'Vrouwen in topfuncties bedreigd door glazen klip'

Volgens mij heb je best een redelijke functie als je dat verdiend. Ligt natuurlijk ook een beetje aan de organisatie.



Jekunt natuurlijk ook laagjes tellen. Hoeveel personen staan er tussen jou en de baas?

In het onderzoek hebben ze gekeken naar "FTSE 100 companies", dat zijn de beursgenoteerde bedrijven waar het meeste kapitaal zit (volgens Wikipedia). Het gaat in het onderzoek dus niet alleen om hoeveel mensen je boven je hebt, of onder je, of hoeveel je zelf verdient, maar ook hoeveel je bedrijf waard is. En in het onderzoek hebben ze het dan over topmanagers en executive directors.

Bij topposities hebben ze het dan (denk ik) over posities waarin je niet alleen invloed hebt op een bedrijf, maar zelfs op de economie van een land.

Dhelia schreef op 03 november 2007 @ 09:07:

[...]





Ehh, tenzij je gedwongen bent uitgehuwelijkt of zo, is het toch nog de eigen keuze van de vrouw om met zo'n man kinderen te willen??

Beetje kort door de bocht, dit. In de regel weten mensen pas wat voor vlees ze écht in de kip hebben als de stront al lang aan de knikker is. Ik heb in mijn omgeving menig "ideaal" stel elkaar volledig de vernieling in zien helpen du moment dat er besloten werd te scheiden. En dat varieert van elkaar financieel uitkleden tot aan kinderen ontvoeren tot aan overspel tot aan weet ik veel wat voor ellende.



Niet zo aardig om net te doen alsof óók een scheiding waarbij je met the short end of the stick achterblijft iets is waar wij vrouwen zelf schuld aan hebben. Alsof we al niet aan genoeg dingen schuld hebben, zeg.



Verder eens met Korenwolf over die solidariteit.



P.S. Ik moet onwillekeurig aan de twee abortustopics van de afgelopen tijd denken, waarbij vrouwen kinderen aborteren omdat de man er geen zin in heeft. Ik heb voor de VBOK vrijwilligerswerk gedaan en meer dan 75% van de vrouwen die bij hen aankloppen en uiteindelijk voor abortus kiezen, doen dat omdat de man in kwestie dat van hen eist cq. hen manipuleert door gewoon mee te delen dat ze op hem niet hoeven te rekenen. Ik vond en vind dat altijd erg triest. Maar aan de andere kant begrijp ik het ook wel, als zelfs je gelijken, andere vrouwen dus, vinden dat JIJ degene bent die stom is en die beter had moeten weten als HIJ zijn verantwoordelijkheid gewoon weigert te nemen, begrijp ik wel dat zoveel vrouwen die keuze maken. Maar van "baas in eigen buik" is dan natuurlijk totaal geen sprake, dat begrijpt iedereen hoop ik wel.



Is weliswaar een kleine sidestep van het oorspronkelijke onderwerp, maar wel tekenend voor hoe slecht het met de emancipatie gesteld is.



P.P.S. Powerwoman, goeie posts!

fashionvictim schreef op 05 november 2007 @ 13:29:

[...]





Beetje kort door de bocht, dit.

Tuurlijk is het kort door de bocht. Maar al die "vanzelfsprekendheden" hier in deze discussie irriteerden me behoorlijk. Dat vrouwen met de kinderen blijven na een scheiding. Dat je als alleenstaande moeder niet of nauwelijks kan werken. Etc.etc.

Je bent primair verantwoordelijk voor je eigen keuzes. Dat dat best wel eens anders kan uitpakken, soit. Maar dat doet niets af aan het feit dat het jouw keuzes in het verleden zijn geweest.

Laten we wel zijn: dat kinderen veelal aan de moeder worden toegewezen na een scheiding, hangt samen met het feit dat veelal de moeders al minder of niet werken. Dus als het dan moeilijker blijkt om als alleenstaande ouder carriere te maken, ligt het niet aan het feit dat je de kinderen toegewezen hebt gekregen, maar aan het feit dat je ooit minder of niet bent gaan werken.

De hele teneur van "alles en iedereen heeft de schuld, glazen plafonds, glazen klippen enzovoorts enzovoorts" staat me tegen. Alles en iedereen heeft schuld, behalve De Vrouw. Gewoon doen, die carriere. Dan blijkt het met al die plafonds en klippen best mee te vallen. Als vrouwen eens al die energie die ze nu steken in het discussiëren over belemmeringen eens gewoon staken in werken, wellicht dat het dan heel anders zou zijn.

