begin van een traject niet.
Als je twijfelt over hoe de behandelaar dat etiket precies bedoelt, hoe vast het staat, en überhaupt wat het met je doet kun je zeker bespreken volgende keer als je wilt. Daarvoor hoef je het voor jezelf ook nog niet helemaal uigedacht te hebben, dat je het lastig vindt en erover reflecteert is al mooie input voor het gesprek.
Het etiket is een benadering, niet een definitieve uitspraak. Zeker aan het begin van een traject niet.
Als je twijfelt over hoe de behandelaar dat etiket precies bedoelt, hoe vast het staat, en überhaupt wat het met je doet kun je zeker bespreken volgende keer als je wilt. Daarvoor hoef je het voor jezelf ook nog niet helemaal uigedacht te hebben, dat je het lastig vindt en erover reflecteert is al mooie input voor het gesprek.
What a nuanced anxiety
zaterdag 24 mei 2025 om 18:44
Hanke, je hebt het mooi verwoord. En wat mooi om te lezen dat je therapeut sinds kort niet meer een eng persoon is die alles bepaald.
Lucy, misschien hoef je niet te zoeken naar wat het over je zegt. Geen enkel labeltje klopt 100%, en vaak bestaan mensen uit meer dan alleen dat. Misschien zijn er nog wel meer labeltjes (deels) van toepassing. Dat is namelijk bij heel veel mensen zo, los van of het je heel veel last oplevert in je leven. Daarnaast heb je ook sterke kanten, gezond ontwikkelde delen, protectieve factoren en andere kwaliteiten die bepaalde dingen in evenwicht houden.
Ik snap heel erg je neiging om op zoek te gaan, maar wat als je het even laat rusten en het de volgende keer gewoon eens onderzoekt met de therapeut? Je hoeft het niet allemaal al uitgedacht te hebben.
Eigenlijk neigen therapeuten er überhaupt steeds meer naar om eerst aandacht aan trauma te besteden, en dan te kijken 'wat er overblijft'. Trauma beïnvloed alles, en wat Hanke al zegt, zeker als je jong heel heftig of langdurig trauma meegemaakt hebt beïnvloed het je persoonlijkheidsontwikkeling. Maar dat betekent niet dat daar nooit meer iets in veranderd kan worden, ookal zal dat voor de een moeilijker zijn dan voor de ander.
Dat betekent niet dat iedere behandeling als eerst alleen maar trauma zal zijn, maar er komt wel steeds meer aandacht voor de gevolgen van trauma.
Lucy, misschien hoef je niet te zoeken naar wat het over je zegt. Geen enkel labeltje klopt 100%, en vaak bestaan mensen uit meer dan alleen dat. Misschien zijn er nog wel meer labeltjes (deels) van toepassing. Dat is namelijk bij heel veel mensen zo, los van of het je heel veel last oplevert in je leven. Daarnaast heb je ook sterke kanten, gezond ontwikkelde delen, protectieve factoren en andere kwaliteiten die bepaalde dingen in evenwicht houden.
Ik snap heel erg je neiging om op zoek te gaan, maar wat als je het even laat rusten en het de volgende keer gewoon eens onderzoekt met de therapeut? Je hoeft het niet allemaal al uitgedacht te hebben.
Eigenlijk neigen therapeuten er überhaupt steeds meer naar om eerst aandacht aan trauma te besteden, en dan te kijken 'wat er overblijft'. Trauma beïnvloed alles, en wat Hanke al zegt, zeker als je jong heel heftig of langdurig trauma meegemaakt hebt beïnvloed het je persoonlijkheidsontwikkeling. Maar dat betekent niet dat daar nooit meer iets in veranderd kan worden, ookal zal dat voor de een moeilijker zijn dan voor de ander.
