Werk & Studie
alle pijlers
aangerand op het werk
donderdag 22 mei 2008 om 12:16
Ik werk in de zorg en heb sinds kort een nieuwe baan, waar ik voornamelijk nachtdiensten draai. Nu is het zo dat ik vorige week, toen ik mijn eerste nachtdienst ingewerkt werd, door een client ben vastgepakt en betast, ook heeft hij me bedreigd te verkrachten zodra ik alleen in de nachtdienst zit. Aangezien ik nu nog nergens aan vast zit qua contract(heb ik nog niet ontvangen en dus nog niet getekend), ga ik vanmiddag een gesprek aan met de teamleider om de vertellen dat ik afzie van de functie en dus per direct stop met werken daar.Mijn besluit staat vast dat ik daar niet wil werken, omdat ik veiligheid en je veilig voelen op je werk erg belangrijk vind.
Nu is mijn vraag eigenlijk;
Wat zouden jullie doen in dit geval?
Nu is mijn vraag eigenlijk;
Wat zouden jullie doen in dit geval?
donderdag 22 mei 2008 om 14:11
Jawel, maar snappen en verantwoordelijk zijn voor je gedrag zijn twee verschillende dingen. Bovendien hangt het nogal af van niveau. Mijn ene broer functioneert op het niveau van een peuter van 1,5 - 2. Je kunt een peuter wel vertellen dat hij niet aan iemands borsten mag zitten en misschien leert hij er nog wat van, maar niemand zal het in het geval van die peuter aanranding noemen en aangifte aanraden. Bovendien vindt niemand die peuter verantwoordelijk voor zijn gedrag, maar had zijn ouder beter op moeten letten zodat hij niet aan de borsten van een vreemde kon zitten.
Je weet in dit geval helemaal niet of er sprake is van berekenend gedrag, kun jij in het hoofd van die jongen kijken? Ik niet. Misschien heb je gelijk. Maar misschien ook niet en dat kunnen wij vanaf hier toch echt niet beoordelen.
Je weet in dit geval helemaal niet of er sprake is van berekenend gedrag, kun jij in het hoofd van die jongen kijken? Ik niet. Misschien heb je gelijk. Maar misschien ook niet en dat kunnen wij vanaf hier toch echt niet beoordelen.
donderdag 22 mei 2008 om 14:13
Het heeft niet veel zin in de zin (beetje vreemde zin) dat indien de betreffende persoon bij de rechter komt hij vermoedelijk ontoerekeningsvatbaar wordt verklaard. Het heeft mogelijk wel zin doordat afhankelijk van de aard van de verstandelijke handicap de betreffende client onder de indruk kan zijn van een politieverhoor e.d., dus dat het heel serieus wordt genomen. De aangifte kan de instelling bovendien helpen om de urgentie van de overplaatsing te benadrukken. Binnen de instelling kunnen TO is gebaad bij een goede registratie van het voorval als ze eens ergens anders solliciteert en men wil weten waarom ze zo snel is weggegaan bij de vorige werkgever.... etc.
.....
Mijn venster staat al een poos open... zie dat er intussen al weer meer gepost is... Maar ik vind echt dat er aangifte gedaan moet worden. Het is niet aan de instelling om 'de schuld' van de client af te wegen. Daar zijn specialisten voor. Ik snap dat het allemaal veel gelazer kan opleveren voor de instelling met o.a. de ouders van de client etc. Ik vind het ongezond om het binnenskamers te houden.
donderdag 22 mei 2008 om 14:15
Eén van mijn kinderen heeft een tijdje gebeten op het kinderdagverblijf. Niemand heeft overplaatsing voor hem aangevraagd of aangifte gedaan wegens mishandeling. Logisch ook, het gaat om een klein kind. Hij is uiteraard wel bestraffend toegesproken. Ik denk dat de meeste mensen deze aanpak wel logisch vinden.
Als mijn collega dergelijk gedrag zou vertonen en ons zou bijten is het een heel ander verhaal natuurlijk. Dan volgt ontslag en aangifte.
Maar wat als mijn broer, die op peuterniveau functioneert, mensen bijt? Wat doe je dan? Aangifte zoals bij mijn volwassen collega of alleen toespreken en ervoor zorgen dat het hopelijk niet meer gebeurt zoals op het kinderdagverblijf.
