![](/styles/viva/public/images/pijler_images/150x150rounded/icons-150x150-werk&studie-01.png)
ander werk zoeken......
zondag 12 april 2009 om 21:49
Ik werk nu zo'n 11 jaar bij een overheidsinstelling en heb inmiddels in de jaren op verschillende afdelingen gewerkt. Op de afdeling waar ik nu zit is het ook afschuwelijk! Het werk is niet leuk en de mensen ook niet! Ik heb het gewoon gehad met dit bedrijf en wil niet meer bij dit bedrijf werken. Iedereen in mijn omgeving zegt ook dat ik ander werk moet gaan zoeken. Dit is makkelijker gezegd dan gedaan!! Ik solliciteer mij suf. Maar mijn leeftijd (48 jaar) werkt niet mee, heb ik al gemerkt. Overal ingeschreven (uitzendbureau, vacaturebank etc.) Ik kan niet zomaar stoppen met mijn huidige baan. Het geld heb ik hard nodig (3 kinderen). Ik probeer wel elke dag positief naar mijn werk te gaan. Maar wat een opgave! Zijn er meer mensen die in deze situatie zitten? Je kan je huidige baan niet opzeggen, omdat je financieel niet kan stoppen zonder ander werk te hebben gevonden. Dus toch elke dag met lood in je schoenen naar je werk gaan. Hoelang houden andere mensen dit vol?
zondag 12 april 2009 om 22:21
Vanwege bezuinigingen worden geen opleidingen meer gegeven. Sterker nog er moeten mensen weg! Op mijn afdeling hoeft niemand weg. Ik zit op kantoor en doe administratief werk. In het verleden heb ik telefoniste/receptioniste werk gedaan (heb ik veel ervaring en opleiding in) en dat vind ik gewoon het leukst, maar bij een ander bedrijf wil ik dit het liefst doen en niet bij mijn huidige werkgever. Ik heb al zoveel brieven geschreven. Soms krijg je bericht van afwijzing, maar heel veel bedrijven reageren niet eens op je brief. Op vacatures komen er gewoon honderden op af. Zie daar maar tussen te komen. In een winkel werken wil ik ook wel, maar daar ben je echt te oud voor. Een keer een gesprek gehad en het salaris wat ze aanboden vond ik prima. Maar ze gaven toch de voorkeur voor een jonger iemand... Heel demotiverend en ik word daar erg onzeker en depressief van. Hoe gaan anderen hiermee om? Met al die afwijzingen?
zondag 12 april 2009 om 22:25
Mmmmmm, niet bepaald de handigste tijd om van baan te willen veranderen ..... Hele bossen mensen verliezen momenteel hun baan, en jij wilt je vaste baan met alles wat daaraan vastzit (goeie pensioenregeling om eens wat te noemen .....) juist nu opgeven? Lees je wel eens een krant? Ik zou zeggen: als je het er al 11 jaar hebt uitgehouden kan het nooit zo erg zijn dat je het er niet - bijvoorbeeld - nog een jaartje uithoudt, stilletjes blijven zitten en wachten tot de kredietcrisis weer overgaat en werkgevers weer mensen nodig hebben in plaats van ze te moeten lozen wegens gebrek aan klandizie.
En denk je heus dat - ik noem maar wat - een schoonmaakster, een stratenmaker, een metselaar, een lopende-band-werker - iedere dag fluitend en handenwrijvend naar zijn/haar werk gaat? Werk is nu eenmaal een noodzakelijk kwaad, je hebt het nodig om je geld te verdienen. Als je dan ook nog léuk werk wilt, zul je daarvoor de nodige opleidingen en ervaring moeten hebben, dus al jong moeten bedenken wat je écht leuk vindt en niet 11 jaar blijven hangen in een baan die je niet leuk vindt.
En denk je heus dat - ik noem maar wat - een schoonmaakster, een stratenmaker, een metselaar, een lopende-band-werker - iedere dag fluitend en handenwrijvend naar zijn/haar werk gaat? Werk is nu eenmaal een noodzakelijk kwaad, je hebt het nodig om je geld te verdienen. Als je dan ook nog léuk werk wilt, zul je daarvoor de nodige opleidingen en ervaring moeten hebben, dus al jong moeten bedenken wat je écht leuk vindt en niet 11 jaar blijven hangen in een baan die je niet leuk vindt.
zondag 12 april 2009 om 23:00
Nou ja Joyce, wat een onaardige post.