Dat betekent niet dat iedere behandeling als eerst alleen maar trauma zal zijn, maar er komt wel steeds meer aandacht voor de gevolgen van trauma.
zaterdag 24 mei 2025 om 22:00
Mooi gesproken en uitgelegd kousjes van me.
Ik sta er over het algemeen ook heel nuchter in, alleen die borderline triggerde me op een hele zere plek. Hoe waar hij eventueel ook was toen.
Hier bijwerkdag.
Gruwelijk lief hoor, 'doe jij maar niets' en ja, iedereen overleeft, en eet, en alles draait door. Super.
Maar daarna is alles op, vies, en een bende, en moet je toch gewoon weer inhalen wat je hebt laten liggen.
Maar goed, meeste is weer opgeruimd (het is echt knap, hoe vol ze een badkamer kunnen stapelen, keuken kunnen smeren, woonkamer kunnen bemesten in een week)
Ik sta er over het algemeen ook heel nuchter in, alleen die borderline triggerde me op een hele zere plek. Hoe waar hij eventueel ook was toen.
Hier bijwerkdag.
Gruwelijk lief hoor, 'doe jij maar niets' en ja, iedereen overleeft, en eet, en alles draait door. Super.
Maar daarna is alles op, vies, en een bende, en moet je toch gewoon weer inhalen wat je hebt laten liggen.
Maar goed, meeste is weer opgeruimd (het is echt knap, hoe vol ze een badkamer kunnen stapelen, keuken kunnen smeren, woonkamer kunnen bemesten in een week)
zaterdag 24 mei 2025 om 23:58
Uiteindelijk komen veel psychische (en ook lichamelijke) klachten voort uit een gevoel van onveiligheid. Ongeacht de oorzaak. Ik vind het niet meer dan logisch dat dat invloed heeft op hoe je als persoon opgroeit.
Ik herken er als ik eerlijk ben ook veel in Lucy. Ik ben behoorlijk afhankelijk en durf veel dingen niet. Ik ben ook erg conflict vermijdend, hoewel ik als ik iemand een beetje ken wel meer mijn mening durf te geven. Ik herken veel, alleen het autoriteitsstukje niet, omdat ik daar juist niet gevoelig voor ben.
Maar ik herken ook veel in ass, sociale angststoornis en vast nog wel meer uit de DSM, maar is die heilig? Ik neig de laatste tijd meer naar andere theorieën als verklaring voor hoe ik ben, bijvoorbeeld de polyvagaaltheorie. Voor sommige mensen onzin, voor mij gaat het juist meer naar de kern: hoe onveiligheid door gebeurtenis/trauma X van invloed is op je zenuwstelsel (en daarmee dus emotieregulatie, prikkelverwerking en -tolerantie, vastblijven zitten in fight/flight/freeze/fawn etc.)
Deze theorie verklaart ook waarom praattherapie vaak niet of niet alléén werkt bij trauma en dat sluit goed aan bij mijn eigen ervaringen tot nu toe. Helaas vind ik vooralsnog hoofdzakelijk veel online therapieën in deze richting of therapeuten aan de andere kant van het land. En sowieso bizar duur, want geen GGZ en dus niet vergoed.
Ik herken er als ik eerlijk ben ook veel in Lucy. Ik ben behoorlijk afhankelijk en durf veel dingen niet. Ik ben ook erg conflict vermijdend, hoewel ik als ik iemand een beetje ken wel meer mijn mening durf te geven. Ik herken veel, alleen het autoriteitsstukje niet, omdat ik daar juist niet gevoelig voor ben.
Maar ik herken ook veel in ass, sociale angststoornis en vast nog wel meer uit de DSM, maar is die heilig? Ik neig de laatste tijd meer naar andere theorieën als verklaring voor hoe ik ben, bijvoorbeeld de polyvagaaltheorie. Voor sommige mensen onzin, voor mij gaat het juist meer naar de kern: hoe onveiligheid door gebeurtenis/trauma X van invloed is op je zenuwstelsel (en daarmee dus emotieregulatie, prikkelverwerking en -tolerantie, vastblijven zitten in fight/flight/freeze/fawn etc.)