Als mijn collega dergelijk gedrag zou vertonen en ons zou bijten is het een heel ander verhaal natuurlijk. Dan volgt ontslag en aangifte.
Maar wat als mijn broer, die op peuterniveau functioneert, mensen bijt? Wat doe je dan? Aangifte zoals bij mijn volwassen collega of alleen toespreken en ervoor zorgen dat het hopelijk niet meer gebeurt zoals op het kinderdagverblijf.
donderdag 22 mei 2008 om 14:21
Meave, ik vind dat het afhangt van de ernst en situatie. De situatie die TO omschrijft is ernstig. Ze heeft zich (terecht) bedreigd gevoeld en de client heeft zelfs gezegd haar te willen verkrachten.
Jij ziet aangifte kennelijk als een 'schuldverklaring' van de client. Dat is het niet. Nader onderzoek moet uitwijzen in hoeverre er sprake is van schuld. Er kan uiteindelijk net zo goed uitkomen dat de instelling nalatig is geweest.
Als een instelling iets dergelijks binnenskamers houdt ontstaat er een rare sfeer onder personeel. Dat is echt niet gezond.
Jij ziet aangifte kennelijk als een 'schuldverklaring' van de client. Dat is het niet. Nader onderzoek moet uitwijzen in hoeverre er sprake is van schuld. Er kan uiteindelijk net zo goed uitkomen dat de instelling nalatig is geweest.
Als een instelling iets dergelijks binnenskamers houdt ontstaat er een rare sfeer onder personeel. Dat is echt niet gezond.
donderdag 22 mei 2008 om 14:23
Als een peuter in een supermarkt iets op de grond kapot gooit, treed je ook als ouder corrigerend op. Je neemt maatregelen, die passen in zijn begrippen kader.
Hoe dat effectief moet in dit geval, is inderdaad moeilijk te zeggen, en dat hangt van zijn begrippen kader af. Maar zijn handeling, lijkt niet op hoe een peuter het zou doen. En hem ermee weg laten komen, door het te negeren, lijkt me vragen om herhaling.
Hoe dat effectief moet in dit geval, is inderdaad moeilijk te zeggen, en dat hangt van zijn begrippen kader af. Maar zijn handeling, lijkt niet op hoe een peuter het zou doen. En hem ermee weg laten komen, door het te negeren, lijkt me vragen om herhaling.
donderdag 22 mei 2008 om 14:47
Marlyne23:
"Hij reageerde begripvol,maar voor mijn gevoel afstandelijk en verwees mij door naar het traumateam."
"Officieel zou zo iemand ook weg moeten,maar er is helaas nergens een plaats voor hem. Hij staat al lang op de wachtlijst, maar het kan nog zeker een half jaar duren voor hij naar voor hem geschikte instelling kan."
Hallo Marlyne23,
ik vind het onder de maat dat je leidinggevende niet ook zelf zijn verantwoordelijkheden neemt en intern actie gaat ondernemen...
En hoe bureaucratisch en intern (doofpot-achtig) werkt het "traumateam" eigenlijk?
Is het niet het beste om meteen extern te klokkeluiden o.a. bij de politie en een buitenstaande commissie?
Het lijkt me vrij logisch dat die jongen vandaag nog overgeplaatst zal worden (en dan kom ik gelijk op je volgende opmerking...).
Een overplaatsing is zeker per direct mogelijk, waar een wil is is een weg.
Als een t.v.programma of andere pressie-uitvoerende instantie zich hiermee gaat bemoeien wordt zo'n jongen óók dezelfde dag nog weggeplaatst.
Jij hebt het volste recht binnen je werkterrein niet ooit nog één keer met hem geconfronteerd te worden...
Het is gewoon een kwestie van laks beleid waar je pech mee hebt, in een andere kliniek zou zoiets nooit geaccepteerd worden (zoals waar ik vrijwilligerswerk doe..).
"Hij reageerde begripvol,maar voor mijn gevoel afstandelijk en verwees mij door naar het traumateam."
