Verdriet na miskraam

Ik heb in de zomer een (tweede) miskraam gehad. Vrij snel heb ik de schouders er weer onder gezet en ben ik doorgegaan. (Zoals ik altijd doe als gevoelens te moeilijk worden).

Maar de laatste weken hakt het er continu in. 2 collega’s zijn zwanger (ik zat precies tussen hen in) en hun prachtige dikke buiken confronteren me elke werkdag. Ik voel me (letterlijk) leeg en vul dat op met te veel eten. Waardoor een volgende gezonde zwangerschap verder weg lijkt dan ooit. Mijn leeftijd helpt ook niet mee (40).

Ik voel me heel eenzaam in mijn verdriet. Bij mijn man kan ik wel terecht, maar ik merk dat het voor hem totaal anders is. Daarom huil ik vaak alleen, maar het vliegt me steeds vaker aan.

Toevoeging: we hebben al een dochtertje van 2,5. Mensen zeggen: ‘Focus je op het kind dat er wél is.’ Dat probeer ik ook, en dóe ik ook, ben stapelgek op haar, maar toch vreet het.

Ik wil hier gewoon even van me af schrijven en misschien ervaringen lezen.

Bedankt voor het lezen alvast.

Ik heb nu vakantie en deze eerste twee dagen is mijn dochter naar de opvang en mijn man werken. Ik huil veel, lees veel over zwangerschapsverlies en denk veel na over de toekomst. Hoe die er ook uit gaat zien.

Ik kom voor mijn gevoel eindelijk aan mijn rouwproces toe, en hoewel dat niet per se was hoe ik mijn kerstvakantie voor me zag, is het toch ook fijn.

Wat verdrietig April. Ik ben blij voor je dat je daarna nog 2 gezonde kindjes hebt gekregen.

Toen mijn vriendin bevallen was van haar tweede kindje, gaf ze ook aan dat ze zich toen pas veel completer voelde en dat het verdriet om haar eerdere twee miskramen en de moeilijke weg om zwanger te raken toen wegebde.

Ik durf niet te zeggen of hier nog een tweede kindje komt. De kans op een zwangerschap, en dan óók nog een gezonde, wordt dankzij mijn leeftijd natuurlijk steeds kleiner.

Het verdriet dat ik heb doorgemaakt in de kerstvakantie, heeft wel meer ruimte in mijn hoofd gebracht. Ook ruimte om nu vaker stil te staan bij de mogelijkheid dat het bij 1 kindje blijft. Ik ben nog niet zo ver dat ik dat volledig kan accepteren, maar het voelt ergens ook wel goed om die gedachten/dat toekomstbeeld toe te laten. Het haalt het scherpe en bijna obsessieve randje er een beetje af.

Een update: op dit moment ben ik weer zwanger, 6+5 week. Helaas heeft de verloskundige vandaag bij een echo gezegd dat ik rekening moet houden met dat het weer misgaat.
De echo gaf nogal een a-typisch beeld waaruit wel duidelijk werd dat het in aanleg een tweeling was, maar het is niet duidelijk of de groei goed gaat. (Afgelopen maandag 1 traag kloppend hartje gezien, maar vandaag was dat onduidelijk). Maandag weer terug.

Helaas is ook deze zwangerschap niet goed geëindigd. Vanmorgen hebben we op de echo gezien dat het hartje niet meer klopt. Het is sinds de laatste echo 10 dagen geleden ook niet meer echt gegroeid, dus waarschijnlijk is het vlak daarna gestopt. Nu afwachten of mijn lichaam de miskraam zelf op gang brengt.

Hoi Worteltaart,

Bedankt voor je berichtje. De miskraam is donderdag op gang gekomen, met 's avonds wel echt een 'hoogtepunt', maar ik verlies nog steeds veel bloed en heb nog steeds veel buikpijn. Morgen staat er een afspraak bij de gynaecoloog.

Wat verdrietig om jouw verhaal te lezen. Het hakt er inderdaad echt in hè. Of je nu al 1, 2, 8 of 0 kinderen hebt... Je 'moet' dan dankbaar zijn voor wat je al hebt en dat ben ik ook zeker. Met elke miskraam werd ik zelfs nóg dankbaarder voor onze dochter. Maar ik ben ook verdrietig om wat er niet is of komt.