Deze theorie verklaart ook waarom praattherapie vaak niet of niet alléén werkt bij trauma en dat sluit goed aan bij mijn eigen ervaringen tot nu toe. Helaas vind ik vooralsnog hoofdzakelijk veel online therapieën in deze richting of therapeuten aan de andere kant van het land. En sowieso bizar duur, want geen GGZ en dus niet vergoed.
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
zondag 25 mei 2025 om 00:10
Toen ik ging googlen werkten veel haptonomen hiermee, en volgens mij is het binnen de ggz ook een standaard geaccepteerde theorie.
Ik kwam in mijn zoektocht laatst veel tegen over lichaamswerk, delen-aan het woord laten, emdr en exposure.
Vraag anders eens advies aan je huisarts of poh, de mijne kwam vorig jaar met een instelling die multidisciplinair was en aansloot bij mijn wensen.
(Alleen bleek ik dat toch niet te willen hahaha)
Maar de perfecte therapie bestaat denk ik niet.
Wel een therapeut waar je goed mee kan werken. En dan zijn er meerdere wegen die naar Rome leiden.
Ik kwam in mijn zoektocht laatst veel tegen over lichaamswerk, delen-aan het woord laten, emdr en exposure.
Vraag anders eens advies aan je huisarts of poh, de mijne kwam vorig jaar met een instelling die multidisciplinair was en aansloot bij mijn wensen.
(Alleen bleek ik dat toch niet te willen hahaha)
Maar de perfecte therapie bestaat denk ik niet.
Wel een therapeut waar je goed mee kan werken. En dan zijn er meerdere wegen die naar Rome leiden.
zondag 25 mei 2025 om 02:58
Wat ik in al die jaren geleerd heb en nu ook steeds meer op de voorgrond staat als vroeger.
Trauma triggerd.
Heel veel diagnose worden gesteld na een persoonlijk trauma ( en dat is vast lopen in de maatschappij ook). Als dat niet gebeurd hebben mensen vaak geen plakplaatje.
Mijn diagnose is ook pas gesteld in de kliniek toen ik voor het eten en drank werd behandeld want waarom had ik zoon behoefte aan controle enzo.( mijn gedrag past toen paste ook in meerdere DMS diagnose maar naar mijn jeugd kijkende was ADD het meest passende behalve het stukje tijd gevoel maar dat is ook niet zo raar ik ben daar heel erg strak mee opgevoed.
Mijn oudste heeft nu ook de aanvraag voor een ADD onderzoek ze loopt nu vast in gr 3. ( komt letterlijk niet toe aan het werk)
En we zien wel meer dingen. En ADD is erfelijk.
Dus we hopen dat start van volgend schooljaar er makkelijker hulp voor haar te krijgen is.
School heeft iedergeval wel een plan klaar liggen ze gaat groep 3 nog een keer doen. (In overleg met ons ) Met een andere methode ( geen verhaaltjes methodes ) en uitdaging zodat ze de basis goed gaat krijgen met lezen en schrijven. ( sociaal is dit voor haar ook beter)
En rekenen gaat ze mee doen met groep 4 ( dat is het voordeel van een kleine school met combi klassen) en hier kan ze ook een methode zonder verhaaltjes aangeboden krijgen.
Trauma triggerd.
Heel veel diagnose worden gesteld na een persoonlijk trauma ( en dat is vast lopen in de maatschappij ook). Als dat niet gebeurd hebben mensen vaak geen plakplaatje.
Mijn diagnose is ook pas gesteld in de kliniek toen ik voor het eten en drank werd behandeld want waarom had ik zoon behoefte aan controle enzo.( mijn gedrag past toen paste ook in meerdere DMS diagnose maar naar mijn jeugd kijkende was ADD het meest passende behalve het stukje tijd gevoel maar dat is ook niet zo raar ik ben daar heel erg strak mee opgevoed.
