Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 5

Lucy, ik ben aan het promoveren (bij huidige werk), als dat afloopt is er geen vanzelfsprekend vervolg binnen dezelfde organisatie. Dus dan worden die uren waarschijnlijk ingevuld met losse taken en kleine projectjes. De invulling daarvan is vrij onduidelijk ondanks dat ik dat al wel heb besproken, ook omdat er nu gigantische bezuinigingen door de hele sector moeten worden opgevangen wat de onzekerheid overal verhoogt. De vacature is voor een postdoc-positie, op zich een logische vervolgstap na promoveren. Dat kan mijn huidige werkgever niet bieden.

Goede samenvatting Olle. Dank, dat geeft stof om op te kauwen.
Ik wil me niet laten leiden door angst/onzekerheid maar ook niet mezelf overvragen want dat is een valkuil. Dus het helpt dat jullie wat objectiever meekijken.

Olle, even tussendoor: ik vind het zo mooi om even een kijkje te mogen nemen in jouw 'werkhoofd'. De meesten van ons schrijven hier mee vanuit een zekere (soms hoge) geestelijke nood. Zo mooi om te zien dat we natuurlijk ook allemaal onze sterke kanten hebben.

Tyche, ik kan niet echt vertellen wat er allemaal speelt zonder grote kans op herkenbaarheid, aangezien de situaties bij elkaar nogal een specifieke optelsom vormen.

Laat ik het zo zeggen: zowel op het werk als in mijn gezin ontploffen er elke dag weer voetzoekers. Ik krijg niet de kans om op adem te komen, voel me schuldig en verdrietig over alles en voel mezelf wegzakken in een groot zwart gat.

Gisteren wel yin yoga gedaan om mijn systeem te kalmeren en vandaag iets verteld in therapie. Zo probeer ik vanaf nu elke dag iets te doen wat goed voor me is, al is het maar 1 ding.

Goedzo Griebus. Zelfzorg begint met kleine stappen.
Weten ze op therapie in welk vaarwater je nu zit?
Zijn er dingen die je in therapie geleerd hebt, die je nu toe zou kunnen passen?
Ik lees dat je het gevoel hebt knel te zitten, en daar naast de pijn ook stress van hebt omdat therapie op zijn einde loopt, klopt dat?
Dat lijkt me ontzettend zwaar! Is er enige nazorg nog?
En bommetjes thuis... Pffff...
Alsof je werk en therapie al niet genoeg zijn!


Tyche, van wat ik je afgelopen tijd heb mogen leren kennen denk ik dat meer prestatiedruk, meer over grenzen heen, nog meer verwachtingen voor jou pittig zal zijn.
Tegelijkertijd heb je nu je psycholoog nog, en is dit ook de kans om je daar opnieuw te profileren als Tyche-die-nee-zegt-en-dat-ook-meent-en-niet-gevoelig-is-voor-de-druk-uit-het-wereldje.
Op je huidige plek hebben ze natuurlijk al een beeld van je, soms is het op een nieuwe plek ook makkelijker om te startten met nieuw gedrag.

Puur praktisch gezien:
Inzetten op twee kansen?
Solliciteren, en bij elke stap goed navoelen of dit m is, en tegelijkertijd ben je nog bij je huidige baan en kan daar dus blijven hangen als het toch niet goed voelt.

Ik denk ook, gezien je aangeeft geen geld stress te hebben als je tijdelijk tussen banen in zou komen, dat de nieuwe baan proberen, maar alleen als er een opzegtermijn is die voor jou oke is, zodat je ook gewoon kan stoppen als het toch teveel van je blijkt te vragen.
Als: het is geen voor altijd keuze, je kan proberen, proeven of het wat is, en zo niet, vanuit daar verder zoeken of opzeggen.

Dus mijn voorstel zou zijn:
Inzetten op twee kansen.
Bij solliciteren elke stap goed navoelen, en zorgen dat je op kan zeggen indien gewenst.

Dan uiteindelijk:
-nee, dit voelt niet goed. Ik blijf waar ik ben en kijk verder
-ja, dit wil ik wel proberen.
Met in je achterhoofd dat
-je 'ja' niet voor altijd hoeft te zijn.
-je bij een nieuwe baan meteen nieuw gedrag kan laten zien qua grenzen stellen
-je ondertussen nog gewoon verder kan kijken naar wat er voorbij komt aan vacatures.


Kan je hier iets mee?


Maisnon, je bent een lieverd.
De gewiste tekst was walgelijk, dus mooi dat je m gemist hebt.