Nait soez'n, moar doun, om er eens een favoriet Gronings gezegde tegen aan te gooien

Dhelia, dat vouwen hun energie beter kunnen besteden aan carriere maken dan aan discussieren over belemmeringen, ben ik wel met je eens, maar niet omdat die belemmeringen niet zouden bestaan. (Kijk voor de grap eens rond op deze pijler hoevaak er hier al niet gezegd wordt dat mensen liever een man aannemen dan een vrouw in de vruchtbare leeftijd).

Die klippen en plafonds verdwijnen echt niet als er maar genoeg geemmerd wordt, dus inderdaad: gewoon doen.

helemaal eens met Dhelia,



en Fash, jij bent toch ook alleenstaande moeder met carriere? en dus het levende bewijs dat, wanneer een man zijn verantwoordelijkheid niet neemt, je als vrouw echt niet ( half) in de bijstand hoeft te gaan zitten klagen over glazen klippen en plafonds?



Ik zal nooit zeggen dat een vrouw stom is en beter had moeten weten. Als blijkt dat je man een kerstboom in november is dan kom je daar idd meestal pas achter als het te laat is. Wat je daar dan vervolgens mee doet, dat is dan wel weer een keuze. En als je er dan voor kiest om maar een klein baantje te hebben vanwege de kinderen, dan moet je niet gaan zitten miepen dat je geen carriere maakt.

En zo lang heel veel vrouwen al tijdens hun studie in hun hoofd hebben dat ze straks lekker gan trouwen en dan maximaal 24 uur werken, dan hou je dat dus in stand. Want als geen enkele vrouw meer zou stoppen met werken als er kinderen kwamen, dan hoefden wergevers dat verschil ook niet meer te maken. Die 4 maanden verlof maken niet zozeer het verschil. dat de vrouw in kwestie daarna vaak nog maar half terugkomt, dat maakt wel verschil.

Krengiserweer schreef op 06 november 2007 @ 10:18:

Als blijkt dat je man een kerstboom in november is dan kom je daar idd meestal pas achter als het te laat is.

Kreng,



Ik ben idd een alleenstaande moeder met een carrière (of baan, whatever), maar ik herken juist die glazen klip echt wel. Met name die laatste alinea in de openingspost van veel stress en daardoor ook grotere kans bekritiseerd te worden en te falen herken ik wel.



Ik merk in de dagelijkse praktijk van werken in een omgeving waar ik 1 van 2 vrouwen met kinderen ben (in een bedrijf van > 100 werknemers) dat je als moeder behoorlijk vaak te maken krijgt met een verschil tussen perceptie en realiteit. Voorbeeldje: ook al ga je van de 10 dagen er 9 pas na de bedtijd van je kind naar huis, het enige wat onthouden wordt is die 10e keer dat je zegt "ik moet mijn kind van de crèche halen". Want in de hoofden van met name de vrouwelijke collega's zonder kinderen ( dat is mijn ervaring, dat de vrouwen er de grootste problemen mee hebben, en dat lees ik hier op het forum trouwens ook veel in discussies over bijv. vakanties ed) maken ALLE moeders zich er nu eenmaal makkelijk vanaf du moment dat ze kinderen hebben en willen ze eigenlijk allemaal het liefste thuis zijn met hun kinderen.



Dat vooroordeel is echt erg hardnekkig en zeker voor mij als alleenstaande moeder betekent dat dat ik dagelijks met veel stress balanceer tussen méér doen dan van me verwacht wordt omdat ik aan het compenseren ben voor een tekortkoming die ik niet eens begaan heb maar die men van me verwacht, en thuis mijn eigen kind ook nog zien en opvoeden.



Ik vind het zeker niet altijd gemakkelijk, zeker in periodes zoals de afgelopen weken waarop ik het op mijn werk echt achterlijk druk heb en veel verantwoordelijkheden heb, heb ik vrijwel dagelijks het gevoel dat ik 1 uur te weinig slaap verwijderd ben van instorten.

Ik heb zelf geen kinderen, maar wel collega's met kinderen en ik moet zeggen ik merk er eigenlijk weinig van. maar mss is onze afdeling een uitzondering, dat zou zomaar kunnen. meeste mensen werken hier 4 dagen, en de vrouwen met kinderen dan wel vaak 32 i.p.v 36 uur, maar ik krijg niet de indruk dat zij de kantjes er aflopen of kritischer worden bekeken dan de mannen. Ook mijn mannelijke baas heeft trouwens zijn parttime pappadag.



Als kindjes van collega ziek zijn werkt ze ms een dagje thuis, dat kan. Net zoals thuiswerk als er een monteur komt. En dat is de afgelopen maanden ook meer dan eens voorgekomen. gelukkig doet hier niemand moeilijk daar over, zolang het werk maar af is en kwalitatief in orde.