"Officieel zou zo iemand ook weg moeten,maar er is helaas nergens een plaats voor hem. Hij staat al lang op de wachtlijst, maar het kan nog zeker een half jaar duren voor hij naar voor hem geschikte instelling kan."
Hallo Marlyne23,
ik vind het onder de maat dat je leidinggevende niet ook zelf zijn verantwoordelijkheden neemt en intern actie gaat ondernemen...
En hoe bureaucratisch en intern (doofpot-achtig) werkt het "traumateam" eigenlijk?
Is het niet het beste om meteen extern te klokkeluiden o.a. bij de politie en een buitenstaande commissie?
Het lijkt me vrij logisch dat die jongen vandaag nog overgeplaatst zal worden (en dan kom ik gelijk op je volgende opmerking...).
Een overplaatsing is zeker per direct mogelijk, waar een wil is is een weg.
Als een t.v.programma of andere pressie-uitvoerende instantie zich hiermee gaat bemoeien wordt zo'n jongen óók dezelfde dag nog weggeplaatst.
Jij hebt het volste recht binnen je werkterrein niet ooit nog één keer met hem geconfronteerd te worden...
Het is gewoon een kwestie van laks beleid waar je pech mee hebt, in een andere kliniek zou zoiets nooit geaccepteerd worden (zoals waar ik vrijwilligerswerk doe..).
donderdag 22 mei 2008 om 14:58
Ik ben het helemaal met je eens dat het een ernstige situatie is. Ik zie de aangifte niet als schuldverklaring, maar helaas is in het verleden duidelijk geworden dat niet alle rechtbanken de omstandigheden en de aard van de handicap voldoende mee laten wegen. Zie mijn eerdere link. Vandaar - naast mijn begrip voor de gevoelens van TO - mijn zorg om wat er met de jongen gebeurt als er aangifte wordt gedaan.
Maar je hebt denk ik sowieso gelijk als je zegt dat aangifte doen meewerkt aan preventie en beleid in de toekomst.
donderdag 22 mei 2008 om 16:42
Wat ik zou doen is het volgende: het incident nogmaals melden bij je leidinggevende en hierbij aangeven dat je van mening bent dat er niet adequaat met jouw ervaring om wordt gegaan. Indien deze naar jouw inzicht nog niet correct aan de slag gaat hiermee, benader je diens leidinggevende.
Ook zou ik op het interne documentenbeheersysteem opzoeken wat de protocollen zijn in dit soort situaties. Daar kan ook een crisis interventieplan bij horen, waar je zeer bruikbare tips uit kunt / moet halen. Dit ook om de kans op een crisissituatie te voorkomen. Soms kan het namelijk zo zijn dat je cliënten triggert door op een bepaalde manier te handelen. Daarnaast is het goed om deze casus in te brengen bij een intervisiebijeenkomst.
Zomaar je ontslag nemen zou ik niet doen. Je hebt namelijk een keuze gemaakt voor een bepaald onderdeel van de gezondheidssector. Als je met dit type cliënten gaat werken, kunnen er risicovolle situaties ontstaan, in welke zin dan ook. Dit kan dus zowel lichamelijk als fysiek geweld of dreiging zijn. Het is part of the job en daar zit ook een stukje uitdaging in voor jouw werkplezier. Cliënten met multicomplexeproblematiek (en mogelijk psychiatrie verwant) vereisen een andere zorgvisie dan bijvoorbeeld reguliere pg cliënten. Ik neem aan dat je jezelf dat hebt gerealiseerd voordat je daar aan de slag ging.
Tot slot: ik vind het inderdaad ook erg nalatig van je nieuwe collega dat je op deze manier ingewerkt wordt, van de andere kant zou dit ook twee maanden later kunnen gebeuren. Mijn ervaring met dit type cliënten is dat je consequent en directief moet zijn in je zorgverlening, op die manier weten ze wat ze aan je hebben om het maar even heel basaal te benoemen. Je zit nu mogelijk nog in een testfase voor hen en daarin moet je jezelf profileren. Daarnaast geldt ook hier het stukje wat ik schreef over crisisinterventie.
Succes met je keuze.