Ik ben ook gewoon tijdens deze kredietcrisis van baan veranderd(ik werkte al 9 jaar voor hetzelfde bedrijf) En eigenlijk vind ik het niet al te leuk bij mijn nieuwe baan, dus ga gewoon weer verder kijken.
En hoezo mag je alleen leuk werk hebben als je de juiste opleiding hebt genoten en op jonge leeftijd de juiste keuzes maakt. Niet iedereen weet op zijn 16e wat hij of zij wil. Bovendien kan je interesse ook nog eens wijzigen na een aantal jaar.
Jij zegt dat werk een noodzakelijk kwaad is en daar ben ik het enigzins mee eens, maar aangezien ik 40 uur per week werk, mag dat op zijn minst toch wel een beetje leuk werk zijn?
Zahra, hou in ieder geval je huidige baan aan. Je bent nou eenmaal verantwoordelijk voor je kinderen. En heb geduld. Blijf om je heen kijken en blijf solliciteren. Het is nu niet de makkelijkste tijd dus verwacht niet op korte termijn te kunnen wisselen van baan. Zie deze sollicitaties desnoods als goede oefening. Daar zul je straks profijt van heben.
Succes!
Ik ben ook gewoon tijdens deze kredietcrisis van baan veranderd(ik werkte al 9 jaar voor hetzelfde bedrijf) En eigenlijk vind ik het niet al te leuk bij mijn nieuwe baan, dus ga gewoon weer verder kijken.
En hoezo mag je alleen leuk werk hebben als je de juiste opleiding hebt genoten en op jonge leeftijd de juiste keuzes maakt. Niet iedereen weet op zijn 16e wat hij of zij wil. Bovendien kan je interesse ook nog eens wijzigen na een aantal jaar.
Jij zegt dat werk een noodzakelijk kwaad is en daar ben ik het enigzins mee eens, maar aangezien ik 40 uur per week werk, mag dat op zijn minst toch wel een beetje leuk werk zijn?
Zahra, hou in ieder geval je huidige baan aan. Je bent nou eenmaal verantwoordelijk voor je kinderen. En heb geduld. Blijf om je heen kijken en blijf solliciteren. Het is nu niet de makkelijkste tijd dus verwacht niet op korte termijn te kunnen wisselen van baan. Zie deze sollicitaties desnoods als goede oefening. Daar zul je straks profijt van heben.
Succes!
zondag 12 april 2009 om 23:16
Tja, 't klinkt wat onaardiger dan ik het bedoelde ....
Ik bedoel alleen, dat je - als je al 11 jaar bent blijven hangen in een baan die je niet leuk, zelfs afschuwelijk vindt zoals TO schrijft - niet opeens op je 48ste tijdens een kredietcrisis moet gaan wanhopen en tot de conclusie moet komen dat je daar niet meer wilt werken. Een jaartje eerder was handiger geweest.
Natuurlijk, blijven zoeken en solliciteren, dat is het enige wat erop zit. Alleen is het nu niet de meest motiverende periode om te gaan solliciteren. De spoeling is heel dun, veel bedrijven zijn aan het inkrimpen en werkgevers die wel vacatures hebben kunnen kiezen uit veel sollicitanten en werkgevers willen zéker nu het liefst een goedkope kracht, dus iemand van 17 met 10 jaar ervaring
Ik bedoel alleen, dat je - als je al 11 jaar bent blijven hangen in een baan die je niet leuk, zelfs afschuwelijk vindt zoals TO schrijft - niet opeens op je 48ste tijdens een kredietcrisis moet gaan wanhopen en tot de conclusie moet komen dat je daar niet meer wilt werken. Een jaartje eerder was handiger geweest.
Natuurlijk, blijven zoeken en solliciteren, dat is het enige wat erop zit. Alleen is het nu niet de meest motiverende periode om te gaan solliciteren. De spoeling is heel dun, veel bedrijven zijn aan het inkrimpen en werkgevers die wel vacatures hebben kunnen kiezen uit veel sollicitanten en werkgevers willen zéker nu het liefst een goedkope kracht, dus iemand van 17 met 10 jaar ervaring
zondag 12 april 2009 om 23:28
Probeer het lood uit je schoenen om te smeden tot een ijzeren wil om een nieuwe baan te vinden.
