Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 5
zaterdag 10 mei 2025 om 21:03
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en empathisch besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom geldt hier de regel: 'NIET QUOOTEN' zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en empathisch besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom geldt hier de regel: 'NIET QUOOTEN' zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
zondag 20 juli 2025 om 21:34
Avo: Ja, eerste stap is mijn lichaam opmerken. Voelen dat ik op de bank zit. Voelen dat mijn voeten de grond raken als ik sta. Ook opmerken dat ik bij spanning blijkbaar vaak van houding verander én meteen stop met voelen. En leren dat ik het gaan voelen mag leren en niet in één keer moet kunnen. 
Ze zegt eerlijk dat ze me niet van de angst af kan helpen, maar dat ik wel kan leren om korter angstig te zijn in plaats van dat die maar in m'n lichaam blijft rondzingen. Ze zegt dat een emotie normaliter maar maximaal 90 seconden duurt, maar dat angst bij mij door al het onderdrukken van emoties nooit echt weg is.
Lucy: Ja, dat zegt ze ook: dat ik van angst (=freeze) kan proberen om in een andere emotie te komen om er uiting aan te geven waarna die minder wordt. Bijvoorbeeld frustratie/irritatie/boosheid/verdriet. Vooralsnog is het me nog niet gelukt.
Selune: fijn, vakantie! Probeer inderdaad alles maar los te laten nu. Hoe gaat het verder met je?
Hier nu ook drie weken geen afspraak omdat hapto zelf ook vakantie heeft. Op zich prima, omdat onze vakantie in precies dezelfde weken valt en omdat ik ook niet teveel afspraken in één maand wil ivm de kosten. En ik moet ook genoeg oefentijd hebben tussendoor.
Ze zegt eerlijk dat ze me niet van de angst af kan helpen, maar dat ik wel kan leren om korter angstig te zijn in plaats van dat die maar in m'n lichaam blijft rondzingen. Ze zegt dat een emotie normaliter maar maximaal 90 seconden duurt, maar dat angst bij mij door al het onderdrukken van emoties nooit echt weg is.
Lucy: Ja, dat zegt ze ook: dat ik van angst (=freeze) kan proberen om in een andere emotie te komen om er uiting aan te geven waarna die minder wordt. Bijvoorbeeld frustratie/irritatie/boosheid/verdriet. Vooralsnog is het me nog niet gelukt.
Selune: fijn, vakantie! Probeer inderdaad alles maar los te laten nu. Hoe gaat het verder met je?
Hier nu ook drie weken geen afspraak omdat hapto zelf ook vakantie heeft. Op zich prima, omdat onze vakantie in precies dezelfde weken valt en omdat ik ook niet teveel afspraken in één maand wil ivm de kosten. En ik moet ook genoeg oefentijd hebben tussendoor.
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
zondag 20 juli 2025 om 21:47
Avo, ik vind het deels fijn om te lezen dat je de motivatie hebt gevonden, maar wil toch nog even aanstippen dat we zeker niet bedoelden dat je geen fouten mag maken. Of laat ik voor mezelf spreken: ik heb het nooit zo bedoeld, en echt enorm sorry als dat wel zo is overgekomen.
Fouten maken mag namelijk gewoon, zolang je er later maar op terug kunt komen. Want wat je óók voorleeft aan je kinderen, is dat je niet onfeilbaar hoeft te zijn. Dat je mag struikelen, hulp mag vragen, verdrietig mag zijn, het niet mag weten, en het telkens weer opnieuw kunt proberen. Dat je lief voor jezelf mag zijn, met al je tekortkomingen en zwakke plekken en fantastische eigenschappen.
Fijne zomer gewenst allemaal.
Fouten maken mag namelijk gewoon, zolang je er later maar op terug kunt komen. Want wat je óók voorleeft aan je kinderen, is dat je niet onfeilbaar hoeft te zijn. Dat je mag struikelen, hulp mag vragen, verdrietig mag zijn, het niet mag weten, en het telkens weer opnieuw kunt proberen. Dat je lief voor jezelf mag zijn, met al je tekortkomingen en zwakke plekken en fantastische eigenschappen.
Fijne zomer gewenst allemaal.
zondag 20 juli 2025 om 22:25
Geen idee eigenlijk hoe het verder gaat. Het is een beetje zoals Avo ook zegt denk ik. Het moet gewoon normaal zijn, goed gaan, ik moet normaal doen vooral.
Dus dat doe ik en lukt ook meestal wel.
Vakantie. Man gaat met zoon een paar dagen weg en ik ga met dochter op vakantie ergens in de komende weken. Man en ik zijn al samen weggeweest in het voorjaar en hij heeft nu niet veel dagen meer. Zoon wilde vooral kort en dat kwam dus eigenlijk prima uit. Ook best zin in, met dochter is altijd wel heel gezellig. Tegelijk ook ingewikkeld, want dat wil ik wel echt goed doen.