Friet, klopt het dat de rechter geen verlening wil geven en er nu dus binnen een maand een uitspraak is?
Ik kan me indenken dat dat heel veel spanning oproept, naast dat het een klote tijd is voor je.
Klopt het dat je wel met je netwerk al een actieplan hebt, begrijp ik dat goed?
Dagen van een 4 naar 2,5 zijn zwaar en naar en verdrietig. Hoe kom je die door?
Was dat vorige keren ook zo pittig, of is het nu extra door die rechtzaak en doordat je steeds zo met Kreng geconfronteerd wordt?



Libe, ik vind het zo knap, wat jij beschrijft.
Mild zijn naar jezelf, goede zelfzorg, accepteren en doorleven van gevoel.
Ik vind dat enorm ingewikkeld.
Gevoel roept van alles op, waar mijn hoofd zich op een hoop vlakke nu tegenaan gaat bemoeien.
Misschien is dat ook nog een soort paniekreactie.
Gisteravond lukte het soort van voor het eerst om het wat rustiger te voelen en erbij te blijven maar toch anders, als je snapt wat ik bedoel.
De vragen, die juist over het gevoel gingen, versimpelde het eigenlijk. Terug naar het gevoel, en waar het om ging, in plaats van alles kapot te denken of krom te beredeneren.
Ik heb een hoop te leren qua zelfzorg, mildheid etc. Voorlopig roept dat heel veel weerstand en zelfs wat walging op bij me.
In die zin: ik vind het fantastisch als ik lees hoe jij het aanpakt. Knap en hoera en trots op je.
Het idee goed voor mezelf te zorgen, aardig voor mezelf te zijn, daar trekt mijn maag abrupt van samen. Ik kan er geen gevoel bij benoemen behalve algemene afkeer, weerstand, bijna boosheid denk ik?
'doe effe snel normaal' komt misschien nog het meest in de buurt.
Ik begin te begrijpen dat ik een spoedcursus: vrienden worden met jezelf en je lijf moet gaan doen.
En dan zijn we er ook meteen: ik wil geen vrienden worden met mezelf, ik vind mezelf niet leuk, of de moeite waard om vrienden mee te worden. En mijn lijf is een walgelijk iets wat ik liever niet mee zou slepen.

Genoeg te doen dus nog...

Ik vind het interessant je te lezen Avo, want het laat mij beseffen hoeveel er bij mij veranderd is gedurende de emdr. Ik kon ook niet mild zijn voor mezelf, alleen maar hard. Niet zo aanstellen! Doe gewoon iets! Meer en harder! Werk harder, doe meer! En nu kan ik dat zoveel beter, mild zijn. Ook omdat ik er niet meer allemaal wat van hoef te vinden, van wat ik voel. Het gevoel is er. Soms snap ik best waarom, soms helemaal niet. Ik probeer dat dan te accepteren. Ik heb zelf inmiddels ook meer vertrouwen, dat zo'n gevoel ook als ik er niks van snap en er verder niks mee doe behalve het er laten zijn (en niet bevechten met ratio) niet eeuwigdurend is. Dat geeft minder paniek en doemgedachten. En ik ben mezelf along the way ook nog een beetje moeite waard gaan vinden, maar dat stukje is nog wel heel vers en nieuw. Dit klinkt nu allemaal wel heel zen, en zo is het natuurlijk niet altijd hoor, en zo is het zeker ook niet steeds geweest tijdens het traject. Het was chaotisch en naar. Maar naar het nu lijkt toch echt de moeite waard. En het mooie is, dit kun jij ook. Je bent gestart! Houd ook als je het niet meer weet vertrouwen dat je aan het andere eind vd tunnel zult komen

Wat mooi dat je dit zo kan zien Libe!
Hard gewerkt dus, en dik compliment voor jou dus!
Zo fijn dat het nu dan ook lukt!!!

Ik vind het al een ding dat ik het verschil zie bij jou, en denk 'daar moet ik dus ook nog iets meer' in plaats van 'niets voor mij, geen optie'.

GriebusDus schreef: ↑

22-05-2025 13:21

Olle, even tussendoor: ik vind het zo mooi om even een kijkje te mogen nemen in jouw 'werkhoofd'. De meesten van ons schrijven hier mee vanuit een zekere (soms hoge) geestelijke nood. Zo mooi om te zien dat we natuurlijk ook allemaal onze sterke kanten hebben.

Ik heb het liedje van Q&Q in mijn hoofd, ben te lui om te qoogelen waar al die Q’s voor staan én vind mezelf razend knap dat ik heb ontdekt dat Q2 mist..

Quarles en Quant toch? Ofzo? Naar de achternamen van de jongens?

Jeetje, jeugdsentiment! (En nu heb ik dus ook de begintune in mijn hoofd!)