Anders gezegd; de negatieve energie die je elke dag voelt, zou je moeten zien om te zetten in energie om kaaihard op zoek te gaan naar een andere baan. En dan heb ik het niet alleen over inschrijven en sippen om afwijzingen.
Nee, praten met mensen, laat weten dat je op de markt bent, denk na over wat je precies wilt, doe zelfonderzoek, wat kan je, wat is een leuke branche, wie werken daar, hoe kom ik daar tussen? Niet denken; dat lukt me nooit, maar: ik ga gewoon met iemand praten die op mijn droomafdeling werkt. En denk ook aan andere manieren om een superbaan te vinden. Open sollicitaties schijnen nog altijd goed te merken. Doe een goede "aftersale"; nabellen, even langsgaan eventueel, de juiste persoon te pakken krijgen, etc.
Dat soort dingen. Makkelijk toch?
Anders gezegd; de negatieve energie die je elke dag voelt, zou je moeten zien om te zetten in energie om kaaihard op zoek te gaan naar een andere baan. En dan heb ik het niet alleen over inschrijven en sippen om afwijzingen.
Nee, praten met mensen, laat weten dat je op de markt bent, denk na over wat je precies wilt, doe zelfonderzoek, wat kan je, wat is een leuke branche, wie werken daar, hoe kom ik daar tussen? Niet denken; dat lukt me nooit, maar: ik ga gewoon met iemand praten die op mijn droomafdeling werkt. En denk ook aan andere manieren om een superbaan te vinden. Open sollicitaties schijnen nog altijd goed te merken. Doe een goede "aftersale"; nabellen, even langsgaan eventueel, de juiste persoon te pakken krijgen, etc.
Dat soort dingen. Makkelijk toch?
maandag 13 april 2009 om 08:51
maandag 13 april 2009 om 10:23
quote:Nijntje schreef op 12 april 2009 @ 23:28:
Probeer het lood uit je schoenen om te smeden tot een ijzeren wil om een nieuwe baan te vinden.
Anders gezegd; de negatieve energie die je elke dag voelt, zou je moeten zien om te zetten in energie om kaaihard op zoek te gaan naar een andere baan. En dan heb ik het niet alleen over inschrijven en sippen om afwijzingen.
Nee, praten met mensen, laat weten dat je op de markt bent, denk na over wat je precies wilt, doe zelfonderzoek, wat kan je, wat is een leuke branche, wie werken daar, hoe kom ik daar tussen? Niet denken; dat lukt me nooit, maar: ik ga gewoon met iemand praten die op mijn droomafdeling werkt. En denk ook aan andere manieren om een superbaan te vinden. Open sollicitaties schijnen nog altijd goed te merken. Doe een goede "aftersale"; nabellen, even langsgaan eventueel, de juiste persoon te pakken krijgen, etc.
Dat soort dingen. Makkelijk toch?
He wat goed gezegd. Verder ben ik het ook eens met je posting.
Ik heb al jaren een baan die voor sommigen echt een droombaan is, maar dat voor mij nooit geweest is. Ik ben een tijdje geleden parttime gaan werken, want ik ging met tegenzin naar mijn werk. Parttime is het best te doen, ik heb zo de mogelijkheid om met weinig werken een basisinkomen te krijgen. Daarnaast ben ik begonnen met een andere parttime baan die mij veel meer uitdaging biedt.
Wat ik maar wil zeggen is dat er meerdere wegen naar Rome leiden.
Probeer het lood uit je schoenen om te smeden tot een ijzeren wil om een nieuwe baan te vinden.
Anders gezegd; de negatieve energie die je elke dag voelt, zou je moeten zien om te zetten in energie om kaaihard op zoek te gaan naar een andere baan. En dan heb ik het niet alleen over inschrijven en sippen om afwijzingen.
Nee, praten met mensen, laat weten dat je op de markt bent, denk na over wat je precies wilt, doe zelfonderzoek, wat kan je, wat is een leuke branche, wie werken daar, hoe kom ik daar tussen? Niet denken; dat lukt me nooit, maar: ik ga gewoon met iemand praten die op mijn droomafdeling werkt. En denk ook aan andere manieren om een superbaan te vinden. Open sollicitaties schijnen nog altijd goed te merken. Doe een goede "aftersale"; nabellen, even langsgaan eventueel, de juiste persoon te pakken krijgen, etc.
Dat soort dingen. Makkelijk toch?
He wat goed gezegd. Verder ben ik het ook eens met je posting.