Dochter praat over op zichzelf gaan, wil zelfs komende week bij een huisje gaan kijken en zoon gaat waarschijnlijk binnen een jaar heel lang naar het buitenland voor z'n opleiding. En ik weet dat ik ze niet kwijtraak, dat het erbij hoort en goed voor ze is enzo. Maar het is over een paar weken 10 jaar geleden dat ons kleine meisje geboren werd en overleed en het is net daarvoor alweer 24 jaar geleden dat m'n oudste overleed en het voelt allemaal als eenzaam en alleen blijven enzo.
Maar ik ga dus vooral door en meestal gaat dat best wel weer. Het is zomer, meestal.
Dus dat doe ik en lukt ook meestal wel.
Vakantie. Man gaat met zoon een paar dagen weg en ik ga met dochter op vakantie ergens in de komende weken. Man en ik zijn al samen weggeweest in het voorjaar en hij heeft nu niet veel dagen meer. Zoon wilde vooral kort en dat kwam dus eigenlijk prima uit. Ook best zin in, met dochter is altijd wel heel gezellig. Tegelijk ook ingewikkeld, want dat wil ik wel echt goed doen.
Dochter praat over op zichzelf gaan, wil zelfs komende week bij een huisje gaan kijken en zoon gaat waarschijnlijk binnen een jaar heel lang naar het buitenland voor z'n opleiding. En ik weet dat ik ze niet kwijtraak, dat het erbij hoort en goed voor ze is enzo. Maar het is over een paar weken 10 jaar geleden dat ons kleine meisje geboren werd en overleed en het is net daarvoor alweer 24 jaar geleden dat m'n oudste overleed en het voelt allemaal als eenzaam en alleen blijven enzo.
Maar ik ga dus vooral door en meestal gaat dat best wel weer. Het is zomer, meestal.
Forever is a hell of a long time
maandag 21 juli 2025 om 11:09
Herkenbaar, ik ga weg voordat jij weggaat, of de relatie stopt.
Altijd gedaan in relaties.
(Hopelijk deze keer niet; ben me er nu bewust van.)
De kinderen, ja.
Nodig toen ze klein waren.
Toen heel lang niet.
En nu ze terug zijn, ook niet.
Hun leven gaat gewoon door, met volwassen dingen, en ik heb geen idee wat voor rol ik nu nog heb.
Ik ben ook bezig met mezelf opnieuw uitvinden..
maar nu wél met oog voor mijn binnenwereld, mijn eigen familie die mij nodig heeft, want ze waren ZO lang ZO ALLEEN. (sorry voor het schreeuwen.)
Altijd gedaan in relaties.
(Hopelijk deze keer niet; ben me er nu bewust van.)
De kinderen, ja.
Nodig toen ze klein waren.
Toen heel lang niet.
En nu ze terug zijn, ook niet.
Hun leven gaat gewoon door, met volwassen dingen, en ik heb geen idee wat voor rol ik nu nog heb.
Ik ben ook bezig met mezelf opnieuw uitvinden..
maar nu wél met oog voor mijn binnenwereld, mijn eigen familie die mij nodig heeft, want ze waren ZO lang ZO ALLEEN. (sorry voor het schreeuwen.)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 21 juli 2025 om 13:58
Ja, en dat gun ik iedereen.
Het helpt mij enorm dat ik mezelf, mét al mijn fouten, in de basis erg oké vind.
En je gaat me niet geloven en denken dat ik gek en onwetend ben enzo, maar ik vind jou in de kern ook erg oké.
Beschadigd door een stel idioten die er heel veel baat bij hadden dat jij de schuld van hun mishandelingen bij jezelf ging leggen, maar onder die beschadigingen zie ik een waardevol mens.
Lekker pûh.
Het helpt mij enorm dat ik mezelf, mét al mijn fouten, in de basis erg oké vind.
En je gaat me niet geloven en denken dat ik gek en onwetend ben enzo, maar ik vind jou in de kern ook erg oké.
Beschadigd door een stel idioten die er heel veel baat bij hadden dat jij de schuld van hun mishandelingen bij jezelf ging leggen, maar onder die beschadigingen zie ik een waardevol mens.
Lekker pûh.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
maandag 21 juli 2025 om 14:14
Als ik voor mezelf spreek, nee dat niet, dat ik mezelf heel ok vind. Maar ik merk wel dat de hechting met de stukken van binnen inmiddels zo goed is (mede omdat bepaalde trauma's doorgewerkt zijn) dat ik oprecht de kwaliteiten en eigenaardigheden van mijn delen kan zien, en van ze kan houden. En hoewel ik zelf geen kinderen heb, ben ik wel betrokken geweest bij opvoeding van kids. Die toewijding en liefde heb ik ook naar van binnen. En een diep gevoel van verantwoordelijkheid. Eerst om alles weg te houden en 'gewoon' te doen - wat slecht werkte. En nu om samen te werken. Wat vaak heel frusterend voelt omdat ik denk dat ik meer mijn best zou moeten doen, of de klik/de connectie niet kan maken.