Libelle, wat bijzonder dat je zo ver bent gekomen in liefhebben en mild zijn! En nog veel meer dan dat: dat je gevoel kan toelaten en er volledig kan laten zijn. Misschien begint het daar wel mee? Zonder oordeel voelen?

Ik ben daarin verder dan 3 jaar geleden denk ik. Maar dat stuk vind ik heel vaak nog zo moeilijk. Vooral omdat er (onverklaarbaar) nog zoveel angst zit, dat constant de boventoon voert.

Griebus: zwaar weer nu dus, op alle gebieden... is het handig dat je therapie nu ook nog gaat afsluiten? Of wil je therapeut dat? Houd je je hoofd nog een beetje boven water? Kunnen we ergens in mee denken?

Feow, boks! Dat niveau zit ik ook.
Alleen had ik dan weer niet door dat q2 miste en bedacht dat het qwartalen waren ofzo?
Soort van rapportperiodes voor bedrijven?

Avo, ik bewaak die grens nu ook al hoor. Ik ben bijvoorbeeld niet iemand die in vrije tijd vakliteratuur of zoiets gaat lezen, ben heel selectief als het gaat om meedoen bij conferenties enzo, en ik probeer me echt te houden aan mijn uren. Echt, in vergelijking met de meeste academici ben ik koningin nee zeggen en werk-privébalans.
En dus hoor ik niet in die wereld thuis.

En de Q's zijn kwartalen ja.

O je bedoelt die Q's

Die staan voor kwartalen (quarter).

Griebus, dat klinkt zwaar. Zijn die schuldgevoelens terecht, of een terugval in een modus (wat totaal begrijpelijk is onder hoge druk)? Ik vroeg me net als Lucy af of het goed en nodig is dat therapie bijna stopt? Zeker als er om je heen veel gebeurt is het fijn zo'n plek/tijd te hebben waar het om jou gaat.

Ah, dan heb ik dat verkeerd opgeslagen.
Gaat dat bij de vacature een groter probleem worden dan nu? Of is het meer dat het je bij je
droombaan minder opgedrongen zal worden?

Blijkbaar pas je prima in jouw werkveld, is voor de rest misschien ook best een mooi voorleven.
Ik kan me zomaar indenken dat er een aantal best jaloers zijn op jouw instelling en voor elkaar gebokste werk/prive balans.
(Tenminste, als ik hoor hoevaak mensen verlekkerd zuchten 'Oh, dat zou ik ook wel willen, dat heb je goed voor elkaar' als ze horen hoe veelweinig ik werk)

Maar ik denk wel dat ik snap wat je bedoeld, de uitzondering zijn is niet prettig, en je zou je bijna lui of werkschuw voelen. Doordat anderen een andere keuze maken.

Sta je trouwens open voor meer uren werken?

Tyche, heb je enig idee hoelang de emdr nog gaat duren? En per wanneer de eventuele nieuwe functie zou zijn? Misschien kun je daar nog iets mee qua afweging.

Anders misschien toch solliciteren en afwachten hoe e.e.a. gaat en voelt? Je kunt altijd nog zeggen dat je het toch niet doet.

Het lijkt me ook wel belangrijk dat je weet/voelt of je eigenlijk wel verder wilt in de onderzoekswereld. Kun je na jouw promoveren ook bij een bedrijf terecht? Zou dat een optie voor je zijn?

Als het kan, ff landen hier. Net terug van iets.

Zoals jullie weten ben ik met intergratie van mijn flinters bezig. Er floept af en toe nog wat uit in coproductie, maar veelal is de lading er af. Nu was er vanavond iets waar ik bij was, en vooraf had mijn intuïtie er al iets over aangegeven. Dat ik daar bij moest zijn. Ivm herkenbaarheid houd ik het ff vaag.
Ik vond het spannend, maar al met al ging het goed.

Maar zo raar om allerlei verschillende mensen bij elkaar te zien, veelal vreemden, maar ook tal van mensen die ik recent heb leren kennen of juist (her)ken van lang geleden. En ipv bang en oordelend, in een flinter of coproductie schieten, was ik dat niet. Het was wel sprankelend, maar niet hyper. Gewoon wel ok ofzo.

Mijn hoofd implodeert een beetje. Soort nieuwe hersenervaring.
Opeens komt alles wat ik ben/doe/vind bij elkaar. Wat ik al die tijd hier (vaak met veel hangen en wurgen want naderhand bekaf van de cptss intrusies) wél gedaan heb. Ik heb het idee jaren aan de kant te hebben gestaan, enkel te hebben geprofiteerd van vadertje staat en het zieke psychiatrisch patientje uitgehangen te hebben.