Ik heb al jaren een baan die voor sommigen echt een droombaan is, maar dat voor mij nooit geweest is. Ik ben een tijdje geleden parttime gaan werken, want ik ging met tegenzin naar mijn werk. Parttime is het best te doen, ik heb zo de mogelijkheid om met weinig werken een basisinkomen te krijgen. Daarnaast ben ik begonnen met een andere parttime baan die mij veel meer uitdaging biedt.
Wat ik maar wil zeggen is dat er meerdere wegen naar Rome leiden.
Cum non tum age
maandag 13 april 2009 om 15:35
maandag 13 april 2009 om 17:29
Ik heb jullie reacties eens goed gelezen en het is niet zo dat ik 11 jaar alleen maar vervelend werk/collega's heb gehad. Helemaal niet zelfs. Maar de afgelopen 3 jaar is het gewoon verschrikkelijk daar. Ik ben daar jaren telefoniste/receptioniste geweest en omdat het goed te combineren was met drie kleine kinderen ben ik gewoon gebleven. Door een hele nare situatie moest ik daar weg en op verschillende afdelingen (in drie jaar) geplaatst omdat ze mij niet konden ontslaan (ik heb de vakbond, OR etc. ingezet.) Achteraf had ik toen weg moeten gaan, maar dat weet ik nu. De tijd is inderdaad niet makkelijk om van baan te veranderen. Ik ben druk bezig met netwerken, en heb via via al een paar keer een sollicitatiegesprek gehad. Maar dat is helaas niets geworden. Zoals Chardonnay al zei leer ik wel hiervan, want solliciteren is ook een vak apart! Hevig zit in dezelfde situatie als ik. Hoelang is dat bij jou al zo?
Omdat ik elke keer er tegenop zie om naar mijn werk te gaan krijg ik nu ook lichamelijke klachten (hoge bloeddruk, hartkloppingen, hoofdpijn, huilbuien etc.)
Ik hoop nog meer reacties te krijgen van jullie
Omdat ik elke keer er tegenop zie om naar mijn werk te gaan krijg ik nu ook lichamelijke klachten (hoge bloeddruk, hartkloppingen, hoofdpijn, huilbuien etc.)
Ik hoop nog meer reacties te krijgen van jullie
maandag 13 april 2009 om 18:42
Bij mij is de situatie al vrij lang zo. Een paar jaar, en vaak gedacht dat het niet meer beter wordt. De laatste tijd kan ik me toch redelijke staande houden door ander werk en werkdruk. Maar blijf doorzoeken naar ander werk. Alleen soms als je weer een afwijzing krijgt, heb je wel eens het gevoel dat het geen nut heeft om sollicitatiebrieven te schrijven. Mijn cv kan ik niet veranderen en is wat mij betreft ook niet verkeerd, en de brieven die ik schrijf zijn correct. Misschien moet ik een andere weg inslaan.
maandag 13 april 2009 om 19:55
quote:Zhara schreef op 13 april 2009 @ 17:29:
IDoor een hele nare situatie moest ik daar weg en op verschillende afdelingen (in drie jaar) geplaatst omdat ze mij niet konden ontslaan (ik heb de vakbond, OR etc. ingezet.) Achteraf had ik toen weg moeten gaan, maar dat weet ik nu. Tja, en mijn reactie was dus het gevolg van het feit dat ik de laatste 10 jaar inmiddels 4 keer door reorganisatie buitenspel ben gezet (directeur overleden, bedrijfssluiting, bedrijfsverplaatsing naar andere kant van het land, bezuinigingsronde). Wel telkens weer - door inderdaad heel veel te solliciteren - aan de bak gekomen, maar telkens een nieuwe baas, andere cultuur, andere mensen, totaal ander werk. En omdat ik overal 'last in' was, was ik telkens ook weer 'first out'. Mijn CV is ellenlang en niet omdat ik zelf nou voortdurend aan het jobhoppen ben geweest. En pensioen in mijn situatie, laat me niet lachen; dat zijn wat snippertjes hier en daar.
Als ik dan familieleden en vriendinnen zie met een baan bij de overheid, kan ik alleen maar denken: knijp je handen fijn, ook al is de baan niet je van het. Overal is wel wat ..... Dus nogmaals: in deze tijd van inkrimping en ontslag: blijf zitten waar je zit, iedere maand krijg je een salaris in handen en geen uitkering, en over tig jaar krijg je een fatsoenlijk pensioen over al die aaneengesloten jaren!
