Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 5

Steunkousen in naaldhakken. Als hij daar niet gillend van wegloopt weet ik het ook niet meer hoor.

Lastig hè die strenge normen voor jezelf. Wat goed van je dat je iemand hebt gevraagd mee te gaan ondanks dat je eigenlijk vindt dat je dat niet verdient of nodig moet hebben.
Stress heeft veel impact op je gezondheid en levenskwaliteit. Ik snap je gevoel van niet willen zeuren (en je huisarts alleen iets heel unieks en ergs willen presenteren, want die vrouw/man gun je ook een leuke casus ) maar je kan het ook zien als baat het niet dan schaadt het niet: wellicht is er iets wat kan helpen en waarom zou je dan niet kijken of jouw leven daar wat makkelijker van kan worden. Het is echt niet niks wat jij allemaal hebt meegemaakt, en dat werkt gewoon lang door. Daar is niks aanstellerigs aan.

Lieverd, ik zou knijtergek worden van het idee in een ruimte te moeten zijn met een van de mensen van vroeger. Serieus.
Als ik nu zou horen dat er morgen iets belangrijks is waar ik ze tegen zou kunnen komen, dan ga ik niet.
(Ik zei dat ik ging maar ik ging niet-yentl en de boer)

Maar echt. Ik zou ver tevoren al totaal de pan uit flippen, me zo druk maken, niet meer slapen..
Dus nee, je stelt je niet aan.
Echt niet.
Dit is een Heel Heftig iets, waarvan ik me serieus afvraag of je het moet willen.
Ik ga ervanuit dat het Heel Belangrijk is om erbij te zijn. Als het ook maar een beetje mogelijk is: last moment afmelden met migraine.
Als er geen ontkomen aan is: degene die meegaat echt echt echt goed inlichten.
Heb je ondertussen therapie? Kan je het daar voorbespreken?

De huisarts is er voor dit soort dingen.
Ik herken je gedachtenstroom enorm. Maar je zou tegen mij ook zeggen dat ik mag gaan. Moet gaan.

Knap dat je het hier bespreekt trouwens!!
Hoop dat je dat blijft doen.


Hanke, was het allemaal teveel, of is er iets anders waardoor het nu niet wil?
Heeft het afbellen en de rust wat geholpen?
Lijf: gedeeltelijk herkenbaar.
Maar ik ben nog niet zo heel lang bezig met luisteren naar mijn lijf.


Iemand zei een tijdje terug tegen me:
Je moet luisteren naar het fluisteren van je lijf, dan hoeft het niet meer te schreeuwen.

Dat vond ik wel een mooie.
Ik ben er alleen erg slecht in haha. Of eigenlijk: ik hoor het niet, of ik wil het niet horen.
Nog even zin kweken om dat gedrag te veranderen dus.

Mag ik een schop onder mn kont en een ovatie?
Ik ben vanochtend toch opgestaan en gaan sporten+yoga. Niet gehangen. Hoera.
Schop: ik heb zo een keiharde deadline en ben nog maar op 5% ofzo.
Het kan nog net, maar man...

Ik kan het niet afzeggen helaas. En het is heel dom, want ik heb hem zelf gevraagd. In het kader van ons kind. Dus dat is super dom van mezelf, dat weet ik.

Gisteren belde hij terwijl ik iets leuks aan het doen was. Dus ik dacht er is iets, teruggebeld maar toen kon hij dat niet bespreken want kind zat bij hem in de auto. Hij zou me later appen. Doet ie dan dus natuurlijk niet, en zit ik er weer op te wachten. Uiteindelijk 's ochtends maar gevraagd wat er nu was, en dan pas komt ie met het verhaal.

En nu ook weer, had hij van zijn kant blijkbaar miscommunicatie over het tijdstip. Waardoor ik me weer moet schikken en hij waarschijnlijk zijn keutel terug gaat trekken over iets waar hij al eerder in toegezegd heeft dat te gaan doen.

Zal me maar weer voorbereiden op het minst gunstige scenario. Waarom ben ik dan toch altijd zo fucking teleurgesteld?

Ik ben zo boos ook. Dat hij zijn verantwoordelijkheden semi ontloopt, het zo weet te brengen alsof dat allemaal niet zijn schuld is en allemaal aan mij ligt. Dat hij gewoon maar doet wat hij wil, dat ik straks bijna volledig alleenstaande moeder ben, dat ik dat blijkbaar ook niet pittig mag vinden (zie topic vakantie ex en co-ouderschap), dat ik straks dus opnieuw weer van alles moet inleveren van mezelf, om ten dienste te staan van kind omdat hij zo nodig moet verhuizen.

En ik houd zielsveel van kind, ik ga het met alle liefde van de wereld doen. Maar het voelt al zo alsof alles van me afgepakt is.

Ik ben zo lang niks geweest, niemand. En nu ben ik mezelf een klein beetje aan het ontdekken af en toe. Soms mag er even een luikje open. En dat moet ik straks allemaal weer inleveren. Door hem. Pakt hij dat weer van mij af. Wanneer houdt die invloed op?