Dat is het bizarre van mijn dissociatie, 'de rest' voelt verder weg, ook al weet ik ergens dat ik het (ook) ben.
Ik heb deze periode de clash van van binnen naar mij. Er is boosheid dat ik te weinig toesta dat ze van mij houden. Ik Moet tot Nut zijn. Ontvangen is een Dingetje.
Wat ik wel voel is meer rust, meer kalmte in mijn hoofd. Minder paniek, minder opjagerij. En meer voelen dat ik doe wat ik kan. Vrijheid van flashbacks en intrusies. Waarnemen wat ik leuk vind en wat niet werkt. Lijfmotoriek is nog wel een remmende factor. Hoe ik daar van afkom, van dat gedoe, dat is nog een grote vraag. Maar er zijn pakken oordelen af, over dat ik daar last van heb.
En dát voelt wel ok.
Dat is het bizarre van mijn dissociatie, 'de rest' voelt verder weg, ook al weet ik ergens dat ik het (ook) ben.
Ik heb deze periode de clash van van binnen naar mij. Er is boosheid dat ik te weinig toesta dat ze van mij houden. Ik Moet tot Nut zijn. Ontvangen is een Dingetje.
Wat ik wel voel is meer rust, meer kalmte in mijn hoofd. Minder paniek, minder opjagerij. En meer voelen dat ik doe wat ik kan. Vrijheid van flashbacks en intrusies. Waarnemen wat ik leuk vind en wat niet werkt. Lijfmotoriek is nog wel een remmende factor. Hoe ik daar van afkom, van dat gedoe, dat is nog een grote vraag. Maar er zijn pakken oordelen af, over dat ik daar last van heb.
En dát voelt wel ok.
maandag 21 juli 2025 om 14:24
Ik weet niet of het de bedoeling van dit topic is om zomaar binnen te vallen en wat te droppen. Zo niet, zeer welgemeende excuses en op eerste aangeven haal ik het weg.
Zit in het proces te breken met mijn moeder, met vader al lang gebroken. Op één na hebben de kinderen het huis al verlaten en de laatste gaat binnenkort. Zowel mijn vrouw en ik zijn niet gezond, het zou me verbazen als we de 70 passeren en ik reken er op dat ik mijn vrouw al véél eerder moet begraven.
Het leven bevalt me maar matig. En ik mis kennelijk het vermogen daarover te communiceren op een manier die empathie oproept.
Mijn enige excuus: als kleuter misbruikt (geen trauma) en volstrekt falende ouders (trauma? Geen idee. Impact: zeker wel)
Zit in het proces te breken met mijn moeder, met vader al lang gebroken. Op één na hebben de kinderen het huis al verlaten en de laatste gaat binnenkort. Zowel mijn vrouw en ik zijn niet gezond, het zou me verbazen als we de 70 passeren en ik reken er op dat ik mijn vrouw al véél eerder moet begraven.
Het leven bevalt me maar matig. En ik mis kennelijk het vermogen daarover te communiceren op een manier die empathie oproept.
Mijn enige excuus: als kleuter misbruikt (geen trauma) en volstrekt falende ouders (trauma? Geen idee. Impact: zeker wel)
En zie: ik zag een vaal paard en diens ruiter heette Dood. En achter hem kwam het dodenrijk
maandag 21 juli 2025 om 15:11
Smurfin meldt zich... Beetje heftige tijd gehad met afscheid van een vriendin en een domme struikelactie van mezelf waardoor ik wat hechtingen in mijn hand heb en mijn lijf zo mee kan doen in de nieuwe Smurfenfilm. Tot zo ver mijn week vakantie 
MLP: Het is maar hoe je het noemt: "trauma" of 'last van gehad'. Waar je later last van blijft hebben, werkt niet mee in het leven. Dat hoef je geen trauma te noemen maar het blijft wel een hindernis.
Was er een specifieke aanleiding waardoor je besloot 'te gaan breken met'? Een actie vanuit die kant? Of was het een 'logisch' gevolg van een proces dat je door eigen omstandigheden nu door wil zetten?
Je schrijft dat je het moeilijk vindt om te communiceren op een manier waarop je empathie oproept. Loop je hier ook tegenaan bij mensen die je al langer/goed kennen?
Ik 'ken' je van het forum al een tijdje onder een aantal nicks. En het eerste dat in me opkomt is dat je intelligentie je soms wat in de weg zit. Je communiceert hier inderdaad vaak feitelijk en toch voel ik vaak de emoties in wat je schrijft.
Waar loop je het meest tegenaan op dit moment?
MLP: Het is maar hoe je het noemt: "trauma" of 'last van gehad'. Waar je later last van blijft hebben, werkt niet mee in het leven. Dat hoef je geen trauma te noemen maar het blijft wel een hindernis.