IDoor een hele nare situatie moest ik daar weg en op verschillende afdelingen (in drie jaar) geplaatst omdat ze mij niet konden ontslaan (ik heb de vakbond, OR etc. ingezet.) Achteraf had ik toen weg moeten gaan, maar dat weet ik nu. Tja, en mijn reactie was dus het gevolg van het feit dat ik de laatste 10 jaar inmiddels 4 keer door reorganisatie buitenspel ben gezet (directeur overleden, bedrijfssluiting, bedrijfsverplaatsing naar andere kant van het land, bezuinigingsronde). Wel telkens weer - door inderdaad heel veel te solliciteren - aan de bak gekomen, maar telkens een nieuwe baas, andere cultuur, andere mensen, totaal ander werk. En omdat ik overal 'last in' was, was ik telkens ook weer 'first out'. Mijn CV is ellenlang en niet omdat ik zelf nou voortdurend aan het jobhoppen ben geweest. En pensioen in mijn situatie, laat me niet lachen; dat zijn wat snippertjes hier en daar.
Als ik dan familieleden en vriendinnen zie met een baan bij de overheid, kan ik alleen maar denken: knijp je handen fijn, ook al is de baan niet je van het. Overal is wel wat ..... Dus nogmaals: in deze tijd van inkrimping en ontslag: blijf zitten waar je zit, iedere maand krijg je een salaris in handen en geen uitkering, en over tig jaar krijg je een fatsoenlijk pensioen over al die aaneengesloten jaren!
vrijdag 17 april 2009 om 12:58
"in deze tijd van inkrimping en ontslag: blijf zitten waar je zit, iedere maand krijg je een salaris in handen en geen uitkering,"
Elke ochtend dat ik opsta denk ik ongeveer het zelfde.
Ben 37 jaar en werk bij mijn huidige werkgever krap 2,5 jaar.
Hier werken geeft mij veel voordelen
- Geen files meer na 6 jaar lang 1,5 uur over 30 km doen!!
- Makkelijke werkgever mbt mijn kinderen als ik eens eerder weg moet.
- Salaris is oke (tja kan altijd beter)
Maar ik vind het hier zo vreselijk STOM.
Heb geen leuke collega's, zit voor 75% alleen in mijn kantoor.
Het werk is vreselijk saai, absoluut niet uitdagend, erg voorspelbaar en je hoeft absoluut geen eigen inbreng te hebben.
Alles wat ik doe is uit te voeren met 2 tikken op het toetsenbord. Ja de rottige opruimklusjes mag ik van mijn directe collega gaan doen..................
Iets anders zoeken is makkelijk gezegd, maar ik heb weinig opleiding, wel veel ervaring. Maar ook bij mij gaat mijn leeftijd al spelen. En heel vaak haakt men af op mijn salaris (en dan vraag ik hetzelfde als ik al krijg.
Ik loop al een hele week te bedenken of ik niet aan een opleiding kan beginnen, maar ik weet niet wat??!!
Mijn vriendin heeft de stap, noodgedwongen, gemaakt en doet nu de opleiding kraamverzorgster. En dan denk ik "ik wil ook iets heel anders".maar hoe kom ik daar dan achter!!
Elke ochtend dat ik opsta denk ik ongeveer het zelfde.
Ben 37 jaar en werk bij mijn huidige werkgever krap 2,5 jaar.
Hier werken geeft mij veel voordelen
- Geen files meer na 6 jaar lang 1,5 uur over 30 km doen!!
- Makkelijke werkgever mbt mijn kinderen als ik eens eerder weg moet.
- Salaris is oke (tja kan altijd beter)
Maar ik vind het hier zo vreselijk STOM.
Heb geen leuke collega's, zit voor 75% alleen in mijn kantoor.
Het werk is vreselijk saai, absoluut niet uitdagend, erg voorspelbaar en je hoeft absoluut geen eigen inbreng te hebben.
Alles wat ik doe is uit te voeren met 2 tikken op het toetsenbord. Ja de rottige opruimklusjes mag ik van mijn directe collega gaan doen..................
Iets anders zoeken is makkelijk gezegd, maar ik heb weinig opleiding, wel veel ervaring. Maar ook bij mij gaat mijn leeftijd al spelen. En heel vaak haakt men af op mijn salaris (en dan vraag ik hetzelfde als ik al krijg.