Mijn oudste heeft nu ook de aanvraag voor een ADD onderzoek ze loopt nu vast in gr 3. ( komt letterlijk niet toe aan het werk)
En we zien wel meer dingen. En ADD is erfelijk.
Dus we hopen dat start van volgend schooljaar er makkelijker hulp voor haar te krijgen is.
School heeft iedergeval wel een plan klaar liggen ze gaat groep 3 nog een keer doen. (In overleg met ons ) Met een andere methode ( geen verhaaltjes methodes ) en uitdaging zodat ze de basis goed gaat krijgen met lezen en schrijven. ( sociaal is dit voor haar ook beter)
En rekenen gaat ze mee doen met groep 4 ( dat is het voordeel van een kleine school met combi klassen) en hier kan ze ook een methode zonder verhaaltjes aangeboden krijgen.
zondag 25 mei 2025 om 05:53
Lucy, ik ben voorafgaand aan deze groepstherapie ook gediagnosticeerd met een (in mijn geval vermijdende) persoonlijkheidsstoornis. Ik herken me maar heel gedeeltelijk in deze diagnose, maar dat doet er verder niet zo toe. Het gaf me toegang tot deze schematherapie, waar ik mag werken aan de dingen waar ik zelf het meest tegenaan loop, ongeacht mijn etiketje.
Ik weet niet of dat je enigszins geruststelt. Ik heb het vermoeden dat je sowieso wat wantrouwend tegenover de ggz staat en dat snap ik wel. Het is ook spannend, en van je vorige behandelaar heb je een behoorlijke knauw gekregen.
Maar je valt niet samen met je diagnose, wat die ook is. Jij blijft jij. Alleen krijg je nu hulp voor de dingen waar je zo mee worstelt. Hopelijk brengt het je wat je nodig hebt.
Ik weet niet of dat je enigszins geruststelt. Ik heb het vermoeden dat je sowieso wat wantrouwend tegenover de ggz staat en dat snap ik wel. Het is ook spannend, en van je vorige behandelaar heb je een behoorlijke knauw gekregen.
Maar je valt niet samen met je diagnose, wat die ook is. Jij blijft jij. Alleen krijg je nu hulp voor de dingen waar je zo mee worstelt. Hopelijk brengt het je wat je nodig hebt.
zondag 25 mei 2025 om 12:31
Dank jullie wel allemaal, voor jullie lieve, wijze woorden 
. Het is fijn dat ik aankomende week alweer langs mag, ipv 3 of 4 weken tot de volgende afspraak.
Wat je zegt Griebus: het speelt zeker ook mee dat ik het heel lastig vind dat ik (gedwongen) bij een andere praktijk/therapeut nu aan de slag ben. Ik ken deze therapeut nog niet, deze praktijk nog niet, ik kan nog niet aanvoelen wat de denkwijze hier is en de insteek van naar mentale problemen kijken. Bij mijn vorige praktijk wist ik dat ondertussen natuurlijk feilloos. Ik voel me nog wat ontheemd en heb nog niet het vertrouwen dat ik bij psych wel had. Dat moet nog groeien.
Het komt wel.
. Het is fijn dat ik aankomende week alweer langs mag, ipv 3 of 4 weken tot de volgende afspraak.Wat je zegt Griebus: het speelt zeker ook mee dat ik het heel lastig vind dat ik (gedwongen) bij een andere praktijk/therapeut nu aan de slag ben. Ik ken deze therapeut nog niet, deze praktijk nog niet, ik kan nog niet aanvoelen wat de denkwijze hier is en de insteek van naar mentale problemen kijken. Bij mijn vorige praktijk wist ik dat ondertussen natuurlijk feilloos. Ik voel me nog wat ontheemd en heb nog niet het vertrouwen dat ik bij psych wel had. Dat moet nog groeien.