Was er een specifieke aanleiding waardoor je besloot 'te gaan breken met'? Een actie vanuit die kant? Of was het een 'logisch' gevolg van een proces dat je door eigen omstandigheden nu door wil zetten?
Je schrijft dat je het moeilijk vindt om te communiceren op een manier waarop je empathie oproept. Loop je hier ook tegenaan bij mensen die je al langer/goed kennen?
Ik 'ken' je van het forum al een tijdje onder een aantal nicks. En het eerste dat in me opkomt is dat je intelligentie je soms wat in de weg zit. Je communiceert hier inderdaad vaak feitelijk en toch voel ik vaak de emoties in wat je schrijft.
Waar loop je het meest tegenaan op dit moment?
maandag 21 juli 2025 om 15:14
@frietje
Ik weet niet of ik zoveel trauma’s heb. Wel dat het aftellen voor mij definitief heeft ingezet en dat ik niet helemaal weet wat ik daarmee wil.
Het gekke is dat ik buitengewoon goed tegen alleen zijn kan, maar van mensen om me heen (buiten werk) vooral eenzaam wordt.
Ik weet niet of ik zoveel trauma’s heb. Wel dat het aftellen voor mij definitief heeft ingezet en dat ik niet helemaal weet wat ik daarmee wil.
Het gekke is dat ik buitengewoon goed tegen alleen zijn kan, maar van mensen om me heen (buiten werk) vooral eenzaam wordt.
En zie: ik zag een vaal paard en diens ruiter heette Dood. En achter hem kwam het dodenrijk
maandag 21 juli 2025 om 15:20
@Smurfin: sterkte met blauwe situatie:)
Mijn moeder was al jaren niet veel, maar de druppel was een poging van haar mij de les te lezen die heel verkeerd viel. De breuk is nog niet definitief, maar wat er overblijft is op zijn best puur voor haar. Ik heb al heel lang niets aan dat contact.
En wat ik nu zoek weet ik ook niet zo goed. Daarom sprak dit topic me aan, de mogelijkheid alles weer weg te halen.
Dat van die intelligentie klopt, ik scoor nogal off the charts, maar buiten dat het mijn werk helpt, vraag ik me vaker af of het me niet vooral in de weg zit. Ik weet donders goed hoeveel weerstand ik oproep, zeker op dit forum. Terwijl ik in het echt volgens mij helemaal zo rot niet ben
Mijn moeder was al jaren niet veel, maar de druppel was een poging van haar mij de les te lezen die heel verkeerd viel. De breuk is nog niet definitief, maar wat er overblijft is op zijn best puur voor haar. Ik heb al heel lang niets aan dat contact.
En wat ik nu zoek weet ik ook niet zo goed. Daarom sprak dit topic me aan, de mogelijkheid alles weer weg te halen.
Dat van die intelligentie klopt, ik scoor nogal off the charts, maar buiten dat het mijn werk helpt, vraag ik me vaker af of het me niet vooral in de weg zit. Ik weet donders goed hoeveel weerstand ik oproep, zeker op dit forum. Terwijl ik in het echt volgens mij helemaal zo rot niet ben
En zie: ik zag een vaal paard en diens ruiter heette Dood. En achter hem kwam het dodenrijk
maandag 21 juli 2025 om 15:41
Falende ouders
Misbruik ( ook al is het geen trauma meer het blijft sporen nadragen)
Het besef dat je vrouw gaat verliezen.
In een groep je alleen voelen.
( en als ik je andere bericht lees over je intelligentie denk ik dat dit al vanaf kinds af aan )
Het is best een bordje vol.
Heb je wel fijn contact met je eigen kinderen ?
En wat zou jij in herfst van je leven nog willen ?
Misbruik ( ook al is het geen trauma meer het blijft sporen nadragen)
Het besef dat je vrouw gaat verliezen.
In een groep je alleen voelen.
( en als ik je andere bericht lees over je intelligentie denk ik dat dit al vanaf kinds af aan )
Het is best een bordje vol.
Heb je wel fijn contact met je eigen kinderen ?
En wat zou jij in herfst van je leven nog willen ?
maandag 21 juli 2025 om 15:51
Ik vind je op het forum ook niet rot MLP, heb ik ook nooit gevonden. Wel zie ik de struggle waar je het over hebt. Ik kan het mis hebben, maar ik voel groei bij jou: Je reflecteert meer dan jaren geleden, gooit je kont niet snel meer tegen de krib (om in paardentermen te blijven 
) als je op iets 'aangesproken' wordt maar duidt dan en doet soms een stapje terug.
Ingrijpend nieuws krijgen waar je zelf nul invloed op hebt, doet wat met elk mens. Zeker als het over eindigheid gaat. Dan moet je uit gaan vlooien hoe je dat in je leven inpast. Of je je leven erop aan wil/moet/gaat passen en wat dat voor jouw innerlijkheid betekent. En ook wat dat voor jouw relaties betekent.