Ik loop al een hele week te bedenken of ik niet aan een opleiding kan beginnen, maar ik weet niet wat??!!
Mijn vriendin heeft de stap, noodgedwongen, gemaakt en doet nu de opleiding kraamverzorgster. En dan denk ik "ik wil ook iets heel anders".maar hoe kom ik daar dan achter!!
vrijdag 17 april 2009 om 13:04
ik heb ook mijn vaste baan opgezegd voor een nieuwe met een jaar-contract. risico's zullen er altijd zijn, maar om nou om die reden een baan te blijven doen die je verschrikkelijk tegen staat... nee. Ik ben trouwens een half-jaar bezig geweest met solliciteren. Dus gewoon door blijven gaan met zoeken. Met geduld krijg je wel wat.
vrijdag 17 april 2009 om 13:35
a) focus jezelf niet op die "vreselijke ellendige situatie" waarin je je bevindt maar bekijk het realistisch. Je zit er al 11 jaar en nog steeds niet gillend weg gegaan. Mijn baan is ook wel eens niet leuk/klote maar dat zijn heel veel banen.
Je schrijft dat je er depressief van wordt. Geen idee of je ooit écht depressief bent geweest maar balen als je naar je werk moet is echt wat anders. Hartkloppingen, hoofdpijn, en huilbuien kan je voorkomen door te relativeren en je te concentreren op je sollicitaties. Niet altijd makkelijk maar maakt het allemaal wel een stuk dragelijker.
Je berichten komen nogal dramatisch over. Prijs je liever gelukkig dat je er met je 48e nog niet uitgekieperd bent en je iedere maand een prettige salaris (+ goede secundaire arbeidsvoorwaarden) mee naar huis neemt.
b) ga een studie volgen. Dat je baas deze niet betaalt hoeft toch geen belemmering te zijn zelf daarvoor geld in te zetten??? Investeren in je eigen ontwikkeling is een must, en (hoe lullig dit ook klinkt) zeker op jouw leeftijd. Daar is niet je baas verantwoordelijk voor maar dat ben je toch echt zelf.
Administratief werk is nu eenmaal werk dat door héél veel mensen gedaan kan worden, zorg dat je een specialisme opbouwt. Maar ook het door jouw gewenste receptioniste/telefoniste werk kan door bijna iedereen uitgevoerd worden. Zorg dat je meer in huis hebt.
Je schrijft dat je er depressief van wordt. Geen idee of je ooit écht depressief bent geweest maar balen als je naar je werk moet is echt wat anders. Hartkloppingen, hoofdpijn, en huilbuien kan je voorkomen door te relativeren en je te concentreren op je sollicitaties. Niet altijd makkelijk maar maakt het allemaal wel een stuk dragelijker.
Je berichten komen nogal dramatisch over. Prijs je liever gelukkig dat je er met je 48e nog niet uitgekieperd bent en je iedere maand een prettige salaris (+ goede secundaire arbeidsvoorwaarden) mee naar huis neemt.
b) ga een studie volgen. Dat je baas deze niet betaalt hoeft toch geen belemmering te zijn zelf daarvoor geld in te zetten??? Investeren in je eigen ontwikkeling is een must, en (hoe lullig dit ook klinkt) zeker op jouw leeftijd. Daar is niet je baas verantwoordelijk voor maar dat ben je toch echt zelf.
Administratief werk is nu eenmaal werk dat door héél veel mensen gedaan kan worden, zorg dat je een specialisme opbouwt. Maar ook het door jouw gewenste receptioniste/telefoniste werk kan door bijna iedereen uitgevoerd worden. Zorg dat je meer in huis hebt.
vrijdag 17 april 2009 om 15:15
Herken veel in jullie verhalen hier...
Werk al 8 jaar bij een bedrijf waar ik 5 jaar met redelijk plezier heb gewerkt, maar waar ik de afgelopen 3 jaar een nogal benauwd gevoel heb gekregen. Klein bedrijf, weinig mogelijkheden, weinig inspirerend werk. De ene na de andere collega is inmiddels vertrokken, waardoor ik als enige kracht daar alle "ins & outs" ken. Ik voel me inmiddels behoorlijk 'onmisbaar', maar absoluut niet op een prettige manier!
Fanatiek gesolliciteerd de afgelopen jaren, maar doordat ik een lichamelijke beperking heb staan de werkgevers niet in de rij. Voor veel bedrijven is een werknemer met een (zichtbare) beperking tóch een risicofactor, ook al functioneer ik verder prima!