Het komt wel.
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
zondag 25 mei 2025 om 17:38
Avo, ik ben op zoek naar iets hapto-achtigs, maar ik vind het vooralsnog héél eng.
Er is er hier één in de buurt, maar die komt nogal hip over, blingbling website. Andere die me wel iets lijkt, is op meer dan een half uur rijden, maar ik heb daar wel een beter gevoel bij. Maar zo eng, niet om te mailen voor een afspraak, maar hoe het daarna zal gaan. Of het gaat lukken, waarvoor ik daar heenga: leren voelen. Of het iets voor me is etc.
Er is er hier één in de buurt, maar die komt nogal hip over, blingbling website. Andere die me wel iets lijkt, is op meer dan een half uur rijden, maar ik heb daar wel een beter gevoel bij. Maar zo eng, niet om te mailen voor een afspraak, maar hoe het daarna zal gaan. Of het gaat lukken, waarvoor ik daar heenga: leren voelen. Of het iets voor me is etc.
imaginary_diva wijzigde dit bericht op 26-05-2025 00:27
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
36.83% gewijzigd
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
zondag 25 mei 2025 om 18:36
Ja diagnoses waren hier ook nogal een ding.
Ik zit al in de ggz sinds ik 17 ben en ik heb in al die jaren zeker 7 diverse diagnoses gehad maar denk eerder 10.
Allemaal vastgesteld na 1 of 2 gesprekken. Sommige zijn terecht voor mijn gevoel maar bij andere kan/kon ik mij niet vinden.
Zo is er borderline vastgesteld en daar kon ik me echt echt niet in vinden. Maar als dat eenmaal in je dossier staat kom je er niet van af. Diverse therapieën gehad die echt niet aansloegen op basis van die diagnose en waar ik vaak erg bang was in de groep. Steeds maar zeggen dat ik inwendig boos ben en zeggen dat ik de therapie niet serieus neem omdat ik niet kei hard tegen een bal schop. Steeds weer bespreken van boosheid en moeite met sociale contacten terwijl ik daar helemaal geen problemen mee heb en veel ruzie en gedoe binnen de groep en ik was zo vreselijk angstig.
2 jaar geleden gevraagd aan de FACT voor een officieel diagnostisch traject ze waren hier geen voorstander van want tegenwoordig werd er naar de mens gekeken ipv naar de diagnose.
Ja in de ideale wereld misschien wel maar dat is de wereld niet.
Pas vorig jaar toen ik voor een UWV herkeuring vroeg om een korte samenvatting van mijn GGZ geschiedenis zei mijn psychologe: “hé maar hoe komt deze diagnose ineens in je dossier ik zie helemaal niets wat daarop wijst of onderzocht is” En dat was het moment waarop ik zei: “dat is precies mijn punt”
Eind vorig jaar eindelijk een officieel traject gevolgd waarbij ook mijn zus betrokken is geweest. Dat was pittig, veel lijsten, veel vragen, veel gesprekken maar eindelijk duidelijkheid.
Bij mij kwam er PTSS in remissie en depressie uit. Niet voldoende kenmerken voor een persoonlijkheidsstoornis zelfs niet “nader te omschrijven”
Op mijn vraag wat zij zelf dacht dat ik wel gehad heb zei ze genoeg aanwijzingen had gezien voor een vermijdende persoonlijkheidsstoornis in het verleden. En daar kan ik me in vinden.
Vele andere diagnoses gaf ze aan dat er niet voldoende beschreven is op basis waarvan dat vastgesteld is. Borderline werd, zover achteraf bezien mogelijk, uitgesloten.
Op mijn verzoek is de diagnose borderline volledig uit mijn dossier gehaald. Eerst was die genoteerd als zijnde “in het verleden” maar ook dat klopt niet en je wordt gewoonweg triest hoe je dan behandeld wordt en bij mij werkt dat juist mijn herstel tegen.