En dat is niet te beredeneren, statistisch aan te tonen of met een wiskundige formule te berekenen... Dat is een andere tak van sport die - denk ik - wat verder van je af staat/stond. En waar je nu 'afhankelijk' van bent.
En als ik er helemaal naast zit, schrijf het want ik ben een beetje af aan het tasten waar je wat mee zou kunnen.
Er zijn hier een aantal 'ervaringsdeskundigen' als het gaat om breken met familie. (Ik ook) maar ik heb het gevoel dat dat voor jou op dit moment niet de hoogste horde is.
) als je op iets 'aangesproken' wordt maar duidt dan en doet soms een stapje terug. Ingrijpend nieuws krijgen waar je zelf nul invloed op hebt, doet wat met elk mens. Zeker als het over eindigheid gaat. Dan moet je uit gaan vlooien hoe je dat in je leven inpast. Of je je leven erop aan wil/moet/gaat passen en wat dat voor jouw innerlijkheid betekent. En ook wat dat voor jouw relaties betekent.
En dat is niet te beredeneren, statistisch aan te tonen of met een wiskundige formule te berekenen... Dat is een andere tak van sport die - denk ik - wat verder van je af staat/stond. En waar je nu 'afhankelijk' van bent.
En als ik er helemaal naast zit, schrijf het want ik ben een beetje af aan het tasten waar je wat mee zou kunnen.
Er zijn hier een aantal 'ervaringsdeskundigen' als het gaat om breken met familie. (Ik ook) maar ik heb het gevoel dat dat voor jou op dit moment niet de hoogste horde is.
maandag 21 juli 2025 om 16:21
@Frietje, contact met de kinderen is op zich goed. Zeker met de oudste twee. Niet heel veel maar wel vrij goed.
Ik weet niet zo goed wat ik nog wil. Mijn werk bevalt me enorm goed, dat scheelt. Maar ik heb geen Bucket list ofzo. Rustig het leven uitglijden lijkt me ideaal, zo pakweg de komende 10-15 jaar max
Ik weet niet zo goed wat ik nog wil. Mijn werk bevalt me enorm goed, dat scheelt. Maar ik heb geen Bucket list ofzo. Rustig het leven uitglijden lijkt me ideaal, zo pakweg de komende 10-15 jaar max
En zie: ik zag een vaal paard en diens ruiter heette Dood. En achter hem kwam het dodenrijk
maandag 21 juli 2025 om 16:28
@OlleGrieze: ik ben meer een gevoelsmens dan rationeel eigenlijk. Dat is in mijn werk een belangrijke peiler van mijn succes. Ik zeg het niet om interessant te doen, maar ik ben binnen mijn niche behoorlijk succesvol en daar komt geen wiskunde bij kijken 
Privé ben ik niet onnozel maar wel stukken minder goed. Punt is, ik hoor chronisch nergens bij. Ik ben een uitstekend waarnemer, heb goede mensenkennis en analyseer goed. Voor mijn soort werk ideale eigenschappen, voor privé niet echt. Ik voel me niet op mijn gemak in ongestructureerde gezelschappen. Feesten van welke soort ook, maar eigenlijk vrijwel elk gezelschap, is de hel voor mij.
Oh en breken met mijn ouders is vooral bevrijding
Privé ben ik niet onnozel maar wel stukken minder goed. Punt is, ik hoor chronisch nergens bij. Ik ben een uitstekend waarnemer, heb goede mensenkennis en analyseer goed. Voor mijn soort werk ideale eigenschappen, voor privé niet echt. Ik voel me niet op mijn gemak in ongestructureerde gezelschappen. Feesten van welke soort ook, maar eigenlijk vrijwel elk gezelschap, is de hel voor mij.
Oh en breken met mijn ouders is vooral bevrijding
En zie: ik zag een vaal paard en diens ruiter heette Dood. En achter hem kwam het dodenrijk
maandag 21 juli 2025 om 17:15
Diva wat lief dat je naar de sollicitatie vraagt. En geweldig hoe je door je leerlingen wordt omarmd, wat een cadeautje. Ik hoop dat je geniet van je vakantie. Hapto klinkt als een heel goede stap voor jou.
Had ik over de baan nog niet over geüpdate? In elk geval: best mogelijke afwijzing. Leuk gesprek, ze zagen de potentie, maar qua timing matchte het gewoon niet. Prima voor mij.
Verder voel ik me (nog steeds?) een beetje bokkig. Of misschien ben ik gewoon moe van het steeds maar zo goed mogelijk proberen te doen. En zit ik nu een beetje in de houding van: er is niets mis met mij, de wereld is gewoon stom, dus laat me vooral met rust. Maar helaas, daar gaan ziektes en onrecht en kutmannen op straat niet van weg dus ik moet gewoon blijven dealen met de intense gevoelens die dat oproept. En precies daar heb ik nou helemaal geen zin in.