Maar ik zag dat ik hier al decennia betrokken, creatief, opmerkzaam, spontaan, zorgzaam, vriendelijk, eigenwijs me tegen zaken aan bemoeiend, meedoe. En ja, vergeleken met anderen doe ik weinig in een week. Ben ik financieel niet nuttig. Moet ik na zoiets als vandaag dagen bijkomen.

De voor mij indrukwekkende ervaring dat al die veelheid van dingen nu in 1 ruimte bijeen was zonder weg te duiken, zonder mezelf weg te maken, zonder te compertimentaliseren... het was een rare fijne ervaring. Ik heb ook nieuwe mensen leren kennen en het over van alles en nog wat gehad.

Maar waarom ik vooral even land hier bij jullie, is omdat het was of al dat wat ik ben en doe, even bij elkaar kwam. Al dat sprankelende zijn en meedoen. Integratie. Of zoiets. Ieks. Wow. Ieks.

@advo nog op jouw vraag terug te komen.
Nee de rechter heeft 6 weken uitstel gegeven. Maar deze rechter is vooral van dat alle partijen moeten er bij zijn en daar heb ik nu toestemming voor om dat niet te zijn. Je wilt zoon beslissing niet zelf maken omdat het de zaak dan kan schade.

Wow Hanke...
Ik hoop zo ontzettend dat je dit gevoel vast kan houden! Dat je nog een tijdje kan nagenieten van deze ervaring. Misschien trots kan zijn.
Je harde werken begint zich enorm uit te betalen. Dat is je zo gegund!

Friet, Ah zo. Fijn dat je er niet bij hoeft te zijn dan. Kut dat het nog steeds zo lang duurt.



Gister was ik best een beetje trots. Had het bijna gepost.
Gewerkt, gehuishoud, gesport.
Had ik weinig vertrouwen in, maar het ging goed. Beetje doorduwen, prima resultaat. Jeah.

Vannacht duizelig, zwevend lijf, misselijk.
Vanochtend duizelig, zo zwaar en moe, misselijk.
In overleg met man afgezegd.
Godver.
Dag eigenwaarde

Je bent ook wel een heel klein beetje eigenwijs hè, Avo?

Iedereen hier die emdr heeft gehad, zegt dat het hartstikke zwaar is, dat je daar nog dagenlang de effecten van merkt en dat je daar in je dagindeling echt rekening mee moet houden.

Maar jij mag dat niet, hoeft dat niet, verdient dat niet. En dus is het er niet, tot het toch komt. En dan word je boos op jezelf.

Ik hoop dat je straks inziet dat dat echt misplaatst is. Je hebt een olifant verzet. Dat kost onnoemelijk veel inspanning.

In antwoord op jullie vragen: mijn therapie loopt over drie weken af. Het is een groep met een strakke structuur, de schematherapie doorloop je in drie fases en ik zit in de derde fase.

Ik heb naar aanleiding van jullie reacties wel besloten dat ik aan de therapeuten vraag of ik bij deze organisatie of elders een natraject kan volgen. Het is inderdaad loeizwaar momenteel en misschien hoef ik dit nog niet helemaal alleen te kunnen.

Heel veel dank daarvoor. Jullie helpen mij mezelf serieus te nemen waar ik dat zelf soms toch nog lastig kan.

Hanke, wauw. Wat een aardverschuiving. Mooi

GriebusDus heeft gelijk hoor Avo, je bent eigenwijs

Je hebt juist voor jezelf en je herstel gekozen door je ziek te melden. Well done! Hallo eigenwaarde. Je lijf gaf aan dat het er niet in zit vandaag.

Zoals ik eerder schreef komt meestal de grootste klap voor mij ook niet de dag na emdr, maar de dag daarna. Duizelig, misselijk, emotioneel, somber, héél somber, huilen, stress, boosheid, verdriet, hoofdpijn, zwaar, verlammend moe...

Ja die dag had ik al gehad Libe.
En toen had ik geen fuck gedaan en pleeg afgezegd.
Ik doe mijn best om te luisteren, echt.

Griebus, wat goed dat je aan gaat kaarten dat je behoefte hebt aan een na traject! Trots op je.

Dus Avo (ook ik herken de naeffecten van emdr) misschien is het nu niet de tijd om in oordelen conclusies te trekken over jezelf.

Trust the processs.

Lees net bovenstaande post, ik plan ook emoties in. Die willen niet altijd mee met mijn schema. Suf joh, dat ik me dan voel. Overgave is het dan het enige wat me rest, overgave aan het proces. Yikes. Maar ik doe het wel.