Een cultuur van elkaar bekritiseren en afbranden heerst hier dan ook niet, dus nee ik herken dat glazen klipverhaal helemaal niet. of iig niet vanuit mijn eigen werkomgeving.



Wat ik me wel afvraag is of vrouwen kritiek niet veel vaker persoonlijk opvatten dan mannen en of vrouwen niet sneller elkaar persoonlijk aanvallen. Dat is iets wat ik op het forum zie, als jij het anders doet, krijg je een lading modder waar je U tegen zegt. Dus ik denk wel dat je als vrouw met een topfunctie een dikkere huid moet kweken, waarschijnlijk meer dan mannen.

Ik denk dat er maar bitter weining mannen (en vrouwen) zijn die een topfunctie naar behoren kunnen vervullen in 4 dagen per week. Ik ken ze in ieder geval niet. Ik ken wel zat mensen in managementfuncties die 4 dagen per week werken, maar dat zijn in mijn perceptie geen topfuncties, die mensen hebben gewoon een goede baan.

Mijn vader had toen hij leefde een functie die wellicht tegen een topfunctie aanlag en hij heeft nooit minder dan 60 uur per week gewerkt. Dat kon ook omdat mijn moeder geen betaalde baan had. Had mijn moeder ook gewerkt, dan was het een stuk moeilijker geworden. Als je dus een topfunctie als moeder met kinderen wil dan zal je dus óf een man moeten hebben die het merendeel van de opvoeding voor handen neemt óf je zaken heel goed geregeld moeten hebben. De kans op het eerste is vrij klein (er zijn gewoon minder mannen die hier voor kiezen), het tweede is maatschappelijk nog lang niet geaccepteerd.



Er zijn natuurlijk ook vrouwen zonder kinderen en alhoewel de weg naar de top voor hen wellicht iets makkelijker is, geloof ik ook zeker dat zij tegen problemen aanlopen. Iemand zei het al eerder: gedraag je je als vrouw, dan ben je te soft. Gedraag je je als man, dan ben je een bitch. Ook vind ik het redelijk schokkend dat uit een onderzoek blijkt dat vrouwen vaak de kansloze(re) projecten toegeschoven krijgen. Dit geeft aan dat er weldegelijk een beperkende factor is.



En dan hebben we het nog niet eens gehad over de verschillen in vrouwen en mannen. Er zijn uiteraard uitzonderingen, maar gemiddeld gezien hechten vrouwen minder waarde aan maatschappelijke status die verworven wordt door een hoge functie of geld verdienen. M.a.w., de gemiddelde vrouw is gewoon minder eager.

anky schreef op 06 november 2007 @ 14:06:

Ik denk dat er maar bitter weining mannen (en vrouwen) zijn die een topfunctie naar behoren kunnen vervullen in 4 dagen per week. Ik ken ze in ieder geval niet. Ik ken wel zat mensen in managementfuncties die 4 dagen per week werken, maar dat zijn in mijn perceptie geen topfuncties, die mensen hebben gewoon een goede baan.

Mee eens, ik heb ook zeker geen topfunctie en die ambieer ik ook niet want dan zal ik idd minimaal 60 uur per week moeten werken. ken ook genoeg mannen die er zo over denken, dus dat is volgens mij niet iets typisch vrouwelijks.

Mijn vader had toen hij leefde een functie die wellicht tegen een topfunctie aanlag en hij heeft nooit minder dan 60 uur per week gewerkt. Dat kon ook omdat mijn moeder geen betaalde baan had. Had mijn moeder ook gewerkt, dan was het een stuk moeilijker geworden. Als je dus een topfunctie als moeder met kinderen wil dan zal je dus óf een man moeten hebben die het merendeel van de opvoeding voor handen neemt óf je zaken heel goed geregeld moeten hebben. De kans op het eerste is vrij klein (er zijn gewoon minder mannen die hier voor kiezen), het tweede is maatschappelijk nog lang niet geaccepteerd.



Mss niet, maar is dat niet gewoon ook een kwestie van er aan wennen en doen, ondanks alle kritiek. Hier op het forum krijgen fulltime werkende vrouwen ook te horen dat ze dat vast alleen maar den voor die 3e auto en dat ze dan alleen maar kinderen hebben omdat die zo leuk opde achterbank staan. In het buitenland is het veel normaler om zorg voor je kinderen uit te besteden, maar in nederland legt zelfs de politiek er druk op dat een kind toch het beste af is bij zijn eigen ouder ( lees moeder). Wil je als vrouw een topfunctie dan moet je idd niet schromen om de zorg voor je kind uit te besteden, net zoals mannen in topfuncties dat doen. Dat zal je kritiek opleveren van andere vrouwen, maar zoals gezegd, je zult als vrouw in een topfunctie een dikke huid hard nodig hebben.