Avo, misschien herken ik dus iets in hoe jij er nu mee omgaat: wegduwen en doorgaan, klaar met introspectie en voelen? Want als je dat luikje openzet ben je helemaal niets meer waard?
Ik vind dat over jou dus niet hè. Je bent nog steeds broodnodig voor je kinderen, ook al is je rol nu anders. Ik heb geen kinderen maar kan me wel voorstellen dat het slikken is dat zorg voor ze er nu anders uitziet, en ook meer uit conflict en afwijzing bestaat. Normaal, ja, maar ook pijnlijk soms. Zijn er ook leuke kanten aan deze fase? Wat voor interactie is er nu die met kleine kinderen niet kan?
En het klinkt alsof wegduwen en doordouwen nu is wat je nodig hebt, wat je op de been houdt. Dat mag toch? Zo veel ellende verwerken kost ontzettend veel tijd. Af en toe even uitblazen in de vorm van kop in het zand hoort erbij. Zou je wel gunnen dat je daarin ook iets van plezier kunt vinden, verbinding, beetje zachtheid voor jezelf. Jeweetwel, al die braakdingen. Wel weer eenzaam keihard werken anders hè.
Friet, ik ben blij dat je door de zwaartste tijd heen bent, en dat de uitspraak van de rechter redelijk aansluit bij wat nodig is. Waar merk je aan dat het nu wat minder donker is?
Pony, hier binnenvallen is prima. Wie reageren wil merk je vanzelf.
Overweeg je dus het contact voor haar nog minimaal te onderhouden? Hoeveel kost dat jou, zeker nu je wel iets anders aan je hoofd hebt waar je prioriteit ligt?
Had ik over de baan nog niet over geüpdate? In elk geval: best mogelijke afwijzing. Leuk gesprek, ze zagen de potentie, maar qua timing matchte het gewoon niet. Prima voor mij.
Verder voel ik me (nog steeds?) een beetje bokkig. Of misschien ben ik gewoon moe van het steeds maar zo goed mogelijk proberen te doen. En zit ik nu een beetje in de houding van: er is niets mis met mij, de wereld is gewoon stom, dus laat me vooral met rust. Maar helaas, daar gaan ziektes en onrecht en kutmannen op straat niet van weg dus ik moet gewoon blijven dealen met de intense gevoelens die dat oproept. En precies daar heb ik nou helemaal geen zin in.
Avo, misschien herken ik dus iets in hoe jij er nu mee omgaat: wegduwen en doorgaan, klaar met introspectie en voelen? Want als je dat luikje openzet ben je helemaal niets meer waard?
Ik vind dat over jou dus niet hè. Je bent nog steeds broodnodig voor je kinderen, ook al is je rol nu anders. Ik heb geen kinderen maar kan me wel voorstellen dat het slikken is dat zorg voor ze er nu anders uitziet, en ook meer uit conflict en afwijzing bestaat. Normaal, ja, maar ook pijnlijk soms. Zijn er ook leuke kanten aan deze fase? Wat voor interactie is er nu die met kleine kinderen niet kan?
En het klinkt alsof wegduwen en doordouwen nu is wat je nodig hebt, wat je op de been houdt. Dat mag toch? Zo veel ellende verwerken kost ontzettend veel tijd. Af en toe even uitblazen in de vorm van kop in het zand hoort erbij. Zou je wel gunnen dat je daarin ook iets van plezier kunt vinden, verbinding, beetje zachtheid voor jezelf. Jeweetwel, al die braakdingen. Wel weer eenzaam keihard werken anders hè.
Friet, ik ben blij dat je door de zwaartste tijd heen bent, en dat de uitspraak van de rechter redelijk aansluit bij wat nodig is. Waar merk je aan dat het nu wat minder donker is?
Pony, hier binnenvallen is prima. Wie reageren wil merk je vanzelf.
Overweeg je dus het contact voor haar nog minimaal te onderhouden? Hoeveel kost dat jou, zeker nu je wel iets anders aan je hoofd hebt waar je prioriteit ligt?
This is an unacceptable timeline
maandag 21 juli 2025 om 17:51
Het kost me niet extreem veel, maar ik merk dat iedere energie die ik er in steek puur uit een gevoel van verplichting en medelijden doe. Ergens steekt dat. Het gaat om de vrouw die vanaf mijn eerste begin stelselmatig tegen mij heeft gekozen. Maar dan weer niet uit slechtheid, maar uit onvermogen, en dat maakt dan toch weer iets milder
En zie: ik zag een vaal paard en diens ruiter heette Dood. En achter hem kwam het dodenrijk
maandag 21 juli 2025 om 18:00
Pony, je lijkt me verstandig genoeg om zelf een afweging te maken.
Mijn advies is om nu niet te breken, maar op een laag pitje te gaan zitten.
Maar dat is op basis van algemeenheden zoals ‘bij heftige gebeurtenissen geen grote keuzes maken’.