En mijn leeftijd gaat meespelen (ik word deze maand 41, al voel ik me nog zo fris & fruitig)
Doordat ik later dit jaar een operatie moet ondergaan, waardoor ik een aantal weken moet verzuimen en maanden moet revalideren, zie ik op dit moment weinig mogelijkheden om nog uitgebreid te gaan solliciteren. Een nieuwe werkgever ziet me aankomen...
Nu heb ik het plan opgevat om een (thuis)studie op te pakken om de tijd na de operatie door te komen, maar inderdaad: wat wil ik?
Bijscholen? Omscholen? Vertrouwd administratief werk of toch het roer om?
En kan ik dat allemaal wel?
Zucht.
Geen adviezen dus, TO, maar even om je te laten weten dat je niet de enige bent! Ik lees mee op dit topic en wens je heel veel sterkte de komende tijd!
Werk al 8 jaar bij een bedrijf waar ik 5 jaar met redelijk plezier heb gewerkt, maar waar ik de afgelopen 3 jaar een nogal benauwd gevoel heb gekregen. Klein bedrijf, weinig mogelijkheden, weinig inspirerend werk. De ene na de andere collega is inmiddels vertrokken, waardoor ik als enige kracht daar alle "ins & outs" ken. Ik voel me inmiddels behoorlijk 'onmisbaar', maar absoluut niet op een prettige manier!
Fanatiek gesolliciteerd de afgelopen jaren, maar doordat ik een lichamelijke beperking heb staan de werkgevers niet in de rij. Voor veel bedrijven is een werknemer met een (zichtbare) beperking tóch een risicofactor, ook al functioneer ik verder prima!
En mijn leeftijd gaat meespelen (ik word deze maand 41, al voel ik me nog zo fris & fruitig)
Doordat ik later dit jaar een operatie moet ondergaan, waardoor ik een aantal weken moet verzuimen en maanden moet revalideren, zie ik op dit moment weinig mogelijkheden om nog uitgebreid te gaan solliciteren. Een nieuwe werkgever ziet me aankomen...
Nu heb ik het plan opgevat om een (thuis)studie op te pakken om de tijd na de operatie door te komen, maar inderdaad: wat wil ik?
Bijscholen? Omscholen? Vertrouwd administratief werk of toch het roer om?
En kan ik dat allemaal wel?
Zucht.
Geen adviezen dus, TO, maar even om je te laten weten dat je niet de enige bent! Ik lees mee op dit topic en wens je heel veel sterkte de komende tijd!
![](https://forum.viva.nl/styles/viva/theme/images/placeholder.gif)
vrijdag 17 april 2009 om 15:40
quote:Joyce48 schreef op 12 april 2009 @ 23:16:
Tja, 't klinkt wat onaardiger dan ik het bedoelde ....
Ik bedoel alleen, dat je - als je al 11 jaar bent blijven hangen in een baan die je niet leuk, zelfs afschuwelijk vindt zoals TO schrijft - niet opeens op je 48ste tijdens een kredietcrisis moet gaan wanhopen en tot de conclusie moet komen dat je daar niet meer wilt werken. Een jaartje eerder was handiger geweest.
Natuurlijk, blijven zoeken en solliciteren, dat is het enige wat erop zit. Alleen is het nu niet de meest motiverende periode om te gaan solliciteren. De spoeling is heel dun, veel bedrijven zijn aan het inkrimpen en werkgevers die wel vacatures hebben kunnen kiezen uit veel sollicitanten en werkgevers willen zéker nu het liefst een goedkope kracht, dus iemand van 17 met 10 jaar ervaring Nou ja, ook deze post vind ik niet echt aardig van je. Ik herken haar gevoel. Dat gevoel is er ineens. Ik kon ineens alleen maar huilen, had echt buikpijn. Ik zat toen in de positie om ontslag te kunnen nemen. Was net van school en de economie was toen oo niet best. Maar dit kun je niet een jaar eerder plannen. Net als dat je een burn-out of depressie ook niet kunt plannen. Ja, het is kut om het juist in deze periode te hebben, maar geef niet op! Komt goed. Gewoon blijven proberen. Makkelijk gezegd he? Maar met een positieve insteek kom je weer wat verder!
Tja, 't klinkt wat onaardiger dan ik het bedoelde ....