Ik had dit liever meteen vanaf het begin gehad, dan was ik in ieder geval niet zo dom geweest om die vrijheid die ik rook, zo af en toe te pakken. Dan had ik mezelf ingehouden en begrensd, want ik moet het toch weer allemaal inleveren.

Wat een fucking deceptie dit allemaal.

Jahallo.
Je hoopt dat hij zijn verantwoordelijkheid neemt omdat dat is wat je van een vader en van een normaal mens mag verwachten. Dat is hij niet, en dat weet je ook wel, maar die hoop is hardnekkig (ook voor je dochter denk ik). Het is niet écht voorstelbaar dat hij zo egoïstisch naar jou en zijn dochter is, dus ik vind het ook niet zo gek dat je dat moeilijk vindt om je permanent te realiseren en je verwachting op aan te passen, want jij zit gewoon totaal niet zo in elkaar.
En op de korte termijn wint hij misschien, en kan hij je dwars zitten en je vrijheid inperken. Maar van binnen ben jij nu al zoveel vrijer dan je twee jaar geleden was. Dat je voor jezelf en je dochter hebt gekozen, dat je soms kan voelen dat je wél wat waard bent en wél veel heb moeten doorstaan, dan je van jezelf bent en niet van hem... dat is er. Dat kan hij niet van je afnemen (al begrijp ik dat het ontzettend frustrerend is dat hij nog steeds kan doen wat hij wil). Kijk eens terug naar alle moeilijke stappen die je zelf hebt genomen, tegen alle kansberekeningen in ben je weggegaan, heb je hulp gezocht, ben je aan het helen. Hij kan op zijn kop gaan staan, maar die autonomie heb je. Die luikjes gaan niet voor altijd weer dicht nu, er is nog zoveel meer van jou dat mag gaan bloeien.

En dat topic heb ik even bekeken (ik zit werk te ontwijken haha, avo schop mij anders even en dan schop ik jou terug). Laat die paar mensen kletsen hoor, zoals je zelf al schrijft is het echt niet raar of slecht om het als alleenstaande ouder soms zwaar te vinden. Daarbij tors jij echt nog flink wat trauma met je mee, dat maakt het zo veel zwaarder. En al had je dat niet en vind je het 'gewoon' zwaar alleen: dat kan. Mensen zijn sociale dieren; in je eentje voor kinderen zorgen is historisch en evolutionair gezien een vrij unieke situatie.

Tyche: Ja, dat is het precies. Ik heb het gevoel dat ik nu al 3-0 achtersta bij die hapto, omdat ik echt een veel minder interessant leven heb en veel minder leuk ben.

En Lucy: ik ben bang dat ik er geen focus voor heb, letterlijk. Ik word door de week zó opgeslokt door werk, ookal werk ik momenteel maar 3 dagen, dat ik vrees dat dit als een 'moetje' gaat voelen. En dat ik door het gebrek aan aandacht er niet veel aan ga hebben. Hoewel ik op de twee dagen dat ik niet werk natuurlijk tijd genoeg heb om daar heen te gaan. Plus dat ik nu ook veel tijd kwijt ben met piekeren over mezelf, dus des te fijner als ik daarmee aan de slag kan ipv te blijven nadenken.

Maar jullie kunnen trots op me zijn, want ik heb de hippe hapto een uur geleden gemaild met de vraag of ik een kennismakingsgesprek kan plannen om te bespreken of haptotherapie mij zou kunnen helpen bij de dingen waar ik al jaren tegenaan loop. Ik heb de belangrijkste benoemd en ook gezegd dat ik het heel eng vind. Nu reactie afwachten.

Avo: bedankt voor het benoemen dat het niks permanents is en dat ik na een aantal sessies altijd kan en mag beslissen dat het niks is of dat er geen klik is. Ik zie het in eerste instantie altijd vrij zwart-wit merk ik en ben op voorhand al op zoek naar perfectie. Fijn dat je het voor mij een beetje hebt gerelativeerd!

@Diva goed bezig en bedenk het is kennismakingsgesprek je mag het ook niks vinden.

@jahallo ik ben het eens met tyche je bent al zover gekomen. Ik ken een relatie zoals jouw bij mij in de buurt alleen al een paar jaar verder en ik weet dat er bij haar nu juist meer vrijheid is gekomen omdat hij aan het andere kant van het land zit. ( het blijft zwaar en oneerlijk na het kind) maar ze hoeft nu niet meer te overleggen dat kind bij Piet je of klaasje blijft slapen of dat hij deze dag wilt overnemen omdat zij een afspraak heeft. ( en dan eerst ja zeggen en dan op het laatst afzeggen en haar met de zooi laten zitten ) hij is er niet dus zij regelt een oppas. Zij heeft nu 3 betrouwbaar meiden waarze op terug kan vallen als oppas. Hopelijk kan jij dadelijk ook zo iets voor je eigen regelen zo dat je tijd voor je eigen kan maken.