Werkdiagnoses die gesteld worden om in ieder geval te zorgen dat behandeling vergoed wordt vind ik logisch en zie ik meer als een indicatie die later nader bekeken wordt. Sowieso is een diagnose nooit fijn om te horen.
En hoewel de zorgverzekering inderdaad nog erg hecht aan diagnoses zie ik wel echt een lichte verschuiving binnen de GGZ zelf inmiddels kijken ze inderdaad soms verder dan de diagnose.
Ik zit al in de ggz sinds ik 17 ben en ik heb in al die jaren zeker 7 diverse diagnoses gehad maar denk eerder 10.
Allemaal vastgesteld na 1 of 2 gesprekken. Sommige zijn terecht voor mijn gevoel maar bij andere kan/kon ik mij niet vinden.
Zo is er borderline vastgesteld en daar kon ik me echt echt niet in vinden. Maar als dat eenmaal in je dossier staat kom je er niet van af. Diverse therapieën gehad die echt niet aansloegen op basis van die diagnose en waar ik vaak erg bang was in de groep. Steeds maar zeggen dat ik inwendig boos ben en zeggen dat ik de therapie niet serieus neem omdat ik niet kei hard tegen een bal schop. Steeds weer bespreken van boosheid en moeite met sociale contacten terwijl ik daar helemaal geen problemen mee heb en veel ruzie en gedoe binnen de groep en ik was zo vreselijk angstig.
2 jaar geleden gevraagd aan de FACT voor een officieel diagnostisch traject ze waren hier geen voorstander van want tegenwoordig werd er naar de mens gekeken ipv naar de diagnose.
Ja in de ideale wereld misschien wel maar dat is de wereld niet.
Pas vorig jaar toen ik voor een UWV herkeuring vroeg om een korte samenvatting van mijn GGZ geschiedenis zei mijn psychologe: “hé maar hoe komt deze diagnose ineens in je dossier ik zie helemaal niets wat daarop wijst of onderzocht is” En dat was het moment waarop ik zei: “dat is precies mijn punt”
Eind vorig jaar eindelijk een officieel traject gevolgd waarbij ook mijn zus betrokken is geweest. Dat was pittig, veel lijsten, veel vragen, veel gesprekken maar eindelijk duidelijkheid.
Bij mij kwam er PTSS in remissie en depressie uit. Niet voldoende kenmerken voor een persoonlijkheidsstoornis zelfs niet “nader te omschrijven”
Op mijn vraag wat zij zelf dacht dat ik wel gehad heb zei ze genoeg aanwijzingen had gezien voor een vermijdende persoonlijkheidsstoornis in het verleden. En daar kan ik me in vinden.
Vele andere diagnoses gaf ze aan dat er niet voldoende beschreven is op basis waarvan dat vastgesteld is. Borderline werd, zover achteraf bezien mogelijk, uitgesloten.
Op mijn verzoek is de diagnose borderline volledig uit mijn dossier gehaald. Eerst was die genoteerd als zijnde “in het verleden” maar ook dat klopt niet en je wordt gewoonweg triest hoe je dan behandeld wordt en bij mij werkt dat juist mijn herstel tegen.
Werkdiagnoses die gesteld worden om in ieder geval te zorgen dat behandeling vergoed wordt vind ik logisch en zie ik meer als een indicatie die later nader bekeken wordt. Sowieso is een diagnose nooit fijn om te horen.
En hoewel de zorgverzekering inderdaad nog erg hecht aan diagnoses zie ik wel echt een lichte verschuiving binnen de GGZ zelf inmiddels kijken ze inderdaad soms verder dan de diagnose.
ibiopviva wijzigde dit bericht op 25-05-2025 19:41
0.94% gewijzigd
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
zondag 25 mei 2025 om 18:53
Wat erg eigenlijk IBI, dat wel of niet een diagnose "borderline" zo'n verschil maakt in benadering.