Ik bedoel alleen, dat je - als je al 11 jaar bent blijven hangen in een baan die je niet leuk, zelfs afschuwelijk vindt zoals TO schrijft - niet opeens op je 48ste tijdens een kredietcrisis moet gaan wanhopen en tot de conclusie moet komen dat je daar niet meer wilt werken. Een jaartje eerder was handiger geweest.
Natuurlijk, blijven zoeken en solliciteren, dat is het enige wat erop zit. Alleen is het nu niet de meest motiverende periode om te gaan solliciteren. De spoeling is heel dun, veel bedrijven zijn aan het inkrimpen en werkgevers die wel vacatures hebben kunnen kiezen uit veel sollicitanten en werkgevers willen zéker nu het liefst een goedkope kracht, dus iemand van 17 met 10 jaar ervaring Nou ja, ook deze post vind ik niet echt aardig van je. Ik herken haar gevoel. Dat gevoel is er ineens. Ik kon ineens alleen maar huilen, had echt buikpijn. Ik zat toen in de positie om ontslag te kunnen nemen. Was net van school en de economie was toen oo niet best. Maar dit kun je niet een jaar eerder plannen. Net als dat je een burn-out of depressie ook niet kunt plannen. Ja, het is kut om het juist in deze periode te hebben, maar geef niet op! Komt goed. Gewoon blijven proberen. Makkelijk gezegd he? Maar met een positieve insteek kom je weer wat verder!
vrijdag 17 april 2009 om 15:57
toffifee, wat is er in hemelsnaam onaardig aan de posting van joyce?
Je komt er niet alleen met solliciteren en afwachten. Je moet zelf aan de gang met je carriere. Helemaal in deze tijden.
Ga cursussen/een opleiding volgen. Wil je een carriere switch ga zorgen dat je middels vrijwillerswerk oid aan relevante werkervaring komt. Laat bestaande werkervaring waarderen middels ervaringscertificaten. Zorg dat je wat te bieden hebt op de arbeidsmarkt.
Profileer jezelf, leg netwerken aan etc. Haal een paar goede boeken over carriere ontwikkeling/keuzes in je werk/soort werk. Zijn er in overvloed (ook bij de bieb) en zoek vacatures die je aanspreken. Je hoeft er niet per se geschikt voor te zijn maar kijk wat je aanspreekt en waarom je er nog niet klaar voor bent (diploma, ervaring, vaardigheden) en richt je op het verwerven van die punten.
Je komt er niet alleen met solliciteren en afwachten. Je moet zelf aan de gang met je carriere. Helemaal in deze tijden.
Ga cursussen/een opleiding volgen. Wil je een carriere switch ga zorgen dat je middels vrijwillerswerk oid aan relevante werkervaring komt. Laat bestaande werkervaring waarderen middels ervaringscertificaten. Zorg dat je wat te bieden hebt op de arbeidsmarkt.
Profileer jezelf, leg netwerken aan etc. Haal een paar goede boeken over carriere ontwikkeling/keuzes in je werk/soort werk. Zijn er in overvloed (ook bij de bieb) en zoek vacatures die je aanspreken. Je hoeft er niet per se geschikt voor te zijn maar kijk wat je aanspreekt en waarom je er nog niet klaar voor bent (diploma, ervaring, vaardigheden) en richt je op het verwerven van die punten.
![](https://forum.viva.nl/styles/viva/theme/images/placeholder.gif)
vrijdag 17 april 2009 om 16:05
Ja, was misschien een beetje de nasmaak van haar eerste posting. Gevoelens plan je niet. Normaal ben ik echt geen zenuwlijer, maar tijdens mijn toenmalige baan zat ik gewoon te huilen als een klein kind. Zooooo verschrikkelijk vond ik het om daar 40u per week te zitten. Dat overkomt je, dat plan je niet. Ik kan niet net doen of er dan niets aan de hand is omdat toevallig honderden mensen hun baan kwijt raken en omdat ik anders maar 20 jaar geleden de juiste keuze had moeten maken.
En van die opleidingen enzo, daar ben ik het helemaal mee eens. Als je ergens wilt komen moet je er ook moeite voor doen. Maar ik begrijp inmiddels ook beter wat Joyce bedoelde.
En van die opleidingen enzo, daar ben ik het helemaal mee eens. Als je ergens wilt komen moet je er ook moeite voor doen. Maar ik begrijp inmiddels ook beter wat Joyce bedoelde.
vrijdag 17 april 2009 om 20:48