Er zijn natuurlijk ook vrouwen zonder kinderen en alhoewel de weg naar de top voor hen wellicht iets makkelijker is, geloof ik ook zeker dat zij tegen problemen aanlopen. Iemand zei het al eerder: gedraag je je als vrouw, dan ben je te soft. Gedraag je je als man, dan ben je een bitch. Ook vind ik het redelijk schokkend dat uit een onderzoek blijkt dat vrouwen vaak de kansloze(re) projecten toegeschoven krijgen. Dit geeft aan dat er weldegelijk een beperkende factor is.

Ja, maar in hoeverre is het een een gevolg van het ander? En is dat niet heel erg organisatiegebonden?



En dan hebben we het nog niet eens gehad over de verschillen in vrouwen en mannen. Er zijn uiteraard uitzonderingen, maar gemiddeld gezien hechten vrouwen minder waarde aan maatschappelijke status die verworven wordt door een hoge functie of geld verdienen. M.a.w., de gemiddelde vrouw is gewoon minder eager.

Ja en dus.... het feit dat de meeste vrouwen geen topfunctie wille hoeft degene die dat wel wilen toch niet in de weg te staan? om een echte topfunctie te krijgen zul je vooral keihard moeten werken. Dan zul je het als vrouw ws idd iets moeilijker hebben, maar als je echt wil ben ik er van overtuigd dat het kan. voor mijn gevoel zijn glazen plafiond en glazen klip verhalen vooral excuses voor vrouwen die niet bereid zijn om hun gezinsleven op te geven voor un carriere. Dat hoeft ook niet, we hebben als vrouw de keuze. Gevolg van het hebben van de keuze is wel dat het minder vanzelfsprekend is dat een vrouw meer dan fulltime werkt en dat je daarom als vrouw harder zult moeten vechten. De glazen klip/glazen plafond zal pas verdwijnen als werk voor zowel mannen als vrouwen belangrijk wordt. maar dat zou dan wel eens het einde kunnen betekenen van de mogelijkheid om fulltime of bijna fulltime te huismoederen. De vaar is of we dat wel willen.

Krengiserweer schreef op 06 november 2007 @ 14:23:

het feit dat de meeste vrouwen geen topfunctie wille hoeft degene die dat wel wilen toch niet in de weg te staan?

Wel een beetje: als vrouw zul je net iets harder dan als man moeten bewijzen dat je het ook echt wilt.

De onderzoekster van de "glazen klip" uit het openingsbericht stelt dat ook mensen die zichzelf heel geemancipeerd vinden, zonder dat ze zich daarvan bewust zijn, toch vaak andere verwachtingen van een vrouw hebben dan van een man. Dat kan wel degelijk lastig zijn.

Geemmer over belemmeringen zal die belemmeringen niet wegnemen, maar het kan wel degelijk nuttig zijn om mensen bewust te maken van verwachtingspatronen die ze hebben.

Maar het blijft vooral een kwestie van doen.

Een topfunctie bereik je door excellent te functioneren. Daartoe zijn de meeste vrouwen niet in staat. En voordat jullie over mij heen vallen: daartoe zijn ook de meeste mannen niet in staat. Net als bij top-sport kunnen ook in het bedrijfsleven slechts weinigen de top bereiken. Degenen die daadwerkelijk de top bereiken zullen daarvoor zonder uitzondering hard hebben moeten werken én zich op weg naar de top hebben moeten aanpassen aan de mores van hun omgeving. Dat geldt voor mannen en vrouwen. En ja, carriere maken is deels een kwestie van prioriteiten stellen. Een man die zijn loopbaan vijf tot tien jaar heeft onderbroken, in die periode zijn vakkennis niet heeft bijgehouden en vervolgens een baan zoekt voor drie dagen in de week zal ontdekken dat menig werkgever niet op hem zit te wachten. Een mannelijke advocaat die niet gedreven is te slagen zal het niet snel tot partner schoppen. Hetzelfde geldt voor vrouwen. Laten we niet vergeten dat (het nastreven van ) een glanzende carriere niet zaligmakend is. Maar laten degenen die wél een topfunctie nastreven, zich focussen op het bereiken van hun doel. Ooit een topsporter horen klagen dat het niet eerlijk is dat hij een medaille mist omdat hij het huis moest boenen, of voor de kinderen moest zorgen?