En wat goed van je dat je de diagnose uit je dossier hebt weten te halen.
Wel fijn ook om te horen dat ik het niet als enige heftig vind.
En wat goed van je dat je de diagnose uit je dossier hebt weten te halen.
Wel fijn ook om te horen dat ik het niet als enige heftig vind.
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
zondag 25 mei 2025 om 18:55
Ik bedenk me nu dat ik ook weleens een diagnose(s) heb gekregen na 2 gesprekken. Na 3 gesprekken bleek dat we niet met elkaar door konden gaan. Toen heeft ze die diagnose weer 'ingetrokken' omdat ze zei dat ze wel verdere gesprekken nodig had om uiteindelijk te kunnen bepalen of haar werkdiagnose juist was. En dat kon ze zonder verdere gesprekken dus niet toetsen. Maar de verzekering verlangt een werkdiagnose kort na starten therapie.
Nu heb ik de diagnose complexe ptss en daar kun je volgens mij zowat alle mentale problemen die mensen hebben onder vangen: burnouts, depressies, allerlei persoonlijkheidsstoornissen of trekken daarvan, angststoornissen, hechtingsstoornissen etc.
Borderline en narcisme hebben een enorm stigma, dat is heel naar. Het lijkt beide net zo trauma-gerelateerd te zijn als heel veel andere shit.
Nu heb ik de diagnose complexe ptss en daar kun je volgens mij zowat alle mentale problemen die mensen hebben onder vangen: burnouts, depressies, allerlei persoonlijkheidsstoornissen of trekken daarvan, angststoornissen, hechtingsstoornissen etc.
Borderline en narcisme hebben een enorm stigma, dat is heel naar. Het lijkt beide net zo trauma-gerelateerd te zijn als heel veel andere shit.
zondag 25 mei 2025 om 19:52
O, en Diva,
Mijn therapeuten zitten geen van allen op fietsafstand.
Mijn vorige psych zat op 50 minuten rijden. De ggz op 40 minuten. Mijn lijfgerichte therapeut op 50 minuten. De familieopstellingen heb ik door het hele land gedaan (wel bij dezelfde dame trouwens). Mijn vorige lijfgerichte therapeut zat op 75 minuten rijden.
Mijn advies aan jou: kijk minder naar afstand en meer naar wat fijn en prettig voelt, als je een auto tot je beschikking hebt en de benzine kunt betalen. De klik is vele malen belangrijker en je hoeft er niet iedere dag heen.
(Maar ook hierin: ik heb jarenlang in de detachering gewerkt en zat soms bij gemeenten op meer dan 100 km afstand. Ik ben wel gewend om te rijden. Dus ik kan niet voor jou beslissen of afstand echt een probleem of angst voor je is...)
Mijn therapeuten zitten geen van allen op fietsafstand.
Mijn vorige psych zat op 50 minuten rijden. De ggz op 40 minuten. Mijn lijfgerichte therapeut op 50 minuten. De familieopstellingen heb ik door het hele land gedaan (wel bij dezelfde dame trouwens). Mijn vorige lijfgerichte therapeut zat op 75 minuten rijden.
Mijn advies aan jou: kijk minder naar afstand en meer naar wat fijn en prettig voelt, als je een auto tot je beschikking hebt en de benzine kunt betalen. De klik is vele malen belangrijker en je hoeft er niet iedere dag heen.
(Maar ook hierin: ik heb jarenlang in de detachering gewerkt en zat soms bij gemeenten op meer dan 100 km afstand. Ik ben wel gewend om te rijden. Dus ik kan niet voor jou beslissen of afstand echt een probleem of angst voor je is...)
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
zondag 25 mei 2025 om 20:25
Ach nee Olle....
Het houdt nooit op he? Hoe reageer je? Of blijf je stil?