Ook zou ik op het interne documentenbeheersysteem opzoeken wat de protocollen zijn in dit soort situaties. Daar kan ook een crisis interventieplan bij horen, waar je zeer bruikbare tips uit kunt / moet halen. Dit ook om de kans op een crisissituatie te voorkomen. Soms kan het namelijk zo zijn dat je cliënten triggert door op een bepaalde manier te handelen. Daarnaast is het goed om deze casus in te brengen bij een intervisiebijeenkomst.
Zomaar je ontslag nemen zou ik niet doen. Je hebt namelijk een keuze gemaakt voor een bepaald onderdeel van de gezondheidssector. Als je met dit type cliënten gaat werken, kunnen er risicovolle situaties ontstaan, in welke zin dan ook. Dit kan dus zowel lichamelijk als fysiek geweld of dreiging zijn. Het is part of the job en daar zit ook een stukje uitdaging in voor jouw werkplezier. Cliënten met multicomplexeproblematiek (en mogelijk psychiatrie verwant) vereisen een andere zorgvisie dan bijvoorbeeld reguliere pg cliënten. Ik neem aan dat je jezelf dat hebt gerealiseerd voordat je daar aan de slag ging.
Tot slot: ik vind het inderdaad ook erg nalatig van je nieuwe collega dat je op deze manier ingewerkt wordt, van de andere kant zou dit ook twee maanden later kunnen gebeuren. Mijn ervaring met dit type cliënten is dat je consequent en directief moet zijn in je zorgverlening, op die manier weten ze wat ze aan je hebben om het maar even heel basaal te benoemen. Je zit nu mogelijk nog in een testfase voor hen en daarin moet je jezelf profileren. Daarnaast geldt ook hier het stukje wat ik schreef over crisisinterventie.
Succes met je keuze.
Fortis et liber
donderdag 22 mei 2008 om 17:02
Als ik het goed heb uitgerekend gaat er jaarlijks zo rond de 7.000.000.000 euro naar de verstandelijk gehandicaptenzorg.
Een groot gedeelte daarvan wordt verspild aan onnodig toegevoegde rotzooi zoals te dure en onhandige elektronische apparatuur en managers waarvan niemand weet wat ze nu eigenlijk doen...
Deze managers zitten op kantoor niets te doen, te surfen of te roken, zijn onverklaarbaar lang weg, werken soms deeltijd maar wel voor een volledig inkomen, laten zich zelden tot nooit zien op de werkvloer en hebben er al helemaal een hekel aan om in contact te treden met eenvoudige zeurende veldwerkers als jij (marilyne23).
En de verstandelijk gehandicapten mijden ze al helemaal als de pest!!
Jij hebt het volste recht om één van deze managers aan hun dure jas (onze jas) te trekken Marilyne.
Deze managers hebben geen fuck te doen de hele dag en liggen er niet wakker van dat er grote personeelstekorten zijn en dat de hele zaak mede draait op mantelzorgers en vrijwilligers (die vaak zelfs worden ingezet voor onbevoegde werkzaamheden) .
Deze managers zullen nooit of te nimmer bijspringen op de werkvloer (uitzonderingen daargelaten)...daar zijn ze te veel te beroerd en lui voor.
Tijd om jouw "manager" maar eens aan het werk te zetten!
Doofpot?? Had ie gewild, had ie gedroomd!
Ga ervoor Marilyne23.
Een groot gedeelte daarvan wordt verspild aan onnodig toegevoegde rotzooi zoals te dure en onhandige elektronische apparatuur en managers waarvan niemand weet wat ze nu eigenlijk doen...
Deze managers zitten op kantoor niets te doen, te surfen of te roken, zijn onverklaarbaar lang weg, werken soms deeltijd maar wel voor een volledig inkomen, laten zich zelden tot nooit zien op de werkvloer en hebben er al helemaal een hekel aan om in contact te treden met eenvoudige zeurende veldwerkers als jij (marilyne23).
En de verstandelijk gehandicapten mijden ze al helemaal als de pest!!
Jij hebt het volste recht om één van deze managers aan hun dure jas (onze jas) te trekken Marilyne.
Deze managers hebben geen fuck te doen de hele dag en liggen er niet wakker van dat er grote personeelstekorten zijn en dat de hele zaak mede draait op mantelzorgers en vrijwilligers (die vaak zelfs worden ingezet voor onbevoegde werkzaamheden) .