Volgens mij heb jij nu (en voorlopig) genoeg voor die dingen waarvoor we niet in je bek mogen kijken, daar zou ik geen grote beslissingen bij doen.
Heel weinig contact wegens teleurstellende resultaten in het verleden, geen energie om lessen af te weren en prioriteit bij partner en kinderen lijkt me genoeg om jezelf te beschermen tegen onvermogen en teleurstelling.
Maar als jij denkt dat breken beter is zal dat beter zijn, ik denk dat jij de juiste keuze alleen zelf kunt maken.
Mijn advies is om nu niet te breken, maar op een laag pitje te gaan zitten.
Maar dat is op basis van algemeenheden zoals ‘bij heftige gebeurtenissen geen grote keuzes maken’.
Volgens mij heb jij nu (en voorlopig) genoeg voor die dingen waarvoor we niet in je bek mogen kijken, daar zou ik geen grote beslissingen bij doen.
Heel weinig contact wegens teleurstellende resultaten in het verleden, geen energie om lessen af te weren en prioriteit bij partner en kinderen lijkt me genoeg om jezelf te beschermen tegen onvermogen en teleurstelling.
Maar als jij denkt dat breken beter is zal dat beter zijn, ik denk dat jij de juiste keuze alleen zelf kunt maken.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
maandag 21 juli 2025 om 18:00
Niet extreem veel...klinkt ook een beetje alsof je de lat voor jezelf hoog legt?
Ik heb nu geen contact met een van mijn ouders, na jaren sporadisch contact en een laatste heel vervelende ontmoeting. Niet een definitief aangekondigde breuk, maar wel besloten dat ik in elk geval zelf geen intiatief neemt. En bij hem is het ook deels onvermogen, trauma, psychiatrische dingen. Maar wel met gevolg dat het gedrag grenzenloos en beschadigend is. En ik kan dat niet goed aan, nu in elk geval. Een deel van mij vindt dat een verstandige keuze, een deel vindt het laf en dat ik hem in de steek laat. Het verstandige is sterker en dat geeft wel rust.
Ik heb nu geen contact met een van mijn ouders, na jaren sporadisch contact en een laatste heel vervelende ontmoeting. Niet een definitief aangekondigde breuk, maar wel besloten dat ik in elk geval zelf geen intiatief neemt. En bij hem is het ook deels onvermogen, trauma, psychiatrische dingen. Maar wel met gevolg dat het gedrag grenzenloos en beschadigend is. En ik kan dat niet goed aan, nu in elk geval. Een deel van mij vindt dat een verstandige keuze, een deel vindt het laf en dat ik hem in de steek laat. Het verstandige is sterker en dat geeft wel rust.
This is an unacceptable timeline
maandag 21 juli 2025 om 18:12
@feow: wat het met mijn moeder wordt, wordt het. Ik ben daar nauwelijks mee bezig eigenlijk. De status is nu “geen contact” en zij probeert dat nu en dan te herstellen. Ik heb de energie er niet voor. Maar het is dus niet echt een vraagstuk of keerpunt ofzo.
Ik weet ook niet wat ik met mijn bericht hier wil. Een beetje herkenning denk ik. Verder niet zoveel
Ik weet ook niet wat ik met mijn bericht hier wil. Een beetje herkenning denk ik. Verder niet zoveel
En zie: ik zag een vaal paard en diens ruiter heette Dood. En achter hem kwam het dodenrijk
maandag 21 juli 2025 om 18:15
@tyche: dat klinkt wel een beetje bekend, vooral vwb mijn vader. Hij is vrij onmogelijk, narcistisch volgens iemand die er voor gestudeerd heeft. Met hem breken heeft jaren geduurd en veel energie gekost, maar ik voel geen enkele verplichting naar hem. Ik denk oprecht dat als de notaris belt het me niets zal doen.
En zie: ik zag een vaal paard en diens ruiter heette Dood. En achter hem kwam het dodenrijk
maandag 21 juli 2025 om 21:12
Feow, je bent officieel niet goed snik.
Heb je al therapie daarvoor? Anders weten we hier nog wel wat adresjes.
Hanke, wat klinkt dat wow. Mooi, maar ook nog onbegrijpelijk en voor mij soort bestaat dat? Dat je nu verantwoordelijkheid en van alels voelt voor alle delen. En de frustratie erin zit dat samenwerken niet goed genoeg lukt.
Ik herken trouwens wel het gemopper dat er nooit wat mag haha.
Hier ben ik ook het watje, volgens andere delen die wat assertiever of doorpakkender zijn. Tegelijkertijd is er nog een deel die daar niet van houdt, die krijgt helemaal de volle laag.
Tyche, in de onderduik dus. Klinkt alsof je behoefte hebt aan een paar weken ongecompliceerd gewoon zijn. Klopt dat? Met wat ontspanning en plezier erbij.
Lukt dat ook? Ik gun het je van harte.