Het lijkt me in jouw geval zo moeilijk om echt tot genezing te komen, omdat de eobd constant weer wordt opengereten. Zelfs een contactverbod helpt niet. Of afstand houden.
Het houdt nooit op he? Hoe reageer je? Of blijf je stil?
Het lijkt me in jouw geval zo moeilijk om echt tot genezing te komen, omdat de eobd constant weer wordt opengereten. Zelfs een contactverbod helpt niet. Of afstand houden.
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
zondag 25 mei 2025 om 20:53
Olle 
Die moeilijke situatie is Klojo, de behandeling hem uit de weg ruimen. Wensen ze je daar echt sterkte mee?
Flapdrollen. Of hebben ze zichzelf serieus wijsgemaakt dat je overspannen psychotisch of weet ik het wat bent?
Ik vind rijden na therapie altijd lastig. Juist omdat ik zo makkelijk dissocieer.
Ik heb dus wel gekeken naar wat er in de regio te vinden is.
Maar nog steeds fiets ik 45 of 75 minuten enkele reis.
Kennismakingsgesprek heb ik eigenlijk nooit aan gedacht. Best slim misschien.
Ik heb zelf een hele tijd af en toe gegoogeld. Kwam steeds bij dezelfde paar opties uit. En uiteindelijk voelde een het beste.
Luus, je probeert het allemaal zo zelf alvast even te doen joh.
Laat die mensen daar ook wat doen wil je?
Ik snap echt dat het je enorm bezig houdt. Maar misschien mag je vragen stellen, in plaats van alle antwoorden te willen geven.
Die moeilijke situatie is Klojo, de behandeling hem uit de weg ruimen. Wensen ze je daar echt sterkte mee?
Flapdrollen. Of hebben ze zichzelf serieus wijsgemaakt dat je overspannen psychotisch of weet ik het wat bent?
Ik vind rijden na therapie altijd lastig. Juist omdat ik zo makkelijk dissocieer.
Ik heb dus wel gekeken naar wat er in de regio te vinden is.
Maar nog steeds fiets ik 45 of 75 minuten enkele reis.
Kennismakingsgesprek heb ik eigenlijk nooit aan gedacht. Best slim misschien.
Ik heb zelf een hele tijd af en toe gegoogeld. Kwam steeds bij dezelfde paar opties uit. En uiteindelijk voelde een het beste.
Luus, je probeert het allemaal zo zelf alvast even te doen joh.
Laat die mensen daar ook wat doen wil je?
Ik snap echt dat het je enorm bezig houdt. Maar misschien mag je vragen stellen, in plaats van alle antwoorden te willen geven.
zondag 25 mei 2025 om 21:02
maandag 26 mei 2025 om 00:39
Avo, ik zit ook al een poos te googelen en ik heb bij een paar echt een goed gevoel, maar die zitten echt veel te ver weg.
Die hele hippe is 10 min hier vandaan maar ik voel me daar nu al met -3 achterstaan, na het lezen van de website. Die andere is 35 minuten hiervandaan en die komt serieuzer over. Ik twijfel nu over kennismakingsgesprek, omdat ik het eigenlijk al weet.
Lucy, rijden is geen probleem, maar ik zit altijd overal ver vanaf, dus eens een keer dichtbij zou zijn wel fijn zijn. Maar max 35/40 minuten enkele reis is te doen. Auto is gelukkig zuinig.
Die hele hippe is 10 min hier vandaan maar ik voel me daar nu al met -3 achterstaan, na het lezen van de website. Die andere is 35 minuten hiervandaan en die komt serieuzer over. Ik twijfel nu over kennismakingsgesprek, omdat ik het eigenlijk al weet.
Lucy, rijden is geen probleem, maar ik zit altijd overal ver vanaf, dus eens een keer dichtbij zou zijn wel fijn zijn. Maar max 35/40 minuten enkele reis is te doen. Auto is gelukkig zuinig.
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