Deze managers zullen nooit of te nimmer bijspringen op de werkvloer (uitzonderingen daargelaten)...daar zijn ze te veel te beroerd en lui voor.
Tijd om jouw "manager" maar eens aan het werk te zetten!
Doofpot?? Had ie gewild, had ie gedroomd!
Ga ervoor Marilyne23.
donderdag 22 mei 2008 om 17:08
Kreeft, deze post valt mij toch wel een beetje rauw op mijn dak.
Als een verstandelijk gehandicapte die in een instelling zit waar ik werk mij op een vervelend manier bejegend (bv. seksueel, maar ook als hij of zij bv. erg lomp is of onhandig, of tijdens een woede aanval een beker naar me toe gooit) zal ik daar zeker anders mee omspringen dan wanneer een 'gewone' meneer in de bus dat doet, dat is toch niet gek?
Dat wil niet zeggen dat het dan allemaal maar moet kunnen, natuurlijk of dat je alles maar hebt te accepteren!!!!
Maar wanneer een verstandelijk gehandicapte opgenomen is in een instelling, is dat meestal omdat hij dusdanige problematiek heeft dat hij thuis niet te handhaven is (nog meer met jongeren, ouderen worden ook wel opgenomen omdat de ouders te oud zijn voor de fysieke zorg). Je mag verwachten van medewerkers dat ze daar op een professionele manier mee omgaan.
Als een client dan bv. geen grenzen heeft met seksueel gedrag, of seksueel intimideert (er zijn er ook die bv. dreigen met andere dingen, van geweld tot automutilatie etc) dan moet de instelling daar op inspelen en dusdanige begeleiding bieden die voor client en omgeving aanvaardbaar zijn. In dit geval zou ik dus zeggen dat zo'n client niet alleen mag worden gelaten met een begeleider, en al helemaal niet met een nieuw iemand. Daarnaast, als dit vaker voorkomt, zou de TO hierover uitleg gehad moeten hebben en ook uitgelegd moeten hebben wat het beleid hiervoor is; hoe hierop gereageerd wordt (en waarom!).
In dit geval lijkt 't of er geen beleid is, TO is er in elk geval niet over ingelicht. Ikzelf heb jarenlang als inval gewerkt, en zelfs als je maar voor één dagje of één weekendje kwam heb ik altijd uitleg gekregen over voorkomende situaties of situaties die niet vaak voorkwamen maar wel schokkend konden zijn. Dat dat niet gebeurd is vind ik vooral kwalijk van de instelling.
Misschien is er geen beleid omdat het de eerste keer is dat dit voorkomt, maar dan had de teamleider wel wat anders kunnen (en moeten!) reageren!!!!
Verstandelijk gehandicapten zijn gewoon mensen en zullen dus eenzelfde soort technieken gebruiken als andere mensen om hun zin te krijgen, alleen vaak zonder die 'natuurlijke' sociale rem die wij wel hebben. En dát kan je die mensen nou niet kwalijk nemen, want dát is toch een gevolg van de handicap!
Je stukje over corrigeren vind ik wel mooi verzonnen, maar in de praktijk werkt 't vaak niet zo. Misschien omdat deze jongen nog minderjarig is wel, maar vaak zijn de mogelijkheden toch wel heel beperkt hoor, om nog te corrigeren. Deze jongen is nog jong en dus nog in ontwikkeling, maar in mijn eigen ervaringen was 't vaak héél moeilijk om gedrag te corrigeren, omdat die link (gedrag x - reactie y) bij veel verstandelijk gehandicapten gewoon niet gelegd wordt. Laat staan onthouden voor de volgende keer!
donderdag 22 mei 2008 om 17:19
Astrada, in principe ben ik 't wel eens met wat jij zegt, en ik zou dat ook doen als ik al een tijd bij een bepaalde instelling zou werken waar zo'n probleem ontstaat. Persoonlijk zou ik dat echter niet doen als ik net een week of twee bezig ben.