@oll nog Dankje wel voor je berichtje gister heb er flink om gejankt want zo waar.

Wat goed van je Diva!

En Jahallo: ik snap het rnorme dilemma: goed voor kind, maar enorm stressvol voor jou. Het is zo logisch dat je er van ondersteboven bent, zeker met alles wat er speelt.

Ik heb je topic ook gezien. En de reacties :wat zielig dat het kind 2 ouders heeft die liever niet hebben dat ze bij hen is". Ik hoop dat je dat van je af kan laten glijden. Uit het topic blijkt natuurlijk niet wat je hebt meegemaakt met ex. En dat dit niet een simpel verzoek is, waarbij je eenmalig 3 weken kind hebt. Maar dat hij stelselmatig jouw grenzen uittest. Een beroep doet op je schuldgevoel en zichzelf in een positie wurmt waar hij het slachtoffer en de vermoorde onschuld kan spelen.

Jij hebt tijd voor jezelf nodig. En niet omdat je kind niet wilt zien, maar omdat je moet helen. En die tijd ertussen heb je nodig zodat als kind er is, je al je liefde en aandacht hebt om er voor kind te zorgen.

Laat niemand hier op viva je iets aanpraten. Een nee is geen nee tegen kind. Het is een nee tegen ex zijn manipulatie en een ja tegen je eigen grens.

Ik heb gisteren de bruiloft gehad van mijn broer. En naast dat het best okee ging (er was een plekje gecreëerd en een matras neergelegd waar ik echt even bij kon komen en rust kon pakken) heb ik vandaag het gevoel door een vrachtwagen overreden te zijn. Maar ik heb het maar wel mooi gedaan! En het was heel fijn om sommige familieleden te zien.

Wat ik moeilijk vond, is dat mijn broer tot 3x toe in een speech mijn moeder bedankte en vertelde dat ze er altijd voor hem was, dat ze hem op heeft gevoed met oog voor wat hij nodig had en dat het zo liefdevol was. En een speech van mijn moeder, waarin mijn broer werd opgehemeld als de perfecte zoon.

Het deed mij twijfelen of het toch allemaal mijn schuld je, of ik het allemaal verzonnen heb. Alsof we zulke verschillende ervaringen hebben.

Gelukkig daarna nog een tijd met schoonzus zitten praten op een bankje een beetje van het feest af. Waarbij ze een aantal gebeurtenissen liet vallen van toen ze net in de familie was (ze is al sinds 1995 mijn schoonzus). Over dat zij ook niets wil delen met mijn moeder, want alles wordt tegen he gebruikt. Over het nooit tevreden zijn en de belachelijkheid van dingen. Dat was wel even goed.

Mijn schoonzus vertelde ook hie boos ze was toen ze verzocht werden met moederdag niet te komen omdat ik kwam, omdat mijn moeder aangaf "een betere band te willen". De enorme manipulatie, naar haar hand willen zetten zonder mij ruimte te bieden dat op mijn tempo en in een groep te mogen doen. Het is erg fijn dat ze me ziet.

En ondertussen verslag gekregen van therapeut over de intake en voorstel voor behandeling. Het verslag begint met "het betreft een intelligente vrouw".

Ik denk dat ze mij nog moet leren kennen

(Op de een of andere manier blijft die zin triggeren. Ik was de dombo thuis die is blijven zitten en de universiteit niet heeft afgemaakt ..).

(Er wordt in het verslag nu gesproken over vermijdend ipv afhankelijk trouwens..)

Jahallo: eens met hoe Lucy het verwoordt.
Laat je inderdaad niks aanpraten hier op het forum door mensen die niet het hele verhaal kennen.

Lucy: wat fijn dat jouw schoonzus alles zo goed doorziet en daardoor ook joú ziet. Lijkt me heel fijn en ook een stukje erkenning dat het niet aan jou ligt. Ook zo lief dat er rekening met je is gehouden op de bruiloft met dat eigen plekje. Heb je een goede band met je broer?

Vermijdend is wel iets anders dan *gewist* toch? Raar dat ze het in het rapport zo noemen, maar het tegen jou anders verwoord hebben.

En universiteit wel of niet afgemaakt hebben zegt m.i. niks over intelligentie. Ik vind intelligentie gekoppeld aan leerniveau sowieso onzin. Er zijn ook verschillende soorten intelligentie: IQ, EQ, straatwijs, levenswijs en vast nog meer. En jou dom noemen was vroeger waarschijnlijk een manier om je klein en onder de duim te houden. En in mijn optiek ook niet waar, want uit de manier waarop je hier schrijft en op anderen reageert spreekt echt de nodige levenswijsheid, emotionele intelligentie en als je überhaupt aan de universiteit begonnen bent, zit het met je IQ ook wel snor. Dus ik denk dat de nieuwe psych het zomaar bij het rechte eind kan hebben.