Sollicitatieproces is dus eigenlijk heel bevredigend gegaan: je hoeft nooit spijt te hebben dat je er niet voor gegaan bent, maar je zit ook niet in een baan die eigenlijk wat ambitieus is. (qua mindset, niet dat je het niet zou kunnen. Je kiest bewust niet voor die levensstijl) Goede ervaring rijker.
Bij mij is het luikje open niet zozeer niets waard geloof ik.
Dat is een gevolg. Ik heb niet het idee dat ik nu veel waard ben, maar ik kan in elk geval goed de schijn ophouden en normaal doen denk ik?
Het luikje op een kier is overspoelend.
Is een mogelijkheid dat er toch misschien iets naars was, dat er iets is om waar te zijn. En dat kan niet, dat mag niet.
Dan ga ik weer raar doen en word ik gek, en faal ik weer en dat is geen optie.
Ik kan het gewoon niet.
Van alles wat door het kiertje spoelt word ik donker en ga falen en word ik destructief. Als destructief niet mag, dan is donker en falen ook geen optie.
Dan moet er niets zijn.
Klinkt dat logisch?
Dus als het gewoon toch niet waar is, is er alleen maar aanstellerij en een ik die wat meer mijn best moet doen en niet zaniken.
Dan is het prima te doen, en is er vast genoeg leuks.
Pony, ik lees dat je voor jezelf eigenlijk niets meer met je moeder te maken hoeft te hebben, maar uit schuld en pieteit open staat voor eventueel contact van uit haar kant. Dat klinkt alsof je eigenlijk voor jezelf duidelijk hebt wat je ermee wilt: totaal met rust laten en kijken wat er komt. Klopt dat?
Wil je iets vertellen over wat er verder speelt, wat voor de grote onrust nu zorgt?
Je benoemd wel zaken uit je jeugd, maar specifiek als 'maar geen trauma'. Wat maakt dat je ze wel opschreef? Houden ze je bezig, of heb je het idee dat je je moet verantwoorden om het contact met je moeder?
Heb je al therapie daarvoor? Anders weten we hier nog wel wat adresjes.
Hanke, wat klinkt dat wow. Mooi, maar ook nog onbegrijpelijk en voor mij soort bestaat dat? Dat je nu verantwoordelijkheid en van alels voelt voor alle delen. En de frustratie erin zit dat samenwerken niet goed genoeg lukt.
Ik herken trouwens wel het gemopper dat er nooit wat mag haha.
Hier ben ik ook het watje, volgens andere delen die wat assertiever of doorpakkender zijn. Tegelijkertijd is er nog een deel die daar niet van houdt, die krijgt helemaal de volle laag.
Tyche, in de onderduik dus. Klinkt alsof je behoefte hebt aan een paar weken ongecompliceerd gewoon zijn. Klopt dat? Met wat ontspanning en plezier erbij.
Lukt dat ook? Ik gun het je van harte.
Sollicitatieproces is dus eigenlijk heel bevredigend gegaan: je hoeft nooit spijt te hebben dat je er niet voor gegaan bent, maar je zit ook niet in een baan die eigenlijk wat ambitieus is. (qua mindset, niet dat je het niet zou kunnen. Je kiest bewust niet voor die levensstijl) Goede ervaring rijker.
Bij mij is het luikje open niet zozeer niets waard geloof ik.
Dat is een gevolg. Ik heb niet het idee dat ik nu veel waard ben, maar ik kan in elk geval goed de schijn ophouden en normaal doen denk ik?
Het luikje op een kier is overspoelend.
Is een mogelijkheid dat er toch misschien iets naars was, dat er iets is om waar te zijn. En dat kan niet, dat mag niet.
Dan ga ik weer raar doen en word ik gek, en faal ik weer en dat is geen optie.
Ik kan het gewoon niet.
Van alles wat door het kiertje spoelt word ik donker en ga falen en word ik destructief. Als destructief niet mag, dan is donker en falen ook geen optie.
Dan moet er niets zijn.
Klinkt dat logisch?
Dus als het gewoon toch niet waar is, is er alleen maar aanstellerij en een ik die wat meer mijn best moet doen en niet zaniken.
Dan is het prima te doen, en is er vast genoeg leuks.
Pony, ik lees dat je voor jezelf eigenlijk niets meer met je moeder te maken hoeft te hebben, maar uit schuld en pieteit open staat voor eventueel contact van uit haar kant. Dat klinkt alsof je eigenlijk voor jezelf duidelijk hebt wat je ermee wilt: totaal met rust laten en kijken wat er komt. Klopt dat?
Wil je iets vertellen over wat er verder speelt, wat voor de grote onrust nu zorgt?
Je benoemd wel zaken uit je jeugd, maar specifiek als 'maar geen trauma'. Wat maakt dat je ze wel opschreef? Houden ze je bezig, of heb je het idee dat je je moet verantwoorden om het contact met je moeder?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