Wat mij betreft staat of valt werken in een omgeving met geweld bij het team waarin je werkt en je leidinggevende. Je moet op elkaar kunnen vertrouwen, je moet elkaar serieus nemen, en (misschien wel het allerbelangrijkste) er moeten duidelijke afspraken zijn over hoe te handelen en daar moet iedereen zich aan houden. Als dat niet het geval is, zou ik liever niet in zo'n organisatie werken.
Je hebt gelijk als je zegt dat je er voor kiest in een bepaalde tak van de zorg te werken en daar dan ook consecuenties van moet dragen, maar ik wil heel graag zeggen dat 't helemaal niet overal zo gaat!!! Ikzelf heb bv. een héél andere ervaring, een heel positieve, ik heb in groepen waar geweld voorkwam gewerkt zonder al te veel moeite, juist omdat alles goed geregeld was, je altijd met zijn tweeën stond, er na een incident ruimte was voor ieders gevoelens en feedback en je op elkaar kon bouwen. Als dat niet zo zou zijn, zou ik accuut gestopt zijn. Het is zeker mogelijk om met verstandelijk gehandicapten te werken zonder dat je bang hoeft te zijn!!
Voor de zorg in zijn geheel is 't inderdaad beter om aan de bel te trekken, echter, ik zou wel goed nadenken voor ik aan zo'n persoonlijke kruistocht zou beginnen tegen een werkgever bij wie ik in de proeftijd zit en waar ik 't nu al niet meer naar mijn zin heb! Je moet je eigen belangen ook mee laten wegen! En dat niet alleen, hoe zouden bv. die ouders het vinden als jij er de media bij gaat halen (ik zou als familie bv. wél behoorlijk pissed zijn als er niet eerst intern is geprobeerd het op te lossen).
Als ik TO was zou ik stoppen, het nogmaals bij de teamleider aankaarten, het aan het hele team uitleggen (evt. in een brief) en ook aan de directie (liefst met een afspraak én een brief).
Wat mij betreft staat of valt werken in een omgeving met geweld bij het team waarin je werkt en je leidinggevende. Je moet op elkaar kunnen vertrouwen, je moet elkaar serieus nemen, en (misschien wel het allerbelangrijkste) er moeten duidelijke afspraken zijn over hoe te handelen en daar moet iedereen zich aan houden. Als dat niet het geval is, zou ik liever niet in zo'n organisatie werken.
Je hebt gelijk als je zegt dat je er voor kiest in een bepaalde tak van de zorg te werken en daar dan ook consecuenties van moet dragen, maar ik wil heel graag zeggen dat 't helemaal niet overal zo gaat!!! Ikzelf heb bv. een héél andere ervaring, een heel positieve, ik heb in groepen waar geweld voorkwam gewerkt zonder al te veel moeite, juist omdat alles goed geregeld was, je altijd met zijn tweeën stond, er na een incident ruimte was voor ieders gevoelens en feedback en je op elkaar kon bouwen. Als dat niet zo zou zijn, zou ik accuut gestopt zijn. Het is zeker mogelijk om met verstandelijk gehandicapten te werken zonder dat je bang hoeft te zijn!!
Voor de zorg in zijn geheel is 't inderdaad beter om aan de bel te trekken, echter, ik zou wel goed nadenken voor ik aan zo'n persoonlijke kruistocht zou beginnen tegen een werkgever bij wie ik in de proeftijd zit en waar ik 't nu al niet meer naar mijn zin heb! Je moet je eigen belangen ook mee laten wegen! En dat niet alleen, hoe zouden bv. die ouders het vinden als jij er de media bij gaat halen (ik zou als familie bv. wél behoorlijk pissed zijn als er niet eerst intern is geprobeerd het op te lossen).
Als ik TO was zou ik stoppen, het nogmaals bij de teamleider aankaarten, het aan het hele team uitleggen (evt. in een brief) en ook aan de directie (liefst met een afspraak én een brief).
donderdag 22 mei 2008 om 17:28
Margaretha, ik heb het idee dat je (deels) op mijn post reageerd. Ik wil nog even aangeven dat het uiteraard niet per definitie is dat je in een crisissituatie zult belanden in een bepaald onderdeel van de gezondheidszorg, maar het kán wel. Daar ging het met meer om. En inderdaad, in onze organisatie komt het ook vaak voor, maar wij hebben heel goede protocollen hiervoor. Dat is echt heel goed geregeld allemaal.
Maar het is wel goed om je te realiseren waar je gaat werken en dat het niet zo is van, ach ik ga met die gezellige verstandelijk gehandicapte jongeren werken, lekker even vertroetelen (ik wil niet zeggen dat TO dat heeft gedacht, maar het komt echt voor) en daarna dus ontzettend bedrogen uitkomen voor je gevoel.
Maar het is wel goed om je te realiseren waar je gaat werken en dat het niet zo is van, ach ik ga met die gezellige verstandelijk gehandicapte jongeren werken, lekker even vertroetelen (ik wil niet zeggen dat TO dat heeft gedacht, maar het komt echt voor) en daarna dus ontzettend bedrogen uitkomen voor je gevoel.
Fortis et liber
donderdag 22 mei 2008 om 18:35
donderdag 22 mei 2008 om 18:40
Hallo Margaretha2,
fijn dat het er in jouw situatie en werkomgeving wél positief aan toe ging.
Mijn berichtje was dan ook niet stigmatiserend of generaliserend bedoeld voor alle instellingen.
Maar dat van dat weggegooide belastings- en ziektekostenpremiegeld blijft zeker staan.
Ooit heb ik het een keer geprobeerd uit te rekenen waar toch al die miljardensubsidies heengingen (in het niets leken weg te vloeien...) bij de ouderen en verstandelijk gehandicaptenzorg.
Destijds ben ik ook veldwerk gaan verrichten en heb geprobeerd de feitelijke werkzaamheden van "managers" te analyseren (de inkomens had ik al) en hun optreden in crisisgevallen zoals complete activiteiten die afgelast dreigden te worden door personeeltekorten enz.
De uitslagen waren bedroevend en triest.
Oppositieleiders van politieke partijen hebben 100% gelijk als ze (loze) beloften doen tijdens de voorverkiezingen door te zeggen dat gaan snijden in de ambtenarij.
Die onnodige ambtenaren kun je dan vergelijken met de zeker 40-50% onnodige leidinggevende managers in de hogere schalen in de zorg.
Zeker een paar miljard verdwijnt in het afvalputje zonder dat de verstandelijk gehandicapte er ooit een cent van ziet in de vorm van zorg.
donderdag 22 mei 2008 om 18:43
Ik zou het zeker melden bij de politie. Bellen, vragen naar de zedenpolitie, en een afspraak maken voor een informatief gesprek. Die weten over 't algemeen best raad met dit soort zaken en zullen zeker rekening houden met zijn leeftijd én handicap. Op die manier 'dwing' je in elk geval de instelling ook om zich te beraden op hoe dit kan gebeuren & hoe dit voortaan te voorkomen.
Je kan daarna altijd nog besluiten of je de melding wilt doorzetten en daadwerkelijk aangifte wil doen, afhankelijk ook van hoe de politie de zaak inschat.
Je kan daarna altijd nog besluiten of je de melding wilt doorzetten en daadwerkelijk aangifte wil doen, afhankelijk ook van hoe de politie de zaak inschat.
donderdag 22 mei 2008 om 19:18
Hoi,
Bij deze even een vervolg op de situatie;
Vanmiddag heb ik een gesprek gehad met de teamleider over de hele situatie. Ik heb aangegeven dat ik daar per direct stop met werken. Dit niet alleen om het feit dat ik aangerand ben, maar ook omdat deze situatie onverantwoord is voor de andere kinderen.
Het betreft een woonsituatie voor lichamelijk gehandicapte kinderen. Veelal kinderen die niets kunnen en dus ook meisjes. In het gesprek heb ik ook aangegeven dat ik het een onverantwoorde situatie vind. Mede door mijn werkervaring(verpleegkunde) in de psychiatrie weet ik dat er geen mogelijkheden zijn voor deze jongen in een woonomgeving als deze. Er zijn geen mogelijkheden tot corrigeren en geen opgeleid personeel.
Gelukkig ziet de teamleider nu de ernst van de situatie in en gaat stappen ondernemen.
Ik heb overigens geen aangifte gedaan bij de politie. Wel word er door mijn werkgever een melding gedaan.
Bij deze even een vervolg op de situatie;
Vanmiddag heb ik een gesprek gehad met de teamleider over de hele situatie. Ik heb aangegeven dat ik daar per direct stop met werken. Dit niet alleen om het feit dat ik aangerand ben, maar ook omdat deze situatie onverantwoord is voor de andere kinderen.
Het betreft een woonsituatie voor lichamelijk gehandicapte kinderen. Veelal kinderen die niets kunnen en dus ook meisjes. In het gesprek heb ik ook aangegeven dat ik het een onverantwoorde situatie vind. Mede door mijn werkervaring(verpleegkunde) in de psychiatrie weet ik dat er geen mogelijkheden zijn voor deze jongen in een woonomgeving als deze. Er zijn geen mogelijkheden tot corrigeren en geen opgeleid personeel.
Gelukkig ziet de teamleider nu de ernst van de situatie in en gaat stappen ondernemen.
Ik heb overigens geen aangifte gedaan bij de politie. Wel word er door mijn werkgever een melding gedaan.
donderdag 22 mei 2008 om 19:22
Oeh, wat vind ik dit een ontzettend foute zin! Gedragsproblemen en psychiatrische problematiek kunnen idd part of the job zijn, maar wil dat zeggen dat je je moet laten aanranden of in elkaar moet laten slaan?
Ik werk met jongere met een licht verstandelijke handicap en zeer ernstige gedragsproblemen. Wij dragen alarm en mogen fysiek ingrijpen als de situatie dat wenst. Maar in geval van doelgericht neerslaan, steken of ander lichamelijk geweld wordt er aangifte gedaan.
Al is het maar voor de dossieropbouw.
Mijn advies: meldt het iig bij de gedragswetenschapper. Wij hebben speciale formulieren die we invullen bij geweld. (Schelden doen we niet, want dan zouden we daar alleen al een dagtaak ana hebben
)Maar geweld hoort nooit bij je job. En ookal weet je dat je in bepaalde beroepen meer risico loopt, je hoeft het nooit te accepteren!
En nog een vraag, gaan de jongeren 's nachts niet achter slot? Dat is bij ons namelijk wel het geval.
donderdag 22 mei 2008 om 19:38
Zomaar je ontslag nemen zou ik niet doen. Je hebt namelijk een keuze gemaakt voor een bepaald onderdeel van de gezondheidssector. Als je met dit type cliënten gaat werken, kunnen er risicovolle situaties ontstaan, in welke zin dan ook. Dit kan dus zowel lichamelijk als fysiek geweld of dreiging zijn. Het is part of the job en daar zit ook een stukje uitdaging in voor jouw werkplezier. Cliënten met multicomplexeproblematiek (en mogelijk psychiatrie verwant) vereisen een andere zorgvisie dan bijvoorbeeld reguliere pg cliënten. Ik neem aan dat je jezelf dat hebt gerealiseerd voordat je daar aan de slag ging.
Ik wil toch even reageren op je post.
Toen ik daar ging werken(het is een woonhuis met lichamelijk beperkte kinderen) ging ik er inderdaad vanuit dat het leuk werk zou zijn met leuke kinderen. Er is mij niet verteld dat er een jongen in de groep lichamelijk beperkte kinderen zat met psychiatrische problematiek. Aangezien ik mijn vorige baan in de psychiatrie(crisisafdeling) zat was en het even wat rustiger aan wil doen heb ik voor deze functie gesolliciteerd.Ik heb dus bewust niet gekozen om met dit soort clienten te werken. Juist omdat ik dat al gedaan heb en het zat was.
Ik wil toch even reageren op je post.
Toen ik daar ging werken(het is een woonhuis met lichamelijk beperkte kinderen) ging ik er inderdaad vanuit dat het leuk werk zou zijn met leuke kinderen. Er is mij niet verteld dat er een jongen in de groep lichamelijk beperkte kinderen zat met psychiatrische problematiek. Aangezien ik mijn vorige baan in de psychiatrie(crisisafdeling) zat was en het even wat rustiger aan wil doen heb ik voor deze functie gesolliciteerd.Ik heb dus bewust niet gekozen om met dit soort clienten te werken. Juist omdat ik dat al gedaan heb en het zat was.
